Vandaag voor het eerst in 2 jaar weer een ouderwetse toertocht gereden in het bos.
Al vroeg rijden broer Henk en ik met de bus naar de Muzenhof bij Ermelo, waar we ons inschrijven voor de 60 km.
We zijn te vroeg en we mogen nog niet starten. Dan maar een kop koffie.

We gaan op pad en al gauw merk ik dat Henk moeite heeft met de koude lucht op zijn longen.
Toch kan hij redelijk volgen en rijden we lekker door.
Het eerste deel is veel door het bos en na een dikke 20 km is een stop met soep en krentebollen.
De tweede lus is voornamelijk over de hei en het is werkelijk schitterend. Een heerlijk zonnetje en af en toe nog mistflarden over de heide.
Rond de 40 km zijn we weer bij dezelfde stop en vervolgen we onze route via de laatste lus.
Plotseling staan we weer bij de Muzenhof en we hebben maar 47 km op de teller. Ik denk dat we ergens een afslag gemist hebben.

Niet getreurd. Henk gaat met bus terug en ik fiets over de weg terug. Pak ik toch nog mijn kilometers :)

Dit jaar werd voor de zesde keer de Klinker Classic georganisseerd door Burcht Cycling.
Ik kies voor de 75 kilometer over de klinkers rond Nijkerk.
Omdat ik op mijn gravelfiets ben ga ik met de tweede groep mee die 5 minuten na de eerste groep start.
Het is een fraaie rit en ik kom op weggetjes die ik me niet herinner.
Op het einde wordt nog een korte finale gereden en is het bijkomen in de kantine van NSC.
Hier is het ontzettend gezellig en we kletsen na over een leuk initiatief van een groep enthousiaste fietsliefhebbers.
Volgend jaar ben ik zeker weer van de partij.

In deze tijd van het jaar is het pakken wat je pakken kunt als het even mooi weer is.
Zo heb ik leuke ritten gereden op zaterdag en woensdagmiddag (met de pensionados) op de racefiets.
Ook het bos heb ik weer gezien en dat is wel weer leuk voor de afwisseling.
De 12.000 km grens is inmiddels gepasseerd en op een of andere manier geeft dat rust.

Volgend weekend is de "Klinker Classic" en ik hoop op lekker droog weer, zodat ik deze op de racefiets kan rijden.
Zo niet, dan val ik terug op de mountainbike of gravelfiets.

Het regent als ik de gordijnen open doe.
Vandaag staat de BikeShoe4U tocht op het programma en gelukkig is er naast de routes over de weg ook een gravelroute van 60 km.
Mijn vaste fietsmaten gaan niet en ik sluit aan bij de "boeren" die wel aan de natte tocht willen beginnen.
We vertrekken met 9 man en duiken bij de Salentein meteen de klinkers op.
Ik kom wederom over paden die ik niet eerder heb gezien.
Het miezert en dat gaat over op regen.
We rijden via Boshuis Drie door de bossen terug naar Nijkerk.
Onderweg moet Jan twee keer een offerte bespreken aan de telefoon en Arie lanceert zichzelf over een paaltje.
Dat loopt uiteindelijk nog goed af overigens.

We komen terug bij Samenspel waar Rinko het bier al koud heeft staan.
Er komt een flinke schaal bittergarnituur op tafel en de flesjes blijven ook niet lang leeg.
Het is reuze gezellig en ondanks een nat pak ben ik blij dat ik gegaan ben.

Het regent pijpestelen en al gauw kunnen de fietsplannen overboord.

Daniël vertrekt naar huis en Kees ligt ziek op bed.
Frank, Henk en ik besluiten met de auto naar de Malta Hochalmstrasse te rijden.
We hopen dit keer wel de hoogste stuwdam van Oostenrijk te zien. In 2017 zagen we door de wolken en regen helemaal niks daarboven.

Het is droog als we de schitterende weg omhoog rijden en door de tunnels ineens de stuwdam in zicht krijgen.
Wat een prachtige stuwdam is dit. Indrukwekkend.
De Kölnbreinsperre is de naam van deze stuwdam en is 200 meter hoog.
Het stuwmeer ligt op 1933 meter hoogte en bevat 205 miljoen kubieke meter water.
Boven lopen we over de dam en bekijken het enorme gevaarte.
Op de borden lezen we dat er 1.6 miljoen kubieke meter beton in de dam is gebruikt.

De koffie en Apfelstrudel smaakt overigens prima in het nabijgelegen restaurant.

