We vertrekken naar het vliegveld van Dortmund als kwartiermakers van onze jaarlijkse fietsreis van mijn werkgever PinkRoccade Healtcare.
Bestemming is dit jaar het Roemeense Sibiu, waar we de Transfagarasan gaan fietsen.
Ik ben samen met Brenda, Daniel en 2 fietsen.
We vliegen op Cluj waar we een auto gehuurd hebben om de 170 km naar Sibiu te rijden.
De dozen met fietsen passen maar net in de Mitsibushi Outlander. Pfff dat is mazzel hebben.

We verwachten morgen 83 collega's, relaties en klanten uit Eindhoven en er komen ook nog 8 mensen van ons Roemeens zusterbedrijf Yonder.
59 fietsers, 27 wandelaars en 5 begeiders.

Bij het hotel aangekomen gaan we onze fietsen opbouwen en snel omkleden.
We willen de route van de eerste dag verkennen naar het skidorp Paltinis. Daniël en ik op de fiets, Brenda met de auto.

Meteen rijden we een verkeerde weg in en belanden op de plaatselijke vuilnisbelt.
Snel terug en daarna via de juiste weg naar boven.
Het begint te regenen en we besluiten gewoon naar boven te rijden.
Onderweg heb ik een aanvaring met een aggressieve zwerfhond. Een rake trap maakt dat hij snel weg is.
Boven stappen we zeiknat in de auto voor de afdaling.
Morgen wordt het droog en 20 graden volgens de voorspellingen.

In het hotel hangen we de "Pink" vlag aan ons balkon. Ik wordt daarbij ook nog even gestoken door een bij.

Daniël op de top van Paltinis.	De vlag hangt al.	.

Vandaag willen we de Transalpina fietsen, het hoogste asfalt van Roemenië (2145 m).
Dit is echter eerst nog 2 en half uur met de auto.
Brenda stuurt ons behendig naar de voet van de klim.
We stappen op de fiets en rijden de indrukwekkende weg omhoog.
De weg is compleet opnieuw geasfalteerd en loopt lekker voor een fietser.
In het begin al een paar schitterende haarsoeldbochten.
Een kudde schapen en een groep ezels houden ons op, maar het heeft ook wel z'n charme.
Het tweede deel is nog fraaier. Je ziet de haarspeldbochten tegen de wand geplakt liggen in de verte.
De percentages liggen rond de 8% en het is best een pittige klim.
Langs de weg ligt sneeuw, wat best apart is voor de tijd van het jaar, maar met een heerlijk zonnetje.
We dalen wederom niet af en rijden lekker warm met Brenda mee terug.
Dit was mijn 100ste 2000+ col. Je kunt bijna geen mooiere bedenken.

Rond 21:00 komt de groep in 2 bussen aan bij hotel, waaronder de klimgeiten Frank en Henkapie.
We delen de sleutels uit tijdens het diner en doen een korte briefing na afloop.
De meesten duiken snel in bed, want morgen gaat het ook voor hen beginnen.

Ezels op de Transalpina.	Prachtige uitzichten.	Sneeuw op Transalpina.

De fietsen (mountainbikes) zijn gearriveerd en de 3 monteurs helpen met het op maat zetten en wisselen van pedalen.
Rond 10:15 vertrekken we richting Paltinis. Het is lekker weer. Het zou overigens een rare dag worden.
Net buiten Sibiu rijdt al een deelnemer lek. De mecanicien, die ook mee fietst, geeft geen binnenbanden en geen pompje.
Ik fungeer vandaag als bezem en help met de reparatie.
De groep is weg en Zoltan, een Roemeense collega, heeft het moeilijk en kan niet mee.
Ik blijf bij hem, maar hij gebaart mij door te rijden. Ik zal hem later wel weer gaan zien.

Ik rijdt verder en stuit op een deelnemer met een zakkende zadelpen.
Na veel bellen en heen en weer fietsen (op sommige plaatsen geen bereik) hebben we het juiste gereedschap en kunnen we de fiets repareren.
Nu rapen we Andrei, een andere jonge Roemeense collega, op. Hij zit er compleet doorheen.
Ik deel water en praat hem naar boven.
Nu rijdt ik zelf lek en na reparatie ben ik bijna de laatste in koers.
Vlak voor de top passeer ik Andrei die uitgelaten de top bereikt.
Ik mis Zoltan. Die is nog steeds onderweg.
We dalen in een groepje af en tref Zoltan op 8 km onder de top. Hij keert om en daalt met ons mee.

