Dit is de laatste dag van dit mooie fietsjaar.
Via deze weg wil ik alle klimgeiten, fietsliefhebbers en volgers een goede jaarwisseling wensen.
Ik ga jullie zeker weer zien het komend jaar.

Dit weekend de nodige kilometers gemaakt in het bos en op de weg.
Heerlijk zonnetje vandaag.
De km-stand is dit jaar 11.775 km.
Slechts 10% is bos, de rest is op de weg, wat voor mij toch het leukste blijft.

Nu het jaar zo tegen het einde loopt ga je altijd weer even terug blikken op het afgelopen fietsjaar.

Eind mei begon het "klim" seizoen met een lang weekend in Fuchshofen.
Daar hebben we heel wat hoogtemeters verwerkt en de nodige kilometers gemaakt.
Wat weer betreft hadden we 2 mooie dagen en 1 hele slechte.
Het mocht overigens de pret niet drukken. We waren met een recordaantal van 21 dames en heren.

Daarna de fietsreis naar het Franse Saint-Jean-de-Maurienne, waar we met 47 leden van de VOEK de nodige bergen beklommen hebben.
Hoogtepunten waren de besneeuwde Col du Galibier, de taaie Col du Glandon, de schitterende Col de Mont-Cenis en de waanzinige haarspeldbochten van de Col du Chaussy.

Eind augustus met broer Henk en Frank nog een paar dagen Zwitserland gepakt.
Hier de enige col in Liechtenstein, de klim naar Malbun, gefietst en de indrukwekkende Splügenpass.

In september een paar dagen met collega's en klanten in Roemenië geklommen.
Een weerzien met de Transfagarasan en voor de eerste keer de Transalpina op de fiets.
Dit was de eerste keer een klim op de MTB.
Volgende jaar heb ik de MTB nog een keer nodig op de Col de Tende, een deels onverharde weg met maar liefst 48 haarspeldbochten.

Er liggen voor volgend jaar weer heel wat plannen klaar zodat ik weer een aantal bergen af kan strepen van mijn verlanglijstje.
In het voorjaar ga ik eerst een paar dagen fietsen op Tenerife waar de Teide met 2250 meter het hoogste punt is.

Vorige week ben ik 50 geworden en dat hebben we uitgebreid gevierd.
Grote pop voor het huis en natuurlijk de nodige grappen over mosterd, anti-rimpel creme en zo.

Uiteraard de nodige kilometers gefietst.
Gisteren tot op de draad nat geworden. Vandaag was het ondanks de wind een stuk beter.

Inmiddels staan er 11.500 km op de teller. De 12.000 zit er dit jaar niet in.
Men vraagt wel eens hoe je toch aan 10.000 kilometers per jaar kunt komen.
Daar heb ik een rekensom voor gemaakt.
Ik deel het seizoen op in 2 stukken.
De winterperiode (okt-mrt) fiets je 100 km per weekend. Dit zijn er dus al 2.600.
We proberen op de woensdagvond met de lampen op ook steeds 50 km te rijden.
Doe dit 15 avonden en je komt op 750 km.
Winter is nu al goed voor 3.350 km.

In de zomer (apr-sep) doe je 150 km per weekend. Dat is nog eens 3.900 km.
In een seizoen zitten 48 maandagen en woensdagen waar gemiddeld 65 km wordt gereden.
Pak je er hier 30 van mee dan heb je weer 2.000 km te pakken.
Zomer is dus al goed voor 5.900 km.

Nu zit je al op 9.250 km.
De toertochten van VOEK is samen ook zo'n 500 km.
De laatste 250 km zijn de extra's als een fietsreis, woon-werk of een klassieker.

Het gaat steeds beter met de ribben en volgende week kan ik wel weer het bos in.
Dan moet het weer het wel toelaten overigens.

Dit weekend 2 dagen met de dikke banden op de weg en 125 km op de teller (ik hoor Gijsbert al zuchten).

Deze maand is echt voorbij gevlogen.
Er is wel een en ander gebeurd de afgelopen weken.
Zo was ik begin oktober gestart met een cursus hardlopen om in de winter wat andere dingen te kunnen doen.
Dit heeft nog geen 2 maanden stand gehouden. Ik krijg steeds last van een kuitspier en ik heb nu het bijltje erbij neer gegooid.
Lopen is blijkbaar niets voor mij. Ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Vorige week zaterdag toertocht Ede gereden.
In mijn enthousiasme hard onderuit geschoven.
Dacht dat het wel mee viel, maar heb toch paar gekneusde ribben wat behoorlijk pijn doet, vooral bij liggen.
Nu fiets ik toch liever, dus toch behoorlijk wat kilometers gemaakt.

Omdat hobbels pijnlijk is aan de ribben rijdt ik nu alleen nog op de weg.
Vandaag met Frank rondje over de Holandse Brug gereden. Slordige 70 km op de dikke banden.

Morgen weer gewoon op het asfalt. Het is niet anders.

Vanaf vorige week zaterdag tot gisteren geen meter gefietst.
Ik was een weekje naar Cluj (Roemenië) voor werk en heb daar alleen wat kunnen volleyballen (handig met mijn lengte) en tafeltenissen.

Gisteren en vandaag in totaal 135 km door de bossen gecrossed.
Best zware benen nu en met name de trap op voel je goed.
Gisteren was Wijnand weer een keer mee en die weet ook wel weer leuke paadjes te vinden.
Lekker weer en het is heerlijk in de bossen.
Ik ga het nog bijna leuk vinden.

Vandaag met 10 man en een zeer harde finale. ;)

Deze week helemaal niet door de week gereden. Het was slecht weer en er zijn (ook voor mij) grenzen.

Mooi is het nieuws dat de Tour in 2015 gaat starten in Utrecht.
Kunnen ze ook eens afzien op de Amerongse Berg, ha ha ha.

Vandaag met Jordy, Henkapie en Frank een mooie ronde gereden.
Jordy wist weer een paar andere paadjes die ik niet kende. Zo leer je nog eens wat.

De maand oktober is voorbij gevlogen. Op een heftige storm na is het best aardig fietsweer geweest.
Woensdagavond waren we met 4 bouwlampen en een zaklantaarn voor een rondje Harderwijk.
Het was lekker fietsen en het tempo was aardig hoog.

Vandaag met Frank en Henkapie door de bossen gereden.
De sporen van de storm waren overal zichtbaar. Veel omgewaaide bomen en dus ook vaak van de fiets om er overheen te klauteren.

Vandaag ook tickets geboekt om een paar dagen te gaan fietsen op Tenerife.
Enerzijds om zelf lekker te trainen en anderzijds om het eiland te verkennen voor een eventuele VOEK reis.
Ik denk dat er op Tenerife net wat meer uitdaging te halen is dan op Mallorca.
Er liggen tenslotte bergen van boven de 2000 meter, wat ook weer interessant is voor de verzamelaars van Klimgeiten punten.
Ook de temperatuur zal in maart net wat hoger zijn op Tenerife.

Vanavond met broer Henk (met de enorme bouwlamp) en debutant Karel een fraai rondje gereden.
Heerlijk weer en eigenlijk weinig wind.

Het schema van de Tour is ook bekend gemaakt.
Men gaat weer naar Planch de Belles Filles (steil loeder) en nu ook naar Hautacam, wat ook een zeer lastige aankomst is.
De Hautacam staat niet op mijn lijstje van beklimmingen die ik vlotjes omhoog reed. Wat een martelgang was dit vorig jaar.

Deze week is de grens van 10.000 kilometer overschreden.
Het duurde wat langer door het bezoek aan de Bike Motion en de aanhoudende regen van afgelopen zondag.
Tjonge, het was weer voor een duikerspak en zwemvliezen.

Vandaag is de MTB van stal gehaald en hebben we de eerste rit door de bossen gemaakt.
We hadden een gastrenster, Sandra, die graag wat routes wil leren.
De paden waren opvallend droog en het weer is erg zacht. Genieten geblazen.
Laat het zo maar een tijdje blijven.

Vanavond met Henkapie over de Stichtse Brug.
Deze is volledig van een nieuwe asfaltlaag voorzien. Heerlijk!

Dit weekend naar de Bike Motion kwijlen bij al die mooie spullen en gadgets.
Eens kijken of ik nog wat leuks kan scoren.

Vandaag werd het rittenschema bekend gemaakt van de Giro d'Italia 2014.
Heerlijke bergen zitten er weer in.
Wederom een poging om de Passo dello Stelvio en de Passo di Gavia te beklimmen.
Dit jaar ging dit mis door hevige sneeuwval.
Ook de Monte Zoncolan is in het parcours opgenomen. Steile wandrace. Ik tip alvast Joaquim Rodriguez.

We mogen toch niet klagen over het weer van dit weekend.
Een heerlijk zonnetje en redelijke temperatuur.
Velen van de groep zitten al op de MTB, maar ik ga toch net iets liever op de racefiets.

Vandaag over de Amerongse Berg gereden en weer het 25 km/u schema gehanteerd.
Het loopt precies zoals de vorige keer. Beginnen met 25 km/u en daarna in de laatste bocht een tandje erbij.

Ik nader de 10.000 km grens.

Ik ben na ons avontuur in Roemenië wel een beetje in een zwart gat geduveld.
Het klimmen is dit jaar gedaan en het is nu weer op naar de MTB.
Gelukkig dit weekend nog de nodige kilometers op de racefiets kunnen maken.

Afgelopen woensdagavond weer begonnen met de "lampen brigade".
Dit keer nog alleen met Henkapie, maar de komende weken stromen er meer in.
Lekker een 50 km op de MTB met lamp op rijden.

Ben al begonnen met plannen maken voor volgende jaar.
Op het programma een aantal pittige cols rond het Italiaanse Cuneo.
De Col Agnel, 2744 meter hoog, de Col de Tende met 48 haarspeldbochten, en de prachtige Col de Turini staan op het lijstje.
Ook een tussenstop bij de Mont Ventoux zit er waarschijnlijk in.

De day after.
Vanochtend zijn de bussen al vroeg vertrokken richting het vliegveld van Cluj.
Daniël en ik blijven achter en gaan pas morgen terug naar Nederland.
We besluiten de fietskleding mee te nemen om eventueel de andere kant van de Transfagarasan te doen.
Als we de noordkant naar boven rijden komen we in zeer dichte mist en meten boven 2 graden onder nul.
We beseffen hoeveel mazzel we gisteren met de groep hebben gehad. Vandaag kan hier niet gefietst worden.

We gaan door de tunnel en bekijken de andere kant (zuidkant). Hier ook veel fraaie bochten.
We rijden helemaal door naar beneden en nemen een lunch in een klein restaurant.

Via een andere weg rijden we terug en evalueren de afgelopen dagen.
Morgen vliegen we terug.

Bord van Transfagarasan.	Mist.	Bochten aan de zuidkant.

Na het ontbijt maken we een groepsfoto.
Prachtig om alle roze fietsers en blauwe wandelaars zo bij elkaar te zien.