Blik op de stuwdam.	Bovenop de dam.	Blik vanaf de dam.

Het gaat vandaag ernstig regenen, maar dat is om 10:00 nog niet het geval.
Ik ga met Henk en Daniël een rondje in de buurt fietsen en dat gaat ons over de Ossiacher Tauern sturen, een klim van 11.1 kilometer en 996 hoogte.
Het is wederom geen weggever en al meteen komen de percentages in de dubbele cijfers. Lekker begin!
De weg met de toepasselijke naam Ossiacher Tauern Strasse wordt na het einde toe steeds mooier wat asfalt betreft.
Eigenlijk bijzonder dat dit zo strak ligt op een plek in de middle of nowhere.

Henk heeft problemen met schakelen en ons vermoeden dat zijn batterij in de hendel leeg is wordt bevestigd als we een nieuwe monteren.
Dat zorgt voor 10 minuten vertraging en kost ons uiteindelijk nog net een nat pak.
We komen terug bij het huis en duiken meteen onder de douche.

We gaan in de middag met de auto de Goldeck Panoramastrasse verkennen.
Het blijkt wel een stukje vergane glorie te zijn.
Slecht wegdek, een onbewoond tolpoortje en een verlaten restaurant op de top.
Gelukkig zijn nog wel de 10 haarspeldbochten genummerd.

Na deze verkenning gaan we naar de oude binnenstad van Villach.
Is inderdaad een gezellige boel met leuke versieringen als paraplu's en lampekappen boven de straten.

Vandaag 25 km en 620 hoogtemeters.

Ossiacher Tauern Strasse.	Fraai asfalt.	Goldeck gaat beginnen.

Overzicht van de klim.	Bord in bocht.	Paraplu's in Villach.

De weersberichten in Slovenië zien er gunstig uit en we stappen in de auto naar het Sloveense Kransjka Gora.
We parkeren buiten het dorp en stappen op om de Vrsic pas te fietsen.
Dit is voor mij een oude bekende. Ik kwam hier al 8 jaar geleden.
De pas heeft 50 genummerde haarspeldbochten verdeeld over 2 kanten van de klim.

Deze kant van de klim heeft 24 bochten en die zijn allemaal met klinkers.
Reden heb ik vernomen is dat het water makkelijk weg kan.
Het is zeker geen makkelijke klim en ik eigenlijk is het gewoon een hele zware klim.
Percentages liggen regelmatig boven de 10% met uitschieters naar 13% tot 14%.
Onderweg overstekende koeien en schapen en helaas ook hier weer veel te veel motoren.
Boven is het pasbord bijna niet meer te lezen door de stickers die door toeristen opgeplakt worden.

Als we allemaal boven zijn maakt een aardige landgenoot een foto bij het pasbord.
Kees vindt het genoeg en keert terug. Wij dalen af naar de andere kant om die kant ook te fietsen.
Dat is eigenlijk een nog zwaardere klim en ik merk dat ik nog zeker niet de oude bent.
Het is zwoegen en ploeteren om boven te komen. Boven nog een toetje van 19%.

Daniël heeft zijn 200ste klim voltooid en heeft de status Robijn bereikt. Gefeliciteerd Daniël!

Vandaag 40 km en 1510 hoogtemeters.

Klinkers in de bocht.	Pasbord.	De helden.

Blik op de bochten.	Fraaie bocht.	Trotse Daniël.

Ik ben nog niet helemaal fit, maar voel me wel iets beter dan gisteren.
Na overleg besluiten we de Villacher Alpenstrasse te gaan fietsen.
Dit is een panoramaweg van 16,6 kilometer en dik 1200 hoogtemeters.

We fietsen vanaf ons huisje via allerlei fraaie fietspaden dwars door Villach naar de voet, waar we beginnen aan de klim.
Het is zeker geen weggever, maar wel een klim met hier en daar wat rustpunten.
Er zijn 6 haarspeldbochten (Kehren) die genummerd zijn en ook de hoogte wordt gegeven.

Boven plof ik naast Daniël in een ligstoel en daar zou je bijna niet meer uit komen.
Ook de anderen komen boven en we genieten van het mooie weer, de koffie en de cola.
We rijden zelfde weg terug via een heerlijke afdaling en nog een gemeen hupje van 14% als slot.

