Afgelopen week ging ik voor het twaalfde jaar op rij over de 10.000 km grens.
Het is en blijft een lekker gevoel dat deze mijlpaal wederom gehaald is. Ik hoop het nog vele jaren te kunnen doen.
Fietsen is voor mij geen opgave. Het is ontspanning, beweging en lekker in de buitenlucht.

Ben laatste tijd weer veel aan het sleutelen aan de website.
Probeer alles uptodate te houden en steeds weer nieuwe dingen toe te voegen.
Ik heb een top 50 gemaakt van mooiste beklimmingen en merkte gaandeweg dat ik beter een top 100 kan gaan maken.
Er zijn zo ontzettend veel mooie wegen te vinden en de ontdekkingen raken nooit uitgeput.
Ben ook een wensenlijst aan het maken en hier staan er nog genoeg op voor de komende jaren.

Ik keek ook even naar de bezoekersaantallen van de website van de afgelopen maanden.
De maand juli trok maar liefst 17.400 unieke bezoekers naar de site.
Er zijn toch veel mensen die fietsen in de bergen leuk vinden en plannen maken voor de komende tijd.
Het is heerlijk dat ik mijn passie met anderen kan delen.

Inmiddels is de racefiets vervangen door de MTB en zitten de eerste ritten er al op.

Afgelopen woensdag is ook de "lampenbrigade" weer van start gegaan.
Samen met Theodoor en Henkapie hebben we het eerste rondje Harderwijk gereden.
Hopelijk volgen er nog veel deze winter.

Uiteraard ben ik al met plannen bezig voor volgend jaar en dat is lastig door hoe het de komende tijd zal gaan met het coranavirus.
Wat en wanneer is er weer iets mogelijk? Niemand die daar nu een antwoord op kan geven.
Zo ben ik al bezig met een reis naar Hawaii en ook een rondreis door Groot-Brittannië ben ik met Daniël aan het onderzoeken. Hier blijken verdraaid veel mooie beklimmingen te liggen.

Vandaag was het plan om het wat rustiger aan te doen.
We rijden naar Ampezzo om een rondje over de Passo de Pura (1428 m) te fietsen.
Via de korte kant en dus steilere kant naar boven en dan afdalen aan de andere kant.
Blijkbaar hebben de dag van gisteren en de inspanningen van gisteren er behoorlijk ingehakt.
De benen doen pijn op deze klim en ik voel me niet echt topfit.
Het is een zeer gemene klim met een lengte van 11 km en 9% gemiddeld.
Gemiddeld betekent dat in deze regio tussen de 8 en 12%.
Het grote aantal haarspeldbochten maakt overigens een hoop goed.

Het is warm en het is harken naar de top.
Hier staat een heus ouderwets houten pasbord. Dat zie je niet vaak.

We dalen zo'n 5 km af naar een enorme stuwdam.
Om hier te komen moet je door een lange, bochtige en natte tunnel.
De dam is immens en de doorgaande weg loopt over de dam.
Aan de andere kant van de dam mogen we niet verder vanwege werkzaamheden.
De man vertelt ons doodleuk dat we zelfde weg terug moeten.
Slik, dat is 5 km a 9% terug!
We hebben geen keus en klimmen braaf terug.
Boven een bak koffie en terug naar de bus in Ampezzo.

We verkennen nog een andere col, de Forcella di Monte Rest, en die mag direct op het verlanglijstje.
Op de terugweg stoppen we nog even bij een monument ter ere van Ottavia Bottecchia, de eerste Italiaanse winnaar van de Tour de France in 1924.
Mooi hoe sporthelden in Italië worden herdacht.

Vandaag 40 km en 1260 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Fraaie hairpin.	Houten pasbord.

Stuwdam.	Stuwdam.	Monument Ottavia Bottecchia.

Vandaag staat de Plöckenpas op het programma, de grensovergang tussen Italië en Oostenrijk.
In het Italiaans heet deze pas de Monte Croce Carnico. Dat klinkt al veel beter!
Vanaf het hotel gaan we meteen de Sella Valcalda (958 m) op, een klim van een dikke 7 km en gemiddeld 6%. Een lekker opwarmer.
Afdalen naar Paluzza en daar 15 km klimmen naar de top van de Plöckenpass op 1357 m.
De laatste kilometers zijn hier het leukst, want de bochten gaan hier, net als bij San Boldopas, door de rotsen.
Het ziet er schitterend uit deze meesterlijke constructie.
Foto's schieten en terug naar het hotel. Wel nog even nog over de andere kant de Sella Valcalda en die is best lastig.

