De laatste fietsdag van deze week. Iedereen trekt zo zijn eigen plan.
Sommigen gaan niet fietsen en sommigen doen een klim die zie ze nog niet gedaan hebben.
Ik ga met Daniël en Arend met de bus naar het dorpje Saint-Lary_Soulan waar we een parkeerplaats vinden.
Hier stappen we op voor het fietsen van de Col de Portet.
Ik heb hier veel over gelezen en heb wel de nodige vrees voor deze reus.
Het schijnt een loodzware klim te zijn en ik kan dat inmiddels bevestigen.

Het begin is meteen al steil en ik zie op het eerste kilometerbord al meteen 11%.
In de eerste haarspeldbocht hangt een gedenkplaat voor Raymond Poulidor.
Hij won op 15 juli 1974 de etappe naar Pla d'Adet tijdens de Tour de France.

Het eerste deel van de klim loopt gelijk op met de Pla d'Adet en uiteindelijk zullen de wegen splitsen.
Dat is echter nog een dikke 6 kilometer verderop.
Het is een verschrikkelijk lastige klim waar de percentages nauwelijks onder de 10% komen.
Steeds zie je de wintersportplaats Pla d'Adet boven liggen.
Bij de splitsing staat Daniël te wachten en we buigen af naar de Col de Portet.
Dit een dikke 8 kilometer van bijna 9% gemiddeld.
Het wemelt er van de schapen en er ligt dan ook overal stront.

Al snel volgt er een fraaie serie haarspeldbochten en hier maak ik dan ook de foto van de dag. Schitterend!
Gestaag klim ik door en passeer ook nog de nodige koeien.
Ook spot ik nog marmotten die totaal niet onder de indruk zijn van wat er passeert.
Er volgt een klein tunneltje en dan nog een kilometer met veel wind tegen naar de top.
Hier een pasbord en heel veel geiten die gek zijn op zout en onze benen beginnen af te likken.

We dalen af naar de splitsing en klimmen ook nog even naar Pla d'Adet.
In dit geheel verlaten oord vinden we nog een fraaie afbeelding van Poulidor op een muur.
Wat een prachtige dag met de mooiste klim van deze week, de Col de Portet.

Vandaag 40 kilometer en 1465 hoogtemeters.

Start van de klim.	Gedenkplaat Raymond Poulidor.	Pla d'Adet.

Col de Portet gaat beginnen.	Schapen en stront .	Foto van de dag.

Fraaie blijk terug.	Pasbord.	Poulidor op muur.

Vandaag staat weer zo'n klassieker op het programma, de Col d'Aspin.
Het is eerst 15 kilometer fietsen tot het dorp Arreau, waar de klim gaat beginnen.
Het begin is makkelijk, maar al snel komen we in de 8 tot 9%.
Als we boven de boomgrens komen wordt het uitzicht mooier en kun je ver terug kijken.
Ik denk dat ik weer een foto heb gemaakt voor een canvas.

We verdelen de groep. Henk en Anton gaan zelfde weg terug. Kees en Theodoor (ja hij is weer beter) dalen af en pakken de Hourquette d'Ancizan omhoog.
Ik rij met Daniël en Arend helemaal naar beneden tot in Sainte-Marie-de-Campan.
Hier staat namelijk een standbeeld van de Franse wielrenner Eugène Christophe.
Tijdens een rit in de Pyreneeën tijdens de Tour van 1913 viel hij aan, maar dicht bij de top van de Tourmalet braken zowel zijn voor- als de achtervork van zijn fiets.
Helemaal geïsoleerd van de wereld wandelde hij 14 kilometer met zijn fiets naar het dorpje Sainte-Marie-de-Campan, waar hij een smid vond.
Volgens de reglementen was hulp door anderen verboden en daarom moest Christophe zelf de reparaties verrichten, terwijl de smid aanwijzingen gaf.
Hij deed er drie uur over en kreeg nog drie strafminuten omdat de smidsjongen de blaasbalg had bediend.
Nadat de delen van de vork aan elkaar waren gesmeed, kon Christophe in de vroege ochtend de etappe hervatten en verder rijden in de ronde.
Hiermee verloor hij wel al zijn kansen op winst.
Ter nagedachtenis aan dit avontuur is bij de kerk van Sainte-Marie-de-Campan een pleintje naar Christophe vernoemd.
Hier staat sinds 2014 ook een bronzen standbeeld van hem, waarbij hij een vork in de lucht steekt.

Wij vinden het standbeeld snel en Arend poseert even netjes naast Eugène, maar dan met een klimgeitenbidon in plaats van een voorvork.
We moeten nu 7 kilometer terug de Aspin op en gaan ook de Hourquette d'Ancizan op.
Dit is een smalle weg met zeer ruw asfalt. Niet mijn ding.
Het is wel een mooie omgeving en heel erg rustig.
Boven gaan Daniël en Arend via de Col d'Azet, terwijl Theodoor, Kees en ik de weg door het dal terug nemen.
Dit is nog een lastige 15 kilometer terug met venijnige stukken omhoog.

We ploffen neer in de tuin en vrij kort hierna begint het te regenen. Goeie timing!

Vandaag 85 kilometer en 1915 hoogtemeters.

Start Aspin.	Kilometerbord onderweg.	Fraaie blik terug.

Pasborden.	Arend en Eugène .	Start Hourquette d'Ancizan.

Kilometerbord onderweg.	Hairpin.	Pasbord op top.

De Col de Peyresourde is een klassieker in de geschiedenis van de Tour de France.
Sinds 1910 is deze bijna elk jaar onderdeel van een etappe en vandaag gaan wij deze col ook ervaren.
We stappen met 6 man op (Theodoor en Frank zijn niet lekker en gaan vandaag niet mee) en beginnen meteen aan de klim.
Het is een brede weg met nauwelijks bochten en na zo'n 10 kilometer staan we op de top.
Hiet is het een warboel aan pasborden, waarvan de klassieke zuil toch wel de mooiste is.

We dalen af aan de andere kant en deze is veel mooier.
Meteen al fraaie haarspeldbochten en een prachtig uitzicht.
Bij de afslag naar de Port de Balés splitsen we in 2 groepen.
Henk, Anton en Kees klimmen terug de Peyresourde op en ga met Arend en Daniël beginnen aan de Port de Balés.
Na 2 kilometer boven de 10% is het genoeg voor mij en ik keer om.
Het is nu 10 kilometer gemiddeld 8% terug naar Col de Peyresourde.
Dit is een serieuze opgave en ik focus me op de kilometerborden.
De laatste 2 kilometers zijn het mooist vanwege de haarspeldbochten.

Opeens hoor ik Anton roepen en hij komt me tegemoet fietsen.
Een mooi gebaar en ik heb wat support wel nodig.
Boven drink ik een heerlijke cola en rijdt met de mannen naar beneden.

Echter doen we eerst nog even Peyragudes aan, een wintersportplaats die al 3 keer als aankomst fungeerde voor een etappe in de Tour.
In het dorp staat ook een bord met de 3 winnaars van deze etappes.
Er is ook een beroemde landingsbaan waar vliegtuigjes landen en opstijgen.
Die landingsbaan heeft een helling van 16% en daar vochten vorig jaar Pogacar en Vingegaard om de etappezege.
Ook werd hier een scene opgenomen voor de James Bond film "Tomorrow never dies".

Vandaag 50 kilometer en 1625 hoogtemeters.

Mooie naam voor een weg.	Kilometerbord onderweg.	Pasbord.

Henk en Kees bij klassiek zuil.	Fietsmonumenten.	Bochten in zicht.

De foto van de dag.	De namen van winnaars.	16% landingsbaan.

Gistermiddag nog een bezoek gebracht aan de hoofdstad van Andorra.
Ik was vooral geinterresseerd in een glazen kerk die ik op de heenweg zag, maar later las ik dat het om een kuuroord gaat.
Een heel bijzonder gebouw met 18 verdiepingen en is het 80 meter hoog.
In de stad veel winkels (juwelen, horloges, parfum, mode) en alles is schoon en netjes.

Vanochtend Andorra verlaten en vertrokken naar Loudenvielle in de oostenlijke Pyreneeën.
Hier hebben we echt een heel mooi huis waar we ons wel zullen vermaken de komende dagen.

Na aankomst ben ik met Daniël, Arend en Theodoor nog even de Col d'Azet opgefietst om een punt binnen te harken.
Mooie rustige weg en wederom bij elke kilometer een duidelijk bord met informatie over stijging en afstand.
Daarnaast lekker veel haarspeldbochten en mooie uitzichten naar beneden.
Echter zo'n 2.5 kilometer onder de top begint het te druppen en al snel regent het ruim.
Ik trek regenjack en overschoenen aan en fiets door. Omdraaien staat niet in het woordenboek van de klimgeiten.

Boven snel een foto en snel samen naar beneden.
Inmiddels draait de wasmachine en zitten de kranten in de schoenen.
De voorspellingen voor komende dagen zijn overigens prima.

Vandaag 20 kilometer en 575 hoogtemeters.

Geen kerk dus.	Bijzondere kunstwerken in de stad.	Ons nieuwe verblijf.

1 van de vele haarspeldbochten.	Bord met informatie.	Het is nat op de top.

Het dreigt in de loop van de ochtend te gaan regenen en we besluiten met een aantal (Daniël, Kees, Arend, Theodoor en ik) vroeg te starten voor de klim naar Arcalis.
We treden vandaag in de voetsporen van Tom Dumoulin die hier in 2016 de etappe won in de Tour de France.

Na een paar kilometer fietsen staat het bord voor de officiele start van de klim. Het 10.5 kilometer en 6.9% gemiddeld.
Het is een rustige weg met onderweg 2 lawinetunnels.
Op de ingang van de tweede tunnel staan de 3 doorkomsten van de Tour de France. De laatste was in 2016.
Na de tunnel zie je in de verte boven de grote metale ring al staan, waar deze klim bekendom is.