We worden met de bus naar de start van de Transfagarasan gebracht.
De weg naar de voet is immers te gevaarlijk om te fietsen.
Als de fietsen uit de kar zijn kunnen we beginnen aan ons avontuur.
Het is 20 graden en de zon schijnt heerlijk.
Ik rijdt met Daniël voorop. De Roemeense arbeiders op het land kijken hun ogen uit en zwaaien hartelijk naar de grote groep fietsers.

Na 10 km (van de 35) begint het iets steiler te klimmen. Alles valt uit elkaar.
Ik zit zo rond de 7/8ste plek en rijdt lekker in mijn eigen tempo.
Eerste tussenpunt zijn de watervallen van Balea op 22 km.
Ik ben inmiddels Henk, Bert en Wim gepasseerd. Ze zijn te hard gestart.
Bij de waterval staan Brenda en Diana met water en bananen. Ik maak een praatje en vul de bidon.
Als Henk, Bert en Wim passeren pik ik aan voor de laatste (en mooiste) 13 km.
Al snel lossen Wim en Bert. Ik schiet vandaag veel foto's (bijna 100) en blijf bij Henk in de buurt.
Als we boven ons de haarspeldbochten zien liggen krijgen we een zeer harde wind tegen.
Deze zou later voor de andere deelnemers de grootste tegenstander worden.

Henk en ik rijden om beurt op kop tegen de wind in.
De laatste 3 km worden moeilijk voor Henk en ik help hem naar de top.
Boven staan Brenda en Linda. Het is daar koud, mistig en er staat enorm veel wind.
Bas, Jean en PH staan al om te kleden voor de afdaling en ik volg hun voorbeeld.
Ik blijk als 4de boven en heb de nietszeggende titel van beste Pinker voor een jaar aan mijn naam hangen.
De andere 3 zijn immers klanten en relaties. Die moeten we volgend jaar maar thuis laten :)
Ik ga dalen en maak van de meesten die nog aan het klimmen zijn een foto.
Wat een prachtig gezicht al die roze shirts.
Iets verder naar beneden tref ik de bus van Yonder met daarin 3 uitgepierde collega's.
Het was hun echt te veel. Ze zijn trots dat ze bij de watervallen gekomen zijn en dat is terecht.
Ik laat me nu lekker zakken naar beneden waar ik tevreden na zit te genieten van de afgelopen uren.

Bij het diner zijn er mooie verhalen en tevreden gezichten.
Voor deze momenten doe je het organiseren van een dergelijk evenement.

De groep vertrekt.	Blik op de bochten.	Henkapie op de MTB.

De fietsen (mountainbikes) zijn gearriveerd en de 3 monteurs helpen met het op maat zetten en wisselen van pedalen.
Rond 10:15 vertrekken we richting Paltinis. Het is lekker weer. Het zou overigens een rare dag worden.
Net buiten Sibiu rijdt al een deelnemer lek. De mecanicien, die ook mee fietst, geeft geen binnenbanden en geen pompje.
Ik fungeer vandaag als bezem en help met de reparatie.
De groep is weg en Zoltan, een Roemeense collega, heeft het moeilijk en kan niet mee.
Ik blijf bij hem, maar hij gebaart mij door te rijden. Ik zal hem later wel weer gaan zien.

Ik rijdt verder en stuit op een deelnemer met een zakkende zadelpen.
Na veel bellen en heen en weer fietsen (op sommige plaatsen geen bereik) hebben we het juiste gereedschap en kunnen we de fiets repareren.
Nu rapen we Andrei, een andere jonge Roemeense collega, op. Hij zit er compleet doorheen.
Ik deel water en praat hem naar boven.
Nu rijdt ik zelf lek en na reparatie ben ik bijna de laatste in koers.
Vlak voor de top passeer ik Andrei die uitgelaten de top bereikt.
Ik mis Zoltan. Die is nog steeds onderweg.
We dalen in een groepje af en tref Zoltan op 8 km onder de top. Hij keert om en daalt met ons mee.

Volgend gevalletje van pech. Mindert heeft problemen met de remmen en een mecanicien is al bezig.
Op dat moment een enorme klap iets verder naar beneden.
Andrei heeft een klapband en staat beduusd te kijken.
Met een ander wiel uit de auto van Brenda kunnen we terug naar Sibiu.
Het was een heftige, opwindende, vermoeiende, maar prachtige dag.

s'Avonds zijn er de nodige verhalen en iedereen is enthousiast.
Morgen het hoofddoel, de Transfagarasan.

Diana en Zoltan met vlag "Winnaars".	Op weg naar Paltinis.	Klimgeiten door dorp.

Vandaag willen we de Transalpina fietsen, het hoogste asfalt van Roemenië (2145 m).
Dit is echter eerst nog 2 en half uur met de auto.
Brenda stuurt ons behendig naar de voet van de klim.
We stappen op de fiets en rijden de indrukwekkende weg omhoog.
De weg is compleet opnieuw geasfalteerd en loopt lekker voor een fietser.
In het begin al een paar schitterende haarsoeldbochten.
Een kudde schapen en een groep ezels houden ons op, maar het heeft ook wel z'n charme.
Het tweede deel is nog fraaier. Je ziet de haarspeldbochten tegen de wand geplakt liggen in de verte.
De percentages liggen rond de 8% en het is best een pittige klim.
Langs de weg ligt sneeuw, wat best apart is voor de tijd van het jaar, maar met een heerlijk zonnetje.
We dalen wederom niet af en rijden lekker warm met Brenda mee terug.
Dit was mijn 100ste 2000+ col. Je kunt bijna geen mooiere bedenken.

Rond 21:00 komt de groep in 2 bussen aan bij hotel, waaronder de klimgeiten Frank en Henkapie.
We delen de sleutels uit tijdens het diner en doen een korte briefing na afloop.
De meesten duiken snel in bed, want morgen gaat het ook voor hen beginnen.

Ezels op de Transalpina.	JPrachtige uitzichten.	Sneeuw op Transalpina.

We vertrekken naar het vliegveld van Dortmund als kwartiermakers van onze jaarlijkse fietsreis van mijn werkgever PinkRoccade Healtcare.
Bestemming is dit jaar het Roemeense Sibiu, waar we de Transfagarasan gaan fietsen.
Ik ben samen met Brenda, Daniel en 2 fietsen.
We vliegen op Cluj waar we een auto gehuurd hebben om de 170 km naar Sibiu te rijden.
De dozen met fietsen passen maar net in de Mitsibushi Outlander. Pfff dat is mazzel hebben.

We verwachten morgen 83 collega's, relaties en klanten uit Eindhoven en er komen ook nog 8 mensen van ons Roemeens zusterbedrijf Yonder.
59 fietsers, 27 wandelaars en 5 begeiders.

Bij het hotel aangekomen gaan we onze fietsen opbouwen en snel omkleden.
We willen de route van de eerste dag verkennen naar het skidorp Paltinis. Daniël en ik op de fiets, Brenda met de auto.

Meteen rijden we een verkeerde weg in en belanden op de plaatselijke vuilnisbelt.
Snel terug en daarna via de juiste weg naar boven.
Het begint te regenen en we besluiten gewoon naar boven te rijden.
Onderweg heb ik een aanvaring met een aggressieve zwerfhond. Een rake trap maakt dat hij snel weg is.
Boven stappen we zeiknat in de auto voor de afdaling.
Morgen wordt het droog en 20 graden volgens de voorspellingen.

In het hotel hangen we de "Pink" vlag aan ons balkon. Ik wordt daarbij ook nog even gestoken door een bij.

Daniël op de top van Paltinis.	De vlag hangt al.

Gisteren was het een wonder dat het hier droog was.
In Apeldoorn kwam het met bakken uit de lucht en in Nijkerk was er niets te zien.
Rondje "TAFI" weer een memorabele rit.
Groep 1 en 2 kwamen samen en het werd een groep van 25 man.

De Ossekamperweg werd voor een aantal het eindstation. Zij werden reglementair uit het wiel gereden.
Op de Bosruiterweg rijden Arjan en Klaas K, een sterke amateur, voor me en ik laat bewust een gaatje vallen.
Niemand neemt over en het gat groeit aanzienelijk.
Ik ga nog langzamer rijden maar niemand onderneemt iets.
Ik besluit te springen naar de koplopers en ik rijdt er eigenlijk best vlotjes naar toe.
Na even herstellen draai ik mee en we werken goed samen.
Achter ons is dat blijkbaar niet het geval en het gat wordt groter en groter.
We rijden het laatste stuk 47 km/u en beginnen te geloven dat het tussen ons drie zal gaan.
De sprint langs de Arkervaart is kort en fel. Klaas wint en ik moet het dit keer met de tweede plek doen.
Voldoening alom na deze fraaie ontsnapping.

Er staat nu overigens een finishlijn op de weg, zodat discussies in de toekomst niet meer mogelijk zijn.

De maand augustus was wederom een maand met veel kilometers.
Het mooie weer en het feit dat ik af en toe op de fiets naar het werk ga dragen daar zeker aan bij.
Op dit moment zit ik tegen de 9000 km aan en dat is al een mooi resultaat. Op naar de 10.000!

Afgelopen woensdag was een van de vreemdste ritten die ik ooit bij VOEK heb gereden.
Er waren in groep 1 maar 3 a 4 mensen die wilden rijden. De rest zat lekker in de luwte.
Ik ben 7 of 8 keer weggereden, soms had ik het niet eens in de gaten.
Net als ik dacht dat er een leuke ontsnapping mogelijk was met een mooi groepje, werd het gat weer dicht gereden.
Toen ook nog groep 2 en 3 aansloten was het helemaal bal.
Soms rijden we 30 en daarna weer 50 km/u. Beetje chaos.
Op de Beulekampersteeg was de finale en kwam ik even los. Het mocht niet lukken.
De bloemen gingen naar Toon en daar kan ik wel vrede mee hebben :)

Dit jaar alleen nog paar dagen in Roemenië fietsen via mijn werk (o.a. Transfagarasan) en daarna plannen maken voor volgend jaar.
Er staat immers nog voldoende op mijn verlanglijstje.

Een nieuw record kan in de boeken.
De website werd afgelopen maand juli door 13.752 unieke bezoekers bezocht.
Populaire pagina's blijven de Mont Ventoux, Stevio en Alpe d'Huez.
Dit resulteerd in totaal meer dan 1 miljoen hits.

