Gisteren vertrokken naar Susa in Italië voor een weekje fietsen in de bergen.
Uiteindelijk met 6 fietsers en begeleider Brenda vertrokken. Karel (ongeluk) en Henk (prive omstandigheden) konden helaas niet mee.
Rond 16:30 arriveren we in Susa. Iedereen is moe van de reis en al vroeg liggen we te ronken.
Ik heb met Frank kamer 202, wat weer een prachtig nummer is. Slaat nergens op maar ik heb graag iets met een 2 erin.

Vandaag staat de Colle del Finestre op het programma. Een heel zware col met de laatste 8 km onverhard.
Deze beklimming zat dit jaar in de Giro d'Italia.
De renners en volgwagens gingen gewoon over de col, dus waarom kunnen wij dat dan niet?
We gaan op safe en nemen de MTB.
De klim is 19 km met een stijgingspercentage van dik 9% gemiddeld.

We rijden Susa uit en krijgen meten de eerste steile kilometers voor de kiezen.
Een prachtige asfaltweg loopt via ontelbare haarspeldbochten (Daniël telde er 20) omhoog als daar na 11 kilometer de onverharde 8 km beginnen.
De "Strade de Finestre" ligt er veel slechter bij dan gedacht.
Hier kun je echt niet met een racefiets rijden. Hoe ging dat dan in de Giro?

Als we boven de boomgrens komen zie ik het mooiste deel van de klim.
Als een slang loopt de weg door het groene landschap. Wat een prachtige klim is dit.

Boven staan veel auto's geparkeerd voor het pasbord en het monument voor Danilo de Luca. Schande!
Henkapie is in geen velden of wegen te zien. Brenda zegt dat hij nog steeds fietst, maar last heeft van een bovenbeenspier.
Ik ken hem langer dan vandaag en weet zaker dat hij boven zal komen.
We doen met de andere 5 intussen nog een afdaling aan de andere kant.
Het plan is om de Colle dell'Asietta te doen.
Na een paar honderd meter keren we om op dit geitenpad. Zeer slecht, zelfs voor de MTB.
Op de top is Henkapie ook gearriveerd en met 6 dalen we af naar het hotel.
Wat een dag, wat een klim.
2000 hoogtemeters vandaag!

We zijn er klaar voor.	Is dat Anton zonder helm?	Wat een uitzicht!

Vandaag weer een MTB rit.
De Col du Sommeillier stond op het menu en dat is een onverharde klim van 26 kilometer.
We hadden geen idee wat ons te wachten stond.
Nadat we met de bus naar Bardonecchia zijn gereden is het zoeken naar de start van de klim.
Deze hebben we vrij snel te pakken en we beginnen aan de eertse kilometers die gelukkig verhard zijn.
Noem het maar verhard, want er zitten enorme gaten in de weg.
Het is ook meteen steile wandrace door een paar smerige haarspeldbochten.

Na 6 km is het gaan met het asfalt en belanden we op bar slecht onverhard wegdek.
Keien en gaten. Ik vrees het ergste als dit zo door gaat.
Gelukkig wordt het later minder slecht.
Als er een serie haarspeldbochten volgen moet Brenda keren. Dit is te gek met de auto.
Wij rijden de bochten omhoog.
Als ik een foto maak van Anton zie ik een motorrijder omvallen. Het is hem te steil.
Anton helpt de man overeind en gaat verder.
We komen op een stuk wat volledig besneeuwd is. We zitten op 2400 meter.
We klunen er omheen en krijgen nog 2 van zulke stukken.
Op een bar slecht stuk lig ik plots op mijn rug. Gebrek aan techniek zou broer Henk zeggen.
Als het echt te slecht wordt besluiten we terug te gaan. Dit is gekkenwerk.

We dalen af en moeten weer over de stukken sneeuw terug.
Ik loop met mijn fiets over de sneeuw en glij naar beneden.
Ik kan nog net blijven hangen en met hulp van Theodoor en Daniël kom ik terug op het pad.
Henkapie heeft het op beeld :(

Als we Brenda weer zien gaat Theodoor met de auto mee naar beneden. Met een crossfiets is het lastig dalen.
In Bardonecchia nemen we een pizza en een cola op de goede afloop.
Wat een avontuur was dit. Heerlijk!

1400 hoogtemeters vandaag!

Waterval in zicht.	Frank en Daniël klunen.	Idee van Anton.

