Vandaag mocht ik met "de boeren" mee voor een rit over de Posbank.
Hier was ik aan tijdje niet meer geweest en het is nu ook tijd om wat langere ritten te gaan rijden.
Om 09:30 eerst koffie bij Aalt en dan met 10 companen op pad richting Arnhem.
Onderweg pikt een andere wielrenner aan en eenmaal in de buurt van de Posbank biedt hij aan om de mooie weggetjes naar boven aan te wijzen.
Daar maken we gretig gebruik van en we rijden omhoog via diverse fraaie weggetjes, waarvan ik het smalle pad vanuit Rozendaal het mooiste vond.
Na 4 keer omhoog is het tijd voor koffie in "De Carolinahoeve".
De teller staat inmiddels al boven de 100 km en het wordt dus een forse rit.
De terugreis verloopt soepel, zeker als ik weer weet waar we zijn.
Uiteindelijk heb ik bijna 160 km op de teller als we een versnapering nuttigen, de derde helft, bij andere Aalt.
Wat een heerlijke en mooie rit vandaag.

Vandaag 160 km en 825 hoogtemeters.

De slotdag is de mooiste dag wat weer betreft.
Frank gaat niet mee want de knie werkt niet mee.
We hebben een nieuwe route gemaakt van 90 km en vertrekken langs de kust richting Altea.
Daar duiken we het binnenland in en rijden tussen de kassen door met fruit.
Ik zie bomen met citroenen en mangos onder plastic zeilen.

We klimmen eigenlijk al vanaf de kust als we een bord zien met nog 6 km naar de top van de "Puerto Sa Creueta".
Dit is een lekkere klim met het venijn in de staart.
Tussendoor zelfs een kilometer met 0 meter hoogteverschil. Ook wel eens prettig!
De laatste kilometer is het ouderwets steile wandrace, waar zowel Bert, Henk als ik "gechicked" worden.
Op de top een fraai pasbord.

We dalen af en vinden een terras waar we koffie en cola bestellen.
Het is bijna gratis en we laten maar een fooi achter om een goed gevoel over te houden.

Rest ons nog de klim van de "Coll de Garga", die we gekscherend de Coll de Gargamel noemen.
Het is een geitenpad met precies de eigenschappen van de echte Gargamel; onstuimig, gemeen, verradelijk en onberekenbaar.
Een rustige weggetje wat denk ik door weinig fietsers nog is ontdekt.
Soms 1% en dan weer 13%. Wat een loeder is dit!
Boven is het druk met auto's en we vragen ons af wat die mensen hier moeten?
Even later het antwoord, een geweldig uitzicht over de hele kust.
Nog een paar hupjes terug naar Calpe waar we neerploffen op het balkon.
Wat een dag, wat een week!

Vandaag 90 km en 1760 hoogtemeters.

Kassen met fruit.	Ook wel eens lekker.	Smerige laatste kilometer.

Pasbord.	Bert op het geitenpad.	Zwoegen geblazen.

Vanochtend zijn de meningen verdeeld over welke rit we gaan fietsen.
Bert, Henk en Frank willen na de inspanningen van gisteren een korte rit, terwijl Daniël en ik iets verder willen.
We splitsen op en ik vertrek met Daniël richting de "Coll de la Vall d'Ebo", een tip van Elbert.
Als we aan de voet arriveren in Pego begint het licht te regenen, maar het blijft bij spetteren.
De klim is fantastisch. Niet al te steil, prima asfalt, kilometer bordjes en heel veel bochten.
Het is genieten geblazen tijdens de 8 kilometer klimmen.
Boven zegt een Belg mij dat dit de mooiste klim in deze omgeving is en ik denk dat hij gelijk heeft.

Als we zijn afgedaald is het ineens steile wandrace omhoog op de "Alto de Tarrenyes".
Gelukkig duurt de 16% maar even en verloopt de rest van de kilometers geleidelijk omhoog.
We passeren het dorp Parcent, waar we spaghetti eten op een zonnig terras.
Na de lunch pakken we nog even de "Puerto de Bernia", maar nu vanuit Xalo.
Ik zit al gauw alleen en geniet van de stilte (bijna geen verkeer), de zon en de geleidelijke percentages tussen de 4 en 7%.

