De afgelopen weken op de maandag en de woensdagavond meegereden bij VOEK met wisselend succes.
Dan weer met groep 1 en dan weer met groep 2.
Duidelijk is dat ik behoorlijk wat snelheid mis in de benen.
Ben die hoge snelheden, steeds boven de 40 km/u, niet meer gewend.
Dat betekent dat ik het soms moet laten lopen en dan weer een betere avond heb en mee kan met de groep.
Het leukste is lekker draaien met een man of 10 van gelijke sterkte.
Ik voel wel dat er progressie in zit en ik hoop de komende weken nog lekker mee te kunnen rijden.

Het snelheidsrecord over 40 km, een dingetje dat de Garmin meet, is twee keer gesneuveld in de afgelopen 2 weken.
Het staat nu op 1 uur en 31 seconden.

Ik ben ook nog aan het kijken of er de komende tijd nog wat geklommen kan worden.
Het is even kijken of er een tweede Corona-golf gaat komen of niet.

Het gaat hier een warme dag worden en al voor tienen zitten we op de fiets.
Ik heb een route uitgezet over Dernau dat midden in de wijngaarden ligt.
Eerst fietsen we naar Liers en rijden via Obliers de haarspeldbochten omhoog.
De schaduw is vandaag onze grootste vriend.

Vanaf Kirchsahr volgt een nieuw stuk route via dorpen als Houverather, Eichen, Freisheim, Berg (hoe toepasselijk), Kalenborn en Schönberg.
Bij Dernau hebben we een prachtig uitzicht over het dorp en de wijnvelden.
Koffie met Apfelstrüdel in Dernau en door naar Ramersbach, een klim van 7 km. Dit is een echte "loper".
Uiteindelijk komen we weer op bekend terrein bij Kesseling en Ahrbrück.

Als we langs de Ahr terugfietsen zegt Frank dat het genoeg is en laat ons gaan.
Wij pakken nog Sierscheid en als toetje de klassieke klim van Reifferscheid.
Die laatste gaat niet meer zo soepeltjes overigens.

Vandaag 108 km en 1580 hoogtemeters.

Blik op Dernau.	Wat een lol!	Eindelijk boven bij Ramersbach.

We verlaten Freiburg en rijden naar Fuchshofen in de Eifel.
Het Zwarte Woud lijkt heel erg op de Eifel.
Het is alleen allemaal wat langer en hoger en de stijgingspercentages liggen tussen de 7 en 10% waar deze in de Eifel tussen de 5 en 8% liggen.

In Fuchshofen aangekomen praten we even bij met Vincent en Yvette, waarna we de spullen naar de kamers brengen.
Dit keer moet ik het doen met kamer 9. Daar heb ik nog nooit eerder gelegen.

We stappen op de fiets en rijden meteen Reifferscheid op.
Het is opvallend groen en het ziet er met dit mooie weer prachtig uit.
Ik druk alle bochten maar weer eens opnieuw op de foto. Was immers al weer wat jaren geleden.
Boven duiken we via Winnerath (heerlijke afdaling) naar Schuld.
Vanaf hier naar Harscheid (blijft een lastige klim) en naar Ohlerath.
We dalen vanaf Pitscheid weer terug naar Schuld en weer terug naar Fuchshofen.

Vandaag 36 km en 660 hoogtemeters.

De vlag dit keer bij nummer 9.	Frank op Reifferscheid.	we duiken naar Winnerath.

Als ik de luiken open doe zie ik wederom een strak blauwe lucht.
Een mooie dag voor een wat langere rit.
Plan is om naar de top van Belchen te fietsen, een berg van 1415 meter hoogte.
Dit is een hele lange weg met percentages van 6 tot 7%. Kortom een "loper".

We rijden over schitterende B-weggetjes en fietspaden naar het zuiden.
Dit gebied staat vol met wijngaarden tegen de bergwanden.
Volgens mij zit Frank in het wiel te genieten.

