De laatste weken was het op en af wat fietsen betreft.
Veel regen, sneeuw en een buikgriepje waren oorzaak om de fiets wat vaker in de schuur te laten staan.
Moet nu veel solo fietsen omdat mijn vaste fietsmaatjes geblesseerd zijn of het nodig vonden op een slordig 5 weken naar New Zealand te gaan :)

De komende 2 weken heb ik vrij en dan ga ik lekker fietsplannen maken voor komend seizoen, onderhoud plegen aan mijn fietsen (echt nodig) en een paar ritjes maken.

De 12.000 km grens zit er dit jaar niet in, maar met een dikke 11.000 km kan ik best tevreden zijn.

Ik wens iedereen hele fijne feestdagen en een gezond, sportief 2018!

Vorige week zaterdag met Frank een rondje (zeg maar ronde) gereden over Nunspeet.
Dit is op de dikke banden een serieuze opdracht.
Een kleine 75 km op de teller en zeer vermoeide benen.
Tijden niet meer zo moe geweest. Het laatste stuk tegen de wind op de dijk vanaf Harderwijk was de nekslag.

Vandaag met Jordy (op zijn kraakfiets) en Frank 2 uurtjes gefietst rond Baarn, Soest en Amersfoort.
Frank was ingepakt also hij de Himalaya ging beklimmen.
Het was inderdaad best fris en dan is 2 uur fietsen meer dan genoeg.

Met Henkapie gaat het langzaam beter.
Het gaat even duren, maar in het voorjaar verwacht ik hem wel weer op de fiets te zien.

Woensdagavond liep anders dan we dachten.
We stonden op Henkapie te wachten en die kwam maar niet opdagen.
Hij belt dat hij is gevallen. Als ik ter plekke kom is al gauw duidelijk dat het flink mis is.
Met de ziekenwagen naar het ziekenhuis in Amersfoort waar blijkt dat het zitbeen is gebroken.
Flink balen voor hem en ook voor ons. We zullen de komende weken zonder hem moeten trainen.
Het komt overigens allemaal wel weer goed en inmiddels is hij ook weer thuis.

Vandaag samen met Frank een rondje Lage Vuursche gereden.
We begonnen met zon en veel wind. Dat werd later hagel en regen.
Nat pak, maar om met de woorden van een Noorse Nederlander te spreken "Ik ben blij dat ik geweest ben".

Woensdagavond was er opeens een debutant in de lampenbrigade.
Chris, zoon van Klaas, is een lange sterke kerel die een aardig stukje kan trappen.
Samen met Jordy gingen de 2 youngsters behoorlijk tekeer.
Lang geleden dat ik een rondje Harderwijk zo hard heb gereden op de MTB.

Net waren er overigens al 59 inschrijvingen binnen voor de fietsreis 2018.
Ik denk dat we dicht in de buurt gaan komen van vorig jaar toen we met 64 deelnemers op reis gingen.
Er kan nog tot 1 december ingeschreven worden en ik mis eigenlijk nog een paar gevestigde namen in het deelnemersveld.
We gaan het zien.

Afgelopen donderdagavond hebben we de fietsreis 2018 gepresenteerd in Princesse.
We gaan naar Argeles-Gazost, een dorpje aan de voet van de Pyreneeën.
Een aandachtig publiek hoorde de plannen aan.
De Tourmalet, Aubisque, Luz Ardiden en Hautacam klonk de luisteraars zo goed in de oren dat men veelal besloot direct in te schrijven.
Als ik dit schrijf hebben zich al 54 leden aangemeld en er komen er denk ik nog een paar aan.

Ook heb ik met Frank, Daniël en onze Henk een weekje fietsen op Mallorca gepland.
Volgend jaar in april lekker kilometers maken onder de zon.

Afgelopen weken een paar keer een nat pak gehaald op de zaterdag.
We zijn er sinds Oostenrijk wel aan gewend om doorweekt thuis te komen.
Kwestie van kranten in de schoenen en alle spullen in de wasmachine.

Ik heb sinds paar weken zooltjes in mijn dagelijkse schoenen en die doen werkelijk wonderen.
Lopen gaat beter en de pijn is veel minder.
Ben ook in de MTB schoenen aan het trainen met de zooltjes.
Zit nu op 20 km en ben dit langzaam aan het uitbouwen.

Ook de nieuwe klimgeiten bidons zijn binnen en worden al verkocht door mij en bij Profile Ridder in de winkel.
Ik heb besloten om de opbrengst (zo'n 3 Euro per bidon) te doneren aan de Stichting Alzheimer.
Helaas heb ik ervaring wat deze ziekte met mensen doet en op deze manier kan ik mijn kleine steentje bijdragen aan onderzoek naar hopelijk een medicijn.
Bidons kost 6 Euro en zijn te krijgen met een rode of transparante dop.

De Kitzbüheler Horn is 1 van de zwaarste beklimmingen van Europa.
De berg is bekend van de wereldbekerafdaling, de Hahnenkamm-Rennen.
Wij gaan deze vandaag op de fiets beklimmen en gaan ervaren hoe zwaar deze berg nu eigenlijk is.

Een deel van de groep (Anton, Theodoor en Frank) hebben geen trek in een steile klim en gaan zelf een route rijden vanuit Zell am See.
De anderen stappen in de bus naar Kitzbühel.
Het is prachtig zonnig en helder weer als we aan de eerste meters van de klim beginnen.
De klim bestaat uit 2 delen.
Deel 1 is de panoramaweg van een kleine 8 km naar het Alpenhaus, via 19 genummerde bochten.
Het tweede deel is nog 2 km naar de zendmast boven op de top, een smalle weg met gruwelijke percentages.

Het eerste deel gaat eigenlijk prima. Steeds op het lichtste verzet peddelen en de percentages van 12% en hoger verteren.
Er staan bordjes hoever het nog naar het Alpenhaus is en de bochten zijn voorzien van houten bordjes met naam en hoogte.
Onderweg verschijnen bordje met 14,7%, 19,3% en 22,3%.
Bij de steilste passage ben ik foto's aan het maken en 2 aardige Oostenrijkers bieden aan om mij op de foto te zetten.
Het laatste deel van de klim is zonder bomen en dat biedt prachtige uitzichten naar beneden.
Boven bij het Alpenhaus is het druk met toeristen en wandelaars. Het terras zit lekker vol.

Daniël en Henk zijn al aan het tweede deel begonnen. Ik wacht nog even op Henkapie, die lekker soepeltjes boven komt rijden.
Samen kruipen we onder de slagboom door (mag blijkbaar) en beginnen we aan het tweede deel.
We passeren wandelaars die of naar boven of naar beneden lopen.
Ze moedigen ons aan in alle talen en woorden als "respect" en "dapfer" komen langs.
Na 1 km komen we Henk en Daniël tegen die al terug komen. Daniël is beetje ziek en bibberig, maar heeft het wel geflikt.
Wij trappen door en krijgen nu wel hele pittige percentages voor de kiezen.
Mijn voorwiel komt regelmatig omhoog als de teller 17% of meer laat zien.
Wonderbaarlijk hoe mijn enkel het trekt, dit had ik nooit verwacht.
Boven is het fris door de wind, maar het uitzicht is indrukwekkend.

We dalen af naar het Alpenhaus voor een heerlijke mok koffie.
We krijgen ook nog eens ouderwetse Tiroler muziek voorgeschoteld.
Samen dalen we vervolgens af naar Kitzbühel.

We besluiten terug te rijden via Kössen, een dorpje waar ik vroeger op vakantie ging.
Het is een feest van herinneringen en leuk om weer eens gezien te hebben.

Terug in hotel hou ik een heerlijk tevreden gevoel over aan deze dag.

Oh ja, Henkapie heeft weer een spaak gebroken, Henk heeft de e-bike deze week uitvoerig getest en Daniël wordt weer ietsje beter.

Bocht 13.	Trots bij 22,3%	Bijna bij Alpenhaus.

Blik op de bochten.	Op het laatste stuk.	Henkapie is bijna boven.

Na het ontbijt ga ik met Henkapie naar de lokale fietsenzaak om een spaak te regelen.
De man is knorrig en niet erg behulpzaam.
Uiteindelijk toch een spaak kunnen kopen en door onze Henk uiteraard keurig gemonteerd.

Het zonnetje schijnt volop als we in Uttendorf aam de klim naar de Tauernmoossee gaan beginnen.
In deze klim zit het venijn in de staart, maar daarover zo meer.
Tot het plaatsje Enzingboden is het zo'n 17 kilometer fietsen met geen extreme percentages.
Het is een "Panoramastrasse" met 13 Kehren (haarspeldbochten).
Wat ik vooraf niet wist is dat deze ook nog eens genummerd zijn en van een naam voorzien zijn.
Het gegeven dat er een bocht 13 is maakt me blij.

