Vandaag met Henkapie nog 50 km gereden, waardoor de 12.000 km grens gepasseerd werd.
Nog nooit reed ik in een maand december 1010 km.

Het was wederom een prachtig fietsjaar.
Hoogtepunt was absoluut de beklimming van de Colle del Nivolet in Italië.
Wat een waanzinnige klim was dat!

Ook schitterend was onze reis naar Gran Canaria, waar we onder een heerlijke zon een kleine week heerlijk gefietst hebben.
Hier was alles prachtig. Als ik dan toch een hoogtepunt moet noemen dan is dat de beklimming van de El Asserador.
Steile wandrace, maar wel met een schitterend uitzicht.

Nog een bijzondere ervaring was de klim van de Monte Zoncolan.
In de stromende regen (en bliksem) reden we hier stapvoets omhoog.
Een klim met veel historie en ik begrijp nu ook waarom.

Volgend jaar doen we weer een paar nieuwe beklimmingen aan die uiteraard weer op deze site te zien zullen zijn.

Rest mij nog alle fietsvrienden, lezers en fans van de klimgeiten een heel gezond en sportief 2016 toe te wensen.
Tot volgend jaar!

Geheel onverwacht komt de 12.000 km grens toch weer in het vizier.
Het mooie weer, de warmste december ooit, brengt mij ook de meeste kilometers ooit in een maand december.
Gisteren solo over de Hollandse Brug (brrr, wat een wind), en vandaag met Frank over de Amerongse Berg.
Nu staan er 11.960 km op de teller. Nu de komende 2 dagen die 40 km nog pakken en de buit is binnen :)

De zachte winter is voor mij een enorm voordeel.
Zo kunnen we onder prima omstandigheden de nodige kilometers fietsen.
Op de woensdagavond wordt er steevast met de lampen gefietst.
Het wordt steeds populairder, want ik zie regelmatig ook andere fietsers met de lampen op over de fietspaden rijden rond Nijkerk.

De "klim" plannen voor 2016 worden ook langzamerhand duidelijk.
Zo zit komend jaar de Passo dello Stelvio vanaf de "echte" kant (Prato) in de plannen evenals een weekje fietsen op La Palma, het groenste eiland van de Canarische Eilanden.
Hier ligt een lekkere uitdaging te wachten, de Roque de la Muchasos die reikt tot een hoogte van boven de 2400 meter.
En deze komt vanaf zeeniveau, dus dat gaat een forse kluif worden.

Veel met de MTB op de weg gereden de afgelopen weken.
Onlangs ontdekte ik toen is s'avonds met Aalt aan het fietsen was een bijzonder bord.
Ik had deze nog nooit eerder opgemerkt. Een afdaling van 4.8%.
De 3.2% klim van Laan 1914 is al vreemd, maar deze is eigenlijk nog aparter.

Vanmiddag was ik op pad met Henkapie en Frank, toen Frank plotseling onderuit ging.
Ik kon geen kant op en viel er hard overheen.
Knie kapot en wat andere schaafwonden.
We hebben de ronde afgemaakt en bij Henkapie even de wonden schoon gemaakt.
Lekker klusje overigens :(
Zo zie je maar weer dat je maar zo op het asfalt ligt.

De afgelopen weken nog lekker door kunnen fietsen.
Eerst nog op de racefiets, maar nu alleen nog op de MTB.
Het wordt te gevaarlijk op de fietspaden met bladeren, eikels, kastanjes en zo.
Vandaag overal afgewaaide takken en stronken.

De inschrijving voor de reis naar de Dolomieten van volgend jaar is gesloten.
Er hebben zich 61 leden ingeschreven. Een mooie groep met 15 debutanten.
Er zullen weer heel wat klimgeiten punten verzameld gaan worden.

Ik heb een nieuwe sponsor kunnen vinden op de broek van de klimgeiten.
Na 6 jaar is Singlespeed gestopt en is de plaats ingenomen door Projectburo Sol.
Binnenkort wordt er nieuwe kleding besteld en zullen we te bewonderen zijn in de nieuwe broeken.

Afgelopen woensdagavond ben ik de 10.000 km grens gepasseerd. Altijd leuk als het weer gelukt is!

De Tour gaat dit jaar wederom over de Reus van de Provence, de Mont Ventoux.
Wordt weer een spectaculaire aankomt waar wellicht de Nederlanders een keer kunnen winnen.
Mijn hoop is op Robert Gesink gevestigd. Tom Dumoulin gaat voor de Giro waar hij meer kans heeft denk ik.

De Bike Motion was vorig weekend ook weer erg leuk.
Veel rennes gezien en eindelijk Wilma Vorsselman, hoofdredactrice van het NTFU blad "Fietssport", ontmoet.
Aardige vrouw waarmee ik weer afspraak heb gemaakt om wat artikelen over fraaie cols te schrijven.
Je merkt bij haar ook de passie voor het fietsen.

Even een paar dagen weg geweest naar buitenland voor werk en dit weekend weer lekker op de racefiets gereden.
Met dit mooie weer kun je niet binnen blijven zitten.
Gisteren met Henkapie en vanmiddag solo over de Amerongs Berg.
Vanuit Amerongen omhoog zie ik een bord staan wat ik nooit eerder zag.
Er staat "Officiële beklimming Tour de France".
Ik zou eigenlijk om moeten draaien en foto maken, maar dat realiseerde ik me halfweg de klim.
Dan ga je niet meer terug.
Binnenkort toch maar even vastleggen.

Nog iets heel anders.
Ik kreeg pas het niewe album van Iron Maiden in handen.
Zonder hoge verwachtingen op de iPhone en wauw wat is dit een prachtige plaat geworden.
Ik kon me niet voorstellen dat deze oude mannen nog iets bijzonders zouden presteren, maar om dan nu je beste plaat uit brengen na 40 jaar. Petje af en een diepe buiging.
Het album "The Book of Souls" is een dubbelaar van meer dan 90 minuten en staat vol met juweeltjes.
Mijn favoriet is het slotnummer van 18 minuten "Empire of the Clouds".
Hier zit alles in van een piano intro (dat deden ze nog nooit), gitaarsolo's, harde passages afgewisseld met rustige momenten en natuurlijk de heerlijke stem van Bruce Dickinson.
Luister en huiver!

Vandaag prima weer en een prachtige 110 kilometer gefietst van de Rabo Plassentocht.
Leuk dat mijn collega Marten en zijn dochter Monique ook naar Nijkerk gekomen waren voor deze tocht.

Inmiddels loopt de teller dik boven de 50 deelnemers.
Er komen toch nog steeds leden bij die zin hebben om mee te gaan.
Een aantal twijfelen nog. Ik zou zeggen "Vaak ben je te bang". Doen!

Afgelopen dinsdag hadden Frank en ik een avond georganiseerd om de jubileumreis te tonen aan de leden van de VOEK.
Ongeveer 60 belangstellenden warem maar Princesse gekomen om ons verhaal aan te horen.
Er kon na afloop meteen ingeschreven worden.
Na 2 dagen was de 40 al gepasseerd. Nog nooit ging het zo snel.
Blijkbaar zijn de Italiaanse Dolomieten erg in trek.

Inmiddels staat de teller bijna op 50 deelnemers.
Volle bak dus!

Vandaag met 10 man een mooie rit gereden over Nunspeet.
Laatste stuk via de Stenen Kamer was iedereen aan het latje door de harde wind.
Heerliijk gereden.
Hopelijk blijft het goed weer, zodat we nog een tijdje op de racefiets kunnen blijven rijden.

Goed nieuws is dat Karel ook weer op de fiets zit.
Zijn schouder is nog helemaal in orde, maar het gaat redelijk.

Vanochtend zwaar bewolkt maar wel droog.
Een aantal gaan niet fietsen en gaan met de wandelaars mee.
De rest gaat de Predil pas doen die ligt op de grens met Italië.
Eerste deel van de klim is vlak, maar bij het dorp Log pod Mangartom is het gedaan met de rust.
Er volgen een paar pittige kilometers van zo'n 9% gemiddeld.
Het begint ook te regenen en bij het dorpje Strmec te hozen.
Ik duik onder een afdak bij een huis en met mij 3 anderen.
Het heeft geen zin want het blijft hard regenen.
Dan maar verder en wederom een nat pak.
Boven op de grens staat de auto van Brenda en heb ik tijd om een nieuw regenjack aan te trekken.
Voor het tweede deel, de Mangart pas, is weinig animo.
Alleen Wim en Henkapie (uiteraard) zijn te porren voor de klim naar 2000 meter.

De afslag naar Mangart is een dikke kilometer in de afdaling terug.
Het begint meteen lekker met een dikke 8%.
We peddelen rustig omhoog en het bord met daarop 15% maakt in dit pokkenweer geen indruk.
De weg loopt eerst door een bos en vervolgens langs fraaie rotswanden.
Na een paar stevige haarspeldbochten volgen er een drietal tunnels.
Wim rijdt voor me op zijn racefiets en ik kan Henkapie achter mij ook steeds zien op zijn MTB en in zijn fraaie broek.
Het laatste deel van de klim lijkt het droog te worden.
Het landschap is groen en ruig.
Na een laatste tunnel bereik ik de top waar Brenda ook al staat te wachten.
We maken een foto van ons 3 en keren terug naar Bovec.

Dit was weer een mooie dag wat fietsen betreft.
Het weer heeft ons voor het eerst in de negen jaar dat dit evenement gehouden wordt in de steek gelaten.
Morgen naar huis. Nu eerst een warme douche.

Water gutst over de weg.	Henk stoempt naar boven.	Henk, John en Wim.

Vandaag de rit naar de Vršič pas.
Het zou wederom een gedenkwaardige dag worden.
We vertrekken na de groepsfoto onder een heerlijke zon richting de pas.
Het begint ineens te regenen en ik trek mijn regenjack aan.
Ook de overschoenen moeten aan.
Even verder zien we Brenda staan met de volgauto.
Een van de deelnemers heeft probleem met schakelen.
Ik stel derailleur af en hij kan verder.
Zo vlak voor de eerste bocht (50), passeer ik de eerste andere fietsers.
Hun moraal is nog prima in orde.

Bij bocht 47 is het druk. Onze touringcar met fietskar kon de haarspeldbocht niet halen en zit klem in de bocht.
De fietsers kunnen er nog omheen, maar de rest staat vast.

De zon komt voorzichtig door en het regenjack gaat uit.
Ik haal verschillende fietsers in en maak een praatje.
Een aantal hebben de klim onderschat en gaan terug.

Ik rijdt bocht na bocht en na bocht met nummer 25 ben ik vrij snel boven.
Ik besluit wat andere deelnemers naar boven te helpen en rijdt zo'n 2 kilometer terug.
Angela heeft alles op deze dag gezet en heeft het ontzettend zwaar.
Samen met haar rijdt ik terug naar boven en praat haar moed in.
Als ze boven komt komen de tranen en de emotie. Dit is nou zo mooi aan fietsen.

