We zijn op zaterdag 29 juni op het vliegtuig gestapt naar Reykjavik met onze eigen racefietsen in fietskoffers.
Daar overgestapt op vliegtuig naar Denver.
Hier hebben we 14 dagen gelogeerd in Homewood Suites in Littleton, iets ten zuidwesten van Denver.

Vanuit hier hebben we 3 keer een rondje gereden vanuit het hotel.
Overige ritten zijn we met de auto naar een andere plaats gereden om vanuit daar de route te rijden.

We hebben 2 beklimmingen gefietst boven de 4000 meter, 6 boven de 3000 meter en nog 4 boven de 2000 meter.
In totaal hebben we 11.400 hoogtemeters gereden. Zie kaart onder.

Op zaterdag 13 juli zijn we weer naar huis gevlogen (ook weer via Reykjavik).

Vanochtend werden we door Angela opgehaald en naar Schiphol gebracht.
4 personen, 4 koffers en 4 fietskoffers verdwenen in de bus van broer Henk.
Op Schiphol was het inchecken en de fietskoffers inleveren bij de afdeling "odd sizes".

Na een vlucht van 3 uur komen we aan op het luchthaven van Reykjavik.
Hier moeten we overstappen naar Denver.
Mooi om IJsland uit te lucht gezien te hebben. Fraai vulkanisch landschap.

De vlucht naar Denver is 8 uur en verloopt zonder problemen.
Aangekomen op Denver Airport is het afwachten of onze fietsen echt mee zijn gekomen.
We vinden ze terug op een aparte band waar in eerste instantie alleen mijn fiets ligt.
Uiteindelijk komen de 3 andere fietsen ook hier terecht.

Op naar de autoverhuur, waar we een enorme grote bak toegewezen krijgen.
Het lukt ons wonderwel om alles erin te krijgen en Daniël koerst ons vakkundig naar het hotel.

Na een reis van 20 uur (deur tot deur) ploffen we moe in bed.
Het is 23:00 lokale tijd, maar 05:00 voor ons.
Morgen gaan we zien waar we terecht gekomen zijn!

Op weg met de fietskoffers.	Rocky Mountains.	Daar ligt mijn fiets.

Na een heerlijk ontbijt gaan we de fietsen uit de koffers halen en opbouwen.
Zo hebben vannacht in die belachelijk grote auto gestaan en ze moeten er nu echt uit.
Na dit klusje gaan we omkleden voor een eerste ritje.
We willen een makkelijk ritje rijden over de "Lookout Mountain Road", dat 2249 meter als hoogste punt heeft.

We rijden met dik 30 graden over de fietspaden richting de plaats Golden.
We voelen ons nog een beetje slap van de lange reis gisteren en de hoogte van 1800 meter zal ook best wel invloed hebben.
Het is opvallend en verrassend hoeveel racefietsen we zien op deze rit.
De fietspaden lopen prachtig langs de drukke wegen en bij de oversteekpunten geven de Amerikanen veelal voorrang.
Fietsen is blijkbaar hier al aardig geaccepteerd, gezien de borden en wegbewijzering voor fietsers.
Het is zeker nog niet zo goed geregeld als bij ons en dat is te zien bij de oversteekpunten waar je over een zebrapad naar de overkant moet.

Bij het plaatsje Golden begint de fraaie klim.
Het is een mooi geasfalteerde weg met een paar mooie haarspeldbochten.
Aan de andere kant van de berg zie ik bliksem en hoor ik gedonder. Als dat maar goed gaat komen.
Het blijft bij een paar druppels en we draaien net op tijd de andere kant op.
Boven zijn we blij met ons eerste Amerikaanse klimgeitenpunt.
Daniël heeft vandaag zijn 125ste punt gehaald en heeft nu status "Saffier". Dat wordt trakteren vanavond!

We rijden een andere weg terug en komen door plaatsen als Morrison en Willow Springs. Die hoor je normaal alleen in films.

Vandaag 65 km en 1010 hoogtemeters. Dat is 3314 feet. Klinkt veel stoerder.