Nu volgt het mooiste stuk van de klim, een fraaie serie haarspeldbochten.
Na deze bochten kun je fraai naar beneden kijken en ik zoek naar de beste plek om een foto te maken.
Eerst door het gaas en later vanaf een rotspuntje waar je het beste uitzicht blijkt te hebben.

Kort na de bochten staat de grote ring, maar deze wordt overspoeld door een groep toeristen die net uit een touringcar zijn gestapt.
Ik pak de foto wel op de terugweg en fiets door.
Boven is het een en al ski-station en gelukkig een pasbord.
Daniël gebruikt de zelfontspanner om een foto van ons te maken onder het bord.

Als we beneden komen begint het te regenen. We waren net op tijd.
Vanmiddag eens een kijkje nemen in de stad.

Vandaag 26 kilometer en 750 hoogtemeters.

Start van klim naar Arcalís.	De Tour kwam hier 3 keer.	Kees op weg.

Foto van de dag.	De ring (zonder toeristen).	Groep op de top.

Vanochtend regent het en het regent ruim.
Het gaat in de loop van de ochtend wel opklaren en we besluiten om dan maar eerst boodschappen te doen.
Ik ga samen met Theodoor op pad en we gaan eerst op zoek naar een bank, omdat ik graag euromunten van Andorra wil scoren.
Bij de bank verwijst een aardige dame me door naar een postzegel- en muntenwinkeltje.
Na bezoek aan de supermarkt zoeken we het winkeltje op.
Als ik aan de deur voel is het gesloten, maar een oude man laat me toch binnen.
Hij spreekt geen woord Engels en ik nauwelijks Spaans.
Maar we komen eruit en ik loop naar buiten met 3 series euromunten voor een redelijke prijs.

Het is inmiddels droog en we stappen rond 12:00 op voor de rit naar de "Port de Cabús" met een top op 2302 meter.
Als we aan deze beginnen staat er al snel een tweede bord met de naam "Estació de Pal".
Blijkbaar lopen beide beklimmingen een stuk gelijk op. Dit gaat later voor de nodige verwarring zorgen.

De borden die op elke kilometer geven beide beklimmingen aan. De Port de Cabús staat onder de Estació de Pal.
Het is een behoorlijke klim die steeds rond de 8-9% schommelt. Opvallend is hoe breed de weg is.
Op ongeveer de helft splisten de 2 beklimmingen en wij gaan rechtsaf, waar we nog 9 kilometer te gaan hebben.
Boven de boomgrens kun je de weg in de verte zien gaan en het is hier ontzettend rustig.

Ik kom Daniël tegen die naar beneden rijdt en als ik met Theodoor boven kom zien we Arend niet. Hij zat zeker voor ons.
Er lopen paarden op de top en verder is er helemaal niks. Gelukkig wel een pasbord.
Ik snap overigens niet waarom er zo'n mooie brede weg naar boven loop naar niks. Vreemd.
Als we afdalen komen we Henk en Anton tegen. Even later ook Arend.
Hij is bij de splitsing linksaf gegaan en kwam pas boven in dorp Pal erachter dat hij fout zat.
Hij heeft blijkbaar het bovenste deel van de borden gevolgd.

We dalen allemaal stuk af tot een heerlijk terras waar we koffie en cola drinken.
Henk en Anton gaan meteen terug naar huis. Ik rij met Daniël, Theodoor en Arend (hij tweede keer) nog door naar Pal.
Dit en een soort fietsparadijs, waar je alle takken van fietsen kunt beoefenen.
Er is ook een kartbaan en Arend besluit een rondje met de fiets over de baan te doen. De eigenaar is hier overigens niet blij mee.
Hierna is het afdalen naar huis.
Wat een heerlijke ne mooie dag wat dit.

Vanavond is het huldigen geblazen. Henk naar saffier (125), Anton naar diamant (100) en Arend naar platina (75).

Vandaag 55 kilometer en 1325 hoogtemeters.

Start van Port de Cabús.	Beide beklimmingen op zelfde bord.	Iets creatiefs onderweg.

Weg verdwijnt in de verte.	Pasbord.	Theodoor praat met paarden.

Het is wederom zonnig in Andorra als we rond 09:30 op de fiets stappen voor onze eerste rit hier.
We gaan een ronde rijden over twee cols, de Coll d'Ordino en de Collada de Beixalís.
Na een kleine 6 km afdalen slaan we linksaf en het is meteen werken geblazen op eerste meters van de Coll d'Ordino.
Iedereen moet nog wennen en het is ook wel meteen gemeen steil.
Het is een prachtige weg die naar boven slingert.
Ik raak aan de praat met Bert uit Malden die met een groep van 24 man in deze omgeving aan het fietsen is.
Eigenlijk op zelfde manier als wij en ook met veel passie voor fietsen in de bergen.
Er staat elke kilometer een bord met de af te leggen afstand en gemiddeld stijgingspercentage van aankomende kilometer.

Boven is er wat disussie over het vervolg, maar we besluiten allemaal de tweede klim ook te doen.
Na een prachtige afdaling starten we als snel aan de Collada de Beixalís.
Ach denk ik, het is maar 6.5 kilometer en dat moet niet al te lastig zijn.
Hier heb ik me behoorlijk vergist. Het start meteen met 13% en een paar pittige hairpins.
En dat gaat ook nog een behoorlijk stuk zo door.

Het is echter ook een hele mooie klim waar geen auto's en motoren mogen komen.
Je bent helemaal op jezelf aangewezen en het is rijden van bocht naar bocht en van bord naar bord.
Soms kun je mooi naar beneden kijken en ik zie Henk verrassend goed omhoog rijden, ondanks zijn gemopper over de percentages.
Kees blijkt omgekeerd en rijdt door het dal terug.
Als we allemaal boven zijn duiken we naar beneden en rijden we terug naar ons huisje.

Allemaal kunnen we een nieuw vlaggetje, een Länderpunkt, toevoegen aan onze palmares door onze eerste klim in Andorra.

Vandaag 50 kilometer en 1450 hoogtemeters.

Start van Coll d'Ordino.	Pasbord Coll d'Ordino.	Start van Collada de Beixalís.

Steil begin Collada de Beixalís.	Fraai gekleurde hairpin.	Henk is nog net zichtbaar.

Gisteren zijn we vertrokken met 8 man naar Andorra om daar een paar fraaie cols te fietsen.
Om niet in 1 keer de hele rit te hoeven rijden, hebben we een overnachting in Orleans.
Vandaag konden we na een goeie nacht heerlijk ontspannen naar Andorra rijden.
Wat hier opvalt is de enorme hoeveelheid blik langs de kant van de weg, de enorme hotels, de vlag van Andorra die overal hangt en de lage brandstofprijzen.

Na wat gedoe vinden we de sleutel van ons huis en worden er boodschappen gedaan voor vanavond en morgenvroeg.
Uiteraard wordt meteen de klimgeitenvlag opgehangen en kreeg Daniël zijn paaltje en certificaat voor het behalen van de status "Amaldien".
In juli heeft hij tijdens onze vorige reis de 225ste klim gefietst.

Vlag van Andorra wappert overal.	De vlag hangt.	Daniël naar Amaldien.

Afgelopen weken gefietst, maar de grote vorm en goesting ontbrak.
Laatste week gaat het weer beter en kan ik weer koersen.
Dat is wel nodig ook want we gaan binnenkort naar Andorra en de oostenlijke Pyreneeën om daar wat beklimmingen bij te schrijven.
Ik verheug me met name op Arcalis (daar waar onze Tom een etappe won in de Vuelta), Port de Cabus, de Aspin en de Col de Portet.

Het is vreemd om weer in onze vlakke omgeving te fietsen.
Paar keer met VOEK mee geweest en met wisselend succes.
Ga voor meer rustige groepen, want merk dat ik best moe ben van die 2 weken fietsen in Groot-Brittannië.

Bezig met de site en heb maar liefst 6 canvassen besteld voor aan de muur in het museum aan de Groenestraat.
Broer Henk zal serieus plaats moeten gaan maken voor de fraaie exemplaren die erbij gaan komen.

Ben ook paar keer op de gravelbike gestapt en dat is een leuke afwisseling.
Ook met minder goed weer kan ik nu lekker buiten fietsen.

Ga nu de voorbereiding voor een volgend avontuur in Andorra en de Pyreneeën in september.
Verheug me echt op klassieke beklimmingen als de Col d'Aspin en de Col de Peyresourde.
Ook ben ik al plannetjes aan het smeden voor volgende jaren. Er is tenslotte nog genoeg te ontdekken.

We gaan van Brecon helemaal naar het westen van Engeland om de nachtboot te pakken van Harwich naar Hoek van Holland.
Deze gaat pas om 23:00 en dus kunnen we als ware toeristen een aantal dingen bekijken onderweg.

Eerste stop is "Raglan Castle".
Raglan Castle is een laat-middeleeuws kasteel net ten noorden van het dorp Raglan in het graafschap Monmouthshire in het zuidoosten van Wales.
We gaan niet naar binnen maar nemen gauw een paar foto's van dit wel heel fraaie kasteel.

Volgende stop is "Stonehenge".
Het grote monument bestaat uit een aarden wal rondom een cirkelvormig arrangement van grote, primitief bewerkte, staande stenen en is één van de beroemdste prehistorische locaties op aarde.
Ik was hier 30 jaar geleden al eerder en toen kon ik 100 meter van het monument komen en foto's maken met een paar andere toeristen.
Tijden zijn veranderd en het is vandaag de dag een trekpleister van jewelste.
Je moet een dikke 2 kilometer verder parkeren en een ticket kopen voor de pendelbus.
Hier staan enorme rijen en wij besluiten er gewoon heen te lopen.
Het is de wandeling waard en het lukt om toch een paar mooie plaatjes te schieten.
Het romantische is er helaas wel vanaf door het massatoerisme.

