Als ik terugblik op het afgelopen jaar dan heb ik met een aantal hoogtepunten en een aantal dieptepunten te maken.

Dieptepunt was het overlijden van mijn vader.
Hij heeft me op de fiets gekregen en mij enthousiast gemaakt.
Zelf kon hij geen viaduct op (dacht hij) en is helaas ook nooit mee geweest naar het hooggebergte.

Ik werd dit jaar ook geconfronteerd met het overlijden van 2 klimgeiten.
Sjaak en Hendry, beiden zeer enthousiaste fietsers en toegewijde mensen, zijn er helaas niet meer bij.
Ik heb ze op de site laten staan en dat is denk ik een mooie manier om ze niet te vergeten.

Hoogtepunten waren er gelukkig ook.
Zo heb ik mogen fietsen in de bergen van Tenerife en heb ik een aantal favoriete beklimmingen af kunnen vinken van mijn "to do" lijst.
Met 7 klimgeiten trokken we via de Mont Ventoux naar Italië.
De Col de Tende, met 46 (deels onverharde) haarspeldbochten was nog mooier dan ik dacht.
De Col de Turini en de Col de Braus zal ik ook niet snel vergeten.

In het najaar een paar dagen naar Slovenië geweest en daar een paar zeer fraaie cols kunnen verkennen.
De Vrsic pas is prachtig, zoals het hele gebied daar schitterend is.

Per 1 januari gaat de nieuwe site live.
Ik heb hier de afgelopen maanden veel werk aan gehad en ik denk dat het de moeite waard was.
Mat name op de tablet ziet het er super mooi uit.
Hier kan ik weer jaren mee vooruit.

Met Jordy, Henkapie en Frank een ronde op de weg gereden via Bilthoven en Lage Vuursche.

Zie ik op Laan 1914 bij Amersfoort een merkwaardig bord waar mijn oog nooit eerder op viel.
Er staat een stijgingspercentage van 3.2 %.
Ik heb nooit eerder een bord gezien met een waarde achter de komma. Wat voegt dit toe?
Daarbij is de "." ook vreemd daar we in Nederland een komma "," gebruiken.

Gisteren veilig mijn kilometers opde weg gereden me de MTB.
Helaas liep ik tegen een lekke band aan en de "gratis" pomp van Frank deed het niet.
Kevin heeft ons uiteindelijk opgehaald en meteen een nieuwe bad laten monteren.

Vandaag met de mannen het bos in.
In het begin hadden we redelijk droge paden, maar het werd almaar slechter.
In de buurt van Boshuis Drie was ik er klaar mee en ben ik lekker over de weg gaan rijden.
Thuis de fiets schoon gespoten en besloten dat het bosseizoen er voor mij alweer op zit.
Met dit soort bagger rijdt ik liever op de weg.

Eindelijk afgelopen zondag weer eens een officiele toertocht gereden op de MTB.
Dit had ik jaren niet gedaan en het heerlijk.
De start was tussen Voorthuizen en Stroe en daar was een prachtige tocht uitgezet van 45 km.
Door onze vroege start was het niet druk en konden we lekker doorkachelen.

Al vroeg in de tocht maakt onze debutant Daniel een fout op een klein klimmetje.
Hij zit te kort op Henkapie en heeft niet voldoende snelheid om de top te halen.
Resultaat is afstappen en lopen.
Even later ligt Arjan van zijn fiets en nog iets later zie ik onze Henk met de benen door de lucht vliegen.
Spectaculaire val met gelukkig weinig gevolgen.

Na 45 km willen Elbert en Richard op de fiets naar huis. Ik ga mee en we draaien kop over kop naar de koffie in Nijkerk.
Dat laatste stuk was overigens best fris.

Gisteren was me toch te fris voor de MTB.
De rollenbank maar weer onder het stof vandaan getrokken en lekker stukje op de rollen gereden.

De weersomstandigheden wisselen zich in rap tempo af.
Zo reed ik 2 weken nog in de korte broejk op de racefiets en kun je een week later dik ingepakt de weg op.

Vandaag de eerste kilometers in het bos.
Een aantal leden van VOEK hadden een MTB tocht georganiseerd.
Ik zag zeker 100 deelnemers die verdeeld in groepen 45 en 60 km gingen rijden.
Ik koos voor de 60 km en dat was best een pittige rit.
Na afloop nog een drankje of een kom erwtensoep in de Business Club van Sparta.
Met het weer van vandaag viel er niets te klagen.

De Tour de France heeft ook de Col du Chaussy ontdekt.
Volgend jaar zullen ze in etappe 18 de 18 (toeval?) haarspeldbochten fietsen aan het eind van de rit.
De volgende dag stappen ze op in Saint-Jean-de-Maurienne en rijden dan direct de Col du Chaussy op.
Grappig, ze waren hier nog nooit eerder.

Ik ben een totaal nieuwe website bezig die de huidige site gaat vervangen.
De site draait beter op de verschillende browsers en op tablets.
Het is een berg werk, maar ook wel leuk om te doen.
Hier al een paar screenshots hoe de site er ongeveer uit gaat zien.

Het plan is om op 1 jan 2015 de boel online te hebben.

De 10.000 km grens is ook dit jaar weer gehaald. Dit voor het zesde jaar op rij.

Gisteren een dagje kwijlen op de Bike Motion in Utrecht.
Zulke mooie fietsen en veel nieuwe dingen, zoals de schijfrem op de racefiets.
Ik moet er toch aan wennen. Het ziet er vreemd uit.
Bij mijn favoriete fiets Trek is gelukkig ook de achterrem weer terug op de oude plek bij de Emonda serie.

Het parcours van de Giro d'Italia 2015 doet ook de deels onverharde pas de Colle del Finestre aan.
Deze weg is 9.3% gemiddeld over een lengte van 18 km.
Grappig is dat we deze col ook volgend jaar zullen gaan fietsen. Ben benieuwd naar de beelden.

Wat is het dit weekend heerlijk weer.
Ik heb de racefiets weer van de haak gehaald en ga dit weekend nog lekker wat kilometers pakken.

Afgelopen week niet gefiets. Weekje voor het werk naar het Roemeense Cluj.
Daar wel weer een nieuwe interessante weg ontdekt.
Ik kende al de Transfagarasan en Transalpina, maar in september is daar de Transrarau bijgekomen.
Deze weg is volledig van asfalt voorzien en de eerste foto's zien er veelbeloved uit.

Dit weekend is de temperatuur nog goed en ga ik nog lekker de weg op.

Gisterenavond was het dan het moment dat de 100ste klimgeit zijn shirt in ontvangst mocht nemen.
Hans was zeer verheugd en enthousiast en heeft beloofd het shirt internationaal te tonen tijdens zijn vakantie in Thailand.
Men zal daar wel raar opkijken van die geit op dat shirt.

Annette, ook net klimgeit geworden, kreeg uiteraard de sokken en wat ik heb vernomen zijn ze vandaag al met trots getoond tijdens een fietstocht rond Kootwijk en Harskamp.

Vandaag zelf de 120 km bij onze club gefietst.
Een zeer gevarieerde tocht via Loosdrecht en gehuchten als Tienhoven en Achtttienhoven.
Ik heb geen Zeventienhoven en Elfhoven gezien. Vreemd dat je zo'n dorp deze namen geeft.
Prima rit onder een heerlijk zonnetje.
Iets te weinig gedronken en net flinke kramp in de kuit.
Ook een 1 km voor de finish een lekke band. Gelukkig was Jumping Fred ter plaatse met een serieuze fietspomp.

Gisteren de laatste clubavond en dat was te merken.
Ik had het gevoel dat velen hun seizoen nog wat kleur wilden geven en er werd verschrikkelijk hard gereden.
Het was ook wel een beetje chaotisch met een te grote groep.
Ineens lagen er een stuk of 4 op de grond en ik kon er nog net omheen sturen.
Gelukkig alleen wat klein behangwerk en wat klein schade aan de fietsen. Iedereen kon door.
In de finale werd ik gegangmaakt door Jordy die de longen uit zijn lijf reed om mij te lanceren.
Lang dacht ik in gewonnen positie te rijden, maar aan het eind kon men nog net over mij heen duiken. Jammer!

