We hebben Cagnes sur Mer verlaten en rijden naar Barcelonnette.
Onderweg rijden we door een landschap dat ik niet had verwacht.
We komen door het Gorges de Daluis, een indrukwekkende kloof waar heel diep beneden het water stroomt.
Na de nodige stops en foto's rijden we over de Col de Cayolle.
Ik weet nu dat de zuidkant mooier is dan de noordkant. Prachtige weg.
Er rijden veel wielrenners en een paar niet zo slimme campers die in een binnenbocht wielrenners proberen in te halen.

Na een lunch bij een bakker in Barcelonnette, arriveren we bij het hotel waar we de komende 4 nachten verblijven.
We hebben 2 kamers en ik kom in kamer "Bonette" met Bert en Daniël.
Uiteraard kunnen we ons niet bedwingen en fietsen nog even naar het skidorp Pra Loup.
Onderweg een soort van ereboog en finishlijn van een toertocht uit 2015.
Het was toen 40 jaar geleden dat Bernard Thevenet de etappe hier won in 1975.
Pra Loup is overigens echt een foeilelijk dorp waar nu echt niets te doen is.

In en rond Barcelonnette hangen vlaggen en posters voor de Tour de France die hier 18 juli zal finishen.
Even een foto van de finishlijn en terug naar het hotel.
Morgen de Col de la Bonette. Spannend!

Vandaag 25 kilometer, 580 hoogtemeters.

Barcelonnette.	Hotel.	Pra Loup.

Bernard Thevenet.	Finishlijn.	Klaar voor de Tour.

Vandaag is het prachtig weer en we besluiten de Col de la Bonette te gaan fietsen.
Deze klim is 23 kilometer lang en reikt tot een hoogte van 2802 meter, naar eigen zeggen het hoogste asfalt van Europa.
Ik was hier al in 1994 en 2008 en ik ben niet gerust op de afloop van deze klim.
Ik herinner me nog veel van eerdere beklimmingen en weet dat het het geen makkie gaat worden.
Beginnen op de spaarstand en lekker de kilometers wegtikken.
Vervelend zijn de talloze vliegen die gek zijn op zout en met al die zwetende renners is dit een prima plek om toe te slaan.
Pas ver boven de 2000 meter hoogte zou ik ervan af zijn.

De weg kronkelt omhoog en er is weinig uitzicht tot het 2000 meter punt.
Nu komen de groene Alpenweides, de stroompjes en de watervalletjes.
Het is mooi om te zien hoeveel fietsers van allerlei pluimage hier hun weg omhoog banen.

Na bijna 21 kilometer klimmen zie ik de top liggen. Een rare bult waar je omheen kunt rijden om het hoogste punt te bereiken.
Als ik bij de pashoogte ben zie ik dat de laatste lus gesloten is.
Arend en Theodoor zien de fietsers aan de linkerkant omhoog rijden en halen mij over dit ook te doen.
Dit is een martelgang van een kleine kilometer van 10 tot 12% stijging.
Boven staan de fietsers te dringen om een foto te maken van de menhir die hier nog steeds staat.
ALs wij aan de beurt zijn is er een andere Nederlander die het plaatje wel wil schieten.
Intussen zet ik 2 Nederlandse meiden en een Sloveen op de foto. Het is erg gezellig op 2802 meter hoogte.

We dalen weer af naar de pashoogte waar Bert en Frank ook zijn gearriveerd.
Daniël is nog een stukje aan de andere kant naar beneden gegaan en komt wel achter ons aan.
We maken een heerlijke afdaling.
In de afdaling hoorde ik mijn naam roepen en dat bleken de andere Nijkerkers te zijn die ook rond Barcelonnette verblijven.
We belanden bij de bakker van gisteren waar het broodje weer te groot is maar wel lekker.

Het was vandaag een prachtig weerzien met deze indrukwekkende col.

Vandaag 70 kilometer, 1700 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Hoogste van Europa?.	Prachtig uitzicht terug.

Prachtig uitzicht.	Einde is in zicht.	Samen met Arend en Theodoor op de top.

Het is tijd voor de gravelfiets, want we gaan de Col du Parpaillon fietsen.
Deze klim is 12 kilometer onverhard, alleen weten we niet wat met onverhard wordt bedoeld.
Daar zullen we snel achter gaan komen.