De afdaling van de Bernia is niet best vanwege het hobbelige asfalt.
Halverwege de afdaling heb je overigens nog wel een mooi uitzicht over Calpe.
Eenmaal in Benissa is het nog 7 kilometer naar beneden over een brede asfaltweg naar Calpe.
Heerlijk zo'n beloning na een dag fietsen.

Henk en Bert hebben ook de "Puerto de Bernia" gedaan en Frank moest omkeren vanwege toch weer pijn aan de knie.

Vandaag 110 km en 1725 hoogtemeters.

Het bord met de statistieken.	Het gaat beginnen!	Blik naar beneden.

Uitzicht op de bochten.	Pasbord.	Uitzicht op Calpe.

Vandaag doen we koninginnenrit over het hoogste punt in deze omgeving, de Port de Tudons, die reikt tot een hoogte van 1025 meter.
We starten langs de kust met de wind in de rug richting Benidorm.
Dit is een drukke doorgaande weg en veelal kunnen fietsers gebruik maken van de vluchtstrook.
Net voor Benidorm na zo'n 20 kilometer duiken we het binnenland in en doemen de bergen op.
De klim naar de Port de Tudons is maar liefst 27 kilometer, maar is nooit erg steil.
Op 11 km voor de top staat een fraai bord met de statistieken en hierna komt elke kilometer een bordje met gegevens.
Ik maak veel foto's van de fraaie omgeving en geniet van het fietsen in de zon.
Boven op de top staat gelukkig een pasbord en het is er best fris door de harde wind.

We duiken naar beneden en komen voor een wegafsluiting.
Een aanta fietsers voor ons rijden langs de betonblokken en wij volgen het voorbeeld.
Het laaste stuk is een enorme modderbende vanwege een aardverschuiving die daar heeft plaats gevonden.
Tot de enkels in de modder en dan maar en fiets op de schouder.
Bert is zo aardig om mijn fiets te dragen als ik met mijn rotte enkel door de modder banjer.
Hij is vandaag gepromoveerd tot meesterknecht. ha ha ha.

Nu volgt nog de "Port de Confrides", een klim van 5 km met een gemiddelde van 6%.
Een lekkere loper over een prachtige weg door een cowboy landschap.
Boven worden we getrakteerd op een pasbord en die had ik niet verwacht.
Het laatste stuk rijden we tussen de fruitbomen en bereiken de kustweg.
Wind volle bak tegen en tussen 2 tunnels worden we bijna van de weg geblazen. Wat een vreemde rukwinden.
Best wel moe maar voldaan komen we aan in Calpe. Heerlijke rit en weer een klimgeitenpunt rijker.
Moeten straks nog wel even de schoenen en pedalen van de klei ontdoen ;)

Vandaag 120 km en 2110 hoogtemeters.

Het bord met de statistieken.	Henk passeert km-bordje.	Pasbord op de top.

Bert en John door de modder.	Fraaie bochtenserie.	Onverwacht pasbord.

Vandaag liep anders dan we hadden gedacht.
We hadden regen verwacht, maar het is opmerkelijk mooi weer deze ochtend.
We starten de rit richting de klim "El Miserat" en rijden landinwaarts.
Na 25 kilometer ziet de lucht er in de verte vervaarlijk donker uit en het begint al snel te regenen.
Plan snel aanpassen en weer richting de kust fietsen waar de lucht nog wel blauw is.
We rijden naar Benissa en het wordt inderdaad droog en soms zelfs zonnig.

Gisteren hebben we de etappe van de Vuelta terug gekeken over de "Puig Llorença" en het lijkt erop dat wij gisteren een andere route hebben gereden.
Onderzoek leert dat wij de veel zwaardere variant hebben gereden.
Omdat we in de buurt zijn willen Daniël en ik wel graag de echte route rijden.
Het eerste deel van de klim doen we met z'n allen en het tweede stuk doe ik samen met Daniël.
Deze kant is echt een stuk makkelijker, hoewel ook de 17% wordt aangetikt.
Ik ontdek nog een fraai Vuelta bordje en we noemen deze variant de "watjes variant".
Boven spreken we een Spaanse wielrenner uit de streek en hij wil wel wat foto's van ons schieten.

