Vanochtend met Daniël in de bus gestapt richting Italië.
We gaan een paar dagen fietsen in het grensgebied van Oostenrijk en Italië.
We rijden naar Sankt Leonhard in Passeier, een dorp in het Italiaanse Zuid-Tirol.

Het is onderweg druk met wegwerkzaamheden en vakantieverkeer.
We rijden via Sölden om via de Timmelsjoch naar ons hotel te komen.
De Timmelsjoch hebben we in 2011 al eens gefietst en hebben toen door de mist helemaal niets gezien van het laatste deel.
Het is werkelijk schitterend en ik maak nu de foto's die ik toen wilde maken.
De andere kant van de berg, de Passo del Rombo, is ook fraai. Deze willen we de komende dagen ook nog fietsen.

Al snel hebben we het hotel met de toepasselijke naam Tirolerhof gevonden.
We hebben ieder een kamer zo groot dat het eigenlijk geen 1-persoonskamer mag heten.
De mensen hier zijn gastvrij en ook hier is het mondkapjes op bij naar binnen gaan.
s'Avonds schuiven we nog een heerlijke schnitzel naar binnen en dan naar bed.

Blik op Timmelsjoch.	Blik op Passo del Rombo.	Hotel Tirolerhof.

We springen vroeg op de fiets, want er is regen voorspeld.
Het is het dorp uit en meteen begint de klim naar de Jaufenpas, een 20 kilometer klimmen naar 2097 m.

De weg is uitstekend en de bochten, 11 in totaal, zijn genummerd van 1 naar 11.
Op de borden staat ook de hoogte en dat is makkelijk als je bent vergeten om je Garmin op te laden.
De klim is een loper en we noemen deze dan vanaf nu de "Laufenpas".
Het is gelijkmatig en steeds zo'n 7 a 8%.

Op zo'n 15 kilometer onder de top krijg ik een bui over me heen. Kort en heftig.
Net als ik mijn overschoenen en regenjack aan heb stopt het met regenen en komt de zon weer door.

Als ik naar boven kijk zie ik de top al liggen en dat is nog best een stuk klimmen.
Het landschap is echt Oostenrijks en het is genieten van het uitzicht.
Je voelt je nietig in dit immense landschap.
Als ik boven kom staat Daniël al te wachten. Hij zal ook wel de nodige foto's geschoten hebben denk ik.
We schieten nog even het pasbord (heerlijk) en ik krijg complimenten voor mijn roze fiets.
Italianen snappen het wel ;)

Eigenlijk willen we andere kant ook nog doen, maar de weg is zeiknat.
Afdalen is echt gevaarlijk en we besluiten terug te gaan. Het is mooi geweest.

Vandaag 40 km en 1400 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Bochten genummerd.	Fraaie hairpin.

Blik terug 1.	Blik terug 2.	Pasbord.

Gisteravond ging het hier los. Onweer en heel veel regen.
Ook vandaag wordt een natte dag en we gokken op een rit aan de andere kant van de bergen.
We rijden met de bus naar Sterzing om vanuit daar de Passo di Pennes (ofwel Penser Joch) te fietsen.
Als we daar parkeren is het droog, maar wel een heel natte weg.
We pakken de MTB en beginnen aan de klim.

Het is echt verschrikkelijk steil op de eerste kilometers en ik probeer een ritme te vinden wat lastig is op dikke banden.
De weg loopt langs een bergwand en er is in het begin weinig uitzicht.
We rijden door een fraaie kloof en hier kun je ook mooi naar beneden kijken.

Na een dikke 7 km voel ik de eerste druppels en even later regent het gestaag.
Weer de regenkleding aan en gewoon doorstampen. We zijn er nu toch.

Als ik het bos uit kom zie ik de top al liggen. Dat is nog verder dan ik dacht.
Het stopt niet met regenen, maar gelukkig gaat het niet hard.
Na 15 km kom ik boven op 2211 meter en mag de foto bij het pasbord niet ontbreken.

We lunchen in het restaurant op de top en zijn zeker niet de enige idioten die in dit weer fietsen of motorrijden.
Nu nog een koude afdaling naar de bus en op zoek naar een warme douche.
Een wijs man uit Noorwegen zei ooit "Ik ben blij dat ik geweest ben" en daar sluit ik me bij aan.

Vandaag 30 km en 1230 hoogtemeters.

We gaan beginnen.	Fraaie kloof.	Zeldzame bochten.

Boven de wolken.	Blik terug.	Daniël is blij.

De weersites hebben gelijk, de zon schijnt vanochtend.
We stappen op de fiets om de Passo del Rombo, beter bekend als de Timmelsjoch, te beklimmen.
Dit is een hele uitdaging, want dit is een afstand van 29 km en een hoogteverschil van 1800 m.

We rijden het dorp uit en rijden meteen al verkeerd. De spanning zal ik maar zeggen.
Het begint rustig en het is heerlijk om in de zon te fietsen.
Op deze route zitten maar liefst 18 tunnels (2 serieuze) en ze zijn ook nog eens genummerd.
Deden ze dat ook maar de bochten net als aan de Oostenrijkse kant.

Na zo'n 15 kilometer opent zicht het decor van waar we naar toe moeten.
De bochten liggen in de verte tegen de berg geplakt. Doet me een beetje denken aan de Furkapas.
Het is een fantastisch gezicht en ik krijg even een rilling over de rug.
De percentages zijn pittig en het is best flink werken om naar boven te trappen.
De Garmin geeft regelmatig 10 en 11%.
Bochtje na bochtje klauter ik omhoog. Daniël is al lang uit zicht verdwenen.

Na zo'n 2,5 uur ben ik boven en het ging best aardig.
Daniël heeft sms gestuurd dat hij gaat afdalen aan de andere kant.
Ik rust eerst even uit en daal ook stuk af.
Het uitzicht is fenomenaal en heel in verte zie ik Daniël.
Samen rijden we weer terug naar de top en de grijns is niet van onze gezichten te slaan.
Wat een prachtige rit in een adembenemende omgeving!
Een afdaling van 29 km is overigens ook best een opgave.

Morgen reizen we door naar Ovaro voor een paar andere fraaie beklimmingen.

Vandaag 65 km en 1970 hoogtemeters.

We gaan beginnen.	Dat wordt een hele klus.	Tunnel 13.

Pittige bochten.	Pasbord.	Daniël in aantocht.