Gisteren werd er uiteraard ook nog gekoerst.
Groep 1 en 2 kwamen samen op de Amersfoortseweg, waar je simpelweg niet hard kunt rijden.
In de Treek gaat het pas echt los en kan er gekoerst worden.
De benen zijn super en ik heb moeite om me in bedwang te houden.
Eigenlijk is dit niet goed en ik smijt met de krachten.
Ik zie een aantal gevaarlijke mannen bar weinig werk verrichten en vrees enigzins voor de finale.
Bordje Scherpenzeel laat ik lopen, want ik wil andere bordjes.
Eerst is er de test bij bord Achterveld en dat is een lekker gevoel als ik deze als eerste passeer.
Bij de molen van Terschuur valt de groep stil en Barend gaat er vandoor.
Ik spring mee en samen rijden we naar de Muur van Terschuur.
Even denk ik dat we het niet halen, maar het gat met de groep blijft in stand.
Onder ram ik volle bak door naar boven en kan net voor Toon en Eric als eerste aantikken.
Deze zit in de tas en nu nog naar bordje Nijkerk.

Als we de klinkers van Slichtenhorst op draaien ga ik meteen hard weg. Ik krijg Richard mee.
Er zitten blijkbaar nog veel frisse mannen, want men zit snel op het wiel.
Mots gaat hard aan en ik hark nog maar net mee.
Net als we allemaal gaan sprinten zitten we achter een auto met een slome bestuurder.
Er wordt wel eens wat geroepen over racefietsers, maar die slome bestuurders mogen ook wel eens worden genoemd als een gevaar in het verkeer.
De overwinning valt dit keer helaas niet te claimen. Het was weer leuk.

Maandag sprong ik weg in de finale met Toon en Peter.
Het werd een sprint met drie en ik kwam voor mijn gevoel een banddikte tekort voor de winst.

Woensdag kwam ik, ondanks prima benen, in het hele stuk niet voor.
Ik probeerde het op de Arlersteeg, maar kwam niet los.
Moest van kop af de sprint aan en dat gaat niet lukken met al die mannen in het wiel.

Vandaag met Frank en Henkapie over de Stakerberg. Lekker rondje.
Terug naar huis stond er file op de rondweg (de A1 zit dicht) bij Nijkerk.
Wij steken over bij het stoplicht bij de kleine sluis en horen roepen "He klimgeiten!".
Zit oud-collega Bernadette in de auto voor het stoplicht. Even bijkletsen en dan stopt er weer een auto.
Daar is Glenda, ook een oud-collega van Universal Music. Het moet niet gekker worden.
Dan te bedenken dat ik gisteravond met 2 andere oud-collega's heb gegeten bij Pincesse.
Bestaat er toeval of niet?

Afgelopen woensdag was ik wederom dicht bij de winst, maar op 30 meter voor de streep kwamen Peter en Arjan nog langszij.

Gisteren heb ik met Henkapie en Frank een rondje Amerongen gedaan.
Ik heb nu een manier gevonden om de Amerongse Berg aan te vallen.
Ik zoek een lekker beentempo en rijdt dan met 25-26 km/u naar boven.
Bijna op de top in de bocht naar links schakel ik tandje bij en kan dan 28-29 km/u rijden tot boven.
Eens kijken of dat de truc is van deze lastige klim :)

Vanochtend regende het en ik besloot de MTB van de haak te halen.
Banden oppompen en een rondje Stichtse Brug.
Die dikke banden rijden wel een heel stuk zwaarder en het viel niet mee.
Tussen Eemnes en Huizen wordt ik door 3 wielrenners ingehaald en besluit aan te pikken.
Men besluit een wedstrijdje te doen tegen de Stichtse Brug op en ik doe lekker mee.
Men een ultieme jump redt ik het net en men is een beetje geschrokken dat ik eerder was.
Gelukkig kunnen ze niet zien hoe kapot ik zit.
Ik besluit langs het water terug te rijden, maar dat doen die 3 mannen ook.
Ze gaan in de achtervolging en wat een rustig trainingsritje moest worden wordt een duel tussen de 3 wielrenners en ik.
Vlak bij de sluis zijn ze bij me en rijden we met 4 richting Nijkerk.
Ik zit nu op de bank met een paar dikke benen.

km-stand: 8.065

Yes, yes, yes, het is gelukt.
Eindelijk een overwinning in groep 1.

Ik begon deze avond met weinig illusies aan 1 van mijn favoriete rondjes, rondje Uddel.
IK had afgelopen ontzettend veel gefietst en had best wel zware benen.
We starten met 13 aan deze pittige ronde. Onder deze mannen een aantal gevaarlijk kleppers als Ferry, Toontje, Eric en Peter.
Ook "de hulk" is van de partij, maar deze zou zijn Waterloo vinden op de Aardmansberg (Col de Terre).
Ook Mots en Gijsbert gaan hier kopje onder. "De hobbit" is al eerder gelost.

De klim van de Aardmansberg loopt lekker en ik krijg gaandeweg steeds meer moraal en betere benen.
Broer Bert rijdt wederom doldriest en zal in de laatste fase geen rol meer spelen.

Net voor het opdraaien van de Wallersteeg springt Toontje weg en ik duik meteen in het wiel.
We proberen samen een gat te slaan, maar de groep komt terug.
Ik laat Toontje gaan en niemand springt uit mijn wiel. IK hou de benen stil en wacht tot men de kop over neemt.
Men komt langszij en ik besluit nog een ultieme poging te doen om weg te rijden.
Blijkbaar het goede moment, want niemand reageert.
Ik rij naar Toon en het is erop en erover. Ik ben alleen en ram naar de streep. Eindelijk gelukt!

Wat kan iemand van 49 blij zijn met zo iets onnozels. Heerlijk!

Het is wel weer wennen aan de vlakke weg en de snelheden van groep 1.
De fiets is weer omgebouwd voor het vlakke werk (compact terug naar dubbel) en vandaag een rondje over de Hollandse Brug gefietst.
Temperatuur is nu lekker en dat moet ik nog even benutten in die paar dagen dat ik nog vrij ben.

De afgelopen trip naar Zwitserland hebben we 330 km gefietst met daarin 7680 hoogtemeters.
Leuk om die statistieken bij te houden.

Intussen het nodige gedaan aan de website en het clubblad.
Ben ook nog artikel aan het schrijven voor Fietssport Magazine.

De km-paaltjes zijn ondertussen van stickers voorzien. Het ziet er prachtig uit.
We hebben nu Col du Tourmalet, Mont Ventoux, Col du Galbier en Alpe d'Huez.

De eigenaar van ons hotel is erg gecharmeerd van de Abulapass en loopt deze al 2 dagen te promoten.
We zijn zeer benieuwd en willen dat vandaag gaan testen in het rondje met daarin ool nog de Julierpass.
Henk neemt rust, maar brengt ons wel even naar Tiefencastel, zodat we de 3 vervelende tunnels niet door hoeven.

We beginnen aan de klim van de Alublapass en na een eerste steile kilometer loopt deze klim 30 km door naar de top op 2315 meter.
Het is een zeer afwisselende rit met soms stevige stukken en soms ook vlakke gedeeltes.
Fraai is de in de rotsen uitgehakte weg halverwege en de spoorbruggen.

Ik haal een jongen in en we rijden het laatste deel samen op.
De jongen kotm uit Basel en dit is zijn eerste klim op de racefiets.
We praten wat over de omgeving en de immens parchtige natuur.
Boven is hij dolblij en wil hij op de foto.

We gaan op de top lekker in het zonnetje genieten van alles wat er daar gebeurd.
Er zijn motoren, oldtimers, wandelaars en behoorlijk wat fietsers.
Het is prachtig weer en we hebben zelfds geen jackje nodig voor de heerlijke afdaling richting Sankt Moritz.
In deze stad, bekend van de James Bond films, nemen we een terras om ons op te laden voor de klim naar de top van de Julierpass.

De klim is heftig in het begin en loopt steeds beter naarmate je verder komt.
Boven is het druk en rijdt een Duitse auto bijna de vouw uit mijn broek. Wat een idioten rijden er toch rond, ook hier.

De afdaling van een dikke 35 km naar Tiefencastel is in eerste instantie heerlijk. Goed wegdek en veel stukken waar je de remmen niet nodig hebt.
Onze Henkapie zou hier wel raad mee weten :)
Later krijgen we stukken met tegenwind waar we fors bij moeten trappen.
Vermoeid en voldaan komen we terug in Tiefencastel, waar Henk ons al weer staat op te wachten.
Terug naar het hotel voor een heerlijke koude versnapering en veel verhalen van onderweg.

De tocht vandaag was 103 km met daarin 1950 hoogtemeters.

Morgen weer naar huis en nagenieten van een paar heerlijke dagen fietsen vanuit een leuk dorp Thusis en een prima hotel.
De eigenaar wil natuurlijk weten of de Albulapass voor ons ook de mooiste is van Zwiteerland.
Ik moet hem teleurstellen en zeg hem dat de zowel de Gotthardpass als de Splügenpass toch echt veel mooier zijn.

Fraaie passages op Abulapass	John op Abulapass.	Frank op de Julierpass.

Deze dag staat om het teken van het vorstendom Liechtenstein, waar maar 1 klim te vinden is die er toe doet.
Dit is de zware klim naar het dorp Malbun.
Henk heeft deze dag aangekruist in zijn agenda, omdat hier een "länderpunkt" te halen is.

We rijden met de bus naar het dorpje Vaduz en parkeren onder aan de voet van de klim.
Het is wederom bloedheet en met een vracht water bij ons beginnen we aan deze lastige opdracht.
De klim is 13 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8.55%.
Je rijdt van gehucht tot gehucht alvorens je boven het dorpje Malbun bereikt.
Lange tijd heb je zicht op het dal waar de Rijn de grens vormt tussen Zwitserland en Liechtenstein.

Onderweg staat een bord met daarop 24%. Gelukkig is dat een zijweggetje die wij niet hoeven te doen.
Halverwege is er een enorme tunnel met een stoplicht. Gelukkig is deze goed verlicht en redelijk te overzien.

Ik kom met Frank boven en we zoeken een terras voor een kop koffie.
Henk is achterop geraakt en belt na enige tijd waar we zitten.
Hij staat bij het plaatsnaambord van Malbun, maar moet nog een paar honderd meter verder klimmen.
Dit gaat niet van harte en totaal uitgepierd komt hij boven en ploft in een stoel. Het "länderpunkt" is binnen en missie is geslaagd.

Na een korte pauze belsuiten Frank en ik om verder te gaan naar Oostenrijk om daar de Furkajoch te doen.
We moeten nog wel even een kleine 30 km overbruggen naar de voet.
Er is een fraai fietspad langs de Rijn en we fietsen naar Rankweil tot de voet.
Henk gaat met de bus ons ondersteunen en we ontmoeten hem in het dorp.
De klim naar de Furkajoch is 21 km en beslaat 1300 hoogtemeters.
Het begin is goed te doen, maar de warmte is dit keer onze vijand. De temperatuur loopt op tot 30 graden Celsius.
Na het dorp Bad-Laterns begint het moeilijkste deel van de klim met kilometers van boven de 11% gemiddeld.
Henk is een voorbeeldig ploegleider en voorziet ons van water. Het is niet aan te slepen vandaag.