We eten een pasta en besluiten met de MTB nog even de Monte Zoncolan te doen.
Dit is een bizar en eigenlijk belachelijk idee, maar we doen het toch.
5 jaar geleden reden we deze extreem zware klim in de stromende regen, nu is het zonnig en warm.
Ik heb zelf het idee om een stukje te doen en dan om te keren, maar als je eenmaal over de helft ben dan wil je het afmaken.
Het is een zware beproeving met 5 kilometers van meer dan 15% gemiddeld en uitschieters van boven de 20%.
Voor mij is het verschrikkelijk afzien en totaal uitgepierd bereik ik de top.
Deze doe ik echt nooit meer. Wat een loeder is dit.

Boven heb ik nu wel uitzicht op de bochten en een aardige Zwitser maakt nog een foto van ons bij het monument.
Langs de hele klim staan overigens foto's van winnaars op deze klim.
Namen als Gianni Bugno, Fausto Coppi, Eddy Merckx en nu ook Annemiek van Vleuten. Wat een eer!

Vandaag 90 km en 2685 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Wat een constructie 1.	Wat een constructie 2.

We verlaten Sankt Leonhard en rijden naar Comeglians in de Dolomieten.
Onderweg willen de Forcella di Laverdet (1595 m) fietsen, een onverharde weg over 14 schitterende haarspeldbochten.
Het idee is om vanauit het noorden de pas over te rijden vanuit Campolongo.
We parkeren de bus en beginnen aan de rit.
We negeren de borden dat het dicht is, want dat is tenslotte voor auto's en motoren.
Na zo'n 3 kilometer komen we bij een volledig ingestorte brug en kunnen nergens over het water.

Plan B wordt gesctiveerd en we gaan de klim wel vanuit het zuiden pakken.
Met de bus eromheen en weer een poging doen om bij die bochtjes te komen.
Nu is het 5 kilometer dalen over een grintpad waar je echt dikke noppenbanden nodig hebt.
Daniël heeft wat dunnere banden en hotst en botst naar beneden.
Opeens wordt de weg van asfalt en staan we boven 14 prachtige haarspeldbochten.
Hoe bedenk je dit en waarom? Er komt hier werkelijk niemand.

We zoeken de mooiste plekken voor foto's en dalen uiteraard nog af om ze ook omhoog te fietsen.
De weg is zo'n 7 tot 8% en loopt best lekker.
Helaas moeten we door en we rijden zelfde weg terug over die slechte weg, echter nu omhoog.
Daniël rijdt nog lek, maar dat kan de pret niet drukken.
Weer een bijzondere weg gevonden en Henk sla maar vast een spijker in de muur voor een nieuwe canvas is de hal.

Rond 17:30 arriveren we bij onze nieuwe slaapplek.
Wat een dag en wat een klim!

Vandaag 35 km en 600 hoogtemeters.

We negeren de borden.	Helaas kunnen we niet verder.	Niet voor dunne banden.

De weersites hebben gelijk, de zon schijnt vanochtend.
We stappen op de fiets om de Passo del Rombo, beter bekend als de Timmelsjoch, te beklimmen.
Dit is een hele uitdaging, want dit is een afstand van 29 km en een hoogteverschil van 1800 m.

We rijden het dorp uit en rijden meteen al verkeerd. De spanning zal ik maar zeggen.
Het begint rustig en het is heerlijk om in de zon te fietsen.
Op deze route zitten maar liefst 18 tunnels (2 serieuze) en ze zijn ook nog eens genummerd.
Deden ze dat ook maar de bochten net als aan de Oostenrijkse kant.

Na zo'n 15 kilometer opent zicht het decor van waar we naar toe moeten.
De bochten liggen in de verte tegen de berg geplakt. Doet me een beetje denken aan de Furkapas.
Het is een fantastisch gezicht en ik krijg even een rilling over de rug.
De percentages zijn pittig en het is best flink werken om naar boven te trappen.
De Garmin geeft regelmatig 10 en 11%.
Bochtje na bochtje klauter ik omhoog. Daniël is al lang uit zicht verdwenen.

Na zo'n 2,5 uur ben ik boven en het ging best aardig.
Daniël heeft sms gestuurd dat hij gaat afdalen aan de andere kant.
Ik rust eerst even uit en daal ook stuk af.
Het uitzicht is fenomenaal en heel in verte zie ik Daniël.
Samen rijden we weer terug naar de top en de grijns is niet van onze gezichten te slaan.
Wat een prachtige rit in een adembenemende omgeving!
Een afdaling van 29 km is overigens ook best een opgave.