Het begint te miezeren en ik besluit gauw af te dalen.
Ik hoor onweer in de verte en de regen begint serieus te worden.
In een groepje met twee Hansen, Martijn en Henkapie rijdt ik naar beneden.
Het regent hard en ik vraag me af of het nog harder zou kunnen regenen.
Dat antwoord komt snel. Een wolkbreuk.
We moeten van de fiets want we zien niets meer.
Dit hozen gaat maar door en compleet doorweekt bereiken we ons hotel in Bovec.

Intussen is onze touringcar voor een tweede keer vastgelopen en moet de brandweer de bus bevrijden.
Het is uiteindelijk gelukt om los te geraken en weer terug te keren.
Wat dit nog voor gevolgen heeft is nog niet bekend.

Het was een heroïsche dag!

Frank in volle aktie.	Fraaie bocht.	Bus zit klem.

De bus arriveert rond 10:30 in Bovec. Na een lunch en een korte briefing vertrekken we met 40 fietsers voor een rit naar de Passo Tanamea, net over de Italiaanse grens.
Ritje is zwaarder dan gedacht en met 950 hoogtemeters en 45 km een lekkere opwarmer voor de komende dagen.
Het is overigens heerlijk zonnig en dat was niet volgens de voorspellingen.

Vanochtend vertrokken uit het hotel.
Wat een vriendelijke en gastvrije mensen zijn dit.
We rijden door de bergen naar Ovaro, waar we de Monte Zoncolan willen fietsen.
Dit is een verschrikkelijk col, bekend uit de Giro d'Italia.

Als we in Ovaro arriveren regent het.
We horen onweer en besluiten eerst even te lunchen.
Het klaart op en we beginnen aan de klim.
We zijn nog geen kilometer op weg als het begint te regenen.
Ik doe een regenjackje aan en begin aan de eerste steile kilometers.
Op de weg staan percentages van 16%, 17%, 19% en zelfs 22%.
Wederom moet ik druk op het voorwiel houden om deze op de weg te houden.
Ik rijdt zelfs even onder 5 km/u.
Blij dat ik op de MTB ben. Op de racefiets is dit bijna niet te doen.

Ik fotografeer de steile bochten en kan soms moeilijk weer op de fiets klimmen.
Het begint nu serieus te regenen en als ik bliksemflitsen zie ga ik schuilen onder een huisje.
Als het wat minder hard gaat besluit ik door te fietsen.
De hele klim is 10 km, maar zelden heb ik zoveel steile kilometers achter elkaar gereden.
Het is meter voor meter en crank voor crank.
Bovenin zijn 3 tunnels, waar het licht aan springt als je de tunnel in rijdt.
Dat licht gaat bij mij niet aan ik moet in het donker door de tunnel.
Ook al zie je het einde van de tunnel, je kunt niet recht fietsen.
Ik buts tegen de wand en besluit dan maar te lopen.
Als ik tunnel uit loop springt het licht achter mij aan.

Na de tunnels nog een paar flinke haarspeldbochten tot je de top bereikt.
Het regent pijpenstelen, maak snel een foto van het pasbord en daal af naar de tunnels.
Ik kom Henkapie tegen en wacht hier op hem om samen af te dalen.
De afdaling is koud en pittig. Ik ruik de schijfremmen van Henk.
Flink remmen en goed opletten.
We belanden in een kudde koeien. Langzaam passeren we de kudde.

Beneden is het omkleden en alles in de bus proppen.
Dit was weer een heroïsche dag in de geschiedenis van de klimgeiten.

Na een warme bak koffie rijden we naar Bovec in Slovenie"voor het tweede deel van deze reis.

Oh ja, Henk had wel een hele rare broek aan vandaag.

Pittig bochtje.	Slechts 22%.	Henk in rare broek

Vandaag de koninginnenrit.
We stappen vroeg op de fiets om naar ons doel van vandaag te rijden, de Tre Cime Lavaredo.
Allereerst krijgen we Passo di Falzarego voor onze kiezen.
Dit is een niet al te zware klim die reikt tot een hoogte van 2117 m.
Een kilometer onder de top ligt een haarspeldbocht in de rotsen.
Zeer bijzonder en mooi om te zien.
Boven een jasje aan en afdalen naar Cortina d'Ampezzo.
Dit is een grotere stad dan ik dacht en na wat zoeken vinden we de route naar de Tre Croci, een pas op een hoogte van 1802 meter.
Op papier een eenvoudige klim, maar in werkelijkheid een loeder.
Onregelmatig en soms zeer steile passages.
Eenmaal boven slaat de twijfel toe. Moeten we verder naar Tre Cime Lavaredo of keren we hier om.
We moeten tenslotte ook nog weer terug over dezelfde weg.
Ik kijk op het grafiekje en zie dat er straks nog 5 zware kilometers komen van > 10%.
We zijn er nu zo dichtbij en het zou jammer zijn om om te keren.
Henkapie hakt de knoop door. We zijn er nu toch, gaan!

Na de afdaling van de Tre Croci komen we aan de voet van de Tre Cime Lavaredo.
Er volgt een zeer steile kilometer met stukken van 15% en dan een paar vlakke kilometers langs 2 prachtige meren.
Tjonge wat is dit mooi hier.
Nu de finale met kilometers van 11%, 13,5%, 12% en 11%.
Het is nu afzien geblazen en af en toe pak ik een fotomomentje ;)
Het is een schitterend weg met veel bochten.
Steeds heb je zicht op het enorme rotsmassief.
Boven wemelt het van de auto's en dagjesmensen.
Het uitzicht hier is dan ook indrukwekkend.
Ik krijg complimenten voor onze prestatie van een Amerikaanse dame: "Amazing that you did this".

We dalen af naar de meren en nemen een terras.
Ik denk na over wat er nog komen gaat. We moeten namelijk weer terug over de Tre Croci en de Falzarego.
Op de klim van de Falzarego voel ik kramp. Blijven drinken en doorgaan.
We worstelen ons naar boven en dalen af naar Arabba.
Na 125 km en 3380 hoogtemeters zijn we allemaal aardig aan het latje.
Wat een geweldige dag was dit.
De koninginnenrit heeft zich bewezen.

Morgen naar Bovec in Slovenië.
Onderweg willen we de Monte Zoncolan doen.
Hier hebben we zeker de MTB nodig.

Vandaag 125 km met 3380 hoogtemeters.

Bocht in rotsen.	Blik over het meer.	Frank en John boven.

Na een heerlijke nacht in het hotel kunnen we eindelijk zien waar we terecht gekomen zijn.
Een prachtig hotel in een leuk gezellig dorp.
Het ontbijt smaakt goed en we maken ons op voor de eerste verkenningsrit.
Het eerste deel van onze rit is relatief makkelijk.
Een beetje naar beneden en soms wat vals plat.
Als de afslag naar de Passo de Fedaia is genomen is het hek van de dam.
Een paar verschrikkelijk steile kilometers over een zeer brede weg.
Soms komt het voorwiel omhoog wat wijst op 19% steiging.
Dit gaat zo'n 6 km door.
Aan de ander kant, hoe hoger hoe fraaier de col.
De blik naar beneden maakt alle ellende goed.

Op de Passo de Fedaia drinken we een cola in de heerlijke zon.
Na een leuke afdaling beginnen we aan de Passo di Pordoi, de col van Fausto Coppi.
Dit is een klim die niet steil is, in een mooie omgeving en 27 haarspeldbochten heeft.
Zoals Frank later zou zeggen "Zo hoort een klim te zijn".
Het is op de Pordoi verschrikkelijk druk met touringcars en motoren.
Blijkbaar is het in Italië nog vakantie.

In de afdaling richting Arabba wordt druk gewerkt aan nieuw asfalt.
Het zou handig zijn als men het asfalt eerst laat drogen voordat je iedereen erover heen stuurt.
Onze banden vol met teer en steentjes. Gedver!
Met scherpe keien vegen we de banden schoon en komen we terug in het hotel. Hier wassen we de banden. Meer kunnen we niet doen.

Vandaag 70 km en 1920 hoogtemeters.

Morgen verkennen we de koninginnenrit.

Blik op Fedaia.	Op de top.	Bocht op de Pordoi.

Vandaag vertrokken naar Arabba in de Italiaanse Dolomieten.
We gaan hier een hotel bezoeken voor de VOEK jubileumreis van volgend jaar.
Om 06:00 met Frank, Daniël en Henkapie in de bus van broer Henk gestapt.
Bij Nijmegen horen we een vreemd geluid uit de motorkap.
We stoppen en bellen de ANWB.
Er komt een sleepwagen die ons naar een pompstation brengt.
Opvallend is dat we gewoon in de bus mogen blijven zitten. Het is een raar gezicht.
De monteur van de ANWB hoort het al, de distributieriem is stuk. Einde oefening.
Intussen moeten we eerst weer naar Nijkerk en een andere sleepwagen brengt ons terug.
Mijn vrouw is totaal verbaasd dat we weer op de dam staan.
Frank en Daniël halen een VW Transporter bus (geregeld door verzekering Frank) in Blaricum op en Henkapie en ik trekken intussen de bus leeg.
Als we de nieuwe bus vol hebben rijden we om 12:00 naar Italië.
Deze hele grap heeft ons 6 uur gekost.
De humor zit er overigens nog steeds in.

Hier ging het mis.	Op de sleepwagen	Henkapie vindt het nog steeds leuk.

Zondag stond het de hele dag te regenen en ik besloot dus in de ochtend niet te gaan rijden.
Dat kwam goed uit daar het de avond ervoor laat geworden was.
Ik wilde persé rijden en na de hele middag drentelen in mijn fietsoutfit ben ik om 16:30 toch op de MTB gesprongen en heb 40 km over de weg gereden.
Zeiknat maar toch lekker. Het was in ieder geval niet koud.

Gisteren bij de VOEK was er een mooie groep van zo'n 16 mannen.
Het werd serieus koers en na een dikke 60 km stond er een gemiddelde van boven de 39 km/u op de teller.
Op de Voorthuizerweg werd ik even misselijk van de lucht van die nertsen.
De kangaroos die daar lopen kunnen blijkbaar niet ruiken. Gadver wat een lucht is dat.

Op de Stenenkamer demarreerde Gert en het was aan de anderen om het gat dicht te rijden.
Bij de Sluis was hij gegrepen en was het mijn beurt om te gaan.
Precies het goede moment, want het viel enigzins stil achter mij.
Een mooi gaatje en ik dacht dat het genoeg zou zijn.
Echter Nijkerk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.