We rijden ook nog even langs een ander bijzonder verschijnsel, de "Uffington White Horse".
Het Witte Paard van Uffington is een uitgesneden figuur, een geoglief, van een paard op een heuevel.
De figuur is een lijntekening van een paard, in elegante lijnen uitgesneden en wit door de onderliggende kalklaag.
Het is ruim 123 meter lang en eigenlijk alleen maar goed te zien vanuit de lucht.
Dit paard siert ook de hoes van het album "English Settlement" uit 1982 van de Engelse band XTC.
Hier geen massa's volk maar een enkeling die het paard wil aanschouwen.
Een heel bijzonder iets.

Vanaf hier rijden we door naar Harwich waar we de boot oprijden op weg naar huis.
Het avontuur zit erop en was heel bijzonder.
Ik wil onze chauffeurs Daniël en Bert bedanken voor hun kunsten om links te kunnen rijden.
Ook een woord van dank aan Frank die alles weer helemaal onder controle had.
Het lijkt lang geleden maar ook Kees en Elma bedankt voor jullie enthousiasme in Schotland.
Het was wederom een enerverende en prachtige reis door 3 bijzondere landen en een reis waar ik nog lang met plezier op zal terugkijken.

Song of the day: "Senses Working Overtime" van XTC.

Raglan Castle.	Stonehenge.	Uffington White Horse.

Het komt met bakken uit de lucht en we concluderen dat fietsen vandaag geen zin heeft.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat de benen ook aardig vol zitten van de afgelopen weken fietsen.
We gaan een echt kasteel bezoeken en wel "Caerphilly Castle" in het plaatsje Caerphilly.
Het is inderdaad het mooiste kasteel wat ik ooit gezien heb.
Je kunt ook binnen kijken en uiteraard doen we dat ook.

In de buurt van het kasteel staat ook nog een beeld van de komiek Tommy Cooper die geboren is in Caerphilly.

Morgen rijden we naar het oosten van Engeland om nachtboot te pakken van Harwich naar Hoek van Holland.
Onderweg willen we nog een aantal dingen gaan bekijken.

Song of the day: "Knights of Cydonia" van Muse.

Caerphilly Castle.	Caerphilly Castle.	Tommy Cooper.

Vanochtend vertrokken vanuit Bala naar Brecon in het zuiden van Wales, onze laatste stop deze reis.
Onderweg komen we door het plaatsje Rhayader.
Ik herken deze naam als titel van een nummer van de band Camel op het album "The Snow Goose".
Zou deze titel hier vandaan komen?

We hebben in Brecon weer een hotel en deze heet Old Castle Farm.
Klein knus hotel en ik denk dat we bijna de enige gasten zijn. Wederom zeer aardige mensen.

De zon schijnt inmiddels en rond 14:30 stappen we op voor een rit naar de top van "Llangynidr Mountain".
We rijden door zeer smalle weggetjes met aan 2 kanten hoge heggen.
Automobilisten zijn erg vriendelijk en wachten netjes tot we langs zijn.
Na zo'n 20 km in het dorpje Llangynidr buigen we rechtsaf en start de klim.
Het is een brede weg die je op een gegeven moment naar boven ziet kruipen.
Laatste deel is gemeen steil en er staat behoorlijk wat wind.

Frank en Bert gaan zelfde weg terug. Ik maak met Daniël de grote ronde af.
We rijden lange tijd over een heus fietspad en passeren vervolgens diverse stuwmeren.
Het is op en neer en het aantal hoogtemeters schiet omhoog.
Daniël weet een route om een drukke weg heen. Nou dat is een extra klim met percentages in de dubbele cijfers.
Wel een mooie afsluiter van een mooie dag.

Vandaag 75 kilometer en 1280 hoogtemeters.

Song of the day: "Rhayader" van Camel.

Hotel "Old Castle Farm".	Rhayader.	Smalle weggetjes.

Llangynidr Mountain.	Llangynidr Mountain.	Stuwdam.

Het is weer regen vanochtend, maar niets gaat ons tegen houden om toch te fietsen.
Ik start met Bert (die graag in de regen fietst) voor een kleine ronde. Frank gaat niet en Daniël gaat later.
We rijden langs het meer "Llyn Tegid" naar het zuiden en na het meer begint de eerste klim met de onuitspreekbare naam "Bwlch-y-Groes".
Dit is 8 kilometer over een smalle weg met zeer onregelmatige stijgingspercentages. Het laatste deel is lastig en even wordt de 17% aangetikt.
Boven regent het behoorlijk en we duiken gauw naar beneden.
Het uitzicht is wederom zeer de moeite waard en het is ontzettend rustig op deze wegen.
In de afdaling zitten stukken slecht wegdek en zelfs een keer een overspoelde weg.

Bij het meer "Llyn Llanwddyn" (mooi uitzicht) begint de klim naar de top van de Hirnant Pass.
Een groepje dames op de fiets is verbaasd dat we klim op gaan.
Al gauw ervaren we waarom ze dat gezegd hebben. Er volgt een zeer steil stuk waar de 18% op de Garmin verschijnt.
Het is wel een hele mooie smalle weg door het bos.
Als we uit het bos komen is het weer open en schijnt de zon.
We rijden over de top zonder enig teken dat het hier om een top gaat (jammer hoor) en dalen af.
De afdaling is heerlijk en zeer overzichtelijk.
Beneden kijk ik om en zie hoe mooi deze kant van de Hirnant Pass is.
Bert ziet een extra klim ook wel zitten en zo rijden we weer omhoog. We zijn er nu toch.

Als we weer afdalen zit er ineens een snodaard in een klimgeiten tenue in ons wiel.
Daniël heeft ook dezelfde ronde gereden en heeft, net als wij, op de top van "Bwlch-y-Groes" een nat pak opgelopen.
Samen rijden we terug naar Bala.

Vandaag 45 kilometer en 970 hoogtemeters.

Song of the day: "Only Happy When it Rains" van Garbage.

Bwlch-y-Groes.	Pas op voor wildroosters en fietsers.	Bijna boven op Bwlch-y-Groes.

Het meer "Llyn Llanwddyn"	Afdaling Hirnant Pass.	Klim Hirnant Pass.

Vanochtend staat het hard te regenen. De start wordt met minimaal een uur uitgesteld.
Als we opstappen voor de eerste kilometers in Wales begint het wederom te regenen.
Dit houdt het eerste uur niet op en pas als we in Tanygrisiau arriveren is het droog.
We komen bij de voet van de stuwdam "Stwlan Dam" waar alleen voetgangers en fietsers naar boven mogen. Dat laatste weten we niet zeker overigens.
Het is wel even de fiets over het hekje tillen, waarna een prachtig geasfalteerde weg via 8 haarspeldbochten omhoog loopt tot op de stuwdam.
Het uitzicht is fantastisch en zeker als de zon doorkomt is het lekker fietsen.
Boven worden de nodige foto's gemaakt en rijden we terug naar Bala.

Daniël en ik pakken nog een extra hupje (3 km gemiddeld 10% slechts) over de "Ffynnon Eidda". We zijn er nu toch.
Het is inmiddels prachtig weer geworden en we kunnen ver kijken door de bergen.

Vandaag hebben we de trilogie voltooid en een klimgeiten punt gescoord in Schotland, Engeland en Wales.

Vandaag 85 kilometer en 1830 hoogtemeters.

Song of the day: "Jump Around" van House of Pain.

Mogen wij hier verder?	Fietsen over het hek.	Blik terug.

Bochten beneden.	Rechts de stuwdam.	Extra hupje.

Vanochtend uit Alston vertrokken richting het dorpje Bala in het noorden van Wales.
We hebben een kleine omweg gemaakt om het dorp met de langste plaatsnaam te bezoeken "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch".
Deze naam is 58 letters lang. Met klinkers zijn ze hier zowiezo niet erg scheutig.
Op weg hier naar toe passeren we ook nog Conwy, waar Drew Pritchard woont uit de serie "Salvage Hunters".

Bij het station van "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch" staat een bord waar ook geschreven staat hoe je het moet uitspreken. Zelfs dat is lastig.
Ik ken dit station nog uit een aflevering van Bassie en Adriaan, waarin Bassie de naam feilloos kon uitspreken.
Zoek het fragment maar eens op op YouTube. Heel grappig.
Ik weet dat mijn nichtje Joyce het ook kan uitspreken. Knap hoor!

We rijden verder naar Bala dwars door het nationaal park Snowdonia.
In Bala hebben we een hoekhuis. Zonder schuur dus de fietsen moeten in de woonkamer.

Song of the day: "Happy Station" van Fun Fun.

Station met de naam.	Hoe uit te spreken.	Ons huis in Bala.

Het is onze laatste dag in Engeland en het is mooi weer als we op de fiets stappen.
We fietsen Alston uit voor een rondrit over 4 beklimmingen.
Het is meteen al raak als we het dorp verlaten en borden van 15% en 17% ons al waarschuwen voor wat er komen gaat.
De eerste klim heeft als naam "Killhope Cross" en tikt deze percentages zeker aan.
We komen door dorpen met namen als Nenthead, Wearhead en Irishopeburn.
In dit gebied waren vroeger veel mijnen en je ziet steeds borden naar musea hierover.

Als we in St. Johns Chapel arriveren is het rechtsaf omhoog naar "Chapel Fell" (ook wel "Harthope Moss" genoemd).
Al gauw zie je de weg al ver voor je uit omhoog lopen en het lijkt hier wel gewoonte, het venijn zit weer in de staart.
De weg loopt vrijwel recht vooruit en Frank merkt terecht op "Er is hier toch ruimte genoeg voor een paar haarspeldbochten?"
Boven is, behalve veel schapen, weer niets te zien.
Frank en Bert gaan door naar beneden. Daniël en ik gaan terug en nemen een extra lus.

In deze extra lus zit de klim "Swinhope Head".
Dit blijkt wel een hele mooie klim te zijn.
Het is een smalle weg waar volgens mij bijna niemand komt.
Ik vraag me echt af waarom er hier een weg is aangelegd in de middle of nowhere.
Plotseling staat er een hek op de weg met een bord dat je deze netjes weer dicht moet doen als je erdoor gaat.
Het is een bijzonder en totaal ander landschap dan de vorige klim.
Boven is uiteraard helemaal niks en we dalen af naar het dal op zoek naar koffie.
Die vinden we bij een tentje bij een watervalletje, waar blijkbaar veel publiek op af komt.