Morgen reizen we door naar Ovaro voor een paar andere fraaie beklimmingen.

Vandaag 65 km en 1970 hoogtemeters.

We gaan beginnen.	Dat wordt een hele klus.	Tunnel 13.

Pittige bochten.	Pasbord.	Daniël in aantocht.

Gisteravond ging het hier los. Onweer en heel veel regen.
Ook vandaag wordt een natte dag en we gokken op een rit aan de andere kant van de bergen.
We rijden met de bus naar Sterzing om vanuit daar de Passo di Pennes (ofwel Penser Joch) te fietsen.
Als we daar parkeren is het droog, maar wel een heel natte weg.
We pakken de MTB en beginnen aan de klim.

Het is echt verschrikkelijk steil op de eerste kilometers en ik probeer een ritme te vinden wat lastig is op dikke banden.
De weg loopt langs een bergwand en er is in het begin weinig uitzicht.
We rijden door een fraaie kloof en hier kun je ook mooi naar beneden kijken.

Na een dikke 7 km voel ik de eerste druppels en even later regent het gestaag.
Weer de regenkleding aan en gewoon doorstampen. We zijn er nu toch.

Als ik het bos uit kom zie ik de top al liggen. Dat is nog verder dan ik dacht.
Het stopt niet met regenen, maar gelukkig gaat het niet hard.
Na 15 km kom ik boven op 2211 meter en mag de foto bij het pasbord niet ontbreken.

We lunchen in het restaurant op de top en zijn zeker niet de enige idioten die in dit weer fietsen of motorrijden.
Nu nog een koude afdaling naar de bus en op zoek naar een warme douche.
Een wijs man uit Noorwegen zei ooit "Ik ben blij dat ik geweest ben" en daar sluit ik me bij aan.

Vandaag 30 km en 1230 hoogtemeters.

We gaan beginnen.	Fraaie kloof.	Zeldzame bochten.

Boven de wolken.	Blik terug.	Daniël is blij.

We springen vroeg op de fiets, want er is regen voorspeld.
Het is het dorp uit en meteen begint de klim naar de Jaufenpas, een 20 kilometer klimmen naar 2097 m.

De weg is uitstekend en de bochten, 11 in totaal, zijn genummerd van 1 naar 11.
Op de borden staat ook de hoogte en dat is makkelijk als je bent vergeten om je Garmin op te laden.
De klim is een loper en we noemen deze dan vanaf nu de "Laufenpas".
Het is gelijkmatig en steeds zo'n 7 a 8%.

Op zo'n 15 kilometer onder de top krijg ik een bui over me heen. Kort en heftig.
Net als ik mijn overschoenen en regenjack aan heb stopt het met regenen en komt de zon weer door.

Als ik naar boven kijk zie ik de top al liggen en dat is nog best een stuk klimmen.
Het landschap is echt Oostenrijks en het is genieten van het uitzicht.
Je voelt je nietig in dit immense landschap.
Als ik boven kom staat Daniël al te wachten. Hij zal ook wel de nodige foto's geschoten hebben denk ik.
We schieten nog even het pasbord (heerlijk) en ik krijg complimenten voor mijn roze fiets.
Italianen snappen het wel ;)

Eigenlijk willen we andere kant ook nog doen, maar de weg is zeiknat.
Afdalen is echt gevaarlijk en we besluiten terug te gaan. Het is mooi geweest.

Vandaag 40 km en 1400 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Bochten genummerd.	Fraaie hairpin.

Blik terug 1.	Blik terug 2.	Pasbord.

Vanochtend met Daniël in de bus gestapt richting Italië.
We gaan een paar dagen fietsen in het grensgebied van Oostenrijk en Italië.
We rijden naar Sankt Leonhard in Passeier, een dorp in het Italiaanse Zuid-Tirol.

Het is onderweg druk met wegwerkzaamheden en vakantieverkeer.
We rijden via Sölden om via de Timmelsjoch naar ons hotel te komen.
De Timmelsjoch hebben we in 2011 al eens gefietst en hebben toen door de mist helemaal niets gezien van het laatste deel.
Het is werkelijk schitterend en ik maak nu de foto's die ik toen wilde maken.
De andere kant van de berg, de Passo del Rombo, is ook fraai. Deze willen we de komende dagen ook nog fietsen.

Al snel hebben we het hotel met de toepasselijke naam Tirolerhof gevonden.
We hebben ieder een kamer zo groot dat het eigenlijk geen 1-persoonskamer mag heten.
De mensen hier zijn gastvrij en ook hier is het mondkapjes op bij naar binnen gaan.
s'Avonds schuiven we nog een heerlijke schnitzel naar binnen en dan naar bed.

