Na een reis van 14 uur, wat best voorspoedig is, komen we rond 18:00 aan in het plaatsje Barcelonnette.
Onderweg een paar uur bij Bert in de nieuwe cabrio gezeten.
Een prachtige auto met een heerlijke geluidsinstallatie aan boord.

Ik krijg kamer 28. Het kan niet mooier. De 28 (vent-huit) is namelijk een magisch getal als je gaat fietsen in de bergen.
Ik lig op een 5-persoons kamer met broer Henk en Hans van Daalen.
Natuurlijk voetbal gekeken op een Frans terras. Heerlijk zo'n wedstrijd met een 4-1 overwinning in het hol van de leeuw.
Na het eten nog even een whiskey gedronken in een plaatselijke kroeg.

De eerste dag stond de Col de la Bonette op het programma. Het hoogste asfalt van Europa!
Ten opzichte van mijn vorige beklimming in 1994 is het vandaag iets frisser en dat is beter omdat er geen vliegen zijn. Die hebben mij destijds bijna opgevreten.
De klim loopt lekker, maar verrast soms met steile passages. Het dorp Jausiers wordt achter mij steeds kleiner.
Langzaam verdwijnen de bomen en wordt het steeds ruiger. Ik passeer een vrij groot meer. Er ligt veel sneeuw wat verklaart dat de pas nog maar net open is.

Het uitzicht is onderweg adembenemend evenals de ijle lucht. Je merkt dat je boven de 2000 meter komt.
Langs de weg liggen enorme sneeuwwallen en af en toe spot ik een Alpenmarmot.

Op 2675 meter is de top van de Col de Restefond. Vanuit hier kun je nog naar 2802 meter middels een extra lus. Deze is echter afgesloten voor het verkeer middels een enorme hoop sneeuw. Met de fiets kunnen we er te voet langs. Op de top is het koud, zo rond het vriespunt.

De afdaling is verschrikkelijk koud. Klappertandend en zeker 5 keer onderweg gestopt kom ik weer beneden waar het nog lang duurt eer ik weer gevoel begin te krijgen.

Vandaag 65 kilometer en 1680 hoogtemeters.

Vandaag twee "2000 plussers" op mijn palmares bijgeschreven.
s'Ochtends reden we de Col d'Allos (2250 m), een lastige en flinke beklimming.
Ook hier werd het gaandeweg steeds kouder. Boven is het uitzicht prachtig.
Na een kop koffie een zeer koude afdaling naar beneden.

In de middag, na een bord spaghetti, was het de beurt aan de Col de la Cayolle (2326 m).
Dit is een klim met het venijn in de staart.
De eerste 20 kilometer liggen tussen de 1 en 5%. Je rijdt door een soort kloof (gorge).
Daarna is het gedaan met de pret. Hier noteren we kilometers van 7-8%, met stukken boven de 10%. Dat hakt er bij velen van ons behoorlijk in.
Toen we net boven waren begon het zachtjes te sneeuwen.
Gelukkig stonden de soigneurs Bertus en Henk boven met de bus te wachten en konden we lekker warm naar beneden rijden.

Vandaag 90 kilometer en 2300 hoogtemeters.

Vanochtend uit bed gekomen met zware benen.
Na kort beraad besluiten we om wat klimmetjes in de buurt te doen.
Deze mogen dan wel geen naam hebben, toch zijn ze zeker niet te onderschatten.
Allereerst doen we de klim naar het ski-oord Super Sauze (1710 m).
Een klim van 10 km met percentages boven de 10%. Gemeen en venijnig.

Daarna ook nog even de klim naar eveneens een ski-oord Pra-Loup (1630 m).
Een klim van 9 km met het venijn in de staart met percentages 9,5 tot 10%.

Als we bijna in het hotel zijn begint het te regenen. Net op tijd binnen.
De verwachtingen voor morgen zijn niet best. Rustdagje?

Vandaag 45 kilometer en 1145 hoogtemeters.