Belachelijke auto.	Wegbewijzering.	Mooie fietspaden.

Oversteken over zebrapad.	Start van Lookout Mountain Road.	De prachtige bochtjes.

Vandaag willen we gaan wennen aan het fietsen in de ijle lucht.
We rijden met de auto naar Silver Plume, weer zo'n mooie naam voor een dorpje dat bekend stond om het gouddelven.
De restanten van oude mijnschachten zijn nog zichtbaar. Lijkt wel als in een Western.
Dit dorp ligt net onder de 2800 meter hoogte en om een idee te geven is hoger gelegen dan de Stelvio.

We fietsen parallel aan de 75 interstate highway tot we na een aantal kilometers op een fraai fietspad terecht komen.
Dit fietspad loopt steeds verder omhoog en al snel zijn we de 3000 meter grens gepasseerd.
Opvallend is dat er nog steeds bomen staan op deze hoogte.
De eerste sneeuw zien we op 3200 meter hoogte, wat ook best vreemd is als je dit vergelijkt met Europa, waar sommige passen nauwelijks open zijn.

Ja de ijle lucht heeft zeker invloed op het vermogen.
Ik rij na het maken van een foto een gaatje dicht en ben meteen buiten adem.
Na een dikke 15 km stopt het fietspad en buigen we linksaf de weg op naar de Loveland Pass, genoemd naar William A.H. Loveland, de directeur van de Colorado Central Railroad.
Dit is nog eens 8 km klimmen, maar niet al te zwaar.
Uiteindelijk komen we boven op 11.990 feet wat ook op het fraaie pasbord staat.
Na een snelle omrekening kom ik tot 3655 meter hoogte. Zo hoog waren we nog nooit!

Boven praten we nog met een paar fietsende Amerikanen en een stel dat gaat skieen op de helling van de pas.
De afdaling is fraai en snel. Heerlijke rit in een schilderachtige omgeving.
Boven op de top was het overigens nog 25 graden in de zon.

Vandaag 45 km en 855 hoogtemeters.

Fraai fietspad.	Fraai fietspad.	Nog 4 mijl.

Let op, haarspeldbocht!	Wat een uitzicht!	Bij het pasbord.

Het liep vandaag allemaal wat anders dan we in gedachten hadden.
We waren van plan om vanuit Boulder naar het plaatsje Nederland te gaan fietsen, dat op een hoogte van 2347 meter ligt.
Aangekomen in Boulder kunnen we met veel moeite een parkeerplaats vinden voor onze veel te grote auto.
Als we eindelijk op de fiets zitten blijkt de weg afgesloten te zijn voor fietsers.
Later blijkt dat dit door de wegwerkzaamheden komt en kunnen/mogen dan geen fietsers langs.

Overschakelen naar plan B, we rijden de klim naar Flagstaff Mountain.
Dit blijkt nog een smerige en lastige klus te zijn.
Percentages van 14% en 15% komen langs en dit bij een temperatuur van 32 graden.
Ik ben blij dat de rug het houdt op deze steile passages.

Boven op de top zijn er uitzichtspunten waar je best ver van je af kunt kijken.
We dalen af naar de auto en besluiten dan maar met de auto naar Nederland te rijden.

Als we Nederland naderen, een dorp van zo'n 1400 inwoners, maken we een foto bij het plaatsnaambord.
Het voelt toch heel bijzonder om dit dorp in te rijden.
Midden in het dorp nemen we plaats op een terras voor een kop koffie, precies naast het gemeentehuis.

De plaats Nederland had eerst andere namen.
In 1873 werd de Cariboumijn, ten noordwesten van de plek, verkocht aan de Mining Company Nederland uit Nederland.
Daarna is men het dorp Nederland gaan noemen en in 1874 kreeg de plaats ook officieel die naam.

