Vanochtend op het vliegtuig gestapt naar Tenerife.
Hier liggen een aantal bijzonder fraaie en uitdagende beklimmingen op ons te wachten.

We pikken de huurauto op en nemen intrek in ons hotel aan de zuidkust in Playa de las Américas.
Fraai hotel en prima kamer.
Het is een stukje lopen naar de plek waar we fietsen gehuurd hebben.
Het zijn niet al te beste fietsen, we zijn zelf erg verwend thuis, van het merk Focus.
Thuis noemen we zulke zware fietsen ook wel "glas in lood fietsen".

Eind van de middag rijden we met de auto nog even naar de Teide.
Een lange weg omhoog waar ik toch wel van schrik. Met name de afstand van 50 km omhoog rijden.
Morgen gaan we het beleven.

Vandaag staat de Teide op het programma. We gaan van zeenivo tot 2250 meter hoogte.
Het bleek een hele opgave te worden.

We starten op onze "glas in lood" fietsen aan het avontuur van 50 km klimmen.
Het begin loopt lekker. Ik moet 1 keer mijn zadel veranderen en daarna gaat het beter.
We klimmen naar het dorpje Arona en van daaruit naar Vilaflor.
Hier krijgen we een aantal lekkere haarspeldbochten voor de kiezen.
Het is prachtig weer, ik denk zo'n 23 graden. Soms is het erg heet als je een stukje uit de wind fietst.
In Nederland klagen we over de vele wind en nu vindt ik het een genot.

Na Vilaflor begint het tweede deel van de klim.
Een prachtige asfaltweg slingert door een imposant bos met een vegetatie die ik nooit eerder gezien heb.
Een typisch soort bomen die blijkbaar op lava goed gedeien.

Onderweg komen we verschillende profploegen tegen. Belkin, Astana en Cannondale.
Ook zien we Richie Porte van Sky.
De mannen van Cannondale zitten verkeerd om op de fiets als ze de Italiaans ogende klimgeiten kleding zien.
Ze zijn nog steeds in de war denk ik.

Op de klim ben je nooit alleen. We passeren een Belg, 2 Zweden en 2 Duitsers.
Boven bij de El Teide schuift een uitgewoonde Engelsman bij ons aan tafel.
Hij kwam de laatste 7 km zonder water te zitten.
Daar waren wij al voor gewaarchuwd. Er zijn lange stukken waar er geen water te krijgen is.

Na het bos komen we bij een bord El Retamar (2100 m).
We worden door een Duitse dame gevraagd of we haar en haar man op de foto willen zetten.
Frank lost dat vakkundig op en zet ze er prachtig op.
Niet ver hierna is de splitsing bij Boca de Tauce (1980 m).
Je kunt hier naar beneden richting het noorden of door naar de Teide.
De keus is niet moeilijk en we dalen af. Grapje, natuurlijk niet.

We komen nu in het vulkanisch landschap terecht. Er groeien hier alleen vreemde struiken en bloemen die ook nooit eerder heb gezien.
Het is nu 10 km op en af naar het hoogste punt bij de kabelbaan, Base del Teide (2250 m).
Landschap ziet eruit als in Arizona en we verwachten elk moment een groep Indianen tegen te komen.
Het blijft bij een verdwaalde hond en vreemde vogels.

Na de lunch dalen we af via dezelfde weg. Ik heb kramp in beide benen.
Vandaag 105 km gefietst, waarvan de helft bergop
Schitterende dag en een goed begin van deze week fietsen.

Haarspeldbocht in de wolken.	Voor ons ligt El Teide.	Frank ruikt de finish.

De voorspelling voor vandaag was regen.
Toen we vanochtend echter de gordijnen open deden was het vrijwel droog. Van een paar druppels worden we niet bang.
Fietsen in de auto en op naar het noorden van Tenerife, naar het dorp San Andres.
Vanuit hier loopt de TF-12 omhoog naar de top van de Pico del Ingles, eem klim van dik 21 km met een hoogteverschil van dik 1000 meter.

We parkeren net buiten het dorp en stappen vol goede moed op de fiets.
Het druppelt maar de weg is droog en we trappen lekker de eerste kilometers weg.
Er staat elke km een paaltje met de afgelegde afstand.
De weg is in de bochten afgezet met lichtgele betonblokken. Later blijkt hoe belangrijk deze zijn.