De laatste klim "Yad Moss" is niet moeilijk en hobbelt met lage percentages terug naar Alston.
We ploffen tevreden op het terras in de zon. Heerlijke afsluiter van Engeland.
Morgen rijden we naar Wales.

Vandaag 75 kilometer en 1520 hoogtemeters.

Song of the day: "Dancin' Fool" van Frank Zappa.

Waarschuwing voor 17%.	Chapel Fell.	Chapel Fell.

Swinhope Head.	Swinhope Head.	Swinhope Head.

We hadden vandaag snode plannen, maar die werden iets anders door de regen.
We wilden vanuit Ambleside de twee passen, Wrynose Pass en Hardknott Pass, fietsen van beide kanten.
Frank neemt een rustdag en ik vertrek met Daniël en Bert naar Ambleside in het Lake District.
Dit is echt een heel andere omgeving met veel toeristen, waarschijnlijk door de fraaie meren aldaar.

We stappen op en rijden naar de voet van de Wrynose Pass.
Hier komt een waarschuwing dat op deze route passages van 30% zullen opduiken.
Enigzins geschrokken fietsen we naar boven en komt nog een waarschuwing van 'slechts' 25% langs.
Deze wordt ook inderdaad aangetikt. Dit is echt heel pittig!
Het is wel weer een hele fraaie weg met mooie vergezichten.

Boven vindt Bert het wel genoeg en keert om. Ik rij met Daniël naar beneden naar de voet van de volgende pas, de Hardknott Pass.
We zien de weg omhoog lopen als het begint te druppelen.
Druppels wordt regen en we twijfelen of we verder moeten gaan.
Klimmen in de regen lukt wel maar afdalen met 25% is echt heel gevaarlijk.
We draaien om en rijden de Wrynose Pass terug omhoog. Ook hier krijgen we de 20+ percentages te zien.

Als we afdalen (lastig hoor op smalle weg, tegemoet komend verkeer en hoge percentages) komen we Bert ineens tegen.
Samen dalen we af en als we in de bus stappen begint het echt flink te regenen. Net op tijd terug.
Ondanks het missen van de Hardknott Pass een mooie dag.

Vandaag 30 kilometer en 780 hoogtemeters.

Song of the day: "Like a Mountain" van Soulsister.

Waarschuwing voor 30%.	Wrynose is linksaf.	Waarschuwing voor slechts 25%.

Schitterende weg en omgeving.	Laatste stuk met 25%.	Blik terug naar beneden.

We stappen op met droog weer en rijden meteen de Hartside Pass op.
Dit is een goed lopende asfaltweg zonder bomen langs de kant, zodat het zicht vrij is.
Op de top staat een heus pasbord en dat maakt me meteen blij.
Je moet wel even foot omrekenen naar meters.
De afdaling is prima en niet al te moeilijk.

Het is nu op en af (er is geen meter vlak) door typische Engelse dorpen met namen als Gamblesby, Melmerby, Ousby, Skirwith en Milburn.
Na zo'n 33 kilometer gefietst te hebben begint de klim naar het hoogste asfalt van Groot-Britannië, de Great Dun Fell, met een hoogte van 850 meter.
Dit is zo'n klim die je niet gauw zal vergeten.
Het is een loeder van jewelste. Stukken van 16 tot 19% en zelfs uitschieters naar 21% op prima nieuw asfalt.
Er mag geen gemotoriseerd verkeer op deze weg en dat is maar goed ook.
We kruipen omhoog en moeten zelfs laveren om niet om te vallen.
De uitdrukking "dubbel gevouwen op de fiets" kan weer van stal gehaald worden.

Op de top staat een radarstation en de grote witte bol komt steeds dichterbij.
Na zo'n 8 kilometer ben je boven en kun je nagenieten van deze zware maar heel fraaie klim.
Ik hou zelf wel van zo'n uitdaging eerlijk gezegd. Moet ook niet te makkelijk worden om een klimgeitenpunt te verdienen.

Het uitzicht boven is fenomenaal, maar het waait ook behoorlijk.
Tijdens het afdalen is het goed opletten en je stuur goed vasthouden.

We gaan op zoek naar een plek voor koffie en vinden die in Melmerby.
Het is inmiddels behoorlijk zonnig geworden en we kunnen lekker buiten zitten.
Nu moeten we de Hartside Pass weer van de andere kant omhoog.
Dit is een loper met percentages tussen 4 en 6% en we hebben gelukkig de wind mee.
Boven is het 8 kilometer afdalen naar Alston en nagenieten op het terras van ons hotel.

Vandaag 85 kilometer en 1725 hoogtemeters.

Song of the day: "Highway to Hell" van AC/DC.

Tussen de muurtjes door.	Pasbord!.	Radarstation zichtbaar in de verte.

Frank en Bert dubbel gevouwen.	Schitterende weg omhoog.	Boven op Great Dun Fell.

Gisteravond een rondleiding gehad door een plaatselijke whiskeystokerij met de naam "Uile Bheist", wat iets betekent als monster.
Deze stokerij is pas een paar maanden geleden gestart en het is leuk om uitleg te krijgen over het hele proces.
Uiteraard moet na afloop ook even geproefd worden.

Vanochtend nemen we afscheid van Elma en Kees en reizen wij door naar Alston in Engeland.
We laten Schotland met weemoed achter, maar we hebben ook wel zin in weer een nieuw hoofdstuk in ons avontuur.
Als we het plaatsje Lockerbie op de borden zien staan besluiten we even een kijkje te nemen bij het monument ter nagedachtenis aan de vliegtuigramp van 21 december 1988.
Je wordt wel even stil als je al die namen op de gedenkmuur ziet staan.

Onderweg zien we de typische muurtjes die weilanden van elkaar scheiden.
We zitten blijkbaar ook dichtbij restanten van Hadrian's Wall, een muur uit de Romeinse tijd.
Die gaan we deze dagen vast nog wel bekijken.

Als we in ons hotel in Alston, de Cumberland Inn", arriveren zitten we meteen in Engelse sferen.
Zeer aardige mensen die ons echt als gasten behandelen.

De weersberichten voor morgen zijn goed en ik heb nu al zin in een paar fijne beklimmingen in Engeland.

Song of the day: "Another Brick in the Wall" van Pink Floyd.

Whiskeystokerij.	Gedenkmuur Lockerbie.	Hotel "Cumberland Inn".

Het is vandaag onze laatste dag fietsen in Schotland en de klim naar de "Lecht" staat op het programma.
Kees en Frank gaan niet meer en ik stap met Bert en Daniël in de bus naar Tomintoul.
Er is daar een ruime parkeerplaats en in de regen beginnen we aan de klim naar het ski-centrum Lecht.
Het wordt na zo'n 15 minuten droog en ik merk dat ik op de steilere stroken te veel kleren aan heb.
De zon komt door als we aan het steilere stuk van de klim beginnen.
Een bord met 20% stemt mij niet heel hoopvol, maar het valt mee. Het blijkt maar 18% te zijn ;)
Het is helemaal open en je kunt enorm ver om je heen kijken. Prachtig landschap.
Daniël zegt "Door het mooie landschap zou je bijna vergeten dat we hier voor de klimgeiten punten komen."
Dat is waar maar alleen de andere kant van de klim telt mee.
Boven zijn er diverse skiliften te zien. Alles is gesloten.

We dalen af naar de andere kant en ik zie weer een bord 20%. Dat gaat straks nog leuk worden.
Na wat kleren uitgetrokken te hebben beginnen we aan de andere kant van Lecht.
Deze is een stuk zwaarder en het is harken op een kilometer van gemiddeld 14%.
Het is een gemiddelde, want op de Garmin zie ik alleen maar hele hoge percentages.
Ook nu is de blik omhoog schitterend en angstaanjagend tegelijk.
Deze klus klaren we ook en het is nu nog lekker afdalen naar de bus.

In een van brandweerstation omgebouwd restaurant drinken we koffie met een muffin.
De eigenaar heeft hier een hele verzameling brandweerprullaria verzameld en verteld hier met veel passie over.

Op de terugweg naar Inverness stoppen we bij de whiskeystokerij van Glenlivet.
Dat is een bijzondere grote stokerij en het is schitterend om al die verschillende flessen te zien staan in de vitrines.
Daniël voelt zich als een kind in een snoepwinkel en kan het niet laten om wat versnaperingen aan te schaffen.

Vandaag 35 kilometer en 742 hoogtemeters.

Song of the day: "Whiskey in the Jar" van Thin Lizzy.

Volg de borden.	De eerste muur dient zich aan.	Op de top.

Harken op 20%.	Schitterend en angstaanjagend.	Daniël kan bijna niet afblijven.

Het is vanochtend droog en we plannen vandaag de rit over de mooiste pas van Groot-Britannië, de "Bealach na Ba".
Dat deze mooi is hoor en lees je overal en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, deze is echt fanatastisch!

We rijden naar een gehucht genaamd Tornapress en parkeren daar de bus.
Het is droog, bewolkt, weinig wind en fris.
De eerste paar kilometer lopen lekker en je hebt fraaie uitzichten.
Een Engelsman staat langs de kant er roept dat we geluk hebben met het weer en de drukte vandaag.
Het kan hier namelijk ontzettend druk zijn met verkeer.
De weg is smal en er zijn talrijke zogenaamde "Passing places" om verkeer achter en voor te laten passeren.
Opvallend hoe geduldig en aardig men is, terwijl men soms echte wel even op ons moet wachten.

Na een paar bochten zie je de weg ver voor je uit langs de wand omhoog lopen.
Het is gedaan met de lage percentages en ik kom op een behoorlijk lang stuk van 16%.
Dit is even ploeteren, maar dat blijkt het allemaal waard te zijn.
Er volgen een paar haarspeldbochten en het uitzicht naar beneden is waanzinnig.
Na zo'n 9 kilometer sta je boven en moeten we beslissen of we gaan afdalen naar de andere kant naar Applecross.
Ik lees op de app dat Kees is gevallen en is omgekeerd (lijkt achteraf mee te vallen) en ook Frank vindt het genoeg en gaat terug.
Met Daniël en Bert daal ik af naar Applecross en ook deze kant is prachtig.
In Applecross is vrijwel niks te doen en we drinken een kop oploskoffie bij een kraampje langs de weg.