In Enzingboden drinken we in het zonnetje een bakje koffie.
Dan flessen vullen en op naar de tweede etappe van de klim, een geitenpad van 6 km naar de Tauernmoossee.
We manouvreren langs de slagboom, want eigenlijk mag je hier niet naar boven.
Het is geen geweldig wegdek en de onverlichte tunnel geeft weinig hoop dat dit wat gaat worden.
Echter het wordt steeds mooier en steeds steiler.
Ik zie een bijna onleesbaar bord "Kehre 19" in een bocht. Blijkt dat de bochten gewoon doornummeren.

Er lopen hier koeien vrij rond en dit keer komt Anton hier ongeschonden langs.
Hij vindt het wel nodig om in de koeienstront te gaan staan met zijn fietsschoen.
Tijdens de klim waait het stevig en dat is met percentages van 13-14% geen lolletje.
We zijn inmiddels wel wat percentages gewend en halen allemaal ongeschonden de top.
We starten de lastige afdaling en beneden kunnen we weer nagenieten van een bijzondere klim.

Henk is vandaag naar "platina", Anton heeft een vieze schoen, Daniël een tevreden hoofd en Theodoor weer een punt.

In slagorde.	Bocht 13.	Op het geitenpad.

Anton in de shit.	Steilewandrace.	Stoempend naar de top.

Vanochtend een blauwe lucht en we kunnen de bergen allemaal zien.
We gaan over de Grossglockner naar Fusch, vanwaar we de noordkant van de Grossglockner willen fietsen.
Echter, halverwege mogen we met de auto's niet verder, omdat er nog sneeuw opgeruimd wordt.
Dan maar eerst een bak koffie op de Franz Josef Höhe.

Als we weer bij het afgesloten punt komen is het mannetje in het gele pak weg. We kunnen verder.
Het is druk op de weg. Alle toeristen pakken deze mooie dag aan voor een bezoekje.
Er ligt ongelovelijk veel sneeuw en we rijden gauw naar Fusch om te gaan fietsen. De benen jeuken.

De klim is een prachtige, maar tevens een hele pittige. Het blijft steeds rond de 10-11%.
De bochten zijn genummerd vanaf 1 en uiteraard zet ik alle borden op de foto.
Het landschap veranderd van groen naar wit en het wordt steeds fraaier.
Henk rijdt met zijn e-bike met mij mee en moedigd mij aan om de zware kilometers weg te trappen.
We klauteren naar de splitsing naar de Edelweissspitze.
Samen beginnen we aan de 2 kilometer kasseitjes naar de top op 2571 meter. Het uitzicht is "amazing".

Het is slechts 3 graden Celsius en we dalen rap af naar Fusch.
Inpakken en naar onze volgende bestemming in Zell am See.

Het was een heerlijke en memorable dag.
Frank heeft een rooie kop van de zon, Henkapie een gebroken spaak en Theodoor 2 punten.

Van groen naar wit.	Amazing!	Steentjes Edelweissspitze.

Het komt met bakken uit de lucht en dat gaat vandaag ook niet veranderen.
Fietsen gaat vandaag niet lukken en we maken andere plannen.
Frank en Theodoor blijven in het apartement, de rest gaat mee naar Berchtesgaden.
Hier bezoeken we het Kehlsteinhaus, beter bekend als het Adelaarsnest, het buitenverblijf van Adolf Hitler.
Je gaat met een pendelbus naar 1700 meter en verder met een lift nog 124 hoger naar het huis.
Hier kun je alles bekijken. Helaas geen mooi uitzicht.

Morgen gaan we verkassen naar Zell am See en pakken we onderweg de Grossglockner Gletscherstrasse mee.
De weersberichten zijn goed. We hopen op het beste.

Met weinig illusies trok ik vanochtend de gordijnen open.
Inderdaad het staat weer te regenen. Balen zeg!
We besluiten toch te gaan en rijden met de bus naar Gmünd om vanuit daar de Malta Hochalmstrasse te fietsen.
Dit is een tolweg naar een uitzichtspunt waar waarschijnlijk iets te zien moet zijn.

We beginnen aan de klim en passeren de tolpoort. De man in het hokje roept iets, maar geen idee wat.
Het begint best pittig met een stukje 12%.
Het is vrijwel droog, maar het begint later op de klim te miezeren.
Er zijn een aantal tunnels in het traject, waaronder een tunnel met een haarspeldbocht. Een "Kehren Tunnel".
Voordeel van de tunnel is dat er droog is, maar verder heb je er niets aan.
Het regent steeds harder en helaas zien we niets van de mooie vergezichten uit de folder.

Boven in het restaurant nuttigen we een koffie met Apfelstrudel.
Aardige mensen die ons "dapfer" noemen dat we met dit weer naar boven zijn gefietst.
Inderdaad moet je wel heel gek van fietsen zijn om dit te doen.

De afdaling valt reuze mee en eenmaal terug in het appartement drogen we op een creatieve manier onze fietsschoenen en kleding.
In het fietsenhok staat een installatie om skieschoenen te drogen en daar maken we gretig gebruik van.

Morgen de Nockalmstrasse met hopelijk wat betere weersomstandigheden.

Het gaat beginnen.	Kehren Tunnel.	Creativiteit ten top.

Gisteren zijn we naar het Oostenrijkse Flattach afgereisd.
Het was best een lastige rit vanwege de talloze Baustelles in Duitsland. Tjonge, er kwam geen einde aan.
We werden hartelijk ontvangen door de dame van het appartement en het is een appartement om "U" tegen te zeggen.
Prachtige kamers en 2 douches. Prima in orde allemaal.

Helaas is het weer dramatisch. Regen, regen en regen.
Na het ontbijt besluiten we meteen maar de zwaarstse klim te fietsen, de Oscheniksee.
Anton ziet van het avontuur af en gaat een forse wandeling maken. De rest gaat zich inpakken voor de rit.
Ik ga voor de eerste keer in mijn leven op een e-bike naar boven. Mijn enkel kan de percentages van deze loodzware klim niet aan. Theodoor heeft geluk en kan op mijn MTB naar boven klauteren.

Het fietsen met ondersteuning is een bijzondere ervaring. Ik zoek naar de juiste combinatie van zelf inspanning leveren en ondersteuning. Al snel heb ik het spelletje door en rij lekker naar boven.
Het is een zeer steile klim die percentages van 20% aantikt.
De bochten zijn genummerd en bij bocht 13 stop ik uiteraard even voor wat foto's.
Het blijft maar regen en ik voel het water in de schoenen.
Onderweg moet ik 2 keer onder een slagboom door. Waarom deze slagbomen? Geen idee.
Bij bocht 42 ben ik bijna boven bij de stuwadm en zie ik broer Henk verschijnen op zijn oranje e-bike.

Daniel komt boven en ook Theodoor trekt zich naar de top. Klasse mannen!
Op weg naar beneden treffen we een bibberende Frank. Hij heeft pijn in de rug en keert om.
Ook Henkapie heeft problemen met een afgelopen crank. Hij keert ook om.
Als verzopen katten komen we beneden waar een heerlijke warme douche wacht.

In de namiddag verken ik met Daniel en Henkapie nog even de Nockalmstrasse.
Die gaan we deze week zeker nog rijden. Prachtige weg.

Inpakken en gaan.	Steile bochten genoeg.	Schitterend uitzicht.

Ik heb de afgelopen tijd eigenlijk steeds kunnen fietsen zonder veel pijn.
Lage trapfrequentie en niet te veel staan.
Krijg volgende week zooltjes die mijn voeten corrigeren. Het proberen waard.

Afgelopen zaterdag waren we bijna thuis toen we verrast werden door een enorme groep ooievaars.
Ik heb er minimaal 35 geteld, maar het kunnen we best meer geweest zijn.
Een prachtig gezicht.

Ik had al een behoorlijke tijd last van mijn rechterenkel en heb onlangs een foto laten maken.
De uitslag van de orthopedisch chirurg kwam hard aan.
De enkel heeft "talocrurale artrose", wat zoveel betekent als slijtage van het kraakbeen.
Dit is in niet te stoppen en is simpelweg ouderdom.
Nu heb ik met fietsen niet veel pijn (gelukkig), maar met lopen des te meer.
Lopen met een brace en zometeen zooltjes verlichten de pijn.
Fietsen is een sport die goed met artrose te doen is.
Het is nu kijken hoe het zich gaat ontwikkelen.

Maandag alleen een rondje gereden tussen de dreigende wolkenvelden door.
Plan was de Stichtste Brug, maar de donkere lucht (zie foto) bracht me snel op andere gedachten.
Gauw weer richting Nijkerk en via Vathorst naar huis.

