We verlaten Sankt Leonhard en rijden naar Comeglians in de Dolomieten.
Onderweg willen de Forcella di Laverdet (1595 m) fietsen, een onverharde weg over 14 schitterende haarspeldbochten.
Het idee is om vanauit het noorden de pas over te rijden vanuit Campolongo.
We parkeren de bus en beginnen aan de rit.
We negeren de borden dat het dicht is, want dat is tenslotte voor auto's en motoren.
Na zo'n 3 kilometer komen we bij een volledig ingestorte brug en kunnen nergens over het water.

Plan B wordt gesctiveerd en we gaan de klim wel vanuit het zuiden pakken.
Met de bus eromheen en weer een poging doen om bij die bochtjes te komen.
Nu is het 5 kilometer dalen over een grintpad waar je echt dikke noppenbanden nodig hebt.
Daniël heeft wat dunnere banden en hotst en botst naar beneden.
Opeens wordt de weg van asfalt en staan we boven 14 prachtige haarspeldbochten.
Hoe bedenk je dit en waarom? Er komt hier werkelijk niemand.

We zoeken de mooiste plekken voor foto's en dalen uiteraard nog af om ze ook omhoog te fietsen.
De weg is zo'n 7 tot 8% en loopt best lekker.
Helaas moeten we door en we rijden zelfde weg terug over die slechte weg, echter nu omhoog.
Daniël rijdt nog lek, maar dat kan de pret niet drukken.
Weer een bijzondere weg gevonden en Henk sla maar vast een spijker in de muur voor een nieuwe canvas is de hal.

Rond 17:30 arriveren we bij onze nieuwe slaapplek.
Wat een dag en wat een klim!

Vandaag 35 km en 600 hoogtemeters.

We negeren de borden.	Helaas kunnen we niet verder.	Niet voor dunne banden.

Vandaag staat de Plöckenpas op het programma, de grensovergang tussen Italië en Oostenrijk.
In het Italiaans heet deze pas de Monte Croce Carnico. Dat klinkt al veel beter!
Vanaf het hotel gaan we meteen de Sella Valcalda (958 m) op, een klim van een dikke 7 km en gemiddeld 6%. Een lekker opwarmer.
Afdalen naar Paluzza en daar 15 km klimmen naar de top van de Plöckenpass op 1357 m.
De laatste kilometers zijn hier het leukst, want de bochten gaan hier, net als bij San Boldopas, door de rotsen.
Het ziet er schitterend uit deze meesterlijke constructie.
Foto's schieten en terug naar het hotel. Wel nog even nog over de andere kant de Sella Valcalda en die is best lastig.

We eten een pasta en besluiten met de MTB nog even de Monte Zoncolan te doen.
Dit is een bizar en eigenlijk belachelijk idee, maar we doen het toch.
5 jaar geleden reden we deze extreem zware klim in de stromende regen, nu is het zonnig en warm.
Ik heb zelf het idee om een stukje te doen en dan om te keren, maar als je eenmaal over de helft ben dan wil je het afmaken.
Het is een zware beproeving met 5 kilometers van meer dan 15% gemiddeld en uitschieters van boven de 20%.
Voor mij is het verschrikkelijk afzien en totaal uitgepierd bereik ik de top.
Deze doe ik echt nooit meer. Wat een loeder is dit.

Boven heb ik nu wel uitzicht op de bochten en een aardige Zwitser maakt nog een foto van ons bij het monument.
Langs de hele klim staan overigens foto's van winnaars op deze klim.
Namen als Gianni Bugno, Fausto Coppi, Eddy Merckx en nu ook Annemiek van Vleuten. Wat een eer!

Vandaag 90 km en 2685 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Wat een constructie 1.	Wat een constructie 2.

Vandaag was het plan om het wat rustiger aan te doen.
We rijden naar Ampezzo om een rondje over de Passo de Pura (1428 m) te fietsen.
Via de korte kant en dus steilere kant naar boven en dan afdalen aan de andere kant.
Blijkbaar hebben de dag van gisteren en de inspanningen van gisteren er behoorlijk ingehakt.
De benen doen pijn op deze klim en ik voel me niet echt topfit.
Het is een zeer gemene klim met een lengte van 11 km en 9% gemiddeld.
Gemiddeld betekent dat in deze regio tussen de 8 en 12%.
Het grote aantal haarspeldbochten maakt overigens een hoop goed.

Het is warm en het is harken naar de top.
Hier staat een heus ouderwets houten pasbord. Dat zie je niet vaak.

We dalen zo'n 5 km af naar een enorme stuwdam.
Om hier te komen moet je door een lange, bochtige en natte tunnel.
De dam is immens en de doorgaande weg loopt over de dam.
Aan de andere kant van de dam mogen we niet verder vanwege werkzaamheden.
De man vertelt ons doodleuk dat we zelfde weg terug moeten.
Slik, dat is 5 km a 9% terug!
We hebben geen keus en klimmen braaf terug.
Boven een bak koffie en terug naar de bus in Ampezzo.

We verkennen nog een andere col, de Forcella di Monte Rest, en die mag direct op het verlanglijstje.
Op de terugweg stoppen we nog even bij een monument ter ere van Ottavia Bottecchia, de eerste Italiaanse winnaar van de Tour de France in 1924.
Mooi hoe sporthelden in Italië worden herdacht.

Vandaag 40 km en 1260 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Fraaie hairpin.	Houten pasbord.