Nu naar beneden en nog 15 km op en neer richting Calpe.
We hadden vandaag nergens op gerekend, maar tikken maar mooi even 80 kilometer weg.

Vandaag 80 km en 1230 hoogtemeters.

Donkere lucht voor ons.	Blik naar beneden.	Het gaat beginnen.

Bordje van Vuelta.	Fors laatste stuk.	Samen op de top.

Vandaag een kortere rit dan gisteren, mede omdat Frank last heeft van de knie.
We gaan richting het noorden met als doel de klim naar "Cumbre del Sol", ook wel "Puig Llorença" genoemd.
De weg langs de kust gaat op en af en ook hier wemelt het van de hotels.
Frank heeft te veel last van de knie en besluit terug te gaan.

Na zo'n 25 kilometer fietsen staat er een bordje met een fiets en route "Puig Llorença" langs de weg.
Die volgen we en het begint meteen al pittig omhoog te lopen. Al spoedig zie ik 21% op mijn Garmin verschijnen. Tjonge wat een muur!
Daniël staat boven te wachten en denkt dat hij er al is. Niets is minder waar, want het ergste moet nog komen.
Linksaf loopt nog een weg richting de antennes en dat is 17 tot 20% recht omhoog.
Ik besluit om te gaan laveren en zo kan ik toch nog redelijk omhoog fietsen.
Henk en Bert volgen mijn voorbeeld en slingeren dubbelgevouwen naar de top.
Ik heb weer een muur gevonden die ik aan de lijst kan toevoegen!

Tom Dumoulin won hier de 9de etappe in de Vuelta van 2015 en ter herinnering staat er een groot bord met daarop zijn foto.
Het is echter in de loop der jaren wat verbleekt en nauwelijks nog leesbaar.

We dalen af en krijgen daarna nog een paar kleinere klimmetjes op de route, waaronder de "Alto de Benissa".
Nu is het alleen nog maar afdalen naar Calpe. Wat een dag wederom.

Vandaag 50 km en 1050 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Steile wandrace.	Laatste stuk van de muur.

Daniël staat uit te hijgen.	Bert met Henk nog op laverend op achtergrond.	Bord met Tom Dumoulin.

Vanochtend na een heerlijk ontbijt (er staat werkelijk van alles) gaan we fietsen opbouwen.
Met handige Henk aan het roer is dit in no time gedaan.
We stappen op voor een rit van ongeveer 85 kilometer door de binnenlanden rond Calpe.
Meteen is het fors omhoog om vanuit het dorp weg te komen.
Na aan aantal kilometer slaan we linksaf en beginnen aan de klim van de "Port de Bèrnia".
Deze klim is 15 km en eindigd op 620 meter hoogte.
Een fraai bord aan het begin van de klim geeft de statistieken en mij valt een stuk van 17% op tegen het einde.
Ik zeg niks tegen de anderen en we gaan eraan beginnen.
Het loopt heerlijk over een prima wegdek. Een rustige weg en elke kilometer een handig bord met af te leggen afstand en percentage van de komende kilometer.
De discussie of we aan de Costa Brava, Costa del Sol of Costa Blanca is ook meteen opgelost. Het staat er gewoon onder :) Op het steile stuk is het ieder voor zich. Iedereen levert een gevecht met de berg en uiteraad komen we allemaal boven bij het pasbord.
Hier wil een jongedame graag mijn fiets kopen, want ze vind de kleur zo mooi. Ik ook dus dat gaat never gebeuren.

We dalen af en komen al gauw bij de tweede uitdaging van vandaag, de "Coll de Rates".
Minder steil, geen km-bordje en ook geen pasbord. Gemiste kans vind ik eigenlijk.
Wel een bankje met uitgezaagde letters. We moeten het ermee doen.
Nog een heerlijk overzichtelijke afdaling volgt door de fruitplantages en een stevig stukje tegenwind tussen 2 korte tunnels.
Wat een prachtige rit door een prachtig landschap. Elbert heeft gelijk!

Vandaag 87 km en 1555 hoogtemeters.

