Na een zeer voorspoedige reis kwamen we rond 16:30 aan in Bormio.
Gert, Anton en Hendrik zaten ons op het terras al op te wachten.
Na ons arriveerden druppelsgewijs de anderen binnen.
Onderweg werd al duidelijk dat Bea en Robert autopech hadden en inmiddels met een fikse vertraging in een andere auto op weg waren.

Vlakbij Bormio konden we het niet laten om over de Passo dello Stelvio te rijden.
Mijn grote liefde lag er prachtig bij. Veel sneeuw en een indrukwekkend schouwspel.

Het hotel is prima in orde. Ik heb kamer 111, wederom een prachtig nummer, die ik deel met Bertus.
Het personeel is zeer vriendelijk en in het Duits ga ik het wel redden.

Vandaag stond de gevreesde Passo di Gavia op het menu.
Met 36 toch wel angstige en gespannen fietsers vertrokken we naar de voet van de Gavia.
Vanaf de eerste meters viel alles uit elkaar en overal waar je keek zag je VOEK shirts.

Meteen was er al een lekke band die overigens snel door Jelle werd vervangen.
Zelf was ik erg druk met het maken van foto´s.
Gisteren ging ik me al te buiten, maar vandaag was wellicht nog erger.
De Gavia ligt er prachtig bij met schitterende sneeuwwallen en prachtige vergezichten.

Iedereen, ja echt waar, is uiteindelijk op zijn eigen tempo op de top verschenen met een hoogte van 2621 meter.

De grootste prestaties kwamen vandaag niet van de snelsten, maar van Janine Stortelder en Mart van Gijlswijk, die nota bene normaal in de 25 km groep vertoeft.

In de middag klommen een aantal nog naar het skioord Bormio 2000, waar overigens niets te beleven valt in de zomer.
Vandaag bijna 80 km en 2190 meter hoogteverschil. Een mooi begin dacht ik zo.

Oh ja, ik ben kleurenblind en kan het me dus veroorloven om in een rode en groene sok te rijden.

Vandaag werd het een rondje over maar liefst vier cols van boven de 2000 meter.
Met z´n allen begonnen we aan de Passo di Foscagno (2291 m), een col die goed te doen is ondanks dat het onderin vrij druk was met het verkeer.
Vervolgens een korte afdaling en een hupje na de Passo d´Eira (2208 m). Dat was een goedkoop klimmetje.
Bovenop gaat een groep terug en het grootse deel besluit door te rijden naar het belastingparadijs Livigno.
Van dat voordeel hebben we weinig gemerkt toen we de rekening moesten betalen van de lunch :)

Om naar Zwitserland te komen moesten we door een tunnel van 4 km, waar sinds 2008 geen fietsers mee doorheen mochten.
Dat had men opgelost door een busje en karretje te regelen die je voor 5 Euro na de andere kant bracht.
Dat duurde overigens wel erg lang want er konden er slechts 12 per keer mee.

Na de tunnel volgde de Ofenpass (2149 m), een redelijk makkelijke klim.
Vervolgens afdalen naar Santa Maria Mustair om aan de gevreesde klim naar de top van de Umbrail pas te beginnen.
Deze is 2502 m hoog en zeer lastige te beklimmen.
Velen van ons kwamen uitgeput boven.
Voor onze Henk was het een martelgang en totaal kapot kwam hij boven.
Gelukkig voor hem zorgde dit lijden voor de dagprijs. Was het lijden toch nog ergens goed voor!

Nu nog afdalen naar Bormio (erg fris) en met een voldaan gevoel onder de douche.

Deze dag heeft 1 zilver, 5 brons en maar liefst 20 nieuwe klimgeiten opgeleverd.
Een memorabele dag voor de klimgeiten!

Het was wederom een zeer warme dag met vanavond wat dreiging van buien.
Morgen de Passo Mortirolo of toch een rustdag?

Vandaag een rustige dag na de inspanningen van gisteren.
Stramme benen, zere rug, stijve nek waren klachten die ik tijdens het ontbijt te horen kreeg.
De plannen aan de tafels veranderden per minuut.
De meesten kozen toch voor de ogenschijnlijk rustige optie, de klim naar de Lago de Calcano, een stuwmeer net boven de 1900 meter.
Deze klim was mij aangeraden door de hoteleigenaar, die verdraaid veel lijkt op John Cleese en ook wel wat weg heeft van Jaws uit de James Bond films.
Hij zei dat het zo´n 6% zou zijn, maar dat werd toch iets anders.

De klim die ook wel Monte Scale wordt genoemd is een zeer fraaie met 20 haarspeldbochten.
Het uitzicht boven is schitterend zoals te zien is op de foto´s.
De klim is bijna 9 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Niet voor watjes dus.
Grote discussie was natuurlijk of deze klim zou meetellen voor het Klimgeiten brevet.
Na spoed overleg van het bestuur (ha ha ha ha ha) werd besloten dat deze klim het verdient om als KC col door het leven te gaan.

