Vandaag vertrokken naar Arabba in de Italiaanse Dolomieten.
We gaan hier een hotel bezoeken voor de VOEK jubileumreis van volgend jaar.
Om 06:00 met Frank, Daniël en Henkapie in de bus van broer Henk gestapt.
Bij Nijmegen horen we een vreemd geluid uit de motorkap.
We stoppen en bellen de ANWB.
Er komt een sleepwagen die ons naar een pompstation brengt.
Opvallend is dat we gewoon in de bus mogen blijven zitten. Het is een raar gezicht.
De monteur van de ANWB hoort het al, de distributieriem is stuk. Einde oefening.
Intussen moeten we eerst weer naar Nijkerk en een andere sleepwagen brengt ons terug.
Mijn vrouw is totaal verbaasd dat we weer op de dam staan.
Frank en Daniël halen een VW Transporter bus (geregeld door verzekering Frank) in Blaricum op en Henkapie en ik trekken intussen de bus leeg.
Als we de nieuwe bus vol hebben rijden we om 12:00 naar Italië.
Deze hele grap heeft ons 6 uur gekost.
De humor zit er overigens nog steeds in.

Hier ging het mis.	Op de sleepwagen	Henkapie vindt het nog steeds leuk.

Na een heerlijke nacht in het hotel kunnen we eindelijk zien waar we terecht gekomen zijn.
Een prachtig hotel in een leuk gezellig dorp.
Het ontbijt smaakt goed en we maken ons op voor de eerste verkenningsrit.
Het eerste deel van onze rit is relatief makkelijk.
Een beetje naar beneden en soms wat vals plat.
Als de afslag naar de Passo de Fedaia is genomen is het hek van de dam.
Een paar verschrikkelijk steile kilometers over een zeer brede weg.
Soms komt het voorwiel omhoog wat wijst op 19% steiging.
Dit gaat zo'n 6 km door.
Aan de ander kant, hoe hoger hoe fraaier de col.
De blik naar beneden maakt alle ellende goed.

Op de Passo de Fedaia drinken we een cola in de heerlijke zon.
Na een leuke afdaling beginnen we aan de Passo di Pordoi, de col van Fausto Coppi.
Dit is een klim die niet steil is, in een mooie omgeving en 27 haarspeldbochten heeft.
Zoals Frank later zou zeggen "Zo hoort een klim te zijn".
Het is op de Pordoi verschrikkelijk druk met touringcars en motoren.
Blijkbaar is het in Italië nog vakantie.

In de afdaling richting Arabba wordt druk gewerkt aan nieuw asfalt.
Het zou handig zijn als men het asfalt eerst laat drogen voordat je iedereen erover heen stuurt.
Onze banden vol met teer en steentjes. Gedver!
Met scherpe keien vegen we de banden schoon en komen we terug in het hotel. Hier wassen we de banden. Meer kunnen we niet doen.

Vandaag 70 km en 1920 hoogtemeters.

Morgen verkennen we de koninginnenrit.

Blik op Fedaia.	Op de top.	Bocht op de Pordoi.

Vandaag de koninginnenrit.
We stappen vroeg op de fiets om naar ons doel van vandaag te rijden, de Tre Cime Lavaredo.
Allereerst krijgen we Passo di Falzarego voor onze kiezen.
Dit is een niet al te zware klim die reikt tot een hoogte van 2117 m.
Een kilometer onder de top ligt een haarspeldbocht in de rotsen.
Zeer bijzonder en mooi om te zien.
Boven een jasje aan en afdalen naar Cortina d'Ampezzo.
Dit is een grotere stad dan ik dacht en na wat zoeken vinden we de route naar de Tre Croci, een pas op een hoogte van 1802 meter.
Op papier een eenvoudige klim, maar in werkelijkheid een loeder.
Onregelmatig en soms zeer steile passages.
Eenmaal boven slaat de twijfel toe. Moeten we verder naar Tre Cime Lavaredo of keren we hier om.
We moeten tenslotte ook nog weer terug over dezelfde weg.
Ik kijk op het grafiekje en zie dat er straks nog 5 zware kilometers komen van > 10%.
We zijn er nu zo dichtbij en het zou jammer zijn om om te keren.
Henkapie hakt de knoop door. We zijn er nu toch, gaan!