Vanavond was ik wegkapitein in groep 1 en toen we met 9 sterke mannen vertrokken had ik het idee dat mijn aanwezigheid niet lang zou gaan duren.
We begonnen lekker te draaien en ik kreeg de "snokkers" aardig in het gareel.
Heerlijk met 9 man de dikke 70 km van de "Super Ibis" afgeraffeld.
Bij Nijkerk gaf mijn GPS een nieuw record over 40 km ergens tijdens onze rit, een tijd van 58:01.68.

Het is nu bijna 2 weken geleden dat we terug kwamen uit Noorwegen.
Ik denk nog steeds met heel veel plezier aan dit avontuur.
Steeds nog bezig om de website aan te passen en de talloze foto's uit te zoeken.

Afgelopen week had ik weinig goesting om te fietsen, maar langzaam komt de zin weer terug.
Maandag was ik wegkapitein in een gecombineerde groep 1 en 2.
Op de top van Boshuis Drie brak het stuur van Rik, mdie ook wegkapitein was in deze rit.
Ik keer om om hem te helpen en als ik weer ga rijden is iedereen verdwenen.
Blijkbaar had men geen zin om even te wachten als iemand pech heeft. Jammer hoor!
Enfin, ik ben volle bak gaan rijden en in Ermelo zag ik de groep rijden.
Helaas gaan net de spoorbomen dicht en moet ik wachten, samen met Henkapie.
We proberen het nog, maar het heeft geen zin als men volle bak door blijft rijden.
Toch lekker gereden.

Heb afgelopen week foto's laten maken van mijn enkel.
Deze wordt af en toe heel erg dik en wordt vervolgens weer bijna normaal.
Heb afspraak in augustus met orthopedische chirurg. Hopelijk kan die nog wat doen.

We zijn onderweg naar huis als ik nog zit na te mijmeren over de afgelopen 2 weken in Noorwegen.
Het is misschien wel de mooiste reis die we met de klimgeiten gemaakt hebben.
Dan heb ik het niet alleen over de prachtige beklimmingen die we gefietst hebben, maar ook over alles eromheen.
Bijvoorbeeld de bootreis van Kiel naar Oslo, verblijf op een camping en de bijzondere dingen die we gezien hebben.

Noorwegen staat voor:
heel veel meren en fjorden, heel veel tunnels, heel veel wildroosters (Ferist), heel veel watervallen, heel veel sneeuw, heel veel schapen, heel veel borden met waarschuwing voor overstekende elanden (maar geen eland gezien), heel veel bomen, heel veel vriendlijke mensen, heel veel huizen met gras op het dak (soms ook met grazende geiten), heel veel haarspeldbochten, heel veel mooie bruggen, heel veel ferry's en heel veel Toyota Hi-ace busjes met de bestuurdersstoel intact.

We hebben deze reis ongeveer 4000 km met de bus gereden en ongeveer 1200 km met de ferry's.
Dit had nooit gekund zonder mijn kompanen Daniël (chauffeur en fotograaf), Frank (organisator en man van de planning), Henk (fietsonderhoud en voedselvoorraad) en Marcel (vertaler en verteller).
Mannen bedankt voor deze onvergetelijke, mooie, inspirerende en lollige tijd die we samen hebben doorgebracht.

Geiten op het dak.	Blik in fjord.	De ouwe trouwe bus.

Het is vandaag afscheid nemen van Noorwegen.
We rijden naar Kristiansand om daar de ferry te nemen naar Hirtshals in Denemarken.
Op de boot heeft Frank een tafel gereserveerd en we kunnen na inchecken meteen het buffet aanvallen.
Dit is een buffet om weer "U" tegen te zeggen.

Na de bootreis is het nog 5 kilometer naar het hotel waar we overnachten.
Een prima hotel aan de kust met fraaie duinen.
We besluiten een wandeling te maken en stuiten op allerlei oude bunkers uit de Tweede Wereldoorlog.
Er is nog veel intact en overal staan bordjes met uitleg. Razend interessant allemaal.

Morgen wordt een dagje rijden naar huis.

Ferry naar Hirtshals.	Hotel "Fyrklit".	Schieten op kleiduiven.

Geen fietsen meer in Noorwegen, maar een stevige wandeling vandaag.
We gaan een bezoek brengen aan de Preikestolen, ofwel preekstoel, een uitstekend plateau zonder hekken op een hoogte van 600 meter in het Lysefjord.
Om er te komen heb je nog een hele tocht met de auto voor de boeg alvorens je aan de klim van 2 uur kunt beginnen.
Het is geen makkelijke wandeling, want het gaat over een pad met rotsen en keien.
Ik kan het met mijn enkel slechts een klein uur volhouden en besluit om te keren.
Net name de stukken naar beneden zijn pijnlijk en aangezien je ook weer 2 uur terug moet wandelen hou ik het voor gezien.
Henk besluit ook mee terug te gaan. Daniël en Frank lopen verder.

Wij gaan beneden aan de koffie op het zonnige terras.
Al snel krijgen we een berichtje dat de mannen boven zijn.
Als men terug is drinken we wat en rijden we weer terug naar ons hotel.
Wederom hebben we mazzel gehad met het mooie weer.

Morgen gaan we naar Kristiansand waar we met de ferry oversteken naar Hirtshals in Denemarken.

Lysefjordbrug.	Daniël en Frank boven.	Blik op Preikestolen.

Gisterenavond zijn we stiekem al in Lysebotn wezen kijken hoe het er daar uit ziet.
Met de ondergaande zon was het schitterend om beneden in het Lysefjord te staan.

Vanochtend gingen we zelf de klim afdalen en klimmen.
We zetten de bus neer op de top en dalen helemaal af van 932 meter tot het Lysefjord (zeeniveau).
Het weer is prachtig en we kunnen in korte broek aan de klim beginnen.
Het is steeds 10% omhoog en dat een 8 km achter elkaar.
Voordeel is dat het via 27 haarspeldbochten gaat en dat maakt klimmen een stuk leuker.
Tijdens de klim zit een tunnel van een dikke kilometer. Door met lampjes op de fiets en achter elkaar te rijden komen we hier prima doorheen.
Bijna boven bij het restaurant kunnen we het balkon op en hebben we een fraaie blik op de kronkelende weg.

De mooiste kilometers moeten echter nog komen en dat zijn juist de stukken landinwaarts.
Ruige rotsen met mos waar de weg tussendoor slingert.
Overal hebben mensen torentjes van stenen gebouwd. Het blijkt geluk te brengen?
Ons geluk is dat we hier mogen fietsen. Wat een prachtig landschap is dit.

Terug bij de bus willen Frank, Daniël en ik nog wel door naar beneden.
Henk gaat wel met de bus en komt achter ons aan.
De weg terug is echter niet alleen afdalen en we komen nog een paar smerige hupjes tegen.

Vandaag 55 km en 1950 hoogtemeters.

Bochten dicht op elkaar.	Blik vanaf restaurant.	Slingerend door landschap.

Indrukwekkend landschap.	Henk in actie.	Road to nowhere.

Vanochtend afscheid genomen van het hotel in Ulvik.
De eigenaren zijn 2 Roemeense broers en ik kon mooi mijn paar woordjes Roemeens in praktijk brengen. Aardige gasten.

We reizen zuidwaarts naar Suleskard naar ons laatste hotel in Noorwegen op een dikke 300 km.
Onderweg in Odda, een dorpje aan een fjord, drinken we koffie.
Het dorpje lijkt veel groter door de spiegeling in het water.

We pakken bij Roldal niet de tunnel, maar de oude weg over de Roldalfjellet pas.
Dit is een erg smal weggetje met mooie uitzichten.

Vervolgens is het veel op neer richting Suleskard.
Met name de weg met de naam Suleskardvegen is een aanrader.
Aan het eind van de middag arriveren we bij het hotel.
Het ziet er goed uit. Een hotel met alles erop en eraan.

Morgen gaan we klim vanuit Lysebotn doen. Deze staat, net als Trollstigen, al lang op mijn verlanglijstje.
Ik ben zeer benieuwd.

Blik op Odda.	Roldalfjellet.	Typisch Noors plaatje.

Het staat vanochtend te regenen en dat klopt helaas met de weersvoorspellingen.
Het is de laatste dag van Marcel en we spreken met zijn vrouw Gerda af dat we haar ontmoeten in Ovre Eidfjord.
Om daar te komen moeten we over de Hardangerbrug.
Een bijzonder bouwwerk, omdat de brug aan beide kanten eindigd in een tunnel.
In de tunnel zit ook nog eens een rotonde.