Na het douchen ga ik met Daniël in het blauwe monster nog de Gerlitzen Alpenstrasse verkennen.
Via een dramatisch slecht weg dek rijden we omhoog en hebben paar keer een prachtig uitzicht over de meren.
Positief is dat de bochten genummerd zijn en dat er een bocht 13 bij zit.
Een rit met de auto over de Nockalmstrasse 23 Euro.
Hier moeten we 9 Euro aftikken, terwijl onderaan 8 Euro staat op het bord.
9 Euro is veel te veel voor dit wegdek.

Tijdens het diner horen we het regenen en balen van onze was aan de waslijn.
De eigenaresse heeft ingegrepen en de was binnen gehaald. Wat een service!

Vandaag 65 km en 1470 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Bocht 1.	Start Gerlitzen Alpenstrasse.

Bocht 13.	Pittige bocht.	Schitterend uitzicht.

We besluiten vandaag maar meteen de Nockalmstrasse te gaan fietsen.
Het is een uurtje met de auto naar Ebene Reichenau, waar de panoramaweg gaat beginnen.
Het is een tolweg, maar wij kunnen gratis door.
De weg is prachtig. Via 52 genummerde bochten kun je over 35 kilometer naar de andere kant naar Innerkrems.
Het zijn eigenlijk 2 beklimmingen, de Schiestlscharte en de Eisenthalhöhe, beiden boven de 2000 meter.

De eerste klim naar de Schiestlscharte valt ons tegen. Het is gemeen steil en ik zie 15% voorbij komen.
Ik zet alle borden van de bochten op de foto en het start met bocht 52.
Ik was vanochtend al niet fit en voel lichte hoofdpijn en pijn in de onderrug, de symptomen voor een griepje.
In de afdaling begin ik te bibberen en voel dat het niet lekker gaat.
Onderdaan de tweede klim draaien Kees en Frank om en ik besluit ook om te draaien.
De 6.5 kilometer terug omhoog zijn best lastig maar ook heel mooi.
Daniël en Henk doen ook de Eisenthalhöhe nog en keren boven om.

Ik daal met Kees en Frank af terug naar de auto.
We zitten nog even lekker in de zon tot we terug gaan naar Damtschach.
Hopelijk ben ik morgen wat fitter.

We hebben vanavond overigens nog wel een beste Wiener Schnitzel naar binnen gewerkt.

Vandaag 42 km en 1365 hoogtemeters.

Tolpoort.	Frank en Henk aan het werk.	Fraaie bocht.

Bocht 39.	Nog een fraaie bocht.	Pasbord.

Vanochtend vertrokken naar het Oostenrijkse Damtschach voor 5 dagen fietsen rond Villach.
We zijn met vijf en hebben een appartement gehuurd.
De reis verloopt redelijk, hoewel we wel een paar opstoppingen hebben.
We arriveren rond 18:00 en worden ontvangen door de eigenares.
Het is een bijzonder typetje. Ze wil stukje op fiets van Frank fietsen en dat gaat maar net goed.
Het huis ziet prima uit en we verdelen de kamers. Ik lig alleen en dat blijkt later wel een voordeel te zijn.

Er is in dit gebied een event met motorrijders. Het wemelt ervan.
Het vinden van een eettent wordt hierdoor best lastig. We belanden uiteindelijk in een pizzeria.
Daniël heeft een lekker slaapmutsje meegenomen en we vallen vroeg in slaap.

Gisteren was ik van plan om naar de ploegentijdrit te gaan in Utrecht waar de Vuelta van start ging.
Dat lukte niet en vanochtend besloot ik om dan vandaag de sfeer van de Vuelta te voelen.
Eerst vanochtend op de racefiets via Laan 1914 naar Soesterberg.
Onderweg is de organisatie druk bezig met het plaatsen van hekken en spandoeken.
Die spandoeken komen een paar seconden in beeld en kunnen weer opgehaald worden. Ongelofelijk eigenlijk.
Op vliegbasis Soesterberg is het druk met fietsers en ik rij ook over de landingsbaan onder het doek van de tussensprint door.
Dit werd uiteindelijk in de uitzending maar matig in beeld gebracht. Dat had uit de lucht best mooi geweest.
Ik erger me zowiezo aan de regie van de Vuelta. Spaanse slag. Dat kan veel beter.