Als ik 2 kilometer onder de top ben komt de bus langs met Henk en Frank.
De energie bij Frank was helemaal op en hij kreeg de "man met de hamer".
Het laatste stuk is voor mij ook harken en verschrikkelijk lastig.
Op de top hebben de mannen al cola besteld en dat loopt er makkelijk in. Wat een smerige col is dit geweest.
We stappen in de bus en rijden terug naar Thusis.

Vandaag 75 km gefietst met 2640 hoogtemeters.

Start van de klim.	Fraaie bochten naar Malbun.	Halverwge de Furkajoch.

Vandaag de klim die al heel lang op mijn verlanglijstje stond, de Splügenpass.
De aanloop is behoorlijk pittig. Er dient een afstand van 25 km overbrugt te worden waarin 700 hoogtemeters.
In het dorp Splügen (alleen maar steentjes) kun je linksaf naar de Splügenpass.
Deze klim is werkelijk schitterend. Er zitten 27 haarspeldbochten in en je hebt steeds uitzicht op de bochten beneden.
De klim loopt lekker. Alleen de tegenwind is onze vijand vandaag.

Onderweg maak ik behoorlijk wat foto's en ik betrap ook Frank op het schieten een paar plaatjes.
Boven is er niet veel te doen. Wat toeristen en een verdwaalde fietser.

We besluiten af te dalen en in Splügen wat te gaan eten.
Na een heerlijk ravioli gaat Henk terug naar het hotel en ik ga verder met Frank naar de San Bernadinopass.
Dit is nog even 19 km verder, maar blijkt zeker de moeite waard te zijn.
Het begint met een serie haarspeldbochten in het bos en later komen er nog heel wat bochten bij in het open stuk.
Dit ziet er heel bijzonder uit. Er staan wat militaire gebouwen en boven staat een hospice, gelegen aan een strak blauw meer.
Ja, deze is ook weer heel mooi.
Ik besluit nog even een stukje Italië in te fietsen, maar die kant is niet zo mooi als de Zwitserse zijde.

Na een waterpauze duiken we naar beneden terug naar Thusis.
Terug in het hotel staan er 115 km en 2055 hoogtemeters op de teller.

Henk op de Splügenpass.	Overzicht op de bochten van de Splügenpass.	Op de San Bernadinopass.

Vandaag vertrokken naar het Zwitserse Thusis voor een paar dagen fietsen met broer Henk en Frank.
Na een redelijk voorspoedige reis kwamen we aan in ons prima hotel.
Frank en ik hadden wel trek in een ritje en besloten de Glaspass te gaan doen.
Dit is een lastige klim met een lengte van 13 km.

Net buiten het dorp Thusis begint de klim en het is een brede weg van prima asfalt die met met slechts een paar bochten naar boven loopt.
De laatste 3 km worst de weg smal en steil.
Er is een kilometer van 12% gemiddeld en dat is inderdaad te merken.
Je moet hier echt duwen en het is lekker afzien geblazen.
Boven staat een miniscuul bord (van een plaatselijke knutselaar) met de hoogte van 1845 meter.

De afdaling is helemaal te gek. Ik ben niet zo'n daler, maar deze loopt fantastisch.
Klim krijgt half puntje extra voor de afdaling.

Het was vandaag 26 km met 1055 hoogtemeters.

Mooi begin van de klim.	Zeer steile stukken in het bos.	Erg klein bordje op de top.

Maandagavond was weer een memorabele.
Groep 1 en 2 samen en een heel vreemde finale.
Iedereen lag door de hitte blijkbaar op de knieen toen Toon wegreed met Frank.
Niemand wilde het gat dicht gaan rijden en ik was dat al helemaal niet van plan.
Als ik namelijk probeerde te springen had ik meteen de hele meute in het wiel.
Nee ze mochten het van mij nu zelf dicht gaan rijden en deden dat veel en veel te laat.
Op de Watergoorweg heb ik nog een ultieme sprong gewaagd, maar kwam net te laat.
Frank en Toon waren overigens op woensdag nog steeds blij.

Woensdagavond was het nog leuker dan maandag.
Op de Aardmansberg kwam is als eerste boven evenals bordje Uddel en dat terwijl Gert onze Toon als lead-out had.
Dat zegt dus eigenlijk ook niks. Een sprinter moet het gewoon zelf doen.
Bert ging op de Stenen Kamer weg en ik besloot een jump te maken op de Arlersteeg.
Oei wat ben ik hard over die steentjes gereden. Bert had ik voor het viaduct al te pakken en ging er meteen overheen.
Bert pikte aan en toen ik omkeek zat de rest er ook al weer.
Niemand had nog benen om rest door de polder voorop te rijden.
Dan maar vaak proberen weg te komen, maar steeds wist men terug te rijden.
Net toen ik de boel op gang trok voor de sprint hoorde ik een klapband.
Ik wist niet wie het was, maar ik zag geen Bert in het wiel. Jammer.
Hij had achteraf geholpen bij de lekke band.

Vandaag de zuilen geplaatst voor de winkel.
Ziet er nu al prachtig uit en dan moeten we ze nog van tekst gaan voorzien.

Gijsbert, ik heb nu dik 6500 km op de teller.

Tjonge wat een heerlijk weer om te fietsen.
Steevast mee met groep 1 en lekker knallen met een stel andere idioten. Dit is het ultieme fietsen.

Intussen foto's aan het uitzoeken van de fietsreis.
Ik heb er inmiddels 1800 verzameld van diverse deelnemers.

Gisterenavond na het knallen nog filmsessie gehad bij het stoomgemaal.
Broer Henk had een en ander geregeld met betrekking tot Nijkerk 600.
Ben zeer benieuwd naar het resultaat.

Verder is het genieten van de Tour. Het is jaren niet mee zo leuk geweest.
Die 2 keer Alpe d'Huez hakt er bij de grote meneren ook blijkbaar in.
Wat een slagveld en wat een prachtige gevechten.
Morgen Glandon en Madeleine. Ook geen kinderwerk.

De maand juni waren er bijna 11.000 unieke bezoekers op de site. Een nieuw record.

Afgelopen weekend 180 km op de teller en dat was vanavond te merken.
Kon ik afgelopen woensdag nog met de bloemen naar huis, vanavond was dat wel anders.
Ik dacht lekker uit te bollen en was van plan om lekker in een grote groep te gaan schuilen.
Als er groep 1 wordt geroepen gaat er niemand rijden en ik besluit gewoon te vertrekken.
Ik krijg broer Bert, triathleet Peter, youngster Eric, Jan T en Barend M mee.
We besluiten rustig te draaien met het idee om terug gepakt te worden door groep 2.
Die komen na 20 km behoorlijk dichterbij, maar kunnen met 15 sterke mannen het gat blijkbaar niet dichten.
Ik heb geen beste benen na het zware weekend en ga op een hoop als Peter een paar kilometer 50 km/u gaat rijden op het fietspas langs de Vogelweg.
Mijn benen ontploffen en ik speel met de gedachte om me terug te laten zakken naar groep 2.
Na een paar km achterin de groep, waar ik een totaal lege Jan aantref, kom ik er een beetje door.
De laatste 15 km gaan beter en beter en even droom ik van een overwinning.
Peter steekt daar een stokje voor. Terecht, hij heeft het meeste werk verricht en was vanavond veruit de beste.
Eric was super en ook Barend had prima benen.
Bert moest aanklampen en Jan has de man met de hamer halverwege ook al ontmoet.
We komen we met 6 in Nijkerk en is er geen spoor te bekennen van een groep 2. Dit was een goeie groep :)

Afgelopen week druk geweest met de site. Alle punten aangepast en 9 nieuwe klimgeiten toegevoegd.
Nu nog de nieuwe beklimmingen maken en toevoegen en daarnaast heel veel foto's uitzoeken.

Afgelopen maandag en woensdag gereden. Maandag ging het stroef, maar woensdag al een stuk beter.
Gisteren en vandaag samen 180 km op de teller en eigenlijk rijd je ze zo makkelijk weg als de benen goed zijn.
Het weer wordt steeds beter en dat zal ook tijd worden.

Binnenkort nog naar Zwitserland om daar o.a. de Splugenpass en San Bernadino te fietsen.
Het is steeds weer op zoek naar nieuwe beklimmingen en vooral mooie beklimmingen.

We zijn allemaal weer thuis en genieten na van een heerlijke week fietsen.
Het is dan ook weer tijd om de balans op te maken en de status van alle klimgeiten weer bij te werken op de site.
Daar ben ik de komende tijd nog wel even zoet mee.

Het blijkt dat we met 45 fietsers totaal 427 beklimmingen hebben gedaan. Dat is gemiddeld bijna 9,5 beklimmingen per persoon.
Meest beklommen werd de Col du Chaussy. 43 van ons reden hier omhoog.

Er gingen 2 klimgeiten naar platina, 2 naar goud, 7 naar zilver en 13 naar brons.
Tevens mochten we 9 nieuwe klimgeiten begroeten.

Met Janine gaat het goed en ze komt snel naar Nederland.
Coen ga ik vanavond opzoeken in het ziekenhuis.

De laatste dag in deze prachtige streek.
We rijden naar het onbekende skidorp Les Karellis.
De percentages zijn angstaanjagend en maar 6 fietsers wagen zich aan deze rit.
Het is inderdaad een loeder en is vergelijkbaar met de Alpe d'Huez.
Brede weg en veel bochten brengen je via het dorp Montricher in het dorp Les Karellis.
Hier is niets te doen in de zomer. Alles is uitgestorven.
Terug in het dorp Montricher nemen we een bak koffie op een heerlijk terras met uitkijk op het dal.

Henkapie, Frank en Huub gaan nog met me mee de Col du Mollard op.
De 41 haarspeldbochten lopen heerlijk en boven is het ook prima vertoeven.

We dalen de D110 af en komen terug bij het hotel.
Ik gooi de rugzak af en ga een col verkennen die ik vanaf de Les Karellis kon zien liggen aan de andere kant van de snelweg.
Het is een weg langs de rotsen omhoog naar het dorp Montdenis.
Ik begin aan de klim en merk dat het een hele pittige is. Percentages van rond de 10-11% zie ik steeds op mijn teller.
Hoe hoger ik kom hoe mooier het uitzicht wordt.
Ik besluit de klim maar helemaal te rijden en schiet de nodige foto's.
Ik heb een nieuwe "Chaussy" gevonden!
Prachtig uitzicht op de onderliggende bochten en op de stad Saint-Jean-de-Maurienne.

Het avontuur zit erop. Janine is nog steeds in het ziekenhuis en wacht op een ligtaxi naar Nederland.
Morgen gaan wij ook naar huis.

Pittig begin.	Bocht op Les Karellis.	Nieuwe Chaussy.

Het weer zou vandaag een stuk minder zijn dan de afgelopen dagen en er is kans op wat regen.
Op het programma staat de gemene en lastige Col du Glandon.
Deze col is dikwijls scherprechter geweest in de Tour de France en dat was vooral te wijten aan de uitermate steile laatste 3 km.
Deze hebben gemiddelde percentages van 10, 11 en 10%.