We passeren dorpjes als Bad Krozingen en Staufen.
De eerste klimmeters beginnen in Münstertal. Vanaf hier is het 20 km op en neer naar Belchen.
Bij Wiederner Eck op 1035 m slaan we af en nemen na een paar kilometer de afslag naar de kabelbanen van Belchen.
Op de grote parkeerplaats denken we dat we niet verder kunnen, maar een Duitse dame op een racefiets weet de route.
Het is een stukje onverhard en even langs de slagboom voor de laatste 4 behoorlijk steile kilometers naar het Belchenhaus, een restaurant op de top.
Het uitzicht is hier formidabel. Er rijden hier overigens aardig wat fietsers omhoog.

We nemen dezelfde weg terug en drinken koffie op Wiederner Eck.
Het was wederom een heerlijke fietsdag in een heerlijk landschap.

Daniël is vandaag naar de status "Smaragd" gegaan en heeft 150 geregistreerde beklimmingen.
Hij was vanochtend al gespannen of het vandaag dan echt zou gaan lukken. Het is gelukt. Gefeliciteerd!

Vandaag 97 km en 1460 hoogtemeters.

Stukje onverhard.	Belchenhaus in zicht.	Soort van pasbord op de top.

Vandaag staat de Alpe d'Huez van het Zwarte Woud op het programma, de klim met de naam Kandel.
Deze klim heeft ongeveer dezelfde afstand, 11 km, en hetzelfde stijgingspercentage van 7,9%.
Hier houdt de vergelijking ook meteen op.

We hebben alle drie wat problemen met de knie. Frank al een tijdje, Daniël sinds gisteren en ik sinds vorige week.
Kortom een groepje met dezelfde soort problemen die voorzichtig moeten zijn met de belasting.
Vandaag dus een wat kortere rit na het geweld van gisteren.

We rijden Freiburg uit via voornamelijk fietspaden en komen na 20 km in het dorp Waldkirch.
Hier pakken we de Kandelstrasse die ons gaat brengen naar de top van de Kandel op 1202 m.
Het begint meteen al weer lekker, zou Frank zeggen, met stukken van 14%.
We zoeken een eigen ritme en peddelen naar boven.
Vandaag zijn de vliegen onze grootste kwelgeesten en zwermen om je heen.
Pas boven, als we onder de bomen uit komen, wordt het minder met die vervelende beesten.
Daniël fietst af en toe zelfs heen en weer om van de vliegen af te komen.

Na een korte pauze boven en even genieten van het uitzicht is het alleen nog maar afdalen.

Persoonlijk vond ik deze klim zwaarder dan de Alpe d'Huez die dan weer mooier is en wat meer bekendheid geniet.
Als je in het Zwarte Woud bent dan moet je deze zeker op je palmares zetten.

Vandaag 62 km en 1110 hoogtemeters.

Kandelstrasse.	Daniël rijdt verkeerde kant op.	Frank is boven.

Ik vroeg me al af hoe men nu een ontbijt gaat serveren in deze tijd?
De serveerster brengt een kan koffie en we mogen een aantal broodjes uitkiezen.
Het beleg ligt voorverpakt bij het buffet en je hoeft niets met de handen aan te raken.
Prima geregeld allemaal.

We stappen rond 10:00 op de fiets en willen een ronde van een dikke 100 km doen over 2 grote beklimmingen.
We rijden via fietspaden (die liggen er opvallend veel) de stad uit en beginnen aan de klim naar Schauinsland, dat op een hoogte van 1200 meter ligt.
Na een heftig begin met percentages van 14% wordt het een klim die prima "loopt". Het is een klim van zo'n 18 km.
Boven rijden we meteen door naar het dorp Todtnau, waar de klim naar de Feldberg begint.
Dit is de hoogste klim van het Zwarte Woud.

Het is druk met allerlei verkeer vanwege afsluiting van een doorgaande weg.
Gelukkig loopt deze klim makkelijk en bereiken we spoedig de pashoogte.
Echter de Feldberg zelf ligt nog een paar honderd meter hoger.
Na de pashoogte nemen we de afslag naar links en rijden via een smalle weg omhoog.
Het is een volledig open landschap met op de top een televisie toren en een andere toren wat later een Schinkenmuseum (Ham museum) blijkt te zijn.

De laatste jump naar de toren is meer dan 16% en dubbelgevouwen op de fiets komen we boven op 1493 meter hoogte.
Het uitzicht is hier prachtig. Je ziet aan de ene kant de Jura en aan de andere kant de Vogezen.
Een aardige vrouw maakt van ons een foto en we zitten nog een tijdje in de zon.

