Vandaag om 04:00 vertrokken we met 4 auto's naar de Pyreneeen.
Het dorpje Argeles-Gazost was gekozen als uitvalsbasis voor een weekje fietsen op de bekende Tourcols.
De auto met Theodoor, Frank, Anton en ik kwam shocking klem te zittten in Parijs en kwam als laatste aan naar een reis van 15 uur.
Best pittig ritje, maar bij aankomst was alles al snel weer vergeten.
De anderen waren al gearriveerd zonder noemenswaardige problemen, of je moet de hondenstront onder de schoen van Mart nog als incident vermelden.

Morgen staat de Tourmalet op het programma. Een bekende reus uit de Tourgeschiedenies.
Het is overigens de meest beklommen col in de Tour.

Oh ja, ik lig op kamer 301 en hier zit toch maar mooi een 13 in.

De Tourmalet is geweldig!
Wat een schitterende klim is dit. De nostalgie druipt er van af.
Vanochtend met 16 mannen vertrokken en alleen Mart kom het vandaag met de warmte niet bol werken.
Iedereen reed in zijn eigen tempo naar boven en het was voor ieder een aparte ervaring.

Ik heb de hele weg genoten en de uitzichten zijn fenomenaal.
Het was vandaag een klim van eerste keren.
Daniel reed zijn eerste klim in Frankrijk voor het klassement evenals Mark en Klaas.
Henkapie reed zijn eerste col na zijn ongeluk en Bert heeft zo zijn eigen redenen om blij te zijn.
Emoties kregen de vrije loop en dat is mooi om mee te maken.
Ik reed de eerste keer op de Klimgeiten fiets en tevens de eerste keer met een compact verzet.
Voor de meesten was het ook de eerste klim in de Pyreneeen en dan is de Tourmalet natuurlijk een prima kandidaat.

Deze klim stond overigens al 20 jaar op mijn verlanglijstje en ik was dus erg happy dat deze nu op mijn palmares is toegevoegd.
Ik liet mij verleiden om, net als Daniel op de Nurburgring, het bord van de Tourmalet te kussen.
Gelukkig heb ik al een bijnaam en is Benedictus al vergeven. Morgen de Soulor en de Aubisque. Nog twee van die klassiekers.

Weer vandaag was prachtig. Hotel is overigens ook prima in orde.

Wat een uitzicht.	Met de klimgeiten fiets op de top.	Kusje (Beaiser)

De dag van de Aubisque.
Wederom alle 16 mannen aan de start en klaar voor het echte werk.
Het is warm en de hitte zou vandaag een grote rol gaan spelen.

We beginnen met de Col du Soulor, een klim waar het venijn in de staart zit.
Henk komt kruipend over de streep en heeft de lachers op zijn hand. Het is een mooie groep en iedereen gunt elkaar de prestaties.
Iedereen komt boven en ook Mart pakt zijn eerste beklimming.
Een grote groep steekt door naar de Col d'Aubisque en dit is eigenlijk een niet zo'n lastige klim.
Op de top staan een aantal enorm grote fietsen ter ere van de Tour de France. We besluiten onze fietsen er ook in te hangen.
Boven keren we om en pakken we een pauze op de Soulor. Hier worden we serieus lastig gevallen door schooiende schapen.

Met 10 mannen beginnen we aan de Col de Spandelles, een klim met een foeilelijke naam en niemand weet wat het betekent.
Het is 11 km klimmen over een smal weggetje in de brandende zon.
De hele groep valt uit elkaar en ik besluit om bij Henkapie te blijven die het heel moeilijk heeft op deze bult.
Het is een lastige en zeer onregelmatige klim en gelukkkig is er onderweg een fraai uitziht op de afgelegde route.
Henkapie en ik besluiten even lekker te gaan zitten en van het uitzicht te genieten. Tijd zat dus waarom niet.
Boven liggen de anderen al in het gras te wachten en samen dalen we af naar ons hotel.

Het was weer een mooie dag met Mart die zijn eerste klimgeiten punt scoort en Klaas die naar zilver is gereden.

Gelukkig, alles is open	Groep op de Soulor	Grote fietsen op de Soulor

Uitzicht op de Spandelles	Henk kruipt over de streep	Henkapie zwoegt over de top

Vanochtend met hele groep (behalve Mart, die koos voor een eigen route) vertrokken naar Luz Ardiden.
De weg naar het skioord is een bekende in de Tour.
Je moet deze weg zien als een soort van Alpe d'Huez. Een mooie brede weg met behoorlijke stijgingspercentages.
Het grote verschil is dat deze klim vele malen mooier is dan de de Alpe d'Huez en telt ook meer haarspeldbochten (27 stuks).
Boven op de top zijn allen skiliften te vinden en verder niets. Het uitzicht op de bochten is fenomenaal mooi.

De klim loopt voor mij prima al is de hitte wederom enorm. Ik denk dat de 30 graden wel is aangetikt.
Alle 15 komen boven en genieten van het prachtige uitzicht.
Afdalen naar het hotel en fourageren voor de volgende uitdaging, de Hautacam.

Dit is ook een skioord en men heeft besloten om de weg wat steiler naar boven te leiden. Wat een loeder is dit zeg!
Er zijn 8 mannen die zich aan de klus wagen en voltooien.
Henkapie wordt nog even door een opstandige koe op de horens genomen, maar komt met de schrik vrij.
Zelf heb ik strijd met de steekvliegen die blijkbaar mijn bloed wel kunnen drinken.
Ik kom gekookt boven en ben blij dat er boven een tent is waar je koude cola kunt kopen.
Tja dit was weer een dag om niet snel te vergeten.