Volgend gevalletje van pech. Mindert heeft problemen met de remmen en een mecanicien is al bezig.
Op dat moment een enorme klap iets verder naar beneden.
Andrei heeft een klapband en staat beduusd te kijken.
Met een ander wiel uit de auto van Brenda kunnen we terug naar Sibiu.
Het was een heftige, opwindende, vermoeiende, maar prachtige dag.

s'Avonds zijn er de nodige verhalen en iedereen is enthousiast.
Morgen het hoofddoel, de Transfagarasan.

Diana en Zoltan met vlag "Winnaars".	Op weg naar Paltinis.	Klimgeiten door dorp.

Na het ontbijt maken we een groepsfoto.
Prachtig om alle roze fietsers en blauwe wandelaars zo bij elkaar te zien.

We worden met de bus naar de start van de Transfagarasan gebracht.
De weg naar de voet is immers te gevaarlijk om te fietsen.
Als de fietsen uit de kar zijn kunnen we beginnen aan ons avontuur.
Het is 20 graden en de zon schijnt heerlijk.
Ik rijdt met Daniël voorop. De Roemeense arbeiders op het land kijken hun ogen uit en zwaaien hartelijk naar de grote groep fietsers.

Na 10 km (van de 35) begint het iets steiler te klimmen. Alles valt uit elkaar.
Ik zit zo rond de 7/8ste plek en rijdt lekker in mijn eigen tempo.
Eerste tussenpunt zijn de watervallen van Balea op 22 km.
Ik ben inmiddels Henk, Bert en Wim gepasseerd. Ze zijn te hard gestart.
Bij de waterval staan Brenda en Diana met water en bananen. Ik maak een praatje en vul de bidon.
Als Henk, Bert en Wim passeren pik ik aan voor de laatste (en mooiste) 13 km.
Al snel lossen Wim en Bert. Ik schiet vandaag veel foto's (bijna 100) en blijf bij Henk in de buurt.
Als we boven ons de haarspeldbochten zien liggen krijgen we een zeer harde wind tegen.
Deze zou later voor de andere deelnemers de grootste tegenstander worden.

Henk en ik rijden om beurt op kop tegen de wind in.
De laatste 3 km worden moeilijk voor Henk en ik help hem naar de top.
Boven staan Brenda en Linda. Het is daar koud, mistig en er staat enorm veel wind.
Bas, Jean en PH staan al om te kleden voor de afdaling en ik volg hun voorbeeld.
Ik blijk als 4de boven en heb de nietszeggende titel van beste Pinker voor een jaar aan mijn naam hangen.
De andere 3 zijn immers klanten en relaties. Die moeten we volgend jaar maar thuis laten :)
Ik ga dalen en maak van de meesten die nog aan het klimmen zijn een foto.
Wat een prachtig gezicht al die roze shirts.
Iets verder naar beneden tref ik de bus van Yonder met daarin 3 uitgepierde collega's.
Het was hun echt te veel. Ze zijn trots dat ze bij de watervallen gekomen zijn en dat is terecht.
Ik laat me nu lekker zakken naar beneden waar ik tevreden na zit te genieten van de afgelopen uren.

Bij het diner zijn er mooie verhalen en tevreden gezichten.
Voor deze momenten doe je het organiseren van een dergelijk evenement.

De groep vertrekt.	Blik op de bochten.	Henkapie op de MTB.

De day after.
Vanochtend zijn de bussen al vroeg vertrokken richting het vliegveld van Cluj.
Daniël en ik blijven achter en gaan pas morgen terug naar Nederland.
We besluiten de fietskleding mee te nemen om eventueel de andere kant van de Transfagarasan te doen.
Als we de noordkant naar boven rijden komen we in zeer dichte mist en meten boven 2 graden onder nul.
We beseffen hoeveel mazzel we gisteren met de groep hebben gehad. Vandaag kan hier niet gefietst worden.

We gaan door de tunnel en bekijken de andere kant (zuidkant). Hier ook veel fraaie bochten.
We rijden helemaal door naar beneden en nemen een lunch in een klein restaurant.

Via een andere weg rijden we terug en evalueren de afgelopen dagen.
Morgen vliegen we terug.

Bord van Transfagarasan.	Mist.	Bochten aan de zuidkant.