Waar : Bourg-Saint-Maurice,
Alpe d'Huez

Wie : Frank, Henk E, John,, Henk R, Jacqueline, Arend, Anton, Theodoor, Hans D, Rembrandt, Janine, Fons, Henk-Jan, Jan, Niek
Gereden :
Alpe d'Huez
Col de la Croix de Fer
Col du Glandon
Col du Petit-Saint-Bernard
Cormet de Roselend
Les Arcs

Dit jaar was het hoofddoel om deel te nemen aan Alpe d'HuZes (3 juni) en voor een aantal Alpe d'HuZus (2 juni).
Alvorens af te reizen richting Bourg d'Oisans gingen we trainen vanuit Bourg-Saint-Maurice.
Vanuit hier werden cols als de Petit-Saint-Bernard, Cormet de Roselend en Arc 2000 gefietst.

Zondag 30 mei

Vanochtend werd ik wakker door de regen op het dak. Slecht nieuws na zo'n mooie dag gisteren.
We besloten met de auto de Col du Petit-Saint-Bernard op te rijden en het is een schitterende klim.
Fraaie hairpins en prachtige uitzichten.
Boven op de top sneeuwde het en er ligt verschrikkelijk veel sneeuw.
Om toch nog wat foto's te maken besloten Henkapie (vanaf vandaag Henk Vos, broer van Cor) en ik onder de klep te gaan zitten en zo wat plaatjes te schieten.
Wat hebben we een lol gehad onder de dekens.
Henkapie ging als supergrover, gehuld in een deken, foto's maken in de sneeuw. Hieronder is hij in volle aktie te zien met een gele deken.

In de middag was het nog steeds niks en besloten Janine, Niek, Henkapie en ik met de bus naar La Plagne te gaan, een wintersportplaats met bobbaan en 21 hairpins.
Ook hier de nodige foto's en bijbehorende rariteiten.
Een aantal anderen gingen kaarten en een aantal gingen aan de wandel.

Intussen zijn Bertus, Eef, Hans en Babs ook hier in het hotel gearriveerd.
Ze zaten in Clermont-Ferrand en verveelden zich daar te pletter.

O ja, ook nog wat zitten spelen met mijn "panorma sweep" optie. Mooi langwerpige foto's met veel erop.

Morgen zijn de berichten beter. We zullen zien!


Maandag 31 mei

Vanochtend was het weer regen wat de klok sloeg.
Tijdens het ontbijt begon het droog te worden en jawel de zon kwam door.
Fietsen pakken en klimmen maar.
We besloten de Cormet de Roselend te nemen en dat is me toch een prachtige klim.
Met stip in mijn persoonlijke top-10 van fraaiste cols!
Waarom dan? Nou door de vele haarspeldbochten, prachtige vergezichten en mooi alpenweides.

Iedereen wist vandaag de col te bedwingen.
Ook onze debutant Hans wist zijn eerste col te bedwingen en dat is een schouderklop waard.
Hans is zo blij als een kind dat voor het eerst op schoolreisje gaat en terecht.

Na een heftige afdaling en een korte stop bij ons hotel besloten we met 10 aan Les Arcs 2000 te beginnen.
Een klim van bijna 24 km naar het skioord Les Arcs.
Het is zeker geen fraaie col, maar wel een hele gemene.
Zelf kreeg ik met kramp te maken, Jacq had hamstringprobleempje en keerde om, evenals Frank die de knie begon te voelen.
Henk had serieus las van de onderrug maar wrikte zich dapper naar de top.
Wat men al niet doet om "klimgeiten" punten te verdienen.

Vandaag is ook onze Niek jarig en we hebben uit volle borst voor hem gezongen.
Vanavond nemen we er wel 1 op hem.
Hij weet het nog niet, maar hij krijgt een mooi flesje wijn en een ander ding (geheim).

Vandaag 94 kilometer en 2640 hoogtemeters.


 

Dinsdag 1 juni

Vanochtend eindelijk wakker geworden zonder regengekletter op het dak.
Een fraaie blauwe lucht en een zonnetje is toch een ander begin van de dag.