Morgen een wat makkelijker klim. Ik ben aan wat rust toe na de afgelopen 3 dagen.

Luz Ardiden.	Klimgeiten op de top.	Eindelijk boven.

Angstaanjagend bordje.	Henkapie gekookt op Hautacam	Boven op Hautacam.

Vandaag een rustige dag, dachten we.
De klim naar Pont d'Espagne, een parkeerplaats van waaruit diverse wandelroutes lopen.
Het venijn van deze klim zit in de staart, waar een paar pittige haarspeldbochten de klim tot een pittige opgave maken.
De weg loopt langs een prachtige waterval en was grotendeels in de schaduw. Dat was vandaag geen overbodige luxe.
Het kwik liep vandaag op tot 36 graden Celsius en dat voelt niet lekker op de fiets.

Opvallend is dat vandaag iedereen de top heeft bereikt en derhalve een klimgeiten punt in de wacht heeft gesleept.

Er is vandaag weer een bijnaam geboren. "Hansaplast" is de naam en je mag raden welke Hans sat is.
Niek had vandaag 3 lekke banden en dat waren tevens de eerste van deze week.

Vanavond gaan we met een aantal een bezoek brengen aan Lourdes. Als katholiek wil ik dat toch wel eens zien allemaal.

Morgen doen we waarschijnlijk de klim naar de Cirque de Troumouse, een tocht van 90 km en een top boven de 2000 meter.

Mart is er klaar voor.	Hans met Bertus in het wiel.	Pittige bochtjes.

Lubbert ziet de waterval.	Hier moet je betalen.

De klim naar Cirque de Troumouse is een grote onbekende, maar stond derhalve hoog op mijn lijstje om hier te rijden.
Speurwerk op internet had geleerd dat er minimaal 32 haarspeldbochten in zitten en dat de natuur verschrikkleijk mooi zou zijn.
Tevens rijkt de top tot boven de 2000 meter.
Met 11 man gaan we op pad om deze berg te bedwingen. Een tocht van 46 km enkele reis.

Intussen gaan Hans Docter, Henk, Niek en Bertus de klim naar de Hautacam doen. Ook een zware dobber.

De Cirque de Troumouse blijkt inderdaad een schitterende beklimming te zijn. Mooie vergezichten en talloze bochtjes via een smal en vooral rustig weggetje.
Boven spreek ik een Nederlands echtpaar die gaan wandelen en van alles vertellen over deze plek.
Als iedereen boven is besluiten we een stukje lager een hapje te gaan eten. Klaas en Mark zijn al weg om nog de Col de Tentes mee te pakken.

De uitbaater van de tent neemt de bestellingen op en iedereen heeft trek in omelet.
Even later verschijnt de uitbaatster met de mededeling dat er geen eieren meer zijn (ik heb ook alleen maar schapen en koeien gezien) en we een speciaal menu krijgen.
Dit blijkt vette friet en erg lekkere ham te zijn.

Henkapie, Lubbert en ik besluiten om ook de Col de Tentes te gaan doen. De rest gaat terug naar het hotel.
Die Col de Tentes is een klim in een ruig landschap. Er is vrijwel niemand te zien en er is nauwelijks schaduw.
Het asfalt smelt onder onze wielen en we moeten regelmatig de steentjes van de banden vegen.
Boven stopt de col middels een rij grote stenen over de weg.
We besluiten het laatste stuk naar de Port de Boucharo ook mee te pakken, maar dat is nog niet zo eenvoudig.
De weg ligt vol met rotsblokken en we moeten zelfs een keer van de fiets om een stukje te kluunen.
Aan het eind van de weg ligt de grens met Spanje en staat het bordje met 2273 meter als hoogste punt.

De afdaling terug naar Argeles-Gazost is lang en lastig, Bij het hotel hebben we 2800 hoogtemeters en 130 km op de teller.

Mark heeft vandaag "zilver" bereikt. Morgen gaat Theodoor normaal gesproken naar goud.

De laatste kans om nog wat punten te sprokkelen.
Hans Docter rijdt zich op de Soulor naar brons en daar neem ik mijn helm diep voor af. Hij kreeg deze week steun van onze nestor Bertus, of zoals Hans hem noemt, zijn "guardian angel".
Daniel bereikt zilver via de Aubisque en Theodoor gebruikt de Tourmalet om tot goud te komen.
Ik gebruik deze laatste dag om tot de status "smaragd" te komen en doe dat ook via de Soulor en de Aubisque.
Deze liggen overigens vandaag in de wolken en dat levert mooie plaatjes op.
Opvallend is dat de 13de klim voor mij deze week tot een nieuwe status heeft geleid. Weer die "13".

Op de Aubsique wijst Henkapie mij de gedenkplaat voor Wim van Est, die in 1951 tijdens de Tour hier het ravijn in reed.
Vorige keer kon ik de plaat niet vinden.

Deze week kwamen de 16 klimgeiten tot 167 beklimmingen en dat is een fenomenaal aantal.
Het was een week met prachtig weer en er is veel afgezien door de soms wel verzengende hitte.
De lol was er overigens niet minder om en het was een hele leuke groep om mee op pad te gaan.

Ik heb deze 6 dagen 495 km op de teller en zo'n 14.000 hoogtemeters.
Mijn benen zitten vol en ik ben blij dat de fiets nu even aan de kant kan. Het is mooi geweest.