In Ovre Eidfjord rijden we de weg naar Mabodalen, een weg met een tunnel als een kurketrekker.
Hier ontdekken we ook dat het fietspad niet bruikbaar is vanwege een aardverschuiving.
Deze klim hoeven we dus niet te proberen.

Terug in Ovre Eidfjord gaan we naar het Hardangervidda Natursenter, waar Gerda al op ons zit te wachten.
Even bijpraten en lunchen en dan nemen we afscheid van Marcel. Het was prachtig dat hij er bij was.

Het is inmiddels droog en Daniël en ik willen wel wat fietsen. Henk en Frank passen voor vandaag.
We rijden terug naar het hotel in Ulvik, snel omkleden en weer terug voor de klim naar Hjolmoberget.
Dit is een dikke 10 km met 8.2% gemiddeld. Tevens is 6 km onverhard.

De klim loopt lekker, hoewel het erg steil is op sommige passages. Heel gewoon in Noorwegen, weten we inmiddels.
Na talloze haarspeldbochten komen we boven bij een parkeerplaats, waar een aantal wandelingen beginnen.
We zitten nu in de wolken en het voelt wat vochtig aan.
Als we afdalen (best lastig) begint het te miezeren en nog net niet nat bereiken we de bus.
Weer een klim afgevinkt.

Morgen trekken we door naar Suleskard.

Vandaag 20 km met 820 hoogtemeters.

Hardangerbrug.	Rotonde in tunnel.	Daniël op de klim.

John ploetert omhoog.	In de wolken	Grafiek Hjolmoberget.

Vanochtend vertrokken van Skjolden naar Ulvik.
Na 1 nacht op de boot, 3 nachten hostel en 2 nachten camping is het nu tijd voor een heus hotel.
Onderweg reden we door de langste tunnel van Europa, de Laerdalstunnel, met een lengte van 24,5kilometer.
Hier komt echt geen eind aan.
Opvallend zijn de blauwe passages die elke 6 km het daglicht nabootsen in de tunnel.
Deze variatie van donker naar licht moeten de bestuurders wakker houden.
Na de tunnel een koffiestop in Flam, gelegen aan een prachtig fjord.
Hier heeft de commercie echt toegelagen met souvenirwinkeltjes en talloze Jappaners.

Het hotel waar we verblijven ziet er goed uit, ondanks dat ze geen alcohol verkopen en geen 5 cola in voorraad hebben ;)

Natuurlijk doen we een ritje en wel naar de top van Osafjellet (1163 m)
Dit is wederom steilwandrace, maar de vele haarspeldbochten maken veel goed.
Je hebt tijdens de klim geen idee waar je zit en waar de weg heen zal gaan.
Het is behoorlijk warm en hoe hoger je komt hoe lekkerder het wordt.
Bij het Langvatnet meer vlakt het af en rijden we tussen de sneeuwwallen door. Prachtig!

Plotseling is het afgelopen en kunnen we niet meer verder. Het laatste stuk naar het stuwmeer is niet vrij van sneeuw.
We dalen weer af en kunnen weer tevreden zijn met een fraaie dag.

Vandaag 45 km met 1200 hoogtemeters.

Blauw licht in tunnel.	Hotel Hardanger Gjestehus.	Kronkelende weg.

Op zoek naar verkoeling.	Selfie tussen de sneeuwwallen.	Kan niet verder.

De hoogst geasfalteerde weg van Noorwegen is de weg naar Juvasshyta, die reikt tot een hoogte van 1843 m.
Die willen wij uiteraard ook wel beklimmen en vandaag gaan we dat doen.
Het is 15 km klimmen met een gemiddelde van bijna 10%. Een lastige opgave dus.
Het is werkelijk schitterend weer (23 graden) en we trappen de eerste kilometers lekker weg.
Na een paar kilometers is het gedaan met de pret en begint het echte werk. Kilometers van 12,5% gemiddeld.
De omgeving is ruig en de bomen zijn verdwenen.
Ik zie uitschieters van 16 en 17% verschijnen. Tjonge wat een loeder is dit!

Boven wordt er volop geskied en ik zie mensen op de blote bast. Bizar.
Uitgepierd staan we boven te genieten van de immense natuur. Schitterend zo op het dak van Noorwegen te staan!
Het is nog vroeg in de middag en we besluiten de Tindervegen (1322 m) ook nog mee te pakken.
Dit is ook weer super mooi en er volgt ook nog eens een schitterende afdaling (een loper).

Morgen verkassen we naar Ulvik.

Vandaag 55 km met 2120 hoogtemeters.

Frank op 16%.	Bijna boven.	Picknick naast de bus.

Vanochtend vertrokken naar onze nieuwe bestemming Skjolden.
Een autorit van zo'n 4 uur.
We zitten in een huisje op een camping en ja ons huisje heeft een tuin op het dak.
De camping staat ook nog eens pal tegeneover een grote waterval. Erg fraai!
Het is heerlijk weer en we besluiten na uitpakken de Sognefjellet te gaan fietsen.

Deze is 1430 meter hoog en er ligt een enorme hoeveelheid sneeuw.
Vanwege het tijdstip pakken we de klim wat later op, want het mooiste stuk zit in het slot van de klim.
Het is wederom adembenemend mooi om te fietsen door een wit landschap en een blauwe lucht.
Laatse deel van de klim is een soort van buckelpiste. Het gaat op en af als een achtbaan.
Op de top is er een heuse langlaufbaan uitgezet en zijn tientallen mensen aan het langlaufen. Heel bijzonder zo eind juni.
Boven is het aardig fris en dik ingepakt duiken we naar beneden.

Vandaag 35 km met 825 hoogtemeters.

Tuin op het dak.	Buckelpiste.	De mannen dik ingepakt.

Na de fraaie dag gisteren gaan we vandaag de beklimming doen van Dalsnibba vanuit Geiranger.
Geiranger ligt aan het bekendste fjord van Noorwegen, het Geirangerfjord.
Dagelijks arriveren hier cruiseschepen om o.a. de "De 7 zussen" waterval te aanschouwen.

Wij rijden met de bus over Trollstigen naar het plaatsje Valldal, waar we de ferry nemen naar Eidsdal.
Dit is met het zonnetje een heerlijke overtocht.
Vanuit Eisdal rijden we over de Ornevegenpas naar Geiranger.
Hier is het een drukte van belang met toeristen die van de 2 enorme cruiseschepen komen.
We parkeren de bus net buiten Geiranger en beginnen aan de klim naar Dalsnibba.

De weg kronkelt omhoog en de uitzichten zijn prachtig.
Er ligt opvallend veel sneeuw en dat is best raar als je daar op de korte broek tussendoor fietst.
Na 16 km volgt de afslag naar het uitzichtspunt Dalsnibba.
Het meer bij dit punt is nog half bevroren en zorgt voor een fraai decor.
De 5 km naar de top zijn gemiddeld 10% en zeker niet gemakkelijk.
Dit stuk is een tolweg, maar fietsers zijn gratis.
De sneeuwwallen worden steeds hoger en de omgeving steeds mooier.
Boven is een uitkijkplaats waar wederom de nodige bussen, campers en auto's staan.
De blik naar beneden resulteert in een "Oooh" en een "Wauw". Ik wordt er stil van.
Je kunt de hele weg naar Geiranger en het fjord zien. De cruiseschepen zijn dinky toys geworden.
Daniël staat te glunderen, want hij heeft zijn 100ste klim binnen en is Diamanten klimgeit geworden.

Na wat fotowerk is het tijd om af te dalen.
Bij het tolpoortje wordt Frank nog bijna door de slagboom geraakt die plots dicht gaat.
Terug in Geiranger drinken we koffie en een broodje.
We besluiten de klim naar Ornevegen nog te doen.
Een klim van 7 km met fraaie haarspeldbochten en steeds zicht op het Geirangerfjord.
Boven spreekt Daniël een jongen uit Oslo die op de fiets naar Andalsnes gaat.
Hij gaat verder en wij gaan terug naar de bus.

Als wij terugrijden naar de ferry zien we plots de jongen uit Oslo staan.
Hij heeft een lekke band en we besluiten hem te helpen.
Wij hebben geen racefiets binnenbanden en we nemen hem mee terug in de bus.
Cristian is erg blij en betaald als dank de overtocht met de ferry.

Terug in het hotel zie ik allemaal verkleurde gezichten na een mooie dag fietsen.

Vandaag 65 km en 2300 hoogtemeters.

De ferry naar Eisdal.	Wat een uitzicht.	Frank en elektrische Henk.

Bevroren meer.	Hoge sneeuwwallen.	Wauw!

Daniël blij met Diamant.	Blik op Geirangerfjord.	De bochten van Ornevegen.

Gisteravond na het eten nog even met de bus de Trollstigen opgereden.
Het is in 1 woord "fantastisch". Ik heb nu al zin in morgen.