Blik op Timmelsjoch.	Blik op Passo del Rombo.	Hotel Tirolerhof.

Het gaat in groep 1 steeds sneller.
Had ik het een paar weken nog over een 40 km record van boven het uur; inmiddels is het al weer een paar keer harder gegaan en staat het nu op 57 minuten en 33 seconden. Dat is bijna 42 km/u.

Ik praat hier nu heel stoer over, maar ik heb behoorlijk moeite met de snelheden die gereden worden.
Het gaat wel iedere keer een stukje beter en nu is het seizoen al bijna voorbij wat de maandag- en woensdagavonden betreft.
Nog een paar keer en dan is het weer naar de sportschool (zin in .... niet) en met de lampen op rijden.

Ondanks de hitte (ik hou er eigenlijk wel van) lekkere en lange ritten gemaakt.
Vandaag 125 km met Danël, Henk, Henkapie en Frank.
Daniël heeft nieuw huis en had ons uitenodigd voor een bbq en fraaie fietstocht over de Sallandse Heuvelrug.

We starten in Eefde en rijden via rustige wegen naar de Holterberg.
Daar moet ik in een ver verleden wel eens geweest zijn, maar ik werd toch enigzins verrast.
Het begin is erg gemeen met 10%, maar dan moet het toetje nog komen.
Verderop nog een stuk met deze percentages genoemd "Diepe Hel".
Ach nu weet ik ook weer wat "geparkeerd staan" betekend.

Op de terugweg met de bus werden we ook nog eens verrast door een wolkbreuk en rukwinden.

Het plan is om begin september naar Jausiers te gaan en daar o.a. Col du Parpaillon, Col de la Bonette, Col d'Allos en de Col de la Cayolle te gaan fietsen.

De afgelopen weken op de maandag en de woensdagavond meegereden bij VOEK met wisselend succes.
Dan weer met groep 1 en dan weer met groep 2.
Duidelijk is dat ik behoorlijk wat snelheid mis in de benen.
Ben die hoge snelheden, steeds boven de 40 km/u, niet meer gewend.
Dat betekent dat ik het soms moet laten lopen en dan weer een betere avond heb en mee kan met de groep.
Het leukste is lekker draaien met een man of 10 van gelijke sterkte.
Ik voel wel dat er progressie in zit en ik hoop de komende weken nog lekker mee te kunnen rijden.

Het snelheidsrecord over 40 km, een dingetje dat de Garmin meet, is twee keer gesneuveld in de afgelopen 2 weken.
Het staat nu op 1 uur en 31 seconden.

Ik ben ook nog aan het kijken of er de komende tijd nog wat geklommen kan worden.
Het is even kijken of er een tweede Corona-golf gaat komen of niet.

Het gaat hier een warme dag worden en al voor tienen zitten we op de fiets.
Ik heb een route uitgezet over Dernau dat midden in de wijngaarden ligt.
Eerst fietsen we naar Liers en rijden via Obliers de haarspeldbochten omhoog.
De schaduw is vandaag onze grootste vriend.

Vanaf Kirchsahr volgt een nieuw stuk route via dorpen als Houverather, Eichen, Freisheim, Berg (hoe toepasselijk), Kalenborn en Schönberg.
Bij Dernau hebben we een prachtig uitzicht over het dorp en de wijnvelden.
Koffie met Apfelstrüdel in Dernau en door naar Ramersbach, een klim van 7 km. Dit is een echte "loper".
Uiteindelijk komen we weer op bekend terrein bij Kesseling en Ahrbrück.

Als we langs de Ahr terugfietsen zegt Frank dat het genoeg is en laat ons gaan.
Wij pakken nog Sierscheid en als toetje de klassieke klim van Reifferscheid.
Die laatste gaat niet meer zo soepeltjes overigens.

Vandaag 108 km en 1580 hoogtemeters.

Blik op Dernau.	Wat een lol!	Eindelijk boven bij Ramersbach.

We verlaten Freiburg en rijden naar Fuchshofen in de Eifel.
Het Zwarte Woud lijkt heel erg op de Eifel.
Het is alleen allemaal wat langer en hoger en de stijgingspercentages liggen tussen de 7 en 10% waar deze in de Eifel tussen de 5 en 8% liggen.

In Fuchshofen aangekomen praten we even bij met Vincent en Yvette, waarna we de spullen naar de kamers brengen.
Dit keer moet ik het doen met kamer 9. Daar heb ik nog nooit eerder gelegen.