Ik hoor net dat Jen Voigt, 43 inmiddels, het werelduurrecord heeft aangescherpt tot 51,115 km.
Dat is maar liefst 1,415 meter verder dan het vorige record van de Tjech Sosenka.

Vorm is iets ongrijpbaars en bijna niet te plannen.
Na een week fietsen in de bergen ben ik de afgelopen week in de vorm van mijn leven.
Elke trap is raak en niets is te gek.
Ik merkte het zondag op de Amerongse Berg.
Normaal rijdt ik volgens mijn formule met 25 km/u omhoog.
Dit keer reed ik 26 tot 27 km/u en kon dit eenvoudig volhouden.
Wat een heerlijk gevoel is dat. Jammer dat het wegseizoen al weer bijna over is.

Afgelopen zondag naar familie gefietst in Nijmegen.
Heen via de Waaldijk en terug via de pont bij Wageningen.
Mooie rit in eeen gebied waar ik bijna niet ben geweest. Weer eens wat anders.

Het blijft de komende dagen mooi weer en daar moeten we optimaal van profiteren.

De laatste reis heeft toch weer wat nieuwe klimgeiten opgeleverd.
Zo traden Hans, Annette, Walter en Angela toe tot de Orde van de Klimgeiten.
Hans is nummer 100 en dat moet met trots gepresenteerd worden.
Hij krijgt binnenkort een klimgeiten fietshirt kado.

We hebben nu 103 klimgeiten en er staan er nog een aantal op de nominatie.

Zaterdag is de dag van de waarheid, de dag van de Gotthardpas.
Deze pas gaan we vandaag 2 keer beklimmen. Eerst vanuit Andermatt en vervolgens de oude pasweg, met 37 haarspeldbochten, vanuit Airolo.
Om 10:00 rijden we gezamenlijk naar de voet van de pas. Al snel valt de boel uit elkaar en 1 voor 1 komen de fietsers boven bij het meer op 2106 meter hoogte.

We verzamelen en rijden naar het punt waar je mooi uitzicht hebt op de bochten van de oude pas.
Na een fraaie afdaling komen we in Airolo waar snel de warme spullen uit kunnen. Het is lekker weer voor een mooie klim.
We zijn net begonnen als er zich al een stenenstrook aandient. Het loopt eigenlijk beter dan verwacht. Asfalt en stenen wisselen af. Steeds kruis je de nieuwe pas.
De laatste 6 km is er geen asfalt meer te zien en begint het mooiste deel van de klim. Bochten en stenen is het enige wat je nog te zien krijgt.
De blik naar boven is al even indrukwekkend als naar beneden, waar de fietsers kleine poppetjes zijn in een imposant landschap.

Naast fietsers en een enkele motorrijder spot ik nog een “murmeltier”.

Boven worden we aangemoedigd door de wandelaars die ook net zijn gearriveerd.
Na een winderige en koude afdaling wacht beneden bij het hotel een zonnig terras en veel vrolijke Pinkers. Wederom een dag om nooit te vergeten.

Onder het genot van een biertje komen we ook nog achter dat zowel Henk als Frank de status "Diamant" hebben bereikt.
Binnenkort ontvangen zij hun trofee.

Bochtenwerk op Gotthardpas.	Poppetjes in een landschap.	Nog 2 km.

Vrijdag is traditioneel de “warming up” dag.
De zon schijnt en na de groepsfoto beginnen de fietsers aan de Oberalppas, een berg van 10 km met een top van 2046 meter.
De wandelaars gaan met de bus naar de top om daar een fraaie wandeling te maken.

Boven op de top is het een drukte van belang. Een grote roze vlag met opdruk “winnaars” hangt over de volgauto die gevuld is met bananen, repen en sportdrank.
De meesten trekken hun warme kleding aan en dalen aan de andere kant af naar Disentis.
Hier heb je de keuze om terug omhoog te gaan of door te rijden naar de top van de Lukmanierpas, een klim van 22 km naar 1920 meter hoogte.
Een aantal kiezen om de Lukmanier op te rijden. In het begin een aantal werkzaamheden en tunnels, maar daarna een schitterend “Märklin” landschap.
Op de top is het kort wat foto's maken en dan snel terug afdalen naar Disentis.
Hier besluiten we een hapje te eten, want we zitten inmiddels al zo'n 3 uur op de fiets. Na een heerlijke pasta rijden we de 20 km naar de Oberalppas omhoog.
Er ontstaat een dreigende donkere lucht, maar we denken wel op tijd over de pas te zijn.
Het druppelt als we de top naderen. We duiken het restaurant in om een jasje aan te trekken voor de afdaling.
We zijn nog geen stap binnen of de luiken gaan boven open. Het regent even verschrikkelijk hard.
Al snel komt de zon weer terug en stijgt de damp op van het asfalt.
Na een goede bak koffie is de weg droog en kunnen we afdalen naar Andermatt.
Met 105 km op de teller en 3 passen genieten we deze avond na van deze heerlijke dag.

Henk op de Oberalppas.	Daniël schiet er op los.	Frank trots op de Lukmanierpas.

Vanochtend gaan we de Furkapas en de Grimselpas fietsen.
Brenda zal Daniël en mij oppikken onderaan de Grimselpas om de rest van de lange ronde over Nufenenpas en Gotthardpas te verkennen.
Zo gezegd zo gedaan en we fietsen de Furkapas op. Ik vond dat 3 jaar geleden al een nare klim en vandaag wederom. Loopt voor geen meter.
Henkapie en Frank zijn ook mee, maar die zullen de Sustenpas ook gaan doen.
We rijden de relatief makkelijke, maar fraaie, Grimselpas op en genieten van het heerlijke weer.
Hoe is het mogelijk dat het zulk lekker weer is, want het is hier de afgelopen weken slecht weer geweest.

Daniël en ik dalen terug naar Gletsch waar Brenda al aan de koffie zit. Wij zetten de fietsen op het rek en rijden over de Nufenenpas en de steentjes van de Gotthardpas.
Het is toch een prachtige klim.

Terug in het hotel hebben we nog voldoende energie om de Oberalppas op te fietsen.

Rond half acht arriveren de 2 bussen met wandelaars en fietsers. Men is goed gemutst en enthousiast.
Als de fietsen uit de karren zijn en de kamers verdeeld zijn kan er gegeten worden. Na het eten doe ik de briefing en vertel over de fietstocht van morgen.

Bochten op de Furkapas.	Blik op Grimselpas.	Steentjes op de Gotthardpas.

Vanochtend uitgechecked in Slovenië en vertrokken naar Andermatt.
Een rit van dik 600 km langs bekende plaatsen als Venetië, Milaan en Como. Helaas zie je daar bar weinig van.

We besluiten niet door de Gotthardtunnel te gaan, maar via Airolo over de pas.
Boven maken we een paar fraaie foto's van de oude pasweg beneden.
We moeten wel een keer terug om de ultieme foto te maken vanaf de voorkant.
Dit is uit de lawinegalerij en dan moeten we even langzaam rijden zodat Daniel het shot kan maken.

In Andermatt krijgen we kamer 11 en dat is boven de hoofdingang. Gunstig, want dan kunnen we morgen de Pink vlag ophangen.
Intussen komen ook Frank en Henkapie aan. Brenda en Hilda, de begeleidesers van de reis volgen een kleine 2 uur later.
Henkapie wil graag fietsen en ik eigenlijk ook.
We gaan de Gotthardpas doen en komen boven in dichte mist.
De blik op de bochten is wonderwel fraai en Henkapie leeft zich uit met zijn fototoestel.
De afdaling terug naar Andermatt is heerlijk, hoewel Dr. Bibber het wel koud heeft gehad.

Morgen naar de Furkapas. Rond 18:00 verwacht ik de 2 bussen uit Nederland met 60 fietsers en wandelaars.

Henkapie leeft zich uit.	Oude pasbord.	Ultieme foto Daniël.

Vanochtend staat het te miezeren.
We besluiten de MTB te kiezen en dik ingepakt gaan we op weg naar de Mangart.
Eigenlijk rijdt je eerst vrijwel de gehele Passo del Predil en dan 1,5 km voor de top buig je naar rechts naar de Mangart.
Als je de hoek om gaat slaat de schrik in de benen. Een waarschuwing voor 22% stijging.