Anton helpt motorrijder.	Wat een bochten!.	Brenda in de hairpins

De MTB staat in de schuur en de racefiets is aan de beurt.
De Colle del Nivolet gaat vandaag beklommen worden.
Dit is een verborgen juweeltje ergens in de buurt van Turijn.
We rijden met de bus en auto naar Locana gelegen aan de voet van de klim.
De klim heeft een lengte van 40 km, 2000 hoogtemeters en een top op 2612 meter.
We vinden als snel een grote parkeerplaats, trekken de fietsen uit de bus en gaan op pad.
Het is een rustige aanloop met percentages die schommelen tussen de 1 en 4%.

Na het dorp Gera is het klaar met de rust. Er dienen zich een paar serieuze kilometers aan met uitschieters tot 15%.
Dan verschijnt er een tunnel van 3,5 km. Dit willen we niet.
We kiezen voor een route om de tunnel heen (volgens Google Maps).
Dit blijkt een waar geitenpad met wel een paar leuke haarspeldbochten.
Echter, deze weg eindigd midden in de tunnel.
We moeten dus nog de helft van de tunnel doen. Ik gebruik mijn GPS als verlichting voor de schaarse auto's.

Na de tunnel komen de mooiste stukken van de klim.
Eerst een 5 km a 9% naar het stuwmeer op 2275 m en daarna nog een leuk toetje naar de top.
De uitzichten zijn formidabel en ik krijg er geen genoeg van.
Ik heb kippevel van de kou en van de opwinding.
Elke keer denk ik het ultieme shot gevonden te hebben, maar zie dan weer een betere plek.
Boven is het fris en waait het behoorlijk.
We dalen snel af naar betere temperaturen (25 graden).

De Colle del Nivolet staat met stip in mijn persoonlijke top-3. Wat een juweel!

2200 hoogtemeters vandaag.

Geitenpad.	Natuurgeweld.	Ultieme shot.

De Col de l'Iseran staat al jaren op mijn verlanglijstje.
Al in 1993 reed ik de noordkant, vandaag gaan we de zuidkant doen vanuit Lanslebourg.
Het is een klim van 32 kilometer tot een hoogte van 2770 meter, waarmee deze tot de hoogste van Europa behoord.
Het eerste deel is niet erg zwaar, maar in het dorp Bonneval begint het echte werk.
Het is nu 13 km klimmen met percentages tussen de 7 en 9%.
De zuiltjes langs de weg geven aan hoeveel er nog te gaan is en wat het percentage is van de komende kilometer.
Ik zit lekker in mijn ritme en spreek een Duitser en een Engelsman die met volle bepakking de col op rijden.
Dat verdient respect. Later haal ik een vader met twee kleine kinderen in die ook omhoog rijden.
Ik schat tussen de 5 en 8 jaar. Klasse hoor op deze leeftijd.
De laatste 2 kilometers zijn pittig (10 en 8%), maar het uitzicht en de sneeuwwallen maken veel goed.
Ik merk dat de ijle lucht zorgt voor een kortere ademhaling.
Boven waait het stevig en is het snel een jasje en beenstukken aan.

Als iedereen boven is maken we een groepsfoto bij het pasbord, waar het overigens een drukte van belang is met fietsers en motorrijders.
We dalen af naar Bonneval voor een lunch.
Anton is zich niet bewust dat we in Frankrijk zitten en vraagt zich af waarom de ober Frans praat.
Tja, dat heb je met ijle lucht :)
De afdaling naar Lanslebourg loopt lekker en we hebben weer een mooie dag gehad.

1500 hoogtemeters vandaag.
Nieuwe bijnaam voor Frank geboren vandaag: "Run BMC".

Blik naar beneden.	Meters sneeuw.	Op de top.

Vanochtend zijn we naar Briancon in Frankrijk gereden voor de Col de l'Izoard.
Dit is een befaamde col uit de Tour en is ook een hele mooie.
We zijn Briancon nog niet uit of ik hoor een geroep van achteren.
De ketting van Anton is gebroken en ligt naast zijn fiets.
Hij kijkt beteuterd en vreest dat hij in de auto moet stappen.
Echter, Frank duikt in zijn rugzak en ontdekt een roestige quick-link.
Het blijkt te passen en Anton kan door.
Het weer is prachtig en we rijden lekker naar boven.
Henkapie heeft snode plannen vandaag en rijdt als een bezetene.
Ik wil me niet op de kop laten zitten en moet alle zeilen bijzetten om hem voor te blijven.
We dachten rustig aan te doen. Waar haalt hij de energie vandaan?
Op de top is het heerlijk en na de nodige foto's duiken we aan de andere kant naar beneden.