Vanochtend staat het te regenen. We besluiten het dorp in te gaan en te wachten op het betere weer vanmiddag.
Als het is opgeklaard is gaan we aan de rit beginnen naar Trollstigen (wat trollenladder betekent)
Het zal zo'n 20 kilometer zijn naar de top.
De weg is bijna droog en de eerste kilometers lopen redelijk vlak.
Het miezert af en toe en overal om ons heen klettert er water uit de bergen.
Er ligt behoorlijk wat sneeuw op de toppen om ons heen en een deel ervan is vers gevallen.

Henk op een speciale fiets die volgens Frank klinkt als een wasmachine.
Op deze manier kan hij toch gewoon mee naar boven fietsen.
Met nog 7 km te gaan waarschuwt een bord met een trol voor wat er komen gaat.
Een aantal slingerende kilometers met stukken van 10% via 11 haarspeldbochten.
Een aantal bochten hebben namen als "Brandlisvingen", "Grustaksvingen" en "Fivasvingen".
Geen idee wat het betekent. Ik weet alleen dat "svingen" staat voor bocht.

Meest opzienbarend is de enorme waterval die dwars door de bochten naar beneden denderd.
Een gigantisch ding.

Boven is een uitzichtspunt waar we naar toe wandelen.
Het uitzicht is hier overweldigend en zo verschrikkelijk mooi.
Ik denk dat ik een nieuwe nummer 1 klim heb gevonden. Kippevel.

Er volgt nog een koude afdaling naar Andalsnes. Wat een dag vandaag.
Vandaag 45 km met 1070 hoogtemeters.

Waarschuwing voor trollen.	Reuzachtige waterval.	Namen in de bochten.

Watergeweld.	Amazing!	Boven op Trollstigen.

De boot wiebelde vannacht behoorlijk en ik kreeg het eventjes een beetje benauwd.
Het was een open stuk zee en daar is het heel normaal dat er wat meer golfslag is.
Vanochtend vaarden we door het fjord bij Oslo naar de haven. Wat een prachtig gezicht was dat.
We waren vrij snel van de boot af en daar stond Marcel al klaar in zijn Ridder shirt.

We stoppen zijn spullen in de bus en rijden naar het noorden via Hamar en Lillehammer naar Andalsnes.
We stoppen in Hamar even bij het Vikingskipet (Olympische schaatsbaan) en nemen een heerlijke koffie.

Het is de hele dag prachig weer tot in Andalsnes, waar het pijpenstelen regent.
Het hostel is eenvoudig maar gezellig. De dame achter de balie is zeer vriendelijk.
Gelukkig spreekt Marcel de taal en dat is nu ontzettend handig.
Ik krijg van de dame eeen gratis set beddegoed, want ik ben natuurlijk mijn kussen vergeten.
Heel opvallend is dat het gras hier op het dak groeit. Zie foto.
Morgen wordt het weer beter en zullen we de Trollstigen (Trollenpas) gaan rijden. Was het maar vast morgen :)

Op het achterdek.	Vikingskipet in Hamar.	Ons hostel.

Vanochtend in alle vroegte vertrokken met broer Henk, Frank en Daniël in de Toyota bus richting Kiel.
Gisteren al alles geladen en nodige Nederlandse etenswaren als pindakaas en hagelslag ingekocht.
Marcel zal hier wel heel blij mee zijn :).
Hier zijn we de boot opgereden (een hele ervaring) en vertrokken naar Oslo.
Het is opmerkelijk hoe groot zo'n schip is. Wat een gevaarte.

Als ik dit schrijf zijn we al een eind op weg.
Marcel zal in Oslo ons opwachten en met ons verder reizen richting onze eerste stop Andalsnes.

Onderweg gingen we onder een brug door bij Denemarken.
Ik dacht dat het de brug uit de serie "The Bridge" was, maar Frankipedia corrigeerde snel.
Dit is een andere brug, maar wel een hele fraaie.

Wat een gevaarte.	Wij zijn er klaar voor.	The Bridge?

Gisteren was groep 1 slechts 4 mannen en 1 dame.
We zijn niet bang uitgevallen dus lekker met 5 draaien en maar kijken wanneer groep 2 ons gaat inhalen.
Dat duurde erg lang, want pas na 45 km kon men aansluiten.
Het was een goeie training en ik merk dat ik het ook wel leuk vind om alles uit de kast te halen om voorop te blijven.
Na de aansluiting nog lekker mee gedraaid en broer Bert weg laten rijden in de slotfase.
Als een ware meesterknecht alles terughalen wat probeerde over te steken.
Wel heel zere benen, dus vandaag een rustdag.

Muziektip: Seether - Poison the Parish, een meesterlijk rockalbum.

Er was afgelopen donderdag goed nieuws.
Broer Henk heeft groen licht van de artsen om weer te gaan fietsen.
Het sleutelbeen is goed aangegroeid en een operatie is niet nodig. Er hoeft niet gesleuteld te worden.
Het is de sleutel tot succes. Stop!
Hij kan mee naar Noorwegen en dat komt al akelig dichtbij.
Tjonge wat heb ik hier zin in. Een nieuw land en leuk om Marcel weer te zien.

Vanavond een lekkere groep 1 met 10 gemotiveerde mannen.
Rondje "Super Ibis" gaat geheel door de Flevopolder en dat vanavond met de harde wind niet optimaal.
Met een gemiddelde van 38,5 km/u mogen we best tevreden zijn.
Het draaide heerlijk en zulke avonden is het heerlijk om wegkapitein te zijn.

Het was me het weekje wel.
Afgelopen maandag was ik als wegkapitein met groep 1 mee en heb werkelijk de hele rit in het wiel ziten harken.
De groep mannen reden steeds hard, harder en nog harder. Geen vlak tempo en geen fijne rit.

Op woensdag met groep 2 mee en hier werd wel prima samengewerkt.
Het draaide lekker en iedereen deed mee. Zo hoort het!
Ik was niet van plan om me met de finale te bemoeien, maar het gebeurde toch.
Op de Sluis ontstond een breuk en voor ik het wist zat ik in de volle finale.
Langs de Arkervaart muis ik weg op z'n Zoetemelks en rijdt als eerste over de streep.
Kennelijk was iedereen aan het latje :)

Dit weekend lekker kunnen rijden en de nodige kilometers bij elkaar kunnen trappen.

Muziektip: Roger Waters - Is this life we really want?

Er dreigt onweer vandaag en we besluiten kort in de buurt van Fuchshofen te blijven.
We starten met Eichenbach en via Aremberg begint de lastigste klim van dit weekend naar Rodder.
Stukken van 15% doen de benen pijn.
We dalen af naar Schuld en nemen een nieuwe klim vanuit Insul naar Reifferscheid.
Eerst denk ik dat het niet kan, maar een fraai smal pad van 5 km loopt inderdaad naar Reifferscheid.
Een mooie nieuwe ontdekking.
Terug in Schuld pakken we een terras. Erwin dommelt even weg tegen de geraniums.

Daniël weet nog een weggetje en dat is de Ommelbachstrasse.
Dit is zeker geen aanrader. Botsend en knotsend werken we ons omgoog via een ontzettend slecht wegdek.
En .... boven is helemaal niets. Tjonge wat een slechte klim was dit.
Gauw terug en naar Fuchshofen, want we willen nog een keer de klassieke klim naar Reifferscheid doen.
Na de ziedende sprint richting Fuchshofen, na een lead-out van Erwin, rijden we meteen door de klim op.
Ik sta meteen sur-place en krijg mijn hartslag niet omlaag.
Ik reed nog nooit zo langzaam omhoog.

In de middag kijken we met de hele groep naar de bloedstollende finale van de Giro d'Italia.
Tom wint glorieus en een luid applaus galmt door het Duitse dorp.
Na een heerlijke maaltijd rijden we naar Nijkerk.
Het was wederom een heerlijk weekend met een mooie groep fietsers.

Vandaag 75 km en 1600 hoogtemeters

Eenzame Jordy op nieuwe weg.	Achter de geraniums!	Tom wint de Giro!

Lubbert en Kees zijn ook gearriveerd en na een prima ontbijt vertrekken we voor de langste rit dit weekend.
We starten wederom met Reifferscheid en dalen af naar Adenau.
Hier is het ontzettend druk vanwege een 24-uuts race op het de Nurburgring.
We laveren tussen de auto´s door en rijden de Hohe Acht op. Altijd een leuke klim.
Na een lekkere afdaling naar Kesseling rijden we meteen de Steinerberg op.
Dit is een smal weggetje van 3 km met het venijn in de staart.
Hier sneuvelen reputaties en gaan verwachtingen overboord.