Vanmiddag kon ik het niet laten en ben met een 9-tal anderen met de auto naar de Passo di Mortirolo gereden.
In de auto is het een enorm steil loeder dat ons deed huiveren voor de dag van morgen.
Percentages van meer dan 13% zijn daar heel normaal.
Een aantal kms onder de top staat het monument van Marco Pantani. Een prachtig eerbetoon voor deze rasklimmer.

Ik heb wel angst voor deze klim, maar wil gewoon deze op het palmares hebben. Evenals velen anderen overigens in onze groep.

Vanavond nemen we afscheid van Rinko, Jan v/d H, Peter en Albert.
Zij gaan terug na een paar heerlijke dagen fietsen onder een heerlijke zon.
Straks verwelkomen wij Marcel, Henry (Mots), Richard, Klaas, Mathijm, Hans en Harm Gines.
Zij mogen morgen meteen aan de bak op de Mortirolo.

Vandaag werd het een heftig rondje over de Passo del Mortirolo en de Passo di Gavia, dit keer vanuit Ponte di Legno.
Niet iedereen had trek in deze zware onderneming en kozen voor een alternatief.
Sommigen kozen om met de auto naar Mazzo de Valtelina te rijden en vanuit daar de Passo del Mortirolo op te rijden.
Anderen namen de "makkelijke" kant van de Mortirolo en de echte bikkels gingen op de fiets naar de Mortirolo (35 km over glooiende wegen) en gingen na de Mortirolo door naar de Gavia.

De Passo del Mortirolo is een prachtige smalle asfaltweg die eigenlijk nergens naar toe gaat.
Boven is er niks en het enige wat deze klim de moeite waard maakt is het monument van Marco Pantani.
Het is werkelijk een monster dat moeilijk te verslinden is. De klim is zeer steil en het is eigenlijk een soort van steile wand race.
Voor mij is het eens en nooit meer.

De Gavia werd voor mij en een aantal anderen een martelgang.
De hitte, steile passages en vermoeidheid maakten de beklimming tot een van de zwaarste uit mijn klimcarriere.
Net toen ik zonder water zat en het vrijwel niet meer zag zitten stond team Henk op de Gavia met heerlijk gekoeld water.
Ik had een kippevel moment toen ik dat zag.
Natuurlijk ging de dagprijs naar het team (Henk, Bertus, Robert en Bea) dat ook nog 2 wielen heeft vervangen en Frank onder de Gavia heeft opgepikt. Voor hem was de Gavia net iets te veel.

De hele rit bleek 120 km te zijn met 3215 hoogte meters.
Wederom een legendarische dag in de geschiedenis van de Klimgeiten.

Gelukkig was er vanavond weer veel pasta om een bodem te leggen voor morgen, de Passo dello Stelvio (2758 m).
Helaas zijn de weersberichten voor morgen niet zo best.
Er wordt regen voorspeld in de middag, dus kunnen we nog de Stelvio op!

Iedereen is overigens nog steeds zeer enthousiast en het is leuk om te zien hoe iedereen met elkaar om gaat.
Oud en jong, groep 1 en groep 6, snel en langzaam.

Vandaag de rit naar het hoogste punt van onze reis, de klim naar Passo dello Stelvio naar een hoogte van maar liefst 2758 meter.
De berichten over het weer boven waren niet best, maar toch begonnen we aan de klus.
Het ging met mij een stuk beter dan gisteren en het was dit keer genieten in plaats van afzien.
Ik heb nu alle kanten van mijn favoriete col beklommen en de trilogie is nu kompleet.

Bijna iedereen is aan de klim begonnen en allemaal zijn we veilig boven gekomen.
Ook Mart en Janine kwamen boven en dat is echt een fantastische prestatie!

Boven was het prachtig weer en na het schieten van de gebruikelijke foto´s dook ik een souvenirwinkel in.
Ik kocht een T-shirt en zo'n glazen prul wat gaat sneeuwen als je gaat schudden met een klimgeit erin.
Het plezier was van korte duur want ik liet al na 2 minuten het ding uit elkaar spatten op het asfalt.
Gauw een nieuwe gekocht (met korting), jasje aan en samen met Lubbert naar beneden.
Het begon inmiddels te regenen en in de afdaling kwamen we Bea, Richard, Janine, Bob en Mart nog tegen.
Een aantal van hen konden we nog vastleggen op de foto.

Wij kwamen nog droog aan in Bormio.
Broer Henk was inmiddels al in het hotel en had besloten om naar boven te rijden om wat mensen op te halen.
Afdalen in de regen is erg gevaarlijk en Henk nam derhalve Bea en Janine mee naar beneden die stonden te schuilen in het kantoor van de douane.
Henk is er maar druk mee!
Als ik dit verhaal schrijf hoor ik een paar donderklappen en komt het met bakken uit de lucht.