Langs de Arkervaart werd ik toch gepakt door de aanstormende meute.
Jammer, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd :)

Mijn artikel over de Colle del Nivolet staat in het laatste nummer van Fietssport Magazine.
Ik had nog niet verwacht dat het al meeteen in deze editie zou komen, maar leuk dat het wederom geplaatst is.
Ik zag overigen ook een klimgeiten shirt in het blad Wielrenblad.
Een leuk artikel over o.a Klaas, Mark en Bartheld.

De vorm is weer stijgende en ik kan weer mee doen in de finales.
Woensdag resulteerde dat in een tweede plek, achter een onbekende renner die niet lid is van onze vereniging.
Dat is in groep 1 overigens veel het geval.
Veel onbekende renners die zich soms wel en soms niet netjes aanpassen aan de groep.

Ik verheug me enorm op de Vuelta die volgende week gaat beginnen.
Ik heb daar weer wat leuke onbekende beklimmingen gezien.
Het is te hopen dat er live beelden te zien zullen zijn op de Nederlandse televisie.

Gisteren met de VOEK over de Amerongse Berg.
We waren met 9 man en er werd hard maar boven gereden.
Ik kon goed stand houden en in de middemoot omhoog.
Kon het niet laten om bordje Amerongen net even voor Peter weg te kapen :)

Vandaag solo andersom gereden.
Die andere kant van de Amerongse Berg is echt een stuk makkelijker.
De weersomstandigheden zijn nu ook perfekt.
Er is weinig wind, een heerlijk zonnetje en een prima temperatuur.

De vooruitzichten voor de komende dagen zijn prima dus er zullen nog wel ritjes volgen.

Gisteren ook een boek besteld over de hellingen in België.
Wil toch wat meer informatie vergaren.

Gisteren naar België gereden om samen met Henkapie de rode lus van de Ronde van Vlaanderen te fietsen.
Er zijn vanuit Oudenaarde 3 lussen (rood, geel, blauw) uitgezet waarin alle wegen en beklimmingen uit de Ronde van Vlaanderen opgenomen zijn.

Wij kiezen voor de rode lus.
De rode lus bedient alle liefhebbers van de oude finale van de Ronde.
Het traject van 114 km voert je richting Geraardsbergen waar de beruchte Muur ligt te wachten!
De "Muur van Geraardsbergen" heb ik heel lang geleden een keer gereden, maar voor de site stond deze op mij "to do" lijstje.

De rode lus is meteen de moeilijkste en ook al fiets je 150 km minder dan de profs, je krijgt wel haast even veel hellingen voor de kiezen.
Op de tocht vind je 20 beklimmingen met meer dan 1500 meter hoogetverschil.

We hebben een mooie (gratis) parkeerplaats gevonden en volgen de rode bordjes.
Ik heb tevens de route gedownload op mijn Garmin, zodat bij twijfel we de juiste richting kunnen aanhouden.
We zijn Oudenaarde amper uit als de eerste serieuze klim zich al aan, de "Achterberg".
De Garmin geeft percentages die boven de 12% komen. Een lekker begin.

Het is al boven de 30 graden Celsius en ben blij dat Henk aan zonnebrandcreme gedacht heeft.
De klimmetjes komen nu snel achter elkaar. De "Berendries" herken ik van vroeger en is nog net zo lastig.
Opvallend zijn de rustige en goed geasfalteerde wegen.

Als we na een dikke 50 km Geraardsbergen wordt ik een beetje nerveus.
De "Muur" komt eraan en dat is overal te zien in het dorp.
Er staan rode borden met "De Muur". Het kan haast niet missen waar je heen moet.
Je rijdt over het dorpsplein over de kasseien.
Als ik om de hoek an de kerk draai begint het echte werk.
De kasseien liggen redelijk en ik voel mijn voorwiel soms iets omhoog komen. Het is hier bijna 20%.
Bijna boven zie ik rechts de kapel. Nog een kleine sprint en je bent boven op de Kapelmuur.

We eten boven op de Muur een heerlijke pannekoek en meerdere welverdiende cola's.
Afdalen aan de andere kant en door naar de "Bosberg", ook vaak scherprechter geweest in de Ronde van Vlaanderen.
Dit zijn kasseien en zonder gootje geen fijne opgave.
Henk krijgt het moeilijk en klaagt over kramp. Zou hij te weinig gedronken hebben?

De "Pottenberg" rijden we soepel naar boven, maar dan boven gaat het mis.
Henk moet van de fiets door de kramp.
Na een langere rustpauze gaan we verder.
Op de kasseiklim bij Haaghoek kan Henk niet meer verder. Lopen lukt zelfs niet meer.
Ik vraag een bewoner in het dorp met de fraaie naam Sint-Kornelis-Horebeke om een bidon water.
Deze aardige man is zeer bezorgd en ook een buurvrouw van 95 schiet te hulp.

Henk blijft op de stoep bij de man en ik rijdt de ronde uit. Het is nog zo'n 10 km.
Onderweg krijg ik nog de fraaie "Kapelleberg" en de vervelende "Eikenberg" over zeer slecht liggende kasseien.
In Oudenaarde pak ik de auto en rijdt terug om Henk op te pikken.
Hij heeft inmiddels 2 bidons water op.
We kleden ons om en rijden terug naar Nijkerk.
Het was weer een prachtig avontuur, ook al dacht Henk daar onderweg anders over.

Rode bordjes	Kapelmuur	Kassei klim

Vrijdag dacht ik lekker op de fiets naar het werk te gaan.
Om 06:30 op de fiets en lekker (iets aan de frisse kant) naar het werk gefietst met de verwachting om in de middag lekker in het zonnetje naar huis te fietsen.
Ik was nog maar net uit Apeldoorn vertrokken of het begon te druppelen.
De lucht is bewolkt, maar niet donker. Het zal dus wel meevallen.
Hoe verder ik richting huis kom hoe harder het gaat regenen.
Gevolg is een nat pak, natte voeten en een smerige fiets. :(

Zaterdag was het helemaal niks en heb ik lekker de etappe naar Alpe d'Huez gezien.

Zondag was een prima rit over de Hollandse Brug met 7 mannen die er zin in hadden.
Lekker gereden onder een heerlijke zon.

Gisteren sinds enige tijd weer eens met de VOEK gefietst.
Mooi groepje van 8 mannen en 2 dames. Het was ladies day.
Het rondje "Staverden" doet onder meer de Aardmansberg aan.
Henne was sterk en reed de hele klim van een dikke 4 km op kop met snelheden van boven de 34 km/u.
Indrukwekkend!

Intussen was groep 2 met zo'n 20 man ook aangesloten.
De sprint naar bordje Ermelo was een prooi voor mij.
Ik werd perfect gelanceerd door een onbekende die dacht te gaan winnen.

Op de Arlersteeg was het beste er bij mij al een beetje af.
Toch maar proberen, maar Mark was op de brug net iets te sterk.
Finale langs het water was door de zijwind wat chaotisch en liet ik voor wat het was.

Vandaag de aanblik op "Les Lacets de Montvernier" gezien op televisie?
Schitterend!

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Afgelopen week 2 keer op de MTB gereden.
Zondag met broer Henk een 60 km door een wel heel groene omgeving.
Het ziet er ind e zomer compleet anderes uit. Veel mooier en en ook veel droger.

Woensdagavond 2 uur solo op de weg op de MTB.
Beuken tegen de wind in en het was een goede training.
Dat merkte ik de volgende dag toen ik de trap op liep. Lekker!

Vandaag met Henkapie en Frank weer ouderwets op de racefiets.
Het is opmerkelijk om te zien wat mensen allemaal aan hebben op de fiets.
Dikke jassen en zelfs een winterjack. Ik krijg het al warm als ik het zie.

Na de week fietsen in de bergen was ik even de zin in fietsen kwijt.
Afgelopen week voor werk naar buitenland gehad en geen fiets bij de hand.
Vandaag met Frank een heerlijk rondje over de Hollandse Brug gereden.
Prima weer en lekker met de handjes op het stuur genieten.

Ik probeer nu ook de Tour weer op te pikken.
Weinig kunnen zien, maar dat gaat komende weken anders worden.
Ik verheug met op de "Le lacets de Montvernier" die ik toch als onze ontdekking beschouw ;).
Voor de organisatoren van de Giro d'Italia wil ik de Colle del Nivolet als tip geven.
Die zit vast volgend jaar of het jaar erop in de route.

Gisteravond afscheidt genomen van de hotelbaas.
Hij was erg enthousiast over ons bezoek en heeft een groepsfoto en foto van de klimgeitenvlag gemaakt.
We zijn afgelopen week prima verzorgt en heel tevreden over het hotel.
Vanochtend vroeg aan het ontbijt en met enige moeite de bagage in de bus gekregen.
Onderweg natuurlijk alle verhalen en belevenissen nogmaals de revue laten passeren.
Tjonge wat hebben we een mooie week gehad.
Het weer was elke dag top en de beklimmingen stuk voor stuk prachtig.

We begonnen op de MTB fiets waarmee de Colle del Finestre en de Col du Sommeiller werden beklommen.
Deze laatste konden we niet helemaal tot de top doen vanwege de barre staat van de weg.
Daarna op de racefiets een van de mooiste cols gereden die gezien heb, de Colle del Nivolet. Dit is een relatief onbekende, maar werkelijk schitterende col.
Vervolgens uitstapjes naar Frankrijk voor de befaamde Tourcols Col de l'Iseran en de Col d'Izoard.
Als laatste de klim naar Moncenisio via zeer steile haarspeldbochten en de klim naar de Col de Mont Cenis.

In totaal bijna 11.000 hoogtemeters werden er gefietst.

Nog een paar bijzondere dingen uit deze week zijn de tricolore wasknijpers die ik gekocht heb van een straathandelaar, de Klimgeitenshirts van Henkapie, de Limoncello, de ijsjes van Anton en de "rustige terrasjes" in Susa.

We kwamen ook tot de conclusie dat de zwaarte van klim een extra factor behoeft, het feit of een klim verhard of onverhard is. Hier gaat komende tijd aan gewerkt worden.

We werden deze week uitstekend begeleid door Brenda, die bijna overal, zelfs onverhard, naar boven durft te rijden.
Bij deze ook dank aan mijn medefietsers Frank (de planner), Daniël (de driver), Anton (penningmeester), Theodoor (de filosoof) en Henkapie (hoofd eieren).
Het was een geweldige week!

Tricolore wasknijpers	De vlag aan het hotel.	Susa.