De koffiestop is in het Bikers cafe in Ahrbruck.
Hier zitten ook Lubbert en Kees. Zij hebben de Steinerberg rechts laten liggen.
De taart is wederom veel te groot, maar naast Daniël hebben we nu ook Erwin die zijn mannetje staat.

We pakken de fraaie klim naar Unterkralingen en dalen het geitenpad af via Winnen naar Burgsahr.
Via de haarspeldbochten van Obliers dalen we af naar Liers en Insul.
Vanwege de hitte en vermoeidheid slaan we (behalve de 2 jonkies) de klim naar Sierscheid over en rijden we naar Schuld.
De slotklim naar Reifferscheid, via Winnerath, is slopend.
Ik ga eigenlijk veel te diep op het steile stuk na Winnerath, als ik Frank op de macht probeer in te halen.
"Rijdt dan wat lichter" is zijn droge suggestie.
De afdaling maakt vervolgens een hoop goed.

In de tuin van het pension is het gezellig.
Zeker als Jordy door Kees onderhanden wordt genomen op een krakende tafel.

Vandaag 90 km en 1730 hoogtemeters.

Lubbert is er weer bij!	Frank gaat voor 0%.	Jordy wordt stevig onderhanden genomen door Kees.

Vanochtend laden we de bus in en vertrekken we naar Fuchshofen voor ons jaarlijkse fietsweekend.
Nog nooit waren de weersvoorspellingen zo goed en ik kon dus een heleboel kleding thuis laten.
Bij aankomst ligt het dorp er inderdaad heel zonnig bij.
We nemen intrek in het pension en hangen meteen de klimgeitenvlag aan het balkon.
We zijn met negen mannen en vanavond komen ook nog Lubbert (terug na 2 jaar afwezigheid) en Kees.
Kees en Erwin zijn voor de eerste keer mee. Ben benieuwd hoe ze dit weekend gaan ervaren.

Na een kop koffie stappen we op de fiets.
Meteen de klim naar Reifferscheid, waarna we via Rodder afdalen naar Antweiler.
Henk weet niet wat het bordje "Bremsen" betekent en raast voorbij.
In Antweiler volgt de lastige klim naar Aremberg, waarna we afdalen richting Ohlenhard, waar nog een paar pittige bochtjes liggen.
Als ik een paar foto's heb geschoten merk ik dat iedereen weg is.
Ik moet volle bak rijden om weer bij de groep aan te sluiten.
We rijden via Hümmel, Falkenberg en via aan lange lus naar Harscheid.
Jordy en Theodoor hebben ergens een afslag genomen in de afdaling en zijn kwijt.
We besluiten om af te dalen naar Schuld en terug te fietsen naar Fuchshofen.

Als we in de tuin zitten komen ook Jordy en Theodoor aan.

Vandaag 60 km en 1200 hoogtemeters.

Klaar voor vertrek.	Henkapie en Theodoor op Reifferscheid.	"Bremsen"

Op 1 januari 2009 ben ik begonnen met het bijhouden van mijn gefietste kilometers.
Vanavond was dan het grote moment.
De 100.000ste kilometer staat op de teller. Een mijlpaal.

Om even een idee te geven, dit is 33 km per dag.
Op naar de volgende 100.000 :)

Stond daar deze week ineens een geit in de tuin.
Gekregen van Hans Contadoctor. Schitterend en mooi in de kleuren.
De geit heeft inmiddels een mooi plekje in mijn museum.

Vandaag ook heel trots op onze Tom Dumoulin.
Hopelijk gaat hij als eerste Nederlander deze ronde winnen.
Zou mooi zijn. Het begin is er en hij oogt supersterk.

Zaterdag de Profile Ridder MTB-tocht gereden.
Ik was van plan om mijn banden te wisselen naar banden met noppen, totdat Kevin met het idee kwam om de fiets van broer Henk te lenen.
Voor mij tevens een kans om eens op 27,5 inch wielen te rijden en met Di2 op een MTB fiets.
Ik ging voor de 74 km op pad met Richard en Mots.
De fiets rijdt heerlijk en op de lange rechte stukken is ie niet te houden.
Wat een snelheid en wat ging het makkelijk.
Ik rijdt de tocht nu al 5 jaar, maar deze keer had ik geen centje pijn en vlogen de kilometers voorbij.
Nog bijzondere dingen onderweg?
Ja, Richard heeft een veldmuis aangereden en kreeg de volle lading water bij een sproeiinstallatie bij Garderen.

Gisteren was ik ook van plan om te gaan, maar werd afgeschrikt door buienradar.
Dat was echter loos alarm. Ik had achteraf gewoon moeten gaan.
Morgen een herkansing en gezien de verwachte temperaturen in het rode wegkapitein shirt.

Mijn tweede ervaring als wegkapitein was al veel beter.
Rik sprak de groep streng toe en inderdaad hield iedereen zich aan de regels. Compliment aan iedereen!
De groep was welliswaar wat aan de grote kant, maar er werd heerlijk gekoerst.
Zoals verwacht gaat het op de Sluis pas los en kan de finale beginnen.
Eigenlijk zijn mijn benen niet echt super (weekend met 230 km), maar ik probeer het al van ver samen met Gert.
We rammen lekker door en langs de Arkervaart zitten ineens Dasco en Aalt in het wiel.
Dasco rijdt alles nog uit zijn lijf en is verder gezien.
Ik trek volle bak door en denk dat er nog 2 in het wiel zitten.
Er springt iemand uit mijn wiel en dat blijkt Aalt te zijn. Gert is blijkbaar ook weg.
Met een laatste jump win ik de spurt en kunnen de bloemen op de schoorsteen.
De eerste overwinning is in de pocket.
Het is welliswaar nog in groep 2, maar een lekkere opsteker.

Morgen Uddel, ook een heerlijke rit.

Gisteren mijn eerste ervaring als wegkapitein.
Ik mocht groep 2 doen samen met Harm-Gines.
Alles verliep prima tot vanuit Garderen een aantal de weg opdraaiden in plaats van het verplichte fietspad (wat we ook nog hadden afgesproken).
Ongeveer de helft op het fietspad en dus de andere helft op de weg.
Richting Boshuis Drie denderd een toeterende auto langs de groep op de weg.
Rijden op de weg kan vandaag de dag niet meer en ik hoop dat ze ook in gaan zien dat dit geen reclame is voor het fietsen en onze vereniging.

Verder best een lekkere finale. Ik ben zeker nog niet top, maar het viel me uiteindelijk mee.
Op de Arlersteeg kan ik altijd iets extra's. Heerlijk!

Vandaag op pad geweest voor zooltjes in mijn nieuwe schoenen.
Dit komt bij mij erg precies en ik ben derhalve heel voorzichtig met de rechterknie.
Even klein rondje getest en eerste test lijkt geslaagd.
Komende tijd steeds stuk proberen om te kijken hoe het met de knie gaat.

De overgang van 25 graden naar 10 graden was erg groot.
Ook het weer aantrekken van helmmuts, beenstukken en overschoenen is iets wat ik niet graag doe.
Het is behelpen deze koude dagen.

Vanavond een rondje door de Flevopolder en onderweg foto's maken van de tulpenvelden.
Ik begon in de zon, vervolgens regen, een hagelbui en daarna weer zon.
Als beloning een fraaie regenboog.
Wat is het toch mooi in de polder!

Regenboog als beloning.	Prachtig toch?	Roze met roze.

Terug in Nederland is het temperatuurverschil goed te voelen.
Van 25 naar 11 graden is best veel.

Vandaag staat de Pijpers Paasrit op het programma.
Het stond vanochtend om 08:00 nog te miezeren, maar de buienradar gaf daarna goede hoop.
Op een nog nat wegdek (altijd jammer) rijdt ik naar Sparta Tennis om vandaag de 110 kilometer te fietsen.
Best weer wennen zo op mijn eigen fiets na een weekje op een vreemde fiets gereden te hebben.
Als ik arriveer is het verrassend druk. Ik denk dat veel mensen ook op de buienradar gekeken hebben.

We vertrekken met groepje van 7 man en het tempo wordt redelijk strak gehouden.
Ik heb niet echt goede benen en mis snelheid. Moet je maar niet gaan klimmen krijg ik van de anderen te horen.
En gelijk hebben ze, want het is gewoon weer even in het ritme komen.
Rit verloopt prima en in Beekbergen zitten we zelfs buiten in de zon voor een koffie met appeltaart.

Heerlijke rit en heerlijke dag.

Wat doe je na een zware dag?
Gewoon weer fietsen en vandaag de andere kant van de Tauropass.
De andere kant is mooier, maar deze kant is ook fraai om tegenop te fietsen.
Al is het maar dat je het laatste stuk naar de pashoogte over een echt geitenpad moet worstelen.