We dalen af naar de Titisee, een dorp gelegen aan het gelijknamige meer, waar we de onmisbare Schwarzwalder Sachetorte nuttigen.
Nu denken we een makkie te hebben en alleen maar af te hoeven dalen.
Nou dat liep iets anders.
We slaan een weg in en worden meteen gestopt door een politieauto.
Ze leggen netjes uit dat we hier niet in mogen en dat we een andere weg moeten nemen.
Zeer vriendelijke agenten overigens die ons later nog een keer de route aangeven richting Freiburg.
Na 125 km (dikke 20 meer dan het plan was) zijn we weer terug bij het hotel en ploffen op een terras. Wat een dag!

Frank is vandaag naar status Amaldien en neemt het welverdiende zuiltje voor 225 beklimmingen in ontvangst.
En niet onbelangrijk, we hebben vandaag een "Länderpunkt" verdiend, een vlaggetje bij onze namen in de orde van de Klimgeiten.

Vandaag 125 km en 2130 hoogtemeters.

Daniël op Schauinsland.	Pashoogte Feldberg.	Frank op 16%.

Op weg naar de televisietoren.	Plaquette op Feldberg.	De toren van het Schinkenmuseum.

Vanochtend om 09:00 met Frank in de auto gestapt om een paar dagen te gaan fietsen in het Zwarte Woud en de Eifel in Duitsland.
We rijden via Venlo en ontmoeten Daniël net over de grens in Duitsland.

Bij het tankstation waar we koffie drinken moeten de mondkapjes op.
In het begin is het even wennen, maar je raakt er snel aan gewend.

In Duitsland is het weer de ene na de andere Baustelle. Het schiet niet op.
Uiteindelijk arriveren we in ons hotel in Freiburg im Breisgau.
Het is een prachtig hotel met een grote kamer en een fraaie fietsenstalling.
De eigenaar is een fervent fietser en laat niets aan het toeval over.
Er staan fietspompen, gereedschap, olie en poetsmiddelen. Ik denk dat broer Henk hier wel blij van zou worden.

Mondkapjes op.	Hotel.	Professionele fietsenstalling.

De Flevopolder en de Oostvaardersplassen zijn de gebieden waar ik momenteel mijn kilometers maak.
De ruimte, rust, natuur, weinig verkeer en geen stoplichten maken het heerlijk om daar te fietsen.

Afgelopen zondag nog even onderuit geschoven toen ik een lekke voorband had en de bocht om wilde. Dat lukt dus niet.
Lichte schaafwonden en deuk in mijn zelfvertouwen (dacht dat ik redelijke bochtentechniek had) zijn de enige overblijfselen van deze val.

Doordat sportscholen en verenigingen gesloten zijn pakken steeds meer mensen de fiets.
Zo zie je allerlei oude fietsen tevoorschijn komen die jaren stonden weg te stoffen in de schuur.
Hier zitten best een paar fraaie oldtimers tussen met ouderwetse commandeurs op de onderbuis en remkabels buiten het stuur om.

Dat er meer mensen de weg op gaan heeft ook een keerzijde.
De bestuurders zijn niet echt ervaren met het rijden op een racefiets, hebben veelal geen helm op en geen belletje op de fiets.
Vriendelijk probeer ik deze beginners te attenderen op deze zaken wat soms helaas niet in dank afgenomen wordt.

In mijn vorige schrijven had ik het over het nette gedrag van de racefietsers in deze coranatijd.
Toch zie ik hier de eerste scheurtjes in het gedrag ontstaan.
De NTFU en KNWU geven als advies om met maximaal 4 personen in een groep te fietsen.
Deze week kwam ik een groep van zeker 20 fietsers tegen en die hadden niet veel oog voor de overige deelnemers in het verkeer. Blik op oneindig en alleen op de wereld. Jammer hoor!
Gelukkig zijn dat uitzonderingen en ik hoop dat we het allemaal nog even volhouden.

De reis naar Annecy is verplaatst naar volgend jaar.
De situatie was en is nog steeds onduidelijk.
Ik ga wel kijken of de week vrij in juni toch nog kan besteden in het fietsen van een paar bergen.