Laatste dag fietsen vandaag.
Anton neemt een rustdag en stapt in bij Brenda.
Plan is om naar het dorpje Montenicio te fietsen via een binnendoor weggetje.
Dat loopt lekker tot de laatste 6 km.
De smalle weg loopt via een paar haarspeldbochten fors omhoog en tikt regelmatig 20 tot 24% aan.
Het is wel een hele mooie rustige weg dat eindigd in het dorp Montenicio waar helemaal niets te beleven is.
Nu is het 5 km afdalen naar de doorgaande, wat drukkere weg, naar de Col de Mont-Cenis.
Deze pikken we op en rijden over de grens naar Frankrijk naar de prachtige bochten van de col.
De weg loopt glooiend langs het grote stuwmeer en we stoppen bij een restaurant op de top.
De oude dame van het restaurant praat honderd uit over Napoleon en Hannibal, die ooit met zijn olifanten over deze pas kwam.
Na de lunch onder een heerlijke zon dalen we terug af naar Susa.

1900 hoogtemeters vandaag.

Henk op 24%.	Steile hairpin.	Blik op bochten "Mont Cenis".

Vanochtend zijn we naar Briancon in Frankrijk gereden voor de Col de l'Izoard.
Dit is een befaamde col uit de Tour en is ook een hele mooie.
We zijn Briancon nog niet uit of ik hoor een geroep van achteren.
De ketting van Anton is gebroken en ligt naast zijn fiets.
Hij kijkt beteuterd en vreest dat hij in de auto moet stappen.
Echter, Frank duikt in zijn rugzak en ontdekt een roestige quick-link.
Het blijkt te passen en Anton kan door.
Het weer is prachtig en we rijden lekker naar boven.
Henkapie heeft snode plannen vandaag en rijdt als een bezetene.
Ik wil me niet op de kop laten zitten en moet alle zeilen bijzetten om hem voor te blijven.
We dachten rustig aan te doen. Waar haalt hij de energie vandaan?
Op de top is het heerlijk en na de nodige foto's duiken we aan de andere kant naar beneden.

We nemen lunch in een klein dorp en eten ons vol aan heerlijke pizza's.
Helaas moeten we nog wel een behoorlijk aantal pittige kilometers terug naar de top en dat met een volle maag.
We rijden terug door het Case Deserte, een gebied dat doet denken aan een western.
Natuurlijk even stoppen bij het monument van Bobet en Coppi en de laatste 3 kilometers omhoog.
Grootste tegenstander vandaag waren de ontelbare vliegen die om je heen blijven circelen.
Daniël heeft er 2 doorgeslikt en Theodoor was blijkbaar ook een gewild object.
Vervolgens nog een heerlijke afdaling naar Briancon en wederom een prachtige dag.

1800 hoogtemeters vandaag.

Blik naar beneden.	Zuil op de top.	Frank en Theodoor in het "Casse Deserte".

De Col de l'Iseran staat al jaren op mijn verlanglijstje.
Al in 1993 reed ik de noordkant, vandaag gaan we de zuidkant doen vanuit Lanslebourg.
Het is een klim van 32 kilometer tot een hoogte van 2770 meter, waarmee deze tot de hoogste van Europa behoord.
Het eerste deel is niet erg zwaar, maar in het dorp Bonneval begint het echte werk.
Het is nu 13 km klimmen met percentages tussen de 7 en 9%.
De zuiltjes langs de weg geven aan hoeveel er nog te gaan is en wat het percentage is van de komende kilometer.
Ik zit lekker in mijn ritme en spreek een Duitser en een Engelsman die met volle bepakking de col op rijden.
Dat verdient respect. Later haal ik een vader met twee kleine kinderen in die ook omhoog rijden.
Ik schat tussen de 5 en 8 jaar. Klasse hoor op deze leeftijd.
De laatste 2 kilometers zijn pittig (10 en 8%), maar het uitzicht en de sneeuwwallen maken veel goed.
Ik merk dat de ijle lucht zorgt voor een kortere ademhaling.
Boven waait het stevig en is het snel een jasje en beenstukken aan.

Als iedereen boven is maken we een groepsfoto bij het pasbord, waar het overigens een drukte van belang is met fietsers en motorrijders.
We dalen af naar Bonneval voor een lunch.
Anton is zich niet bewust dat we in Frankrijk zitten en vraagt zich af waarom de ober Frans praat.
Tja, dat heb je met ijle lucht :)
De afdaling naar Lanslebourg loopt lekker en we hebben weer een mooie dag gehad.

1500 hoogtemeters vandaag.
Nieuwe bijnaam voor Frank geboren vandaag: "Run BMC".

Blik naar beneden.	Meters sneeuw.	Op de top.

De MTB staat in de schuur en de racefiets is aan de beurt.
De Colle del Nivolet gaat vandaag beklommen worden.
Dit is een verborgen juweeltje ergens in de buurt van Turijn.
We rijden met de bus en auto naar Locana gelegen aan de voet van de klim.
De klim heeft een lengte van 40 km, 2000 hoogtemeters en een top op 2612 meter.
We vinden als snel een grote parkeerplaats, trekken de fietsen uit de bus en gaan op pad.
Het is een rustige aanloop met percentages die schommelen tussen de 1 en 4%.

Na het dorp Gera is het klaar met de rust. Er dienen zich een paar serieuze kilometers aan met uitschieters tot 15%.
Dan verschijnt er een tunnel van 3,5 km. Dit willen we niet.
We kiezen voor een route om de tunnel heen (volgens Google Maps).
Dit blijkt een waar geitenpad met wel een paar leuke haarspeldbochten.
Echter, deze weg eindigd midden in de tunnel.
We moeten dus nog de helft van de tunnel doen. Ik gebruik mijn GPS als verlichting voor de schaarse auto's.

Na de tunnel komen de mooiste stukken van de klim.
Eerst een 5 km a 9% naar het stuwmeer op 2275 m en daarna nog een leuk toetje naar de top.
De uitzichten zijn formidabel en ik krijg er geen genoeg van.
Ik heb kippevel van de kou en van de opwinding.
Elke keer denk ik het ultieme shot gevonden te hebben, maar zie dan weer een betere plek.
Boven is het fris en waait het behoorlijk.
We dalen snel af naar betere temperaturen (25 graden).

De Colle del Nivolet staat met stip in mijn persoonlijke top-3. Wat een juweel!

2200 hoogtemeters vandaag.

Geitenpad.	Natuurgeweld.	Ultieme shot.

Vandaag weer een MTB rit.
De Col du Sommeillier stond op het menu en dat is een onverharde klim van 26 kilometer.
We hadden geen idee wat ons te wachten stond.
Nadat we met de bus naar Bardonecchia zijn gereden is het zoeken naar de start van de klim.
Deze hebben we vrij snel te pakken en we beginnen aan de eertse kilometers die gelukkig verhard zijn.
Noem het maar verhard, want er zitten enorme gaten in de weg.
Het is ook meteen steile wandrace door een paar smerige haarspeldbochten.

Na 6 km is het gaan met het asfalt en belanden we op bar slecht onverhard wegdek.
Keien en gaten. Ik vrees het ergste als dit zo door gaat.
Gelukkig wordt het later minder slecht.
Als er een serie haarspeldbochten volgen moet Brenda keren. Dit is te gek met de auto.
Wij rijden de bochten omhoog.
Als ik een foto maak van Anton zie ik een motorrijder omvallen. Het is hem te steil.
Anton helpt de man overeind en gaat verder.
We komen op een stuk wat volledig besneeuwd is. We zitten op 2400 meter.
We klunen er omheen en krijgen nog 2 van zulke stukken.
Op een bar slecht stuk lig ik plots op mijn rug. Gebrek aan techniek zou broer Henk zeggen.
Als het echt te slecht wordt besluiten we terug te gaan. Dit is gekkenwerk.

We dalen af en moeten weer over de stukken sneeuw terug.
Ik loop met mijn fiets over de sneeuw en glij naar beneden.
Ik kan nog net blijven hangen en met hulp van Theodoor en Daniël kom ik terug op het pad.
Henkapie heeft het op beeld :(

Als we Brenda weer zien gaat Theodoor met de auto mee naar beneden. Met een crossfiets is het lastig dalen.
In Bardonecchia nemen we een pizza en een cola op de goede afloop.
Wat een avontuur was dit. Heerlijk!

1400 hoogtemeters vandaag!

Waterval in zicht.	Frank en Daniël klunen.	Idee van Anton.

Anton helpt motorrijder.	Wat een bochten!.	Brenda in de hairpins

Gisteren vertrokken naar Susa in Italië voor een weekje fietsen in de bergen.
Uiteindelijk met 6 fietsers en begeleider Brenda vertrokken. Karel (ongeluk) en Henk (prive omstandigheden) konden helaas niet mee.
Rond 16:30 arriveren we in Susa. Iedereen is moe van de reis en al vroeg liggen we te ronken.
Ik heb met Frank kamer 202, wat weer een prachtig nummer is. Slaat nergens op maar ik heb graag iets met een 2 erin.

Vandaag staat de Colle del Finestre op het programma. Een heel zware col met de laatste 8 km onverhard.
Deze beklimming zat dit jaar in de Giro d'Italia.
De renners en volgwagens gingen gewoon over de col, dus waarom kunnen wij dat dan niet?
We gaan op safe en nemen de MTB.
De klim is 19 km met een stijgingspercentage van dik 9% gemiddeld.

We rijden Susa uit en krijgen meten de eerste steile kilometers voor de kiezen.
Een prachtige asfaltweg loopt via ontelbare haarspeldbochten (Daniël telde er 20) omhoog als daar na 11 kilometer de onverharde 8 km beginnen.
De "Strade de Finestre" ligt er veel slechter bij dan gedacht.
Hier kun je echt niet met een racefiets rijden. Hoe ging dat dan in de Giro?

Als we boven de boomgrens komen zie ik het mooiste deel van de klim.
Als een slang loopt de weg door het groene landschap. Wat een prachtige klim is dit.

Boven staan veel auto's geparkeerd voor het pasbord en het monument voor Danilo de Luca. Schande!
Henkapie is in geen velden of wegen te zien. Brenda zegt dat hij nog steeds fietst, maar last heeft van een bovenbeenspier.
Ik ken hem langer dan vandaag en weet zaker dat hij boven zal komen.
We doen met de andere 5 intussen nog een afdaling aan de andere kant.
Het plan is om de Colle dell'Asietta te doen.
Na een paar honderd meter keren we om op dit geitenpad. Zeer slecht, zelfs voor de MTB.
Op de top is Henkapie ook gearriveerd en met 6 dalen we af naar het hotel.
Wat een dag, wat een klim.
2000 hoogtemeters vandaag!

We zijn er klaar voor.	Is dat Anton zonder helm?	Wat een uitzicht!

Gisteren met Anton en Henkapie naar de film "Ventoux" geweest in Baarn.
Men had actie dat je korting kreeg als je in fietsshirt kwam.
Wij waren echter de enigen die dat gedaan hadden. Zuinige Nijkerkers.