We stappen op de fiets en rijden meteen Reifferscheid op.
Het is opvallend groen en het ziet er met dit mooie weer prachtig uit.
Ik druk alle bochten maar weer eens opnieuw op de foto. Was immers al weer wat jaren geleden.
Boven duiken we via Winnerath (heerlijke afdaling) naar Schuld.
Vanaf hier naar Harscheid (blijft een lastige klim) en naar Ohlerath.
We dalen vanaf Pitscheid weer terug naar Schuld en weer terug naar Fuchshofen.

Vandaag 36 km en 660 hoogtemeters.

De vlag dit keer bij nummer 9.	Frank op Reifferscheid.	we duiken naar Winnerath.

Als ik de luiken open doe zie ik wederom een strak blauwe lucht.
Een mooie dag voor een wat langere rit.
Plan is om naar de top van Belchen te fietsen, een berg van 1415 meter hoogte.
Dit is een hele lange weg met percentages van 6 tot 7%. Kortom een "loper".

We rijden over schitterende B-weggetjes en fietspaden naar het zuiden.
Dit gebied staat vol met wijngaarden tegen de bergwanden.
Volgens mij zit Frank in het wiel te genieten.

We passeren dorpjes als Bad Krozingen en Staufen.
De eerste klimmeters beginnen in Münstertal. Vanaf hier is het 20 km op en neer naar Belchen.
Bij Wiederner Eck op 1035 m slaan we af en nemen na een paar kilometer de afslag naar de kabelbanen van Belchen.
Op de grote parkeerplaats denken we dat we niet verder kunnen, maar een Duitse dame op een racefiets weet de route.
Het is een stukje onverhard en even langs de slagboom voor de laatste 4 behoorlijk steile kilometers naar het Belchenhaus, een restaurant op de top.
Het uitzicht is hier formidabel. Er rijden hier overigens aardig wat fietsers omhoog.

We nemen dezelfde weg terug en drinken koffie op Wiederner Eck.
Het was wederom een heerlijke fietsdag in een heerlijk landschap.

Daniël is vandaag naar de status "Smaragd" gegaan en heeft 150 geregistreerde beklimmingen.
Hij was vanochtend al gespannen of het vandaag dan echt zou gaan lukken. Het is gelukt. Gefeliciteerd!

Vandaag 97 km en 1460 hoogtemeters.

Stukje onverhard.	Belchenhaus in zicht.	Soort van pasbord op de top.

Vandaag staat de Alpe d'Huez van het Zwarte Woud op het programma, de klim met de naam Kandel.
Deze klim heeft ongeveer dezelfde afstand, 11 km, en hetzelfde stijgingspercentage van 7,9%.
Hier houdt de vergelijking ook meteen op.

We hebben alle drie wat problemen met de knie. Frank al een tijdje, Daniël sinds gisteren en ik sinds vorige week.
Kortom een groepje met dezelfde soort problemen die voorzichtig moeten zijn met de belasting.
Vandaag dus een wat kortere rit na het geweld van gisteren.

We rijden Freiburg uit via voornamelijk fietspaden en komen na 20 km in het dorp Waldkirch.
Hier pakken we de Kandelstrasse die ons gaat brengen naar de top van de Kandel op 1202 m.
Het begint meteen al weer lekker, zou Frank zeggen, met stukken van 14%.
We zoeken een eigen ritme en peddelen naar boven.
Vandaag zijn de vliegen onze grootste kwelgeesten en zwermen om je heen.
Pas boven, als we onder de bomen uit komen, wordt het minder met die vervelende beesten.
Daniël fietst af en toe zelfs heen en weer om van de vliegen af te komen.

Na een korte pauze boven en even genieten van het uitzicht is het alleen nog maar afdalen.

Persoonlijk vond ik deze klim zwaarder dan de Alpe d'Huez die dan weer mooier is en wat meer bekendheid geniet.
Als je in het Zwarte Woud bent dan moet je deze zeker op je palmares zetten.

Vandaag 62 km en 1110 hoogtemeters.

Kandelstrasse.	Daniël rijdt verkeerde kant op.	Frank is boven.

Ik vroeg me al af hoe men nu een ontbijt gaat serveren in deze tijd?
De serveerster brengt een kan koffie en we mogen een aantal broodjes uitkiezen.
Het beleg ligt voorverpakt bij het buffet en je hoeft niets met de handen aan te raken.
Prima geregeld allemaal.