Het weer is wederom prachtig weer als we aan de klim beginnen.
De redelijke vlakke aanloop is lekker om warm te worden en een kronkelende weg is nooit saai.
Naar beneden kijken is hier prachtig. De weg kronkelt omhoog.
In het dorp na het bord "Alto de Barranquillo de Andres" zit het eerste deel van de klim erop.
Dan beginnen we aan de laatste kilometers via het geitenpad. Tja het blijft bijzonder om te doen.
Het asfalt is brokkelig en zit vol met butsen.
Boven staan een paar andere fietsers uit te hijgen.
Ik besluit 2 km af te dalen aan de andere kant om nog wat foto's te maken. Frank gelooft het wel en blijft lekker zitten.
Als ik de plaatjes heb geschoten dalen we terug naar Soria voor een heerlijke vruchtensap en een tosti.
De eigenaar is een opgewonden vriendelijk mannetje die natuurlijk gek is op al die fietsers op zijn terras.

Nu is het weer een heerlijk afdaling terug de kust en nog 15 km op en af tegen de wind terug naar het hotel.
Wat een week en wat hebben we genoten van de routes en het prachtige weer.
Deze week 525 km gefietst met 11.000 hoogetemeters. Daar kun je mee thuis komen.

Vandaag 80 km en 1485 hoogtemeters.

Adembenemend uitzicht.	Deel 1 van de klim voltooid.	Geitenpad.

Mannen als Klaas B en Marten Z zullen trots op ons zijn.
We hebben vandaag 150 km gefietst met daarin 3360 hoogtemeters. Cijfers om mee thuis te komen.
Vanochtend eerst langs de kust naar Mogan en dan over de Degollada de la Aldea (658 m).
Dit is allemaal niet zo spannend. Afdalen naar San Nicolas en dan begint het serieuze klimwerk.
Twee stuwdammen waar we tegenaan moeten klimmen en dan komen we bij de splitsing van de El Asserador.
Wat doen we? Gaan we omhoog of maken we een lus via Artenara?
We besluiten via Artenara te gaan en laten de El Asserador rechts liggen.
Dit is wel 20 km extra, maar wel een nieuwe weg die we nooit eerder gedaan hebben.
We gaan over de Degollada de la Cruz de Acusa (1101 m), een nieuwe pittige klim met een slecht wegdek.

In Artenara tanken we cola en water. Watermanagement is vandaag het belangrijkste met huidige temperaturen van 25 graden (in de schaduw).
We passeren vandaag de grotwoningen en rijden als het ware om Roque Nublo heen.
Vervolgens over de Degollada de la Hoya de la Vieja (1412 m) en de Cruz Grande (1252 m).
Het is best afzien vandaag en ik heb met name last van brandende voeten. Heel vervelend en lastig.
Na een lekkere afdaling bereiken we na een hele werkdag op de fiets het hotel. We zijn gekookt.

Vandaag 150 km en 3360 hoogtemeters.

Frank is waterdrager.	Foto van de dag.	Roque Nublo.

Bij het ontbijt staat Frank "U" te roepen.
Ik vraag waarom hij dat doet. Antwoord: er staat een kaasbuffet om u tegen te zeggen.
Ok, duidelijk en hij had gelijk.

Een rustdag na het geweld van gisteren leek ons een goed idee.
Ik had nog een colletje gevonden die we mooi konden doen vandaag.
De GC-604 naar Alto de los Corrales is een weg die na 19 km niet meer geasfalteerd is. Menigeen vergist zich en moet omdraaien.

Het is een prachtige weg die vanaf de kust landinwaarts loopt. De omgeving is hier overweldigend.
Alles is groots en ruig. Prachtig.
Er is echter een maar aan deze klim. De weg is zeer onregelmatig wat stijgingspercentages betreft.
Zo ineens krijg je 13% voor je kiezen en er zijn zelfs 2 passages van 17%.
Gelukkig zijn het korte stukjes en ben je het al weer snel vergeten.
Boven stopt de weg inderdaad. Heel vreemd trouwens.
Een attente toerist in een auto had ons ook al gewaarschuwd.

We draaien om en besluiten om de Cime de Pedro Gonzales nog een keer te doen, maar nu linksom.
Eerst dinken we koffie met een cola in El Tablero en ik mag maar liefst ?3,40 afrekenen. Heerlijk toch?
Morgen gaan we naar mijn favoriete El Asserador.

Vandaag 65 km en 1550 hoogtemeters.

Prachtig landschap.	Frank op 17%.	De weg stopt hier.

Ook vandaag het rondje van 2 jaar geleden andersom.
Dat is in dit geval best een heftige opgave.
De tocht naar de top van de Pico de las Nieves (1912 m) via de lastigste kant.

Het begint allemaal lekker door 25 km langs de kust te fietsen naar het Oosten van het eiland.
Bij El Doctoral gaan we landinwaarts en begint het geleidelijk te klimmen.
Je rijdt nu in een Lucky Luke landschap met cactussen en veel rotsen.
De weg loopt met rustige percentages via het dorp Ignecio naar La Pasadilla.
Vanaf nu wordt het een extreem zware tocht.
De eerste kilometer het dorp uit is 14% gemiddeld. Ik zie steeds 15, 16 en zelfs 17% op de Garmin.
Crankje voor crankje worstelen we naar boven. Puur afzien.
Nu denk je dat het gedaan is maar de volgende 3 kilometers gaan in gemiddeld 12, 10 en 12%.
Ook hier is 15% geen uitzondering, omdat de klim erg onregelmatig loopt.
Uiteindelijk kom je in een dorpje waar we linksaf slaan richting de Pico de las Nieves.
Ook nu geen moment rust en ook nog een verschrikkelijk slecht wegdek.
Op de top is het deels bewolkt en deels helder. Wat een prachtig uitzicht.
De afdaling is overigens heerlijk.

Elbert heeft deze klim vorig jaar ook gereden en had het over een verschrikkelijk zware klim.
Hij had gelijk, het is een loeder!

Volgens mijn Klimgeiten Index staat deze klim op plek 9 in de lijst van zwaarste beklimmingen van Europa.

Vandaag 105 km en 2500 hoogtemeters.

Steilewandrace.	Fietsen door de wolken.	Uitzicht op de top.

Vandaag het rondje Paso de Tauro. Ook deze doen we andersom dan 2 jaar geleden.
Eerst langs de kust naar het westen.
Dit gaat op en neer en als je in Puerto de Mogan bent gearriveerd heb je al 30 km en 600 hoogtemeters op de teller staan.
Daarbij komt dan ook nog de straffe tegenwind die we het hele stuk op de kop hebben.
Nu volgt de afslag naar Mogan en de Paso de Tauro.
Na Mogan openbaart zich een fenomenaal landschap. Veel bochten en een wirwar van wegen.
Elke keer als je naar beneden kijkt is het genieten geblazen. Schitterende vergezichten.
Seth, deze foto's kunnen ook zo in een volgende lezing :)

Boven raak ik aan de praat met een groep fietsers uit Australië.
Aardige gasten die 3 weken in Europa blijven en daarin ook nog naar Nederland en België gaan om een aantal klassiekers te fietsen.

De afdaling na de lunch in Soria is heerlijk.
Terug in het hotel doe ik een wasje en hang alles aan onze waslijn.
We lopen even naar het strand en als we terug komen is de was van de lijn. Vreemd.
Blijkbaar mag je geen was ophangen en is alles netjes over de stoelen gehangen door het personeel. Apart.

Vandaag 92 km en een dikke 1610 hoogtemeters.

Wirwar van wegen.	Ultieme foto van vandaag.	Hier hangt de was nog.

Vanochtend stond Frank om 03:00 al voor de deur. Tijd om naar Düsseldorf te rijden voor een weekje fietsen op Gran Canaria.
Dit was ons 2 jaar geleden prima bevallen en dus wederom deze bestemming.
Alles verloopt volgens plan, behalve dan dat ik niet door de douane kom met mijn handige incheck app.
Frank had mijn boardingpas gebruikt dus ik kon niet verder. Met de pas van Frank lukt het wel. Hoezo security?

Na aankomst even de spullen op de kamer en de fietsen ophalen beneden bij Free Motion.
Ik heb een groene Cannondale en Frank een witte.
Snel omkleden en nog een warming-up rondje rijden over de Paso di Pedro Gonzales.
Deze hadden we 2 jaar geleden linksom gereden en we doen deze keer andersom.
Nou dat was misschien geen goed plan. Deze kant is veel steiler dan de ander kant.
Mijn Garmin geeft passages aan van 13 en 14%. Geen pretje als je moe van de reis bent.
Het is toch een fraaie rit en totaal anders dan de andere kant.
Het weer speelt natuurlijk ook mee, 24 graden en een lekkere bries. Heerlijk!

