Vanochtend afgereisd naar Sölden in Oostenrijk.
Het zat onderweg wat tegen met een aantal files, maar rond 16:30 kwamen we aan bij ons hotel Alpina.
Prachtig hotel een mooi kamers.
Ik zit met Daniël op kamer 301. Onthoud die 1 en die 3, die komen nog een aantal keren langs.

Nadat de spullen op kamer zijn geposteerd is het tijd om de boel te gaan verkennen.
Niet op de fiets, maar even met de bus van Henk.
We besluiten om meteen maar de zwaarste klim in de buurt te bekijken, de Otztaler Gletscherstrasse.

We schrikken ons te pletter als we die wand voor ons zien liggen. Brrrr dat is een ware "klimgeiten" klim.
Ik besluit vast een en ander op de foto te zetten, dan hoef ik dat later niet meer te doen.
Helaas komen we maar tot de helft van de klim, omdat de "mautstelle" (tolpoortjes) om 17:00 gesloten zijn.
Ja, ze werken hier halve dagen hoor ik de familie Ridder aan de Groenestraat al roepen.

s' Avonds een prima diner en daarna lekker geslapen.

Het is prachtig weer en we besluiten de Timmelsjoch (2509 m) te gaan fietsen.
Henk heeft het moeilijk, maar ik weet hem door de moeilijke fase te trekken en plotseling krijgt hij weer zin en moed.
Ik fotgrafeer me te pletter en schiet elke bocht. Hierdoor staat onze Henk wel heel vaak op de foto.
De Timmelsjoch is een zeer onregelmatige klim, maar er steeds weer wat anders te zien.
Als we de Mautstelle voorbij zijn gaat het een stukje naar beneden en om de punt van een rots draait de klim naar de andere kant van de berg.
Hier waait het hard en zijn er plots veel wolken (witte en zwarte).
Het laatste stuk met een aantal hairpins doen we in de mist en dan ben je ook zo maar boven op de top.

In het restaurant boven nemen we wat te eten en worden we getrakteerd op een heus live optreden van een stel lokale blazers.
We knijpen er snel tussenuit en rijden in de motregen naar beneden richting Sölden.
Al snel wordt het droog en rijden we weer in de zon.
Foto met z'n vieren en bij de afslag naar de Ötztaler Gletcherstrasse stoppen we om een besluit te nemen.
Frank en ik willen omhoog, Daniël twijfelt en Henk gaat zeker niet.
We gaan met drie omhoog en na 1.5 km draait Daniel om. Hij heeft zere benen en ziet de hele klim van 12 km niet zitten.

Frank en ik klauteren, ploeteren, zwoegen en zweten ons door de eerste 6 km.
Overal staan borden van 13% (weer die 13) en andere borden bestaan er blijkbaar niet.
Bij de Mautstelle (17 Euro per auto) mogen wij gratis door en al vrij snel hierna zien de enorme gletschers liggen. Een imposant gezicht.
We bellen Henk en Daniël om ook naar boven te komen met de bus, vanwege mooie uitzicht en een komend gebrek aan water.
We wisten toen nog niet wat er nog meer zou gebeuren.

Het wordt nus steeds zwaarder en we rijden van km naar km.
Ik begin kramp in mijn linkerbovenbeen te krijgen. Vreemd genoeg heb ik geen last van de knie.
De teller tikt percentages aan van 13, 15 en 17%. Wat een zware klim is dit!
Het begint nu te regenen en net als ik een jasje aan trek komt de bus om de hoek.
Mijn helm en rugzak gaan de bus in en ik rijd de laatste 3 km achter Frank aan, die ik steeds zie fietsen.

De mannen in de bus roepen ons aanmoedingen toe en uiteindelijk bereken we de top van deze helse klim.
Nog meer jassen aan en de bus in.
We staan nu op 2700 meter en het uitzicht is nog steeds overweldigend.
Ik denk dat Frank en ik moeten worden beloond met 2 "klimgeiten" punten. Dit vergt wel een aanpassing aan de reglementen :)

Er ligt ook nog een tunnel om naar 2829 meter te komen, maar de staat van deze 1.7 km lange tunnel noopt ons om dat met de bus te doen.
De weg is niet best en boven is er slechts een enorme parkeerplaats en uitgestorven ski-gebied.
Henk stuurt ons weer kundig naar beneden en we nemen en passant nog een liftend Duits echtpaar mee, die verkleumd de laatste bus naar beneden gemist hebben.
In Sölden stapt men dankbaar uit en ik duik snel onder een warme douche met een harde straal (Wijnand zou hier zeer tevreden over zijn).

Deze dag staat met dikke letters bijgeschreven in het boek van de Klimgeiten. Legendarisch.

Hotel Alpina	Haarspeldbocht Timmelsjoch	Henk op Timmelsjoch

Klimgeiten	Bocht 6 op Gletscherstrasse	In de verte de gletscher

Zeer steile hairpin	Zo hoog was ik nog nooit	Vanaf Otztaler Gletscherstrasse

Het was al voorspeld en dit keer had de Oostenrijkse Piet Paulusma het goed.
Regen, regen en nog eens regen. De hele dag.

