Op de streep, net na de fontein, in Bedoin druk ik mijn tellertje op nul. De klim van 21 kilometer naar de top van de Mont Ventoux vanaf de zuidkant is begonnen. Volgens alle wielerkenners is dit de zwaarste kant van de berg, die er eigenlijk helemaal niet gevaarlijk uitziet. Ik heb al wekenlang het profiel bestudeert en denk elke kilometer en elk stijgingspercentage in mijn hoofd te hebben opgeslagen. Dat dit totaal geen zin heeft zou mij spoedig duidelijk worden.

De eerste paar kilometers zijn niet steil en ik zet meteen de vaart erin. Kenners hebben mij verteld dat een tijd van 1 uur 45 minuten een mooie tijd is voor deze klim, net zoals een tijd van onder het uur een streeftijd is voor de "Alpe d'Huez". De benen voelen goed en ik passeer al vlot enkele opvallende renners. Veel oudere mannen met baarden en snorren en een enkele dame die ik kort groet met "Bonjour". Ze antwoord in het Duits dat het "gut geht". Ik ben optimistisch gestemd en ik drink nog snel wat forse slokken. Op de weg staat van alles geschreven; namen van renners en toeristen en een grappige "Mart Smeets, lul!". Ik kom in het dorp St. Esteve waar de weg scherp naar links draait en meteen weer naar rechts. Het spel gaat beginnen en ik begin op de "23" te rouleren. Het gaat best lekker, maar desondanks heb ik een angstig voorgevoel. Al die verhalen over de Ventoux van de doktoren en alle andere "kenners" had ik nooit serieus genomen. Ik had immers al vele zware cols beklommen en dit kon toch niet zwaarder zijn. De weg loopt steil omhoog, maar je ziet het er niet. Ik begin het aanzienlijk moeilijker te krijgen en moet zo nu en dan gaan staan om alles een beetje op te rekken. Inmiddels zit ik op de "26" en het rouleren begint op harken te lijken. Mijn rug begint pijn te doen van het duwen en ik besluit de "28" te gebruiken.

Nu heb ik niets meer om op terug te vallen en moet ik het er gewoon mee doen. Hier in het bos is het warm, akelig, gemeen en dodelijk. Ik haal een Belg in die er slecht uitziet. Dit geeft mij enigzins moed en ik rond een hairpin waar "Hans 3x" staat geschreven op het asfalt. Later in de week zou ik deze tekst pas begrijpen. De weg wordt minder steil en mijn teller geeft aan dat ik 16 kilometer heb gereden. Zo aanstonds moet het Chalet Reynard in zicht komen waar het laatste deel van de klim gaat beginnen, 6 open kilometers naar de het weerstation op de top. Bij het passeren van het Chalet Reynard, een zeer grote lap asfalt waar je goed moet kijken welke baan je moet hebben,staat mijn teller exact op 1 uur en ik zie een goede tijd in het veschiet. Ik schakel wat tandjes zwaarder, draai de bocht om en voel een beetje wind. Het kan hier vreselijk waaien en dat kan je tijd behoorlijk negatief beinvloeden. Ik links naar beneden en zie een renner in een donkerblauw tenue naderen. Ik had alleen maar renners ingehaald en waar komt deze nou toch vandaan? Al snel komt hij langszij en het blijkt een Fransman te zijn. Dat zie je namelijk meteen aan het merk fiets, altijd een Frans merk, en het petje met de klep omhoog. Er kan geen groet vanaf van deze vrolijke frans en ik bemerk dat hij geen helm bij zich heeft. Deze twee dingen werken als een rode lap en ik besluit in zijn wiel te gaan zitten. Als ik hem observeer zie ik een pezig type met geen grammetje vet en ben ik een beetje jaloers. Hij kijkt om en gaat versnellen. Meteen ga ik staan en in de achtervolging. Dit gaat zo door tot drie kilometer onder de top. Ik krijg hier echter een enorme ram en alles blokkeert. Ik voel kramp in mijn linkerbovenbeen en ik moet lossen. Kwaad dat ik ben op mezelf dat ik me weer heb laten opfokken schakel ik naar de "28" en probeer kalm te blijven. Nu moet ik de schade beperkt zien te houden en mijn hoofd erbij houden. Intussen passeer ik twee renners die naar boven wandelen op hun sokken.

Op een kilometer onder de top rijd ik langs het monument van Tommy Simpson en voel ik eigenlijk helemaal niets bijzonders. Bij de beklimming van de "Izoard", een aantal jaren terug, had ik wel een apart gevoel bij het monument van Coppi en Bobet, maar nu is er geen vleugje emotie of opwinding te bekennen. Plotseling begint mijn tellertje te piepen en het blijkt dat mijn hartslag over het absolute maximum is gegaan. Ik zit nu werkelijk vreslijk verrot en hoop dat ik nog fietsend boven kan komen. Met inmiddels kramp in beide benen bereik ik uiteindelijk de top waar twee vreemde Nederlanders mij moeten opvangen en helpen afstappen. Met veel moeite weet ik nog net mijn teller stop te zetten en zie een tijd van 1 uur en 37 minuten staan. Het duurt een eeuwigheid voor ik weer enigzins op adem ben en weer een praatje kan maken met die toch wel aardige Nederlanders. Het was een afschuwelijke ervaring en wat hebben al die "kenners" gelijk gehad!

PS: de Fransman heb ik niet meer gezien en mijn maximale hartslag is nu 196.