In de enige souvernirwinkel worden we hartelijk ontvangen door de eigenares.
Ze wordt enthousiast als we vertellen dat wij ook uit Nederland komen.
Ik teken het gastenboek (per ongeluk op 3 juli) en we prikken een punaise op de kaart van Nederland bij Nijkerk, die overigens nog niet gevuld was.
Na wat foto's in het dorp is het tijd om terug te gaan.
Op de terugweg zien er een waterhoos boven Denver hangen. Heel bijzonder om te zien.

Morgen gaan we weer naar boven de 3000 meter. Ik heb er nu al zin in.

Vandaag 30 km en 770 hoogtemeters.

Achter elkaar fietsen dus.	Steile bochten.	Op de top.

Gemeentehuis van Nederland.	Bewijs van aanwezigheid.	We zijn in Nederland.

Gisteravond hebben we al onze gebruikte fietskleding gewassen in zo'n echte Amerikaanse wasmachine.
Kwestie van muntjes ingooien en draaien maar.

Vandaag zijn we weer boven de 3000 meter geweest en wel op de Guanella Pass die reikt tot een hoogte van 3557 meter.
Deze pas is genoemd naar Byron Guanella in 1953, een belangrijk man in de wegenbouw destijds.

We beginnen in Georgetown, gelegen op een hoogte van 2600 meter, aan de klim.
In het begin al meteen een paar haarspeldbochten en meteen ook al pittige stukken.
In 1 van de eerste bochten ga ik dom onderuit als ik een foto probeer te maken.
Schaafwonden en een kromme derallieur is de schade.
Gelukkig weet Henk de fiets te herstellen en kan ik verder.

De weg over deze pas is heerlijk stil en vrijwel autovrij.
De natuur is overweldigend en het is echt genieten op de fiets.
We passeren een aantal stuwmeren, waar het water kraakhelder is en je de vissen kunt zien zwemmen.

Net over de helft van de klim rent er een groot hert over de weg vlak voor Henk langs.
Frank beweert marmotten gezien te hebben, maar die heb ik nog tegoed.

Hoe hoger je komt hoe mooier alles wordt.
Er ligt weinig sneeuw en het is boven de 3300 meter nog steeds heerlijk warm.
Boven staat gelukkig een pasbord :)

Ik kan wel zeggen dat tot nu toe de mooiste klim is die we hier gereden hebben.
Leukste is dat ik deze niet in het programma had staan, maar via een Amerikaanse wielrenner eergisteren als tip had gekregen.

Terug in Georgetown, waar de tijd stil heeft gestaan, eten we een heerlijke burger in een klein tentje.
Opvallend is hoe vriendelijk de mensen hier zijn, maar ook overal onderweg.
Men is nieuwsgierig en men moedigd je aan als ze voorbij rijden met de auto.

Frank heeft vandaag de grens van 200 klimgeitenpunten bereikt en heeft nu de status "Robijn".
Dat wordt weer een feestje vanavond.

Morgen nemen we een rustdag en gaan we Independence Day vieren tussen de Amerikanen in downtown Denver.

Vandaag 40 km en 960 hoogtemeters.

We gaan beginnen.	Daniël geniet volop.	Henk op steil gedeelte.

Wat moet ik nog zeggen.	Op de top.	Tijd staat stil.

Gisteravond zijn we naar het vuurwerk gaan kijken bij het meer.
Enorm veel mensen op de been om dit te kunnen zien.

Vanochtend naar Downtown Denver gereden en daar lekker door de stad gelopen en rond gekeken.
Het was veel rustiger dan wij dachten. Zelfs parkeren ging makkelijk.
Tussen de wolkenkrabbers lopen geeft altijd een speciaal gevoel.

Uiteraard mocht een bezoek aan het Hardrock Cafe niet ontbreken, waar we meteen maar even gelunched hebben.
Daniël is nogal gek op stadions, dus we hebben vervolgens ook nog even alle stadions bezocht van de honkballers, basketballers en American Footballers.
Er is volgende week vrijdag een wedstriid honkbal in het Coors Field stadion. We gaan proberen om hier kaartjes voor te krijgen.

