In 2015 reed ik de rode lus van de Ronde van Vlaanderen en vandaag was het tijd voor de blauwe lus.

Daniël is chauffeur en we parkeren de auto bij het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.
Binnen kunnen we omkleden. Je voelt het "fietsen" hier overal om je heen.
Aan de muur hangen wielershirts en talrijke foto's van winnaars. Het is één brok wielergeschiedenis wat je hier ervaart.

We stappen op de fiets en kunnen zowel de blauwe bordje als de Garmin volgen voor de route.
De eerste 10 kilometer zijn vlak en fietsen we grotendeels over een fietspad langs de Schelde richting Kluisbergen.
Hier ligt de eerste klim van de dag te wachten, de Oude Kwaremont.
Eerste stuk is asfalt, maar daarna zijn het klinkers die er beter bij liggen dan ik dacht.

Boven steken we een grote weg over en komen we op de "Ronde van Vlaanderenstraat".
Meteen zie ik links een monument met foto's van alle mannelijke en vrouwelijke winnaars van de Ronde vanaf 1913.
Wat mooi om alle winnaars zo te eren.
Op de weg, die een beetje omhoog loopt, staan de winnaars nogmaals op het asfalt gedrukt.
We maken foto's van een paar bijzondere winnaars als Wim van Est (1953), Hennie Kuiper (1981), Jan Raas (1983), Adri van der Poel (1986) en Anna van der Breggen (2018).
Vanaf hier is het helaas niet meer bijgewerkt, zodat Mathieu van der Poel er nog niet bij staat.

De volgende serieuze klim die we tegen komen is de Paterberg, een zeer lastige klim met slecht liggende klinkers.
We stuiteren naar boven en de percentages die ik zie liggen boven de 15%. Even wordt de 20% aangetikt.
Mijn respect voor de profs groeit per minuut.

Al snel volgt de lastigste klim van de dag, de Koppenberg, een klim van 550 meter met max percentage van 22%.
Deze klinkers liggen nog lastiger en ik navigeer over de "beste" stukjes.
Een auto zit achter me te drammen op deze smalle weg en ik kom teveel aan de zijkant in de modder terecht.
Achterwiel slipt en ik sta te voet. De auto passeert zonder te groeten (geheel wederzijds) en ik probeer weer op weg te komen.
Dit lukt met de nodige moeite. Boven roept een man "chapeau". Zo kan het ook.

Dit waren 3 schitterende en vooral legendarische hellingen.
We hebben echter het monument van de oprichter van de Ronde, Karel Van Wijnendaele, niet gezien.
Ik dacht dat deze op 1 van deze 3 toppen zou staan, maar dat blijkt niet het geval.

We gaan verder over de Mariaborrestraat, 1,5 km klinkers. Wat een nare weg is dit.
Nu volgt de Taaienberg, een klim met klinkers en gelukkig een gootje waar ik dankbaar gebruik van maak.
Boven zien we op Google dat we dicht bij het gemiste monument zijn. Die ligt gewoon aan de Ronde van Vlaanderenstraat even verderop.
We besluiten toch even mee te pakken. We hebben gemist omdat we op asfalt de namen aan het scannen waren.
Foto's schieten van het toch wel foeilelijke monument en de route weer oppakken.

We krijgen nu nog 3 serieuze hellingen, de Kruisberg, de Kanarieberg en de Kluisberg (Frans: Mont de l'Enclus).
Die laatste is best nog een lastige, mede door de slecht liggende klinkers.
De laatste 15 kilometer van de route zijn fraai geasfalteerd en na 80 kilometer bereiken we Oudenaarde.
We zijn blij met zo'n mooie rit over een aantal zeer beruchte en befaamde hellingen.

We nemen een heerlijke Kwaremont (wat moet je anders?) op het terras van Centrum Ronde van Vlaanderen en genieten nog even na in de zon.
Hierna binnen douchen en fris de auto in terug naar huis.

Dit was één van mijn mooiste dagen op de fiets. Mooi weer, veel historie, prachtige hellingen, niet druk op de wegen en vriendelijke mensen langs de route (op 1 na dan).

Centrum Ronde van Vlaanderen.	Shirts aan de wand.	Blauwe bordjes.

Muur met alle winnaars.	Nederlandse winnaars.	Op de Paterberg.

Koppenberg.	Monument Karel Van Wijnendaele.	Daniël is wel erg blij.