We beginnen met een behoorlijke groep aan de eerste kilometers van de 20 km lange klim.
De weg kronkelt langs de rotswanden omhoog. Paaltjes geven aan hoe hoog en hoe ver we zijn.
Het begint te druppelen en het begint iets harder te regenen.
Op 5 km onder de top rijdt ik boven de wolken en is het droog.
In mijn buurt rijden de nieuwelingen Arjan en Hans. Gerard, Frank en Henkapie zitten er ook kort achter.
De laatste 3 kilometers zijn inderdaad pittig, maar het is ook het mooiste deel van de klim.
De sprint naar de top (het is net woensdagavond) verlies ik nipt van Hans, die nog minutenlang naar adem snakt.
Tjonge wat is deze klim toch fraai.

We steken door naar de Col de la Croix-de-Fer. Dit is nog zo'n 3 km klimmen.
Hier gaan we aan de koffie en wachten we op de rest.
De afdaling naar Saint-Jean-de- Maurienne is 30 km met een gruwelijk slecht wegdek.
We komen allemaal veilig beneden.

Als we gedouched hebben gaan we nog even het dorp in als ik gebeld wordt door Mart.
Janine is gevallen op een rotonde in het dorp en is met de ambulance naar het ziekenhuis.
Hier is een breuk in een botje nabij de heup geconsateerd en ze moet zeker een nacht blijven.
Dit is een tegenvaller. Je hoopt als organisatie dat iedereen ongeschonden uit de strijd komt.

Coen, onze begeleider is dagen niet lekker en wil naar huis.
Rijk gaat morgen samen met hem terug naar Nederland.

Aktie in de bocht.	Steil en nat.	Wat een uitzicht!

We gaan vanochtend met de auto naar Lanslebourg om daar de Col du Mont-Cenis te beklimmen.
Deze staat al een tijdje op mijn verlanglijstje en ik weet hoe mooi deze is.

Het is klein uurtje later als we voor het politiebureau parkeren.
Als iedereen er is fietsen we de 10 km naar boven.
Het is een lekkere en niet al te moeilijke klim.
Boven ligt een prachtig en immens groot stuwmeer.
Langs de weg en soms op de weg zoeken grote marmotten hun weg. Dit zijn wel heel bijzondere dieren.

We rijden met de hele groep langs het stuwmeer en dalen af naar de Italiaanse grens.
Hier keren we om en rijden de bijzondere haarspeldbochten (omringd door betonnen paaltjes) omhoog.
Boven eten we een sandwich met een lekkere bak koffie.

Als we weer terug zijn bij ons hotel besluiten Frank en ik nog even de Col du Mollard te rijden.
Het was weer een mooie dag.

Mark en Klaas hebben vandaag een grote ronde gereden en komen laat terug.
Zij gaan morgen naar huis en wilden vandaag alles uit de kast halen.

Prachtige bochten.	Henkapie maakt bijzondere foto.	Lage wolken.

Vandaag de rit naar de Col du Galibier.
Er staat op de borden dat deze gesloten is maar volgens onze hoteleigenaar kun je wel naar boven maar niet naar de andere kant.
We beginnen aan de Col du Telegraphe. Ik rijdt een strak tempo en merk dat het me beter af gaat dan de dagen ervoor.
Op de top van de Telegraphe druk ik een grote gel naar binnen, vul de bidons en begin aan de afdaling naar Valloire.
Als ik door het dorp rijdt hoor ik een groep mensen roepen. Het blijken de "boeren" met Mark en Klaas te zijn die aan de koffie zitten.
Ik ben daar nog niet aan toe en besluit door te rijden naar de Galibier.

Buiten het dorp gaat het meteen fors omhoog. Daarna wordt het iets makkelijker.
Ik kom bij Plan-Lachet en zoek het monument van Pantani. Dat staat hier helemaal niet.
Nu komt het gemeenste en tevens mooiste deel van de klim.
De laatste 7 km zijn overweldigend mooi en ik krijg steeds herinneringen aan de Marmotte in 2004. Het verschil met destijds is de grote hoeveelheid sneeuw.
Plots op 3 km van de top zie ik het monument, ren naar beneden, schiet de foto's en ren weer omhoog naar de fiets.
Ik heb nu de kans om als eerste boven te komen en kijk steeds in de diepte. Ik zie Mark rijden en trap hard door om hem voor te blijven.
Eigenlijk interesseert het me niet, maar toch wil je als eerste boven komen :).

Coen rijdt met de volgauto langs en staat een paar bochten verder plaatjes te schieten.
Hij staat bij de tunnel en daar zit alles dicht. Er is lawinegewaar en niemand mag verder.
Jammer maar begrijpelijk. De laatste kilometer kan niet gereden worden.
Achteraf blijkt Chris al veel eerder dan ik boven te zijn geweest. Balen!

Uiteindelijk staan komen 32 van onze fietsers op de top.
Anton is vandaag naar goud gereden en Henkapie zelfs naar platina.

Monument Marco Pantani.	We kunnen niet verder.	Coen doet alles voor mooi shot.	Prachtige blik naar beneden.

Vandaag stond de Col du Chaussy op het programma.
Deze col met 18 haarspeldbochten kort tegen de rotsen speelt een belangrijke rol tijdens deze reis.
De herinnering aan deze reis is namelijk een wit/geel km-paaltje met daarop de Col du Chaussy

Daniël en ik gaan 15 minuten vooruit om op een mooie plek te gaan staan voor de foto's.
We zoeken een plek in de schaduw want het is wederom behoorlijk warm.
We schieten de ene na de andere foto als iedereen boven komt. Daarna rijden ook wij door naar de top.

Wijnand rijdt naar goud en is daar enrom blij mee.
Er zijn tevens 7 nieuwe klimgeiten en 2 gaan naar brons.

Met Robert ga ik met de auto nog even wat routes verkennen.
De Col de l'Iseran is nog steeds gesloten. De Col du Mont-Cenis is wel open en het is een hele fraaie!

Daniël neemt een kijkje.	Aantal klimgeiten aan het werk	Mart en Con in 1 beeld.

Gisteren kwamen we mooi op tijd aan bij ons hotel in Saint-Jean-de-Maurienne in de Franse Alpen.
De meeste anderen van ons hadden wat meer problemen bij Lyon.
Na een goed diner en een welkomstwoordje van Frank ging iedereen lekker slapen.

Als ik op bed lig realiseer ik me dat we 4 mannen missen die door medische omstandigheden niet mee kunnen zijn.
Ik wens ze vanaf hier veel sterkte met hun herstel.

Vandaag de eerste rit en we beginnen met de klim naar de Col du Mollard.
Deze zat vorig jaar in de Tour en de hele rit is voorzien van kilometerpaaltjes die precies de afstand en percentages aangeven.
Het is vandaag warm en de thermometer geeft een heel eind in de 20 graden aan.
Coen, onze begeleider mag meteen ingrijpen als Haary zich niet lekker voelt en neemt hem mee in de auto.
Ook Robert mag aan de bak en pikt Wijnand op die het allemaal wat te warm vind vandaag.

Op de Col du Mollard is het een drukte van belang en iedereen zit lekker in het zonnetje te wachten.
Als de meesten boven zijn rijden we door naar het skidorp La Toussuire.
Ook deze zat vorig jaar in de Tour en als wij daar in de verzengende hitte omhoog rijden worden we gepasseerd door een heuse reclamekaravaan.
Er is vandaag een wedstrijd gaande en ik wordt voorbij gereden of ik stil sta. Brrrrr wat gaan die mannetjes hard.

Lubbert komt boven en rijdt trots naar platina. Hij heeft inmiddels 75 beklimmingen op zijn palmares.

Aan het eind van de middag rijdt ik met Robert en Daniël in de auto naar de Col de Chaussy en vinden een plekje op een rots waar de we haarspeldbochten wel heel mooi kunnen zien liggen. Wat een prachtig uitzicht is dit zeg!

Pittige bochten op Col du Mollard	Arend aan het "planken"	Uitzicht op bochten Col di Chaussy

Zondag kreeg ik ineens last van mijn linkerzitbotje. Heel vervelend en lastig als je wilt fietsen.
Toch maar even bij huisarts langs geweest en het lijkt niet iets ernstigs.
Rustig aan doen dus en veel staan op de pedalen.

Dinsdag naar concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena.
Mijn hemel wat was dit een spektakel!
Ik wist niet dat het geluid zo goed kon zijn in die galmbak.
Voor degenen die het niet kennen, luister maar eens op YouTube naar nummers als "Bliss", "New born", "Supremacy" en vooral "Survival".

Deze week dus niet veel opwindend wielernieuws, hoewel de etappezege van Bauke Mollema in de Ronde van Zwitserland er vandaag mag zijn. Klasse!

Een week is zo voorbij. Tjonge wat gaat het allemaal snel.
Afgelopen maandag ging ik met weinig tot geen verwachtingen van start voor rondje "Blaireau".
Groep 1 bestond slechts uit 7 man en volgens mij was groep 2 wel een mannetje of 25-30 groot.
We besloten met 7 man rustig te draaien met de verwachting dat we snel opgeslokt zouden worden.
De aansluiting was er pas op 10 km voor het einde en ik besloot daarop meteen weg te rijden.
De benen waren onverwachts super en ik kreeg de jonge gasten Arjan en Erik mee.
Op de Sluis kwam de groep weer terug en ik besloot het eens solo te proberen.
Op 1 km voor de meet werd ik in de kraag gegrepen. Ik moet het doen met het rode rugnummer :)

Woensdag was baggerweer en derhalve donderdag over de Stichtse Brug gereden.
Karel reed toevallig andersom en we hebben gezamelijk de ronde afgelegd.

Het is nog steeds geen weer om helemaal happy mee te zijn.
Mag best tikje warmer.

De voorspellingen kloppen helemaal als ik s'ochtend de gordijnen op doe. Het regent en er is weinig hoop op beter.
Karel heeft gisteren Reifferscheid laten schieten en dat kan eigenlijk niet.
We besluiten de regenkleding aan te trekken en toch een stukje te gaan fietsen.
De onrustige Theodoor gaat mee evenals Henk-Jan die het geheel moet filmen :)

We doen wederom de klim naar Reifferscheid, de lastige Aremberg en als toetje even nog naar Wershofen.
De energie is nu echt op en tevreden parkeren we fietsen in de schuur.
Snel onder de douche en met z'n allen in de auto naar Badmunster-Eifel.
We willen graag even naar onze cultheld Heino, maar tot onze grote schrik is het restaurant en de Heino-fanshop omgebouwd tot een meubelwinkel.
Het einde van een tijdperk. Teleurgesteld druipen we af en eten wafels in een ander verwarmd etablishement.