Terug in het hotel hebben Frank, Daniël en ik nog wel zijn voor een "vlak" rondje.
We rijden over de Dinosaur Ridge (Rug van de dinosaurus) richting Red Rocks, een formatie rode rotsen net buiten Denver.
Het is hier een drukte van belang, omdat er een concert wordt gegeven in de openluchttheater van Red Rocks.

We zien dat de lucht donkerder wordt en dat er onweer op komst is.
Alsof de duivel ons op de hielen zit racen we terug.
Als de eerste druppels vallen rijden we het hotel binnen.
Nu barst het los en vallen er hagelstenen van 2 tot 3 cm.

Morgen gaan we naar Mount Evans, de hoogste klim van Noord-Amerika.
Oh ja, ik heb vandaag een prariehond gezien. Bijzonder dier.

Vandaag 40 km en 500 hoogtemeters.

Downtown Denver.	Hardrock Cafe.	Best hoog die wolkenkrabbers.

Coors Field Stadium.	Dinosaur Ridge.	Red Rocks.

Het is heerlijk zonnig als we beginnen aan de klim naar de top van de hoogst geasfalteerde weg van Noord-Amerika, de Mount Evans.
De weg is 14 mile (23 km) lang en reikt tot een hoogte van 14.130 feet (4307 meter).

We rijden langs de auto's voor de tolpoort en beginnen aan de klim.
Het is een schitterende omgeving die alleen maar mooier wordt hoe hoger we komen.
Ik zie geiten en talloze marmotten.
De weg is nooit steil en het is prima omhoog fietsen. De enige tegenstanders zijn de wind en de ijle lucht.
Als ik de 4000 meter grens passeer stop ik voor een foto van mijn Garmin.
Een paar maanden geleden deed ik dit ook op de Pico Veleta in Spanje bij 3000 meter.
Nu ben ik echter 1000 meter hoger dan destijds en dat is een vreemde gewaarwording.

Het laatste deel is een hele serie haarspeldbochten die redelijk kort op elkaar liggen.
Ik stop om de bijzondere sneeuwgeit op de foto te zetten die hier leeft op grote hoogte. Later zie ik er nog veel meer.

Op de top is het erg druk met auto's en toeristen.
Ze hebben allemaal respect voor onze prestatie om tot deze hoogte te fietsen.
Zelf vinden wij het al heel normaal, maar inderdaad het is ook best wel een klus om hier naar boven te klauteren.

Bij het pasbord laten we een enthousiaste Amerikaan een foto maken.

De afdaling is een drama. Er liggen overal kleine gootjes dwars over de weg.
Ik moet zelfs denken aan "Kedeng kedeng" van Guus Meeuwis.
Geradbraakt kom ik beneden aan. Jammer van zo'n mooi klim en dan zo'n afdaling.
En dan te bedenken dat voertuigen hier tol moeten betalen.

Nu moet ik gaan nadenken welke klim uit mijn persoonlijke top-10 gaat verdwijnen, want deze komt daar zeker in.

Vandaag 50 km en 1090 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	6 mile achter de rug.	De eerste bochten.

4000 meter hoogte.	Prachtig 1.	Prachtig 2.

Prachtig 3.	Prachtig 4.	Prachtig 5.

Sneeuwgeiten.	Blik vanaf de top.	Bij het pasbord.

Was het het 2 dagen geleden Independence Day in de VS, vandaag gaan wij de Independence Pass fietsen.
We rijden naar het dorpje Twin Lakes, waar ik overigens 3 meren tel, en stappen op de fiets.
Het is zo'n 28 km naar de top en die ligt op 12,095 feet (3686 meter).
De weg is onderdeel van een route genaamd "Top of the Rockies", die voert over de hoogste wegen van de Rocky Mountains.

De eerste 20 km schommelen tussen 3% en 4% en het loopt lekker.
Nu volgt het mooiste deel van de klim, het gebied wordt meer open en de er stroomt een riviertje langs de weg.
Er volgen een paar haarspeldbochten, waardoor je een mooie blik hebt op de weg beneden.
Het is wel wat steiler, maar nog steeds acceptabele percentages.