Na de afdaling van de Tre Croci komen we aan de voet van de Tre Cime Lavaredo.
Er volgt een zeer steile kilometer met stukken van 15% en dan een paar vlakke kilometers langs 2 prachtige meren.
Tjonge wat is dit mooi hier.
Nu de finale met kilometers van 11%, 13,5%, 12% en 11%.
Het is nu afzien geblazen en af en toe pak ik een fotomomentje ;)
Het is een schitterend weg met veel bochten.
Steeds heb je zicht op het enorme rotsmassief.
Boven wemelt het van de auto's en dagjesmensen.
Het uitzicht hier is dan ook indrukwekkend.
Ik krijg complimenten voor onze prestatie van een Amerikaanse dame: "Amazing that you did this".

We dalen af naar de meren en nemen een terras.
Ik denk na over wat er nog komen gaat. We moeten namelijk weer terug over de Tre Croci en de Falzarego.
Op de klim van de Falzarego voel ik kramp. Blijven drinken en doorgaan.
We worstelen ons naar boven en dalen af naar Arabba.
Na 125 km en 3380 hoogtemeters zijn we allemaal aardig aan het latje.
Wat een geweldige dag was dit.
De koninginnenrit heeft zich bewezen.

Morgen naar Bovec in Slovenië.
Onderweg willen we de Monte Zoncolan doen.
Hier hebben we zeker de MTB nodig.

Vandaag 125 km met 3380 hoogtemeters.

Bocht in rotsen.	Blik over het meer.	Frank en John boven.

Vanochtend vertrokken uit het hotel.
Wat een vriendelijke en gastvrije mensen zijn dit.
We rijden door de bergen naar Ovaro, waar we de Monte Zoncolan willen fietsen.
Dit is een verschrikkelijk col, bekend uit de Giro d'Italia.

Als we in Ovaro arriveren regent het.
We horen onweer en besluiten eerst even te lunchen.
Het klaart op en we beginnen aan de klim.
We zijn nog geen kilometer op weg als het begint te regenen.
Ik doe een regenjackje aan en begin aan de eerste steile kilometers.
Op de weg staan percentages van 16%, 17%, 19% en zelfs 22%.
Wederom moet ik druk op het voorwiel houden om deze op de weg te houden.
Ik rijdt zelfs even onder 5 km/u.
Blij dat ik op de MTB ben. Op de racefiets is dit bijna niet te doen.

Ik fotografeer de steile bochten en kan soms moeilijk weer op de fiets klimmen.
Het begint nu serieus te regenen en als ik bliksemflitsen zie ga ik schuilen onder een huisje.
Als het wat minder hard gaat besluit ik door te fietsen.
De hele klim is 10 km, maar zelden heb ik zoveel steile kilometers achter elkaar gereden.
Het is meter voor meter en crank voor crank.
Bovenin zijn 3 tunnels, waar het licht aan springt als je de tunnel in rijdt.
Dat licht gaat bij mij niet aan ik moet in het donker door de tunnel.
Ook al zie je het einde van de tunnel, je kunt niet recht fietsen.
Ik buts tegen de wand en besluit dan maar te lopen.
Als ik tunnel uit loop springt het licht achter mij aan.

Na de tunnels nog een paar flinke haarspeldbochten tot je de top bereikt.
Het regent pijpenstelen, maak snel een foto van het pasbord en daal af naar de tunnels.
Ik kom Henkapie tegen en wacht hier op hem om samen af te dalen.
De afdaling is koud en pittig. Ik ruik de schijfremmen van Henk.
Flink remmen en goed opletten.
We belanden in een kudde koeien. Langzaam passeren we de kudde.

Beneden is het omkleden en alles in de bus proppen.
Dit was weer een heroïsche dag in de geschiedenis van de klimgeiten.

Na een warme bak koffie rijden we naar Bovec in Slovenie"voor het tweede deel van deze reis.

Oh ja, Henk had wel een hele rare broek aan vandaag.

Vandaag maar 20 km, wel met 1200 hoogtemeters.

Pittig bochtje.	Slechts 22%.	Henk in rare broek