Gisteren ben ik met Frank vertrokken richting de Pyreneeën, waar we vanaf zaterdag met 58 leden een weekje gaan fietsen.
We doen de rit in 2 etappes.
We rijden naar Orleans waar we gaan overnachten.
De reis loopt voorspoedig tot Parijs, waar we in de files terecht komen op de bekende "perifirique".
Met enige vertraging arriveren we in het hotel Orleans.
Vanuit het hotel hebben we uitzicht op de Loire. Prachtig!
Een paar uur later arriveren ook Jan En Eveline, de mede-organisatoren van deze reis.

Vandaag stappen we rond 09:00 in de auto om de laatste 700 km te rijden naar Argeles-Gazost.
Dit loopt een stuk soepeler en zonder problemen arriveren we rond 17:00 bij hotel "Le Levant Soleil".
Dit staat voor de opkomende zon. Nou dat is al lang gebeurd en het is slechts 28 graden.

We nemen intrek in kamer 114. Kamer 113 is helaas niet voor ons.
Vanavond nemen we alle dingen door voor de reis.

Vanochtend met Frank in de auto gestapt op weg naar het dorpje Fabian.
Hier start de klim naar Cap de Long en Lac d'Aumar.
Deze stuwmeren staan al tijdje op mijn "todo" lijstje en vandaag wil ik deze gaan fietsen.
We parkeren aan de voet en stappen onder ideale omstandigheden op de fiets; een heerlijke zon en strak blauwe lucht.
De klim loopt best lekker en zal ons uiteindelijk op 2172 meter brengen.
Onderweg is er een prachtige serie haarspeldbochten, waar ik mijn fototoestel flink aan het werk zet.
Na 11 km is er een splitsing. Links naar Cap de Long en rechts naar Lac d'Aumar.

We doen eerst Cap de Long.
Het landschap op deze klim doet me denken aan de Col d'Izoard; ruig en ongerept.
De klim eindigd bij een enorm stuwmeer, waar je gewoon overheen kunt fietsen.

We dalen af en pakken ook nog het hupje naar Lac d'Aumar.
Er is echter geen sprake van een makkie. Stukken van 12% zijn geen uitzondering.
Boven bij het meer is niet veel te doen. Er is zelfs nergens een bord te vinden met iets wat op Lac d'Aumar lijkt.
Wel veel plekken met sneeuw. Best apart als het 28 graden is.

Terug bij het hotel is de bus al gearriveeerd. Later druppelen de anderen ook binnen.
Het gaat nu echt beginnen!

Vandaag 40 km en 1440 hoogtemeters.

Prachtige bochten!	Stuwmeer Cap de Long.	De Voekers zijn binnen.

Wat een feest!. Vandaag rijden de klim naar Luz Ardiden.
Met de hele club van 58 starten we in groepjes (net als op de woensdagavond) en rijden naar Luz-Saint-Sauveur.
Ik zit in een groepje van 13 (hoe is het mogelijk) en Arend weet een andere weg dan de GPS doet geloven.
Dit pakt prima uit en we starten vol goede moed aan de 14 km klim naar Luz Ardiden.
Het gaat lekker en hoe hoger we komen hoe fraaier het uitzicht naar beneden.
Boven maak ik foto's van veel fietsers die naar boven komen.
In het mooie weer is heerlijk vertoeven op de betonrand waar ik een prachtig overzicht heb naar beneden.

Als mijn groepje boven is dalen we samen af en eten pizza's, pannekoeken en geitenkaas in Luz-Saint-Sauveur.
De vrouw des huizes heeft wel wat weg van Ma Flodder, maar dan de nette versie.

Na de lunch besluiten 7 mannen de extra lus over de Col de Borderes te nemen.
Zelf dacht ik dat het wel mee zou vallen, maar het is toch een pittige klim.
Het is even piepen en kraken op een stukje 17%.
Bert heeft het lastig en weet zich scheldend naar boven te wrikken.
Boven bij het klassieke zwarte pasbord (heerlijk) staan ook de boeren te wachten.
De afdaling naar Argeles-Gazost is vervolgens een genot en ik kan het niet laten om toch een stukje finale te rijden met Peter en Jan.

Vandaag 95 km met 2160 hoogtemeters.

In slagorde.	Het uitzicht!	Peter met kano.

Gisterenavond kregen we bezoek van Sint en Piet.
Zij wilden wel eens weten wat die VOEKers nou allemaal uitvreten in Argeles-Gazost.
Aantal van ons werden naar vooren geroepen en werden in het zonnetje gezet, als je het zo wilt noemen. Hilarisch!

Ook vanochtend waren zij weer van de partij bij het maken van de groepsfoto.
Na de fotosessie is het tijd om te gaan fietsen.
Belangrijkste en meest aansprekende klim is vandaag de Col d'Aubisque.
Echter om bij de Aubisque te komen moet je eerst over de Col de Soulor.
Dit is met name aan het einde best een pittige opgave.