We gaan lekker shoppen in de talloze sportwinkels in het dorp.
Merken als Pinarello, Scott, BMC (Frank blij) en Colnago komen voorbij en natuurlijk alles op het gebied van skieën.
Het is hier wel een chique gebeuren en een duur skie-gebied.

In de middag besluiten we een paar beklimmingen te verkennen.
De eerste is de een klim van 7 km naar het plaatsje Gries.
Dat blijkt een positieve verrassing te zijn. De klim heeft "13" haarspeldbochten die kort op elkaar liggen.
Elk bord is voorzien van een naam en niet van een nummer, zoals op de andere bergen vaak het geval is.

Hierna gaan we naar het plaatsje Vent op een kleine 1900 meter hoogte.
De klim is niet bijzonder, maar je kunt er wel prima schnitzels eten.
Daniël, de jongen met een ontstoken lintworm, is voor de eerste keer mee en heeft altijd honger.
Alles wat overblijft gaat op in zijn maag. Hij krijgt de bijnaam "kliko" in de Orde van de Klimgeiten.

Zo slecht als het gisteren was zo mooi was het vandaag. Een bijna strak blauwe lucht.
Vandaag stond de Kaunertaler Gletscherstrasse op het menu, een klim naar 2750 meter hoogte via maar liefst 29 haarspeldbochten.
Net als eergisteren mogen we gewoon doorrijden bij de tolpoort en als we de stuwdam in het vizier krijgen beginnen de genummerde bochten.
Van bocht 29 naar 26 duurt het om via een paar pittige kilometers op de hoogte (1800 m) te komen.
Dan een paar km langs het stuwmeer naar het mooiste stuk van de klim.
Het wemelt nu van de haarspeldbochten en ik stap even af bij "bocht 13".
De vergezichten zijn prachtig en de gletscher komt in zicht.
De laatste bochten 6 t/m 1 verlopen in een soort maanlandschap.
Op de top staan talloze bussen met grijze mensen die verbaasd staan te kijken hoe wij naar lucht happen in de ijle lucht.

Na een korte pauze dalen we af naar onze bus en eten spaghetti (Henk lust dit niet en neemt een kinderschnitzel) op een leuk terras met een Hollandse serveerster.
Op de terugweg doen we nog even de 13 haarspeldbochten naar het dorpje Gries.
Een lekker toetje van een heerlijke dag.

We besluiten overigens om een dagje extra te blijven en willen morgen de Silvretta Hochalpenstrasse doen.
Dit moet volgens verhalen een heel fraaie pas zijn. We zullen zien.

Bij het stuwmeer.	Bochten van de Kaunertaler.	Bocht 13

Haarspeldbocht op Kaunertaler.	Maanlandschap Kaunertaler	Bocht 7 van Gries.

Deze extra dag hebben we vandaag goed benut door de Silvretta Hochalpenstrasse (2032 m) van beide kanten te beklimmen.
Eerst de "makkelijke" kant vanaf Galtür, waar slechts een paar lastige kilometers in zitten.
Onderweg ontwijken we een paard en een aantal koeien. Het is opmerkelijk dat er zoveel beesten gewoon op de weg vrij rond lopen.
De weg ligt overigens vol uitwerpselen van deze beesten.

Boven op de top ga ik op zoek naar het bord van de top en deze zou ik pas vinden bij het afdalen naar de andere kant.
Op de top is het wederom druk met bussen, motoren en auto's.
Bezienswaardigheid is het immense stuwmeer.
Daniël heeft zijn 10de bekliiming voltooid en is nu "bronzen" klimgeit.

Henk besluit op de top terug te gaan en met drie dalen was af naar Partenen.
Na een paar van de 30 haarspeldbochten krijg je een prachtig overzicht over alle bochten beneden.
Het kippevel staat op de armen van opwinding over zo'n mooi schouwspel.

Beneden draaien we om en beginnen met bocht 1 om zo naar 30 te fietsen.
Het is een klim die steeds tussen de 8 en 9% schommelt en lekker loopt.
Steeds kijk ik naar beneden en geniet van de bochten.
Ik heb afgesproken dat Daniël de even bochten op de foto zet en ik de oneven. We zijn er maar druk mee.
Bij bocht 20 staat een motor met een Duits stelletje. Zij hebben blijkbaar een mooie plek gevonden om een foto te maken.
Wij nemen polshoogte en inderdaad, dit keer hebben de Duitsers gelijk. Een geweldig overzicht.
Ik neem de Duitsers op de foto en zij ons.
Zelfs Frank hanteert vandaag het fototoestel en dat is zeer bijzonder.

Boven op de top waait het pittig en maken we nog wat lollige foto's bij het bord.
Tevens scoor ik nog een boek over de Silvretta Hochalpenstrasse.
Gauw naar beneden waar Henk ligt te pitten in de bus.

Vanavond pakken en morgen naar huis.
Het was weer een memorabele klimgeiten reis.

Klim naar Silvretta Hochalpenstrasse	Bocht 13	Bocht 13

Prachtig!	Daar staan ze dan.	Raar!