Na een voorspoedige terugreis zijn we weer thuis aangekomen.
Ik kijk terug op een hele mooie week op twee hele mooie plekken.
Eerst 3 dagen fietsen rond Nice, waar me vooral de Mont Chauve en de finale van Milaan - San Remo (Cipresse en Poggio) me bij zijn gebleven.
Daarna naar Barcelonnette waar ik een prettig weerzien had met de Col de la Bonette en de Col de la Cayolle.
Meest opzienbare was de onverharde klim van de Col du Parpaillon. Wat een landschap en wat een natuurschoon.

Deze week was nooit zo leuk en gezellig geweest zonder mijn kompanen.
Frank (had weer 2 armetierige locaties geboekt), Theodoor (meesterkok), Bert (onze ervaren busschauffeur), Arend (loper en inspirator) en Daniël (routes, lekke banden specialist), bedankt voor deze heerlijke week!

Onze laatste fietsdag brengt ons naar de Col de la Cayolle, een klim van 27 kilometer tot een hoogte van 2326 meter.
Het eerste deel van de klim fiets je door een kloof met naast je een stromend riviertje.
De weg loopt steeds zo'n 3 tot 4% omhoog en dat blijft zo een hele lange tijd.
Het begint ineens te regenen en het gaat steeds harder.
Ik trek mijn regenjack aan en besluit toch maar door te fietsen.
De laatste 4 kilometer zijn steiler en ik lees op de km-bordjes 8-9%.
Net onder de top staat een restaurant waar Arend en Daniël lopen te paraderen.
Daniël heeft 2 lekke banden, maar is al op de top geweest.
Ik zie Frank aankomen en rijdt met hem naar de top waar een Franse renner ons even op de foto zet met de zuil.
We keren terug naar het restaurant en dalen samen (in de zon) af naar de inmiddels zo bekende bakkerij.

Straks de spullen inpakken en morgen naar huis.

Vandaag 75 kilometer, 1330 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Door de kloof.	Weg door de kloof.

2 bruggen boven elkaar.	Bijna boven.	Met Frank naast de zuil.

Het is tijd voor de gravelfiets, want we gaan de Col du Parpaillon fietsen.
Deze klim is 12 kilometer onverhard, alleen weten we niet wat met onverhard wordt bedoeld.
Daar zullen we snel achter gaan komen.

We parkeren de auto net buiten Les Pras en starten aan de klim.
Na 1 kilometer heeft Theodoor de ketting gebroken en die kunnen we snel repareren met de toolset en sukkellink van Frank.
Zelf heeft Frank iets verderop een lekke band en dit blijkt wonder boven wonder het laatste malheur te zijn.

Arend gaat de klim rennen en dat gaat zelfs sneller dan fietsen. Knap hoor!
Het wegdek is erg slecht en er moeten zelfs stukken gelopen worden.
Met slecht bedoel ik grote keien, grint, zand en als je geluk hebt gravel.
Bert heeft te dunne banden en draait om. De rest ploetert door.
Het is een loodzware opgave door de stijging van 10% en het vreselijke wegdek.
We helpen elkaar door een waterstroom, maar dat voorkomt niet een nat voet. (op de terugweg de andere voet)

Hoe hoger we komen hoe mooier het uitzicht en de omgeving. Er is hier niemand.
Je hoort de marmotten, maar je ziet ze niet.
Na een dikke 10 kilometer is de weg dichtgesneeuwd en besluiten we het laatste stuk niet te doen.
Het risico is simpelweg te groot.

Afdalen is trouwens ook een hele uitdaging onder deze omstandigheden.
We komen gelukkig allemaal weer heelhuids terug bij de auto's.
Ik besluit met Theodoor terug te fietsen naar het hotel.
Onderweg nog even kijken bij een oud fort, Fort de Tournoux.
Het is warm, heel weg warm.

Vandaag een klim af kunnen vinken van mijn verlanglijstje. Wat een prachtig avontuur was dit!

Vandaag 45 kilometer, 715 hoogtemeters.

Route du Parpaillon.	Niet voor auto's en motoren.	Arend is begonnen.

Soms even lopen.	Steile haarspeldbocht.	Prachtig uitzicht (1).

Prachtig uitzicht (2).	Door een waterstroom.	Prachtig uitzicht (3).

Prachtig uitzicht (4).	Dramatisch wegdek.	Samen boven.

Vandaag is het prachtig weer en we besluiten de Col de la Bonette te gaan fietsen.
Deze klim is 23 kilometer lang en reikt tot een hoogte van 2802 meter, naar eigen zeggen het hoogste asfalt van Europa.
Ik was hier al in 1994 en 2008 en ik ben niet gerust op de afloop van deze klim.
Ik herinner me nog veel van eerdere beklimmingen en weet dat het het geen makkie gaat worden.
Beginnen op de spaarstand en lekker de kilometers wegtikken.
Vervelend zijn de talloze vliegen die gek zijn op zout en met al die zwetende renners is dit een prima plek om toe te slaan.
Pas ver boven de 2000 meter hoogte zou ik ervan af zijn.

De weg kronkelt omhoog en er is weinig uitzicht tot het 2000 meter punt.
Nu komen de groene Alpenweides, de stroompjes en de watervalletjes.
Het is mooi om te zien hoeveel fietsers van allerlei pluimage hier hun weg omhoog banen.

Na bijna 21 kilometer klimmen zie ik de top liggen. Een rare bult waar je omheen kunt rijden om het hoogste punt te bereiken.
Als ik bij de pashoogte ben zie ik dat de laatste lus gesloten is.
Arend en Theodoor zien de fietsers aan de linkerkant omhoog rijden en halen mij over dit ook te doen.
Dit is een martelgang van een kleine kilometer van 10 tot 12% stijging.
Boven staan de fietsers te dringen om een foto te maken van de menhir die hier nog steeds staat.
ALs wij aan de beurt zijn is er een andere Nederlander die het plaatje wel wil schieten.
Intussen zet ik 2 Nederlandse meiden en een Sloveen op de foto. Het is erg gezellig op 2802 meter hoogte.

We dalen weer af naar de pashoogte waar Bert en Frank ook zijn gearriveerd.
Daniël is nog een stukje aan de andere kant naar beneden gegaan en komt wel achter ons aan.
We maken een heerlijke afdaling.
In de afdaling hoorde ik mijn naam roepen en dat bleken de andere Nijkerkers te zijn die ook rond Barcelonnette verblijven.
We belanden bij de bakker van gisteren waar het broodje weer te groot is maar wel lekker.