Na wat foto's terug naar huis, douchen en op de gewone stadsfiets terug om de renners te zien.
Ik besluit om boven bij de klim van de Hugo de Grootlaan te staan.
Hier raak ik aan de praat met mensen die nauwelijks verstand hebben van wielrennen en ik geef een gratis clinic.
Ze vinden hartstikke leuk dat ze nu een en ander weten van wielrennen.
Opeens veel lawaai en met veel bombarie wordt de reclamekaravaan aangekondigd.
Het is werkelijk helemaal niets. Een paar auto's en een man op een vreemde fiets is alles.
Geen gadgets, petjes of andere dingen die gegooid worden. Teleurstellend.
Dan komen de renners in volle vaart naar boven gevolgd door de ploegwagens.
In een paar minuten is het voorbij en fiets ik naar huis.
Onderweg scoor ik nog wel de "Col du Strop" op de Utrechtseweg met een hoogte van 4000 cm.

Het was een heerlijke dag in fantastische sfeer.

Routebordje.	Sprintboog op vliegbasis.	Col du Strop.

Vandaag staat ons inmiddels jaarlijkse fietsrit vanuit Eefde op het programma.
Daniël heeft een route van een dikke 100 km uitgezet van Eefde naar Zwolle en terug langs de IJssel.
Na de koffie stappen we op de fiets en rijden we aan linkerkant van de IJssel naar het noorden.
Opvallende mooie wegen en fietspaden brengen on langs plaatsen als Epse, Terwolde, Wijhe en Hattem (zeer fraai dorp).

De droogte is ook hier goed te zien. Het water staat erg laag en vele uiterwaarden staan droog.

Bij Zwolle steken we IJssel over en pakken koffiestop bij restaurant "Het Engelse Werk".
Na vullen van de bidons gaan we weer zuidwaarts aan de oostkant van de IJssel.
Nog meer bijzonder plaatsnamen komen langs als Herxen en Den Nul.
In Deventer moeten we even langs de Adelaarshorst, het stadion van Go Ahead Eagles aan de Vetkampstraat.
Leuk om te zien dat het midden in een wijk is gelegen.

Het is nu nog maar stukje terug naar Eefde en Daniël wordt door broer Henk verrast bij het bordje.
We maken nog gezellige middag van met een heerlijke BBQ en andere versnaperingen.

Vandaag 105 km en nauwelijks hoogtemeters (2 keer brug over IJssel).

Henkapie heeft vakantie en vroeg of ik een leuke rit met hem wilde maken.
Nu had ik rondje "Kopje van Bloemendaal" op de plank liggen en Henkapie zag dat wel zitten, ondanks dat we het hebben over 175 kilometers!
Vanochtend om 09:00 begonnen we aan dit avontuur en via Naarden Vesting en Muiden rijden we richting Amsterdam.
De route voert ons werkelijk dwars door Amsterdam over een zeer fraai fietspad.
We rijden langs Nemo en langs het Centraal Station. Heel bijzonder dat dit zo vlot verloopt.

Na Amsterdam fietsen we richting Haarlem en komen ineens bij voor de pont te staan.
Deze blijkt zelfs gratis en brengt ons soepel naar de andere kant.
Een dame met scooter vraagt waar we heen gaan en beweert dat we nog een keer met de pont moeten straks.
Ik geloof er niks van, maar inderdaad een tijd later mogen we nog een keer bij IJmuiden.
We naderen nu Bloemendaal en het bordje "Het Kopje" stuurt ons de klim op.
Valt allemaal reuze mee en we trappen de klinkertjes makkelijk omhoog.
De brievenbus van Gerrie Knetemaan is zowaar helemaal schoon gemaakt en ontdaan van de graffitti.
Gretig maken we foto's van dit fietsmonument.
Omdat we er toch zijn doen we Het Kopje ook nog een keer van de andere kant.
De beloofde 10% heb ik niet gezien.

We gaan op zoek naar een koffietent en vinden deze bij een bakker in Heemstede.
Er staan iets meer dan 100 km op de teller.

De terugweg loopt langs Schiphol en onderweg komen we over een hele mooie fietsbrug.
In mijn ooghoek spot ik een bordje met iets van wielrennen erop.
Ik ga terug en het blijkt dat de fietsbrug de naam "Kick Pruijsbrug" draagt en een uitleg eronder vertelt het verhaal.
Op 14 juli 1935 zag Kick Pruijs op de Geniedijk, ter hoogte van de A4, een splinternieuwe Fokker 22, de Kwikstaart, neerstorten.
De 19-jarige wielrenner, zoon van een voddenboer uit Amsterdam, was die zondagochtend bij De Hoek gestart in een wielerwedstrijd.
Hij sprong van zijn fiets en rende naar het vliegtuigje.
Hij trok er enkele passagiers uit, deed een vergeefse poging de cockpit te openen en was zelf nog maar net uit het vliegtuigje gesprongen toen het in de brand vloog.
Zes van de 20 inzittenden kwamen om het leven. Onder hen vier bemanningsleden.
Dankzij het heldhaftige optreden van Kick kon het leven van meerdere mensen worden gered.
Dit is toch een prachtig verhaal en mooi eerbetoon.