Statistieken.	Steilste kilometer komt eraan.	Frank en Bert in volle aktie.

Terugblik naar beneden.	Het bankje.	Klimgeiten.

Vanochtend werden we met "oude" bus van Henk opgehaald door Angela en naar Schiphol gereden.
Alle bagage (5 fietskoffers en 5 gewone koffers) inchecken en wachten op het vliegtuig naar het Spaanse Alicante.
Hier gaan we een weekje fietsen rond Calpe, het trainingsgebied van veel profwielrenners en Elbert.
Hij roept al jaren dat we daar eens moeten gaan fietsen en we waren dat 2 jaar geleden ook van plan.
De pandemie gooide echter roet in het eten, maar nu is het dan eindelijk zover.

Na een voorspoedige vlucht arriveren we in Alicante en we lopen direct door naar de bagagebanden.
Onze gewone koffers komen er la meteen uit en nu is het wachten op de fietskoffers die op een andere band zullen arriveren.
Dat duurt ook niet al te lang en nu op naar de bus die ons naar Calpe gaat brengen.
Dit is een behoorlijke bus, want er moeten 10 koffers en 5 personen mee. Dit past overigens makkelijk.
Het hotel stelt niet teleur en we hebben een riant appartement.
Frank roept s'avonds nog maar eens "u" tegen het buffet. Dit is echt indrukwekkend.
We duiken op tijd in bed, na een heerlijke versnapering, want morgen moet er gefietst worden.

De fietsen komen op de band.	Fraaie bus voor ons 5.	Uitzicht vanaf balkon.

Afgelopen vrijdagavond vertrokken we met "Klusteam Klimgeiten" naar Fuchshofen om een weekend te gaan helpen in het getroffen pension Brückeschenke.
Als we aankomen zit men lekker aan de koffie en we schuiven meteen aan.
Naast ons 6 zijn ook Torsten (der Kaffeemeister) en een echtpaar uit Deventer aanwezig voor de nodige hulp.

De volgende dag na een lekker ontbijt worden de taken verdeeld.
Aantal richten zich op pvc-vloer die over de hele begane grond gelegd moet worden en een aantal andere op het maken van wat loungebanken van pallets en een kast van steigerhout bij de bar.
Stukje behang plakken in het halletje wordt ook nog even meegepakt.
Ben ik in eerste instantie aangewezen als opperaar, maar al gauw mag ik ook zagen en leggen.
Leuk werk en je ziet al snel resultaat.
Moet wel wennen aan een broek met van die kniestukken erin.
Aan het eind van de dag ligt de vloer erin. Mooi stukje werk.

Die nacht sta ik regelmatig naast mijn bed vanwege kramp in de hamstings.
Op de knieën zitten en steeds opstaan zijn dingen die ik nooit doe en dat signaal geven mijn spieren ook.
De schnapps van de avond ervoor helpen niet tegen kramp weet ik nu.

Volgende dag is het tijd voor de plinten en er wordt ook nog een buffettafel in elkaar getimmerd.
Wat hebben we toch een handige klimgeiten in de club!
Als we de plinten willen gaan afkitten, blijkt er geen witte kit te zijn.
Zondag zit alles dicht, maar Vincent weet via zijn kanalen op Facebook 2 tubes te regelen in Insul.
Ik rij met Vincent erheen en we kunnen vervolgens alles netjes afronden.

Rond 15:00 is alles schoon en aangeveegd en vertrekken we tevreden naar huis.
Wat een teamwerk en wat een super leuk weekend was dit wederom!
Dank allemaal.

Alles schoonmaken.	We kunnen beginnen!	Buffettafel.

Kast voor de drank.	Het resultaat.	Het klusteam.

Vrijdag heb ik de tweede 100+ rit gereden.
Samen met Daniël een rondje om de Oostvaardersplassen met veel wind, zon, maar ook kou.
Ook afgelopen weekend lekker op de racefiets kunnen rijden.
Kan nu met de huidige regen weer even aan de haak.

We hebben ook de reis naar Calpe geboekt. Lekker een week fietsen in de zon in april.
Ik heb er eigenlijk nu al zin in.