Als ik met Frank boven kom staan een aantal boeren te overleggen over het vervolg van de route.
Wij besluiten meteen door te rijden naar de Col d'Aubisque.
De foto's van de pasborden heb ik toch al en ik zit juist lekker in mijn ritme. Meteen door dus.
Het is tevens een kans om deze week 1 keer als eerste boven te komen :)
Op de Aubisque is het heerlijk rustig en ik pak mijn kans om de grote fietsen zonder mensen op de foto te zetten.

We nemen lunch op de top en 1 voor 1 druppelen andere VOEKers binnen.
We formeren een groepje en dalen terug af naar de Col de Soulor.
Hier verbaasd Arend zich over het formaat van het geslachtsdeel van een ezel.
Henkapie heeft kramp, drinkt veel en besluit om met ons groepje mee te gaan naar de Col de Spandelles.

De klim van de Col de Spandelles is loodzwaar.
Ik wist dit en toch ga ik er weer aan beginnen. Hoe dom kun je zijn?
Ik blijf bij Henkapie en samen peddelen we naar de top.
De afdaling naar Argels-Gazost is een drama; butsen, gaten, gootjes en slecht asfalt.
Hier moet echt eens wat aan gedaan worden.

Beneden hebben we 75 km op de teller en 2400 hoogtemeters.

Fietsen op Aubisque.	Arend is verbaasd.	Henkapie op Spandelles.

Gisterenavond kregen we wederom bezoek van Sint en Piet.
Zo was men niet tevreden over het feit dat Bert van Koot zijn "gekregen" roze sokken niet aantrekt.
Hij belooft beterschap en verschijnt vanochtend met overschoenen aan de start. Daaronder inderdaad zijn roze sokken!
Henkapie stond gisteren geparkeerd op de Aubisque en ontvangt een parkeerschijf van de Sint.

Vandaag gaat onze tocht naar de fameuze Col du Tourmalet.
Deze berg zit al sinds 1910 in het parcours van de Tour de France en mag niet ontbreken op ieders palmares.
Het is weer bijzonder fraai weer als we vertrekken naar Luz-Saint-Sauveur.
Hier is het linksaf omhoog en een bord geeft aan dat er 18,6 km geklommen moet worden.

De hitte speelt ons nog geen parten, want in het begin zijn er aardig wat stukken in de schaduw te fietsen.
Ik rijdt mijn eigen tempo en ben van plan om het tweede deel van de klim harder te gaan rijden.
Hier komt helemaal niets van terecht.
Met name de laatste 2 km van 8% en 10% zijn taai en lastig.
Ik hoor geschreeuw van boven waar een aantal snelle mannen al zijn gearriveerd.
Ik plof neer op de top en als ik weer een beetje bij ben koop ik cola en water.
Het uitzicht is overigens indrukwekkend. Dit is me 6 jaar geleden niet zo opgevallen.
De "Tourmalet" is bijzonder, legendarisch en vooral gemeen.

Na een tijdje daal ik met Frank af naar het "Hans Docter" restaurant waar we een pasta eten en heel veel cola.
Om een idee te geven, het was 29 graden op de top van de Tourmalet.

Henkapie, Henk (2x), Bert, Kees (klasse hoor), Theodoor, Joost, Johan en Anton komen ook naar het restaurant.
Het wordt hier steeds drukker en de ober kan het bijna niet meer aan.
Intussen zijn ook de laatsten van de groep hier aangekomen, maar zij moeten nog door naar de top wat nog een dikke 5 km is.
Dit gaat ze ook zeker lukken, want zojuist krijg ik de eerste foto's al binnen.

Met een groepje van 6 daal ik af en rijden we kop over kop met de wind vol tegen terug naar het hotel.
Het was wederom weer een fraaie en prachtige dag.

En ....., Albert rijdt vandaag naar goud. Gefeliciteerd!
Bartheld is als eerste boven en krijgt vanavond de "Souvenir Goddet".

Beneden hebben we 75 km op de teller en 1650 hoogtemeters.

Henk en Kees in actie.	Blik naar beneden.	Albert is goud.

Het was de bedoeling om vandaag een rustige dag te hebben.
De rit naar de Pont d'Espagne is op papier niet moeilijk, maar was in werkelijkheid best lastig.
Het begint allemaal vanochtend met de pedalen van Anton. Na onderzoek blijkt dat er nieuwe moeten komen.
Oplossing ligt bij de lokale fietsenzaak, waar nieuwe pedalen worden gemonteerd.
We starten derhalve 20 minuten later dan de rest aan de rit.

Voordeel van laat starten is dat je veel anderen gaat inhalen en deze ook nog eens ziet tijdens een rit.
Als ik bij een serie nieuwe haarspeldbochten kom besteed ik behoorlijk wat tijd om een foto te maken zonder auto's.
Ik klim op mijn sokken op een heuveltje voor een betere foto. Omhoog gaat prima, maar terug glij ik op de kont naar beneden.

Onderweg zie ik Henk op een muurtje liggen en die wordt "gewokkeld" door Kees.
Samen fietsen we verder en als we bij het dorp Cauterets komen ga ik alleen verder.
Je rijdt omhoog langs een enorme waterval en dat is heerlijk.
Ik spreek Con die vroeger is vertrokken vandaag en deze klim ook gaat volbrengen.
Ik klok percentages van 12% en het wegdek is ook hier eigenlijk dramatisch.
Boven is het druk met auto's en andere fietsers van de club.
We dalen af en een klein groepje gaat met mij mee naar de Col du Couraduque, ook voor mij een onbekende.
Omdat ik heb gezegd dat deze een klimgeiten punt waard is zie ik tot mijn verbazing een behoorlijk groepje.

