Vandaag moet het gaan gebeuren.
Het vertrouwen is groot na de dag van gisteren.
Jacq besluit niet drie keer omhoog te rijden en richt zich volledig op de klim vanuit Bedoin.
Die wil ze graag op haar palmares en dan heeft ze alle drie de klims een keer gereden.
Henkapie, Lubbert en ik gaan wel voor de drie.
Bertus gaat vandaag als ploegleider, soigneur en geestelijk ondersteuner mee in de auto.
Om 7:45 beginnen we aan de klim vanuit Malaucene.
Het gaat allemaal iets stroever dan gisteren, maar het draait nog redelijk soepel.
Zo'n 4 km onder de top komen we in de wolken en is het erg mistig.
Ik zie geen hand voor ogen en voor ik het weet sta ik op de top.
Boven is het koud en mistig en het waait verschrikkelijk (windkracht 8 a 9).
Als ook Henkapie en Lubbert boven zijn moeten we van Bertus instappen.
Afdalen is niet verantwoord en hij brengt ons naar Bedoin.
In Bedoin is het prachtig weer en tientallen fietsers rijden naar boven.
Ook wij beginnen aan de klim.
Het gaat makkelijker dan ik dacht en het gevreesde bos valt mee.
Halverwege begint het zachtjes te regenen wat zeer verkoelend werkt.
De regen gaat over in plensbuien en bij Chalet Reynard ben ik al aardig doorweekt.
Bertus staat te zwaaien, maar ik besluit meteen door te rijden.
In een fatsoenlijke tijd van 1 uur en 50 minuten bereik ik de top. Het is er hondeweer.
Koud en rillend stap ik in de auto bij Bertus, die de verwarming op meer dan verschrikkelijk heeft staan.
Ook Jacq, Henkapie en Lubbert komen boven en stappen rap in de auto.
Net als ik denk dat het gevoel weer terug komt denk ik Wijnand te zien.
Hallucineer ik nu of ???
Het is echt Wijnand en ook Margreeth staat in de stromende regen op de top.
Zij wilden ons verrassen en zijn stiekem ook naar de Ventoux gekomen voor een weekje vakantie.
Bertus wil nog steeds niet dat we in dit weer gaan afdalen en brengt ons naar Sault.
Het regent pijpestelen en we zien het niet meer zitten om een derde keer naar boven te gaan.
Dit veranderd na een heerlijk bord spaghetti.
Het is even droog en we besluiten om de 26 km naar boven te doen.
Het is precies 5 km droog en het komt met bakken uit de lucht.
Lubbert raakt in de problemen en heeft pijn aan de rechterheup.
Ik praat hem moed in en met pijn en moeite bereiken we de top.
We zijn ontzettend blij als we de auto met Bertus en Jacq (Corrie Vos) zien staan.
Het is volbracht. We zijn toegetreden tot het illustere gilde van de "Malloten van de Mont Ventoux".
Je moet inderdaad volstrekt idioot zijn om dit te doen. Zeker onder deze omstandigheden.
Wel is het een zeer voldaan gevoel om dit een keer te kunnen doen.
Vandaag 125 km en 4550 hoogtemeters.
|