Na een regenachtige rustdag en een bezoek aan de stad Gap was het de volgende dag weer heerlijk weer.
Dat kwam mooi uit want vandaag gingen we een serieuze rit rijden over maar liefst 3 cols van boven de 2000 meter.

Als eerste de Col de la Cayolle (2327 m). Een klim die we afgelopen zondag ook al hadden gedaan.
Boven besluit Bertus, de kleine generaal, om te draaien. Voor hem is het leuk geweest.
Na de foto's dalen we met negenen af en nemen een bak koffie met heuse appeltaart (Franse slag).

De tweede klim is de grote onbekende, maar blijkt al snel de meest lastige te zijn.
Ontelbare haarspeldbochten en zeer steile stukken brengt on op de top van de Col des Champs (2095 m).
Iedereen die hier boven komt is inderdaad een kampioen.
De afdaling die volgt is verschrikkelijk. Allemaal gaten, butsen, grind, bochten en andere dingen die je allemaal niet wenst.
Beneden moet iedereen bijkomen van deze helletocht over dit geitepad.

Dan blijft er nog maar 1 col over, de Col d'Allos (2240 m).
Ook deze is nieuw van deze kant. Deze begint geleidelijk en eindigt gemeen.
Wel kun je prachtig naar beneden kijken in de enorme diepte.
We komen door het dorpje "La Foux d'Allos", wat zoiets betekent als de idioten van de Allos. Dat is een understatement! Velen van ons hebben het zwaar. Zitten tegen een paaltje, strekken de rug op het warme asfalt of liggen uitgeteld in de Alpenweide.
Als iedereen boven is kan de lugubere afdaling, het is gewoon niet mijn ding, beginnen.

Ik denk dat vandaag iedereen het maximale uit zichzelf heeft gehaald. Het was een heerlijke dag!

Vandaag 122 kilometer en 3400 hoogtemeters.

De dag na het rondje zijn de benen stram.
Ik besluit de Col de la Bonette nog een keertje te rijden. Nu in betere omstandigheden dan afgelopen zondag.
Met mij gaan ook de andere een poging wagen.
Bert en Hans Bakker zijn dan al naar huis. Die besloten vanochtend al af te reizen naar Nederland.
Waarschijnlijk angst voor vandaag ;).

Als ik omstreeks half twaalf aan de klim begin krijg ik meteen al oponthoud. Ik kom midden in een kudde schapen terecht!
De klim loopt lekker en het weer is prima.
Helaas zijn er ook weer veel vliegen die pas boven de 2200 meter verdwijnen.
Boven is de laatste lus naar de top open wat officieel zondag niet het geval was.

In de afdaling ga ik een tijd met de voeten in het koude water zitten. Brrrrr, de kramp schiet erin.
Beneden is het weer lekker. De 8 km terug naar Barcelonette geniet ik van de afgelopen week.
9 cols opgereden en zo'n 10.000 hoogtemeters bijgeschreven.
Wat is fietsen toch een leuke hobbie.

Vandaag 65 kilometer en 1680 hoogtemeters.

We zijn weer thuis en hebben gelukkig een rustige terugreis gehad.
Het is wel ver naar Barcelonnette (1200 km), maar het was zeker de moeite waard.
Het gebied is een prachtige uitvalsbasis voor een leuke week fietsen.
Ook belangrijk is dat het weer natuurlijk prachtig was. Mij hoor je niet klagen.

Voor ik afsluit moet ik een aantal mensen bedanken:
Allereerst mijn lieve vrouw en kinderen die altijd maar mijn gezeur over fietsen moeten aanhoren, David voor het in orde maken van mijn schoenen, Henk voor het steeds weer prepareren van mij fiets, Henkapie en Lub voor het trainen en natuurlijk Margreeth, Jacq, Bertus, Henk, Wijnand, Hans, Hiltjo, Bert en Hans voor die heerlijke fietsweek in Barcelonette.

Het was me een waar genoegen.