Gisteren was ik niet meer te houden en de racefiets moest van de haak.
Het was zonnig en dan moet het gebeuren.
Samen met Frank en Henkapie een rit over de Stichtse Brug. Lekker hoor!

Vandaag was het alleen maar heel veel wind. Storm Dennis raast door de polder.
Als het aan het begin van de middag iets rustiger wordt besluit ik toch een ritje te doen.
Tegen de wind in op de MTB kom ik met windkracht 7 niet verder dan 16 km/u.
Met de wind mee kan ik niet zo snel meetrappen als de 40 km/u wordt aangetikt.

Bij Amersfoort rijdt ik meestal via Laan 1914 omhoog naar de Stichtse Rotonde, maar ik neem dit keer een andere leuk klimmetje, de Genestetlaan. Hier een bord dat 4.8% gemiddeld geeft.
Dit zal wel zo zijn want even tikt de Garmin de 10% aan. Leuke klim!

De kleding is inmiddels binnen en ligt bij een aantal klimgeiten al te wachten op het voorjaar.

Ik ben de afgelopen weken een beetje grieperig geweest en dat was te merken aan de vorm.
Vorige week reed ik zo langzaam op Laan 1914 dat lopen sneller was geweest.
Ik kan me niet herinneren dat ik zulke zere bovenbenen ooit heb gehad.
Al vanaf de eerste kilometer doen ze zeer en het ging niet weg.

Afgelopen woensdagavond ging het ietwat beter en vandaag weer een stukje beter.
Nu nog beter weer en dan kan wat mij betreft de racefiets van stal gehaald worden.

Voor de liefhebbers van lekkere gitaarsolo's. Luister eens naar Lee Abraham en met name het nummer "Awake?".

De training "core-stability" komt in een volgende fase.
De oefeningen worden zwaarder en meer op snelheid.
Ik voel al wel degelijk het verschil en heb minder last van mijn rug tijden het mountainbiken.

Termen als planken, lunge, squat en battle rope klinken als bekend in de oren.
Ben geen fan van trainen in de sportschool, maar met een groepje enthousiaste lotgenoten is het prima vol te houden.

De eerste kilometers zitten in de pocket.
Gisteren was de traditionele nieuwjaarscross van onze fietsclub VOEK.
Ik werd gevraagd om als achterrijder te fungeren in de eerste groep.
In een fraai geel hesje moest ik iedereen bij elkaar zien te houden.
Met een groep van zo'n 25 fietsers begonnen we aan een rit over 50 km.
Bij de aanvang van het klompenpad kreeg de eerste uitdaging.
De eerste waren vlot door het nauwe hekje en toen ik als laatste er door kwam zag ik overal fietsers die gaten aan het dichtrijden waren.
Je moet een behoorlijke inspanning doen om er weer aan te sluiten.
Dit soort opstoppingen, het jojo effect, kwamen nog een aantal keer en dat gaat je uiteindelijk slopen.
Na zo'n 40 km hebben we een stop met snert en gluhwein.
Hier kon ik weer een beetje op adem komen voor de laatste kilometers wat ook weer 1 lange finale zou worden.

Dat het pijn heeft gedaan merkte ik vanochtend.
Ik besloot zelf een rondje los te fietsen en het duurde behoorlijk lang voordat er weer enig gevoel in de benen kwam.

We zijn begonnen!

Iedereen een heel gelukkig, gezond en sportief 2020 gewenst!