Na de heerlijke week in Zwitserland werd het ook nog eens mooi weer in Nederland.
Had nog een weekje vakantie en dit stond in het teken van bijwerken site en alles opruimen, poetsen en wassen.
Ook nog een mooie rit gereden van 120 km via Rhenen en Wageningen.

Morgen weer aan het werk en eigenlijk heb ik er wel weer zin in.

Intussen maalt al weer het komend jaar door mijn hoofd.
Ik zou graag weer eens wat voor een goed doel willen doen en zit te denken aan de Africa Classic.
Deelnemers aan dit event halen geld op voor Amref Flying Doctors en ik denk dat die dat hard kunnen gebruiken.
Het is een MTB tocht van 6 dagen door Tanzania en met name de etappe via de uitlopers van de Kilimanjaro spreken mij enorm aan.
Komende tijd eens polsen of ik nog anderen kan vinden die mee zouden willen doen.

Vandaag rijden we terug naar huis.
We hebben een onwaarschijnlijk mooie week gehad in de bergen van Zwitserland.
Het weer was prachtig en de hotels waren prima in orde.
Er zijn veel punten gescoord wat resulteerde in veranderingen van status van een aantal klimgeiten.
Bert ging naar brons, Kees naar zilver en Daniël zelfs naar opaal. Gefeliciteerd allemaal!

Deze week hebben we 475 km gefietst en 12.745 hoogtemeters.
Dat is best een pittige week te noemen.
Het was ook de week van de stuwdammen. Elke dag hebben we minimaal 1 stuwdam gezien.

Tijdens deze week heb ik de geleende Zipp 202 NSW wielen uitvoerig kunnen testen in zowel klimmen als afdalen.
Ze gedragen zich uitstekend en met name met veel wind blijft de fiets prima onder controle.
Ook op de steentjes van de Gotthardpas danste de wielen soepel over de soms slecht liggende stenen.
Kortom, prima wielen die ik komende weken hopelijk ook nog mag testen op het vlakke.

Gisteren ben ik ook nog even een kijkje gaan nemen in het James Bond museum in Andermatt.
De film Goldfinger werd in 1964 opgenomen en bevat een aantal scenes rond Andermatt.
Zo komen de benzinepomp aan de rand van Andermatt en de Furkapass prominent in beeld in de film.
In het musem zie je de scenes uit de film, foto's, de oude benzinepomp en attributen van Sean Connery, zoals pistool, zonnebril, kostuum.
Erg leuk om te zien.

Affiche Goldfinger.	Benzinepomp.	Diverse attributen.

Bert is brons.	Kees is zilver	Daniël is opaal.

We hebben de mooiste pas tot het laatst bewaard, de Gotthardpass.
Na de heftige inspanning van gisteren mag het vandaag wel wat rustiger aan.
We klimmen vanuit Andermatt over de toch wel drukke doorgaande weg naar de top van de pas.
Net over de top maak ik de ultieme foto van de pas, denk ik nu nog.

We dalen af richting Airolo en draaien de oude pas op, de Via Tremola.
Dit is grotendeels oude steentjes en is echt een bijzondere ervaring om te fietsen.
Het is vandaag de dag van het Alpenbrevet en honderden fietsers klimmen de pas ook als slotklim van hun brevet.
Ik rijdt met hen op en met sommigen kan ik een praatje maken, met anderen totaal niet.
Mooi om al die fietsers naar boven te zien kruipen in al die verschillende kleuren outfits.

Voor Kees en Bert is de eerste keer hier en met name Bert is dolenthousiast over de klim.
Boven is het enorm druk en ook in de afdaling terug naar Andermatt is er veel verkeer.
Terug is het tijd voor pasta en nagenieten van vandaag en voorgaande dagen.
We hebben enorm veel geluk gehad met het mooie weer hier in Andermatt, maar ook in Sion.

Vandaag 40 km en 1180 hm.

Kees op de steentjes.	Blik naar beneden.	Bert geniet volop.

Frank op de steentjes.	De ultieme foto.	Pasbord.

Vandaag de koninginnerit, het rondje Sustenpass - Grimselpass en Furkapass.
Daniël en Henkapie durven het aan en de anderen rijden een wat kortere route Furkapass - Grimselpass - Furkapass.

We start iets na 9 uur en dalen eerst af naar Wassen, waar de 17 km klim van de Sustenpass gaat beginnen.
10 jaar geleden was ik hier ook, maar toen in de mist en stromende regen.
Nu is het zonnig en helder en heb ik prima uitzicht.
De klim loopt gelijkmatig omhoog met zo'n 7-8% en wordt mooier naarmate je hoger komt.
Aan het einde een paar prachtige haarspeldbochten en mooi uitzicht naar beneden.
Boven maakt een aardige Zwitserse vrouw een foto van ons onder het pasbord.

We dalen nu 28 km af naar Innertkirchen waar we 26 km klimmen voor de boeg hebben naar de Grimselpass.
Dit is geen makkie en het is een slopende klim. Met name de wisselende percentages maken het moeilijk.
Ik scoor nog een flesje cola en bananen in een kleine supermarkt onderweg en rijdt samen met Henkapie gestaag door.
Als ik een stuwdam zie denk ik onterecht dat we bijna boven zijn, want er zijn 2 stuwdammen.
Wel een heel mooi gezicht hoor die 2 dammen achter elkaar.
Daniël staat te kleumen en we gaan direct naar beneden richting Gletsch.

De anderen zijn inmiddels al lang weg en wij beginnen aan de laatste 10 km klimmen naar de top van de Furkapass.
Na zoveel kilometer valt het ons nog echt mee hoe het gaat en rond 17:30 bereiken we de top.
Dik aankleden, want het is behoorlijk afgekoeld, en 18 km dalen naar Andermatt.
Beneden staat het bier al klaar en we vinden het eigenlijk wel dik verdiend.

Kees heeft vandaag zijn 25ste punt gescoord en is zilver geworden.

Vandaag 120 km en 3360 hm.

Blik op Sustenpass.	Pasbord.	Stuwdam op Grimselpass.

Blik op Grimselpass.	Lol bij het pasbord.	Blik tegen bochten Grimselpass.

Blik op Furkapass.	Aanzicht Grimsel en Furka.	Pasbord.

We reizen van Sion naar Andermatt via de Furkapass.
Het blijft een prachtig schouwspel om al die haarspeldbochten zo te zien liggen.
In Gletsch drinken we koffie en bij de Rhonegletscher bij hotel Belvedere stoppen we uiteraard ook even.
In Andermatt checken we in bij hotel Sonne en gelukkig is het ook zonnig.