De maand mei was wederom schitterend wat weer en kilometers betreft.

Ik maak mijn kilometers voornamelijk alleen.
Hier een impressie van de afgelopen weken.

De bollenvelden in de Flevopolder.	Stoomgemaal in polder Arkemheen.	Nieuw fietspad "De grote trap".

Was februari de slechtste maand ooit wat kilometers betreft, dan was de maand april (1580 km) de beste ooit.
Wat een prachtig weer hebben we gehad en dat juist is in deze periode van de corona-crisis.

Het is opvallend hoe goed wij als wielrenners we ons gedragen in deze tijd.
Ik zie echt veel mensen alleen fietsen of maximaal met twee. Keurig!
Het is nu een kwestie van nog een tijdje volhouden.

Onze reis in juni naar Annecy wordt steeds zorgwekkender.
We hebben nog geen idee of het door kan gaan en zijn afhankelijk van de Nederlandse en Franse overheid.
Daar moeten we maar geduldig op wachten.

De nieuwe sokken zijn binnen.
Samen me Henkapie hebben we een ontwerp gemaakt en de sokken laten maken.
Er is nu gekozen voor een witte sok met het logo en uiteraard de drie kleuren (tricolore).

Dit keer hebben we als goed doel "Villa Pardoes" gekozen.
Kijk zelf maar eens op website (https://www.villapardoes.nl) en je weet meteen waarom dit belangrijk is.
De sokken kosten €7,50 en zijn er in 2 maten (40-42, 43-46).

Nu onze reis naar Calpe niet door is gegaan ben ik in mijn vrije week maar wat langere ritten aan het rijden.
Eergisteren een dikke 100 km via Schalkwijk en Houten.
Gisteren een route langs de bollenvelden door de Flevopolder en vandaag een heel nieuw gebied waar ik tot mijn verbazing nog nooit eerder heb gefietst, de Oostvaardersplassen.

De route is een dikke 100 km.
Eerst over de sluis naar de Adelaarsweg, waar je schuin de Schollevaarweg over kunt steken naar een fonkelnieuw fietspad. Deze slingert naar de Vogelweg en ook hier kun je weer oversteken naar een ander fraai fietspad dat eindigt op de Ibisweg.
Klein stukje naar rechts en dan de borden "Oostvaardersplassen" volgen.
Dit is echt een mooi stuk fietsen dwars door het gebied waar je aan de rechterhand talloze wilde paarden ziet lopen en links water met veel vogels.
Uiteindelijk op het meest noordelijke punt draai je links langs het water richting Almere.
We groeten Lars van de Haar die ook lekker aan het trainen is en rijden kilometers langs het IJsselmeer.

Aan het einde van het fietspad staan we aan de voet van de "Hollandse Brug".
Hier de keuze, links door de polder terug of rechts via Naarden terug.
Gezien de stand van de wind valt de keuze op de laatste optie.

Na bijna 105 km sta ik weer thuis. Wat een heerlijke en prachtige rit.
Deze ga ik binnenkort nog een keer rijden.

Met dit mooie weer pak ik de nodige ritjes mee.
Veelal alleen en soms met broer Henk of Frank.
Het is minder leuk dan echt koersen en sprinten langs de Arkervaart, maar we mogen blij zijn dat we nog naar buiten mogen.
In andere landen met een voleldige lock-down kun je alleen maar op een hometrainer of op een rollenbank in de achtertuin fietsen.

Vanochtend het meetlint gepakt en gemeten hoever wij als wielrenners nu daadwerkelijk van elkaar rijden.
Als je achter elkaar gaat rijden met 15 cm verschil tussen achterwiel en voorwiel, dan is de afstand van stuur tot stuur 185 cm.
Dit had ik niet verwacht, want het lijkt dichterbij.
Dit is overigens geen oproep om in groepen te gaan rijden, want ook ik rijdt veelal alleen.
Ik ga niet met meer dan 2 andere fietsers op pad.

Vanmiddag reed ik door Lage Vuursche.
De weg door dit dorpje is aan beide kanten dicht voor auto's.
Men is blijkbaar bang dat er toch teveel mensen daar de bossen in gaan.