Het was vandaag een prachtig weerzien met deze indrukwekkende col.

Vandaag 70 kilometer, 1700 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Hoogste van Europa?.	Prachtig uitzicht terug.

Prachtig uitzicht.	Einde is in zicht.	Samen met Arend en Theodoor op de top.

We hebben Cagnes sur Mer verlaten en rijden naar Barcelonnette.
Onderweg rijden we door een landschap dat ik niet had verwacht.
We komen door het Gorges de Daluis, een indrukwekkende kloof waar heel diep beneden het water stroomt.
Na de nodige stops en foto's rijden we over de Col de Cayolle.
Ik weet nu dat de zuidkant mooier is dan de noordkant. Prachtige weg.
Er rijden veel wielrenners en een paar niet zo slimme campers die in een binnenbocht wielrenners proberen in te halen.

Na een lunch bij een bakker in Barcelonnette, arriveren we bij het hotel waar we de komende 4 nachten verblijven.
We hebben 2 kamers en ik kom in kamer "Bonette" met Bert en Daniël.
Uiteraard kunnen we ons niet bedwingen en fietsen nog even naar het skidorp Pra Loup.
Onderweg een soort van ereboog en finishlijn van een toertocht uit 2015.
Het was toen 40 jaar geleden dat Bernard Thevenet de etappe hier won in 1975.
Pra Loup is overigens echt een foeilelijk dorp waar nu echt niets te doen is.

In en rond Barcelonnette hangen vlaggen en posters voor de Tour de France die hier 18 juli zal finishen.
Even een foto van de finishlijn en terug naar het hotel.
Morgen de Col de la Bonette. Spannend!

Vandaag 25 kilometer, 580 hoogtemeters.

Barcelonnette.	Hotel.	Pra Loup.

Bernard Thevenet.	Finishlijn.	Klaar voor de Tour.

Met de dreigende buien in het vooruitzicht blijven we in de buurt en besluiten de Col de Vence te fietsen, een klim van bijna 10 kilometer tot een hoogte van 963 meter.
Deze is ons door de eigenaar van het huis aangeraden en ik had deze ook al als optie in de routes staan.
Het is meteen het hek uit en rechtsom omhoog met smerige steile passages.
Gelukkig is het droog en het ziet er verder prima uit.

We rijden naar het dorp Vence en vandaar omhoog.
Het is een loper die steeds tussen de 6 en 7% stijgt.
Toch is er iets waardoor deze klim niet lekker loopt. Ik krijg de vinger hier niet achter.
Het is drukkend warm en het regent inmiddels ook af en toe licht. Soms is het een beetje mistig.
Net als bij de Col d'Eze staat er elke kilometer een bord met informatie over de huidige hoogte, aantal kilometer tot de top en het percentage van de komende kilometer.
Boven uiteraard een pasbord en verder helemaal niets.

We draaien om een gaan zelfde weg terug en komen helaas in de regen terecht.
Mijn schoenen staan als ik dit schrijf te drogen met kranten erin.

Na een heerlijke douche rijden Daniël en ik met de bus naar de Mont Vial.
We kunnen deze berg vanuit ons huisje zien liggen en ik ben benieuwd of dit een klim is om in de toekomst te fietsen.
Het antwoord is volmondig ja!
Denk dat ik wel de gravelbike zou nemen voor het laatste en mooiste stuk van de klim, een fraaie serie haarspeldbochten kort op elkaar.
Boven antennes en masten. Waar heb ik dat eerder gezien?
Klim komt zeker op het verlanglijstje terecht.

Vandaag 50 kilometer, 1025 hoogtemeters en geen lekke banden.

We gaan eraan beginnen.	Nog 5 kilometer.	Blik terug.

Het wordt mistig.	Pasbord.	Mont Vial, een juweeltje.

Het miezert bij ons huisje en we besluiten de gok te wagen en naar San Remo te rijden in Italië.
Ik zit in de bus bij Bert en bij de grens worden wij eruit gepikt door de douane.
Gelukkig blijft het bij een vriendelijk gesprek en een blik achterin de bus.
Het idee is om vandaag de finale van Milaan - San Remo te fietsen. Dus over de Cipressa en de Poggio.

We parkeren zo'n 10 kilometer voor San Remo en rijden via een fraai fietspad langs de kust naar San Remo en door naar San Lorenzo. Het fietspad is op de oude spoorbaan gelegt en we passeren dus ook het oude station van San Remo.
Het is wel goed opletten, want het fietspad bevat veel zebrapaden en (goed verlichte) tunnels.
Overigens is het weer vandaag prima en de rest van de dag zou het een afwisseling van zon en wat druppels regen worden.

Na zo'n 30 kilometer draaien we bij San Lorenzo de Cipressa op.
De klim is niet al te moeilijk en bijna 6 kilometer lang.
Elke kilometer een bord met allerlei gegevens die ik later terug moet kijken. Ik zet ze wel allemaal op de foto.
Je rijdt tussen de verlaten kassen door en het uitzicht op de blauwe zee verveelt nooit.
Boven in het dorp Cipressa (plaatsnaambord = pasbord) dalen we af en komen weer terug aan de kust.
Ik zit steeds te denken hoe hard die profs hier naar beneden rijden.

We volgen het fietspad weer terug naar San Remo en na zo'n 10 kilometer draaien we rechts de Poggio op.
Ook hier borden met gegevens en van deze klim herken ik bijna alles van TV.
3 haarspeldbochten die de profs met hun snelheid niet kunnen houden en ik herken ook de plek waar Mathieu van der Poel aanviel in 2023.
Boven kom je in het dorp Poggio en is het weer afdalen naar de kustweg.

We rijden het fietspad nu verder door dan vanochtend en komen door een tunnel die is ingericht als een galerij.
Foto's en anekdotes over de klassieker Milaan - San Remo sieren de tunnel. Prachtig!
De tunnel heet "Capo Nero tunnel".

We arriveren bij de bus en rijden terug naar Cagne Sur Mer.
Als we langs Monaco rijden regent het pijpestelen. We hebben geluk gehad vandaag.
Ik weet eigenlijk nog steeds niet of het San Remo is of Sanremo. Ik heb allebei op de borden gezien.

Vandaag 70 kilometer, 665 hoogtemeters en 6 lekke banden.

San Remo of Sanremo?.	Door een tunnel.	Start Cipressa.

Statistieken op Cipressa.	1 van de weinige haarspeldbochten.	Cipressa.

Start van Poggio.	Statistieken op Poggio.	Verlaten kassen.