Dan volgt nog een laatste stuk naar de top waar het erg druk is met Indieërs die zich verdringen bij het pasbord.
Na een tijdje vinden we het genoeg en nemen we het pasbord over voor onze foto's.
De Indische man vindt het prachtig en blijft gewoon foto's maken.
Als we net van plan zijn om naar beneden te gaan staat er ineens een Amerikaan voor ons die graag met ons op de foto wil.
Hij zegt dat hij zelf ook fietser is, maar zijn fiets niet mee heeft.
Ik snap het eerlijk gezegd nog steeds niet, maar ach we hebben weer iemand blij gemaakt.

De afdaling is dit keer wel lekker en met een beter wegdek dan gisteren.
Beneden in Twin Lakes eten we wat in een lokaal restaurantje. Erg aardige mensen en erg lekker eten.

Vandaag 55 km en 885 hoogtemeters.

Top of the Rockies.	John zoekt fotocamera.	Blik terug.

Haarspeldbocht nadert.	Blik naar beneden.	Op de top.

Vanochtend om 09:00 lokale tijd hebben we de finale voetbal gekeken van de vrouwen met dank aan de VPN van mijn werkgever.
Helaas ging het mis en moesten we lijdzaam toezien hoe de Amerikanen wonnen.

Later dan normaal stappen we op de fiets voor een rondje vanuit het hotel.
Deze ronde hebben we van een lokale fietser en uit mijn nieuwe boek "Road Biking Colorado".

De klim begint al meteen buiten de bewoonde wereld via de West Deer Creek Canyon Road.
Na 5 km klimmen tegen 5% slaan we af de South Deer Creek Road op. Wat een mooie naam voor een straat.
Het is nu 6 kilometers tot de zogenaamde "High Grade Section", waar de percentages tussen 8 en 10% zijn.
Hierna nog zo'n 6 kilometer naar de top met gelukkig wat mindere precentages.

Boven op 2563 meter (8410 feet) hoogte is een speciale stopplaats voor fietsers.
Je kunt uit koelboxen water of energiedrank pakken tegen een vrijwillige bijdrage. Heel apart en leuk.
Hier raken we ook al snel aan de praat met andere fietsers. Een sociaal volkje die fietsers.

We dalen nu af via wegen als Oehlmann Park Road en de South Turkey Creek Road.
Het laatste stuk rijden we langs de Red Rocks wat een indrukwekkend gezicht blijft.

Vandaag 55 km en 1125 hoogtemeters.

Speciale borden voor fietsers.	South Deer Creek Road.	Blik op de Red Rocks.

Het plan was om de Juniper Pass (3392 m) te rijden en onderweg meteen even de Squaw Pass (2989 m) mee te pikken.
Mooie naam overigens "Squaw Pass".
We parkeren de auto bij een winkelcentrum in Bergen Park.
Boven de berg hangt een donkere wolk, maar dat is hier wel vaker en meestal lost het wel op.
Het is een zeer gelijkmatige klim van 24 km met steeds percentages tussen de 3 en 6%. Een loper.
De hele klim is voorzien van een speciale fietsstrook en gezien het aantal fietsers dat we zien vandaag is dat een juist initiatief.
We trappen lekker door en de kilometers rollen lekker weg onder de wielen.
Ik hoor geritsel naast de weg en daar staat ineens een groot hert dat direct weer de benen neemt.

Bij een splitsing spreek ik 2 Amerikaanse dames die me waarschuwen voor het slechte weer verderop.
Achter ons is het inmiddels behoorlijk donker geworden en ik hoor ook onweer.
We rijden door en passeren het bord van de Squaw Pass.
Een vrouw met auto vraagt of ik haar even op de foto wil zetten met het bord.

Het begint te miezeren en dit gaat over in serieuze regen.
Daniël komt terug gereden met een blonde dame, een Amerikaanse waar hij blijkbaar een tijdje MEE samenop heeft gefietst.
Beiden adviseren om terug te gaan en gezien de donkere lucht en het onweer is dat inderdaad een verstandig besluit.