Begin van de klim gaat nog wel, maar dan begint de ellende.
Een bord van 15% en inderdaad deze percentages worden zeker bereikt.
Ik ben blij dat ik op de MTB ben en schakel achter op een pannekoek.
Het regenen is gestopt en we rijden de wolken in.
We komen door een aantal donkere tunnels. Het enige voordeel is hier dat het redelijk vlak is in zo'n tunnel.
Het is mistig en voor we er erg in hebben zijn we boven.
Nog steeds lawine-gevaar dus niet de laatse 1,5 km. Jammer, maar begrijpelijk, hoewel een paar wandelaars het wel gokken en naar de top wandelen.

We hebben droge kleding in de rugzak en trekken dit snel aan.
Afdalen naar de splitsing en dan nog de 1,5 km naar de top van de Passo del Predil.
Foto's en gauw terug naar een warme douche.

Alles is nat en de dame van het hotel biedt aan om de spullen op te hangen in het ketelhuis.
Hier is het heerlijk warm en de schoenen en kleren kunnen hier prima drogen.

Vandaag slecht 6 foto's, maar gisteren had ik deze pas al te pakken.
Morgen naar Andermatt.

Angstaanjagend bord.	Daniël op de rand voor de ultieme foto.	We kunnen niet verder.

Gisteren om 06:00 vertrokken met Daniël naar Bovec in Slovenië.
Doel is om de jaarlijkse reis van mijn werkgever voor te bereiden.
Ons oog was op Slovenië gevallen, een land wat niet zo bekend is, maar verrassend mooie bergen heeft.
Rond 19:00 ariveren we in Bovec en nemen we intrek in hotel Alp.
Voor het eten even snel een stuk van de Vrsic-pas verkend. Schitterend en ik kreeg al zin in de dag van morgen.

We hebben de bus van broer Bert mee. Die heeft honden en dat ruik je goed.
Als oplossing hebben we een dennegeurtje aan de spiegel gehangen en dat ruikt me toch lekker!

Vanochtend schijnt de zon en we fietsen naar de voet van de Vrsic-pas.
We willen beide kanten van de pas doen en dat betekent dat we alle 50 genummerde haarspeldbochten gaan fietsen.
Aan deze kant zitten er 26, aan de andere kant nog eens 24.
Ik besluit om alle borden en bochten op de foto te zetten. Dat heeft vast nog nooit iemand gedaan.
Het is ook volslagen idioot, maar het is ook wel weer grappig.
We beginnen met 50 en dat loopt terug naar 25.
Het is een heerlijke klim met soms wat venijnige stukken.
De laatste 2 kilometers zijn pittig. De teller tikt regelmatig 14% aan.
Het is best koud boven en we besluiten snel af te dalen naar Gransjka Gora. Een afaling van 11 km.
Nu ontdekken we echter dat alle 24 bochten aan deze kant uit klinkers bestaan.
Een aparte gewaarwording als je dit helemaal niet verwacht. Waarom hier klinkers en aan de andere kant asfalt?

Beneden in het dorp nemen we een bak koffie en gaan weer terug naar boven.
Nu begint het met bocht 1 en loopt het op naar bocht 24.
Op zo'n anderhalve kilometer onder de top volgt er een leuke verrassing. De teller toont 22%.
Wie bedenkt dit?

Boven is het nu zonnig en we zitten een tijdje in het gras.
Nu een lange afdaling van 32 km terug naar Bovec en dan een heerlijk terras.

Na het douchen besluiten we met onze bus nog even de Mangart te verkennen.
Dit is een zeer steile en smalle doodlopende weg naar een hoogte van boven de 2000 meter.
Tegenliggers moeten we ontwijken op uitwijkplekken en we toeteren bij elke bocht voor mogelijke tegenliggers.
Boven is het schitterend ondanks dat we de laatse 2 km niet kunnen doen vanwege gevaar voor vallende stenen.

Wat een mooie dag was dit.

De pas is blijkbaar open.	Bocht 13.	Bocht met klinkers

Ik lees net op teletekst dat we binnenkort ook naar Nepal kunnen om een serieuze col te fietsen.
De Mount Everest wordt tot een hoogte van 2860 meter geasfalteerd. Dat klinkt me als muziek in de oren.
De weg is alleen 100 km lang en dat zou veruit de langste klim zijn die ik gedaan heb.

Ik krijg steeds meer foto's te zien van klimgeiten op diverse bergen in Europa.
Er zit wel weer wat inspiratie tussen.
Ik ben serieus aan het kijken om eens in Noorwegen te gaan klimmen. Hier liggen een paar juweeltjes te wachten.

Net als vorig jaar is het aantal unieke bezoekers van de site over de 10.000 gegaan.
De maand juli wisten 10.439 personen de site te vinden.

Gisteren weer leuk kunnen koersen door de Flevopolder.
Groep 1 was slechts met 7 man en een dame. Achter ons de grote groep 2 met aantal fietsers die eigenlijk in groep 1 thuis horen.
Het werd een duel die door groep 2 werd gewonnen.
Ze hadden er wel 50 km en de nodige kilometers over de autobaan (mag niet toch?) voor nodig om ons te achterhalen.
De winnaar bij de eindstreep kwam uiteindelijk toch uit groep1 :)
Deze keer 3 keer een serieuze poging gedaan om weg te geraken, maar niet gelukt.
Volgende week meer weer tegen Ferry sprinten.

De afgelopen weken toch wel wat bijzondere dingen gebeurd.
Een kleine 2 weken geleden lagen er plotseling 4 man van groep 1 op het asfalt.
Tot mijn grote schrik lag Henkapie er ook bij en hij greep naar zijn toch al gehavende schouder.
Ik zag de tandem met fietstassen al weer voor me, maar gelukkig viel het achteraf mee.
Een foto wees uit dat er niets kapot was. Ook de andere 3 kwamen weg met wat schaafwonden en materiaalschade.
Ik denk dat hij gauw weer meedraait in het peleton.

Het is vakantietijd en dan krijg je groepen met verschillend pluimage.
Dat is ook wel weer eens leuk, want je leert weer eens wat andere leden kennen.

Ik probeer steeds Ferry te kloppen in een sprint bij bord Nijkerk.
Het lukt steeds net niet, maar ik heb het gevoel dat het eerdaags gaat gebeuren. Dat zou toch eens wat zijn.
De vorm is prima en dat moet ik vast zien te houden tot ons fietsuitje van mijn werk naar Zwitserland.
Paar dagen fietsen rond Andermatt, voor mij een bekende plek.

Mocht je nog op zoek zijn naar een lekkere rockplaat dan kan ik de nieuwe van Seether genaamd "Isolate and Medicate" adviseren.
Brrrrr wat lekker!

Vorige week maandag kon ik de sprint van de groep nipt winnen bij het bordje op de Wallersteeg.
Woensdag was het weer niet best en werd het een ritje op de MTB. Ook wel weer eens leuk.

Gisteren waren we met een lekkere groep op een van de langste ritten, rondje "Super Buffel", dwars door de Flevopolder.
Ik had onderweg al in de gaten wie er goed bij zaten.
Mijn focus voor de eindsprint was volledig gericht op Barthel, een lange jonge kerel die erg makkelijk de kop over nam tijdens de rit.
Op de Sluis blijft het relatief rustig en wordt de boel redelijk bij elkaar gehouden.
Net over de Sluis is het Jan die de gaskraan open draait. Ik besluit te reageren en duik naar het wiel.
Op dat moment gaat Barthel en ik moet alles op alles geven om in zijn wiel te komen.
We naderen de streep en net als we besluiten om het met 2 uit te vechten, gaat de derde er mee vandoor.
Alexander had het slim gespeeld, raast langs en juicht het uit.
Tja, we hebben hem niet gezien. Dom, maar ook wel weer leuk. Wielrennen is onvoorspelbaar :)

Het komend weekend ziet er ook prima uit met lekkere hoge temperaturen. Ik ben er gek op.