Tekst op de muur.	Poggio.	Capo Nero tunnel.

Vandaag is de eerste rit en we staan allemaal te popelen om te gaan fietsen.
We dalen af naar de kust en fietsen langs de Midellandse Zee over het fietspad richting Nice.
Het is al redelijk druk met hardlopers en wandelaars en ook hier zijn de stepjes helaas ook populair geworden.
Na zo'n 12 kilometer duiken we het binnenland in en rijden richting de klim naar Mont Chauve.
Deze had ik gezien op een site van een wielerclub in Nice en werd bestempeld als "must do".
Als we aan de klim van een dikke 13 kilometer gaan beginnen begint het te miezeren en later echt te regenen.
Uiteraard stampen we gewoon door en het wordt weer droog.
De weg is pittig te noemen en het uitzicht is prachtig.
Steeds zie je Nice beneden liggen met de blauwe zee op de achtergrond.
Het is een klim voor liefhebbers van haarspeldbochten. Ik heb er 15 getelt.

Met nog zo'n 2 kilometer te gaan staan we voor een slagboom, maar er staan geen borden voor fietsers.
Dus eronder door en de laatste 8 haarspeldbochten naar boven over matig wegdek.
Boven staan radiotorens en masten en een oud verlaten fort.
Even genieten van het uitzicht en dan voorzichtig naar benenden.
Onderaan besluiten Bert en Frank terug te gaan en ik ga met Daniël, Arend en Theodoor nog naar de Col d'Eze.
Deze klim is een bekende uit de finale van Parijs-Nice en staat al een tijdje op mijn verlanglijstje.
Op elke kilometer staat een groot bord met informatie over de klim en het is duidelijk dat de klim belangrijk is voor o.a. de Tour de France.
De top is op 500 meter hoogte, hoewel de borden het er niet over eens zijn.

We dalen de 9 kilometer af via zelfde weg en rijden dwars door Nice naar de kust.
Daniël heeft nog wel 2 lekke banden, maar dat mag de pret van deze dag niet drukken.
We rijden weer terug over het fietspad langs de kust en moeten nu nog omhoog naar ons huis.
Dit is nog wel een dingetje, een kilometer 10%.

Vandaag 80 kilometer en 1485 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Mont Chauve in zicht.	Haarspeldbochten genoeg.

Schitterende blik terug.	Masten en antennes op Mont Chauve.	Fort op Mont Chauve.

Bord Col d'Eze.	Km bordje Col d'Eze.	Top col d'Eze.

We zijn in 2 dagen van Nijkerk naar Cagnes-sur-Mer gereden voor een paar dagen fietsen rond Nice.
Als tussenstop kozen we voor het plaatsje Chalon-sur-Saone tussen Dijon en Lyon.
We zijn met zes en hebben daar 3 kamers geboekt.
Ik slaap dit keer bij Bert en dat is reuze gezellig.
We moesten natuurlijk iets eten en kwamen in de plaatselijk döner tent terecht.
Heel overmoedig bestellen we het grote broodje döner en dat blijkt een enorme uitdaging te gaan worden.
Er komen joekels van broodjes op ons bord en alleen Daniël en Arend weten de klus te klagen.
Petje af voor deze prestaties.

De volgende dag rijden we naar ons huis in Cagnes-sur-Mer. Wat een prachtig huis hebben we geboekt!
Uitzicht op de Middelandse Zee, een zwembad en een heerlijk terras.
Morgen zijn de weersberichten niet zo gunstig, maar we gaan het zien.

Onze Avis bus.	Te grote broodjes.	Uitzicht op de Midddelandse Zee.

Ik ben een samenwerking aangegaan met Bike Totaal Ridder en heb een nieuw ontwerp gemaakt voor de kleding van de klimgeiten.
De keuze is gevallen op het kwaliteitsmerk Kalas. Hier hebben we inmiddels goeie ervaringen mee bij VOEK.
Als basis is de grijs antraciet kleur van Bike Totaal gekozen en dit hebben we gecombineerd met tricolore (groen, wit, rood) van de klimgeiten.
Het is mijn inziens een fraai tenue geworden en de eerst reacties op de ontwerpen zijn positief.

De nieuwe kleding is mede mogelijk dankzij onze sponsoren Bike Totaal Ridder, Sportiva en Rietbergen Osteopathie.
Oordeel zelf.

Vandaag met 8 andere klimgeiten deelgenomen aan de "Kokkeveldfestival" toertocht van 91 kilometer.
Via voorinschrijving was het makkelijk inschrijven en konden we snel starten vanaf het AVN gebouw.
We kregen een mooie route over de Veluwe via Radio Kootwijk voorgeschoteld.
Als we bijna terug zijn en linksaf vanaf de Meskampersteeg de Wallersteeg op willen draaien staat er ineens een man in een geel hesje driftig te zwaaien.
We mogen niet verder, want we zouden op het parcours van de wedstrijd terecht komen.
De man is boos op ons, terwijl de route toch echt via de Wallersteeg loopt. Foutje 1 van de organisatie.
Als we bij landgoed Groot Hennekeler arriveren weten we niet waar we de fietsen moeten stallen (foutje 2).
Jeroen (ken ik nog van de lagere school) stuurt ons naar de fietsenstalling en tot onze grote verrassing staat er een bordje dat deze onbewaakt is.
Jammer, want we hebben toch niet voor niks een bandje gekregen voor de bewaking van de fiets?
Dit mag ik toch wel fout 3 noemen.
Als je de fiets dan daar hebt opgehangen is het nog een heel stuk lopen op die fietsschoentjes door onverhard terrein (foutje 4).
Dat gaat ons te ver en we besluiten bij Henkapie wat te gaan drinken. Prima vertoeven in de overkapping :)

Kortom een leuk initiatief, waar men nog een heleboel te verbeteren heeft, voordat ik weer zou gaan deelnemen aan dit evenement.
Gelukkig gaat mijn inschrijfgeld naar een goed doel, "het vergeten kind".
Nu nog wat werk te verrichten voor de "vergeten renner".

Oh ja, de website van het evenement is ook niet erg duidelijk en overzichtelijk (foutje 5).