We stappen rond 10:00 op de fiets en willen een ronde van een dikke 100 km doen over 2 grote beklimmingen.
We rijden via fietspaden (die liggen er opvallend veel) de stad uit en beginnen aan de klim naar Schauinsland, dat op een hoogte van 1200 meter ligt.
Na een heftig begin met percentages van 14% wordt het een klim die prima "loopt". Het is een klim van zo'n 18 km.
Boven rijden we meteen door naar het dorp Todtnau, waar de klim naar de Feldberg begint.
Dit is de hoogste klim van het Zwarte Woud.

Het is druk met allerlei verkeer vanwege afsluiting van een doorgaande weg.
Gelukkig loopt deze klim makkelijk en bereiken we spoedig de pashoogte.
Echter de Feldberg zelf ligt nog een paar honderd meter hoger.
Na de pashoogte nemen we de afslag naar links en rijden via een smalle weg omhoog.
Het is een volledig open landschap met op de top een televisie toren en een andere toren wat later een Schinkenmuseum (Ham museum) blijkt te zijn.

De laatste jump naar de toren is meer dan 16% en dubbelgevouwen op de fiets komen we boven op 1493 meter hoogte.
Het uitzicht is hier prachtig. Je ziet aan de ene kant de Jura en aan de andere kant de Vogezen.
Een aardige vrouw maakt van ons een foto en we zitten nog een tijdje in de zon.

We dalen af naar de Titisee, een dorp gelegen aan het gelijknamige meer, waar we de onmisbare Schwarzwalder Sachetorte nuttigen.
Nu denken we een makkie te hebben en alleen maar af te hoeven dalen.
Nou dat liep iets anders.
We slaan een weg in en worden meteen gestopt door een politieauto.
Ze leggen netjes uit dat we hier niet in mogen en dat we een andere weg moeten nemen.
Zeer vriendelijke agenten overigens die ons later nog een keer de route aangeven richting Freiburg.
Na 125 km (dikke 20 meer dan het plan was) zijn we weer terug bij het hotel en ploffen op een terras. Wat een dag!

Frank is vandaag naar status Amaldien en neemt het welverdiende zuiltje voor 225 beklimmingen in ontvangst.
En niet onbelangrijk, we hebben vandaag een "Länderpunkt" verdiend, een vlaggetje bij onze namen in de orde van de Klimgeiten.

Vandaag 125 km en 2130 hoogtemeters.

Daniël op Schauinsland.	Pashoogte Feldberg.	Frank op 16%.

Op weg naar de televisietoren.	Plaquette op Feldberg.	De toren van het Schinkenmuseum.

Vanochtend om 09:00 met Frank in de auto gestapt om een paar dagen te gaan fietsen in het Zwarte Woud en de Eifel in Duitsland.
We rijden via Venlo en ontmoeten Daniël net over de grens in Duitsland.

Bij het tankstation waar we koffie drinken moeten de mondkapjes op.
In het begin is het even wennen, maar je raakt er snel aan gewend.

In Duitsland is het weer de ene na de andere Baustelle. Het schiet niet op.
Uiteindelijk arriveren we in ons hotel in Freiburg im Breisgau.
Het is een prachtig hotel met een grote kamer en een fraaie fietsenstalling.
De eigenaar is een fervent fietser en laat niets aan het toeval over.
Er staan fietspompen, gereedschap, olie en poetsmiddelen. Ik denk dat broer Henk hier wel blij van zou worden.

Mondkapjes op.	Hotel.	Professionele fietsenstalling.

De Flevopolder en de Oostvaardersplassen zijn de gebieden waar ik momenteel mijn kilometers maak.
De ruimte, rust, natuur, weinig verkeer en geen stoplichten maken het heerlijk om daar te fietsen.

Afgelopen zondag nog even onderuit geschoven toen ik een lekke voorband had en de bocht om wilde. Dat lukt dus niet.
Lichte schaafwonden en deuk in mijn zelfvertouwen (dacht dat ik redelijke bochtentechniek had) zijn de enige overblijfselen van deze val.

Doordat sportscholen en verenigingen gesloten zijn pakken steeds meer mensen de fiets.
Zo zie je allerlei oude fietsen tevoorschijn komen die jaren stonden weg te stoffen in de schuur.
Hier zitten best een paar fraaie oldtimers tussen met ouderwetse commandeurs op de onderbuis en remkabels buiten het stuur om.

Dat er meer mensen de weg op gaan heeft ook een keerzijde.
De bestuurders zijn niet echt ervaren met het rijden op een racefiets, hebben veelal geen helm op en geen belletje op de fiets.
Vriendelijk probeer ik deze beginners te attenderen op deze zaken wat soms helaas niet in dank afgenomen wordt.