We stappen rond 13:00 op de fiets en rijden als eerste de Oberalppass.
Deze valt me tegen na een tijdje in de auto zitten en het is echt warm geworden.
Boven verzamelen en is het een stukje afdalen tot de afslag van Lai da Curnera, een stuwdam/meer op ongeveer 2000 meter hoogte.
Dit zijn een paar pittige kilometers en je hebt fraai uitzicht op de bochten van de Oberalppass.
Boven kom je bij een prachtige stuwdam en als je wil kun je nog afdalen om er ook nog overheen te rijden.
Hier krijg ik de handen niet voor op elkaar dus we dalen af naar de hoofdweg.
Hier splitsen we de groep. Frank, Kees en Bert gaan terug en ik ga samen met Henkapie en Daniël door naar een ander stuwdam, de Lai da Nalps.

In Sedrun kun je naar deze stuwdam fietsen, maar dat is wel een hele opgave.
Matig wegdek dat ook nog eens erg steil is maken deze klim een hele pittige.
Boven heb je weer uitzicht op een stuwdam en dit keer een nog grotere.
Nu weer afdalen en terug die vervelende 10 km omhoog naar de Oberalppass.
Herhinneringen komen terug aan die keer met Wim Washand. We hebben s'avonds erg hard om gelachen.

Dagboek kon ik niet meer bijwerken omdat we erg laat in hotel terug waren en schnitzels wachten niet.

Vandaag 70 km en 2065 hm.

Bus met Furkapas.	Kees achter de geraniums.	Lai da Curnera.

Slecht wegdek richting dam.	Lai da Nalps.	Pasbord.

Onze laatste dag in Sion willen we gebruiken om de klim naar de stuwdam Mattmark te fietsen.
Dit is volgens de verhalen een prachtige rit naar een reusachtig meer, de Mattmarksee.
Deze dam werd begin jaren zestig gebouwd en ligt vlak naast een gletscher.
We rijden met de auto's naar Visp waar we parkeren bij de sportvelden.
Met name Kees wil deze rit graag rijden en begint vol goede moed aan deze uitdaging van dik 27 km naar een hoogte van 2204 m.
De eerste kilometers tikken lekker weg en we komen door dorpen als Stalden, Eisten en heel veel namen met Saas ervoor.
Soms even wachten voor een Baustelle en dan krijgen we weer een wat steilere passage.

Ook vandaag zit het venijn in de staart.
Op het moment dat je de stuwdam op ziet doemen is het met de rust gedaan.
Het wordt steiler en steiler en de laatste 3 kilometer kom je niet onder de 10%.
Mijn accu's van het draadloos schakelen zijn beiden helemaal leeg en ik moet de laatste kilometer van 11% op toch wat te zware versnelling omhoog trappen.
Door wat zigzaggen kom ik boven en Daniël zit al lekker midden op de stuwdam.
Het uitzicht is fenomenaal en als ik naar beneden kijk zie ik Henkapie, Frank, Bert en Kees verschijnen.
Ook zij komen voldaan boven en ploffen neer op een bankje op de dam.

Intussen ben ik in gesprek geraakt met een gepensioneerd echtpaar uit Nederland die al 45 jaar komen in de gebied.
Geanimeerd vertelt de man over de dam en wat hier allemaal heeft plaats gevonden met overstromingen en de steeds kleiner wordende gletscher.
We maken wat groepsfoto's in klimgeiten outfit en dalen af richting Visp.
Bert, Henkapie, Daniël en ik pakken nog even het hupje naar Saas-Fee mee.
Hier heb je prachtig uitzicht over de gletscher en we kunnen een heerlijk ijsje niet weerstaan.
Daniël pakt hier zijn 175ste punt en heeft de status Opaal bereikt.
Vanavond wordt hij hiervoor gehuldigd en mag hij een rondje geven.

We dalen af en rijden tevreden terug naar Sion.
Morgen reizen we door naar Andermatt.
Nog even een woordje van dank aan Henkapie voor het lenen van een accu voor de klim naar Saas-Fee.

Vandaag 65 km en 1675 hm.

Klaar maken voor de start.	Stuwdam in zicht.	Uitzicht vanaf de dam.

Groepsfoto op de dam.	Bert klampt aan bij Henkapie.	Uitzicht op gletscher in Saas-Fee.

Na kort beraad wordt besloten dat we de klim naar Thyon 2000 gaan doen.
Dit kan vanuit het hotel en het is niet zo'n lange rit.
Het is echter geen makkelijke rit. Een klim van 21 km met wederwom het venijn in de staart.

Het begin van de klim is prima te doen en we hebben de hele tijd zicht op Sion.
De stad wordt steeds kleiner tot we na zo'n 15 km de afslag krijgen naar Thyon 2000.
Nu volgen 6 zeer lastige kilometers van zo'n 10% gemiddeld.
Om een hoek sta ik oog in oog met een ree. Het dier kijkt mij aan en ik hoor het denken "wat een rare geit is dat?".
Als er een auto aankomt duikt het snel in de struiken. Prachtig gezicht!
Het asfalt is veelal voortreffelijk en het is een brede weg naar een skioord.
Boven is dus nu ook helemaal niets te doen. Er staat alleen een foeilelijk hotel.

Als iedereen boven is besluiten Frank, Kees en Bert terug te gaan naar Sion en ik ga met Daniël en Henkapie nog een tweede klim doen.
Het is afdalen (heel vervelend steil) naar de grote weg en dan rechtsom richting Dixence.
Het is 16 km klimmen naar de stuwdam Barrage de Dixence.
Hier was ik 2 jaar geleden ook al maar toen in de mist.
We tanken water in een dorp en klimmen steeds hoger richting de dam.
De dam komt spoedig in zicht en ik weet wat er gaat komen, 6 vreselijke steile kilometers me stukken van 13%.
Een bordje in het dorp Pralong geeft dit nog een eens netjes aan.
Het laastste stuk is het mooiste stuk. Veel haarspeldbochten en soms wat fraaie uitzichten naar beneden.
Bijna boven staat een man met een bladblazer van alles weg te blazen. Lijkt mij vrij zinloos, maar ach het zal wel nodig zijn.
Boven op 2169 meter is het fris en het zicht op de enorme dam is indrukwekkend.
Een aardige Nederlandse vrouw maakt nog een foto van ons drie voor de stuwdam en wenst ons een goede afdaling.
De afdaling is heerlijk en zelfs ik kan hier van genieten.
Beneden is het lekker warm en we ploffen voldaan bij de anderen op het terras bij het hotel.
Wat een heerlijke dag!