Als we weer veilig beneden zijn schijnt de zon.
We besluiten om toch even de laatste kilometers te bekijken met de auto en het pasbord te fotograferen.
Onderweg regent het weer en nu nog harder. Omkeren was verstandig.

Morgen naar Pikes Peak als het weer het toelaat.

Vandaag 35 km en 685 hoogtemeters.

Fietsers mogen hele weg gebruiken.	Frank en Henk op fietsstrook.	Squaw Pass.

Vandaag was het dan eindelijk tijd voor de beklimming van Pikes Peak.
Pikes Peak is een berg in de buurt van Colorado Springs met een hoogte van 4302 m (14.115 feet).
De berg werd genoemd naar Zebulon Pike, een ontdekkingsreiziger die in 1806 de Pike-expeditie in het zuiden van Colorado aanvoerde.
Het is één van de 53 bergen in Colorado die hoger zijn dan 14.000 feet, de zogenoemde Fourteeners.

We rijden met de auto naar Colorado Springs en parkeren de auto zo'n 6 km na de tolpoort.
Om hier naar boven te mogen moeten ook fietsers betalen en samen moeten we $50 aftikken.
Krijgen we wel een mooi geel armbandje als bewijs mee.

Het is vandaag een heldere dag en dus een prima gelegenheid om naar boven de 4000 meter te fietsen.
De totale klim is 19 mijl en na elke mijl staat een prachtig bord met huidige hoogte en een afbeelding van een plant of dier uit de omgeving.

Het is druk met auto's en met name in het begin van de klim is het irritant, hoewel de bestuurders ruim om ons heen rijden.
Soms roepen ze aanmoedigingen, want ook zij weten dat dit geen makkelijke opgave is.
De percentages schommelen tussen de 7 en 10%, met soms uitschieters naar 11 tot 12%.

Na een parkeerplaats, waar mensen in shuttlebusjes naar boven kunnen, volgen de mooiste 10 kilometers van de klim.
De boomgrens wordt gepasseerd en je kunt prachtig naar beneden kijken waar je vandaan komt.
Ik maak veel foto's, want de uitzichten zijn grandioos.
Frank en Daniël rijden ergens voor mij en Henk zit achter mij. Op sommige plekken denk ik hem te zien fietsen in de diepte.

Ik gebruik bijna de hele klim de kleinste versnelling die ik heb.
Je moet weten dat het 4 weken geleden in mijn rug schoot en ik niet eens mijn sokken zelf aan kon trekken.
De rug houdt het echter prima. Grootste strijd is wederom de ijle lucht, de zon en nu ook de wind die fors tegen de berg blaast.

Er zijn vandaag niet veel fietsers op de berg.
Ik spreek een Frans echtpaar en een Amerikaans echtpaar, van wie ik de vrouw de laatste meters zie lopen met de fiets aan de hand.
Boven is druk met auto's en toeristen en ik schuif aan in de wachtrij bij het pasbord.
Iedereen is rustig en vriendelijk en wacht op hun beurt.

Daniël besluit om Henk tegemoet te rijden en ik volg hem later ook.
Henk zit een kilometer onder de top met het idee dat hij nog 5 km moet.
We rijden samen naar boven en de groepsfoto moet natuurlijk ook nog even gemaakt worden.
Henk heeft vandaag zijn 100ste klimgeitenpunt gehaald en heeft nu de status "Diamant".
Daniël zegt: "Je straalt ook als een diamant".
Henk heeft deze zeer lastige klim echt op doorzettinsgvermogen voltooid. Klasse!

In het winkeltje boven koop ik nog een aandenken en dan is het afdalen geblazen.
In de afdaling geniet ik van de fantastische klim die we vandaag gedaan hebben. Wauw!

Dieren die ik vandaag gespot heb zijn marmotten, eekhoorns en langhoornschapen.

Vandaag 45 km en 1455 hoogtemeters.

Tolpoort Pikes Peak.	Elke mijl een bord.	Bochten genoeg.

Blik naar beneden 1.	Blik naar beneden 2.	Laatste mijl.