De uitbaatster van het hotel heeft vanochtend vroeg, toen ik in de hal zat te internetten, een hele tijd naar de foto's op onze klimgeiten site gekeken.
Ze was erg enthousiast en kwam met allerlei tips en suggesties voor beklimmingen en ging spontaan koffie voor me halen.
Helaas kunnen we niet alles doen, want vandaag is hier de laatste dag.
Het zijn hier heel aardige mensen en vinden alles prachtig wat we doen.
De ober is overigens zo uit een serie als "Allo Allo" weggelopen. Wat een prachtige kerel is dat!
Strikje om, sluik haar over de kale schedel gekamt en alles volgens de etiquette regels (lees dames eerst en zo).

Na het sneeuwrijke bezoek van zondag gingen we vandaag de Petit-Saint-Bernard op de fiets doen.
Ook Hans ging weer van start na zijn debuut gisteren.

Vandaag is de beklimming zeer aangenaam en het is een genot om hier bergop te rijden.
Na een aaantal hairpins tussen de bomen kom je door het dorp La Rosiere, waarna het gedaan is met die bomen.
Een open stuk met nog steeds enorme sneeuwwallen onder een stralende zon.

Als de meesten boven zijn en zich opmaken voor de afdaling, dan zijn Janine en Hans nog steeds onderweg.
Een echtpaar uit Schin op Geul schiet me aan en wil perse een foto maken van een klimgeit.
Ik leg de vrouw uit in mijn beste Nederlands dat we uit Nijkerk komen en dat alles daar vlak is.
Volgens mij begreep ze niets van mijn verhaal en dat is prima zo.

In de afdaling kom ik Janine tegen en rijdt een stukje mee bergop om van haar ook een foto te schieten tussen de sneeuwwallen.
Hans is nog nergens te bekennen en ik daal verder af.
Bij een wegopbreking staat Henkapie hevig te zwaaien en inderdaad, er ligt een stuk weg open.
Een Fransman heeft daarvoor net beide banden aan gort gereden.
Arend en Henkapie besluiten de opbreking wat duidelijker te markeren en sjouwen het bord naar een betere plaats.
Net als we verder willen dalen komt Hans aangeklommen.
Hij is vastbesloten om de laatste 9 (van de 30 km) ook te voltooien en inderdaad, hij heeft het gedaan. Ongelofelijke prestatie!!!!

Morgen reizen we richting de Alpe d'Huez en gaan we Jacqueline, Baps en Janine aanmoedigen die Alpe d'HuZus gaan fietsen.
Overmorgen zijn wij aan de beurt en mogen we gaan proberen om 6 keer dat ding op te rijden.

O ja, Niek heeft een replica gekregen van een km-bord op de Petit-Saint-Bernard.
Ik heb zelf ook maar 1tje gekocht. Leuk souvenir.

Vandaag 60 kilometer en 1370 hoogtemeters.


Woensdag 2 juni

Vandaag zijn we verkast naar Oz en Oisans in de buurt van Bourg d'Oisans.
Daar gingen we eerst Janine, Babs en Jacq aanmoedigen die deelnamen aan Alpe d'HuZus.
Vooral Babs had het erg moeilijk en ik heb haar een groot stuk geduwd vanaf de laatste bocht richting de finish.
Uiteindelijk heeft ze de toch volbracht en ze was volledig kapot.

De berg is inmiddels bevolkt met campers en overal hangen vlaggen en spandoeken voor morgen.
Bocht 13 is omgetoverd tot de "Lubbert bocht".
Er staat op de betonnen rand " LUBBERT, Opgeven = Geen Optie " en op het asfalt staat " Lub Klimgeit ".

Bovenop de berg heb ik nog even een paar armstukken gekocht.
Het is om 5 uur s'ochtend best koud en ik zal die armstukken best nodig hebben.
De spanning is duidelijk voelbaar en iedereen is een beetje gespannen voor de dag van morgen.

De gite waar we nu verblijven ligt een behoorlijk stukje boven het plaatsje Allemont, op zo'n 1050 meter hoogte.
Ik slaap op 1 kamer met Henk, Henkapie, Hans, Theodoor en Anton.
Het zal mee gesnurk gaan worden.
Morgen om 4.00 gaat de wekker. Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.