We hadden wel veel aandacht en kregen allerlei vragen over de Ventoux.
Leuke film en leuke avond. Top!

Na een weekend met veel kilometers dacht ik gisteren lekker uit te rijden in een groep bij de club.
Dit liep echter geheel anders.
Er was 6 man voor groep 1 en er stond ook nog eens rondje "Superibis" op het men, een rit met veel wind door de Flevopolder.
Ik had meteen al zere benen en deed net als destijds Bernard Hinault, steeds de grenzen verleggen.
Eerst maar eens tot Zeewolde en dan sla ik wel af.
Zo steeds een nieuwe mijlpaal zoeken en voor ik het wist zaten we op het verste punt vlakbij Almere.
Er stond verschrikkelijk veel wind.
Gelukkig was Alexander (zonder wit stuurlint) erbij en die was vanavond ontketent.
Ook kleine Hans was in topvorm. Eric en Bert (veel beter dan debacle van vorige week) deden hun kopbeurten.
De fifties Jan en ik hadden het moeilijk, maar deden alles wat er nog in zat.
In Nijkerk na een flink stuk wind mee druk in mijn gps uit en zie een nieuw 40 km record.
Het staat nu op 58 minuten en 52 seconden.
Toch een mooie opsteker na al dat harken vanavond.

Nu maar een paar rustdagen :)

Vandaag moest de MTB van de haak, want de Ridder MTB tocht stond op het programma.
Een rit van 75 km door de bossen en over de paden rond Nijkerk.
Start was bij Sparta Business Club waar het rond 09:00 al een drukte van belang was.
Het mooie weer had mensen uit alle hoeken van Nederland getrokken.

Ik ben samen met Henkapie en Jordy.
Het eerste deel is bekend terrein, maar daarna komen we toch wel over paden die ik nooit eerder ontdekt heb.
De rit is duidelijk met witte linten uitgezet.
Het is soms wel lastig om te bepalen waar je heen moet. Het is vooral goed opletten.
Henkapie rijdt lek en we denken dat we het wel halen tot de controle post.
Helaas staat die niet op hetzelfde punt als afgelopen jaar en wordt het wisselen geblazen.
Ergens tussen Voorthuizen en Nijkerk missen we een afslag en zitten buiten de route.
Deze pikken we verderop weer op, maar hebben intussen de tweede stop gemist.
Die zit naar mijn mening erg laat. Die had op 50 km moeten staan.

We rijden de rit uit en ik heb 80 km op de teller. Heerlijk!
Bij de Business Club nuttigen we een hamburger en een koud biertje. Die loopt er lekker in na 3 uur fietsen. :)
Een zeer geslaagde ochtend en een fijne rit.

De laatste dag doen we de route die we vorig jaar ontdekt hebben.
Eerst Reifferscheid, dan de Hohe Acht en naar beneden naar Kesseling. Dit is nog bekend terrein.
Nu volgt de klim naar Spessart. Dit begint met vals plat en eindigd met serieus klimwerk.
Het is een prachtig wegdek en een mooie rustige weg.
In Kempenich drinken we koffie, waarna we koers zetten naar Langenfeld, een steile klim met prachtige haarspeldbochten en steile stukken.
De Hohe Acht van de andere kant is ook lastig, zeker de laatste kilometer.
De afdaling die volgt is super. Je kunt alles goed overzien en de fiets lekker laten gaan.

Nu nog even terug naar Reifferscheid en dat is lastiger dan ik dacht.
Gelukkig vinden velen van ons hier ook hun Waterloo :)

Vandaag 90 km en 1700 hoogtemeters.

De verhalen bij het diner zijn schitterend. Wat een leuke groep en wat een fantastische groep.

Sleeves?	Shot over de rand.	Mots op Reifferscheid.

Het is gisteravond best laat geworden.
Rond 21:00 kwamen ook Hans, Jordy, Henk-Jan en Jacq binnen. We zijn nu met 15.
Frank had een koelbox met bitterballen meegenomen en die gingen er prima in bij de andere versnaperingen.
Een aantal van ons zijn gespannen voor vandaag waar we een kleine 2000 hoogtemeters voor de kiezen gaan krijgen.

We beginnen met de klim naar Wershofen, een loper van 4 km.
Boven verzamelen en door naar Hümmel en naar Feldkirch.
In Schönau buigen we af naar de lastige klim naar Michielsberg.
Na de afdaling stuurt de Garmin ons een klein pad in waar auto's en motoren verboden zijn.
Het blijkt een veredeld geitenpad te zijn dat soms gedeeltelijk onverhard is.
Even bestaat de vrees dat het straks helemaal niet meer te fietsen is, maar net als ik dat denk komen we weer in de bewoonde wereld.
We steken door naar Burgsahr, waar de schitterende klim naar Winnen begint.
Een aantal van ons zijn hier nog nooit geweest en schrikken van de percentages.

In Arhbrück is het tijd voor koffie met taart.
Er worden enorme grote stukken taart aangesleept.
Ik had "kwark" taart besteld en niet een "kwart" taart.
Henk-Jan pakt een "Vlugge Japie", wat volgens ons verdacht veel lijkt op de "Snelle Jelle".

Na de break volgt de klim naar Lind. Dit vind ik vandaag de mooiste. Ook de zon komt lekker door.
We dalen de haarspeldbochten af naar Obliers en rijden via Sierscheid en Harscheid naar het dorp Schuld.
Arjan twijfelt, maar wordt door Henk omgepraat om het lusje via Winnerath te doen.
Dit is een smerige en uiterst lastige klim. In het dorp Winnerath ben je pas op de helft van de 6 km die uiteindelijk in Reifferscheid eindigd.
Na het dorp is er een nieuwe weg aangelegd met een soort van muur.
De "Muur van Winnerath" is een feit.

Boven in Reifferscheid is het slechts heerlijk afdalen naar Fuchshofen.
Het was vandaag 85 km met 1740 hoogtemeters.

Meteen volle bak.	Snelle Jelle?	Richard op Winnen.

Vanochtend de bus en auto ingeladen met fietsen en vertrokken naar Fuchshofen voor een paar dagen fietsen in de Eifel.
De zon schijnt als we rond 12:00 arriveren.
Als we aan de koffie zitten horen aan het lawaai dat Daniël ook aan komt gereden.
We zijn met 9 renners. Vanavond komen er nog 6.

De "Klimgeiten" vlag hangt inmiddels aan het balkon.
Het wapperen van de vlag denk ik te verhelpen met een paar kiezelstenen uit de rivier.
Helaas werkt dit niet optimaal en zal ik dagelijks een aantal keer de vlag over het balkon moeten gooien.

De vrijdag is altijd de dag om nieuwe weggetjes te vinden.
Ik heb op mijn Garmin al een route uitgestippeld en we besluiten deze te gaan rijden.
We rijden omhoog naar Reifferscheid van waaruit we afdalen naar Adenau.
Hier gaan we niet de Hohe Acht op (die is voor zondag), maar rijden we richting Swimbach.
We zitten nu op het onbekende gedeelte.
Via plaatsjes als Nohn en Pomster (een grapjas heeft een pootje van de m afgeplakt waardoor er pornster staat) rijden we schitterende haarspeldbochten.
Echter we dalen ze af in plaats van omhoog. Volgend jaar dit andersom rijden. Weer wat geleerd.

Na een dikke 60 km komen we terug in Fuchshofen. Mijn Garmin meet 900 hoogtemeters.

Sylvester Alone op Reifferscheid .	Groep bij de vlag.	Makkie toch?

Na het fiasco van woensdag was het lastig om me weer op te laden voor het fietsen.
Zaterdag met Frank en Henkapie een 75 km gefietst en dat ging weer prima.
We begonnen in de bewolking maar gaandeweg de rit kwam de zon lekker door.

Zondag met 8 man een lekkere rit gereden.
Je zult altijd zien dat die Amerongse Berg er ook weer in zat.
Met de nodige angst in de benen de berg op, maar dit keer kon ik het ritme wel vinden en houden.
Het was blijkbaar een incident dat het woensdag zo mis ging.
Ik heb wel vermoeide benen en ben vandaag ook niet gaan rijden.
Woensdag is de volgende rit.

Sommige dingen moet je zelf ook eens beleven.
Woensdag voelde ik me bij vertrek al niet top.
Ik had voor deze dag op slecht weer gerekend en was dinsdag al tussen de buien door op de MTB weg geweest.
Het goede weer was een meevaller en ik besloot toch maar met groep 1 mee te gaan.
Vaak kom je wel door de zure benen heen en gaat het onderweg beter.
Nu was dat niet zo en was het soms harken om bij te blijven.

Bij de voet van de Amerongse Berg nam ik stoer de kop en dacht geheel volgens mijn formule (25 km/u vlak houden) naar boven te rijden.
Dat lukte voor geen meter en al snel rijdt ik niet harder dan 20 km/u.
Iedereen passeert en al snel zit ik alleen en nog erger als laatste.
Alles doet zeer en het loopt helemaal niet. Tjonge dit is me nog nooit overkomen.

Boven zie ik de mannen in de verte gaan en ik probeer in de afdaling er nog bij te komen.
Helaas kom ik tussen de auto's en onnodig risico's nemen is geen optie.
Dat wordt solo verder, want eraf is eraf.
Ik kijk om of ik al tekenen van groep 2 zie. Dat duurt nog een behoorlijke tijd.
Ik sluit aan en rij verder mee naar de koffie.
Hier moet ik de confrontatie aan met de mannen van groep 1 mannen, maar er zit helemaal niemand aan de koffie.
Daar kom ik goed weg :)

Het is tijd om toch wat gas terug te nemen. Soms wil je te graag.

Er is de afgelopen week veel gebeurd. Leuke en minder prettige zaken.
Afeglopen donderdag reden we een heerlijk Riddertocht en op een 20 km van het einde ging Karel hard ten val.
We dachten aan een gebroken sleutelbeen, maar onderzoek in het ziekenhuis wees uit dar er nog een fors aantal ribben gebroken waren en het schouderblad.
Inmiddels ligt hij al een aantal dagen in het ziekenhuis en het gaat naar omstandigheden goed.
De morfine zorgt voor minder pijn en dat hij goed kan slapen.
Gisteren met Frank even op bezoek geweest en hij had gelukkig weer aardig praatjes.
Dit is een flinke streep door zijn fietsseizoen. Hopelijk zien we hem snel weer terug op de fiets.

Leuker is dat ik afgelopen woensdag op de Wallersteeg kon winnen.
En dat met een groep met een groot aantal kleppers.

