Vanochtend vroeg vertrokken naar het Oostenrijkse Lienz.
Vanuit hier ga ik met 95 andere collega's en relaties de Grossglockner Hochalpenstrasse fietsen.
Wij hebben bij PinkRoccade Healthcare elk jaar een reis naar een hoge berg en dit jaar ben bij de organisatie betrokken.
Om het hotel en de omgeving te verkennen ben ik met mede-organisator Daniel en onze introducees, de klimgeiten Frank en Henkapie, een dag eerder vertrokken.
In de buurt van Oostenrijk regent het flink en bij Kitzbuhel besluiten we de Grossglockner alvast vanaf de noordkant over te rijden.
Bij het begin staat een bord dat we sneeuwkettingen nodig hebben en wij nemen dit niet zo serieus.
Na een aantal kilometers kom je bij de tolpoort en daar kunnen we niet verder.
Ik loop naar de man in het hokje en die geeft me een preek over 20 centimeter sneeuw en dat we er niet door kunnen.
Als ik hem vertel dat we zaterdag met 65 fietsers de col willen rijden wordt hij bijna kwaad en wijst op zijn voorhoofd. "Sie sind verruckt", zegt hij.
We druipen af en moeten anderhalf uur omrijden om uiteindelijk in Lienz te geraken.
Hier regent het pijpenstelen en dat zou de hele avond zo blijven.
Gelukkig hebben we een prima diner en een prima kamer.
De berichten voor morgen zijn niet best. Hele dag regen.

Als ik wakker wordt zie een bewolkte lucht en veel sneeuw op de bergen.
Het is droog en we besluiten om de rit naar het Lucknerhaus, de achterkant van de Grossglockner, te verkennen.
We hadden gisteren een fietspad gezien en deze blijkt helemaal door te lopen naar de voet van de klim.
Het is koud (10 graden),maar we wagen de gok en kijken wel waarhet schip strand.
Eerst 3 pittige kilometers van 9% en daarna een rustig tussenstuk tot het skioord Kals.
Hierna is het over met de pret. Een verschrikkelijk steil stuk met passages van 16%, een harde wind en natte sneeuw maken de volgende kilometer tot een hel.
We bijten door en draaien de laatste 7 km op die ons via de Kalser Glocknerstrasse naar he tLucknerhaus zal brengen.
Deze kilometers zijn pittig en overal ligt sneeuw om ons heen, terwijl de weg droog is.
Op de top een lekkere bak koffie gedronken en dik ingepakt naar beneden en terug naar het hotel.
De teller geeft bij terugkomst 80 km en 1300 hoogtemeters.

Vanavond komen de 2 bussen uit Nederland met de deelnemers en wij hebben nog net tijd om even de zuidkant van de Grossglockner Hochalpenstrasse te verkennen met de auto.
Bij de tolpoort dit keer een aardige dame met slecht en goed nieuws.
Het slechte nieuws is dat er nu 30 cm sneeuw ligt. Het goede nieuws is dat men dat morgen gaat opruimen en dat het weer beter wordt.
Ze beloofd me ook dat zaterdag alles schoon is en dat we er dan tegenaan kunnen fietsen.

Om half zeven arriveren de bussen en iedereen vraagt naar de voorspellingen.
In de avondpresentatie vertel ik het verhaal van de sneeuw en dat het morgen droog, zonnig en 15 graden gaat worden.
Ik zie opgeluchte maar enigzins bezorgde gezichten

Richting Lucknerhaus.	Laatste bocht in de sneeuw.	Bidon in sneeuw.

Na een prima ontbijt stappen we om 10 uur op de fiets voor de rit naar het Lucknerhaus.
We rijden met allen naar de voet en dan kan iedereen zelf beslissen wat te doen.
Vrijwel iedereen begint aan de klim en de meesten bereiken de top.
De sneeuw is grotendeels verdwenen en ik vraag me af hoe dit mogelijk is in 24 uur. (Zie foto's).
Ik zie veel vermoeide gezichten en ook heel blije gezichten. De kop is eraf.
Op het terras boven is het prima vertoeven en de zon is sterker dan ik dacht. Heerlijk.
De afdaling is koud, maar beter te doen dan gisteren.