Voor ons doemt een serie haarspeldbochten op. Mijn hart begint sneller te kloppen.
Na elke bocht kijk ik terug naar beneden en zie een slang door het groene landschap kronkelen.
Mallorca heeft de Col des Reis, Tenerife heeft de Pico del Ingles.

Er ligt een grote wolk tegen de berg en we rijden er dwars doorheen. Hier voelen we motregen.
Na 10 km komen we plotseling uit de wolk en is het droog.
Een aantal kilometers verder begint het iets te regenen. We zijn er nu bijna en willen nu niet meer omkeren.
Het is eigenlijk ook best een lastige klim. Je gaat soms weer naar beneden en dan weer fors omhoog.
Dat verklaart ook de 1089 hoogtemeters, terwijl de top op 960 meter ligt.

De top is ook best apart. Het is een grote haarspeldbocht waar je rechts om een rots heen moet en je kunt via de andere weg weer terug.
Dit heb ik alleen eerder op de Col de la Bonette gezien.

Intussen regent het flink en we trekken de regenjacks aan voor de afdaling.
We komen door dikke mist en zien soms geen haar voor ogen. De gele blokken zijn nu duidelijk zichtbaar en wijzen ons de weg naar beneden.
Met zere vingers van het remmen komen we zeiknat bij de auto.
We hebben gelukkig droge kleren mee en stappen voldaan in de auto.
Even een krant kopen om de schoenen droog te maken.

Een slang door het landschap.	We komen boven de wolken.	Fraai bord op de top.

Het zonnetje schijnt lekker als we met de auto naar Los Gigantes rijden.
Vanaf daar willen we een ronde rijden van 75 km over 2 cols.
We vinden een goed plekje en stappen op de fiets.
Het gaat meteen omhoog tussen de talloze bananenplantages door.

De weg is prima tot we het dorp Tamaimo passeren.
Vreselijk slecht asfalt tot aan het volgende dorp Santiago de Teide.
Hierna wordt het beter en rijden we naar de top van de Puerto de Erjos (1117 m).

We moeten nu afdalen naar de kust en ontdekken een leuk restaurant.
Koffie met cake en dat voor 4 euro totaal en uitzicht op de Atlantische Oceaan.
We dalen verder af naar de kust via een paar fraaie haarspeldbochten.
Door naar Buanavista del Norte en daar begint de klim naar Degollada del Cherfe, een klim van 21 km met het venijn in de staart.

Het is steeds zo'n 7% stijging en er staat erg veel wind. Dit maakt de klim behoorlijk lastig.
Een stuk van 12% doet de ruggen kraken.
De natuur is schitterend en je moet gewoon om je heen kijken.

Als we het dorp Masca naderen zie ik een muur opdoemen.
Het is echt een muur van zo'n 200 meter met een percentage van 15% of meer.
Stapvoets kruipen we omhoog tot een uitzichtspunt.
Frank denkt dat we boven zijn, maar ik wijs naar beneden.
Er komt nu 2 km afdaling en dan 4 km dolle pret (8.5%, 12.5%, 10.5% en 12.5%).
Je ziet de weg tegen de wand lopen. Herkenbaar zijn de gele betonblokken als vangrail.
Het ergste is niet de stijging, maar de staat van het wegdek op deze 4 km.
Ik zou normaal gesproken de MTB gepakt hebben voor dit traject.

Ik schiet veel plaatjes, want je kunt steeds naar beneden kijken waar de weg door het landschap kronkelt.
Prachtig gezicht waardoor ik de pijn in de benen vergeet.
Boven staat een lullig bord met "Cherfe". Verder helemaal niets :(
Ik weet overigens nog steeds niet wat Cherfe betekent. Ik hoop op iets als "klimgeit".

Mooi landschap en blauwe oceaan.	Even naar beneden kijken.	Pittige bocht.

De zon schijnt en we pakken de auto naar Arafo.
Hier willen de klim doen naar Puerto de Izaña dat ligt rond de 2300 m hoogte.
Het is zonnig, maar we zien wel een behoorlijk wolk tegen de wand liggen.
Daar rijden we wel doorheen en dan is het mooi weer, denken we.
Het eerste stuk is 19 km klimmen tot de afslag naar de Inzana.
Dat is al een behoorlijke klim met weinig op en aanmerkingen.
Wel een heel rustige, maar dat kwam waarschijnlijk door het weer boven.