Nu moeten we weer een dikke 9 kilometer omhoog en dat lijkt gelukkig mee te vallen.
Hier zit het venijn in de staart en komt er nog een flink stuk 14% voor de wielen.
Boven is het jasjes aantrekken en afdalen naar de bus.

Dit was een fantastische dag en ik denk dat dit één van de mooiste beklimmingen was die ik heb gefietst. Heerlijk!

Vandaag 38 kilometer en 1186 hoogtemeters.

Song of the day: "Road to Nowhere" van Talking Heads.

Eerste haarspelbocht.	Fantastische blik terug.	Plaquette op top.

Bert gaat beginnen vanuit Applecross.	Laatste steile passage gaat beginnen.	Blik terug.

Gisteravond hebben we nog een route gemaakt die we vandaag willen gaan fietsen.
We wilden eigenlijk rond het meer van Loch Ness, maar de westkant van het meer is een drukke doorgaande weg voor de toeristen en die willen we liever niet fietsen.

Rond 10:00 stappen we op de fiets. Regenkleding aan en gewapend tegen de kou.
Er is hier werkelijk geen meter vlak en we rijden op en af langs de oostkant van het meer richting Fort Augustus, wat aan het einde van het meer ligt.
Op deze rustige weg staan bordjes voor fietsers om de "Loch Ness" route te kunnen fietsen.
Soms zitten we zelfs even op een fietspad.

Na zo'n 40 kilometer begint de klim met de onuitspreekbare naam "Carn an t-Suidhe".
Deze doet me heel erg aan de Sognefjellet in Noorwegen denken. Je ziet de weg steigen via onregelmatige hobbels.
Het waait flink en het miezert de hele tijd.
De klim loopt fraai door het typische landschap van de Schotse Hooglanden.
Boven houdt Kees het voor gezien en besluit terug te rijden.
Ik daal met de anderen af naar Fort Augustus en zie alvast waar we straks nog tegenop moeten.
In Fort Augustus genieten we van een heerlijke sloot koffie en een stuk taart.

We zijn lekker opgewarmd en kunnen meteen weer omhoog. Een klim van zo'n 8 kilometer met uitschieters van 13%.
Het is niet geheel onbelangrijk dat deze kant een heus klimgeitenpunt is.
Trots komen we allemaal boven en Frank krijgt de felicitaties voor zijn 250ste punt, wat status "Topaas" betekent.
Een zwaar verdiend punt in een epische rit (zo moest ik het van hem verwoorden).
Gelukkig is het vanaf de top bijna alleen nog afdalen naar Inverness.
Kees is gelukkig ook terug en Elma zorgt voor koffie en thee.

Het is nog wel leuk om te benoemen dat de Schotten erg vriendelijk zijn en de fietsers veel ruimte geven op de weg.
Verder gespot: veel schapen, paar ander fietsers, een eekhoorn en een vos.

Vandaag 110 kilometer en 1240 hoogtemeters.

Song of the day: "Scottish Rain" van The Silencers.

Klaar voor de start.	Bordje met "Loch Ness" route.	Blik op Loch Ness.

Op weg naar Fort Augustus.	Bumpy road.	Blik vanaf "Carn an t-Suidhe".

Gisteren met de Toyota bus vertrokken naar IJmuiden voor de boot naar Newcastle.
Met mij reizen Daniël, Frank en Bert. Kees en Elma zullen we straks op de boot ontmoeten.
In IJmuiden kunnen we al snel aan boord en droppen onze spullen in kamer 1062 op het tiende dek.

Als de boot is vertrokken kunnen we al snel aanschuiven aan het dinerbuffet.
Hier kom je echt niks tekort. Tjonge wat een keus aan gerechten.

Overnachten met 4 in een kleine hut is trouwens ook weer een heel avontuur.
Daniël wurmt zich in het bovenste bed met de nodige moeite.
Erin is lastig, maar later blijkt dat eruit komen zeker zo lastig is.

De volgende ochtend rijden we na een prima ontbijt richting Schotland.
Wat een mooie omgeving en wat een Schots weer; zon afgewisseld met een paar pittige buien.
Eindbestemming voor de komende dagen is Inverness, een stad gelegen in de buurt van Loch Ness.

We hebben een prachtig huis vrijwel in de binnenstad. Helemaal niks mis mee.
Uiteraard eten we s'avonds in een typisch Britse pub met de naam "Johnny Foxes".

Klaar voor vertrek.	De boot ligt al klaar.	Slapen valt niet mee.

Lekker warm op achterdek.	Ons huis.	Loch Ness River door Inverness.

Na het weekend in de Eifel was ik alle snelheid kwijt en ben ik er regelmatig afgereden op de maandag- en woensdagavonden.
Gisteren ging het gelukkig stukken beter en kon ik meedraaien tot het einde van de rit.

De voorbereidingen voor ons avontuur in Groot-Britannië zijn in volle gang en ik heb daar heel veel zin in.
De site climbfinder.com (heb inmiddels abonnement) geeft mij veel nieuwe inspiraties voor nieuwe beklimmingen.
Neem daar maar eens een kijkje!

Ook de laatste dag van ons verblijf mogen we niet klagen over het weer. Wederom prachtig weer!
Het is tijd voor de route met de naam "De Klassieker".
De naam zegt het al want alle klassieke beklimmingen komen langs.
We starten meteen met de Aremberg via Echenbach. Het venijn zit hier in de staart.
Mijn rug zit niet lekker en doet vervelend tijdens de klim.
Elk beetje wielerploeg heeft een eigen osteopaat en zo ook de klimgeiten. Wij hebben onze Kees.
Op een houten bankje wokkelt hij de boel recht en ik kan pijnvrij verder.

Dat is wel nodig ook want de klim naar Rodder volgt met percentages tot wel 13%.
Hierna wederom de Hohe Acht en daarna de nog veel lastigere klim naar de Steinerberg.
Dit is en blijft een pittige, maar fraaie onderneming.

De beloning is boven een heerlijke koffie en een schofterig groot stuk taart.
Ik krijg het niet verwerkt, maar we hebben genoeg kliko's om dit op te lossen.

Na de koffie splitst de groep. Het ene deel wil nog via Krälingen en de rest gaat terug langs de Ahr naar Fuchshofen.
Ik besluit met de laatste groep mee te gaan en fiets als afsluiter de mooiste klim uit de regio, de 5 kilometer naar Reifferscheid via de 6 haarspeldbochten, nog een keer.
Een mooiere afsluiter kun je niet hebben.

Het was een heerlijk weekend met 12 fanatieke, gezellige, onverwoestbare, dappere, stoere klimgeiten.

Vandaag 82 kilometer en 1555 hoogtemeters.

Actie op de Steinerberg.	Actie op de Steinerberg.	Uitzicht op Reifferscheid.

Als ik de gordijnen open trek zie ik een blauwe lucht en een heerlijk zonnetje.
Geen enkele twijfel over de kleding. Korte mouw en korte broek.
Zaterdag is traditioneel de "klimgeiten dag" en we hebben er zin in vandaag.
Na de foto op het balkon, gekscherend de balkonscène genoemd, vertrekken voor een rit naar Dernau dwars door de wijngebieden.

We rijden via de prachtige haarspeldbochten van Obliers naar Plittersdorf.
Nu is het op en af door dorpen als Kirchsahr, Eichen, Berg en Kalenborn tot we bij een uitzichtspunt komen waar je mooi uitzicht op de wijnvelden en Dernau.
Dernau is twee jaar geleden fors getroffen door de overstromingen en de gevolgen zijn nog zichtbaar.
Het fietspad langs de Ahr en de spoorlijn zijn volledig verdwenen.

Beneden in Dernau drinken we koffie met veel te grote stukken aardbeientaart.
We vervolgen met de 8 kilometer lange klim naar Ramersbach, die ik tot de mooiste beklimmingen van de Eifel kan rekenen.
Een heerlijke "loper" met mooie uitzichten en prima wegdek.
Het is vanaf nu alleen nog maar afdalen en vrijwel vlak terug naar Fuchshofen.

Vandaag 105 kilometer en 1475 hoogtemeters.

De balkonscène.	Klimgeiten in actie.	Uitzicht op wijnvelden en Dernau.

Vanochtend met Frank vertrokken naar onze vaste pension in Fuchshofen voor 3 dagen fietsen in de Eifel.
Als we arriveren zit iedereen al lekker in de tuin te genieten van de huisgemaakte taart en koffie.
We zijn dit jaar met 12 man en hebben enorm geluk met het weer.
Het blijft het hele weekend zonnig met een temperatuur van net boven de 20 graden Celsius.

We delen de kamers in en trekken de spullen uit de auto's.
Het is omkleden en om 14:00 stappen we op de fiets voor een rit naar een nieuw gevonden beklimming, de Kelberg.
We starten meteen met de klim naar Reifferscheid en vanuit hier zuidwaarts richting Kirmutscheid.
Hier lopen we echter tegen de drukke 258 weg aan en hier willen we niet op fietsen.
We zoeken naar alternatieve wegen, maar dat blijkt lastig. De Kelberg gaat dit jaar niet beklommen worden.
Na wat omzwervingen belanden we in Adenau en besluiten dan maar de Hohe Acht op te gaan.
Dit is altijd weer een belevenis met het venijn in de staart.
We verzamelen boven en dalen af naar Kesseling en via Ahrbrück naar Schuld.
Er ligt een volledig nieuw breed fietspad langs de Ahr en genieten van de zon op het heerlijke strakke asfalt.

In Schuld gaat een deel van de groep terug naar Fuchshofen.
Een aantal anderen pakken met mij de klim naar Reifferscheid via Winnerath.
Deze klim is eigenlijk best lastig, maar boven wacht gelukkig altijd weer de fraaie afdaling naar Fuchshofen.