In mijn vorige schrijven had ik het over het nette gedrag van de racefietsers in deze coranatijd.
Toch zie ik hier de eerste scheurtjes in het gedrag ontstaan.
De NTFU en KNWU geven als advies om met maximaal 4 personen in een groep te fietsen.
Deze week kwam ik een groep van zeker 20 fietsers tegen en die hadden niet veel oog voor de overige deelnemers in het verkeer. Blik op oneindig en alleen op de wereld. Jammer hoor!
Gelukkig zijn dat uitzonderingen en ik hoop dat we het allemaal nog even volhouden.

De reis naar Annecy is verplaatst naar volgend jaar.
De situatie was en is nog steeds onduidelijk.
Ik ga wel kijken of de week vrij in juni toch nog kan besteden in het fietsen van een paar bergen.

De maand mei was wederom schitterend wat weer en kilometers betreft.

Ik maak mijn kilometers voornamelijk alleen.
Hier een impressie van de afgelopen weken.

De bollenvelden in de Flevopolder.	Stoomgemaal in polder Arkemheen.	Nieuw fietspad "De grote trap".

Was februari de slechtste maand ooit wat kilometers betreft, dan was de maand april (1580 km) de beste ooit.
Wat een prachtig weer hebben we gehad en dat juist is in deze periode van de corona-crisis.

Het is opvallend hoe goed wij als wielrenners we ons gedragen in deze tijd.
Ik zie echt veel mensen alleen fietsen of maximaal met twee. Keurig!
Het is nu een kwestie van nog een tijdje volhouden.

Onze reis in juni naar Annecy wordt steeds zorgwekkender.
We hebben nog geen idee of het door kan gaan en zijn afhankelijk van de Nederlandse en Franse overheid.
Daar moeten we maar geduldig op wachten.

De nieuwe sokken zijn binnen.
Samen me Henkapie hebben we een ontwerp gemaakt en de sokken laten maken.
Er is nu gekozen voor een witte sok met het logo en uiteraard de drie kleuren (tricolore).

Dit keer hebben we als goed doel "Villa Pardoes" gekozen.
Kijk zelf maar eens op website (https://www.villapardoes.nl) en je weet meteen waarom dit belangrijk is.
De sokken kosten €7,50 en zijn er in 2 maten (40-42, 43-46).

Nu onze reis naar Calpe niet door is gegaan ben ik in mijn vrije week maar wat langere ritten aan het rijden.
Eergisteren een dikke 100 km via Schalkwijk en Houten.
Gisteren een route langs de bollenvelden door de Flevopolder en vandaag een heel nieuw gebied waar ik tot mijn verbazing nog nooit eerder heb gefietst, de Oostvaardersplassen.

De route is een dikke 100 km.
Eerst over de sluis naar de Adelaarsweg, waar je schuin de Schollevaarweg over kunt steken naar een fonkelnieuw fietspad. Deze slingert naar de Vogelweg en ook hier kun je weer oversteken naar een ander fraai fietspad dat eindigt op de Ibisweg.
Klein stukje naar rechts en dan de borden "Oostvaardersplassen" volgen.
Dit is echt een mooi stuk fietsen dwars door het gebied waar je aan de rechterhand talloze wilde paarden ziet lopen en links water met veel vogels.
Uiteindelijk op het meest noordelijke punt draai je links langs het water richting Almere.
We groeten Lars van de Haar die ook lekker aan het trainen is en rijden kilometers langs het IJsselmeer.

Aan het einde van het fietspad staan we aan de voet van de "Hollandse Brug".
Hier de keuze, links door de polder terug of rechts via Naarden terug.
Gezien de stand van de wind valt de keuze op de laatste optie.

Na bijna 105 km sta ik weer thuis. Wat een heerlijke en prachtige rit.
Deze ga ik binnenkort nog een keer rijden.

Met dit mooie weer pak ik de nodige ritjes mee.
Veelal alleen en soms met broer Henk of Frank.
Het is minder leuk dan echt koersen en sprinten langs de Arkervaart, maar we mogen blij zijn dat we nog naar buiten mogen.
In andere landen met een voleldige lock-down kun je alleen maar op een hometrainer of op een rollenbank in de achtertuin fietsen.

Vanochtend het meetlint gepakt en gemeten hoever wij als wielrenners nu daadwerkelijk van elkaar rijden.
Als je achter elkaar gaat rijden met 15 cm verschil tussen achterwiel en voorwiel, dan is de afstand van stuur tot stuur 185 cm.
Dit had ik niet verwacht, want het lijkt dichterbij.
Dit is overigens geen oproep om in groepen te gaan rijden, want ook ik rijdt veelal alleen.
Ik ga niet met meer dan 2 andere fietsers op pad.