Vandaag 80 km en 2500 hm.

Linksom naar Thyon 2000.	Foeilelijk gebouw.	Stuwdam in zicht.

Statistieken laatste 6 km.	Bijzondere hairpin.	Daniël duwt de stuwdam.

Als we vanochtend opstappen merkt Daniël op dat ik maar 1 glas in mijn zonnebril heb.
Ik ga op zoek en kan het nergens vinden. Met een bril van Frank dan toch op pad.
Eerst 20 km over een prachtig fietspad naar her dorpje Chippis van waaruit de klim naar Lac de Moiry gaat beginnen.
Na een dikke kilometer stuiten we op een prachtige serie haarspeldbochten.
Foto's maken en door naar boven.

Het is een heerlijke loper met percentages tussen de 6 en 8%.
In het dorp Vissoie hebben we na 14 km pauze. Kees leest het als visolie. Zit in de buurt.
Het tweede deel van 14 km gaat beginnen en het begin loopt lekker.
We zijn op dat moment nog onwetend van wat er komen gaat.
De laatste 8 kilometer moeten ons brengen bij de Barrage de Moiry, de stuwdam op 2200 meter hoogte.
Het is meteen raak met 13% en dat gaat eigenlijk het hele stuk door.
Soms 11% en dan weer 12%. Verschrikkelijk lastig.

Af en toe zie ik een glimp van de stuwdam en langzaam komt deze dichterbij.
Bert belt mij dat hij stopt. Het gaat simpelweg vandaag niet.
Bij de stuwdam is er nog een hupje door een tunnel met 15% naar de top van de stuwdam.
Hier doe ik nog een "Mallorcatje" en lig ik op het asfalt.
Ik weet het Henk, gebrekkige techniek!
Boven heb je prachtig uitzicht over het meer en het dal waar we zojuist vandaan komen.
Wat een klim, wat een mooi weer en wat een uitzichten.

We trekken warme kleren aan, het is tenslotte maar 8 graden boven, en ik doe even de helm af.
Heb ik ineens het missende glas van mijn zonnebril in de hand.
Heeft hele rit in mijn helm gezeten. Bizar!
Het was een mooie dag en er kan weer een klim van het verlanglijstje worden gestreept.

PS:
De wielen van Zipp liepen prima in zowel de klim als de afdaling.
Zowiezo is het heerlijk dalen met schijfremmen.

Vandaag 100 km en 1965 hm.

Fraaie bochten.	Henkapie en Kees werken samen.	Vreselijk laatse 8 km.

Stuwdam en laatse bocht in 1 shot.	Pasbord boven.	Uitzicht naar het dal.

Vanochtend om 06:00 stappen Daniël, Bert, Henkapie en Kees in de Toyota bus en ik samen met Frank in mijn auto.
We gaan een weekje fietsen in Zwitserland. Eerst een paar dagen in Sion en daarna een paar dagen in Andermatt.
Beide plaatsen zijn bekend bij mij, maar er liggen nog een paar klimmen te wachten die ik graag wil fietsen.

Het is zo'n 950 km van Nijkerk naar Sion.
De Duitse snelweg, de 61, is nog steeds gesloten vanwege de overstromingen een paar weken terug.
Bert heeft een andere route uitgestippeld en we volgen zijn advies.
De nodige grappen worden onderweg gemaakt als er een pitsstop gemaakt moet worden vanwege een toiletbezoek.
De uitdukking "Even een fax naar Darmstadt sturen" is een gevleugelde uitdrukking geworden en hoe grappig is het dan als je er ook nog eens pal langs rijdt?

We hebben naast de "Henk Eggenkamp tas" nu ook de "Bert van Hoven doos".
Ongelofelijk wat er uit deze bol.com doos tevoorschijn komt.
De ene soort koek na de andere komt eruit en er lijkt geen bodem in zicht te komen.

We arriveren na een voorspoedige reis in Sion. Het is zo'n 25 graden, een heerlijke temperatuur.
Het hotel ligt pal naast een oud kasteel en de naam van het hotel "Castel" lijkt derhalve erg logisch.
Onder het genot van een heerlijke pizza maken we plannen voor de dag van morgen.
We gaan naar Lac de Moiry, een stuwmeer op een dikke 2200 meter hoogte.
Op tijd naar bed en op naar morgen.

Bert van de Hoven doos.	Darmstadt.	Het kasteel.

Vandaag heb ik de 10.000 km grens bereikt voor dit jaar. Jippie!!
Nooit eerder was dit al in augustus het geval.

Heb vandaag alleen een rondje gereden met nieuwe wielen die ik van SRAM als test mag gaan gebruiken in Zwitserland volgende week.
Ik heb zelf hoge wielen en ik merkte in juni op de Berninapas dat ik behoorlijk moest tegensturen met de harde wind boven.
Deze ZIPP wielen zijn lager en ben heel benieuwd hoe deze het gaan doen in de bergen.

Ik heb een tijdje lopen prakkezeren hoe je de klimgeiten die het weekend hebben geholpen met opruimen en schoonmaken in Fuchshofen kunt belonen.
Na overleg met het bestuur hebben we besloten om de mogelijkheid toe te voegen aan ons reglement om een bonuspunt te kunnen geven aan diegene die iets speciaals voor de klimgeiten of voor vrienden van de klimgeiten doet.

Een heel weekend opofferen (ook al zien ze dat niet zo) om het pension in Fuchshofen te helpen is wel een bijzonder gebaar. Geheel belangeloos hebben ze dit gedaan en zelfs aangeboden om nog een keer te gaan helpen als dit gevraagd wordt.
Uit eigen ervaring weet ik dat dit weekend "klussen" veel zwaarder was dan een berg op fietsen.
Het euforische en tevreden gevoel dat je hebt als je de top bereikt is eigenlijk hetzelfde als het helpen van mensen die het hard nodig hebben.

Dus ........... een aantal van jullie heeft er een heus punt bij gekregen in het klassement van de klimgeiten en het is dik en dik verdiend!