Donderdag 3 juni

Om 3:45 gaat de wekker na een nacht slecht geslapen te hebben.
Het is vandaag de grote dag en de spanning is te voelen.
Na een snel ontbijt gaan we richting de start van Alpe d'HuZes waar rond de klok van 5:10 het startschot gegeven gaat worden.
Het is overigens een rare ervaring om in het donker te fietsen. Ik heb het nog niet eerder gedaan.

We schuiven rond 5:30 over de mat bij de start en het kippevel staat op de armen bij het zien van zoveel deelnemers.
In een lange sliert fietsen we naar boven.
Iedereen is enthousiast en heeft zo zijn eigen redenen om naar boven te trappen.
Ik zie mensen zonder benen die met een armfiets naar boven gaan, ik zie tandems, ik zie een ligfiets met een man met 1 been en natuurlijk de hardlopers.

Halfweg de klim kiepert een meisje om en neemt en passant 3 andere mee in de val.
Gelukkig gaat het langzaam en heeft niemand echte schade.
In sommige bochten klinkt opzwepende muziek en er staan tientallen mensen ons aan te moedigen.

Als ik boven kom en het laatste hupje heb gedaan is het min of meer afdalen naar de finisch waar 2 enthousiaste dames in roze outfit iedereen naar binnen loodst.
De eerste klim zit erop en de kop is eraf.
Ik ga naar ons steunpunt bemand door Alie, Erwin en Rene waar onze spullen staan.
Ik druk een gelletje in de keel en ga meteen door voor de tweede klim.

De afdaling is koud en ik ben bijna verkleumd als ik aan de tweede klim begin.
Het gaat nog steeds lekker en ik kan goed in het ritme komen.
Er is nu duidelijk meer ruimte en samen met Theodoor kom ik boven voor de tweede.
Boven zie ik Hans binnen komen. Hij heeft zijn klim gedaan voor Lubbert en is dolblij.
Hij heeft zijn doel bereikt en kan tevreden plaats nemen in de luie stoel.

De derde klim is achteraf de lastigste. Het loopt niet en ik begin twijfels te krijgen over de rest van de beklimmingen.
Het fietsvoer komt me de keel uit en mijn maag weigert meer van dat spul.
Theodoor heeft hetzelfde en na een langere pauze gaan we toch voor een vierde klim.

De vierde klim gaat wat makkelijker dan de de vorige en we rijden eigenlijk lekker relaxed naar boven.
Het zonnetje komt nu echt door en ik dwing mezelf veel te drinken.
Boven is het drukker en ik hoor van Alie de resultaten van de anderen.
Iedereen is nog in koers en druk met een derde of vierde klim.

Ik besluit een vijfde te gaan doen en als ik geen kramp krijg ga ik wellicht voor een zesde.
De vijfde verloopt prima en we hebben meer dan genoeg tijd voor een zesde keer.
Langzaam komt het besef dat het echt kan gaan lukken.
Grootste probleem is de motivatie. Het is heel lastig om 6 keer dezelfde berg te rijden.

Tijdens de zesde klim denk ik bij bocht 13 aan Lubbert die er helaas vandaag niet bij kan zijn.
Hij volgt ons vanaf thuis achter de PC en kan precies zien wat we doen.

Als ik naar 6 keer boven kom is er gevoel van euforie en blijdschap.
Het is een vreemd moment. Het is een afsluiting van 9 maanden A6.

Theodoor volgt kort na mij en ook hij heeft er 6 gedaan.
Henkapie en Arend zijn nog onderweg voor de 6de en Fons komt boven met 5 beklimmingen.
Er is geen tijd voor een zesde en hij enigzins teleurgesteld.
Ik zeg hem dat 5 een prachtige prestatie is en hij ziet inmiddels ook wel in dat dat zo is.
Frank heeft er 3, en dat na al dat blessureleed van de afgelopen weken!
Jacq heeft er 3 (+1 gisteren), Henk heeft er 4, Niek ook 4 evenals Rembrandt, Jan en Anton.
Het is even wachten op Arend die huilend ons in de armen valt.
Henkapie is nog onderweg en ik ben ben bang dat hij misschien kramp heeft.
Plotseling komt hij voorbij en finisht voor zijn zesde.
We zijn nu allemaal binnen.