Vanmiddag reed ik door Lage Vuursche.
De weg door dit dorpje is aan beide kanten dicht voor auto's.
Men is blijkbaar bang dat er toch teveel mensen daar de bossen in gaan.

We mogen van geluk spreken dat fietsen onze hobby is.
Alle sportaccomodaties zijn dicht en alle sportactiviteiten zijn afgelast.
Geen core-stability trainingen meer thuis, maar gewoon thuis op de vloer.

Ik fiets vaak alleen en heb het idee dat ik daar niemand kwaad mee kan doen.
Ik vraag we af of we met een groepje fietsen nog wel kunnen doen?
We doen het nog wel, maar spreken wel wat dingen af.
Als je verkouden bent ga je niet mee en je snuit niet je neus leeg in de groep maar achterin.
Dat laatste doen we overigens altijd al.

Onze trip naar Calpe over 2 weken is inmiddels gecanceled.
Ik vrees ook al een beetje voor onze reis naar Annecy in juni, hoewel dat nog wel 3 maanden weg is.
Niemand weet hoe lang dit gaat duren.

Gisteren was ik niet meer te houden en de racefiets moest van de haak.
Het was zonnig en dan moet het gebeuren.
Samen met Frank en Henkapie een rit over de Stichtse Brug. Lekker hoor!

Vandaag was het alleen maar heel veel wind. Storm Dennis raast door de polder.
Als het aan het begin van de middag iets rustiger wordt besluit ik toch een ritje te doen.
Tegen de wind in op de MTB kom ik met windkracht 7 niet verder dan 16 km/u.
Met de wind mee kan ik niet zo snel meetrappen als de 40 km/u wordt aangetikt.

Bij Amersfoort rijdt ik meestal via Laan 1914 omhoog naar de Stichtse Rotonde, maar ik neem dit keer een andere leuk klimmetje, de Genestetlaan. Hier een bord dat 4.8% gemiddeld geeft.
Dit zal wel zo zijn want even tikt de Garmin de 10% aan. Leuke klim!

De kleding is inmiddels binnen en ligt bij een aantal klimgeiten al te wachten op het voorjaar.

Ik ben de afgelopen weken een beetje grieperig geweest en dat was te merken aan de vorm.
Vorige week reed ik zo langzaam op Laan 1914 dat lopen sneller was geweest.
Ik kan me niet herinneren dat ik zulke zere bovenbenen ooit heb gehad.
Al vanaf de eerste kilometer doen ze zeer en het ging niet weg.

Afgelopen woensdagavond ging het ietwat beter en vandaag weer een stukje beter.
Nu nog beter weer en dan kan wat mij betreft de racefiets van stal gehaald worden.

Voor de liefhebbers van lekkere gitaarsolo's. Luister eens naar Lee Abraham en met name het nummer "Awake?".

De training "core-stability" komt in een volgende fase.
De oefeningen worden zwaarder en meer op snelheid.
Ik voel al wel degelijk het verschil en heb minder last van mijn rug tijden het mountainbiken.

Termen als planken, lunge, squat en battle rope klinken als bekend in de oren.
Ben geen fan van trainen in de sportschool, maar met een groepje enthousiaste lotgenoten is het prima vol te houden.

De eerste kilometers zitten in de pocket.
Gisteren was de traditionele nieuwjaarscross van onze fietsclub VOEK.
Ik werd gevraagd om als achterrijder te fungeren in de eerste groep.
In een fraai geel hesje moest ik iedereen bij elkaar zien te houden.
Met een groep van zo'n 25 fietsers begonnen we aan een rit over 50 km.
Bij de aanvang van het klompenpad kreeg de eerste uitdaging.
De eerste waren vlot door het nauwe hekje en toen ik als laatste er door kwam zag ik overal fietsers die gaten aan het dichtrijden waren.
Je moet een behoorlijke inspanning doen om er weer aan te sluiten.
Dit soort opstoppingen, het jojo effect, kwamen nog een aantal keer en dat gaat je uiteindelijk slopen.
Na zo'n 40 km hebben we een stop met snert en gluhwein.
Hier kon ik weer een beetje op adem komen voor de laatste kilometers wat ook weer 1 lange finale zou worden.

Dat het pijn heeft gedaan merkte ik vanochtend.
Ik besloot zelf een rondje los te fietsen en het duurde behoorlijk lang voordat er weer enig gevoel in de benen kwam.

We zijn begonnen!

Iedereen een heel gelukkig, gezond en sportief 2020 gewenst!