Ook deze ochtend is het prima weer en er wordt besloten om de rit van vrijdag vandaag te doen.
Kees en Henk zijn gisteren naar huis vertrokken, Karel en Hans gaan samen op pad en ik ga met 8 klimgeiten op pad.
We trappen af met de klim naar Wershofen (wat een dramatisch asfalt is dit) en steken door naar Hümmel.
In deze omgeving komen we niet vaak en het is leuk om dit weer eens te fietsen.
Via Falkenberg komen we in Schönau waar we omhoog rijden via een smal bochtig weggetje (Mahlbergstrasse) naar Mahlberg.
Het laatste stuk van deze weg is belegd met een soort van kleine kinderkopjes.
Boven steken we de doorgaande weg over en klimmen het smalle weggetje naar de Michelsberg.
Dit best wel steile weggetje loopt rond en je komt op zelfde plek weer terug.

We rijden naar Effelsberg waar Daniël een koffietentje heeft gevonden.
Eerst moet nog wel even de enorme radiotelescoop worden bezocht die een stukje naar beneden staat.
Het ding heeft een diameter van 100 meter wordt beheerd door het Max-Planck-Institut für Radioastronomie in Bonn.
Ik fiets met Daniël en Theodoor naar de ingang van het instituut en wordt door een vriendelijke bewaker gesommeerd weg te gaan.
Hij zegt dat er borden staan dat je hier niet mag zijn, maar we hebben ze niet gezien en later ook niet gevonden. Best vreemd.
De koffie en taart bij de Imbis zijn overigens prima!

We dalen af en fietsen naar Burgsahr waar we de klim doen naar Winnen via een paar fraaie haarspeldbochten.
Mooiste van deze klim is dat je aan de andere kant een fraaie afdaling hebt vanuit Krälingen naar Brück.
Het is nu langs de Ahr over het fietspad terug naar Fuchshofen.
Ik kan het echter niet laten om een lusje bij te maken vanuit Schuld naar Winnerath en Reifferscheid.
Met mij overigens nog een paaar anderen die blijkbaar ook nog energie over hadden.

Het waren 3 mooie dagen met mooie ritten, veel humor en veel mooie (sterke) verhalen.

Vandaag 75 kilometer en 1465 hoogtemeters.

Anton is optimistisch.	Bert op de kinderkopjes.	Kinderkopjes.

Radiotelescoop Effelsberg.	Bochtje richting Winnen.	Winnen.

Het is vanochtend prima weer en ook de voorspellingen voor vandaag zijn prima.
Vandaag is een bijzondere dag in de geschiedenis van de klimgeiten, want er is namelijk een klimgeitenpunt te verdienen in de Eifel.
De tot nog toe onbekende beklimming naar "Gänsehals" staat op climbfinder.com als een tweede categorie klim en dat is een punt waard.
Hans, Kees en Anton hebben andere plannen en slaan deze koninginnenrit over.

Met 10 tot op het bot gemotiveerde mannen (er is tenslotte een punt te verdienen) stappen we op.
We starten met de klim naar Reifferscheid en fietsen vervolgens naar de top van de Hohe Acht.
Via Siebenbach, Acht en Langenfeld komen we in een deel van de Eifel waar we nooit eerder waren.
Bij Schloss Bürresheim moet ik even een foto maken. Wat een prachtig slot is dit.
Henk en Karel houden het hier voor gezien en rijden een verkorte route terug.

Met 7 kompanen fiets ik boven Mayen langs naar Thür waar de klim naar Gänsehals gaat beginnen.
De zendmast "Gänsehalsturm" is al van ver te zien. Je weet dus waar je nog heen moet.
De klim is 8 kilometer lang en is gemiddeld 5%.
De eerste 5 km tot het plaatsje Bell zijn lage percentages, maar daarna worden het dubbele cijfers.
Ik zie om mij heen de klimgeiten dubbelgevouwen naar boven harken en even wordt de 15% aangetikt op het smalle weggetje.
Boven staan allemaal tevreden klimgeiten die een klimgeitenpunt rijker zijn en dus ook een landenvlaggetje op de site.
Daniël staat helemaal te glunderen wat die heeft zijn 250ste klim voltooid en heeft de status "Topaas" bereikt.

Het is nu voornamelijk afdalen dachten we, maar we worden bij Kempenich nog even verrast met een stukje 14% op de Bergstrasse. Waarom zou deze weg eigenlijk zo heten?
Het is nu echt gedaan met het klimmen en via het dal rijden we terug naar Fuchshofen.
Wat een fraaie rit was dit!

Vandaag 105 kilometer en 1620 hoogtemeters.

Schloss Bürresheim.	Klimgeiten in actie.	Bert laveert op 15%.

Bord naar uitzichtpunt.	Zendmast in zicht.	Soort van pasbord.

Vanochtend Frank opgepikt en naar Fuchshofen gereden.
We rijden zo de regen in als we de Duitse grens passeren en het blijft zo tot we arriveren.
We nemen een bak koffie en praten met Vincent en Yvette even bij.
De anderen druppelen ook binnen en uiteindelijk zijn we met 13 man dit jaar.
Als het een beetje opklaart stappen we toch op de fiets maar wel met een aangepast programma.

We starten met de klim naar Reifferscheid en ik vraag me onderweg af hoe vaak ik deze inmiddels al gefietst moet hebben.
Dat ga ik deze winter een keer uitzoeken.
Als we boven zijn is het met een nat wegdek een lastige afdaling naar Antweiler.
Hier start de altijd lastige klim naar Aremberg.
De weg heeft een nieuwe laag asfalt en dat is wel een enorme verbetering.

We dalen af via Eichenbach en rijden terug naar Fuchshofen.
Een aantal van ons hebben nog energie en rijden nogmaals omhoog naar Reifferscheid.
Het is droog, maar dat veranderd als we afdalen via Winnerath naar Schuld.
Een enorme plensbui is onze beloning voor de extra klim en ik voel het water in mijn schoenen stromen.
Terug bij het pension is het snel een warme douche zoeken en de kranten in de schoenen stoppen.

s'Avonds eten we in een schnitzelrestaurant in Insul en daar is het heerlijk vertoeven.
Hopelijk is het weer morgen beter, maar we gaan het zien.

Vandaag 40 kilometer en 860 hoogtemeters.

De vlag hangt.	Onheilspellende wolken.	Theodoor trotseert de regen.

Gisteren had ik goed naar de buienradar gekeken en zag dat Nijkerk niet geraakt zou worden door de hevige buien.
Ik stap op de racefiets en rijdt door de Flevopolder een rondje Zeewolde.
Prachtig om in het open veld naast mij de buien langs te zien trekken. Levert een paar mooie plaatjes op.