Maandag waren de benen nog niet zo goed en was ik blij dat ik bij de groep aan kon klampen.
Gisterenavond ging het veel beter en dat had ook wel een beetje met het rondje te maken.
Mijn geliefde Arlersteeg was het voorportaal voor de finale.
Linda, de enige dame in ons gezelschap van 15, keek me verbaasd aan en vroeg wat er nou aan de hand was.
Ik uitleggen dat iedereen zenuwachtig was voor de finale en dat ze goed op moest letten.
Op de Arlersteeg ging het ook inderdaad gebeuren en met name op het viaduct.
Vol naar boven en dan doorharken is hier het motto.
Ik ben met 2 anderen los, maar we worden al snel teruggepakt.
Dan maar richting het sluisje proberen en inderdaad ik ben alleen weg.
Elbert komt erbij en trekt zo hard door dat ik op 5 meter hang (aan het elastiek).
Doet hij ook nog doodleuk met zijn elleboog een beweging maken dat ik over moet nemen.
We rijden 55 km/u en ik zit van ellende verkeerdom op mijn fiets.
Gezamelijk (Elbert 80%) rijden we naar de streep en hij gunt me de overwinning.
Ik ben er niet minder blij mee overigens :)

Intussen druk bezig met de honderden foto's van de Tende-reis uitzoeken en de website aanpassen.
Ga ook een artikel schrijven voor Fietssport Magazine.

De berg van Pantini, de Colle di Fauniera staat op het programma. De andere naam van deze col is de Colle dei Morti.
Waarom die zo heet werd me snel duidelijk. De klim is onregelmatig en fluctueerd tussen de 6 en 14%. Lastig fietsen dus.
In het begin is de klim niet bijster interessant en wordt na 15 km een stuk beter. Het wordt open en ruig en de weg wordt steeds smaller.
Vandaag zijn we met 5 gestart. Henk, Lubbert en Anton nemen een rustdag. Brenda is met ons mee en is niet gelukkig met tegenliggers.

Het is ook de klim van de marmotten. Het wemelt van deze prachtige dieren die hier nauwelijks gestoord worden door auto's.
Alleen af en toe een paar motoren en een paar verdwaalde fietsers.

Bijna boven blijkt dat de auto niet verder kan door een laag sneeuw.
Wij kluunen erover heen en bereiken de top met een groot beeld van Marco Pantani en een klassiek houten pasbord.

We pakken ook nog een zijweg naar de Colle de Valcavera (2416 m).
Dat bordje zit grotendeels onder de sneeuw, totdat Frank dat even vakkundig verwijderd.

Brenda heeft het nu nog rustig.	Kluunen voor Daniel.	Marco Pantani monument.

In Borgo San Dalmazzo staat het vanochtend te plensen.
We zien vandaag het fietsen in het water vallen.
Frank praat met de hoteleigenaar en zegt dat we plan hadden om de Col Agnel te gaan rijden vandaag.
Blijkt de eigenaar familie te hebben in Sampeyre en een belletje leert ons dat het daar droog is.
We besluiten de gok te wagen en rijden de 55 km naar Sampeyre.

Het is inderdaad droog en we gaan beginnen aan deze loeder van een berg, 31 km en naar een hoogte van 2744 m.
Het begin van de klim is saai. Ik maak maar liefst 1 foto in dit deel van de klim.
Brenda staat met de volgauto vlak voor het echt gaat beginnen. We pakken een banaan en vullen de bidons.
Het is steilewand fietsen. Het is dik 10% gemiddeld over de laatste 9 km.
Ik zie op mijn teller af en toe 18% verschijnen en het is duwen en ploeteren.

Het uitzicht terug is hier schitterend en maakt een hoop goed van de eerste saaie 22 km.
De laatste 2 km rijden we in de mist en wordt het behoorlijk frisser.
Snel een foto schieten bij de grenssteen (er staat helemaal geen fatsoenlijk bord) en dan warme spullen aan en naar beneden.
31 km afdalen is overigens best nog een hele klus. Ik kan nog net een loslopende koe ontwijken. Anton kan dat niet en schiet de berm in.
Gelukkig alleen wat materiele schade en een kleine schram op het been. Dit liep goed af!

Deze klim behoort tot de hoogste van Europa en alle 8 kunnen we deze met trots bij schrijven op onze palmares.

Henkapie en Daniel in eerste bochten.	Fraai uitzicht naar beneden.	De hoogste grens van Europa.

Om 08:00 komt het met bakken uit de lucht, maar al gauw trekt de lucht open en verschijnt de zon.
We pakken de fietsen in de bussen en rijden naar Vinadio om vanuit daar de Col de la Lombarda te fietsen, een col van 2350 meter hoogte en 31 haarspeldbochten.
Het is een rustige en zeer afwisselende klim. Prachtige natuur waar ik onderweg hagedissen en marmotten spot.
Henk pakt onderweg zijn MTB van de volgwagen en rijdt hier soepel mee naar boven.
De klim is 22 km en als we boven komen is het fris en nevelig.
Gauw de warme kleding aan en afdalen. De laatste paar km komen we in de regen en is het oppassen met een nat wegdek.
Beneden is het rap de bussen in en op zoek naar de douches.
Henkapie heeft achter het stuur zijn helm en zonnebril nog op en vraagt zich af waarom alles zo donker is :)

Anton en Henkapie in een van de vele bochten.	Prachtige blik terug.	De top bereikt.

Vandaag besluiten we Col de Tende te doen.
Deze col is volgens alle media die ik heb geraadpleegd gedeeltelijk onverhard.
Hoeveel kilometer het onverhard is weet eigenlijk niemand en dat zullen we gauw ontdekken.
We hebben de MTB fietsen ook mee dit jaar en het is nu tijd om deze te gebruiken.
We starten aan de noordkant waar een mooie rustige asfaltweg via 11 haarspeldbochten naar een grote parkeerplaats loopt. Dit is een makkie.
Nu begint het zoeken naar de juiste weg. Henkapie en ik zijn een onverhard pad ingereden en ik denk dat we de juiste weg hebben.
Ik bel de anderen en we rijden door een oud fort richting de afdaling van de zuidkant.
Het begint met zeer slechte ondergrond en ik ben blij dat ik op de MTB ben. Dit is niet geschikt voor een racefiets.
Een aantal van ons geeft bijna de moed op als ik na dik 3 km afdalen en talloze bochten asfalt tegen kom.
Ik roep de mannen en we dalen samen af naar de voet van de klim. Het is een schitterend schouwspel om al die bochten onder ons te zien liggen.
Als de grote weg verschijnt draaien we om en beginnen aan de klim terug naar boven.
Intussen maken de fototoestellen en filmcamera's overuren en na 29 bochten begint het onverharde deel van de klim.
Het klimmen valt reuze mee al tikt mijn klokje soms 17% aan en komt het voorwiel omhoog als ik over een grote steen rijdt.
We bereiken de top. Henkapie, Daniel en ik gaan op zoek naar mooie plaatjes en schieten deze vanaf een oud fort aan de oostzijde van de Col de Tende.
We komen bij de anderen terug en die besluiten af te dalen.
Henkapie en ik willen ook plaatjes schieten van de westkant en gaan op zoek.
We vinden de juiste plek en zien ook donkere wolken opdoemen en een enkele bliksemflits.
Snel gaan wij ook naar beneden en komen droog terug. Wat een avontuur vandaag!

Dwars door het fort.	Blik op de talloze bochten.	Stuk onverhard.

We stappen om 08:30 in de auto's en gaan op weg naar Sospel.
Het zuiden van Frankrijk is prachtig en onderweg zien we palmbomen.
Het weer is heerlijk en rond 12:30 kunnen we in Sospel op de fiets stappen.
We rijden vandaag over de Col de Turini, bekend uit de rally van Monte Carlo, en de Col de Braus.
Beide cols staan al een tijdje op mijn verlanglijstje.
De Col de Turini is prachtig en heeft veel opgemetselde haarspeldbochten.
Wederom maakt het fototoestel overuren.
Boven zijn er diverse restaurants maar nergens is er iets te eten. Raar!

Theodoor en Henk willen terug. De anderen gaan verder via de Col de Braus.
Lubbert gaat toch mee ondanks een glijpartij bij het restaurant.
De Col de Braus is nog mooier dan de Col de Turini. Bijkomend voordeel is dat elke kilometer op een groot bord staat.
Ik denk dat alleen de percentages niet kloppen en dat de percentages van de afgelopen kilometer getoond worden.
Ook het grafiekje van cyclingcols.com kan in de vuilnisbak. Klopt voor geen meter.