Op Facebook verscheen een vraag om hulp vanuit onze vaste pension in Fuchshofen.
De hele boel heeft onder water gestaan en het is een verschrikkelijke bende geworden.
Al snel ontstond het idee om hen te gaan helpen en Daniël, Frank, Hans en broer Henk dachten er net zo over.
Niet veel later boden mijn vrouw, Henk-Jan, Jacq en Bert zich ook aan wat ons tot een groep van 9 bracht.

Er werd een app groep gemaakt en communicatie met Vincent (eigenaar) gestart.
Hij was vanzelfsprekend erg blij met de aangeboden hulp en concrete plannen werden gemaakt.
Wie heeft een hete lucht kanon? Wie heeft een hogedrukspuit of een aggregaat, want stroom is ook een probleem.
Alles werd bij elkaar gezocht, geleend en gehuurd en zaterdagochtend om 06:00 vertrokken we naar Fuchshofen.

In Fuchshofen komen blijkt geen makkelijke opgave.
Door de overstromingen zijn bruggen en wegen weggezakt en dus veel wegen afgesloten.
Onderweg zien we de verwoestingen die het water heeft aangericht.
Geknakte bomen, aardverschuivingen en een kerkhof met onbruikbare caravans.

Als we arriveren zien we de puinhopen rond het pension.
De tuin is weg en het water heeft een meter binnen gestaan in het restaurant en het woonhuis.
Er ligt overal rotzooi, takken, puin en modder.

We roepen iedereen bij elkaar en verdelen de taken.
De handige onder ons doen de lastige klussen en ik voeg met bij de wat minder handige klussers.
Het is overal behang verwijderen, tegels wegtikken, gipsplaten verwijderen, dingen schoonspuiten met de hogedrukspuit, timmerwerk en heel veel modder verwijderen.

We hebben zelf veel eten en drinken meegenomen, maar de moeder van Vincent zorgt ook goed voor ons.
Langzaam krijgen we de verhalen binnen van hen en we beseffen maar al te goed wat een drama dit is voor deze mensen en vele anderen rond het riviertje de Ahr.

Een journalist van de Stentor komt langs en aan mij de eer om ons verhaal te vertellen waarom we hier zijn.
Het was iets dat eigenlijk vanzelf tot stand kwam.
Mensen willen elkaar helpen in geval van nood en je zou ook blij zijn als je in eenzelfde situatie zou zitten.

Behalve fietsen blijken de klimgeiten ook andere capaciteiten te hebben en binnen 2 dagen hebben we alles kaal en schoon gemaakt.

Ging alles goed in deze 2 dagen?
Eigenlijk bijna alles behalve de koude douche en dat Henk met de bus werd aangehouden door de Duitse politie.
Best verdacht, 3 van die ongeschoren types in een volgeladen bus. Ha ha ha.

Oh ja, we hebben uit de puinhopen langs de weg ook nog een souvenir gescoord, een echt plaatsnaambord van Fuchshofen voor ons museum.

Het was een bijzondere ervaring om dit samen met 8 fijne mensen te mogen doen.
Dank allemaal!

Hier nog wat nieuwsberichten:
https://www.nijkerkerveen.org/henk-ridder-helpt-getroffenen-overstroming-duitsland
https://www.destentor.nl/apeldoorn/vincent-en-yvette-krabbelen-op-na-de-zondvloed-in-de-eifel-met-heel-veel-hulp-uit-apeldoorn-en-twello~ab375da8/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

Dit staat er nog.	Alles weggespoeld.	Behang afkrabben.

Vooral veel schoonmaken.	Ook het leger helpt mee.	Een mooi souvenir.

Nu we niet naar Fuchshofen konden gingen we dagje fietsen in de Achterhoek.
Daniël had een route uitgezet van een dikke 100 km vanuit zijn woonplaats Eefde.
Goed ingesmeerd tegen de zon starten we aan de rit. Lekker wind mee richting het zuidoosten.
Al snel komen we op een heus stratencircuit, De Varsselring, waar nog regelmatig straatraces gehouden worden.
Is overigens met dat mooie asfalt ook een prima rondje voor een wielerwedstrijd.
We rijden het rondje en steken door richting Varsseveld, de geboorteplaats van de Condor van Varsseveld (prijsvraag).

Na zo'n 70 km en vele bijzondere plaatsnamen komen we in Groenloo waar we stoppen voor koffie met appeltaart (die op is).
Het is nu een kleine 40 km terug naar Eefde en wind tegen.
Ook weer veel opmerkelijke plaatstnamen waarvan ik Zwiep wel meest bijzondere vind.
We pikken een renner op die blijkbaar ook uit Eefde komt en hij draait lekker mee terug.
Met name het stuk langs het Twentekanaal is pittig.
Ik verras Daniël nog bij bordje Eefde (hi hi hi), waarna we de barbeque aansteken bij Daniël in de tuin.

Het was een fraaie rit die vrijwel vlak was (mag ook wel een keer toch?).

We waren van plan om dit weekend naar Fuchshofen te gaan voor een paar dagen fietsen in de Eifel.
Helaas werd dit gebied ernstig getroffen door de overstromingen en werden bruggen, wegen, bomen en huizen weggevaagd.
De ravage is enorm en ook ons vertrouwde hotel bleef niet gespaard.
Ik heb contact gehad en kreeg antwoord "We zijn alles kwijt".
Dit is heftig nieuws en vreselijk voor de eigenaren.
Ik heb aangeboden om te komen helpen als dat nodig mocht zijn.
Verder sta je machteloos.
Zie hier video van situatie in dorp Schuld wat op een steenworp ligt van Fuchshofen.
https://www.nu.nl/buitenland/6145903/minstens-59-doden-en-nog-honderden-vermisten-door-noodweer-in-duitsland.html?redirect=1&jwsource=cl

Ik was voor deze geplande trip uiteraard langs de fietsenzaak gegaan voor een check van de ketting en tandwielen.
Tegen de verwachtingen in waren die nog prima in orde. Goed spul dat SRAM!
Ben zowiezo erg tevreden over mijn draadloze groep op de fiets.
Het schakelt prima (was even wennen) en loopt soepel.

We zijn afgelopen zondag veilig en heel terug gekomen in Nederland.
Net te laat voor de aftrap van het Nederlands elftal, maar dat had ik liever helemaal gemist. Wat een drama!

Gelukkig maakte de overwinning van Mathieu van der Poel op de Mur de Bretagne een hoop goed.
Wat een klasbak is dat. Ik hou wel van die manier van koersen.