Intussen ben ik al in een ver stadium met nieuwe kleding voor de klimgeiten.
Samen met broer Henk hebben we iets totaal anders bedacht wat zowel zijn nieuwe fietsenzaak Bike Totaal als de klimgeiten omvat.
Ik ben het ontwerp aan het afstemmen met het merk Kalas.
Als het ontwerp definitief is volgt uiteraard hier de onthulling.

Nederland kent 2 wielrenners die de Tour de France hebben gewonnen.
Dat zijn Jan Janssen in 1968 en Joop Zoetemelk in 1980.
Voor beide wielrenners zijn de afgelopen jaren een standbeeld geplaatst in hun geboorteplaats.

Het leek me een leuk idee om een fietstocht uit te zetten langs deze 2 standbeelden.
Al gauw kreeg ik Bert, Henkapie en Daniël mee in het plan om deze te gaan fietsen.
We starten in Woerden onder een heerlijke zonnetje voor een rit van 100 kilometer.
De rit voert langs dorpen als Zegveld, Meije, Zuidhoek en Hoogmade naar Rijpwetering.
Daar na 35 kilometer fietsen staat aan de Pastor van der Plaatsstraat het standbeeld van Joop Zoetemelk in de tuin van restaurant RYP.
Best een vreemde plek eigenlijk.
We besluiten de tuin in te lopen voor foto's en besluiten ook maar meteen koffie en appeltaart te bestellen.
Mooie plek om koffie te drinken naast het standbeeld, dat van brons is gemaakt en er nog best netjes uit ziet, op de roestige ketting na.

Het standbeeld is (her)onthuld door Zoetemelk zelf op 31 mei 2005.
Joop zit op een racefiets met zijn handen juichend in de lucht.
Het beeld was al in 1986 gemaakt, en onthuld in het Sportpaleis Ahoy te Rotterdam.
Omdat Ahoy de functie als sportpaleis verloren heeft, is het beeldje verplaatst naar het dorp waar Zoetemelk is opgegroeid.

Na de koffie rijden terug door Rijpwetering langs de huizen die allemaal via een bruggetje zijn verbonden met de weg over het kanaal Rijpwetering.
Zo volgen nog meer dorpen met statige huizen en water voor de deur.
Ook komen we langs tientallen molens van verschillende types.
We rijden nu naar het zuiden via Leidschendam naar Nootdorp.
Opvallend is dat de dorpen Rijpwetering en Nootdorp maar 25 kilometer van elkaar liggen.

Nootdorp is de geboorteplaats van Jan Janssen.
Op 27 januari 2020 werd het bronzen beeld van Jan Janssen onthuld.
Het is een beeltenis van zijn karakteristieke houding op de fiets.
Het kunstwerk is gemaakt door Wil van der Laan en is te bewonderen in de Dorpsstraat in Nootdorp.

We rijden de Dorpsstraat in en vinden al snel het monument van Jan.
Het is kleiner dan ik dacht en er zijn niet veel mensen die er naar kijken.
Vraag me zelfs af hoeveel voorbijgangers weten wie Jan Janssen is?
Ook hier foto's maken en dan nog 40 kilometer terug naar Woerden.

Het was voor mij echt verrassend hoe mooi deze route is.
Veel over fietspaden met prima wegdek en veel langs water.
Deze 100 kilometer zijn een aanrader en absoluut de moeite waard.
Mannen, dank voor dit fraaie avontuur!

Rijpwetering.	Standbeeld Joop Zoetemelk.	Tekstplaatje.

Eén van de vele molens.	Nootdorp.	Standbeeld Jan Janssen.

Ik miste een behoorlijk aantal beklimmingen op de website climbfinder.com en heb 4 tips aan hen doorgegeven.
Het bijzondere en mooie is dat deze meteen door hen zijn toegevoegd.
Dat is nog eens snelle service.
Kijk zelf en zie daar Tris Ekklisies Pass, Kato Symi, Kato Kastelliana en Mount Juktas Gioúchtas.

Het tweede bezoek aan Kreta heeft bevestigd wat ik eigenlijk al wist.
Kreta is een paradijs voor fietsers.
Prima wegen, heerlijk weer, weinig verkeer, prachtige bergen en heel veel haarspeldbochten.

5 jaar geleden gingen we eind maart en dat is duidelijk te vroeg.
Beste periode is half april tot begin mei.
Het grote toerisme is nog niet begonnen, terwijl veel winkels, taveernes en restaurants al open zijn.

Deze reis heb ik de klim naar Skinikas kunnen voltooien, die ik destijds moest afbreken vanwege de sneeuw op de weg.
Een prachtige ervaring en tevens langste klim (45 km) die ik ooit gefietst heb.
Op herhaling de zeer fraaie beklimmingen naar Kalikratis en Asfendilia.
Nieuwe ontdekkingen zijn de klim (onverhard) naar het kerkje op Mount Juktas, de talrijke bochten van Chora Skafion naar Anapolis, en als klap op de vuurpijl de klim vanuit Tris Ekklisies.
Deze laatste kan ik wel aanmerken als de grootste verrassing en mooiste deze week.

Vandaag naar huis gevlogen.
Op de luchthaven van Heraklion moesten de fietskoffers door een scanner in een apart hokje.
Ik nam een foto van de scan, maar de scandame was daar niet zo happy mee.
De foto moest gewist worden, maar wat ze niet weet blijkbaar is dat ik de foto zo kan terughalen uit de "recent verwijderde" folder.
Ach er is ook weinig aan te zien eigenlijk :)
Bij deze wil ik mijn kompanen Frank, Daniël en Henk danken voor hun humor en gezelligheid deze week.
Het was weer een mooi avontuur.
Ook nog dank aan broer Henk die ons naar Schiphol heeft gebracht en heeft opgehaald.

Blije gezichten.	Hup de scanner in.	Terug op Schiphol.

Ik heb afgelopen winter een nieuwe klim gevonden via Google Earth en dat is de klim vanuit het kustplaatsje Tris Ekklisies.
De klim is op geen enkele site te vinden en ik kan er vrijwel geen extra informatie over vinden.
Het is dus een kwestie van gewoon gaan kijken en doen.

We hebben een rondje bedacht met daarin deze klim die je wel heen en weer moet doen.
Plan is om te starten in Charakas in het zuiden van Kreta.
Als we daar met de auto arriveren staat het te regenen en we besluiten om gewoon naar beneden te rijden naar Tris Ekklisies.
Dat is een hoop gekrioel door dorpen en het volgen van de veel te kleine bordjes, totdat we ineens naar beneden duiken via zo'n 20 haarspeldbochten.
Het is om je vingers bij af te likken zo mooi als je deze bochten liggen.
Wederom de vraag waarom zo'n prachtige asfaltweg naar een dorp met helemaal niets?
In het dorp is het een oude bende en zowaar is er een kleine onverharde parkeerplaats waar we kunnen staan.
Het is zonnig, maar de buien dreigen tegen de bergwand.