Ook leuk is het boek dat ik van Mots heb gekregen.
Het heet "De Regels" en beschrijft een aantal ongeschreven regels binnen het wielrennen.
Een paar springen er echt uit:
"Regel 47: Tripels zijn om te drinken, niet om mee te fietsen".
"Regel 12: De juiste hoeveelheid fietsen die je nodig hebt, bedraagt n+1 (n = aantal fietsen dat je al bezit)".
"Regel 7: Zonafscheidingen dienen te worden gecultiveerd en bijgehouden".

Deze week op maandagavond en woensdagavond steeds tot einde toe gestreden om de overwinning, maar beide keren was de streep 200 meter te ver.
Maandag een rit over de Veluwe en woensdag door de Flevopolder.
Deze laatste rit zal ik niet snel vergeten. We reden op de Ossekamperweg 61 km/u. Waanzinnig zo hard.

Gisteren en fraaie rit gereden van 90 km over de Amerongse berg, Koerheuvel en Defensieweg.
Heerlijk weer en daar moet je gebruik van maken.

Vandaag zou het slecht weer zijn, maar vanochtend was het aangenaam weer.
Heerlijk met 9 mannen een fraaie rit gereden over de Stakenberg en Vierhouten.
In de korte finale op de Wallersteeg reden Richard en Ton hard weg.
Broer Henk zag het gevaar en reed het gat snoeihard dicht.
Ik zat in een zetel en kon het eenvoudig afmaken. Lekker hoor!

Vanavond wat routes gemaakt voor het Fuchshofen weekend.
Alles is klaar. Nu maar hopen op lekker weer.

Gisterenavond zag ik de buien al naderen op de buienradar.
Ik moest snel schakelen en besloot een pittige training te doen op de dikke banden.
Ik was de dam amper af toen ik de eerste druppels al voelde.
Snel de andere kant op richting het mooiere weer.
Dit hielp en via de dijk naar Spakenburg, Eemdijk en Eembrugge.
Het rijden op de MTB heeft zo ook eenvoordeel, omdat ik nu wegen kan rijden die ik normaal op de racefiets probeer te vermijden.

Op de Stichtse Brug rijdt ik eerst onder donkere wolken en daarna vol in de zon. Een prachtige (dubbele) regenboog is de beloning.
De wind is enorm en ik probeer het tempo strak te houden.
Mijn bovenbenen ploffen bijna uit elkaar, maar ik weet het lang vol te houden.
Thuis ben ik volledig kapot en zak ik door mijn benen als ik afstap.
Heerlijk maar ook vreselijk. Raar eigenlijk die fietsers.

Het werd een rit van wind, regen, zon, regenbogen en tulpen.

Gisterenavond kon ik het niet laten en ben ik gauw een rondje over de Stichtse Brug gefietst.
Onder een heerlijk zonnetje reed ik door de Flevopolder en ontdekte dat de tulpen weer volop in bloei stonden bij de kwekers.
Een overweldigend schouwspel van kleuren en een heerlijk geur.

Dit maakt fietsen nou zo leuk!

Gisteren een mooi boek van Mots gekregen over de Tour van 2015 met start in Utrecht. Heerlijk leesvoer.

Vandaag met Henkapie, Jordy en Frank zelfde rondje, maar dan op de dikke banden. Onderweg schuilen voor een forse regenbui. Twee geheel verschillende omstandigheden.

Vanavond is het record van vorige week op de 40 kilometer al uit de boeken gereden.
Met 13 man reden we ergens een 40 km in een tijd van 59 minuten en 42 seconden.

Bijzonder vanavond was de enorme zwaan die zich midden op de sluis had geposteerd.
De zwaan had niet veel zin om weg te gaan en we moesten voorzichtig deze blazende zwaan passeren.

Gisteren een zinderende rit met finale via de Arlersteeg.
Op het programma stond "Staverden (kort)" met volgens het boekje een afstand van 60 km.
Nou dat is geheel niet het geval. Het is bijna 70 km!
Vraag is nu wat dan "Staverden (lang)" voor een afstand telt?
Die zegt 75 km. Ik denk dat we hier ook wel een aantal kilometers bij op moeten tellen. :)
Van een echte finale kwam het niet daar we maar met 8 man waren in groep 1.
Er werd lekker gedraaid en met een gemiddelde van boven de 37 km/u kunnen we best teveden zijn zo vroeg in het seizoen.

Ik had een tijdje terug Michiel van Lonkhuyzen van de website cyclingcols.com een mailtje gestuurd met bericht dat de klim "El Asserador" op Gran Canaria niet op de site vermeld staat.
Hij is zo vriendelijk geweest mij vast het grafiekje te sturen in ruil voor een paar fraaie foto's van mij.
Leuk dat we zo onze passie kunnen delen.

De Amstel Gold Race vond ik afgelopen zondag een beetje teleurstellend.
Een terechte winnaar overigens, maar wat zijn de renners vandaag de dag toch laf.
Ze durven niet te koersen en weten ook dat ze er op de Cauberg toch af moeten als de echte "mannen" gaan rijden.
Ik begrijp de tactiek niet. Waar zijn de tijden van Raas en Kneteman gebleven?

Komende weekend willen we een dagje Limburg doen.
Ik heb fraaie route in GPS staan met alle interessante beklimmingen (Dode Man, Eyserbosweg, Hulsberg, Keutenberg, Gulpenberg).
Hopelijk wordt het goed weer.

Het is wel even wennen aan de wat koudere omstandigheden.
Behalve gisteren dan toen ik voor het eerst dit jaar in Nederland op de korte mouw en broek kon fietsen.
Bij de club werd gisteren weer superhard gereden.

Sinds een paar maanden heb ik een Garmin GPS, waar ik overigens een haat/liefde verhouding mee heb.
Soms kan ik het ding wel uit het raam gooien als uploaden van routes het niet doet.
Meestal ben ik wel blij met het ding.
Blijkbaar houdt de Garmin bepaalde records bij.
Zo kreeg ik vorige week meldingen op records voor langste afstand (130 km) en meeste hoogtemeters (3111 m).
Gisteren kreeg ik bij opslaan van de rit een record voor de snelste 40 km tot nu toe.
We hebben met de groep 40 km gereden in 1 uur en 14 seconden. Best hard!

Dit is alweer de laatste dag. De dagen zij voorbij gevlogen.
We hebben weer mooie avonturen beleefd op de fiets.
Naast dat we bijna alle passen hebben gereden, hebben we ook veel kunnen zien van het imposante vulkaanlandschap.
Gran Canaria heeft mij verrast en is een prima eiland om lekker te fietsen.
De bergen zijn afwisselend en zeker niet te onderschatten. Percentages van boven de 10% komen regelmatig voor en er zijn uitschieters tot 18-20%.
Er zijn vanuit het gebied Maspalomas prima rondjes te fietsen.

In totaal hebben we 470 km gereden met daarin 9500 hoogtemeters.
Meest opvallende beklimmingen waren de gruwelijke El Asserdaor, de fraaie Paso de Tauro en de hoge Pico de las Nieves.

Henk blijkt gisteren naar de "gouden" klimgeiten status te zijn gereden. Hij heeft de barriere van 50 ook geslecht.

Ik heb nu op drie Spaanse eilanden gefietst; Mallorca, Tenerife en Gran Canaria.
Ik denk dat Gran Canaria de mooiste routes en rondjes heeft te bieden.
De fietshuur hier bij Free Motion was prima in orde, evenals bij Fred Rompelberg op Mallorca.
De fietsen op Tenerife lieten te wensen over.
Het weer is op Tenerife en Gran Canaria in maart/april beter dan op Mallorca. Logisch gezien de ligging van de eilanden.
Ik zou iedereen aanraden eens een keer op Gran Canaria te gaan fietsen. Ik kom hier zeker nog eens terug!

De komende dagen ben ik nog lekker druk met het bijwerken van de site.
Kan ik nog een keer genieten van deze heerlijke reis.

De day after!
Henk is fris na een rustdag, terwijl Frank en ik moeilijk de trap op komen.
We besluiten de rit via Temisas te doen. Een niet te zware ronde van zo'n 85 km.
We nemen de kustweg naar het oosten en slaan bij El Doctoral het binnenland in richting Santa Lucia.
Voor ons rijdt een forse renner. Het blijkt een Noor te zijn.
Even kort wat positiefs roepen over Noorwegen en dan verder met klimmen. Hij verdwijnt achter ons uit het zicht.

Na een 8 km klimmen nemen we een langere lus en rijden richting Agüimes. Dit is op en af maar nooit erg steil.
In Agüimes gaat de route richting Temisas iets forser omhoog. We rijden door een western decor.
De weg loopt langs de rotsen omhoog en we rijden door een fraaie kloof.
Er is hier vrijwel niemand op de weg te zien. Af en toe een verdwaalde toerist.
Na een fraaie afdaling komen we weer terug op de weg naar Santa Lucia.
Het is nu nog een paar kilometer klimmen naar San Bartalome.

We hebben nu nog de laatste hup te doen naar de Alto de Fataga. Dit zullen onze laatste klim meters worden van deze trip.
In de afdaling heeft Frank een "afloper". Nader onderzoek leert dat er een grote cactusdoorn door de band steekt. Hoe is het mogelijk op de laatste 5 kilometer van de hele vakantie. We hebben gisteren immers zulk slecht wegdek gehad dat een lekke band niet vreemd geweest zou zijn.
We komen terug bij de fietsverhuur en leveren onze Cannondales in. Prima fietsen waren dit.

Vandaag bijna 85 km en 1700 hoogtemeters. Een lekkere relaxte dag.

Frank is er klaar voor.	Henk en Frank door de kloof.	Westernachtige taferelen.

Vanochtend heeft Frank ook een fiets gekregen met schijfremmen.
Henk neemt een dag verdiende rust na de inspanning van gisteren.
Rond 10 uur vertrekken Frank en ik voor de koninginnerit van deze week, de klim over de El Asserador.
Ik heb wat verhalen gelezen over deze klim en die variëren van prachtig tot een gruwelijk ding.
Dat laatste omdat het zo'n steile klim moet zijn.
Vreemd genoeg staat de klim niet op cyclingcols.com of op andere sites.
Dit kan betekenen dat men deze niet kent of dat deze gewoon te zwaar is?
We gaan zelf wel verkennen en een oordeel vellen.

We rijden langs de kust naar het westen. Dit is een prachtige weg maar geen meter vlak.
Bij het lelijke dorp Puerto de Mogan buigen we het binnenland in richting Mogan.
Net voorbij Mogan is er wederom een splitsing en pakken we de klim richting San Nicolas, de Alto de Aldea.
Iets over de helft doen we een lunchstop en drinken we een smoothie. De banaan krijgen we er gratis bij.:)
Na de top (wederom geen pasbord) dalen we af naar San Nicolas.
We pikken nu de GC-210 op naar het oosten. Al snel komen we een serie haarspeldbochten tegen die fraai tegen een stuwdam op lopen.
Het uitzicht is fenomenaal. Even later een tweede stuwdam en weer mooie bochtjes.
We klimmen door tot de afslag naar El Carnizal. Het ziet er "heavy" uit en dat zal blijken.