Bijna boven.	Daniël heeft Henk opgehaald.	Uiteraard de groepsfoto.

We gaan naar Vail om over de Vail Pass te fietsen.
Vail was mij alleen bekend van de skiwedstrijden die ik op de sportzenders voorbij zie komen.
Er is echter nog iets heel bijzonders bij Vail.
Men heeft een apart fietspad aangelegd aan beide kanten van de pas om zo de fietsers de mogelijkheid te geven om van Copper Mountain naar Vail te fietsen.

Als we willen opstappen in Copper Mountain heeft Henk zijn schoenplaatje los.
Daniël en hij rijden naar een lokale sportzaak en lossen het probleem op.

Bij de start van de "Vail Pass trail" staat een groot bord met details.
Het is 6 mijl naar de top en dan nog eens 9 mijl naar Vail.
Het fietspad heeft supergoed asfalt en wordt veel gebruikt door allerlei soorten van fietsers.
Er zijn natuurlijk de racefietsers, maar de meeste fietsers zijn huis, tuin en keukenfietsers die door fietsverhuurbedrijven op de top worden uitgeladen en vervolgens afdalen naar Copper Mountain.
Een Amerikaanse wielrenster vind het belachelijk en eigenlijk heeft ze gelijk.
Hele gezinnen denderen naar beneden en ik durf te beweren dat velen van hen nog nooit op een fiets hebben gezeten.

Enfin het mag de pret niet drukken. Het is alleen goed opletten en de bel gebruiken.
Boven op de top staan veel fietsers en men wil meteen alles van ons weten.
Henk heeft de dag van gisteren nog niet verteerd en keert om. Wij dalen af naar Vail.
In Vail, een echt skidorp, keren we om en rijden terug naar boven.
Dit is geenzins een makkelijk ritje met soms rare uitschieters in percentages.
Het fietspad loopt op sommige stukken overigens pal langs de highway. Best apart eigenlijk.

Iets wat me de afgelopen dagen is opgevallen is dat er op de highway zogenaamde "Runaway truck ramps" zijn aangelegd.
Dit is om truckers de gelegenheid te geven om uit te wijken op zo'n strook bij weigerende remmen. Slim!

Weer terug in Copper Mountain, mooi en levendig skidorp, drinken we koffie in een Starbucks.

Vandaag 50 km en 890 hoogtemeters.

Runaway truck ramp.	Start van Vail Pass trail.	Op het fietspad.

Nu nog 11.1 miijl terug.	Aanmoedigingen voor Tejay van Garderen.	Duidelijke borden langs fietspad.

Onze laatste fietsdag is aangebroken en dat is aan de benen ook goed te merken.
Elke dag hebben we hier gefietst en de meeste van onze doelen zijn dan ook bereikt.
Als laatste staat de Trail Ridge Road op het programma.
Trail Ridge Road is de naam voor een gedeelte van de Amerikaanse Highway 34 die door Rocky Mountain National Park loopt van Estes Park, Colorado in het oosten naar Grand Lake, Colorado in het westen
De weg staat ook bekend als "Beaver Meadow National Scenic Byway".

We stappen op in Estes Park en rijden nietsvermoedend door de tolpoort.
Ineens wordt ik teruggeroepen door een dame in het hokje.
Wij moeten blijkbaar als fietser ook betalen en wel $15 per persoon.
Ik vind het heel raar, want als we met de fietsen in de auto door willen, dan betalen we maar $25.
Frank tikt tenslotte mokkend de $60 af en we mogen verder.

Het eerste deel van de 28 kilometer rijden we tussen de bomen.
Talloze auto's passeren ons en doen dat heel fatsoenlijk.
Na een 13 km maak ik een foto bij een uitzichtpunt, waar ook veel andere fietsers staan.
Ze komen direct na me toe en geven complimenten over mijn roze fiets.
Deze groep Amerikanen rijden een tocht van 4500 mijl van Baltimore naar San Fransisco en halen hier geld mee op voor de strijd tegen kanker.
Na de leuke en spontane ontmoeting rijdt ik een stuk met hen op.