Toch gaan we eraan beginnen en rijden onverwachts lekker in het zonnetje naar boven.
Het uitzicht blijft geweldig en de blik naar beneden is bijzonder fraai.
"Het is weer geen weggever" roept Frank boven op de top en inderdaad de laatste kilometer is 13% gemiddeld.

Na de talrijke foto's dalen we af en houden we het voor gezien voor deze week.
Straks de fietsen in de koffers stoppen en morgen naar huis.

Vandaag 12 kilometer en 450 hoogtemeters.

Dreigende wolken.	Frank is eraan begonnen.	Blik terug.

Beter weer.	Blik terug.	Blik vanaf helemaal boven.

De rit van vandaag heb ik 5 jaar geleden ook al gedaan en ik was toen behoorlijk onder de indruk van met name de klim naar Asfendilia.
Frank heeft een rustdag en ik rijdt met de auto met Daniël en Henk naar het dorp Kalyvia.
We stappen op en rijden naar Mesochori waar de fraaie klim met heel veel haarspeldbochten gaat beginnen.
De eerste serie bochten komt al snel in zicht en het uitzicht is prachtig.
Er is werkelijk weer niemand op deze weg en ik geniet van de stilte.
Na de nodige foto's komt de tweede serie bochten in zicht.
Ook staat er en ineens een silo met een bijzonder kunstwerk. Oordeel zelf.
Het uitzicht wordt nog mooier en ik maak een foto op zelfde plek als 5 jaar geleden. Alleen nu met zon.
Na een dikke 12 kilometer volgt een afslag naar de antennes die op de top staan.
Het eerste deel is onverhard, maar al snel komen we op asfalt. Wel moeten we de schapen en hun "shit" ontwijken.
Boven op bijna 1000 meter hoogte is het genieten van het uitzicht.

We dalen af en rijden door naar de kustplaats Tsoutsouros.
Al snel herinner ik me dat je dan eerst over een hupje moet van 2.5 kilometer met stukken van 15%. Wat een gehark.
Nu is het afdalen naat het dorpje, waar we Griekse koffie drinken (niet roeren Daniël) op een terras.
Er rest ons nu nog 6 kilometer klimmen met wat mildere percentages (ahum)".
Ook hier is even terugkijken bijzonder mooi.

Terug bij de auto is het inpakken en terug naar Gazi.
Wat een bijzonder mooie dag met mooi weer en prachtige wegen.

Vandaag 65 kilometer en 1710 hoogtemeters.

Eerste serie bochten.	Bijzonder kunstwerk.	De ultieme foto.

Antennes op de top.	Typisch straatje.	Tsoutsouros.

Vandaag starten we in het dorpje Martha waar we vrij snel afdalen tot helemaal bij de Libische Zee.
We rijden praktisch langs het water en vervolgens door de bananenplantages.
Blijkbaar groeien die goed op dit deel van het eiland.

Vanaf de kust rijden we omhoog naar Kato Symi en dan door naar de waterval boven.
Het is een paradijs voor de liefhebbers van haarspeldbochten.
Het doet me soms denken aan de Col de Soler op Mallorca, waar je ook veel bochten kort achter elkaar hebt.
Er is inderdaad een waterval, maar ach als je in Noorwegen bent geweest dan mag deze geen naam hebben.
Ook opvallend is de grote hoeveelheid aan bijenkasten die we zien.

Vandaag 55 kilometer en 1425 hoogtemeters.

Langs de zee.	Ja ze hebben hier bananen.	Fraaie haarspeldbocht.

Bijenkasten.	Blik terug.	Imposante waterval.

We gaan vandaag een korte rit doen met minder hoogtemeters. De benen doen pijn van 2 zware dagen.
Frank gaat ook weer mee en maakt een scherpe indruk.
We fietsen vanuit ons huisje naar "Mount Juktas", ook wel Giouchtas genoemd, een kapel op 811 meter hoogte.
Vanaf de zuidkust is de berg al te zien met daarop de kapel en een aantal zendmasten.

Om de berg te bereiken moet je om de berg heen, omdat de opgang van het zuiden is.
We draaien de weg in en deze blijkt onverhard. Dit was niet goed te zien op Google Earth.
We besluiten gewoon omhoog te rijden en 4 kilometer steen, gruis en grind is niet eenvoudig te doen.
Het is steeds zoeken naar het juiste spoor, maar met onze skills is dat geen probleem ;)

Boven staat een fraaie witte kapel en ik besluit ook binnen even te kijken.
Veel fresco's en iconen vullen de kleine ruimte.
Het uitzicht boven is overigens prachtig.

Nu volgt nog een lastige afdaling, maar ook die loopt prima.
Beneden nuttigen we een pasta in het dorp en fietsen weer terug.

Vandaag 55 kilometer en 1075 hoogtemeters.

Frank begint furieus.	Blik terug	Henk op het grind.

Kapel op top.	In de kapel.	Nagenieten.

De klim naar Kalikratis vanuit de kustplaats Kapsodasos vind ik nog steeds één van de moosite beklmmingen die ik tot nog toe gefietst heb.
Vandaag staat deze best pittige klim op het programma.
Naast deze klim heb ik een nieuw juweeltje gevonden en wel de weg van Chóra Skafion naar Anapolis, een weg met 21 haarspeldbochten.

We rijden met de auto naar Kalikratis. We zijn met 3, want Frank neemt een rustdag.
Eenmaal geparkeerd stappen we op voor de laatste 10 kilometer naar de top van de Imbros-pas vanwaar we afdalen naar Chóra Skafion.
We zien de prachtige weg al meteen tegen de wand aan liggen en beginnen aan de 10 kilometer van gemiddeld 6%.
De weg is breed en voorzien van voortreffelijk asfalt.
Opmerkelijk is dat we vrijwel niemand zien en slechts 3 auto's hebben gespot op de klim en terug.
Boven het dorp Anapolis dat zo klein is dat ik me afvraag waarom er zo'n mooie weg is aangelegd?
Mij hoor je niet klagen want het fototoestel blijft klikken.