De eerste 2 records zijn dit jaar al een feit.
Het eerste record is het maandrecord voor de maand januari. Nooit fietste ik meer kilometer in deze maand.
De teller is op 1070 km uitgekomen.

Het tweede record is dat ik nog nooit zo vroeg op de racefiets ben gesprongen.
Zondag had ik al de kriebels, maar vandaag kon ik me niet meer bedwingen.
Een heerlijk ritje onder een blauwe lucht, heelijk zonnetje en de lucht van spruitjes in de Flevopolder.
Het was kort maar toch.

Kon bij vertrek alleen maar zwaarder schakelen.
Bezoekje aan Kevin leerde dat batterijtje in de linkerhendel leeg was.
Dacht dat ik alles had opgeladen, maar daar zit er dus ook nog 1 verstopt.

Afgelopen week de galerie met canvassen bijgewerkt en het bord "Fuchshofen" een mooi plekje gegeven.

Ook heb ik deze week een bezoek gebracht aan Fuchshofen en heb een kop koffie gedronken in het pension.
Een rondleiding van Yvette gaf aan dat er al veel gedaan is, maar dat er ook nog veel werk gedaan moet worden.
Denk aan stucwerk, schilderen, timmerwerk en vloeren leggen. Over de tuin maar helemaal te zwijgen.
Wederom onze hulp aangeboden als men ons nodig heeft.

Vervolgens door het gebied gereden en gezien dat men nog steeds bezig is met opruimen en herstel.
De wegen zijn veelal weer open, maar de schade is enorm.
In het zwaar getroffen Schuld is gewoon een heel stuk weg. Een kale vlakte waar voorheen huizen stonden.
Het blijft bizar om te zien wat een spoor van vernielingen de waterstroom heeft veroorzaakt.

Bord heeft mooi plekje.	Blik op de galerie.	Herstelwerkzaamheden.

Happy new year!

De eerste kilometers al gereden op Nieuwjaarsdag.
Beetje brak op de fiets gesprongen onder werkelijk bijzondere omstandigheden, 13 graden en een zonnetje.
Denk niet dat dit ooit nog voor gaat komen.
Enfin, de kop is eraf.

Het jaar loopt tegen het einde en ik kan ondanks de COVID-19 perikelen toch terugkijken op een mooi fietsjaar.
Het vele thuiswerken heeft als voordeel dat ik vaker tussendoor een uurtje op de fiets kan springen bij mooi weer.
Dit heeft geresulteerd in 14.540 km dit jaar, een jaarrecord, en daarbij zaten 8 maandrecords.
Ik heb op 231 dagen gefietst en de ritten waren tussen de 30 en 190 km.

In juni en september ben ik in achtneming van alle maatregelen een paar weken wezen fietsen in de bergen van Italië en Zwitserland. Aantal beklimmingen van mijn "to do" lijst kunnen afvinken. Denk aan de Malojapas, Splügenpas, Lac de Moiry en de Berninapas.

Ook kwam ik een paar onverwachte pareltjes tegen als de Mattmarksee en Lago di Lei.
Leuk waren het rondje "Susten - Grimsel - Furka" en "de laatste 100 km van Ronde van Lombardije".
Het museum op de Madonna di Ghisallo is een bezoekje waard. Hier voel je de wielergeschiedenis.

In ons eigen land reed ik voor het eerst het rondje via de Houtribdijk (190 km) en hebben we een bezoek gebracht aan de VAM berg (4800 cm hoog) in Drenthe.

Minder waren de overstromingen in de Duitse Eifel in juli, waardoor ons pension in Fuchshofen volledig werd vernield.
Wij trokken met 9 klimgeiten naar het rampgebied en hebben 2 dagen de eigenaren Vincent en Yvette geholpen met opruimen en schoonmaken. Heel dankbaar werk en ook nog eens leuk om te doen met zo'n groep.
Het gevoel van deze teamspirit zal ik niet gauw vergeten.
Men is in de opbouwfase en we zullen ergens de komende maanden nog wel een keer een handje gaan helpen.
Hopelijk kunnen we volgend jaar dan ook weer fietsen.

Rest nog iedereen een goeie jaarwisseling te wensen en een sportief en vooral gezond 2022!