Schitterende bochten op Col de Turini.	Blik van boven.	Col de Braus.

Vandaag de alom beruchte Mont Ventoux.
Voor mij geen onbekende, maar met een temperatuur van 35 graden is het wel een andere ervaring.
We gaan via Bedoin en dat is zo'n 15 km van Carpentras.
Het is redelijk druk op de klim en spreek veel Hollanders.
Het is prachtig om te zien wat hier naar boven komt. Fiets met karretje, man van 77, dikke en hele dunne mensen, Belgen, Duitsers, en noem maar op. Sommigen staan met kramp langs de weg.
Wij komen alle 8 boven, de een met meer moeite dan de ander.


Ik heb door de airco in de auto gisteren pijn in de keel en bijna geen stem.
Tevens is de rechterknie een beetje geïrriteerd. Een tweede klim doe ik niet. Er komen nog meer dagen met beklimmingen die wel nieuw zijn voor mij.
Theodoor, Daniel en Henkapie gaan voor een tweede. Ik daal met de anderen terug naar Carpentras.
Morgenvroeg gaan we met auto verkassen en zullen een ronde rijden vanuit Sospel.

Fris van start.	Lubbert is er bijna.	Pittig laatste stukje.

Redelijke reis naar Carpentras gehad. Het is hier 36 graden en dus behoorlijk heet.
Men verwacht morgen ook heet weer.
We hebben alvast 50 liter water in de supermarkt gekocht voor morgen en maandag.
Dat zal voldoende moeten zijn voor de Mont Ventoux morgen.

Dit weekend mocht er zijn.
De zaterdag prima, de zondag een goed begin maar toch een nat pak.
Op maandag de "Bier en bitterballen" tocht gereden vanuit Hooglanderveen.
Fraaie route met wat mooie leermomenten voor de route commissie.
Na afloop op terras gratis bier en bitterballen, zoals beloofd bij de start.
Grappig evenement en leuk om mee te doen.
Laatste stukje naar huis was best pittig na 100 km :)

Na een weekje site-seeing en shoppen is het weer tijd voor fietsen.
In hotel heb ik paar keer op de hometrainer gezeten, maar dat is niet te vergelijken met "echt" fietsen.

In de USA zie je wel meer fietsers en zelfs heuse fietspaden. Dat is wel anders dan 15 jaar geleden.
Het is echter nog steeds een echt autoland.
Soms zijn het gravelpaden en die zijn voor een racefiets niet echt geschikt.
De kwaliteit van de racefietsen is doorgaans een instapmodelletje.
Bij VOEK is elke fiets van betere kwaliteit dan dat ik de hele week gezien heb. Detail.

Enfin het was een mooie week in de Windy City.
Ik heb alles gezien, de Sears Tower, Hancock Tower, Millenium Park, Hardrock Cafe, Shed Aquarium en de grootste mall van de USA, the Woodfield Mall.
Tjonge, meer dan 300 winkels onder 1 dak.
Leuk was ook de "Untouchable Tour", een rondrit door Chicago met alle hoogtepunten uit de maffia geschiedenis. Denk aan Al Capone en public enemy #1 Dillinger.

Vanavond met een enorme jetlag meteen met groep 1 mee.
Dat was puffen en harken geblazen.
Met 9 man de Superbuffel is flink aanpoten. Ik was helemaal gaar aan de finish.

We zijn nu met 14.

In de ochtend regent het, maar het klaart snel op. We rijden de route grotendeels via plan.
We beginnen met Reifenscheid. Ik klok wederom, maar zie al snel in dat de tijd van gisteren niet haalbaar is.
Er is meer wind tegen en ik rijdt nu 16:31. Dat is bijna een minuut trager.
Henk-Jan rijdt 16:12 en dat is best een scherpe tijd. Ook Henkapie rijdt een minuut langzamer dan gisteren.

We pakken de Aremberg (blijft een loeder), Wershofen en Hummel.
Hier raken we een beetje van de route, maar pakken gewoon Harscheid en de prachtige haarspeldbochten vanuit Obliers.
Plots zien we Jacq die een eigen route had gekozen en we kunnen met allen koffie drinken in Ahrbruck bij de motorclub.

Terug over het fietspad en via Winnerath en Reiffenscheid terug naar hotel (heerlijke afdaling).

Als we terug komen hebben we 100 km op de teller met 1800 hoogtemeters.
s'Avonds hebben we een barbecue in de tuin van ons pension. Prima geregeld.
Frank en ik gaan terug. Morgenvroeg vertrek ik met mijn dochter naar Chicago.

Als we in Fuchshofen arriveren regent het helaas.
De buienradar geeft aan dat het rond 14:00 droog wordt en dat blijkt nog te kloppen ook.
We zijn met 8 mannen al in de ochtend afgereisd. Jacq en 5 andere mannen komen vanavond.
We kleden om en starten meteen met de fraaie klim naar Reifferscheid.
Hier kun je tegenwoordig klokken. Ik ga dit ook maar eens proberen.
Klokken met ingeklikte pedalen en gaan.
Het loopt lekker door de haarspeldbochten en als ik de open vlakte op draai zit ik het wiel van Mots. We rijden samen op.
De lucht is helemaal open getrokken en zon is warm.
Boven zie ik het stempelapparaat al staan en druk snel de kaart in de opening en klok.
Nu even uitrekenen. Ik meet 15 min 38 secs. Morgen wil ik hieronder proberen te komen.

De rit gaat verder oven de Hohe Acht.
Frank breekt de bout van zijn zadelpen en moet terug. Wij weten niet dat bij een fietsenzaak is binnen gegaan en een nieuwe zadelpen heeft gekocht.

Met 7 verder richting Lind. Taaie maar mooie klim. Via Effelsberg en Mahlberg naar hotel.
Theodoor en ik doen nog een keer Reifferscheid en dat brengt ons op 82 km brengt met 1620 hoogtemeters vandaag.

Zulke weekenden wil ik altijd wel. Weinig wind en een heerlijke temperatuur.
De klimgeiten komen ook los en waren we zaterdag al met 6 man, vandaag waren we met 12 mannen en 1 dame.
Een weekend met 200 km op de teller en heerlijk ontspannen kunnen rijden.

Vandaag eindelijk succes in de Giro voor een Nederlander.
De man die het lelijkst fietst, op de Deen Chris Anker Sörensen na, Pieter Weening wist listig de bergetappe te winnen.
Zo zie je maar dat de aanval wordt beloond. Heerlijk!

Maandag was 1 van de mooiste avonden wat rijden in een groep betreft.
14 mannen die lekker wilden draaien en hard wilden rijden.
Er werd prima gerouleerd en dat resulteerde in een gemiddelde van bijna 41 km/u over een rit van 60 km.
Ik was al om 20:30 thuis en er werd gevraagd "Heb je niet gefietst?".
Heel stoer even vertellen dat we die 60 km even af hadden geraffeld.

Woensdag was geheel het tegenovergestelde van maandag.
Geen hechte groep en geen doelstelling om samen te werken.
Ik was er al gauw klaar mee en heb laten lopen.
Toen er geen groep 2 kwam (die hadden blijkbaar lek) ben ik met Wit Stuurlint verder gereden.
We pikten de 4 van groep 1 op en zijn met 6 naar huis gereden.
Niemand ging koffie drinken en dus ik ook maar naar huis. Jammer.
Volgende keer kijk ik eerst wie er weg rijden voordat ik een beslissing neem over de groep waarin ik ga rijden.
Het gaat, zeker op woensdag, toch ook om en stukje gezelligheid en een bak koffie na afloop.

Inmiddels hebben we koningsdag gehad en op deze mooie dag hebben we de 100 km gereden.
Lekkere rit en stevig door kunnen trappen.

Afgelopen maandag en woensdag was het serieus aan de bak en knallen geblazen.
Op beide dagen prima benen maar net niet genoeg power om een gooi te doen naar een ritwinst.
Ik moet zeggen dat er lekker gedraaid werd en dat de meesten echt fietsten naar kunnen.