De gesneuvelde bus is terug in Nijkerk en het bleek een lekke keerring te zijn.
Maar goed dat we gestopt zijn, want dit had nog erger af kunnen lopen.
De huurauto is inmiddels terug en Daniël zal wel erg moeten wennen aan zijn eigen auto ;).

Ik zit nog steeds te genieten van de prachtige week en ben de website aan het bijwerken.
Morgen maar weer eens de polder in met de club.

Wat doe je op een laatste dag van je fietsvakantie?
Dan kijk je op de kaart en zoek je nog een paar fraaie beklimmingen uit om te fietsen.

We rijden met de auto naar Sankt Moritz in Zwitserland en parkeren net buiten het dorp.
Het is 10 km fietsen naar de voet van de Albulapas, een klim naar 2320 meter hoogte.
Het begint meteen al lekker als we aan de klim beginnen en door een wegopbreking moeten klunen.
Daarna is het meteen werk aan de winkel, 6 km aan 10-12%.
Hier ben ik niet zo dol op, maar ach je rijdt op de pannekoek naar boven en ziet wel wat er komt.
Na het steile werk wordt het beter en is het genieten van een echte Alpencol.
Boven is het fris en het restaurant is dicht. Dus aankleden en terug naar beneden.

De volgende die we doen is de Berninapas, bekend van de trein "Bernina Express", die hier regelmatig over de top rijdt.
De weg is 18 km en wisselt erg in percentages. Meestal 3-4% en soms een uitschieter naar 7%.
Prima te doen zou je denken, maar we hebben de harde wind pal tegen.
Twee keer passeren we een spoorwegovergang en we moeten ook een keer wachten voor de passerende trein.
Bijzonder hoor dat dit op meer dan 2000 meter hoogte gebeurd.

Boven is het zonnig maar toch best fris.
Na de foto bij het pasbord zakken we iets naar beneden voor een heerlijke lunch met prachtig uitzicht.
Als we wegrijden maakt een man een opmerking over mijn fiets. Hij zegt "Geile Farbe".
Ik beschouw dit als een compliment en die krijg ik gelukkig wel vaker deze week. Roze blijkt erg bijzonder te zijn.

Morgen weer naar huis. Gelukkig hebben we de foto's nog.
Vandaag 80 km en 1310 hoogtemeters.

Fraaie bocht op Albulapas.	Prachtige weg vooruit.	Pasbord.

Stop voor de trein.	Spoorlijn langs het meer.	Samen op de top.

We doen vandaag een kompleet onbekende klim naar het plaatsje Juf op 2126 meter hoogte.
Dit is een doodlopende weg naar een dorp dat officieël het hoogst permanent bewoonde dorp van Europa is.
Er wonen maar een handvol mensen en het is uiteraard een zeer rustige weg.

We stappen op de fiets in Andeer voor een klim van 22 km.
Niet al te moeilijk en vooral veel natuurschoon onderweg.
We passeren allerlei kleine dorpen en worden nog positief verrast met een serie haarspeldbochten.
De kwaliteit van het wegdek is uitstekend en we bereiken het eindpunt van de weg in het dorp Juf.
Hier is werkelijk helemaal niks en we dalen weer af tot de afslag naar het stuwmeer Lago di Lei.

Hiet is het 3 km klimmen met percentages tussen 10 en 12% op ruw asfalt.
Een stoplicht laat ons wachten voor een tunnel die 1 kilometer lang blijkt te zijn.
Als we de tunnel uit komen kijken we tegen een enorme stuwdam aan.
Je kunt hier overheen rijden en dan zie je pas hoe immens groot deze is.
Aan de andere kant van de dam staat een restaurant dat blijkbaar niet gediend is van klandizie en we besluiten om te draaien.

In de afdaling spotten we een klein restaurantje en we ploffen neer op het zonnige terras.
De eigenaar heeft muziek aan staan van de band Eels.
Als ik hem complimenten geef voor zijn keuze fleurt hij helemaal op.
We raken aan de praat over muziek en hij is verbaasd dat ik de band ken.
De kaas/vlees plank die we voorgezet krijgen is overigens werkelijk één om u tegen te zeggen.

Na de lunch dalen we af naar de auto in Andeer. We rijden terug over de Splügenpas waar ik nog wat foto's maak van de noordkant.

Vandaag 55 km en 1250 hoogtemeters.

Fraaie serie bochten.	Prachtige weg.	Pasbord Juf.

Stoplicht bij tunnel.	Stuwdam Lago di Lei.	Blik op de bochten.

We plannen vandaag een relatief rustige dag, want een wijs man heeft ooit gezegd dat in een goed trainingsprogramma "RUST" met hoofdletters wordt geschreven.
We rijden met de auto naar Splügen en parkeren op een parkeerplaats waar ook andere fietsers zich prepareren voor een rit.
Het is 13 km golvend wegdek naar de voet van de klim van de San Bernadinopas.
Dat golvend moet je lezen als meer omhoog dan naar beneden.

De klim van de noordkant begint met 15 haarspeldbochten en het is niet steil of ongedurig.
Ik was hier al eerder en geniet van de klim en het waanzinnige uitzicht.
Hoe hoger ik kom hoe mooier het wordt.
Omdat het normale verkeer door de tunnel gaat is het op deze weg heerlijk rustig.
De marmotten hoor ik overal, maar zien is nog wat anders.
Boven bij het meer staat het "klassieke" pasbord.
Ik praat met een Zwitser die vanuit het zuiden is gekomen en hij adviseert ons om zeker die kant ook te fietsen.

We dalen de zuidkant af naar San Bernadino, daar waar de tunnel begint.
Hier keren we om en fietsen nu de zuidkant omhoog.
Deze is net zo fraai als de noordkant en ook hier is het genieten van de uitzichten, watervallen, sneeuw en het bijzondere landschap.
Daniël denkt een mooi uitzichtspunt gevonden te hebben wat mij resulteert in natte voeten. Grond is drassiger dan ik dacht.
Boven weer flink aankleden en terug naar Splügen.

In het dorp eten we spaghetti op een zonnig terras en keren terug naar de auto.
We rijden terug via Sankt Moritz om wat andere beklimmingen te verkennen.

Vandaag 55 km en 1080 hoogtemeters.

Uitzicht over noordkant.	Bijna boven.	Bij het pasbord.

Bocht aan zuidkant.	Uitzicht over zuidkant.	Daniël op hoogste punt?.

