Het weggedeelte tussen Ponte di Legno en de pashoogte is erg smal, vaak niet breder dan drie meter, inhalen is op het traject haast onmogelijk, hiervoor zijn uitwijkplaatsen aangelegd. Diep onder in het dal stroomt de rivier de Frigidolfo. Langs de diepe afgronden is op de meeste plaatsen een vangrail aanwezig. Maar op sommige plaatsen staat geen vangrail. Daar begint naast de weg direct de afgrond van ruim 500 meter diep. Dit maakt deze weg tot één van de gevaarlijkste bergpassen. De zijde van Santa Caterina Valfurva is iets breder en minder lang.

De weg is aangelegd in de Eerste Wereldoorlog voor de bevoorrading van Italiaanse soldaten die vochten in het Italiaans-Oostenrijks grensgebied.
Momenteel wordt de weg niet meer gebruikt voor doorgaand verkeer.
Die maken liever gebruik van de SS38, de weg van Bormio naar Tirano.

17-18 juni 2009

Ik loop door Bormio, een klein dorp op 1225 meter hoogte in het noorden van Italië.
Slenterend door de smalle straatjes, met een middeleeuws karakter, denk ik aan de dag van morgen.
Morgen gaan we de Passo del Mortirolo met de fiets beklimmen en ik merk dat ik best een beetje gespannen ben.
De Mortirolo staat bekend als een van de zwaarste beklimmingen in de wielersport en is meermaals beklommen tijdens de Giro d'Italia.
Ik hoor Lance Armstrong nog roepen dat hij nog nooit zo'n zware helling had gefietst als deze.

Als ik een kerkje passeer besluit ik naar binnen te gaan.
Ik ben zelf katholiek opgegroeid en ben altijd wel gefascineerd door mooie kerken.
De inrichting is vrij sober en de kaarsjes die je kunt aansteken zijn "elektrisch".
Het zal wel met de brandveiligheid te maken hebben en ik besluit er toch eentje aan te steken op een goede afloop morgen.

De volgende dag rijden we van Bormio richting Mazzo di Valtellina om van daaruit de zware (echte) kant van de Mortirolo te rijden.
Als we een lokale boer vragen naar de voet van de klim maakt hij met zijn hand gebaren die aangeven dat het erg steil is en dat het eigenlijk gekkenwerk is.
Natuurlijk trekken we ons er niets van aan en rijden naar het dorp, waar we de groene bordjes "Passo del Mortirolo" volgen.
Als ik aan de klim begin denk ik nog even aan het grafiekje van de klim.
Het eerste stukje is eenvoudig, maar de rest van de 12 kilometer komen niet meer onder de 10%.
Er zitten kilometers bij van gemiddeld meer dan 13%.
Het wegdek is smal en van zeer goede kwaliteit.
Het doel van de weg is mij volstrekt onduidelijk daar alle voertuigen breder dan 2,3 meter er niet over kunnen.
Er is ook nauwelijks verkeer en al snel zit ik helemaal alleen tussen de bomen.

Het is inmiddels verschrikkelijk steil geworden en ik ben blij dat ik een triple heb gemonteerd.
Regelmatig ga ik staan op de pedalen om mijn rug enigszins te ontlasten.
Zittend voel ik soms mijn voorwiel omhoog komen en ik worstel me van bocht tot bocht.
Soms opent zich het bos en kun je Mazzo di Valtellina zien liggen in de diepte.
Het was op deze klim waar Marco Pantani in 1994 de hele concurrentie op een hoop reed in de Giro en daarmee definitief doorbrak als klimmer.
Zo'n vier km onder de top passeer ik het monument ter ere aan deze rasklimmer.
Het is een sober monument, maar de vlaggen en spandoeken maken dat je het niet kunt missen.
Ik betrap mezelf erop dat ik een kruisje sla als ik het monument passeer.
Het monument geeft me een enorme "boost" en het lijkt wel of het klimmen even iets makkelijker gaat.

Het ritme is goed en ik passeer een clubmaatje die van links naar recht laveert over de weg.
Hij heeft duidelijk te zware versnellingen gemonteerd en moppert zich naar boven.
Bijna boven maken de bomen plaats voor mooie groene weides
Op de top staat een lelijk houten bord met "Passo del Mortirolo" geschreven met de hand.
Voor een mooier bord moet je nog iets verder over de top.
Er is verder helemaal niets te beleven. Deze col is volgens mij alleen maar bedoeld voor fietsers.