We draaien de weg richting Inzana in en komen in dichte mist.
Dan heb ik het over zicht van 20 meter.
De wolken hebben de overhand op deze hoogte en we besluiten niet verder te gaan.
Het is onverantwoord verder te fietsen. De auto's kunnen ons immers niet zien.
Als we afdalen weet ik dat dit besluit het enige juiste was. Het regent immers en de weg begint ook nat te worden.
Voorzichtig dalen we af en komen heelhuids beneden.

We gaan deze middag naar het nieuwe hardrock cafe van Tenerife (december geopend).
Tjonge wat een indrukwekkend groot gebouw is dit.
We nemen een hamburger (aan te raden hier) en ik koop een T-shirt (zwak punt van mij).

Na het avondeten drinken we altijd ergens een kop koffie en belanden dit keer in Harley's, een Amerikaanse keten van restaurants naar het gelijknamige motormerk.
Hier begint ineens een band te spelen, "Blackhole", en coverband dat blues en rock speelt.
Spelen ze ineens "Wish you were here" en waarachtig ook "Comfortably Numb" van Pink Floyd.
De gitarist van Italiaanse afkomst gooit steeds alle registers open en tovert de een na de andere solo uit zijn gitaar.
Kippevel momenten genoeg deze avond.
Zelfs van slappe nummers als "Superstitious (Stevie Wonder)" en "Have you ever seen the rain" (CCR) weet deze band nog een spektakel te maken.
En dat voor 20 man en een paardekop :)

Toch nog een goede dag vandaag.

Glas-in-lood fiets.	Donkere wolken boven ons.	De afslag naar Izaña.

Vandaag doen we de noordkant van de Teide en willen via Narices del Teide (2100 m) naar de Boca de Tauce (1980 m).
Vanuit Guia de Isora draaien we de TF-38 op en weten dan dat er nog 32 km klimmen voor de boeg ligt.
Het is vanaf deze kant een heel gelijkmatige klim met percentages tussen 5 en 6%.
In het begin is het asfalt nog prima, maar na een 10 km is het gedaan met de pret.
Gaten en bobbelig asfalt, soms zo slecht dat ik met de MTB nog niet erover zou gaan.
Mijn huurfiets (glas in lood exemplaar) hobbelt er rustig over en geeft geen krimp.
Hoe hoger we komen, hoe slechter het is met het wegdek.
De blik op de besneeuwde top van de Teide maakt een hoop goed.
Boven raken we aan de praat met een Deens stel dat ons vraagt naar de mooiste wandelroutes (??).

De terugweg is een ramp. Ik ga nog liever klimmen dan deze weg afdalen.
Met verkrampte handen van het remmen komen we beneden en zijn unaniem van mening dat we deze nooit meer afdalen.
Wat een drama is deze weg.

Beneden is het even bijkomen en terug naar het hotel.
Best veel 32 km klimmen.

Mooi en bijzonder landschap.	Blik op besneeuwde Teide.	Vulkaanlandschap.

Diverse mensen hebben ons verteld dat de TF-21 een fraaie col is die je zeker een keer moet doen.
Ik heb geen grafiekjes en op alle websites komt de klim niet voor.
We gaan op onze laatste dag op ontdekkingsreis en fietsen vanaf het hotel naar het dorp Granadilla de Abona.
Dat is al een aardige eindje omhoog fietsen en na 20 km komen we bij de voet van de klim.
Vanuit het dorp is het meteen pittig. Je kunt maar beter het dorp snel uit zijn lijkt de gedachte bij deze percentages.

Het asfalt is prima in orde en de weg is een "loper". Henkapie zou smullen van deze klim.
Onderweg een paar fraaie hairpins met wederom de bekende gele betonblokken in de bochten.
Het is erg rustig en je kunt de vogels horen fluiten.
Bijna boven is een klein restaurantje en we bestellen 2 koffie en 2 cola's.
Het leuke van deze plekjes is de eenvoudigheid en vriendelijkheid van de mensen.
We moeten maar liefst 5 Euro afrekenen en gaan verder tot in Vilaflor.

De klim was 14 km en ik moet nog uitzoeken wat het hoogteverschil nu was.
Ik noem deze klim de "Pico del Vilaflor".

De benen zitten vol na 6 dagen klimmen. Morgen naar huis.

Nog 13 km.	Fraaie hairpin.	Mooi zicht op de velden.