Daniël heeft een mooie route gemaakt met daarin de finale van de Ronde van Lombardije.
We rijden naar en parkeren in Pusanio nabij het Comomeer.
De lucht is strak blauw en het uitzicht over het Comomeer is prachtig.
We fietsen naar het noorden en beginnen aan de klim van de Madonna di Ghisallo.
De eerste kilometers zijn het lastigst en na 9 km klimmen bereiken we de top van deze legendarische klim.
Boven staat een kapelletje met daarvoor de koppen van bekende Italiaanse renners als Coppi en Bartali.
Binnen in het kapelletje hangen fietsen en shirts van renners als Hennie Kuiper, Marco Pantani en Mario Cippolini.
De fiets van de overleden Fabio Cassartelli hangt er ook en dat doet je beseffen hoe betrekkelijk alles is.

Buiten bij het standbeeld voor "alle fietsers" wordt ik door een aardig echtpaar op de foto gezet.
Daniël wordt intussen aangehouden door een oude man die zeer gecharmeerd is van zijn klimgeiten tenue en hij kan niet uit onder een foto.

We dalen af en krijgen al snel de volgende uitdaging voor de wielen, de Colma di Sormano.
We rijden niet de normale klim maar pakken de Muro di Sormano, twee kilometer met percentages tot 19%.
Het is harken geblazen en ik ploeter naar boven.
De hoogtemeters staan op het asfalt, waardoor je per meter kan zien hoe hoog je bent.
Wat een afgrijselijke klim is dit en mag zeker het label "muur" dragen.

Boven nemen we cola en koffie en we vervolgen onze weg met een heerlijke afdaling.
Er wacht ons nog een lastig toetje, de Civiglio, wat 4 km met gemiddelde van 10% behelst.
Mijn respect voor de profrenners is nog groter geworden en ik zal de Ronde van Lombardije toch iets anders gaan bekijken.
Chapeau aan Bauke Mollema, die deze koers in 2019 wist te winnen.

Gebraden door de zon (30 graden) en hoogtemeters komen we bij de auto.
Wat een mooi avontuur was dit weer vandaag.

Vandaag 100 km en 2100 hoogtemeters.

Uitzicht over Comomeer.	De koppen voor de kapel.	Voor het monument.

Fiets van Cassartelli.	Daniël weet meer.	De muur.

Panorama van de muur.	Einde van de muur.	Bocht op Civiglio.

Nog een klim die ik wilde rijden door de Giro d'Italia van dit jaar.
Ik zag de renners door een bijzonder bouwwerk van bochten rijden en werd nieuwsgierig.
Het bleek de Splügenpas te zijn vanuit Italië.

Het is heerlijk zonnig als we starten voor de dik 30 km klimmen naar de top van de Passo dello Spluga, ook wel Splügenpas genoemd.
De klim is in 3 delen te onderscheiden.
Het eerste deel is ongeveer 10 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%.
Echter daar zitten stukken van 5 en stukken van 12% tussen.
Daarna volgt de sectie met een serie van 10 bijzondere haarspeldbochten, deels in de rotsen en deels buitenom.
Er was hier niet veel ruimte en men moest blijkbaar creatief zijn.
Het is genieten van deze constructie en de manier waarop het gemaakt is.
Als dit deel gedaan is volgt het derde en laatste stuk naar de top.
Eerst een stuk langs het stuwmeer en daarna nog een kleine finale naar de top.

Best wel moe naar 30 km klimmen en 1800 hoogtemeters bereiken we de top op 2117 m, die tevens fungeert als grenspost.
Hier is werkelijk niemand te zien en ook het pasbord is niet zoals het hoort te zijn.

Achter ons zien we een donkere lucht en we dalen snel weer af.
Het heeft blijkbaar intussen geregend en de weg is nat.
Behoedzaaam rijden we naar beneden en komen weer in de zon terecht.
Wat een klim, wat een loeder en wat is deze mooi!

Oh ja, Daniël spot nog een marmot en heeft ineens iets met lijnen, symmetrie en loodrecht.

Vandaag 60 km en 1800 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	10 bochten op komst.	Fraaie bocht.

Bijzonder bouwwerk.	Blik op stuwmeer.	Pasbord.

Vandaag wil ik een klim van mijn verlanglijstje gaan fietsen, de Malojapas.
Vanuit Chiavenna is dit maar lieft 32 km naar de top.
Het is een heerlijke klim om erin te komen na de vermoeiende dag van gisteren.
De eerste kilometers zijn prima te doen met soms wat uitschieters naar 10%.
Het passeren van de grens naar Zwitserland levert geen problemen op.
Niemand heeft ons nog gevraagd naar de negatieve PCR test en dat is toch wel apart.
Ook hier op straat en op de terrassen zie ik overigens nauwelijks maatregelen vanwege Corona.

De laatste kilometers zijn het mooiste als een serie haarspeldbochten opdoemen.
De bochten zitten tegen de wand geplakt en dat is prachtig om te zien.
Wat is het heerlijk om weer in de bergen te kunnen fietsen.

De bochten liggen kort op elkaar en ik schiet behoorlijk wat foto's van de fraaie uitzichten.
Boven staat een heus pasbord en is de temperatuur aangenaam rond de 18 graden.
We drinken koffie en cola en duiken weer terug naar beneden.
Ook nu kunnen we bij de grens gewoon door en arriveren uiteindelijk in een warm, zeg maar heet (31 graden) Chiavenna.

Vandaag 65 km en 1400 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Bochtenwerk.	Bochtenwerk.

Bochtenwerk.	Bochtenwerk.	Pasbord.

Vanochtend om 06:00 stappen Daniël en ik in de vertrouwde Toyota bus op weg naar Chiavenna in Italië voor een weekje fietsen in bergen.
Op zak hebben we een negatieve PCR test wat noodzakelijk is om naar Italië te mogen.
Na 3 uur rijden tanken we in Duitsland af en ruiken iets vreemds.
Na enig onderzoek zien we dat de bus olie lekt en dat is niet pluis.
Hier kunnen we niet mee verder rijden en we schakelen de reisverzekering in.
Eerst worden we naar een depot nabij Koblenz "abbgeschleppt" door een behulpzame man die ons overigens enorm heeft gematst.
Door hem krijgen we vervangend vervoer en wel een dikke Volvo station.
Daniël staat al te trappelen om met deze gloednieuwe (800 km op teller) te gaan rijden.
Een vertraging van 6 uur is het gevolg en we arriveren pas om 00:30 in het hotel.
De aardige mensen hier zijn speciaal voor ons wakker gebleven!