Om 17:00 schuiven we nog een keer aan voor een prima diner, waarna we tevreden huiswaarts rijden.
Een leuk weekend met een stel leuke mensen.
Bedankt Vincent voor dit prima weekend in het altijd leuke Pension Eifelbrucke en bedankt klimgeiten Anton, Frank, Hans, Lubbert, Theodoor, Jordy, Henkapie, Henk, Henk-Jan, Bertus, Karel, Richard, Mart, Wijnand, Margreeth, Arjan en Daniël voor dit gezellige, sportieve en humorvolle weekend.
Volgend jaar zeker weer en dan met beter weer!

Gisterenavond zijn rond 21:30 ook de andere mannen en vrouw gearriveerd.
We zijn nu met 18, waaronder 3 debutanten Jordy, Arjan en Karel.

Na een heerlijk ontbijt is het tijd voor een fraaie rit over dik 100 km.
We houden het vandaag droog. De klimmetjes volgen elkaar in rap tempo op.
Eerst de klim naar Eichenback, door naar Aremberg, het gemene Rodder, de Hohe Acht en de zeer mooie klim naar Lind.
In Lind gaan Wijnand en Margreeth terug richting Fuchshofen en wij gaan door via de haarspelbochten naar Kralingen.
Als we afdalen vinden we een koffiestop en we kopen alle "kuchen" op die de uitbater nog op voorraad heeft.
De patatgeneratie neemt liever een patatje en als deze vewerkt zijn gaan we naar de volgende beklimmingen.
Eerst de Munstereifeller Strasse, daarna Sierscheid en als slot de klim naar Reifferscheid.
107 km en 2140 hoogtemeters is een mooie score van een mooie dag.

Vanochtend met Frank naar Fuchshofen vertrokken voor een paar dagen fietsen in de Eifel.
Als we daar arriveren zijn Mart, Daniël en Henkapie er nog niet. Zij volgen een half uurtje later.
Om 13:30 stappen we op de fiets om een stuk nieuwe route te verkennen. Het is koud, maar wel droog.
We gaan via Reifferscheid richting Adenau waar ik een nieuwe klim wil proberen.
Deze is inderdaad prachtig maar eindigt bij een hele drukke weg. Jammer, weer terg naar Adenau en dan maar via de Hohe Acht proberen.
We zien rond de Hohe Acht, hoogste punt van dit gebied, een donkere wolk, maar denken dat het wel los zal lopen allemaal.
Bij het dorp Langenfeld vind ik een fraaie klim met een aantal steile haarspeldbochten met passages van 12%.
Als we boven komen begint het een beetje te sneeuwen. Als we afdalen terug naar Adenau begint het heel hard te sneeuwen.
Hoe is het mogelijk dat we eind Mei in de sneeuw fietsen?
Beneden rijden we zo de bui uit en is ook de weg droog. Hier is niets gebeurd.
We waren op het verkeerde moment op de verkeerde plek.
Desalniettemin een nuttige verkenning en 80 km op de teller met dik 1600 hoogtemeters.

Vandaag bij hoge uitzondering de MTB uit de schuur getrokken voor 75 km fietsen tijdens de eerste VOEK MTB marathon.
Het is altijd afwachten of er een beetje opkomst is.
Daar het vanochtend droog waren er maar liefst 454 deelnemers.
Ik ging samen met Richard, Henk en Henkapie voor de 75 km.
Een zeer fraaie tocht over paden die ik nog nooit gezien heb.
Prima uitgezet en een goede verzorgingspost met o.a. krentebollen en bananen.

Ik heb nog nooit zo lang op een MTB gezeten en het viel me achteraf best mee.
Paar leuke klimmetjes en ook een paar lange, zuigende zandwegen (dat ligt me wel).
Volgens mij moeten we dit als VOEK volgend jaar weer gaan doen met de mannen van Granny Gear.

Toevallig hoorde ik gisteren op Eurosport een wielerdeskundige zeggen dat zo af en toe op MTB een goede zaak is.
Je leert er o.a. beter van sturen en het is goed voor je coordinatie.
Zal allemaal wel. Ik ga toch nog liever op de racefiets, hoewel dit een leuk tussendoortje was.

Maandag te laat thuis en derhalve 60 km solo gereden.
Ook wel eens lekker, maar dan ook graag met minder wind.

Gisteren toch maar met groep, ondanks wat aan de late kant gegeten te hebben.
Met 13 heren op weg voor een ronde van een dikke 70 km.
Onderweg weer het nodige gezien en gehoord.
Het begon met wat wilde taferelen op het fietspad van Putten naar Garderen, waar een ouder echtpaar aan de kant werd geschreeuwd.
Heet genant en zo niet nodig.
Een snelle telling in de groep leerde me dat er slechts 2 een bel op de fiets hadden. Dat is 15%.
In de afdaling van Boshuis Drie (over de weg) naar Ermelo had ik zoveel snelheid dat ik met grote snelheid onze amateurs voorbij reed bij het bordje.
Daar was 1 manneke niet zo blij mee en besloot vervolgens 42 km/u door Ermelo te razen. Volstrekt idioot gedrag.

In Harderwijk ben ik op kop gaan rijden en heb de groep hier afgestopt zodat we normaal door het dorp konden rijden.
Daarna ging het gas erop en werd er uiteindelijk lekker gedraaid tot bijna in Nijkerk.
Een tegenliggende auto ontregelde helaas de finale langs de Arkervaart.

Nog een paar statistieken van vanavond.
69% reed in het juiste VOEK-shirt, 46% in de juiste broek en slechts 38% ging mee koffie drinken.

Ik ga na mijn gevecht voor verplicht stellen van de helm ook een offensief beginnen voor de fietsbel.

Gisteren voor de tweede keer de Tecklenburg Rundfahrt gereden, een fraaie tocht vanuit het Duitse Ibbenbüren.
Ik ging samen met de 2 yongsters Arjan en Jordy en de trouwe klimgeiten Klaas, Theodoor, Henkapie en Frank voor de 130 km route.
Deze route bevat 22 beklimmingen en een totaal hoogteverschil van 1850 meter (zelf gemeten).
De route was dit jaar anders dan in 2012. Toch zaten de lastige obstakels wederom in het parcours.
Meest spectaculair is de Morgensternstrasse met een passage van 20% waar alrijd wat gebeurd.
Tierende renners die de verkeerde versnelling hebben gestoken, renners te voet en ratelende tandwielen zijn een paar taferelen die je daar kunt aanschouwen.

Voor Arjan was Grundlenkiet een scherprechter en schoot de kramp in kuiten.
Frank (het is een loeder) en ik hadden de meeste moeite met de "Bahnhoffstrasse" wat te wijten is aan de onregelmatigheid van de klim. Net als je denkt dat je boven bent loopt de klim opnieuw omhoog. Heel lastig.

We troffen klimgeit Daniël nog aan die met zijn maatje de 100 km aan het fietsen was.
Ook een groep VOEKers met onder meer Albert, Arie en Rijk waren van de partij.
Later troffen we nog Ronald, die solo de 160 km had gereden.

Heet weer was tot 15 km voor het einde prima.
Toen stak er een windhoos op en werd de lucht erg donker.
De regen, die overigens al veel eerder voorspeld was, kwam vervolgens pittig uit de lucht en een nat pak was onze beloning voor 137 km fietsen.

Ik kijk terug op een heerlijke dag fietsen met een stel enthousiaste klimgeiten en een paar goeie toekomstige klimgeiten.

Het weer wordt steeds beter en dat betekent dat fietsen nog leuker wordt dan het al is.
Vandaag was de Ridder Heuvelrugtocht en die Ridders waren vandaag goed vertegenwoordigd met ook broer Henk en zus Bea.
Met een mooie groep de 100 km gedaan en een heerlijke rit gereden.
Het was enorm twijfelen wat aan te trekken, maar de keuze van lange mouwen en beenstukken bleek, met name op de winderige stukken, een juiste keuze.
Onderweg een koffiestop bij een manege die prima voorbereid waren op grote aantallen fietsers.
Ook de pijlen hingen er allemaal nog en de rit was goed uitgezet.
Als klimgeit was er nabij Leersum zelfs een klimmetje die ik nog nooit heb gezien (smal fietspad en dan plots rechts omhoog).
Deze ook maar eens snel in kaart brengen. Zo dichtbij huis en dat niet weten is een schande.
Ik zal onze "route klimgeit" Lubbert eens benaderen over hoe, wat en waarom.

Afgelopen maandag ben ik voor het eerst van mijn fietsleven bij een sportmasseur geweest.
Arjan, inmiddels masseur van velen klimgeiten, heeft mijn benen eens flink onderhanden genomen.
Ik denk dat hij met spierpijn op de bank zit :)
Ik kan het iedereen aanbevelen om eens op die tafel te gaan liggen.

Met "elastieke" benen (ik was nog nooit zo soepel) kon ik de dag erna beginnen aan de 100 km van de Oranjerit.
De Oranjerit was droog, maar fris.
Weer geen korte broek en korte mouwen, maar wel een hele leuke en fijne tocht.

Woensdagavond was het wel kort-kort, maar was de wind de grote spelbreker.
Ik ben meteen met strijdlustige broer Bert weggereden, maar na 13 km werden we in de kraag gegrepen.
Ik was blij toe, want er stond me toch een bult wind tegen.
Aanvankelijk werd er niet gereden, maar ineens begon iedereen lekker mee te draaien.
De sprint wederom niet gered. Vorige week vierde, nu derde. en volgende week tweede (hoop ik).

Woensdag was rondje Uddel. Heerlijk rondje en heerlijk weer.
Op de korte broek en shirt korte mouw was het in groep 1 wederom een bijzondere avond.
Was er vorige niemand die iets wilde ondernemen, nu ging het gas al meteen op de Voorthuizerweg open.
Meteen al een paar lossers en er was voor groep 2 geen enkele kans om erbij te komen.
Die hebben ons alleen aan de start gezien en een paar van ons bij de koffie na afloop.
Op de Arlersteeg ging het los en werd er een ziedend tempo gereden.
Het pak bleef bij elkaar en het kwam aan op een sprint langs de Arkervaart.
Tegen Ferry had ik vervolgens geen kans, maar toch lekker gereden.

Zaterdag stonden we ineens 9 klimgeiten in het juiste tenue aan de start bij de reserve kantine.
Daniël en Arjan waren de debutanten en waren na 80 km aan het latje.
Mooi tochtje gereden en vooral erg gezellig al dat geblaat onderweg.

Vanochtend met 11 fietsers het rondje over Wijk bij Duurstede en Amerongen gereden.
Op de Amerongse berg een duel uitgevochten met een amateur van Eemland.
Hij mag met recht een amateur genoemd worden ;)

Dit weekend 180 km op de teller. Lekker hoor!

Vandaag met 4 andere klimgeiten een 95 km op de teller gebracht.
Het bijhouden van mijn kilometers doe ik sinds 1 januari 2009 en ik blijk vandaag de grens van 50.000 km gepasseerd te hebben.
Het moment was precies boven op de Sluis met een straffe wind van de zijkant.
Wel leuk dat het toch op een klimmetje was.