Als ik de balans opmaak tel ik totaal 52 beklimmingen van de Nijkerkse Klimgeiten.
Met een bedrag van bijna 70.000 Euro is dat toch 1346 Euro per klim.

Speciale dankwoord aan al onze sponsoren, supporters, volgers via internet, Alie, Erwin, Rene, en natuurlijk onze Janine.
Het was een geweldige dag.

Vandaag 156 kilometer en 6600 hoogtemeters.


Vrijdag 4 juni

Vandaag is een rustdag en we gaan uitslapen.
Om 8:00 ben ik echter al wakker en denk ik weer aan de dag van gisteren.
Na het ontbijt schrijf ik mijn verhaal in het dagboek en Jacq leest de reakties voor uit het gastenboek via haar mobiel.
Allemaal mooie reakties op onze prestaties en het is leuk om te lezen dat men allemaal mee heeft geleefd.

Na wat shoppen in Bourg d'Oisans besluiten Henk-Jan, Henkapie en ik nog een keer de Alpe d'Huez op te rijden.
Een aantal anderen gaan wandelen of gaan slapen.
Ik besluit alle bochten op de foto te zetten en dat was nog een hele klus.

Boven zijn er nog steeds aktiviteiten vanwege A6 en we besluiten nog even binnen te kijken in het festiviteitencomplex.
Ik zie dat ex-renner Teun van Vliet zijn boek aan het signeren is en natuurlijk koop ik zijn boek.
Teun heeft een hersenbloeding gehad en komt moeilijk uit zijn woorden.
Aardige jongen die met veel moeite mijn boek van een tekstje voorziet.

Weer een mooie dag met toch nog een lekker ritje onder een stralende zon.

Vandaag 28 kilometer en 1100 hoogtemeters.


Zaterdag 5 juni

De laatste dag fietsen vandaag.
We rijden naar de Col de la Croix de Fer, de berg met het "IJzeren kruis".
Het weer is wederom schitterend en we hebben met Rembrandt afgesproken bij het stuwmeer.
Met z'n allen rijden we behoedzaam de best wel lastige berg op.
Lastig door de onregelmatigheid van de klim met soms passages van 13%.

Onderweg ga ik weer helemaal los met het nemen van foto's.
Ik ben hier al zo vaak geweest maar heb nooit mooie foto's kunnen maken van het indrukwekkende landschap en de fraaie vergezichten.

Ik rijdt alleen en heb tijd om na te denken over de afgelopen week en misschien wel afgelopen 9 maanden.
Het gevoel dat overheerst is dat er een enorm groepsgevoel is ontstaan.
Het was tijdens de akties al voelbaar maar de afgelopen week is het enorm versterkt.
Een zeer diverse groep mensen met allemaal hun eigen redenen om mee te doen aan Alpe d'HuZes.
Een aantal van ons hebben ouders, broers, zussen of vrienden verloren aan kanker of hebben te maken met de ziekte in hun nabije omgeving.
Ik heb vele verhalen gehoord en soms had ik moeite om de ogen droog te houden.

Ook tijdens de beklimmingen kreeg ik veelvuldig verhalen te horen van verdriet of verlies, maar ook van vechten en hoop.
Ik heb met eigen ogen kunnen zien hoeveel mensen zich willen inzetten om geld op te halen om anderen te helpen.
Talloze vrijwillgers in de bochten, bij de drinkwaterposten, op de motor om het verkeer te regelen en ga zo maar door.
Het 6 keer beklimmen heeft mij geleerd dat je meer kunt dan je denkt als je maar wil vechten. Opgeven is inderdaad geen optie.

Bijna boven zie ik een marmot die zich te pletter schrikt al hij mij ziet.
Het dier zou toch gewend moeten zijn aan klimgeiten?

Vandaag 75 kilometer en 1830 hoogtemeters.