De rit is overigens niet zonder obstakels. Heel veel regen en wegopbrekingen kosten ons veel energie.
En in het donker over de Splügenpas is ook best bijzonder. Steeds bliksem flitsen geven een bijzonder schouwspel.
We ploffen rond 01:00 in bed en zetten geen wekker.

Bus wordt opgeladen.	Abbgeschleppt.	Geen slechte vervanger.

Het stond al jaren op mijn verlanglijstje om een keer de dijk te fietsen tussen Enkhuizen en Lelystad.
Gisterenochtend stap ik met Henk en Henkapie op om het rondje rond het Markermeer te rijden.
Volgens mijn Garmin is het ongeveer 180 km en dat is een afstand die al lang niet meer gefietst heb op 1 dag.
Gezien de voorspelde windrichting NW rijden we de ronde met de klok mee.
We fietsen via Baarn, Eemnes en Naarden richting Muiden.
Het Muiderslot ken ik alleen van plaatjes, maar ziet er prachtig uit.

De route die ik heb uitgezet loopt veelal langs het water en dat geeft een prachtig uitzicht op het eiland Marken.
Via dorpen als Monnickendam, Edam en Oosthuizen komen we aan in Hoorn.
Hier vinden we een leuk terras met een te groot stuk appeltaart en koffie.

De wind stond steed een beetje schuin tegen en we verwachten een gunstigere wind als oostwaarts gaan richting Enkhuizen. Kijkend naar de windmolens vertrouw ik het niet zo.
Als we de Markerwaarddijk (ook bekend als Houtribdijk) opdraaien staat de wind inderdaad niet zo gunstig.
Gelukkig is het geen harde wind en kunnen we een lekker tempo hanteren.
De weg bestaat uit betonplaten die er goed bij liggen en is 26 km lang.
Af en toe heb je een blik over beide kanten van de dijk en dat is toch best indrukwekkend.

Al vrij snel op de dijk halen we een jongedame op een racefiets in en die pikt aan.
Ze stelt zich netjes voor en vraagt of ze in het wiel mee mag liften naar Lelystad.
Als we Lelystad bereiken is het wel een beetje rommelig om de Flevopolder in te komen.
Hier staat de wind wel gunstig en via Zeewolde trappen we naar huis.

De teller staat op 190 km en ik moet eerlijk zeggen dat het me mee is gevallen.
Een prachtige ervaring rijker en een heerlijke dag.
Bedankt Henk en Henkapie voor jullie gezelschap!

Sinds het NK wielrennen van vorig jaar, waar Mathieu van der Poel excelleerde, stond een bezoekje aan de VAM berg op mijn verlanglijstje.
Vandaag was het dan zover en samen met een paar andere klimgeiten (Henk, Henkapie, Frank en Daniël) parkeren we de camion op een P+R nabij Hoogeveen.
We stappen onder een heerlijk zonnetje op de fiets en rijden over prachtige weggetjes en opvallend veel fietspaden richting Wijster.

In de verte zien we de rookpluimen van de vuilverbrandingsovens en daarnaast ligt sinds 2018 een fietspark.
Het fietsparcours op de Col du VAM bestaat uit drie klimroutes en één afdaling.
De routes zijn in totaal 2100 m lang en hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 10%.
Op de meest noordelijke route wacht aan het einde van het parcours ook nog eens een keienstrook van 150 meter met een stijgingspercentage van maar liefst 15%.

We draaien het park op en rijden 1 van de fraai geasfalteerde beklimmingen omhoog.
Boven staat een pasbord (ha ha ha) Col du VAM en een hoogte van 4800 cm.
Uiteraard moet een een groepfoto gemaakt worden en dat wordt door een behulpzame fietser gedaan.

Het is gezellig druk op de berg en iedereen is enthousiast over dit fraaie stukje Drenthe.
We dalen af en rijden de tweede klim omhoog met de venijnige steentjes. Pittig hoor!
Als we weer afdalen zie ik een bord met 13% en mis het fotomoment.
Ik besluit met Daniël en Henkapie dan de derde klim dan ook maar te doen.
Nu kan ik de foto wel maken en beneden rijden we samen het park af voor de rest van onze route.

We rijden door Westerbork en velen dorpen waar ik nog nooit van heb gehoord.
Volgens de gpx moeten we ergen op een smal paadje afslaan, maar dat kan helemaal niet op een racefiets.
Aangezien we de route nu kwijt zijn besluiten we eerst maar eens een koffiestop te zoeken.
Die vinden we in Exloo en zitten daar heerlijk in het zonnetje aan een koffie met appeltaart.
Tjonge dat is lang geleden dat dit kon.

Daniël maakt ter plekke een nieuwe route naar het beginpunt en na 93 km komen we voldaan terug bij het startpunt.
Heerlijke rit onder heerlijke omstandigheden.

Zwoegend boven.	Uiteraard een groepsfoto.	Daniël gaat 13%.

Onze fietsreis naar Annecy is verplaatst naar volgend jaar.
Ik ben blij dat het hotel bereid was om dit mogelijk te maken.
De situatie in Frankrijk is op dit moment onzeker en als je al mag reizen welke maatregelen moeten er dan genomen worden?.
Zeker voor een groep van 80 personen werd dit nog een heel gedoe.

De week vrij heb ik in mijn agenda staan en ik ga op zoek naar een andere plek om toch in de bergen te kunnen fietsen.
Ook hier ben ik afhankelijk van de maatregelen en dat is nu nog even afwachten.

Ik heb afgelopen dinsdag mijn eerste prik gehad tegen COVID-19. Een eerste stap richting fietsen over de grens.
Daarover gesproken, vanaf 2 juni kunnen we naar verwachting naar Fuchshofen :)

Intussen is het trainen en lekker genieten van onze eigen omgeving.

Gisteren kwam het nieuws naar buiten dat Tom Dumoulin weer gaat koersen.
Ik ben groot bewonderaar van Tom en ik hoop dat hij weer gaat genieten van het fietsen, zoals ik dat al jaren doe.
Kijken naar wielrennen op televisie is zoveel leuker als hij mee doet.

De mooiste periode in het voorjaar is als de bollenvelden vol staan met tulpen in de Flevopolder.
Het ziet er prachtig uit, zelfs voor een kleurenblinde als ik.
Als de wind over de velden komt dan ruikt het ook nog eens heerlijk.