Wat een mooi begin van het weekend!

Vandaag 67 kilometer en 1025 hoogtemeters.

De vlag hangt.	Bocht 1 van Reifferscheid.	Stoer op top van Reifferscheid.

In 2015 reed ik de rode lus van de Ronde van Vlaanderen en vandaag was het tijd voor de blauwe lus.

Daniël is chauffeur en we parkeren de auto bij het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.
Binnen kunnen we omkleden. Je voelt het "fietsen" hier overal om je heen.
Aan de muur hangen wielershirts en talrijke foto's van winnaars. Het is één brok wielergeschiedenis wat je hier ervaart.

We stappen op de fiets en kunnen zowel de blauwe bordje als de Garmin volgen voor de route.
De eerste 10 kilometer zijn vlak en fietsen we grotendeels over een fietspad langs de Schelde richting Kluisbergen.
Hier ligt de eerste klim van de dag te wachten, de Oude Kwaremont.
Eerste stuk is asfalt, maar daarna zijn het klinkers die er beter bij liggen dan ik dacht.

Boven steken we een grote weg over en komen we op de "Ronde van Vlaanderenstraat".
Meteen zie ik links een monument met foto's van alle mannelijke en vrouwelijke winnaars van de Ronde vanaf 1913.
Wat mooi om alle winnaars zo te eren.
Op de weg, die een beetje omhoog loopt, staan de winnaars nogmaals op het asfalt gedrukt.
We maken foto's van een paar bijzondere winnaars als Wim van Est (1953), Hennie Kuiper (1981), Jan Raas (1983), Adri van der Poel (1986) en Anna van der Breggen (2018).
Vanaf hier is het helaas niet meer bijgewerkt, zodat Mathieu van der Poel er nog niet bij staat.

De volgende serieuze klim die we tegen komen is de Paterberg, een zeer lastige klim met slecht liggende klinkers.
We stuiteren naar boven en de percentages die ik zie liggen boven de 15%. Even wordt de 20% aangetikt.
Mijn respect voor de profs groeit per minuut.

Al snel volgt de lastigste klim van de dag, de Koppenberg, een klim van 550 meter met max percentage van 22%.
Deze klinkers liggen nog lastiger en ik navigeer over de "beste" stukjes.
Een auto zit achter me te drammen op deze smalle weg en ik kom teveel aan de zijkant in de modder terecht.
Achterwiel slipt en ik sta te voet. De auto passeert zonder te groeten (geheel wederzijds) en ik probeer weer op weg te komen.
Dit lukt met de nodige moeite. Boven roept een man "chapeau". Zo kan het ook.

Dit waren 3 schitterende en vooral legendarische hellingen.
We hebben echter het monument van de oprichter van de Ronde, Karel Van Wijnendaele, niet gezien.
Ik dacht dat deze op 1 van deze 3 toppen zou staan, maar dat blijkt niet het geval.

We gaan verder over de Mariaborrestraat, 1,5 km klinkers. Wat een nare weg is dit.
Nu volgt de Taaienberg, een klim met klinkers en gelukkig een gootje waar ik dankbaar gebruik van maak.
Boven zien we op Google dat we dicht bij het gemiste monument zijn. Die ligt gewoon aan de Ronde van Vlaanderenstraat even verderop.
We besluiten toch even mee te pakken. We hebben gemist omdat we op asfalt de namen aan het scannen waren.
Foto's schieten van het toch wel foeilelijke monument en de route weer oppakken.

We krijgen nu nog 3 serieuze hellingen, de Kruisberg, de Kanarieberg en de Kluisberg (Frans: Mont de l'Enclus).
Die laatste is best nog een lastige, mede door de slecht liggende klinkers.
De laatste 15 kilometer van de route zijn fraai geasfalteerd en na 80 kilometer bereiken we Oudenaarde.
We zijn blij met zo'n mooie rit over een aantal zeer beruchte en befaamde hellingen.

We nemen een heerlijke Kwaremont (wat moet je anders?) op het terras van Centrum Ronde van Vlaanderen en genieten nog even na in de zon.
Hierna binnen douchen en fris de auto in terug naar huis.

Dit was één van mijn mooiste dagen op de fiets. Mooi weer, veel historie, prachtige hellingen, niet druk op de wegen en vriendelijke mensen langs de route (op 1 na dan).

Vandaag 80 kilometer en 770 hoogtemeters.

Centrum Ronde van Vlaanderen.	Shirts aan de wand.	Blauwe bordjes.

Muur met alle winnaars.	Nederlandse winnaars.	Op de Paterberg.

Koppenberg.	Monument Karel Van Wijnendaele.	Daniël is wel erg blij.

Langzaam wordt het beter weer en wordt het tijd voor langere afstanden in het zadel.
Zaterdag 110 kilometer en gisteren kwam ik tot 120 km.
Gisteren besloten we om bij Kesteren over de brug naar de andere kant van de Rijn te gaan en over de dijk naar het pontje "Wijk bij Duurstede" te fietsen.
Ik kan me niet heugen dat ik dit ooit eerder heb gefietst.
Een plaatsnaam als Rijswijk (gemeente Buren) kwam mij niet bekend voor.
De oversteek naar Wijk bij Duurstede kost overigens slechts 90 Eurocent en het was er nog aardig druk.
Mooie rit en prachtig weer. Op naar de Riddertocht op Hemelvaartsdag.

Afgelopen weken was het weer genieten op de fiets.
Wel veel wind en nog niet heel warm, maar wel de fraaie tulpenvelden in de Flevopolder.
Ik heb ook een nieuwe fietsbrug ontdekt in de buurt van de Stichtse brug.
Deze brug met de naam "Waterlandseweg" brengt je over de drukke N305 en het water. Scheelt een stoplicht.
Je ziet de brug liggen als je op de Lijsterweg fietst.

Ook een paar keer met de VOEK gereden en ik merk dat de echte vorm nog ontbreekt. Ik mis met name snelheid.
Het gaat wel elke keer iets beter en wat warmer weer de komende weken zal zeker helpen om te verbeteren.

Ik ben ook begonnen met het maken van een special over Zwift.
Deze vul ik steeds aan met nieuwe beklimmingen en beschrijvingen van routes.
Klik Zwift

Tulpen.	Nog meer tulpen.	Fietsbrug.

Er is mooi nieuws uit het kamp van Zwift.
Men wil deze zomer een paar nieuwe beklimmingen toevoegen aan de routes.
Het zou gaan om de Col du Tourmalet en de Col d'Aspin.
Kan haast niet wachten om ze beiden op Zwift te fietsen.
De Tourmalet heb in het echt al gereden en hopelijk komt de Aspin er in september bij.
Liefst zou ik de Passo dello Stelvio ook op Zwift willen zien.

Gisteren met VOEK mee en volgens Henkapie in een rustig groepje.
Daar was weinig van te merken, want er werd fors gekoerst.
Onderweg moet hij bekennen dat dit de verkeerde groep is. Foutje!
Enfin, lekker gereden en fijn om weer in een groep te rijden.

Vandaag op Zwift de 5de en tevens laatste race gereden in de "Tour of Watopia".
Het was een leuke serie races en dat ga ik zeker vaker doen.
Ik hoop echter dat we beter weer krijgen en dat ik vaker buiten kan rijden. Dat blijft toch het fijnste.

Ik kon vandaag geen fietsmaten vinden die een ritje wilde rijden buiten in de miezerregen.
Aangezien ik nog niet alleen buiten mag fietsen werd het een rit op de Zwift.
Ik besloot dan de virtuele Alpe d'Huez, de Alpe du Zwift, maar weer eens te fietsen, een rit van bijna 18 kilometer met meer dan duizend hoogtemeters.
Het is toch wel knap gemaakt dat alle bochten en stijgingspercentages precies kloppen met de echte klim.
Tijdens de klim heb ik het nieuwe album van Arena aan staan en de prachtige gitaarsolo's duwen me omhoog.

Ik maak veel foto's onderweg net als ik in werkelijkheid ook altijd doe.
Moe gestreden kom ik boven en besluit om de afdaling ook mee te pakken. Dit zijn vrijwel gratis XP punten.

Bocht 21.	Blik naar de berg.	Kasteel bij bocht 13.

Deze week was wat weer betreft weer helemaal niks.
Dus veel op Zwift en daar verschillende dingen gefietst.
Uiteraard de vierde race in de "Tour of Watopia" (nog 1 te gaan volgende week), wat rondjes over de Champs-Élysées en vooral veel vlakke kilometers.
Komende zondag wordt het mooi weer en hoop ik weer eens buiten te kunnen fietsen op de racefiets.
En in de middag natuurlijk naar de Hoogmis kijken, de Ronde van Vlaanderen, met alle grote meneren aan de start.

Gisteravond was de Algemene Ledenvergadering van onze club VOEK, traditioneel het startschot van het seizoen.
In het bestuur behoorlijk wat wijzigingen, omdat aantal stoppen en een paar nieuwe gaan toetreden.
Blij om te zien dat er 2 jonge mannen in het bestuur zijn gekomen. We zijn echter nog wel op zoek naar een voorzitter.
De opkomst was wederom behoorlijk en dat is fijn om te zien.

Afgelopen maandag de derde race in de "Tour of Watopia" gereden.
Dik 1400 deelnemers aan de start voor een pittige rit over o.a. de Volcano KOM, 3.8 kilometer van gemiddeld 3.2%.
Zat steeds rond plek 500 in een mooi groepje.
Bijzonder hoeveel mensen er mee doen en hoe men elkaar aanmoedigd. Kreeg 34 "Ride ons".

Met het slechte weer buiten (regen, sneeuw, wind) heb ik veel op de Zwift gepeddeld.
Doe nu mee met de "Tour of Watopia", een rittenkoers van 5 etappes.
Vorige week was de eerste etappe en vandaag de tweede.
Dit is net als de Schotland races een groepsrit met in mijn sessie ongeveer 700 anderen.
Ook deze keer weer allemaal in dezelfde speciale outfit.
Het is een groepsrit, maar zoals eerder gezegd is het eigenlijk een wedstrijd. Het gaat vanaf de start meteen los.