Maandag het nodige afstopwerk kunnen verrichten toen broer Bert en Wit Stuurlint er tussenuit waren gereden.
Dit had succes en we zagen ze pas in Nijkerk weer lachend terug.

Woensdag in de Flevopolder een akkefietje met een auto die het nodig vond om ons af te snijden.
Ik gebaarde de man om te stoppen met zijn enorme Amerikaanse pickup.
Gelukkig deed hij dat en ik sprak hem "vriendelijk" aan op zijn opmerkelijke weggedrag.
Het was in eerste instantie allemaal onze schuld en deze Ko de Boswachter begon te dreigen dat hij mij kon "staande houden", omdat hij ook politieagent zou zijn.
Hij bluffen en ik dus ook bluffen dat ik bij de rijkspolitie werkzaam zou zijn.
Vervolgens wilde hij mijn legitimatie, maar ik vond dat hij deze eerst mocht tonen. Die had hij natuurlijk niet en dus begon hij gauw weer over ons gedrag.
Ik besloot om deze zinloze discussie te stoppen en hem een hand te geven.
Schoorvoetend en mopperend zag bromsnor ook wel in dat dit het beste was.
Hoofschuddend reed deze ambtenaar naar huis en ik denk dat zijn snor er nu wel af is.

Even weer omschakelen naar het vlakke Nederland en de grote versnelling.
Tweede Paasdag met een leuke groep de 115 km gefiets.
Mooie route langs o.a. vliegveld Deelen en via wegen waar ik nooi eerder ben geweest.

Vanavond een klassieker onder de rondjes. Het heet tegenwoordig rondje "Staverden", maar voor mij blijft dit gewoon rondje Uddel.
Ik weet eigenlijk niet waarom dit nu weer een andere naam heeft gekregen. Eigenlijk is er een beetje nostalgie verloren.
Mooie aan dit rondje is dat je je niet kunt verstoppen.
Gemeen omhoog tegen de Aardmansberg, ook wel de Col de Terre genoemd, en de klim naar Boshuis Drie.

Er werd vanavond lekker gereden in groep 1.
Iedereen deed naar zijn of haar kunnen en het zag er naar uit dat de Arlersteeg de beslissing zou gaan brengen.
Ik mocht als eerste de geheel nieuw bestrate klinkers van de Arlersteeg opdraaien. Als we het dan toch over nostalgie hebben.
Helaas ligt de steeg er te mooi bij en het slagveld bleef uit.
Vlak voor de Arkervaart springt Jan T er tussen uit en pakt een gaatje.
Broer Bert gaat de jump maken maar komt in een sjas patat.
Ik wacht rustig mijn kans af en zie dat Mots en Eric zich oproken om het gat naar Jan dicht te rijden.
Uiteindelijk gaat Alexander er hard naar toe en het wordt zo voor mij een "appeltje eitje" om deze te winnen vanavond.
Heerlijk om goede benen te hebben.

Diverse mensen hebben ons verteld dat de TF-21 een fraaie col is die je zeker een keer moet doen.
Ik heb geen grafiekjes en op alle websites komt de klim niet voor.
We gaan op onze laatste dag op ontdekkingsreis en fietsen vanaf het hotel naar het dorp Granadilla de Abona.
Dat is al een aardige eindje omhoog fietsen en na 20 km komen we bij de voet van de klim.
Vanuit het dorp is het meteen pittig. Je kunt maar beter het dorp snel uit zijn lijkt de gedachte bij deze percentages.

Het asfalt is prima in orde en de weg is een "loper". Henkapie zou smullen van deze klim.
Onderweg een paar fraaie hairpins met wederom de bekende gele betonblokken in de bochten.
Het is erg rustig en je kunt de vogels horen fluiten.
Bijna boven is een klein restaurantje en we bestellen 2 koffie en 2 cola's.
Het leuke van deze plekjes is de eenvoudigheid en vriendelijkheid van de mensen.
We moeten maar liefst 5 Euro afrekenen en gaan verder tot in Vilaflor.

De klim was 14 km en ik moet nog uitzoeken wat het hoogteverschil nu was.
Ik noem deze klim de "Picoo del Vilaflor".

De benen zitten vol na 6 dagen klimmen. Morgen naar huis.

Nog 13 km.	Fraaie hairpin.	Mooi zicht op de velden.

Vandaag doen we de noordkant van de Teide en willen via Narices del Teide (2100 m) naar de Boca de Tauce (1980 m).
Vanuit Guia de Isora draaien we de TF-38 op en weten dan dat er nog 32 km klimmen voor de boeg ligt.
Het is vanaf deze kant een heel gelijkmatige klim met percentages tussen 5 en 6%.
In het begin is het asfalt nog prima, maar na een 10 km is het gedaan met de pret.
Gaten en bobbelig asfalt, soms zo slecht dat ik met de MTB nog niet erover zou gaan.
Mijn huurfiets (glas in lood exemplaar) hobbelt er rustig over en geeft geen krimp.
Hoe hoger we komen, hoe slechter het is met het wegdek.
De blik op de besneeuwde top van de Teide maakt een hoop goed.
Boven raken we aan de praat met een Deens stel dat ons vraagt naar de mooiste wandelroutes (??).

De terugweg is een ramp. Ik ga nog liever klimmen dan deze weg afdalen.
Met verkrampte handen van het remmen komen we beneden en zijn unaniem van mening dat we deze nooit meer afdalen.
Wat een drama is deze weg.

Beneden is het even bijkomen en terug naar het hotel.
Best veel 32 km klimmen.

Mooi en bijzonder landschap.	Blik op besneeuwde Teide.	Vulkaanlandschap.

De zon schijnt en we pakken de auto naar Arafo.
Hier willen de klim doen naar Izana dat ligt rond de 2300 m hoogte.
Het is zonnig, maar we zien wel een behoorlijk wolk tegen de wand liggen.
Daar rijden we wel doorheen en dan is het mooi weer, denken we.
Het eerste stuk is 19 km klimmen tot de afslag naar de Inzana.
Dat is al een behoorlijke klim met weinig op en aanmerkingen.
Wel een heel rustige, maar dat kwam waarschijnlijk door het weer boven.

We draaien de weg richting Inzana in en komen in dichte mist.
Dan heb ik het over zicht van 20 meter.
De wolken hebben de overhand op deze hoogte en we besluiten niet verder te gaan.
Het is onverantwoord verder te fietsen. De auto's kunnen ons immers niet zien.
Als we afdalen weet ik dat dit besluit het enige juiste was. Het regent immers en de weg begint ook nat te worden.
Voorzichtig dalen we af en komen heelhuids beneden.

We gaan deze middag naar het nieuwe hardrock cafe van Tenerife (december geopend).
Tjonge wat een indrukwekkend groot gebouw is dit.
We nemen een hamburger (aan te raden hier) en ik koop een T-shirt (zwak punt van mij).

Na het avondeten drinken we altijd ergens een kop koffie en belanden dit keer in Harley's, een Amerikaanse keten van restaurants naar het gelijknamige motormerk.
Hier begint ineens een band te spelen, "Blackhole", en coverband dat blues en rock speelt.
Spelen ze ineens "Wish you were here" en waarachtig ook "Comfortably Numb" van Pink Floyd.
De gitarist van Italiaanse afkomst gooit steeds alle registers open en tovert de een na de andere solo uit zijn gitaar.
Kippevel momenten genoeg deze avond.
Zelfs van slappe nummers als "Superstitious (Stevie Wonder)" en "Have you ever seen the rain" (CCR) weet deze band nog een spektakel te maken.
En dat voor 20 man en een paardekop :)

Toch nog een goede dag vandaag.

Glas-in-lood fiets.	Donkere wolken boven ons.	De afslag naar Izana.

Het zonnetje schijnt lekker als we met de auto naar Los Gigantes rijden.
Vanaf daar willen we een ronde rijden van 75 km over 2 cols.
We vinden een goed plekje en stappen op de fiets.
Het gaat meteen omhoog tussen de talloze bananenplantages door.

De weg is prima tot we het dorp Tamaimo passeren.
Vreselijk slecht asfalt tot aan het volgende dorp Santiago de Teide.
Hierna wordt het beter en rijden we naar de top van de Puerto de Erjos (1117 m).