In het hotel zien we nog net Greg van Avermaat winnen in Roubaix.
Vandaag 35 km en 500 hoogtemeters.

De fietsen.	Prachtige uitzichten.	En .... natuurlijk bochtjes.

De lezing was gisteravond een groot succes.
Een dikke 20 belangstellenden, waaronder een aantal klimgeiten, hebben mijn verhaal over klimmen in de bergen aangehoord.
De reacties waren positief en ik vond het heel erg leuk om te doen.
Zelfs mijn vrouw was aanwezig, zodat ze nu ook kon zien welke passie de klimgeiten delen.
Voor herhaling vatbaar.

Was het vorige weekend nog slecht, dit weekend was weer fantastisch! Zondag waren met een heel peloton. Liefst 15 renners, waaronder 3 jonkies.

Gisteren nog uit het werk een rondje Stichtse Brug gedaan. Ik was iets te optimistisch over het weer.
Om 18:00 was het korte broek en korte mouw. Een uur later was het echter kil en een stuk kouder.

Intussen mijn lezing aan het voorbereiden. Moeilijk maar wel leuk om te doen. Het is leuk om te vertellen over mijn passie. Ik heb er zin in.

Muziektip: Art of Anarchy - The Madness (met zanger Scott Stapp).

Na het prachtige weer en de vele kilometers op de racefiets vorig weekend was het vandaag weer terug naar periscoophoogte. Wat een smerig en miezerig weer.
Enfin de dikke banden konden weer uit de schuur voor een tochtje rond Wekerom en Lunteren.

Ik had afgelopen week een hele nare kraak in mijn MTB.
We dachten dat een losse crank de oorzaak was, maar het bleef maar kraken bij elke trap.
Gisteren bracht broer Henk de redding. Het achterwiel zat iets te los en veroorzaakte dat irritante geluid.
Had ik dat maar eerder geweten. Dan waren Jordy en Henkapie ook beter af geweest.

De lezing "Fietsen in de bergen" staat definitief op de agenda in Museum Nijkerk.
Donderdagavond 6 april ga ik vertellen over bijna 25 jaar fietsen in de bergen.
Ik probeer er een leuke avond van te maken met mooie foto's, tips en anekdotes.

Vanochtend krijg ik het volgende bericht op onze Zondag groepapp: "Dunne banden??????".
Ik schrik me te pletter en weet me even geen raad.
Notabene broer Henk die dit op de app heeft gegooid?
Nooit wil hij zo vroeg al de weg op met de racefiets, maar het staat er echt.
Een aantal lezers reageren meteen positief en ik realiseer me dat ik er vandaag ook aan moet geloven.
Snel de racefiets van zolder, de banden op spanning en de accu voor Di2 aansluiten.

Ik rijd de dam uit en lig al bijna onderuit. Het stuurt allemaal zo licht op een racefiets.
Aan de Groenestraat zijn we al snel met 9 man en we gaan de polder in.
Er staat een enorme bak wind, maar we hebben eerst de wind lekker in de rug.
Sommige zijn net jonge koeien die de wei in mogen na een lange winter en wij moeten deze mannen een beetje temperen.
Na wind mee komt ontegenzeggelijk wind tegen en dat is te merken op de Ibisweg.
Wat een wind en het is zwoegen in de caroussel.
Na de 90 km op de dikke banden gisteren is vandaag 80 km best heftig.
De koffie na afloop smaakt prima evenals de koek van Mots. Het wegseizoen is begonnen!

Het was een drukke tijd.
Vrijdagavond naar Zoetermeer geweest voor een concert van de symfonische rockband Airbag.
Tjonge wat kunnen deze jongens spelen. De Noorse Pink Floyd!
Deze muziek gaat zeker mee als we deze zomer door Noorwegen rijden.

Nu heb ik ook het nieuwe album "The Great Momentum" van de Oostenrijkse band Edenbridge ontvangen.
Ik heb mee gedaan met het crowdfunding project, zodat ze middelen hadden om dit album op te nemen met een echt orkest.
Als dank sta ik genoemd in het boekje bij het album.
Deze muziek is zo mooi en wordt steeds beter na elke draaibeurt.

Zaterdag was de training voor "wegkapitein".
Ik ben voorstander van veilig fietsen en kan op deze manier mijn steentje bijdragen.
Het was nog een leuke dag ook en uiteindelijk zijn mijn 6 kompanen en ik geslaagd.
Meteen LinkedIn even bijwerken :)

Zondag met Mots, Henk, Frank en Ton een mooie rit kunnen rijden over de Pyramide van Austerlitz.
Verder is het fietsen op de momenten dat het kan.
Zo ben ik vanavond nog even weggemuist voor een rondje van 40 km met de bouwlamp.

Ik ben een beetje aan het experimenteren met banden op de MTB.
Omdat ik vrijwel alleen op de weg fiets zoek ik iets smallere banden zonder noppen.
Nu had ik nog een setje hangen en die heb ik vorig weekend getest.
Was geen succes. Het leek wel of er een karretje achter mijn fiets hing.
Gisteren kwam broer Henk met een setje Michelin banden en die heb ik dit weekend aan test onderworpen.
Vandaag 60 km in de regen en gisteren 90 km op droog asfalt.
Ik ga op deze banden als een raket!
Benen lopen minder snel vol en het rolt ook gewoon beter.

Heb overigens de eerste renners op de korte broek alweer gespot.
Ook een helm lijkt voor sommigen ook nog steeds een te grote investering.

Dit was het weekend van de records.
Zaterdag 85 km op de dikke banden gefietst.
Nog nooit heb ik in de maand januari zoveel op 1 dag gefietst.
Vandaag kwamen daar nog eens 65 km bij wat dit weekend op een totaal van 150 km brengt.
Ook dit is een nieuw record voor de maand januari.

Ik heb een nieuw boek gescoord.
Dit immense fotoboek toont prachtige foto's van de mooiste cols in Europa. Bijna, want ik mis er toch nog wel een aantal.
De Passo San Boldo, Transfagarasan, Vrsic, Colle del Nivolet, Silvretta Hochalpenstrasse en de Col de Tende hadden niet misstaan in dit boek.
Nu ligt er voor mij nog een kans om een boek uit te brengen waar deze missende cols wel beschreven staan.
Dit boek is overigens een aanrader. Schitterend!

Zaterdag was de opening van de tentoonstelling van Nijkerkse verenigingen in museum Nijkerk aan de Venestraat.
Ook VOEK heeft hier een plekje naast 7 andere verenigingen.
Onze voorzitter Vincent heeft de eerste kilometer op de teller gezet van de racefiets die bij de plek van VOEK staat.
De tentoonstelling is nog t/m augustus te zien.
Neem eens een kijkje op http://www.museumnijkerk.nl

Ik ben deze avond gestrikt om begin april een lezing te geven op de zolder in het museum.
Het zal gaan over fietsen in de bergen. Ik ga nu aan de slag voor een eerste opzet.

Afgelopen zondag werd klimgeit Frank 50 jaar.
We zochten een grote opblaasbare geit, maar moesten het doen met een Abraham van een paar meter hoog.

Uiteraard ook nog wat kilometers weggetikt. Het was pittig koud.
Ik merk goed dat griep uit het lijf is. Het gaat steeds iets beter.

Vanavond met Jordy en Henkapie lekker rondje over Baarn gereden.
Dikke anderhalf uur is met deze kou meer dan genoeg.

Jaar is slecht begonnen. Hardnekkige griep gehad en dus bijna niet kunnen fietsen.
Ik had zelfs geen zin om te fietsen en dat is een teken dat ik me niet lekker voel.

Gisteren ging ik weer voor de eerste keer de weg op.
Een solorit, want de vorm zal zeker niet optimaal zijn.
Ik heb nog nooit zo lang gedaan over een rondje Stichtse Brug. Op sommige stukken was ik niet vooruit te branden.
Het begon met een mooi zonnetje en de laatse 20 minuten in een sneeuwbui.
Wordt ik het laatste stuk ook nog Elbert ingehaald en die brabbelt wat over onweer en zo.
Blijkt het te onweren met bliksemfiltsen en gedonder.
Ik had het niet in de gaten. Hoezo stuk zitten?
Tjonge wat was het weer heerlijk om te fietsen.

Vandaag met Elbert, Frank en Henk een rondje over Harderwijk.
Prachtig om door de verse sneeuw te fietsen en de kou viel erg mee.
Wel was ik blij dat we weer aan de koffie zaten.
Met 100 km in 2 dagen toch een mooi begin van het seizoen.

Iedereen een heel gezond en sportief 2017 toegewenst.
Laten we er een mooi wielerjaar van maken!