Boven draaien we om en dalen weer af (heerlijke afdaling) naar Chóra Skafion en rijden we door naar de voet van de klim naar Kalikratis.
We scoren wat water en bananen en draaien de klim op.
Ik krijg een deja vu naar 5 jaar geleden en herinner me de eerste paar vreselijk steile kilometers.
Op de stukken van 15-16% laveren we naar boven en maken af en toe foto's om stiekem uit te rusten.
Ik spreek een Engels stel op een scooter en ze zijn diep onder de indruk dat wij hier omhoog fietsen.
"You must be very fit" roept de vrouw, maar ik weet wel beter. Zo fit ben ik niet en ik moet enorm afzien om boven te komen.
Onderweg maken we uiteraard zeer fraaie foto's van de weg beneden ons.
Het is fijn dat het vandaag iets bewolkt is, waardoor de foto's beter worden.

Boven is het nog een paar kilometer naar de auto.
Op de terugweg is het nagenieten van de schitterende rit en voelen we allemaal aan dat we morgen iets korter moeten fietsen.

Bij het diner worden we getrakteerd op Moussaka en een heus Grieks orkestje met dans. Hoe Grieks wil je het hebben.

Vandaag 75 kilometer en 2190 hoogtemeters.

De klim doemt op.	Blik op bochten.	Blik op bochten.

Kapsodasos, voet van klim.	Vergeelde borden.	Steile bocht.

Blik terug.	Henk laveert naar boven.	Blik op bochten.

5 jaar geleden wilde ik fietsen naar het Skinakas Observatorium, maar moest vanwege de sneeuw mijn poging staken.
Nu is het 23 graden als we om 10:00 opstappen voor een pittige rit van 44 kilometer naar dit observatorium, gelegen op 1734 meter hoogte.
We fietsen de drukte uit naar het binnenland en rijden tussen de olijfbomen door dorpjes als Tylissos en Gonia.
In Gonia drinken we ijskoffie (we kregen het simpelweg niet uitgelegd dat we gewone koffie wilde hebben) in een taveerne.

Nu komt het lastigere deel van de klim en blijft het steeds 5% stijgen met uiteraard uitschieters van boven de 10%.
Het is warm en eigenlijk prima fietsweer.
De uitzichten zijn prachtig en we zien nauwelijks mensen.
Wel talloze geiten en schapen op de weg met daarbij hun uitwerpselen.

Na de afslag volgt het meest lastige, maar ook meest mooie deel van de klim.
De weg is smal en steil en brengt ons bij het observatorium.
Hier is het uitzicht schitterend. Je kunt over het hele eiland kijken.

Er volgt nog een heerlijke afdaling, ondanks dat Henk 2 keer zijn ketting eraf heeft liggen.
Wat een heerlijke eerste fietsdag en ja ik heb revanche genomen op 5 jaar geleden.

Vandaag 100 kilometer en 2110 hoogtemeters.

Nog "slechts" 21 kilometer.	Kappelletje.	Blik terug.

Wat een uitzicht.	Nog 2 taaie kilometers.	Blik terug.

Blik terug.	Skinakas Observatorium.	Blij op de top.

Om 04:30 staat broer Henk voor de deur om Frank, Henkapie, Daniël en mij naar Schiphol te brengen.
Wij gaan een week fietsen op Kreta.
Achterin 4 normale koffers en 4 fietskoffers.
Op Schiphol loopt alles vlotjes, behalve de vragen van nieuwsgierige mensen die willen weten wat er in die koffers zit.
Na een vlucht van 3 uur landen we op Heraklion Airport.
Het is wachten op de fietskoffers die ergens vandaan getoverd moeten worden.
Alle fietskoffers zijn overigens wel beschadigd aan de handvatten. Heel vreemd.
Nu de huurauto's nog en dat werd wederom een heel gedoe.
Uiteindelijk gelukt en op naar onze bungalows in Gazi bij hotel Civitel Creta Beach.
De naam doet het al vermoeden, heerlijk aan een zonovergoten strand.

Fietskoffers wachten op huurauto.	Civitel Creta Beach.	Wij zijn er klaar voor!.

Ik heb vanavond wederom de Cipressa gefietst op Zwift.
Snode plan was om nog weer harder te rijden dan de vorige keer.
Ik wist in welke secties er nog tijdwinst te boeken was en dat heb ik ook steevast gedaan.
Nieuw PR van 17 min 48 sec. Dat was 19 min en 1 sec.
Probleem is dat ik nu voor een volgend PR gaan moet bedenken waar nog iets te winnen valt. :)

Al sinds 1993 wil ik de befaamde Puy de Dôme een keer bedwingen.
De klim heeft een rijke wielerhistorie. Zo won Fausto Coppi in de Tour van 1952 op deze klim.
Later wonnen hier grote namen als Joop Zoetemelk (twee keer), Luis Ocaña (twee keer) en Lucien van Impe.
Vorig jaar was na een afwezigheid van 35 jaar de Puy de Dôme weer opgenomen in de route en won Michael Woods de etappe.

Als wielertoerist mag je de klim helaas niet op. Slechts 1 keer per jaar mag het voor een beperkt aantal fietsers.
Nu is de Puy de Dôme beschikbaar op Zwift en dat was mijn kans.
Vanavond op de fiets geklommen en de 13 kilometer van gemiddeld 7% gefietst.
Dat was zeker geen makkie, daar de laatste 4 kilometer ontzettend steil zijn (gemiddeld 10%).
Het is aan te raden om vooral rustig te beginnen en zo wat over te houden voor de slotkilometers.
Een mooie klim waar ik toch wel 1 uur en 15 minuten zoet mee was.

Afgelopen week nogmaals de Cipressa gereden op Zwift.
Dit keer 29 seconden sneller dan de vorige keer en in 19 minuut en 1 sec op de top.
Ik was maar even trots, want ik zag vanmiddag de profs er in 9 minuut en 30 sec tegenop rijden tijdens Milaan - SanRemo.
Ja dat is andere koek!

Het wordt gelukkig beter weer en de racefiets kan van de haak blijven.
Komende dagen proberen om wat langere ritten te rijden.

Vandaag kwam op het climb portal van Zwift de nieuwe klim van de maand beschikbaar.
Tot mijn grote vreugde is dit de Cipressa, de klim uit de finale van Milaan - SanRemo.
Het is een niet al te moeilijke klim van 6.4 km en 228 hoogtemeters.

Toevallig zijn we van plan om deze in juni echt te gaan fietsen.
Dit was een buitenkans om de klim alvast te verkennen.
Het is een lekkere loper die in zo'n 20 minuten gefietst kan worden.
Ga deze nog wel paar keer fietsen deze maand en dan in juni kijken of het allemaal klopt.