De bomen worden minder en de uitzichten steeds fraaier.
De hele klim schommelt tussen de 3 en 7% en is prima te fietsen.
Inmiddels bereik ik de top van 3713 m (12.183 feet).
Hier wissel ik gegevens uit met de Amerikaanse mannen en gaan we samen op de foto.
Ik krijg ook nog een armbandje (je kent ze wel van Livestrong) van hun actie en nemen afscheid.
Zij gaan verder en wij keren weer om.
De afdaling is, ondanks de auto's, heerlijk.

Website van de groep is https://4kforcancer.org/2019-team-san-francisco

Vandaag 55 km en 1180 hoogtemeters.

Begin van Trail Ridge Road.	Frank tikt $60 af.	Daar komen we vandaan.

Op 2 mijl boven zeenivo.	Laatste stukje.	Met onze Amerikaanse vrienden.

Vandaag geen fietsen meer, maar shoppen en een bezoek aan een honkbalwedstrijd.
We hebben kaartjes voor de wedstrijd Colorado Rockies tegen de Cincinetti Reds.
Met de metro reizen we naar het stadion Coors Field, waar we hartelijk ontvangen worden door de hosts.
We zijn vroeg en zien hoe het stadion zich langzaam vult met allerlei soorten mensen.
Gezinnen met babies, oudere echtparen, jongeren en hele families nemen al etend en drinkend plaats op de tribunes.

Honkbal is wat mij betreft een suf spelletje, maar het is de hele beleving die het leuk maakt.
Men begint met het volkslied en vervolgens zijn er steeds opzwepende intermezzo's die het publiek moeten vermaken en soms aanzetten tot applaus en meezingen:
Josie's on a vacation far away
Come around and talk it over
So many things that I want to say
You know I like my girls a little bit older
I just want to use your love tonight
I don't want to lose your love tonight

Amerikanen voor ons vinden het ontzettend leuk dat wij Nederlanders hier aanwezig zijn.
Ze vertellen ons ook wat we moeten doen op welk moment, zoals gaan staan tijdens de "seventh-inning stretch".
Tussen de innings door zijn er verlotingen, hardloopwedstrijd tussen mascottes en andere activiteiten.
Je hoeft je echt niet te vervelen.

De thuisploeg komt 2 keer achter maar wint door 2 homeruns in 1 inning met 3-2.
Het publiek vindt het prachtig!

Opvallend is dat de gasten gewoon tussen het thuispubliek zitten en dat de sfeer prima is tijdens de hele wedstrijd die overigens zo'n 3 uur in beslag neemt.
De prijzen van de consumpties zijn eigenlijk schandalig hoog, maar toch zie ik iedereen eten en drinken.
Het is echt een gezellig avondje uit voor iedereen en dat was het ook voor ons!

We gaan naar binnen.	Zeldzame gebeurtenis.	Concerten worden hier ook gehouden.

Overal houders voor bekers.	Colorado Rockies aan slag.	Skyline Denver.

Vandaag hebben we de vlucht van 19:50 naar huis.
Met een tijdverschil van 8 uur is dit niet prettig te noemen, want je slaat een hele nacht over.
In het vliegtuig heb ik genoeg tijd om terug te kijken op de afgelopen 2 weken.
Het was een geweldige tijd in een bijzonder mooie omgeving.
De Rocky Mountains zijn hoog, groots en indrukwekkend, zoals alles in Amerika groot, groter, grootst is.
De wegen door de bergen zijn, op die van Mount Evans na, prima van kwaliteit.
De mensen zijn vriendelijk, nieuwsgierig en behulpzaam.

Opvallend het uitgebreide net van fietspaden en de hoeveelheid fietsers.
Andere Nederlanders hebben we niet gezien op de fiets. Wel een paar Fransen en verder alleen Amerikanen.
Het weer was bijna alle dagen prima.
Door de hoge temperaturen beneden was het zelfs boven de 4000 meter aangenaam in de zon.

Mijn persoonlijke top 5 van beklimmingen: