| De Monte Zoncolan is een gevreesde bergpas in Italië met een hoogte van 1750 meter. |
| Beoordeling : |  |
| Extreem stijl , berucht en beroemd. |
De Monte Zoncolan (Monte Çoncolan) is een berg met een hoogte van 1750 meter, gelegen in Friuli-Venezia Giulia in Italië. |
 |
Vanuit Ovaro:
| Klimgeiten Index: | 552 |
| Top : | 1750 m |
| Lengte : | 9.9 km |
| Hoogteverschil : | 1201 m |
| Gemiddeld stijgingspercentage : | 12.1 % |
| Maximale stijging : | 22 % |
| Haarspeldbochten : | 19 |
| Bijzonderheden : | Steile wandrace. Moet met MTB. |
 |
Wielerhistorie
| De Giro d'Italia kwam in 2003 voor de eerste keer op de Monte Zoncolan. Het was de Italiaan Gilberto Simoni die als eerste boven kwam. In 2007 herhaalde Simoni dit kunstukje en won. Vervolgens waren in Ivan Basso (2010), Igor Anton (2011) en Michael Rogers (2014) winnaars op de Zoncolan. |
Foto's
 |
Klik op foto voor meer foto's. |
 |
| 2015 | 2020 |
Kaart
 |
Het verhaal
| 2 september 2015 Als we in Ovaro arriveren regent het. We horen onweer en besluiten eerst even te lunchen. Het klaart op en we beginnen aan de klim. We zijn nog geen kilometer op weg als het begint te regenen. Ik doe een regenjackje aan en begin aan de eerste steile kilometers. Op de weg staan percentages van 16%, 17%, 19% en zelfs 22%. Wederom moet ik druk op het voorwiel houden om deze op de weg te houden. Ik rijdt zelfs even onder 5 km/u. Blij dat ik op de MTB ben. Op de racefiets is dit bijna niet te doen. Ik fotografeer de steile bochten en kan soms moeilijk weer op de fiets klimmen. Het begint nu serieus te regenen en als ik bliksemflitsen zie ga ik schuilen onder een huisje. Als het wat minder hard gaat besluit ik door te fietsen. De hele klim is 10 km, maar zelden heb ik zoveel steile kilometers achter elkaar gereden. Het is meter voor meter en crank voor crank. Bovenin zijn 3 tunnels, waar het licht aan springt als je de tunnel in rijdt. Dat licht gaat bij mij niet aan ik moet in het donker door de tunnel. Ook al zie je het einde van de tunnel, je kunt niet recht fietsen. Ik buts tegen de wand en besluit dan maar te lopen. Als ik tunnel uit loop springt het licht achter mij aan. Na de tunnels nog een paar flinke haarspeldbochten tot je de top bereikt. Het regent pijpenstelen, maak snel een foto van het pasbord en daal af naar de tunnels. Ik kom Henkapie tegen en wacht hier op hem om samen af te dalen. De afdaling is koud en pittig. Ik ruik de schijfremmen van Henk. Flink remmen en goed opletten. We belanden in een kudde koeien. Langzaam passeren we de kudde. Beneden is het omkleden en alles in de bus proppen. Dit was weer een heroïsche dag in de geschiedenis van de klimgeiten. |
| 10 september 2020 We eten een pasta en besluiten met de MTB nog even de Monte Zoncolan te doen. Dit is een bizar en eigenlijk belachelijk idee, maar we doen het toch. 5 jaar geleden reden we deze extreem zware klim in de stromende regen, nu is het zonnig en warm. Ik heb zelf het idee om een stukje te doen en dan om te keren, maar als je eenmaal over de helft ben dan wil je het afmaken. Het is een zware beproeving met 5 kilometers van meer dan 15% gemiddeld en uitschieters van boven de 20%. Voor mij is het verschrikkelijk afzien en totaal uitgepierd bereik ik de top. Deze doe ik echt nooit meer. Wat een loeder is dit. Boven heb ik nu wel uitzicht op de bochten en een aardige Zwitser maakt nog een foto van ons bij het monument. Langs de hele klim staan overigens foto's van winnaars op deze klim. Namen als Gianni Bugno, Fausto Coppi, Eddy Merckx en nu ook Annemiek van Vleuten. Wat een eer! |