De eerste meters zijn verschrikkelijk steil. Mijn voorwiel komt omhoog bij elke aanzet. Het is hier 20% of meer.
Het wegdek is matig. De haarspeldbochten maken veel goed, hoewel het akelig steil blijft.
Het is nu crankje voor crankje en we moeten regelmatig stoppen om de rug te strekken.
Desondanks is het een bijzonder fraaie klim die tussen immense rotswanden loopt.
De top wordt bereikt zonder dat we er erg in hebben (geen pasbord) en zal zo rond de 1400 meter hoogte zijn geweest.
Nu is het alleen maar afdalen, hoewel er nog 3 vervelende hupjes in zitten.
Na een hele dag fietsen komen we terug bij het hotel. Wat was dit een zware klim.
"El Asserador" staat bij de 10 zwaarste cols en dat is volledig terecht. Wat een loeder!

Vandaag bijna 130 km en 3118 hoogtemeters. Een extreem zware dag.

Lekkere lunch.	Bochten dicht op elkaar.	Steile wandrace.

Vandaag een forse rit naar het hoogste punt van het eiland, de Pico de las Nieves op een dikke 1900 meter hoogte.
De gehele klim zal een dikke 45 km in beslag nemen. Klinkt als vorig jaar de klim naar de Teide op Tenerife.
Het is heerlijk zonnig als we vertrekken uit Maspalomas. We volgen de borden Fataga en beginnen meteen met een paar forse kilometers.
Er zijn veel andere fietsers uit o.a. Noorwegen en Zwitserland. Ik maak wat grappen over het hooggebergte van Nederland.
Ze moeten hier heel hard om lachen.

Eerste punt waar we even stoppen is boven op "Degollada de Las Yeguas" op 480 meter hoogte.
Hier is een uitzichtpunt op een fraaie kloof die doet denken aan de Grand Canyon. Prachtig!
We klimmen door naar het dorp Fataga. Een paar lastige kilometers verderop ligt de top van de "Alto de Fataga" op 930 meter hoogte.
Probleem met deze klim is dat het soms weer een stuk naar beneden gaan, waardoor je waardevolle hoogtemeters verliest.
We gebruiken de uitdrukking "nutteloos geklim" als je weer voor niks een stuk afdaling goed moet maken.
Na de Alto de Fataga dalen we weer een stukje af en klimmen naar het dorp San Bartalome. Hier nemen we koffie en brood op een terras.
Helaas is de zon even verdwenen en hangen er grote wolken rond de berg voor ons.

Na de koffie klimmen we door richting "Rogue Nublo", de nationale rots van Gran Canaria.
Hier zitten we al aardig hoog op zo'n 1500 meter.
Henk zit er inmiddels helemaal doorheen en ik praat hem vooruit naar de top.
De laatste hup naar de top op 1930 meter ligt in de mist. Er is helaas ook hier geen pasbord.
Trots trekken we de jacks en windstoppers aan voor een lange afdaling
We zijn amper begonnen of we komen in een enorme wolk terecht. We zien geen hand voor ogen en dalen behoedzaam af.
In de wolken is het koud en miezert het een beetje.
Als we onder wolken zijn wordt het weer warmer en kunnen we lekker afdalen richting de kust.
Hier moeten we nog 25 kilometer terug naar Maspalomas en dat is met wind tegen.
Na een lange dag fietsen komen we vermoeid bij het hotel. Het was weer een "heroische dag" in de geschiedenis van de klimgeiten.

Vandaag bijna 120 km en 2600 hoogtemeters. Een zware dag.

Grand Canyon?.	Bochtenwerk	Eindelijk de top!.

Vandaag de eerste serieuze rit, een tocht van 90 km naar de top van de Passo de Tauro.
Al vrij snel hebben we de juiste route te pakken. De GC-505 begint geleidelijk met lage percentages.
We houden een strak tempo tot we na 15 km het dorp la Sabarilli bereiken. Hier beginnen de haarspeldbochten en loopt de weg ineens fors omhoog.
De blik terug in het dal is schitterend. De weg loopt als een slang door het vulkanisch landschap.
Het is dan weer bewolkt en dan weer zonnig. Eigenlijk best lekker als je aan het klimmen bent.
In het dorp Bareanquillo Andres is de top op 650 meter hoogte en is er een pasbord en een splitsing. Een weggetje links zou de juiste route moeten zijn, maar ziet er vervaarlijk steil uit.
Een blik op de kaart leert dat dit de route is naar de Passo de Tauro.

We doen een stukje steile wandrace op een matig wegdek (geitenpad) en een paar venijnige haarspeldbochten.
Als we boven komen is er geen bord te vinden. Jammer hoor!

We dalen een stukje aan de andere kant af richting Mogan. Ik wil een foto maken van een mooi uitzicht van de andere kant.
Het is helaas op het moment van de foto een beetje bewolkt, maar ja je kunt niet alles hebben.
We gaan terug via het geitenpad en nemen een pauze in Soria.
Vervolgens een lekkere afdaling terug naar het hotel.
Henk heeft een vlaggetje bij zijn naam en dendert de top 10 binnen van het klimgeiten klassement.

Vandaag 90 km en 1550 hoogtemeters. Een heerlijke dag.

Fraaie slang.	Henk op het geitenpad.	Fotomomentje.

Vanochtend erg vroeg op en naar Dusseldorf voor een onze vlucht naar Gran Canaria.
Hier ga ik samen met broer Henk en Frank een paar dagen fietsen in de zon.
Grappig is dat de koffer van Frank het zwaarst weegt bij het inchecken. Zijn dat ampullen of toch iets anders?

Na een voorspoedige vlucht staat de taxi al klaar. Het blijkt een stretsched limo te zijn.
Als een stel beroemdheden worden we naar ons hotel Sandy Beach gereden.
Na het inrichten van de kamer op naar de fietshuur, waar voor mij een prachtige Cannondale staat te wachten, met schijfremmen.
De fietsen worden op hoogte gezet en we besluiten een kort testritje te maken.

Na wat verkeerd rijden beginnen we aan de klim naar het dorp Ayagaurus, een schitterende weg tussen de woeste rotsen door.
Het is 25 graden (15 warmer dan gisteren in de Flevopolder) en het is heerlijk fietsen.
Het binnenland is erg mooi en vlak voor het dorp en het stuwmeer komen een paar prachtige haarspeldbochten.
Uiteraard de nodige foto's en gauw verder.
De heenweg ging via de GC-504, terug volgen we de GC-503.
De eerste 45 kilometer en 500 hoogtemeters staan op de teller.

Cannondale met schijfremmen.	Op weg naar Ayagaurus.	Prachtig uitzicht.

De voorspellingen voor vandaag waren redelijk voor na de middag.
Op de buienradar was goed te zien dat het rond 13:00 droog zou worden.
Dat was inderdaad zo, maar het bleef toch een beetje miezeren.
We besloten op de dikke banden te gaan en plan was de Amerongse Berg.
Met Henkapie, Jordy en Frank vertrok ik richting Achterveld en Scherpenzeel naar de berg.
Tijdens de klim begint het echt serieus te regenen. De voeten voelen al nat.

Na een koude afdaling gaan we via Maarn en den Treek naar Nijkerk.
Koffie bij Henkapie en daarna nog een paar koude kilometers naar huis.

Voor morgen zijn de voorspellingen helemaal bar en boos.

Vandaag op de racefiets met 10 man, waaronder 1 debutant Peter.
Veel wind en best fris zo in de ochtend.
Een rit van dik 80 km over Uddel, Assel, Radio Kootwijk met een kleine harde finale.
Terug in de Groenestraat hangt Peter over zijn fiets uit te hijgen.
Tijdens de koffie blijft de helm op. Je weet maar nooit of je van de kruk valt :)

Song of the day: "Nightwish - Edema Ruh ".

Deze week op de MTB naar het werk gefietst. Dat viel nog niet mee. 80 km in de pocket.

Het weekend is muzikaal begonnen.

Gisteren een heerlijk concert in de Flint in Amersfoort.
De Nederlandse band Pink Project speelde daar allemaal covers van Pink Floyd.
Het was indrukwekkend en veel kippevel momenten.
Zeker na "Comfortably Numb", het mooiste nummer allertijden met een bizar goeie solo, was ik aangenaam verdoofd. Wauw!

Ik heb het nieuwe album van Nightwish gescoord en dat is er 1 om je vingers bij af te likken.
Wat een goeie plaat is dat!
De nieuwe zangeres, Floor Jansen, schitterd en ik krijg kippevel van de prachtige bombastische passages.
En dan heet 1 van de nummers ook nog eens "Alpenglow". Hoe mooi kan het zijn?

Vandaag met Frank en Henkapie 75 km met de dikke banden op de weg.
Veel wind, maar wel droog gehouden.

Song of the day: "Pink Floyd - Comfortably Numb".

Het was een koud en guur weekend.
Gelukkig was het droog en kon er gewoon op de racefiets gereden worden.
Gisteren met 4 en vandaag met 8 man. Met 135 km op de teller ben ik zeer tevreden.
Op naar beter weer aankomende week.

Ik lees dat Douwe de Vries het werelduurrecord op de schaats heeft verbeterd tot een fenomenale 42 kilometer en 252 meter. Dat is wel heel knap. Dat zijn 106 rondjes van net boven de 34 seconden.
Deze zal nog wel even blijven staan.

Wout Poels pakte gisteren een fraaie rit in de Tirreno-Adriatico. Kijken of hij vandaag zich staande kan houden in de koninginnenrit.

Tjonge, iedereen is inmiddels los.
Ook Frank heeft zijn racefiets van de haak en Henkapie heeft zijn fiets "getuned".
Zaterdag ons klassieke rondje "Hollandse Brug".
We hadden beetje pech met de wind die wel heel hard op kop stond langs het Gooimeer.
Gelukkig pikten we Eric op die maar wat blij was met wat hulp en wij ook!

Zondag een vroege start om 08:30.
Er stonden dit keer 11 mannen te popelen om te gaan rijden.
De diversiteit was groot. Je kunt zien wie er al de nodige kilometers in de benen hebben en wie niet.
Ach Karel, de klassiekers waar het om gaat zijn pas in april ;)
Mooie rit met prachtig weer. De Primavera is begonnen.

Jippie!!!!!
Vandaag de eerste kilometers op de racefiets.
Wat een heerlijk gevoel is dat. Het gaat bijna vanzelf.
Ik kwam er vandaag overigens heel veel tegen. Iedereen is los met dit mooie weer.
Jammer dat het vannacht gaat regenen.