We parkeren de auto net buiten Les Pras en starten aan de klim.
Na 1 kilometer heeft Theodoor de ketting gebroken en die kunnen we snel repareren met de toolset en sukkellink van Frank.
Zelf heeft Frank iets verderop een lekke band en dit blijkt wonder boven wonder het laatste malheur te zijn.

Arend gaat de klim rennen en dat gaat zelfs sneller dan fietsen. Knap hoor!
Het wegdek is erg slecht en er moeten zelfs stukken gelopen worden.
Met slecht bedoel ik grote keien, grint, zand en als je geluk hebt gravel.
Bert heeft te dunne banden en draait om. De rest ploetert door.
Het is een loodzware opgave door de stijging van 10% en het vreselijke wegdek.
We helpen elkaar door een waterstroom, maar dat voorkomt niet een nat voet. (op de terugweg de andere voet)

Hoe hoger we komen hoe mooier het uitzicht en de omgeving. Er is hier niemand.
Je hoort de marmotten, maar je ziet ze niet.
Na een dikke 10 kilometer is de weg dichtgesneeuwd en besluiten we het laatste stuk niet te doen.
Het risico is simpelweg te groot.

Afdalen is trouwens ook een hele uitdaging onder deze omstandigheden.
We komen gelukkig allemaal weer heelhuids terug bij de auto's.
Ik besluit met Theodoor terug te fietsen naar het hotel.
Onderweg nog even kijken bij een oud fort, Fort de Tournoux.
Het is warm, heel weg warm.

Vandaag een klim af kunnen vinken van mijn verlanglijstje. Wat een prachtig avontuur was dit!

Vandaag 45 kilometer, 715 hoogtemeters.

Route du Parpaillon.	Niet voor auto's en motoren.	Arend is begonnen.

Soms even lopen.	Steile haarspeldbocht.	Prachtig uitzicht (1).

Prachtig uitzicht (2).	Door een waterstroom.	Prachtig uitzicht (3).

Prachtig uitzicht (4).	Dramatisch wegdek.	Samen boven.

Onze laatste fietsdag brengt ons naar de Col de la Cayolle, een klim van 27 kilometer tot een hoogte van 2326 meter.
Het eerste deel van de klim fiets je door een kloof met naast je een stromend riviertje.
De weg loopt steeds zo'n 3 tot 4% omhoog en dat blijft zo een hele lange tijd.
Het begint ineens te regenen en het gaat steeds harder.
Ik trek mijn regenjack aan en besluit toch maar door te fietsen.
De laatste 4 kilometer zijn steiler en ik lees op de km-bordjes 8-9%.
Net onder de top staat een restaurant waar Arend en Daniël lopen te paraderen.
Daniël heeft 2 lekke banden, maar is al op de top geweest.
Ik zie Frank aankomen en rijdt met hem naar de top waar een Franse renner ons even op de foto zet met de zuil.
We keren terug naar het restaurant en dalen samen (in de zon) af naar de inmiddels zo bekende bakkerij.

Straks de spullen inpakken en morgen naar huis.

Vandaag 75 kilometer, 1330 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Door de kloof.	Weg door de kloof.

2 bruggen boven elkaar.	Bijna boven.	Met Frank naast de zuil.

Na een voorspoedige terugreis zijn we weer thuis aangekomen.
Ik kijk terug op een hele mooie week op twee hele mooie plekken.
Eerst 3 dagen fietsen rond Nice, waar me vooral de Mont Chauve en de finale van Milaan - San Remo (Cipresse en Poggio) me bij zijn gebleven.
Daarna naar Barcelonnette waar ik een prettig weerzien had met de Col de la Bonette en de Col de la Cayolle.
Meest opzienbare was de onverharde klim van de Col du Parpaillon. Wat een landschap en wat een natuurschoon.

Deze week was nooit zo leuk en gezellig geweest zonder mijn kompanen.
Frank (had weer 2 armetierige locaties geboekt), Theodoor (meesterkok), Bert (onze ervaren busschauffeur), Arend (loper en inspirator) en Daniël (routes, lekke banden specialist), bedankt voor deze heerlijke week!