Land :
Regio :	Provence-Alpes-Côte d'Azur
Departement :	Alpes-de-Haute-Provence
Wegnummer :	D64

De Col de Restefond is een 2680 meter hoge bergpas in de Franse Alpen die de verbinding vormt tussen Jausiers (bij Barcelonnette) en Saint-Etienne-de-Tinée. De pashoogte vormt de grens tussen de departementen Alpes-Maritimes en Alpes-de-Haute-Provence. De pasweg is gewoonlijk van mei tot oktober voor verkeer geopend.
De route over de Col de Restefond doorkruist het Nationaal park Mercantour en loopt parallel aan de westelijker gelegen paswegen Allos en Cayolle.

Nabij de pashoogte takt een weg in westelijke richting af naar de Col de la Bonette.
Deze weg is aangelegd rondom de Cime de la Bonette.
Het hoogste punt van de route ligt op 2802 meter, waarmee het de hoogste doorgaande weg van Europa is.

27 juni 2024

Vandaag is het prachtig weer en we besluiten de Col de la Bonette te gaan fietsen.
Deze klim is 23 kilometer lang en reikt tot een hoogte van 2802 meter, naar eigen zeggen het hoogste asfalt van Europa.
Ik was hier al in 1994 en 2008 en ik ben niet gerust op de afloop van deze klim.
Ik herinner me nog veel van eerdere beklimmingen en weet dat het het geen makkie gaat worden.
Beginnen op de spaarstand en lekker de kilometers wegtikken.
Vervelend zijn de talloze vliegen die gek zijn op zout en met al die zwetende renners is dit een prima plek om toe te slaan.
Pas ver boven de 2000 meter hoogte zou ik ervan af zijn.

De weg kronkelt omhoog en er is weinig uitzicht tot het 2000 meter punt.
Nu komen de groene Alpenweides, de stroompjes en de watervalletjes.
Het is mooi om te zien hoeveel fietsers van allerlei pluimage hier hun weg omhoog banen.

Na bijna 21 kilometer klimmen zie ik de top liggen. Een rare bult waar je omheen kunt rijden om het hoogste punt te bereiken.
Als ik bij de pashoogte ben zie ik dat de laatste lus gesloten is.
Arend en Theodoor zien de fietsers aan de linkerkant omhoog rijden en halen mij over dit ook te doen.
Dit is een martelgang van een kleine kilometer van 10 tot 12% stijging.
Boven staan de fietsers te dringen om een foto te maken van de menhir die hier nog steeds staat.
ALs wij aan de beurt zijn is er een andere Nederlander die het plaatje wel wil schieten.
Intussen zet ik 2 Nederlandse meiden en een Sloveen op de foto. Het is erg gezellig op 2802 meter hoogte.

We dalen weer af naar de pashoogte waar Bert en Frank ook zijn gearriveerd.
Daniël is nog een stukje aan de andere kant naar beneden gegaan en komt wel achter ons aan.
We maken een heerlijke afdaling.
In de afdaling hoorde ik mijn naam roepen en dat bleken de andere Nijkerkers te zijn die ook rond Barcelonnette verblijven.
We belanden bij de bakker van gisteren waar het broodje weer te groot is maar wel lekker.

Het was vandaag een prachtig weerzien met deze indrukwekkende col.

14 juni 2008 - Naar het dak van Europa

Het is een graad of 15 als we vanuit Barcelonette naar Jausiers fietsen.
De blikken van iedereen staan gespannen, want we gaan de Col de la Bonette beklimmen. Een rit naar het dak van Europa.

De Col de la Bonette staat officieel genoteerd als het hoogste asfalt van Europa en dat wil men hier weten.
Overal staan borden die aangeven dat de top op 2802 meter ligt.
Eigenlijk ligt de top van de pas, de doorgaande weg, op 2680 meter, maar door het aanleggen van een extra lus komt men tot de recordhoogte van 2802 meter.
Voor mij is het de tweede keer dat ik aan deze klus ga beginnen.
Je mag dit gerust een flinke klus noemen want er moet in 24 km een hoogteverschil van 1589 meter worden overwonnen.

Mijn herinneringen gaan terug naar juni 1994 toen ik voor de eerste keer in aanraking kwam met de Col de la Bonette.
Ik voel nog steeds de enorme hitte en voel die ontelbare vervelende vliegen om mijn hoofd cirkelen.
Nu is het echter een stuk koeler en geen weer voor insecten.
Van de plaatselijke VVV heb ik vernomen dat de Bonette maar sinds kort is vrijgegeven voor verkeer.
Het moet ook erg koud zijn op de top (rond het vriespunt).

Vanuit Jausiers loopt de weg tamelijk rustig omhoog.
Het is jammer dat er geen bordjes staan met afstanden, percentages en hoogte.
Je moet volledig vertrouwen op je fietsteller.

Al snel wordt de weg steiler (rond de 7%), maar het blijft een lekker lopende klim. Als ik door een bocht draai sta ik oog in oog met een enorme kudde schapen en geiten.
Ik besluit even te stoppen en ben binnen een mum van tijd omsingeld door blatende dieren. Als de kudde gepasseerd is kan ik verder. De uitwerpselen op het wegdek laten precies zien waar de kudde geweest is.

De eerste kilometers rijd ik nog tussen de bomen.
Pas na zo'n 14 km bereik ik boomgrens en veranderd het landschap.
Er ligt veel sneeuw en het wordt steeds frisser.
Ik ervaar ook weer de ijle lucht en merk dat mijn ademhaling korter wordt.
Ik passeer een opmerkelijk helder meer en rijd langs metershoge sneeuwwallen.
Overal stroomt er smeltwater uit de rotsen en de natuur is overweldigend.
Af en toe zie ik nieuwsgierige Alpenmarmotten, die toch wel vaker wielrenners gezien moeten hebben?

Het valt mij op dat er nauwelijks auto's langs me heen komen.
De wandelaars en andere toeristen vinden het blijkbaar te koud boven.
In de verte zie ik de top van de Col de Restefond (2680 m) liggen.
Als ik daar arriveer is het er een drukte van belang.
De wielerploeg van Agritubel heeft een wildcard gekregen voor de Tour de France en is met de hele ploeg de col aan het verkennen.
Op 22 juli zal de Bonette als scherprechter fungeren in de etappe van Cuneo naar Jausiers.

Het lusje naar 2802 meter is afgesloten voor alle verkeer middels een enorme hoop sneeuw. Ik zie echter rechts van de hoop een klein paadje en besluit al wandelend langs de sneeuw te gaan.
Daarna fiets ik tussen stenen en rotzooi naar de absolute top van de Col de la Bonette.
Boven is het onder nul. Het uitzicht maakt echter alles goed. Schitterend!
Even krijg ik kippenvel op het moment dat ik me realiseer dat ik nu op het hoogste asfalt van Europa sta.

De top wordt gekenmerkt door een enorme menhir. Obelix zou er trots op zijn.

Snel foto's schieten, windstopper aan en weer naar beneden.
Klappertandend en trillend daal ik af richting Jausiers.
Ik moet 4 keer stoppen om bij te komen van de kou.
Beneden is het 20 graden warmer, maar het zal nog lang duren voor ik weer gevoel krijg in mijn lichaam. Ik heb het eigenlijk nog nooit zo koud gehad.