Zaterdag dramatisch weer. Regen, zon, hagel, zon en wederom regen.
Resultaat is een nat pak.
Vandaag totaal andere omstandigheden. Heerlijk zonnig en ik dacht weinig wind.
Richard, Karel, Henkapie, Frank en ik deden vandaag op de dikke banden de ronde over de Hollandse Brug.
Best een aardige afstand en met 80 km op de teller een heerlijke training.

Ik heb nu ook een echte "klimgeiten" vlag.
Deze kunnen we aan het balkon hangen van het hotel ;)

Het mooie droge weer bracht de behoefte naar boven om de racefiets te pakken.
Mijn fietsmaten hielden me echter tegen en werd het een weekend van 160 km op de MTB.
Deze tochten opde dikke banden moeten een goede basis vormen voor het nieuwe seizoen.

Vandaag met Karel, Henkapie en Frank een tocht via Nunspeet.
Net na de Stakenberg haalden we een eenzame racefietser in.
Hij was blijkbaar niet gecharmeerd van ingehaald worden door dikke banden en kwam meteen weer over ons heen.
Wij pikten aan en hij probeerde met een paar versnellingen op het vals plat ons te lossen.
Dat kun je beter niet doen. Hij had beter samen kunnen werken met ons, maar ja.
Toen hij het zinloze van zijn missie in zag sloeg hij af bij een afslag waar nooit iemand af slaat.

Ik zie overigens al aardig wat racefietsers en helaas ook een heleboel zonder helm.
Dat kan ik maar niet begrijpen.
Ik ga de discussie overigens al niet meer aan.
Ook opvallend vandaag, een racefietser op de korte broek. Brrrrrrrrrrr!

Vanavond stonden er 5 mannen met lampen in de steeg aan de Groenestraat. Ton, broer Henk, Arjan en Karel.
Karel was weer bijdehand en vroeg aan Henk "Ga je vanavond carbidschieten?".
Henk kijkt verbaasd als Karel op de bouwlamp wijst; "Omdat je een melkbus op je stuur hebt".
Ha ha, geweldig!

We hebben 50 km gereden via o.a. Arlersteeg en kwamen op de dikke banden tot bijna 30 km/u gemiddeld.
Dat gaat nog wat worden als deze mannen op de racefiets springen.

Het begint toch al te kriebelen en te jeuken.
Als je door het raam naar buiten kijkt en je ziet de zon dan wil je meteen op de racefiets springen.
Helaas is de weg nog te nat en is er veel gestrooid, zodat het nu nog met de MTB moet.
Hopelijk is de winter (lekker kort) voorbij en gaan we langzaam naar droger weer en iets hogere temperaturen.

De dagen worden langer en het zal niet lang meer duren eer de racefiets van de haak komt.

Song of the day: "Electric Light Orchestra - Mr. Blue Sky".

De lampenbrigade ging gisterenavond weer op pad.
Dit keer met 4 lampen een ronde over Harderwijk.
De wegen stonden vast door sneeuwval, maar op de fiets kun je overal langs.

Door de donkere polder over de dijk hoorden we ineens een enorm lawaai.
Duidenden ganzen werden wakker van onze bouwlampen en kwaakten ons bijna van de fiets.
Weer eens wat anders kwakende collega's :)

De Giro gaat in 2016 van start in Apeldoorn.
Wellicht bijten de profs zich ook stuk op de Aardmansberg?

Dit weekend 130 km gefietst en het ging niet van harte.
Vandaag super slechte benen en niet vooruit te branden.
De kou van gisteren zat blijkbaar nog in de benen en ik was blij dat ik weer terug was bij de warme kachel.

s'Middags op de bank zitten genieten van het WK veldrijden, waar een onbevangen Matthieu van de Poel gewoon even de wereldtitel pakt tussen een heel leger Belgen.
Schitterend om te zien hoe een jongen van 20 dat flikt.
Nu wordt het ook eens tijd dat we op de weg wat laten zien.
Bauke Mollema rijdt nu op een Trek en dat zal hem wel een stukje verder brengen dan die andere "rommel" waar hij eerder mee moest fietsen ;)

Zo, weer terug van weekje Roemenië.
Het was een drukke werkweek en dus de hele week niet kunnen fietsen.
En wat doe je dan?
Dan ga je op zoek naar steile weggetjes en borden met stijgingspercentages in en rond Cluj.
Nou die hebben we gevonden. Het was wel jammer dat ik geen fiets bij de hand had.
Het begon met 10% en ik was al blij met een 11%, toen ik plotseling een 20% zag.
Bij ons zie je dat alleen in Limburg bij de Keutenberg, maar hier gewoon ergens aan de rand van de stad. Een kleine steile wandrace. Grappig!

Afgelopen donderdag een dagje vrij en samen met Henk en Henkapie een winderige en koude rit gereden.
Tjonge ik heb neit vaak zo koud gehad.
Ingepakt als Michelin mannetjes gingen we op pad voor 2 uurtjes trappen.

Vandaag met Frank ook een dikke 2 uur gereden.
De sneeuw was redelijk verdwenen en met een mooie blauwe lucht en dun zonnetje was het prima vertoeven op de Stichtse Brug.

Dit weekend had 2 totaal verschillende dagen.
Zaterdag een heerlijk zonnetje en vandaag druilerig en een miezerige regen.
Gisteren over de Amerongse Berg en meteen even mijn nieuwe GPS getest.
Rondje blijkt toch nog 112 hoogtemeters te hebben.
Henkapie was er gisteren niet bij maar werd gesignaleerd bij een MTB-tocht in Ede.
Hij heeft blijkbaar een dubbelganger, want hij was gisteren hele andere dingen aan het doen.

Vandaag was de opkomst bijzonder hoog.
Met 7 man een heerlijke ronde gereden.
Het was weer een rit met sterke verhalen na afloop.
Met z'n allen Daniël nog even gepest via Whatsapp.
Hij dacht echt dat we in Zelhem waren geweest in het bos.
Bah, het bos in, daar moet je nu helemaal niet aan denken.

Henk-Jan had vandaag speciale koffie uit België meegenomen.
EPO koffie, dat moet ons toch gaan helpen de volgende keer? Karel is er zeker gelukkig mee.

Denk niet dat ik ooit en weekend heb gefietst met zoveel wind.
Zaterdag ging rond 14:00 de wind ineens liggen en het werd droog.
Ik besloot een slimme route te fietsen met het laatste stuk de wind vol in de rug.
De teller op de MTB tikte 41 km/u aan en dat was heerlijk.

Vandaag gingen Karel, Mots en Henk (na wat aandringen en wat roepen als "slapjanus') ook mee.
We volgende hetzelfde stramien en kwamen tot 60 km.
Al met al dan toch nog een redelijk weekend.

Gisteren een lekkere rit door de bossen rond Putten en Ermelo gereden.
Om 12:30 verzamelen bij Bad Bloemendal en met Gert en Aalt als voorrijders 50 km gefietst.
Het was als een gemiddelde woensdagavond.
Niemand wilde starten in groep 1 en ik besloot om samen met broer Henk, Henkapie, Mots, Jordy en Daniël dan ook maar mee te gaan, zodat we een groep van 10 man hadden.
Er werd stevig gereden totdat Aalt besloot om een duik te nemen in een grote plas.
Koud en bibberig (ja Frank, er zijn meer mensen die kunnen bibberen) stond hij daar beteuterd midden in de plas.
Daniël was ook gelanceerd, maar kwam er droog vanaf.

Iedereen weer op de fiets en door naar de erwtensoep op de Slichtenhorsterweg.
Onderweg nog rare fratsen gezien van Daniël en Henkapie, terwijl ook ik een vreemde manouvre maakte over een stronk.

Thuis een warme douche en een hoop napret.
Dochterlief was jarig en dus geen nieuwjaarsreceptie dit jaar.

Happy new year!

De kop is eraf voor dit jaar.
Een solorit over de Stichtse Brug hebben de eerste 50 km op de teller gebracht.
Het was geen makkelijk ritje. 6 km de wind recht op kop op het fietspad richting de Stichtse Brug.

We heel mooi zonnig en helder.
Morgen de nieuwjaarsrit van onze club. Altijd leuk!

Het mooie weer van de afgelopen dagen en een paar vrije dagen boden me de mogelijkheid om dit jaar de 12.000 km grens te halen.
Vandaag moest er nog 70 km gereden worden en Frank was wel bereid om met me mee te fietsen.
Het werd een rondje over de Hollandse Brug.
Thuis kwam ik 1 km tekort en dat werd dus nog even de steeg op en neer om zo over de 70 km en de 12.000 km te gaan.
Dit is me de laatste 3 jaar niet gelukt.

Speciale dank aan Frank en Henkapie (die gaat altijd) voor de heerlijke kilometers, ook die met de lampen op.

Rest mij iedereen alvast een goede jaarwisseling te wensen en een gezond en sportief 2015.

Soms zijn er van die dagen dat je "te graag" wil fietsen.
Gisteren was zo'n dag. De natte sneeuw kwam met bakken uit de lucht en toch wilde ik graag gaan rijden.
Het was wel het moment om de nieuwe winterbroek uit te proberen.
Frank en ik zijn een soort van testrijders voor eventuele nieuwe kleding voor de fietsclub.
De lange winterbroek is volgens de fabrikant waterafstotend en dat werd tijdens de bike motion getoond.
Ik vroeg of dit na 10 keer wassen ook zo zou zijn, toen men opperde om het zelf te testen.
De eerste test was succesvol en inderdaad kwam er geen water door de broek.
We zullen de komende weken zien hoe het is na een aantal keer wassen.

Enfin, Frank zag geen "fun" in fietsen, maar Henkapie wilde wel een duikje wagen.
Samen 45 km gefiets onder prachtig winterse omstandigheden.

Vandaag was er ineens de zon en vanmiddag solo een 50 km met MTB over de weg gereden.
Heerlijk gereden en de kou viel me 100% mee.

Zo, de nieuwe site staat online en we staan aan het begin van een enerverend fietsjaar.
De Tour de France start in Utrecht en dat mag je niet missen.
In het parcours zit dit jaar ook èèn van mijn favoriete cols, de Col du Chaussy.
Nog nooit kwam een grote ronde over deze prachtige beklimming.
Ik vraag me wel af hoe ze de volgauto's over deze smalle weg weten te loodsen.

Zelf ga ik dit jaar een aantal beklimmingen van mijn "to do lijst" strepen.
Op deze list staan o.a. de Colle del Finestre, Col de Sommeiller, Colle del Nivolet en de Monte Zoncolan.
Allemaal onbekende beklimmingen, op de Zoncolan na, maar zeer de moeite waard.
Ook ga ik het Spaanse eiland Gran Canaria verkennen.
Hier liggen een aantal prachtige cols en wat is er mooier dan in april op de korte broek te fietsen?