Door de boog gaat het beginnen.	Blik op wat komen gaat.	Statistieken na de finish.

Gisteren kwam de racefiets van de haak en staan de eerste 80 kilometers op te teller.
Heerlijk gevoel om weer te rijden op dunne banden.

Vandaag kwam het met bakken uit de lucht en was er geen enkele zicht op een droge periode.
Zwift bied uitkomst en vandaag staat de "Col du Platzerwasel" op het programma, een klim van bijna 8 km en bijna 600 hoogtemeters in de Franse Vogezen.
Deze klim zat zowel in 2022 als in 2023 in de Tour de France Femmes.
Als ik aan de klim begin voel ik dat het een gemene klim is.
Meteen in het begin wordt de 17% aangetikt en het begin blijkt ook het lastigste deel.
Na dik 45 minuten rij ik redelijk tevreden over de streep.
Hoe hard zou Thibaut Pinot, afkomstig uit de Vogezen, hier omhoog rijden tijdens een training?

Deze week kwamen weer 2 beklimmingen voorbij op het climb portal an Zwift die mij wel interessant leken.
Als eerste een klim uit Engeland met de naam "Cheddar Gorge".
Ik moest opzoeken en vond wel heel erg mooie plaatjes van een weg door een fraaie kloof. Gemist tijdens onze trip afgelopen jaar.
Als tweede de "Cote de Trebiac" die ik afgelopen jaar ook al een keer gefietst bleek te hebben.
Pas toen aan het einde van de klim het bericht kwam dat ik langzamer had gereden dan vorige keer werd dit pas duidelijk.
Blijft leuk dat klimmen.

Afgelopen week veel op Zwift geklommen.
Beklimmingen als de Schotse "Bealach na Bà" en de Franse "Col des Aravis" kwamen voorbij.
Ook is er een nieuwe maandklim toegevoegd "Old Willunga Hill", een klim in Australië en bekend uit de Tour Down Under.

Gisteren koude rit op de gravelbike met Henkapie en Frank.
Vanochtend was er helemaal geen animo en besloot ik mijn toevlucht te nemen tot Zwift.
De Coll d'Ordino in Andorra is beschikbaar en dit is juist de kant die ik afgelopen zomer niet heb gefietst.
In gedachten weet ik precies wat de uitzichten moeten zijn, maar in het climb portal is het alleen maar kleuren en percentages.
Ik besluit de 10 kilometer rustig aan te rijden (alsof dat mogelijk is) en ben na 43 minuten boven.

Na de afdaling zie ik dat Arjan ook aan het fietsen en besluit nog een stukje met hem op te rijden.
Leuk dat hij de draad weer aan het oppikken is.

Klim in vele kleuren.	Statistieken na de finish.	Tijden per sectie.

Afgelopen zaterdag was weer de jaarlijkse Nieuwjaarstocht met daarna de nieuwjaarsreceptie.
Mooie, maar koude, rit. Zeker als er lekke banden zijn in de groep, dan wordt het enorm koud.
Op de receptie werd door Sinterklaas Hans en zijn Piet Arend de nieuwe kleding onthuld.
Een in mijn ogen fraai shirt waar we prima mee voor de dag kunnen komen.
Gelukkig hoorde ik alleen maar positieve reacties.

De Zwift is ook deze dagen een prima alternatief voor buiten fietsen.
Ik kan me er wel mee vermaken.

Iedereen een gelukkig, sportief en vooral gezond 2024!

Vandaag de eerste kilometers weggetrapt van dit nieuwe jaar.
Met de gravelbike de enigzins droge paden opgezocht en kwam nog net voordat het hevig begon te regenen thuis.
De kop is eraf!

Op de laatste dag van het jaar is het traditioneel een beetje terugkijken op het afgelopen jaar.
Ik had niet gedacht dat het uiteiendelijk toch zo goed zou verlopen.
Ik kreeg te kampen met nachtelijke epileptische aanvallen, geheel uit het niets.
Met de juiste medicijnen is dat nu goed onder controle en kan ik alles weer doen als voorheen (autorijden, etc).

Met onze fietstrips was het wel aanpassen, want ik moest steeds kijken of er kans was om uit bed te vallen.
Kamers en kajuiten werden verbouwd en matrassen gelegd om risico's van een val uit bed te beperken.
Dank aan mijn fietsmaten die meedachten over mijn veiligheid.

In het voorjaar een dagje gefietst in Vlaanderen over de befaamde Oude Kwaremont, Bosberg en Koppenberg.
Uiteraard was er ook weer onze jaarlijkse gezellige trip naar Fuchshofen.

In juli gingen we met de boot naar Newcastle en vandaar naar Inverness in Schotland.
Hier hebben we 3 dagen gefietst over een paar prachtige beklimmingen.
Toen door naar Alston in Engeland, waar we ook 3 dagen gefietst hebben.
Daarna 4 dagen fietsen in Wales waar we ook nog even het dorp met de langste plaatsnaam "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch" hebben bezocht.
Ook de kastelen waren de moeite waard van een bezoekje.
Op de terugweg pakten we nog even Stonehenge en de "Uffington White Horse" mee.
Wat een mooi avontuur was dit!

In september gingen we naar Andorra en kropen we in de voetsporen van Tom Dumoulin, die de etappe naar Arcalis won in de Tour de France van 2016.
Daarna een paar dagen naar het Franse Loudenvielle, waar we bekende Tourklassiekers als de Col de Peyresourde en de Col d'Aspin hebben gefietst.
Ik was enorme blij met bezoek aan het monument van de Franse wielrenner Eugène Christophe in Sainte-Marie-de-Campan.
Ook de klim van de Col de Portet zal ik niet snel vergeten. Schitterend!

Inmiddels zijn we al plannen aan het maken voor komend jaar en 2025 (VOEK reis?).
Hopelijk zie ik dan velen van jullie weer en doen we nog vele fietstochtjes samen.
Iedereen een goede jaarwisseling en een gezond 2024!

De teller staat dit jaar op 12.570 km en 72.775 hoogtemeters.

Hier wat hoogtepunten van afgelopen jaar.

Koppenberg in Vlaanderen.	Fuchshofen.	Bealach na Ba in Schotland.

25% in Engeland.	Hoe spreek je dit uit?.	Caerphilly Castle in Wales.

Stonehenge.	Uffington White Horse.	Arcalis in Andorra.

Col d'Aspin.	Eugène Christophe.	Col de Portet.