We nemen lunch in een klein dorp en eten ons vol aan heerlijke pizza's.
Helaas moeten we nog wel een behoorlijk aantal pittige kilometers terug naar de top en dat met een volle maag.
We rijden terug door het Case Deserte, een gebied dat doet denken aan een western.
Natuurlijk even stoppen bij het monument van Bobet en Coppi en de laatste 3 kilometers omhoog.
Grootste tegenstander vandaag waren de ontelbare vliegen die om je heen blijven circelen.
Daniël heeft er 2 doorgeslikt en Theodoor was blijkbaar ook een gewild object.
Vervolgens nog een heerlijke afdaling naar Briancon en wederom een prachtige dag.

1800 hoogtemeters vandaag.

Blik naar beneden.	Zuil op de top.	Frank en Theodoor in het "Casse Deserte".

Laatste dag fietsen vandaag.
Anton neemt een rustdag en stapt in bij Brenda.
Plan is om naar het dorpje Montenicio te fietsen via een binnendoor weggetje.
Dat loopt lekker tot de laatste 6 km.
De smalle weg loopt via een paar haarspeldbochten fors omhoog en tikt regelmatig 20 tot 24% aan.
Het is wel een hele mooie rustige weg dat eindigd in het dorp Montenicio waar helemaal niets te beleven is.
Nu is het 5 km afdalen naar de doorgaande, wat drukkere weg, naar de Col de Mont-Cenis.
Deze pikken we op en rijden over de grens naar Frankrijk naar de prachtige bochten van de col.
De weg loopt glooiend langs het grote stuwmeer en we stoppen bij een restaurant op de top.
De oude dame van het restaurant praat honderd uit over Napoleon en Hannibal, die ooit met zijn olifanten over deze pas kwam.
Na de lunch onder een heerlijke zon dalen we terug af naar Susa.

1900 hoogtemeters vandaag.

Henk op 24%.	Steile hairpin.	Blik op bochten "Mont Cenis".

Gisteravond afscheidt genomen van de hotelbaas.
Hij was erg enthousiast over ons bezoek en heeft een groepsfoto en foto van de klimgeitenvlag gemaakt.
We zijn afgelopen week prima verzorgt en heel tevreden over het hotel.
Vanochtend vroeg aan het ontbijt en met enige moeite de bagage in de bus gekregen.
Onderweg natuurlijk alle verhalen en belevenissen nogmaals de revue laten passeren.
Tjonge wat hebben we een mooie week gehad.
Het weer was elke dag top en de beklimmingen stuk voor stuk prachtig.

We begonnen op de MTB fiets waarmee de Colle del Finestre en de Col du Sommeiller werden beklommen.
Deze laatste konden we niet helemaal tot de top doen vanwege de barre staat van de weg.
Daarna op de racefiets een van de mooiste cols gereden die gezien heb, de Colle del Nivolet. Dit is een relatief onbekende, maar werkelijk schitterende col.
Vervolgens uitstapjes naar Frankrijk voor de befaamde Tourcols Col de l'Iseran en de Col d'Izoard.
Als laatste de klim naar Moncenisio via zeer steile haarspeldbochten en de klim naar de Col de Mont Cenis.

In totaal bijna 11.000 hoogtemeters werden er gefietst.

Nog een paar bijzondere dingen uit deze week zijn de tricolore wasknijpers die ik gekocht heb van een straathandelaar, de Klimgeitenshirts van Henkapie, de Limoncello, de ijsjes van Anton en de "rustige terrasjes" in Susa.

We kwamen ook tot de conclusie dat de zwaarte van klim een extra factor behoeft, het feit of een klim verhard of onverhard is. Hier gaat komende tijd aan gewerkt worden.

We werden deze week uitstekend begeleid door Brenda, die bijna overal, zelfs onverhard, naar boven durft te rijden.
Bij deze ook dank aan mijn medefietsers Frank (de planner), Daniël (de driver), Anton (penningmeester), Theodoor (de filosoof) en Henkapie (hoofd eieren).
Het was een geweldige week!

Tricolore wasknijpers	De vlag aan het hotel.	Susa.