Ik rij stug mijn kilometers om voorbereid te zijn op wat er ook gaat komen.
Niemand weet wat er in juni en later mogelijk zal zijn.
Ik weet wel dat ik naar hogere temperaturen verlang en fietsen in de bergen, al is het maar een paar dagen in Duitsland.

Zo zit je op de korte broek op de racefiets, dan weer op de MTB in een lange broek en vandaag dik ingepakt met mijn hybride MTB op de weg.
De omstandigheden wisselen voortdurend en daar moet je op inspelen.
De maand maart was wederom een recordmaand en inmiddels ben ik de 3000 km al gepasseerd voor dit jaar.

Intussen bezig met de plannen voor dit jaar en dat blijft lastig.
Frankrijk in een lockdown tot 15 mei en de situatie in Duitsland is ook niet erg rooskleurig.
Groot-Brittannië gaat wel goed en een reis in augustus zou moeten lukken.

Blijven hopen en blijven trainen!

We zijn weer even terug op de MTB fiets.
Afgelopen zaterdag 3 uur op de MTB over de weg geploeterd tegen de storm.
Ik heb lang niet meer zulke pijnlijke benen gehad de volgende dag.

Gisteren daarom met Henkapie een rustig ritje door de bossen gereden, die er overigens redelijk droog bij liggen.
Prachtig en ook wel weer leuk voor de afwisseling.

Ik wordt ook steeds optimistischer over onze reis in juni naar Frankrijk.
Het tempo van vaccineren zal cruciaal zijn en dat ziet er momenteel goed uit.

Het kan niet op momenteel.
Nog nooit reed ik zoveel kilometers in de maanden januari en februari.

Ik heb aantal halve dagen vrij genomen om al vroeg de nodige kilometers te kunnen fietsen en dat bevalt me uitstekend. Een prima manier om vrije dagen op te ruimen.

Ook deze maand is prima begonnen met vandaag de eerste rit van boven de 100 km.
Samen met Henk en Henkapie over de dijk naar Wijk bij Duurstede.
Het is doordeweeks op de dijk prima te doen. Vrijwel geen verkeer en dat is ook wel eens lekker.

Bij de molen is overigens een prima "koffie to go" plek, waar je even lekker op een muurtje in de zon kunt zitten.

PS: Als je denkt stiekem te kunnen trainen is er altijd wel weer een VOEKer die je betrapt ;)

Vandaag de eerste kilometers op de racefiets gereden. Heerlijk!
Best bijzonder als je bedenkt dat ik zondag nog op de MTB door de sneeuw fietste.
Dit weekend ziet er goed uit en er zullen zeker nog meer kilometers bij gaan komen.
Het is begonnen!

Ik ben nooit een grote aanhanger geweest van fietsen op de MTB, maar sinds ik een "lease fiets" heb ben ik niet meer te houden. Het verschil tussen harken en lekker fietsen is nog nooit zo groot geweest als nu.
Ik heb zelf een 29" fiets en dat blijkt voor mij niet te werken.
Nu rijdt ik op een 27,5" en dat gaat wel veel vlotter wat sturen en behendigheid betreft.

Afgelopen zondag had ik dikke 85 km op de teller en dat was heerlijk!

Gisteren met Henkapie en Jordy gefietst.
Jordy wist een plek in het bos waar in de Tweede Wereldoorlog piloten en anderen ondergedoken waren in een hol onder grond.
Dit "Onderduikshol Drie" is nu te bezichtigen met een plaat met omschrijving hoe het eruit gezien moet hebben.
Het is niet makkelijk te vinden, maar als je keer met ons mee gaat fietsen dan rijden we er mett veel plezier even langs.

Door de lockdown van afgelopen jaar en begin van dit jaar zit ik wat vaker alleen op de fiets.
Als je alleen fietst kijk je toch wat meer om je heen en ontdek je dingen die eerder niet opvielen.
Hier een paar van deze ontdekkingen.

Staverden heeft slechts 30 inwoners en heeft in 1298 stadsrechten gekregen. Daarmee is het officieel de kleinste stand van Nederland en zelfs van de Benelux.	Langs de weg naar het buurtschap Nekkeveld staat het water hoog. In de verte het stoomgemaal.	Het rode zand (koper) tussen Elspeet en Staverden.

Fietspad "De Trap" in de Flevopolder.	Fietspad "De Trap" in de Flevopolder.	Bijzondere wolken.

Fietsen door de Oostvaardersplassen.	Bijzondere wolken.	Fraaie lucht.

De eerste kilometers staan inmiddels bijgeschreven voor dit jaar, voornamelijk in het bos.
Hopelijk gaan er nog veel volgen.
Ik had de eerste week van januari vrij (nog nooit eerder gebeurd) en heb deze week lekker kunnen trainen.
Lekker om het nieuwe jaar weer zo te kunnen beginnen.

Wat de komende tijd ons zal brengen moet blijken.
Op dit moment kunnen we wel plannen maken, maar nog niets concreet maken.

Dit jaar was een heel bijzonder en vreemd jaar.
COVID-19 gooide roet in het eten en alle mooie plannen gingen overboord.
De voorjaarstrip naar Calpe ging niet door en de reis naar Annecy werd met een jaar uitgesteld.

Tussen de 2 golven door kon er toch nog wat geklommen worden in Duitsland en Noord-Italië.
Fraaie beklimmingen als die van de Feldberg, Plöckenpas en Forcella di Lavardet konden worden bijgeschreven.
Ook de hernieuwde kennismaking met de Monte Zoncolan zal ik niet snel vergeten. Pffffffff!

Door het volledig thuiswerken was er ook meer tijd om te fietsen.
We hadden geluk dat fietsen wel nog mogelijk was, hoewel het maar met maximaal 2 was.
Ook over het weer hadden we dit voorjaar niks te klagen. Geluk bij een ongeluk zal ik maar zeggen.

In de maanden april, mei en ook november van dit jaar heb ik meeste kilometers ooit gefietst als ik dit vergelijk met de voorgaande 11 jaren.
Uiteindelijk is met vandaag als slotakkoord de stand 12.540 km.

Het was fijn dat we vanaf 1 juli even een paar weken op de maandag en woensdagavond konden fietsen met andere leden van de club. Moest wel weer wennen aan de snelheden die in de groep gereden werd.

Met een vaccin zie ik de toekomst weer wart zonniger in.
Hopelijk kunnen we snel weer samen fietsen en kan de reis naar Annecy wel doorgaan in juni.

Rest mij jullie allemaal een goede jaarwisseling te wensen en een heel gezond en sportief 2021.