Volgens mij heb ik inmiddels al zo'n 600 foto's geschoten en heb er ook heel veel van anderen op mijn laptop staan.
Ik ga een selektie maken en voor iedereen een CD branden met de foto's.

Het begon vanochtend met een nieuwe groepsfoto, omdat er een aantal mensen weg waren en er weer nieuwe bij waren gekomen.
Om ze alle 44 op 1 foto te krijgen zullen we flink moeten gaan "fotoshoppen".
Het was een vrije dag wat programma betrof. Velen waren moe en versleten en anderen juist erg gemotiveerd om te gaan fietsen.

Ik koos om met een groepje de Passo del Foscagno nog eens te doen en dan af te dalen naar Livigno.
In mijn achterhoofd zat het idee om de Bernina pas erachter aan te doen, maar na aankomst in Livigno voelde ik al snel dat dat te veel zou worden.
Het was boven de 2000 meter overigens erg koud en niet echt lekker met korte mouwen.
Na een pizza in Livigno gingen we terug over de Foscagno. Dit was nog smeriger dan ik dacht.

Na een week fietsen in de bergen begin je langzaam moe te worden en wil het allemaal niet meer zo soepel draaien.
Op mijn teller staan 470 km en 12555 hoogtemeters. Brrrrr, dat is dus 470 km fietsen met een gemiddelde van 2,7 %.

Als ik dit schrijf zijn er al een aantal vertrokken naar huis en komt Klaas net binnen van een rit van maar liefst 140 km.
Zou hij vanavond de dagprijs krijgen?

Morgen om 4 uur vertrekken we naar Nijkerk.
Het zal een hele rit nagenieten worden van een week fietsen in de bergen rond Bormio.

Ciao!

Gistereravond laat deed ik nog een vervelende ontdekking.
Marcel en Henry zijn "bronzen" klimgeit geworden en ik ben hen totaal vergeten te voorzien van een oorkonde en bijbehorende sokken. Dit ga ik uiteraard de komende dagen recht zetten.

Op de terugreis heerlijk zitten nagenieten van een prachtige week in Bormio.
Een aantal dingen zullen mij altijd bij blijven en dat zijn naast de beklimmingen van de indrukwekkende Gavia, hoge Stelvio en venijnige Mortirolo de geweldige teamgeest die er aanwezig was onder de deelnemers.
Een aantal van hen had ik nog nooit gesproken of zelfs maar gezien.
Ik ben blij dat ik hen allemaal heb leren kennen. Het is een mooi stel zou Theo Reitsma zeggen.

Voor mij was ook opvallend hoe sociaal broer Henk en lange Jelle zich hebben getoond in Bormio.
Zij hebben menig fiets omgebouwd en gerepareerd en dat allemaal onder veel gelach.
De aktie met de flesjes op de hete Gavia heeft velen van ons ook zeer goed gedaan.
Zulke spontane akties kan ik wel waarderen.

Het in de bloemetjes zetten van Fekko en mij hebben mij gisteren ook diep geraakt.
Je denkt wel dat er iets zou gaan gebeuren, maar de wijze waarop is toch een beloning van een lange voorbereiding.
Na afloop werden de handen geschud en sommigen moesten een traantje wegpinken. Prachtig toch?

Voor Fekko en mij is overigens de klus nog niet klaar.
Wij gaan aan het werk om de foto's uit te zoeken en voor iedereen een tastbare herinnering te maken.
De website ga ik weer bijwerken met de cols en bijbehorende foto's.
Ook ga ik Enroute terugkoppelen dat we in een uitmuntend hotel zaten met een zeer zorgzame eigenaar.
Gisteren trakteerde hij Fekko en mij nog op een Grappa en vertelde hij honderd uit over zijn hotel.
Van deze man kan Fawlty Towers nog wat leren.

Rest mij nog om eeen aantal mensen persoonlijk te bedanken.
Allereerst is dat Fekko. Zonder zijn precisie en enthousiasme was mij dit nooit gelukt. Ik denk dat we een aardig koppel vormen.
Daarnaast mijn kamergenoot Bertus, die ons toch weer keurig naar Bormio heen weer heeft gebracht, Lubbert en Henkapie voor alle trainingsuren en Robert voor de prachtige "klimgeiten sokken".

Arie, Rijk, Bob, Gert, Toon, Hendrik, Mathijm, Hans, Peter, Rinko, Albert, Jan, Theodoor, Jaap, Klaas, Harm Gines, Henk, Lubbert, Jelle, Henk, Bertus, Jacqueline, Robert, Bea, Fons, Janine, Ineke, Gijsbert, Gert, Nico, Hendry, Fekko, Anton, Frank, Marcel, Henry, Jan, Aart, Ton, Henk, Richard, Niek, Mart, het was me een waar genoegen. Arrive derci!