We moeten nu afdalen naar de kust en ontdekken een leuk restaurant.
Koffie met cake en dat voor 4 euro totaal en uitzicht op de Atlantische Oceaan.
We dalen verder af naar de kust via een paar fraaie haarspeldbochten.
Door naar Buanavista del Norte en daar begint de klim naar Degollada del Cherfe, een klim van 21 km met het venijn in de staart.

Het is steeds zo'n 7% stijging en er staat erg veel wind. Dit maakt de klim behoorlijk lastig.
Een stuk van 12% doet de ruggen kraken.
De natuur is schitterend en je moet gewoon om je heen kijken.

Als we het dorp Masca naderen zie ik een muur opdoemen.
Het is echt een muur van zo'n 200 meter met een percentage van 15% of meer.
Stapvoets kruipen we omhoog tot een uitzichtspunt.
Frank denkt dat we boven zijn, maar ik wijs naar beneden.
Er komt nu 2 km afdaling en dan 4 km dolle pret (8.5%, 12.5%, 10.5% en 12.5%).
Je ziet de weg tegen de wand lopen. Herkenbaar zijn de gele betonblokken als vangrail.
Het ergste is niet de stijging, maar de staat van het wegdek op deze 4 km.
Ik zou normaal gesproken de MTB gepakt hebben voor dit traject.

Ik schiet veel plaatjes, want je kunt steeds naar beneden kijken waar de weg door het landschap kronkelt.
Prachtig gezicht waardoor ik de pijn in de benen vergeet.
Boven staat een lullig bord met "Cherfe". Verder helemaal niets :(
Ik weet overigens nog steeds niet wat Cherfe betekent. Ik hoop op iets als "klimgeit".

Mooi landschap en blauwe oceaan.	Even naar beneden kijken.	Pittige bocht.

De voorspelling voor vandaag was regen.
Toen we vanochtend echter de gordijnen open deden was het vrijwel droog. Van een paar druppels worden we niet bang.
Fietsen in de auto en op naar het noorden van Tenerife, naar het dorp San Andres.
Vanuit hier loopt de TF-12 omhoog naar de top van de Pico del Ingles, eem klim van dik 21 km met een hoogteverschil van dik 1000 meter.

We parkeren net buiten het dorp en stappen vol goede moed op de fiets.
Het druppelt maar de weg is droog en we trappen lekker de eerste kilometers weg.
Er staat elke km een paaltje met de afgelegde afstand.
De weg is in de bochten afgezet met lichtgele betonblokken. Later blijkt hoe belangrijk deze zijn.

Voor ons doemt een serie haarspeldbochten op. Mijn hart begint sneller te kloppen.
Na elke bocht kijk ik terug naar beneden en zie een slang door het groene landschap kronkelen.
Mallorca heeft de Col des Reis, Tenerife heeft de Pico del Ingles.

Er ligt een grote wolk tegen de berg en we rijden er dwars doorheen. Hier voelen we motregen.
Na 10 km komen we plotseling uit de wolk en is het droog.
Een aantal kilometers verder begint het iets te regenen. We zijn er nu bijna en willen nu niet meer omkeren.
Het is eigenlijk ook best een lastige klim. Je gaat soms weer naar beneden en dan weer fors omhoog.
Dat verklaart ook de 1089 hoogtemeters, terwijl de top op 960 meter ligt.

De top is ook best apart. Het is een grote haarspeldbocht waar je rechts om een rots heen moet en je kunt via de andere weg weer terug.
Dit heb ik alleen eerder op de Col de la Bonette gezien.

Intussen regent het flink en we trekken de regenjacks aan voor de afdaling.
We komen door dikke mist en zien soms geen haar voor ogen. De gele blokken zijn nu duidelijk zichtbaar en wijzen ons de weg naar beneden.
Met zere vingers van het remmen komen we zeiknat bij de auto.
We hebben gelukkig droge kleren mee en stappen voldaan in de auto.
Even een krant kopen om de schoenen droog te maken.

Een slang door het landschap.	We komen boven de wolken.	Fraai bord op de top.

Vandaag staat de El Teide op het programma. We gaan van zeenivo tot 2250 meter hoogte.
Het bleek een hele opgave te worden.

We starten op onze "glas in lood" fietsen aan het avontuur van 50 km klimmen.
Het begin loopt lekker. Ik moet 1 keer mijn zadel veranderen en daarna gaat het beter.
We klimmen naar het dorpje Arona en van daaruit naar Vilaflor.
Hier krijgen we een aantal lekkere haarspeldbochten voor de kiezen.
Het is prachtig weer, ik denk zo'n 23 graden. Soms is het erg heet als je een stukje uit de wind fietst.
In Nederland klagen we over de vele wind en nu vindt ik het een genot.

Na Vilaflor begint het tweede deel van de klim.
Een prachtige asfaltweg slingert door een imposant bos met een vegetatie die ik nooit eerder gezien heb.
Een typisch soort bomen die blijkbaar op lava goed gedeien.

Onderweg komen we verschillende profploegen tegen. Belkin, Astana en Cannondale.
Ook zien we Richie Porte van Sky.
De mannen van Cannondale zitten verkeerd om op de fiets als ze de Italiaans ogende klimgeiten kleding zien.
Ze zijn nog steeds in de war denk ik.

Op de klim ben je nooit alleen. We passeren een Belg, 2 Zweden en 2 Duitsers.
Boven bij de El Teide schuift een uitgewoonde Engelsman bij ons aan tafel.
Hij kwam de laatste 7 km zonder water te zitten.
Daar waren wij al voor gewaarchuwd. Er zijn lange stukken waar er geen water te krijgen is.

Na het bos komen we bij een bord El Retamar (2100 m).
We worden door een Duitse dame gevraagd of we haar en haar man op de foto willen zetten.
Frank lost dat vakkundig op en zet ze er prachtig op.
Niet ver hierna is de splitsing bij Boca de Tauce (1980 m).
Je kunt hier naar beneden richting het noorden of door naar de Teide.
De keus is niet moeilijk en we dalen af. Grapje, natuurlijk niet.

We komen nu in het vulkanisch landschap terecht. Er groeien hier alleen vreemde struiken en bloemen die ook nooit eerder heb gezien.
Het is nu 10 km op en af naar het hoogste punt bij de kabelbaan, Base del Teide (2250 m).
Landschap ziet eruit als in Arizona en we verwachten elk moment een groep Indianen tegen te komen.
Het blijft bij een verdwaalde hond en vreemde vogels.

Na de lunch dalen we af via dezelfde weg. Ik heb kramp in beide benen.
Vandaag 105 km gefietst, waarvan de helft bergop
Schitterende dag en een goed begin van deze week fietsen.

Haarspeldbocht in de wolken.	Voor ons ligt El Teide.	Frank ruikt de finish.

Vandaag met Ryanair naar Tenerife gevlogen.
De koffers van Frank en van mij allebei te zwaar en dus bijbetalen. Zo gaat dat bij prijsvechters.
Op naar de huurauto waar een wachttijd was van meer dan 1 uur.
Mijn Tom Tom van huis meegenomen, maar die kent bijna geen plaatsen op Tenerife. Lekkere Europadekking.
Gewoon via de klassieke kaart het hotel gevonden en intrek genomen.

Fietsen opgehaald in leuke fietswinkel met vriendelijke mensen.
We hebben allebei een Focus, een Duits fietsmerk, gekregen die al snel worden omgedoopt in "glas in lood" fietsen.
Ik denk dat ik verwend ben met mijn eigen materiaal, maar we hebben het ermee te doen.

Een Belg vertelt ons de route naar de Teide, de hoogste berg op het eiland waar je op asfalt tot een hoogte van 2250 meter kunt komen.
Morgen gaan we de Teide op.