We mogen van geluk spreken dat fietsen onze hobby is.
Alle sportaccomodaties zijn dicht en alle sportactiviteiten zijn afgelast.
Geen core-stability trainingen meer thuis, maar gewoon thuis op de vloer.

Ik fiets vaak alleen en heb het idee dat ik daar niemand kwaad mee kan doen.
Ik vraag we af of we met een groepje fietsen nog wel kunnen doen?
We doen het nog wel, maar spreken wel wat dingen af.
Als je verkouden bent ga je niet mee en je snuit niet je neus leeg in de groep maar achterin.
Dat laatste doen we overigens altijd al.

Onze trip naar Calpe over 2 weken is inmiddels gecanceled.
Ik vrees ook al een beetje voor onze reis naar Annecy in juni, hoewel dat nog wel 3 maanden weg is.
Niemand weet hoe lang dit gaat duren.

Gisteren was ik niet meer te houden en de racefiets moest van de haak.
Het was zonnig en dan moet het gebeuren.
Samen met Frank en Henkapie een rit over de Stichtse Brug. Lekker hoor!

Vandaag was het alleen maar heel veel wind. Storm Dennis raast door de polder.
Als het aan het begin van de middag iets rustiger wordt besluit ik toch een ritje te doen.
Tegen de wind in op de MTB kom ik met windkracht 7 niet verder dan 16 km/u.
Met de wind mee kan ik niet zo snel meetrappen als de 40 km/u wordt aangetikt.

Bij Amersfoort rijdt ik meestal via Laan 1914 omhoog naar de Stichtse Rotonde, maar ik neem dit keer een andere leuk klimmetje, de Genestetlaan. Hier een bord dat 4.8% gemiddeld geeft.
Dit zal wel zo zijn want even tikt de Garmin de 10% aan. Leuke klim!

De kleding is inmiddels binnen en ligt bij een aantal klimgeiten al te wachten op het voorjaar.

Ik ben de afgelopen weken een beetje grieperig geweest en dat was te merken aan de vorm.
Vorige week reed ik zo langzaam op Laan 1914 dat lopen sneller was geweest.
Ik kan me niet herinneren dat ik zulke zere bovenbenen ooit heb gehad.
Al vanaf de eerste kilometer doen ze zeer en het ging niet weg.

Afgelopen woensdagavond ging het ietwat beter en vandaag weer een stukje beter.
Nu nog beter weer en dan kan wat mij betreft de racefiets van stal gehaald worden.

Voor de liefhebbers van lekkere gitaarsolo's. Luister eens naar Lee Abraham en met name het nummer "Awake?".

De training "core-stability" komt in een volgende fase.
De oefeningen worden zwaarder en meer op snelheid.
Ik voel al wel degelijk het verschil en heb minder last van mijn rug tijden het mountainbiken.

Termen als planken, lunge, squat en battle rope klinken als bekend in de oren.
Ben geen fan van trainen in de sportschool, maar met een groepje enthousiaste lotgenoten is het prima vol te houden.

De eerste kilometers zitten in de pocket.
Gisteren was de traditionele nieuwjaarscross van onze fietsclub VOEK.
Ik werd gevraagd om als achterrijder te fungeren in de eerste groep.
In een fraai geel hesje moest ik iedereen bij elkaar zien te houden.
Met een groep van zo'n 25 fietsers begonnen we aan een rit over 50 km.
Bij de aanvang van het klompenpad kreeg de eerste uitdaging.
De eerste waren vlot door het nauwe hekje en toen ik als laatste er door kwam zag ik overal fietsers die gaten aan het dichtrijden waren.
Je moet een behoorlijke inspanning doen om er weer aan te sluiten.
Dit soort opstoppingen, het jojo effect, kwamen nog een aantal keer en dat gaat je uiteindelijk slopen.
Na zo'n 40 km hebben we een stop met snert en gluhwein.
Hier kon ik weer een beetje op adem komen voor de laatste kilometers wat ook weer 1 lange finale zou worden.

Dat het pijn heeft gedaan merkte ik vanochtend.
Ik besloot zelf een rondje los te fietsen en het duurde behoorlijk lang voordat er weer enig gevoel in de benen kwam.

We zijn begonnen!

Iedereen een heel gelukkig, gezond en sportief 2020 gewenst!