De ritten zijn bekende routes in Watopia en dat is wel fijn, omdat je weet wat je kunt verwachten.
Kunst is om snel na de start een groepje te vinden die jouw snelheid rijden.
Dan is het net als op de weg een beetje kop over kop rijden en af en toe een tussensprint.
De 27.7 kilometer werden in 44 min en 32 sec afgeraffeld. Dan te bedenken dat er nog zeker 200 voor mij zijn gefinished.

Race 1.	Groepje gevonden in race 2.	Gefinished!.

De derde race in Schotland stond op het programma.
Dit keer het meest zware rondje "The Muckle Yin", een ronde van 24 kilometer met daarin alle 5 de beklimmingen.
"Breakaway Brae Reverse", "Sgurr Summit South", "Breakaway Brae", "Sgurr Summit North" en als laatste de "The Clyde Kicker" resulteren in 280 hoogtemeters.
Dus als je alles in Schotland wil klimmen, dan is dit het rondje.

Ik wilde rustig aan doen vandaag, maar dat ging weer niet gebeuren.
Kwam in een fijn groepje terecht en na ongeveer 42 minuten rolden we over de finish.
Volgende week is de vierde en laatste Schotland race.

Er stond nog 1 beklimming op mijn lijstje die ik nog niet had gefietst in Zwift.
Het gaat om "Keith Hill" een klim van 4.3 kilometer en gemiddeld 5%.
Het lastige is dat deze in de wereld van Londen zit en dus beperkt beschikbaar komt en alleen is te rijden in de route "Surrey Hills".
Dat betekent dat je achtereenvolgens de beklimmingen van Fox Hill (2.4 km, 4.9%), Leith Hill (1.9 km, 6.8%) en Box Hill (3.0 km, 4.3%) voor je kiezen krijgt alvorens je Keith Hill bereikt.
Dan heb je al bijna 600 hoogtemeters te pakken.

Keith Hill is de andere kant van Leith Hill, maar is een stuk langer en lastiger.
Je denkt gemiddeld 5%, dat zal wel een loper zijn.
Maar net als bij de andere 3 genoemde beklimmingen zitten ook hier weer vieze steile stukken tussen (11%).
Het is erg rustig op de klim en dat zal wel te maken hebben dat je eerst die 3 andere gedaan moet hebben.
Als je boven bent heb je dik 800 hoogtemeters gefietst. De afdaling hierna was best lekker.

Een mens houd van uitdagingen en ik heb nu alle 31 beklimmingen binnen Zwift minimaal 1 keer gereden.
Er zijn nog 5 nieuwe Schotland beklimmingen, maar die zijn nog allemaal beschikbaar.

Een aantal weken geleden reed ik de rit naar de Epic KOM en de radiotoren.
Dat vond en vind ik nog steeds de mooiste klim binnen Zwift.
Vandaag ben ik weer tegenop gereden en heb ik veel screenshots gemaakt om jullie een idee te geven hoe dit er uit ziet.

De klim is 9.5 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 4.0%.
Dat is overigens zonder de dikke kilometer van 13% naar de radiotoren, die er mijn inziens wel echt bij hoort.

De klim begint met een fraaie hangbrug, waarna je al vrij snel in een dorpje komt.
De weg loopt gestaag omhoog en wij noemen dit een loper. Steeds zo'n 5 tot 7%.
Als je door de poort uit het tweede dorp fietst kom je in een sneeuwlandschap terecht. Bijzonder fraai.
Nu gaat de weg even omlaag om vervolgens door te stijgen naar de top op 373 meter.
Een geit staat me, hoe leuk is dat, op te wachten.

Na de top slaat de weg linksaf voor het toetje naar de radiotoren.
Een kilometer van gemiddeld 13% met uitschieters naar 17%.
Dit is echt zwoegen en harken. De beloning is een rondje rond de toren en weer zelfde weg terug.

Hangbrug.	Bord met afstand tot de pas en dorp.	Ik ben op 200 meter hoogte.

Prachtig uitzicht.	Geit wacht op de top.	Ik ben op 373 meter hoogte.

Linksaf naar de radiotoren.	Het gaat beginnen.	Radiotoren in zicht.

Omdat ik een paar dagen terug de eerste race in Schotland had gereden, mag ik nu in het Schotland tenue fietsen.
Weer eens wat anders dan die standaard Zwift outfits.

Ik merk dat ik het rijden van een wedstrijd online best leuk vind om te doen.
Vandaag stond de tweede race uit het Schotland programma op de planning, rondje "Glasgow Crit Circuit".
Dat is een rondje van 3 kilometer dat 5 keer gefietst moest worden.
Onderweg steeds een echte kuitenbijter, The Clyde Kicker (300 meter, 3.6%).

Ik merk in eerste rondje al meteen dat dit klimmetje me wel ligt. Het is vol op de macht naar boven rammen.
Al gauw zit in een tweede groep waar we samen een goed tempo onderhouden.
De 4de keer fiets ik volle bak het klimmetje op en sta ik op plek 6.
De 5e keer kom ik zelfs op de eerste plek en ik maak gauw een screenshot. Die pakken ze niet meer af.
Als je me wil passeren moet je onder de 32.85 seconden :)

Volgende week komt de derde race. Kan haast niet wachten.

Het Schotland tenue.	The Clyde Kicker in zicht.	Ik sta op 1!.

Het was mooi weer en dus gisteren de racefiets afgestoft en de weg op.
Henkapie had zijn zoon Jordy meegenomen en die jongeman kan een behoorlijk stukje fietsen.
Hij nam meteen de kop en heeft deze nauwelijks nog afgestaan.
Met zijn vorm zit het wel goed.

Vroeger, hoor mij nou, was het voldoende om in maart op de racefiets te springen en mee te kunnen in groep 1.
Dat is niet meer genoeg, want de jonge generaties rijden in januari al 200 km op een zaterdag.
Niet dat ik dat van plan ben, maar heel vroeg veel kilometers maken is wel noodzakelijk.

Vandaag op de MTB met broer Henk en een mooie ronde over de Veluwe gemaakt.
De bossen tussen Voorthuizen, Ermelo en Nieuw Milligen blijven altijd leuk om te rijden.
Ik hoop dat het mooie weer door gaat zetten en dat de racefiets vaker gepakt kan worden. Dat doe ik toch het liefste.

Gisteren kwam de tweede route van Schotland beschikbaar in Zwift.
Via een groepsrit kon de route "City and the Sgurr" worden gefietst.
Deze route gaat heen en weer over de "Sgurr Summit", zodat je zowel de noord als de zuidkant fietst.
Er stonden nu bijna 800 renners aan de start van allerlei pluimage en ook weer allemaal in een speciale outfit.

Ik ben vroeg aan de start en roep een groet in de chat.
Als de groep in beweging komt kan er officeel 30 minuten gefietst worden over dit parcours.
In die 30 minuten lukt het mij om 14.4 kilometer te fietsen en de beklimmingen bijna 2 keer te fietsen van beide kanten.
Het zijn best taaie beklimmingen. De noordkant is 1.6 km aan 3.8% en zuidkant is 1 km aan 3.3%.

Ik betrap mezelf erop dat ik toch de strijd aan wil gaan met de anderen en ik ging weer volle bak mee.
Na 30 minuten krijg je een felicitatie op je scherm, veranderd je outfit naar je eigen outfit en kun je gewoon door blijven fietsen.
Ik rij nog even een extra rondje om foto's te maken.
De benen zijn vol. Kijken wanneer de volgende rit in Schotland beschikbaar komt.

Wachten op het startschot.	Fietsen door Schotland.	Gefinished.

Vandaag kwam de wereld "Scotland" beschikbaar op Zwift en de eerste route kon gereden worden in een groepsrit in het evenement Tour de Zwift.
Nu had ik geen ervaring met een groepsrit en besloot om gisteren eens aan zo'n groepsrit mee te doen.
Ik kan je vertellen dat dit heel bijzonder is en ik had geheel andere verwachtingen.
Ik had mezelf ingeschreven voor de 2 ronden versie (A = 3 ronden, B = 2 ronden, C = 1 ronde).
Als je start sta je in een peloton met allemaal dezelfde kleding te wachten op het startschot.
Je kunt al fietsen, maar dat is warm rijden. Je hebt ook een soort Tacx waarop je zit. Heel leuk gedaan.

Na het startschot begint iedereen meteen volle bak te rijden. Ik had een rustige groepsrit verwacht, maar niets is minder waar.
Ik kom meteen achterin het pak terecht van bijna 700 deelnemers. Het lijkt wel een wedstrijd zo hard als er gekoerst wordt.
Aan de rechterkant zie je op welke positie je rijdt.
Ik moet echt flink aan de bak en rijdt door het peloton naar voren.
Het is overigens wel leuk met zo'n grote groep rijden.
Uiteindelijk finish ik na 23 kilometer op plek 263. Helemaal kapot gereden.
Ik heb bijna 37 km/u gemiddeld gefietst over glooiend en deels onverhard parcours.

Gisteren wat geleerd en vandaag aan de start voor 2 ronden over het gloednieuwe Scotland parcours.
Het WK op de weg is dit jaar in Schotland en dit alvast een voorproefje.
We rijden de route "Rolling Highlands" en ook hier is het meteen vol gas.
Ik nestel me rond plek 100 en kan in de groep ook nog kopwerk doen. Net echt.
Het is een prachtige route langs meren en kastelen, maar ik heb er te weinig oog voor.
Ook deze route is glooiend met een paar smerige stroken van 4-5%.
In de tweede ronde ga ik helemaal stuk en kan in een groepje later aanklampen.
Na 23 kilometer rol is als 149ste (van de 736) over de streep. Gemiddelde snelheid is 40,1 km/u.
Was weer een leuke ervaring.

Wachten op het startschot.	Handhaven in de groep.	Langs kastelen.