Het was gisteren serieus koersen geblazen.
Waren we maandag met 8, nu telde ik een dikke dertig kleppers in groep 1.
Er werd meteen al flink gas gegeven en ik probeerde zoveel mogelijk voorin de groep te blijven.
Richting Garderen probeer ik met een groepje los te komen, maar de neuzen staan niet in dezelfde richting.
Ik doe een tweede poging vlak voor de klim naar Boshuis Drie. Ik krijg Mark mee en dat is een goeie om mee te hebben.
Halverweg de klim worden we voorbij gestoken en ik moet harken om mee te komen.
Er volgt een ziedende afdaling en ik denk bordje Ermelo, altijd een gewilde, te kunnen pakken.
Toon dacht hetzelfde en wint met x fietslengtes. Geen schijn van kans :(

Op de Stenen Kamer gaat Richard solo in de aanval en ik spring meteen mee.
Richard rijdt hard en ik voel al snel de waanzin van deze aanval.
Ik doe mijn beurten en als ik om kijk zie in een chaotisch tafereel. Overal groepjes en weinig organisatie.
We beginnen er steeds meer in te geloven en rijden samen Nijkerk binnen.
Richard toont zijn emotie en balt zijn vuist. Zo, die hebben we in de tas.
Het seizoen is begonnen!

Gisteren ging het seizoen van start bij onze fietsclub.
De eerste rit is meestal een dollemansrit, omdat iedereen even wil laten zien hoe goed ze uit de winter zijn gekomen.
Ik besluit om gewoon met groep 1 mee te gaan. Ik heb tenslotte al de nodige kilometers in de benen.
Als we bij Watergoor over het viaduct gaan tel ik de koppen. We zijn met 8 mannen.
Omkijkend zie ik een omvangrijke groep 2 met ik schat 30-35 renners met daarin een aantla kleppers die ik groep 1 had verwacht.
Is het angst of heeft men geen goede benen?

We gaan lekker draaien met 8 man en zijn niet van plan om groep 2 erbij te laten komen.
Eigenlijk is het zo lekker rijden, omdat we allemaal "normaal" de kop overnemen.
Tot een echte finale komt het niet, hoewel ik toch als eerste mijn wiel over de gele streep druk langs de Arkervaart :)

De laatste 2 weken zijn hectisch verlopen.
Mijn vader is in deze periode overleden en dat gaf aan het fietsen een heel andere dimensie.
Zo ben ik regelmatig alleen gaan fietsen om dingen te overdenken of soms ook om het hoofd even leeg te maken.
We moeten weer verder en zullen de draad weer op moeten pakken.

Vandaag met de klimgeiten een mooie rit gereden.

Overigens ook trip naar Tenerife geboekt.
Daar paar dagen fietsen onder hopelijk een lekker zonnetje.

Het was genieten dit weekend.
Zaterdag met 14 mannen een slordige 120 km op de racefiets.
We wilden de route van een toertocht uit Veenendaal oppikken, maar hebben nooit bordjes gezien.
Zelf maar een route gemaakt over Amerongen, Wijk bij Duurstede, Zeist en terug via Baarn.

Zondag een forse polderrit met 8 man.
Een beste wind tegen op de Ibisweg, maar daar wordt je sterker van zeggen ze.

s'Avonds een concert bezocht in Paradiso van Camel, een jaren 70 formatie die ijzersterk voor de dag kwamen.
Tjonge, wat kan muziek toch mooi zijn.

Woensdag was het dringen in de lampenbrigade.
Henk, Henkapie en Jordy durfden het ook aan om een rondje Harderwijk te rijden.
Best veel wind, maar wel een lekkere temperatuur.

Zaterdag was het twijfelen en werd nog de MTB gekozen voor een ronde over de Hollandse Brug.
Frank wist wel hoe de wind stond en zat er nog nooit zo naast.
Gevolg was een pittige tegenwind in de Flevopolder.
Ach, daar worden we alleen maar sterker van.

Zondag was ik niet meer te houden en de racefiets moest van de haak.
Henkapie, Frank, Mots, Henk-Jan en Anton hadden dezelfde drang en hadden ook de bandjes hard opgepompt.
Heerlijk op de dunne bandjes zoefden we over de Pyramide en door de polder.
Hopelijk zet dit heerlijke weer door en kunnen de noppenbanden aan de haak.
Hoera, het seizoen is echt begonnen!

Donderdag met Henkapie met de lampen aan over de Stichtse Brug.
Er was enorm veel wind en we werden ook nog een getracteerd op een hagelbui.

Dit weekend was er wederom enorm veel wind, maar geen nat pak dit keer.
Gisteren over de Amerongse Berg en vandaag over de pyramide van Austerlitz.
Ha ha ha, best raar om op de dikke banden als deze heuvels te fietsen.

Het moment om de racefiets te pakken komt wel steeds dichterbij.
Ik wacht even deze week af om te zien wat er gaar gebeuren met het weer.

De eerste 1000 km zijn binnen dit seizoen.
Nog nooit was de maand januari zo goed. Geen sneeuw en nauwelijks regen.

Na een weekje Cluj vandaag in de stromende regen en forse wind over de Stichtse Brug.
Soms ga je te graag.

Goud voor Sven Kramer!
Wat een sportman dat je onder deze druk gewoon weer de medaille weet tet pakken.
Overigens ook genoten van snowboarden met waanzinnige sprongen. Een aanwinst voor de Spelen.

De kilometers lopen lekker op deze weken.
In het bos ben ik niet meer te vinden. Alleen maar op de weg en op de dikke noppen banden.
Dit weekend rondje over de Hollandse Brug (75 km) en gisteren een rondje Amerongen (70 km).
Het zijn afstanden die op de racefiets al fors zijn, zeker in januari.

Ik vraag me ook af hoeveel zwaarder het nu is om op die dikke banden te rijden of op racefiets banden.
Natuurlijk even het web op gegaan, maar dat kom ik niet echt tot een percentage.
Ik denk zelf dat de dikke banden zo'n 10-15% zwaarder is dan fietsen op de racefietsbanden.
Dit meet ik af aan de gemiddelde snelheid die ik kan rijden op de MTB versus de racefiets.
Als iemand een goede berekening heeft dan hoor ik dat graag.

Vanwege de problemen met de ribben van Frank zijn we dit weekend met de dikke banden op het asfalt gebleven.
Dit levert ook weer een primeur op.
Vandaag reden we een rondje Amerongen op de MTB.
Dat had ik nooit gedacht ooit te doen en wat ik ook niet had gedacht is dat dit behoorlijk pittig is.
Ik zit met een paar zuurstokken dit dagboek te tikken.

Vanmiddag werd Vos even Nederlands kampioen veldrijden en Lars van de Haar deed dat bij de mannen.
Geen verrasssingen dus.

Het begon overigens vandaag wel weer te kriebelen om de racefiets van de haak te halen.
De hoeveelheid zout op de wegen deden me anders beslissen.
Ik hoop niet dat er nog een echte winter gaat komen. Dit is prima zo.

De klimgeiten site is in 2013 maar liefst 113.149 keer bezocht.
Voor de liefhebbers: er waren 6.960.000 hits en de maand juli was met 13.752 unieke bezoekers de beste maand ooit.

Het is zaak om dit jaar weer een paar mooie beklimmingen toe te voegen, zodat de bezoekers ook gemotiveerd worden om in de bergen te gaan fietsen.

Het jaar is prima begonnen.
Het weer werkt lekker mee en met deze temperaturen denk ik al stiekem aan de racefiets.

Zaterdag was de nieuwjaarscross van VOEK.
Normaal een dollemansrit en dat werd het dit keer niet.
Een fraaie ronde over veel nieuwe paden en single-tracks.
Twee van onze groep hebben hun eerste valpartij te pakken. Hebben ze dat maar vast gehad.

Gisteren nieuwjaarsreceptie van mijn werk in mijn oude kazerne in Ede.
In de voormalige kantine is nu een fraaie zaal gemaakt waar we werden getracteerd op een optreden van Lange Frans.
Nu had ik net bij het buffet wat eten gehaald en was op zoek naar een vrije tafel.
Die vond ik helemaal vooraan bij het podium en met nog 4 collega's werkte ik de warme muf naar binnen.
Begint plots Lange Frans te roepen over een groep van 5 Dansboys en wijst vervolgens in onze richting.
Er was geen ontsnappen aan en we mochten met hem een leuke dansje op het podium doen voor 300 collega's.
Tja dat was een goed begin van dit jaar. Het is volgens mij nu trending topic op Twitter.

Happy new year!