Het voordeel van gegevens is dat je er leuke statistieken uit kunt halen.
Zo heb ik vanaf 1-jan-2009 per dag gemiddeld bijna 32 km gereden op een racefiets, baanfiets of MTB (50.000 km in 1570 dagen).
Beste jaar was 2010, het jaar van Alpe d'HuZes, toen ik 12.650 km heb gefietst.
Beste maand was juni 2010 toen er 1.500 km op de teller stond.
Op naar de 100.000!

De kilometers rollen lekker weg met het droge en lekkere weer.
Gisteren voor de eerste keer op de korte broek en dat is een verlossing.

Mijn angstrondje IBIS stond gisteren op het programma.
Er is geen enkele route waar ik vaker gelost werd dan op dit rondje.
Het ging in het begin niet hard en ik probeerde tot voorbij Zeewolde om de groep op gang te trekken.
Dit betekent dat je vaak op kop mag en daar hadden de meesten van de 15 companen geen trek in.
Intussen zat groep 2 ons op de hielen. Daar werd wel "normaal" gefietst.
Op de Schollevaarweg gooide Seth (nogmaals bedankt) de boel op de kant en ik had geluk dat Klaas, een goedbenige amateur, mij terug bracht naar de groep.
Eraf gereden worden is niet erg als degenen die het doen ook daarvoor het nodige werk hebben gedaan.
Deze PZL-ers (Plakker Zonder Lidmaatschap) kunnen alleen af en toe de boel hard maken en zich vervolgens een fors aantal kilometers gedeisd houden.

Groep 2 kwam uiteindelijk bij onze groep en toen kon er eindelijk gekoerst worden.
Ook nu waren het maar enkelen die wat wilden (of konden).
Op de Sluis kon ik nog van alles, maar daarna was het over en uit.
Kruis erover en koffie drinken bij Princesse.
Volgende week een andere taktiek proberen. Maandag de Stichtse Brug en woensdag de Arlersteeg die al rood omcirkeld in mij iPhone staat ;).

Het was woensdagavond droog en ik had snode plannen om mijn slag te slaan op de Arlersteeg.
Er waren er vanavond veel die angstig waren en niet of nauwelijks de kop wilden nemen.
Ik kan het niet laten en heb achteraf iets te veel voorin gereden en moest dikwijls dubbele kopbeurten doen.
Als je lekker rijdt maakt dat niet uit, maar het zou me uiteindelijk wel opbreken.

Ik rijd geheel volgens mijn plan op kop de steentjes van de Arlersteeg op en ga volle bak.
Op de helft neemt een ander over en ik moet echt harken om aan te pikken.
Met maximale hartslag het viaduct op en meteen door.
Ik kom even met Elbert en Richard een stukje los, maar Elbert trekt niet door.
Dan maar gokken op de eindsprint. Elbert helpt me in een goede positie, maar rijdt me vervolgens helemaal in de vernieling.
Als Ferry en Richard wegspringen kan ik alleen maar toekijken. Missie mislukt.

Mijn artikel over de Coll dels Reis staat in het zojuist verschenen nummer van Fietssport Magazine.
Ze vinden het blijkbaar leuk en kunnen altijd wel kopij gebruiken.

Zondag gaan we op de korte broek. Benen scheren en lekker genieten!

Afgelopen weekend lekker wat kilometers weg kunnen trappen.
Met name zaterdag was een superdag. Voor onze Frank was dat niet het geval.
Zijn conditionele achtestand brak hem de laatste kilometers op en het leek wel een "hongerklop".
Natuurlijk hebben we hem naar de koffie en noodzakelijke koeken geloodst.

Gisteren was de eerste maandag rit en wie had gedacht dat deze meteen al tot een klassieker zou gaan behoren.
We starten met een groep van rond de 30 getergde renners aan het rondje "Tafi" door de Flevopolder.
Er stond best veel wind en dat zou de koers gaan bepalen vanavond.
Al naar 15 km was het voor broer Bert al klaar. Dik een jaar niet trainen gaat tenslotte niet in de koude kleren zitten.
Het was overigens al een wonder dat hij er was met een temperatuur beneden de 15 graden Celsius.
Na 25 km was het voor de meeste anderen ook over en uit, toen de boel op de kant kwam te zitten.
Ik zeg zo vaak dat als Gijsbert mee gat draaien, je ook mee moet doen, zodat je niet op de kant komt te zitten.
Tussen de lossers waren veel grote namen. Die zullen de komende dagen wel balen denk ik zo :)
Met 10 bleven we over en hebben we heerlijk gekoerst tot de finish.
In de sprint was ik overigens kansloos. Nog niet goed genoeg.

Hopelijk is het woensdag droog, want dan staat de echte klassieker "Stoneroom" op het programma.
De Arkersteeg zal deze avond bepalend zijn.

Het was woensdagavond een massale opkomst voor de eerste "sterrit" van het seizoen.
Koud maar droog en een lekker zonnetje deed de wielerharten blijkbaar sneller kloppen.
Ik heb snel een paar foto's geschoten voor de site en had plaatsgenomen in groep 3, waar ook mijn vaste fietsmaatjes te vinden waren.
Ziedende rit tegen de wind in richting Zeewolde, via de slecht geveegde Bloesemlaan terug naar Nijkerk.
Richting de Sluis ging het gas uiteindelijk open en werd er echt gekoerst.
Ook onze voorzitter liet zich zien door dapper een kopbeurt te pakken en vervolgens lek te rijden.
Fekko (ook in deze groep) zat zich te verkneukelen met zijn recente artikel in het achterhoofd en heeft deel 2 volgens mij al klaar.

Door een late lekke band van Albert zat een echt finale er niet meer in, maar we hebben lekker gereden en daar gaat het tenslotte toch om?

Voor het weekend zijn de berichten wat het weer betreft much better.

Maart was de slechtste maand van de afgelopen 5 jaar dat ik mijn kilometers bij heb gehouden.
Nog nooit reed ik er zo weinig. Het was ook bar slecht weer.

Na een 60 km op zaterdag, waar ik door zon en dwarrelsneeuw reed, heb ik vandaag 75 km gereden van de traditionele Paasrit.
Mooie rit over de Veluwe met in eerste instantie een veel te grote groep.
Deze wist ik met hulp van anderen te splitsen in 3 groepen, zodat we ook veilig konden fietsen.
60 fietsers is echt een veel te grote groep en dat moeten we niet willen.
Veel wind, maar een prachtig zonnetje en een heerlijke finale.

Ik heb me dit weekend ook ingeschreven voor een taalcursus Roemeens.
Ik wil deze taal enigzins kunnen lezen en spreken, zodat ik ook in een andere taal met mijn Roemeense collega's kan praten.
Tevens is het vandaag de dag goed om je CV te verbeteren en in de tijd van outsourcing en nearshoring kan het zeker geen kwaad om Roemeens te doen.

Tjonge wat een koude boel.
De wind is verschrikkelijk en met gevoelstemperaturen van dik onder nul is het geen lolletje om te fietsen.
Het moet maar snel een graadje of 15 warmer worden.
Ik ben er klaar mee met die kou en sneeuw.
Het gaat ook slecht met de kilometers en loop al een paar honderd kilometers achter door dit nare weer.
Vorig jaar reden we nu al op de korte broek en nu moet je de hele kast leeg trekken om warm te fietsen.

Ik kreeg van Daniel een pak "triathlon pasta" uit Londen.
Naast de fietsjes zitten er ook hardlopers en zwemmers in het pak en allemaal ook nog in drie kleuren/smaken.
Leuk hoor!

Inmiddels is Coen al lekker bezig met de fietsjespasta verkopen en het loopt goed.
Ik heb het pas nog gegeten en is echt aan te raden.

Ik hoorde deze week dat de bloedzakken in 2007 gewoon in de bus van de Raboploeg lagen.
Nu ben ik dat jaar zonder te weten wel heel dicht bij die zakken geweest.
De Ronde van Zwitserland kwam dat jaar aan in het Oostenrijkse Nauders en daar waren wij ook om de Stelvio te fietsen.
Ik heb nog een praatje gemaakt met Thomas Dekker en de bewaker van de Rabofietsen bij de bus.
Jammer dat ik het niet wist. Ik had namelijk graag ook stiekem zo'n transfusie gehad willen hebben en de rest van onze groep het snot voor de ogen willen rijden.
Ik heb vrij normale bloedgroep dus er had best wat bij gezeten.
Wat moet dat een heerlijk gevoel zijn. Men zegt dat het voelt of dat je door een muur kunt trappen. Heerlijk!

Vandaag zeiknat geworden met Henkapie op de MTB.
Tja, er moet gereden worden toch?

Ik kreeg vandaag ook nog een fraai boek van Frank (wat een aardige man) namelijk het "Handboek voor de bergfietser".
Meeste is gesneden koek, maar werd toch nog verrast met een paar fraaie beklimmingen die ik nog niet in het vizier had.
Je bent nooit te oud om te leren.

Ja en dan wordt het 15 graden, droog en een lekker zonnetje.
Wat doe je dan?
Ik had van de afgelopen weken nog fors wat uren staan en dan is dit zo'n uitgelezen dag om deze op te nemen.
Vanmiddag heerlijk 70 km door de Flevopolder gefietst.
De eerste 50 km gingen prima. De laatste 20 km was niet meer zo soepel. Er staat in de polder altijd meer wind dan je denkt.

Nog een paar opvallende dingen gezien vandaag.
Bijna iedere fietser die ik heb gespot reed met helm, maar meest opvallend waren 2 heren die op de korte broek en korte mouw fietsten.
Het ziet er lekker uit, maar dat was toch echt veel te fris.
Ik reed nog met 3 lagen en beenstukken rond en dat was zeker niet te warm.

Zaterdag was het dan eindelijk zover. De racefiets van de haak en de eerste kilometers in de benen.
Met 7 klimgeiten, waaronder de hele top-5 uit de ranglijst, trokken we door de Flevopolder.
Veel andere VOEKers gespot. Het kriebelt blijkbaar bij velen onder ons.

Vandaag dacht ik weer op de racefiets te gaan, maar de nattigheid bracht me weer terug op de MTB.
Geeft niet, want fietsen is fietsen. Al is de racefiets net iets leuker.

Vandaag is ook Parijs-Nice begonnen. De rit naar de zon met altijd een fraaie bergetappe aan het einde.
Hopelijk kan Robert Geesink weer iets laten zien. Hij is in ieder geval vandaag geod begonnen.

Het project waar ik aan werk is met succes vandaag afgerond en geleverd aan de klanten.
Ook de klanten hebben het geaccepteerd en dat is een mooi resultaat na anderhalf jaar hard werken.
Het resultaat mag er wezen en wij kunnen als bedrijf trots zijn op dit product.

Dit weekend was de animo om te fietsen onder de klimgeiten niet hoog.
Zaterdag ritje met Frank. Gijsbert kwamen we tegen en die probeerde ons nog te ontmoedigen.
Waarschijnlijk zat ie zelf niet zo lekker of ging het om de kilometers?