Afgelopen zondag voor het eerst in maanden weer buiten gefietst.
Samen met broer Henk een rit met de MTB over wegen die Henk nooit eerder heeft gereden. Bijzonder!
Het was heerlijk. Frisse lucht, wind en zand.

De Zwift is niet meer weg te denken en ik heb inmiddels 29 van de 31 beklimmingen gefietst.
Die laatste 2 gaan er binnenkoert ook aan geloven en dan kan ik meteen door naar de beklimmingen in de nieuwe wereld Scotland.
Vanaf 3 februari komt er een en ander beschikbaar alleen in events. Even kijken hoe ik mee kan doen aan een event.

Ik heb ook ontdekt hoe ik tijdens een rit een screenshot kan maken. Heel simpel op F10 drukken.

Vandaag ga ik een poging doen om de Ventoux te fietsen op Zwift.
Dit is de zwaartse klim die beschikbaar is. In een route van 20 kilometer overbug je dik 1500 meter hoogteverschil.
Bij het begin van de rit "Ven-Top" is het nog behoorlijk druk met andere fietsers.
Na een paar kilometer sla ik af en dan wordt het een stuk rustiger. Er zijn er niet veel die zich aan deze uitdaging wagen.
Zo rond de 5 kilometer begint het te stijgen en is het steeds 9 tot 10%. Soms korte stukjes wat steiler.

De weg is met bochten en stijging exact hetzelfde als de klassieke klim vanaf Bedoin, echter de omgeving is geheel anders.
Je rijdt niet door een bos, maar het is open en er staan herten en toeschouwers (copy-paste) langs de weg.
Er rijdt zelfs een trein en die heb ik echt nooit gezien bij de Mont Ventoux.
Na 14 kilometer bereik ik Chalet-Reynard en dat is wel net echt.
Het is nu nog 6 kilometer naar de top en gelukkig zijn deze kilometers minder steil (7-8%).
Soms heb je een blik op de radiotoren op de top en die komt steeds dichterbij.
Ook het monument van Tommy Simpson staat waar die hoort te staan en de finishboog komt in zicht.
Net binnen de 2 uur rol ik over de finish. Het is gelukt!

In december reed ik de virtuele Alpe d'Huez, maar de rit van vandaag is toch wel een stukje zwaarder.
Wel mooi dat je zo deze beklimmingen al in de winter kunt trainen.

Het gaat beginnen!.	Radiotoren in zicht.	Over de streep.

Ik heb uitgezocht dat er 31 beklimmingen zijn te vinden in de verschillende werelden van Zwift.
Van deze 31 heb ik inmiddels 21 gefietst. Nog 10 te gaan waaronder de klim naar de Ventoux.
Deze maand al 785 kilometer gefietst met 7500 hoogtemeters.

Afgelopen week waren op Eurosport de Zwift Academy Finals te zien.
Mooi om te zien hoe de Zwift wordt ingezet om te testen hoe goed renners zijn.
Er werden uiteindelijk 2 profcontracten uitgedeeld aan een renner en renster.
Leuk programma en ook nog eens in de buurt van Calpe waar we vorg jaar zelf gefietst hebben.

Komende winter ga ik een klimgeiten dag organiseren op Zwift en dan zijn er ook klimgeiten punten te verdienen.
Een klim van de Alpe du Zwift of de Ven-Top zijn tenslotte serieuze beklimmingen die zeker een punt waard zijn.

Londen is vandaag aan de beurt en ik wil graag Box Hill fietsen.
Deze klim zat in de Olympische wegwedstrijd van 2012, waar de klim 9 keer beklommen moest worden.
Ik lees dat deze klim aan het einde van de route "Greater London 8" zit.
Na 15 kilometer kom je bij "Boxhill Road" en dan krijg je steeds zo'n 6 a 7% te verwerken.
Dat is vreemd want de klim is 3 kilometer lang met een gemiddelde stijging van 4.3%.
Het is wel een loper en er zitten ook nog 2 haarspeldbochten in.
Het venijn zit eigenlijk na de top waar je kort naar beneden rijdt en dan ineens een stukje 15% krijgt.
Hierna is het voornamelijk afdalen en genieten. Je komt zelfs nog over de Tower Bridge.

Ik ben alle beklimmingen in Zwift in kaart aan het brengen.
Vandaag de langste ronde gereden rond Yorkshire met de naam "Royal Pump Room 8", een rit van 27.8 kilometer.
Dit is de zwaarste rit die ik tot nu toe heb gereden op Zwift.
Het is een rit met "slechts" 490 hoogtemeters en er is werkelijk geen meter vlak.
De enige klim die genoemd wordt is de "Yorkshire KOM", een klim van 1.2 km en 5.4% gemiddelde stijging.
Valt wel mee denk je, maar dat is maar 60 hoogtemeters.
De rest van de hoogtemeters moet komen van al die andere heuvels.
Het is steeds op en af met soms uitschieters van 15%, waardoor je nooit echt in een ritme kunt komen.

Ik snap ook helemaal dat Mathieu van der Poel hier een hongerklop kreeg tijdens het WK van 2019.

Gisteren een rustdag en vandaag de "Mountain Route" gereden in Watopia.
In deze route zit de "Epic KOM", een klim van 9.5 km met gemiddelde stijgingspercentage van 4.0%.
Deze route is prachtig en voor mij tot nu de mooiste die ik gefietst heb op Zwift.

De klim begint met percentages die liggen tussen 3 en 6%.
Je fietst over een indrukwekkende hangbrug en al snel staat er een bordje met de afstand tot de pashoogte.
Ik schrik wel een beetje van 8.5 km, maar door de afwisselende route lijkt het uiteindelijk minder.
Onderweg staan borden op elke 100 meter hoogte.

Na een dorp met 2 poorten wordt het een sneeuwlandschap.
In de lucht hangen luchtballonnen, waaronder één met een bolletjestrui profiel.
Ook rij je door een heuse lawinetunnel. Bijzonder mooi gemaakt.
Op de pas ben je op 373 meter hoogte en is het tijd voor serieus klimmen.
De afslag naar de "Radio Tower", waarna het stijgingspercentage niet meer onder de 13% komt over een lengte van 1.1 km.
Het is harken geblazen en soms wordt de 17% aangetikt. Boven een bord met 500 meter hoogte.
Boven staat ook echt een radiomast en als je hierom heen bent gefietst is het in volle vaart hetzelfde stuk terug waar ik 88 km/u haal.
Nu is het vrijwel alleen maar afdalen en na 30 kilometer kun je terugkijken op een prachtige rit met 683 hoogtemeters.

Bijna boven op de pas.	Sneeuw en luchtballonnen.	Boven bij de radiomast.

Gisteren las ik dat het WK parcours van Glasgow in februari op Zwift beschikbaar komt.
Het is een rondje van 14.4 km met 193 hoogtemeters.
Wel leuk dat wij die dan al kunnen verkennen.

Vandaag op de Zwift een fraaie ronde door New York gemaakt.
Prachtig hoe men alles in beeld heeft gebracht.
Daarna nog rondje (om nieuwe schoenen te proberen) gemaakt op Wakuri Island.
Kwam op onverharde weg terecht en dan wordt het fietsen ook zwaarder. Knap staaltje software!.

Gisteren was de nieuwjaarsreceptie bij onze club.
Veel bijkletsen en gezellig vooruit kijken naar het nieuwe seizoen.

Voor mij persoonlijk was er deze week goed nieuws. Ik mag de medicatie waar ik zo duf van wordt gaan afbouwen.
Hopelijk ben ik dan van die vermoeidheid af.

Op de Zwift heb ik weer veel nieuwe ritten gereden.
Vanochtend reed ik langs de Franse kust en zag ik Mont Saint-Michel liggen in het water.
Mooi hoe ze dit gemaakt hebben.

Het nieuwe jaar is begonnen en ik heb zojuist de eerste kilometers weggetrapt op de Zwift.
Ik wens iedereen een heel gelukkig, gezond en sportief fietsjaar.

Het jaar zit er bijna op en ik kan terug kijken op een fraai fietsjaar.

In maart hebben we met ons "klusteam" ons pension in Fuchshofen weer geholpen met o.a. het leggen van nieuwe vloer en maken van een buffettafel.

In het voorjaar hebben we een week rond het Spaanse Calpe gefietst en ik snap nu wel waarom de profs hier regelmatig ana het trainen zijn.
Mooi weer, mooie wegen en heerlijke lopende beklimmingen maken dit gebied tot een prima gebied om het seizoen te starten.

Eind mei konden we dan ook weer een weekend genieten van ons pension in Fuchshofen.
Fraaie routes gereden en weer een nieuwe klim (een blijver denk ik) gevonden met de Rassberg.

In juni kon dan eindelijk de clubreis naar Annecy doorgang vinden.
Deze was 2 jaar uitgesteld en werd een heerlijke week met 65 deelnemers, mooie beklimmingen en zelfs heet weer.

In de zomer wat langere ritten gereden dan normaal met bezoekjes aan de Posbank, Marken en het Kopje van Bloemendaal.

Aan het eind van het seizoen in september hebben we nog wat beklimmingen af kunnen strepen vanuit het Oostenrijkse Villach.
De Nockalmstrasse is werkelijk een schitterende weg en ook het weerzien met de Vrsic pas in Slovenië was prachtig en vertrouwd.

In november kreeg ik met medische tegenslag te maken en mocht ik niet meer buiten de weg op.
Zwift bleek hier een overwachts leuk alternatief en inmiddels heb ik daar al honderden kilometers op gefietst.
Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat ik het indoor fietsen zo leuk zou vinden.
Dit blijf ik in de toekomst doen, zeker als het weer buiten slecht is.

De plannen voor het komend jaar liggen ook al klaar.
Ik kijk met name uit naar ons avontuur in Groot-Brittanië waar we 3 landen Schotland, Engeland en Wales aan zullen doen.

Ik heb net mijn laatste Zwift rit erop en de teller staat op 13.935 km dit jaar.
Wens iedereen een gezond en sportief 2023 en hopelijk komen we elkaar weer gauw tegen op de weg of in het bos.