We rijden op en af richting Aucun, waar de dikke 6 km naar de top van de Col du Couraduque gaat beginnen.
Onderweg rijdt ik 2 keer lek. Lekker hoor een band wisselen bij een dikke 30 graden Celsius.
Men is op de klim volop aan het asfalteren en het is zigzaggen om de natte plekken.
Borden geven keurig de hoogte, af te leggen afstand en percentage van de komende kilometer aan.
Boven is alleen een restaurant en verder niets. Wel een fraai pasbord.

De afdaling is niet prettig, maar ach het was vandaag mooi weer en ik heb weer een nieuwe klim kunnen rijden.

Beneden hebben we 80 km op de teller en 1980 hoogtemeters.

Nieuwe bochten.	Henk wordt gewokkeld.	Klassiek bord.

Vandaag staat de mooiste klim van deze week op het programma, de Cirque de Troumouse (2103 m).
Een behoorlijk deel van de groep vindt deze rit over 95 km te heftig en kiest voor een andere route naar Vallèe d'Arrens.
Ik stap met een groepje op voor de tocht naar de Cirque de Troumouse.
Het is zwaar bewolkt als we Argeles-Gazost verlaten. Het begint zelfs een beetje te miezeren.
We rijden via Pierrefitte-Nestalas naar Luz-Saint-Sauveur.
Hier kiezen we de weg naar Gedre. Een smerig oplopende weg waar je de krachten goed moet sparen.
In Gedre slaan we af naar de Cirque de Troumouse. We hebben 30 km gereden met 800 hoogtemeters, maar nu gaat het pas echt beginnen.

Het wegdek ik ruw, maar goed te fietsen.
In het begin een paar steile stukken waar de 12% een paar keer aangetikt wordt.
De lucht trekt open en de zon komt door. Heel bijzonder!
Na de tolpoort is het nog 8 km klimmen.
Het wordt nu bochtig en er is geen boom meer te zien. Het is kaal en groen.

Er verschijnt een grote waterval en overal om mij heen zie ik plekken met sneeuw en waterstroompjes.
Als ik op 5 km de hoek om kom, ontvouwd zich een indrukwekkend landschap. Het kippevel staat op mijn armen.
Wat is dit mooi. Ik kan het bijna niet uitleggen.

Ik rijdt samen met Theodoor en het toeval is dat we hier 6 jaar geleden ook al samen fietsten.
Bocht naar bocht klimmen we omhoog.
Het uitzicht op de weg beneden is ook al bijzonder fraai.
Boven staan Fons en Janine, die vandaag de begeleiding vormen.
Ook een aantal andere Voekers staan al boven en iedereen is het eens: dit is de mooiste klim van deze week.

Na de nodige foto's is het tijdom af te dalen.
Samen met Frank, Peter en Theodoor arriveren we in Argeles-Gazost.
Tjonge wat een rit en tjonge wat was ik vandaag onder de indruk van deze bijzondere klim.

Beneden hebben we 95 km op de teller en 1790 hoogtemeters.

De lucht trekt open.	De eerste bochten.	water overal.

Sneeuw langs de weg.	Theodoor op lastig stukje.	Blik op de bochten.

De weersvoorspellingen geven onweer aan rond het middaguur.
Dit en de vermoeidheid van de deelnemers zorgt ervoor dat iedereen wat anders gaat doen vandaag.
Een behoorlijke groep gaat de gevreesde Hautacam fietsen. Een klim die ik zelf als zeer zwaar heb ervaren.
Rond 09:30 rijden we naar de voet en mijn benen voelen als zuurstokken.
Ik kan de groep in eerste instantie nauwelijks volgen, maar na een paar kilometer klimmen gaat het steeds beter.
De steile passages kan ik goed verteren en ik kan ritme blijven houden.
In het tweede deel van de klim kan ik zelfs nog versnellen.

Gisteren heeft Kees mijn rug recht gezet en het kan maar zo dat ik hierdoor zo makkelijk kan fietsen.
Op de stukken waar ik 6 jaar geleden nog moest harken gaat het nu een heel stuk beter.
Ik ga de Hautacam nog leuk vinden op deze manier.
Onderweg tref ik Eline die moeite heeft met de steile stukken. Haar verzet is eigenlijk te zwaar.
We rijden naar de top en steken meteen door naar de Col de Tramassel.
Dit is een hupje van zo'n 1200 meter.
Boven is niet veel te doen. Wel een prachtig uitzicht op Argeles-Gazost.

Dit was de laatste klim voor deze week. Het was prachtig!
Vanmiddag inpakken en morgen weer naar huis met in onze achterzak een hoop fraaie beklimmingen en herinneringen.

Vandaag 35 km en 1200 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Anton en Bert op Hautacam.	Eline heeft brons.