Gisteravond over de Stichtse Brug met Henkapie met de bouwlampen aan.
Nou 1 bouwlampje. De mijne hield er al na 10 km mee op.
Niet genoeg opgeladen, maar met een ander vernuftig lampje (grijpt niet graag mis) toch nog goed zicht.

De vooruitzichten voor de komende week zijn goed.
Temperatuur gaat omhoog en het moet wel heel gek zijn als de racefiets niet van de haak gaat.

Dinsdag de cursus "Reanimatie" afgerond en we kunnen nu echt van nut zijn als er onderweg iets gebeurd.
Denk dan niet alleen aan hartproblemen, maar ook bij allerlei andere situaties waar hulp geboden dient te worden.

De fietsjespasta is binnen en ik ben al begonnen met de verkoop. De eerste zakken zij al weg.
Een zak kost 6 Euro en daarvan gaat 2 Euro naar KWF Kankerbestrijding.
Ook Henkapie gaat helpen met de verkoop. Goed bezig!

Dit weekend was het heerlijk fietsen. Ik heb vanmiddag even jeuk gehad om de racefiets van de haak te halen.
Die is nog ternauwernood blijven hangen, omdat ik ook kijken naar schaatsen wel leuk vond.

Dit weekend toch nog de nodige kilometers kunnen maken.
Vandaag was het echt schitterend in het bos.
In de bossen plekken met 10-15 cm verse sneeuw dus ook ik een keer in de "Tiefschnee".

Het is wel heel erg geconcentreerd fietsen om valpartijen te voorkomen.
Vandaag overigens een magere opkomt met Mots, Henk en Karel.

Deze week komt de "fietsjespasta" binnen.
Ik heb 120 pakken besteld en ga deze verkopen voor Alpe d'HuZes.
Zo draag ook ik mijn steentje bij aan KWF Kankerbestrijding.

Met Frank ben ik aam het brainstormen over het programma voor de komende jaren.
We willen graag fietsen in de Rocky Mountains en ook beklimmingen met veel haarspeldbochten staan op de lijst.
Denk dan aan de Col de Tende, Col de Turini, Col de Braus en Col de Lombarde.
Enfin, ik ga maar eens rondeneuzen op internet wat de mogelijkheden zijn.

De klimgeiten kleding is binnen en ik ben begonnen met uitleveren.
Bij de nieuwe fabrikant kon het in 3 weken en dat is toch weer heel wat anders dan die 7 maanden wachten bij de oude leverancier.
Daar is overigens faillissement voor aangevraagd en dat zag ik eerlijk gezegd al aan komen.
Vooral de broek is fraai geworden met rode stiksels en ook het shirt is verbeterd met een lange rits en "mesh" onder de oksels.

Gisteren de eerste les "Reanimatie" gehad in groepje met Gijsbert, Frank en Lubbert.
Mooi dat VOEK dit heeft gefaciliteerd, zodat er meerdere mensen binnen de club zijn die dit kunnen.
Ik hoop dat we het nooit nodig zullen hebben.

Mijn Duitse cultheld Heino heeft een nieuwe CD gemaakt en dit keer zijn het covers van allerlei Duitse artiesten.
Opmerkelijk is de cover van het nummer "Sonne" van Rammstein. Humor kun je hem niet ontzeggen.
Als we straks weer naar Fuchshofen gaan scoor ik de CD nog wel even :)

Nou hebben we kou, sneeuw en regen gehad en nu is het wind dat me dit weekend noopte tot hard werken op de fiets.
Gisteren met Lubbert en Henkapie en vandaag met 8 anderen.
Na een anderhalf uur crossen ben ik met Bertus over de weg terug gereden van Garderen naar Nijkerk.
Dit viel zwaar tegen vanwege de harde wind die de hele weg op kop stond.
Helemaal aan het latje (dat is lang geleden dat ik zo stuk zat) kwam ik in Nijkerk.
Dit weekend 115 zwaar verdiende kilometers op de teller.

Mooi dat Nederland zo'n prominente rol speelt in het veldrijden.
Op die Marianne Vos staat geen maat en die is echt veel te goed voor het vrouwenpeleton.
Ik hoop dat dit nu iemand is die niets illegaals gebruikt.
Ik wordt overigens gek van al die renners die nu zo nodig moeten bekennen.
Hou gewoon je mond, zeker als je al gestopt bent. Wat wil je nou bewijzen?

Gisteren lekker in sneeuw gereden met Frank, die een temperatuurverschil van 30 graden en een jetlag moest verteren.
Vanochtend hoefde ik niet eens te twijfelen en werd de rollenbank mijn methode om toch nog wat te doen.

Ik zag zojuist op TV allerlei sporters op warme eilanden trainen. Ik heb daar ook wel zin in.
Ik ben blij dat de sneeuw bijna weg is en de temperaturen weer behaaglijker worden.

Laatste weken heb ik aan een fotoboek gewerkt met de mooiste cols van de afgelopen jaren.
Het is een fraai boek geworden met schitterende foto's die op hoogglans papier wel heel mooi uitkomen.
Binnenkort ga ik met een drukkerij om de tafel om te "brainstormen" over minj boek dat ik graag op de markt wil brengen.
De laatste 20 jaar zoveel gefietst en gezien in de bergen, zodat ik stof genoeg heb om iets moois te gaan schrijven.

Gijsbert, ik sta nu op 515 km voor dit jaar.

Het is momenteel wel heel pikkerig op de fiets.
Afgelopen zaterdag solorit en helaas kreeg ik griep wat me een paar dagen aan kant heeft gehouden.
Gisteren waren mijn ouders 50 jaar getrouwd en dat leverde mee een gratis vrije dag op.
Uiteraard meteen benut voor een tochtje (flink ingepakt) door de Flevopolder.
Op deze manier sprokkel ik de kilometers bij elkaar.
Ik overweeg toch serieus om een paar dagen Mallorca te gaan pakken. Lekker op de korte broek fietsen.

Het drama met het niet leveren van de Klimgeiten kleding lijkt opgelost te zijn.
Heb vertrouwen in huidige leverancier opgezegd en ben overgestapt naar Vitesse die ook al de kleding doet voor VOEK.
Op elke management cursus wordt gesproken over "communicatie" en dat is nu net wat ontbreekt aan de vorige leverancier.
Je krijgt een email met allerlei excuses van de directeur en je geeft daarop opbouwende kritiek en antwoorden op hun vragen.
Vervolgens hoor je helemaal niets van deze directeur. Blijkbaar moet die nog naar zo'n cursus toe.

Om Frank en Gijsbert een beetje bij te houden met aantal kilometers hebben we vandaag maar eens 3 uur gereden.
Heerlijk zonnetje en een hard parcours.
Mijn techniek (hi hi hi) liet me lelijk in de steek bij een zwiepende tak, waardoor ik er hard af ging.
Ik heb een mooie blauwe plek op bovenbeen.

Ik heb zojuist de routeschema's van de Tour en Giro er even bijgepakt en heb me al zitten verheugen over al die fraaie cols.
Grote klappers als de Col du Galibier, Passo dello Stelvio, Passo di Gavia, Passi di Giau, Alpe d'Huez (2 keer) en de Mont Ventoux zitten er allemaal bij.
Ook de Col du Mont Cenis zit er tussen. Die gaan we in juni overigens ook doen, evenals de Galibier.
Heerlijk, prachtig, smullen, gaaf en laat het maar snel mooi weer worden.
Mijn racefiets staat me al vragend aan te kijken of we al gaan rijden.

De afgelopen week zijn er in het "km-paaltjes" project 2 nieuwe zuilen gestort.
Als de laatste droog is gaat de vierde en laatste in de mal.
Het tweede exemplaar is beter dan het eerste, maar deze is door Bertus en Henkapie vakkundig gerepareerd.

Vanmiddag met Wijnand, Bertus en Henkapie op pad geweest en lekker 2 uur getrapt.
Henkapie kreeg lekke band en klaagde over garantie. Die band moet tegen een spijker kunnen? :)

Frank zit nog lekker in de zon en zegt dat ie om de 2 dagen traint. Dat zou ik ook doen met 25 graden Celcius.

Gisteren was de nieuwjaarsrit van VOEK, traditioneel de opening van het nieuwe seizoen 2013.
Tegenwoordig spreken we al niet meer van seizoenen want er wordt continue gefietst en soms zeer hard.
Gisteren ging ik op zeker en nam plaats in groep 2, onder aanvoering van Aalt en Ab (de mannen met de gele hesjes).
Vanaf het begin werd duidelijk dat je flink aan de bak moest.
Er was een parcours gestoken met goed begaanbare bospaden, kasseistroken en fietspaden.
Ik ben op plekken geweest waar ik nooit eerder weet van had.
Van een kasteel bij natuurgebied Groevebeek had ik nog nooit gehoord.
Eerst dacht ik nog dat ik naar een 3D animatie of zo zat te kijken. Wat kan je vandaag de dag nog geloven als je 2 keer "The Hobbit" in 3D heb gezien?
Na een enerverende rit belandde we aan bij een camping aan de Spochthoornseweg (ook nooit geweten).
Hier was het erwtensoep (mijn deur voorbij) en gluhwein.

Gauw na afloop naar huis, douchen en naar Princesse voor de nieuwjaarsborrel.
Hier was het ouderwets handjes schudden en een hoop lol. Tjonge wat een onzin wordt hier uitgekraamd en het is nog leuk ook.

Vandaag dachten we de rit van gisteren nog eens na te rijden. Dat lukte deels, maar in de buurt van landgoed Groevebeek ging het mis.
Gelukkig was Mots erbij en loodste hij ons weer in de juiste richting.
Heerlijk gereden en een lekker weekend gehad.

Oh ja, er staat in het blad "Fiets" en stukje over fondsenwerving voor Alpe d'HuZes.
Ik heb daar iets over de telefoon geroepen over hoe wij dat in 2010 hebben aangepakt en daar heeft men een leuk stukje aan over geschreven.

Allereerst iedereen een gezond en sportief 2013 gewenst.

De eerste kilometers zitten er op en dat met de "bouwlampen express".
Dit keer alleen met Henkapie.

2013 is het jaar van de slang volgens de Chinese dierenriem.
Ik ben meer liefhebber van het jaar van de geit. Dit is helaas pas in 2015 het geval.
Misschien dan ook maar eens een leuke col pakken in China?

Ik heb even een klein onderzoekje gedaan en 1955, 1967 en 1979 zijn ook jaren van de geit.
Bij de klimgeiten zitten toch mensen die geboren zijn in het jaar van de geit.
Frank, Gerard, Klaas en Jacq zijn uit 1967, Daniel uit 1979 en zij hebben dus natuurlijke aanleg voor het klimmen.
Het is maar dat je het weet.

Trouwens ik wil 2013 en 2018 al bestempelen als de jaren van de klimgeit.