In de avondsessie laat ik de grafiek van de Hochtor, het hoogste punt van de Grossglockner Hochalpenstrasse, zien.
De schrik slaat veel mensen in de benen.
Op de vraag of men de hele rit van 102 km gaat fietsen of eerste een stuk met de bus gaat doen steken wel heel veel mensen hun vinger op voor de laatste optie.
De dag van vandaag heeft er blijkbaar behoorlijk in gehakt. Morgen wordt het 20 graden.

De afslag.	Bocht 24 uur later.	Bidon niet meer in sneeuw.

Bij het ontbijt zie ik strakke gezichten en een aantal twijfelen nog over de gemaakte keuze.
Uiteindelijk stappen zo’n 20 fietsers in de bus om over de eerste horde, de Iselsbergpass, te rijden en vanuit Winklern de Hochtor te bedwingen.
Ik stap met de rest op de fiets en we beginnen aan de Iselsbergpass. Deze is lastiger dan ik op het grafiekje had gezien. Stukken van 12%  en een lengte van 7 km.
Boven ben ik samen met Frank en Henkapie en we besluiten samen verder te rijden.
We zien in de verte 2 fietsers en dat zijn de klimgeiten Daniel en Johan-Kees.
Met vijven rijden we door Winklern richting Heiligenblut. Dit is een stuk vals plat van 20 km en in een groepje is het lekker rijden.
In Heiligenblut begint de klim pas echt. We passeren mensen die vanuit de bus zijn gestart en komen na een paar heftige kilometers op een vlak gedeelte.
Hier is de splitsing naar de Franz-Josef-Hohe en de Hochtor.
Ook de auto met water en bananen staat hier en ik prop snel een banaan naar binnen.

Nu komt het meest lastige deel van de klim. Een paar kilometer met gemiddeldes van boven de 10% en ook nog een forse tegenwind.
Het uitzicht is adembenemend en er ligt steeds meer sneeuw. Ik bedenk dat hier 2 dagen geleden nog 30 cm sneeuw op de weg lag.
De bochten zijn genummerd van 27 naar 18. Aan de andere kant van de Hochtor  lopen de nummers door van 17 naar 1.
Op zo’n 2 km onder de top is de tunnel te zien van de Hochtor.
Ik rijdt alleen en zie Frank niet ver achter me fietsen. Ik fotografeer me een slag in de ronde en geniet van het prachtige uitzicht.
Ik wacht op Frank en we rijden samen naar de top. Hier staat ons begeleidingsteam ons op te wachten met warme dekens.
Gelukkig heb ik veel kleren in mijn rugzak en trek dat snel aan.
Intussen is Johan-Kees ook boven en niet veel later volgen Daniel en Henkapie.
In de souvenirshop nemen we koffie en scoor ik nog een boek.

Ik daal af met Frank en zien we velen fietsers te voet. Ik moedig ze aan en lieg een beetje over de afstand die men nog moet fietsen.
We besluiten de Franz-Josef-Hohe ook nog te fietsen.
Dit is nog een klim van 8 km en voert naar de Grossglockner gletsjer.
Er zitten nog best een paar lastige stukken in de klim, maar ook hier is het uitzicht geweldig.
Boven kun je marmotten kijken en zijn shops en veel uitzichtpunten.
Ik geloof het wel en we duiken naar beneden. We komen Henkapie en Daniel tegen die ook besloten hebben om naar boven te rijden.
Terug in Heiligenblut wachten we op de anderen en weer met 5 rijden we terug naar Winklern.
Hier zien we de bus met veel mensen die nog op anderen wachten.
Wij rijden door naar Lienz en duiken meteen onder de douche.
Tijdens het diner komen de “sterke” verhalen en de avonturen. Wat een heerlijke dag.

Vandaag 125 km en 3000 hoogtemeters.

Hier is het nog groen.	Schitterend gezicht.	Johan-Kees, John en Frank.