We fietsen verder richting Hilversum en bij Vreeland drinken we nog een koude cola bij een tankstation.
Een man die aan het tanken is vind mijn fiets erg mooi en dat is altijd leuk om te horen.
De Garmin stuurt ons bij Loosdrecht over een gravelpad en dat is werkelijk schitterend.
Het loopt dwars over het water en aan beide kanten is alleen wat groen en water.
Nooit eerder gezien en toch maar 30 km van huis.
De laatste kilometers komen we op bekend terrein en na een hele dag fietsen ploffen we bij mij thuis in de stoel.
Het koude biertje smaakt heerlijk en is dik verdiend (vinden wij zelf).

Vandaag 184 km en 490 hoogtemeters (verbazingwekkend eigenlijk met zo'n vlakke rit).

Monument vlakbij de pond.	Blik vanaf de pond.	Henk op "Het Kopje".

Schone brievenbus van de Kneet.	Bord bij "Kick Pruijsbrug".	Onze route van vandaag.

Afgelopen woensdagavond had ik de beste benen van dit jaar.
Je raakt dan niet vermoeid en je hebt steeds het gevoel dat het in de groep niet hard genoeg gaat.
Een uitdrukking die dan gebruikt wordt is "je rijdt door de boter".

Ook gisteren had ik dat heerlijke gevoel dat je niet moe kunt worden en dat is dan wel lekker tijdens een rondje "Oostvaardersplassen".
Samen met Frank, die duidelijk op de weg terug is, en Anton dit prachtige rondje gereden.
Het was heel helder, waardoor je vanaf de dijk de Houtribdijk en Marken kon zien liggen.

Was het gisteren 110 km, ook vandaag kwam dit op de teller door een rondje Elburg.
Heb heel wat water gezien de afgelopen dagen.

Dit weekend 120 km.

Woensdag met broer Henk weer een keer in het bos gaan fietsen.
Heel bijzonder als je nu op plekken komt waar je in de winter ook vaak fietst.
Het is alleen een stuk groener en er staan veel varens en helaas ook hoge brandnetels.
Maar leuk voor de afwisseling.

Donderdag was ik voor werkzaamheden in Haarlem en heb op de terugweg het "Kopje van Bloemendaal" verkend.
Het is een bijzonder leuke klim over klinkers met een steilste passage van 10%.
Op de top staat een bord in de vorm van een ouderwetse brievenbus, die in 2018 daar als symbolisch finishpunt is geplaatst.
Op het bord staat een afbeelding van Gerrie Knetemann, met informatie over deze 'Koning van 't Kopje'.
Gerrie trainde hier vaak en zei altijd "Helemaal tot daar moet je, tot aan de brievenbus!".
Als eerbetoon staat er nu weer een brievenbus. Helaas hebben vandalen er graffiti op gespoten. Jammer hoor.

Vanochtend op de fiets gestapt voor een rit naar Marken.
Ik wilde altijd al eens naar Marken fietsen en vandaag in mijn uppie de tocht van 140 km gedaan.
Leuke rit en Marken is een heel bijzonder plaatsje, waar het (helaas) wemelt van de toeristen.

Vandaag 140 km.

Stuk van 10% op het Kopje.	Brievenbus van de Kneet.	Welkom in Marken.

Op deze laatste dag kiezen we voor de beklimming van de Col de Grand Colombier.
Deze staat al lang op mijn verlanglijstje en ik probeer elke reis wel een klim af te vinken van dit lijstje.
Henk, Henkapie, Cees, Bert en Daniël vergezellen mij en we rijden met de auto naar Culoz, van waaruit de mooiste kant van de klim gefietst kan worden.
We parkeren net buiten Culoz en stappen op.
Bij de start van de klim worden meteen de statistieken getoond en die lijken mee te vallen.
Al snel kunnen die statistieken overboord en ik zeg het maar meteen. Het is een loeder!
Het is heel vaak boven de 10% en ik heb 13, 14 en 15% gezien.
De warmte van 35 graden Celsius erbij maken het een enorme uitdaging om deze col te bedwingen.

Er zit een passage is van een paar kort op elkaar liggende bochten en hier probeer ik een mooie overzicht te krijgen voor de foto. Ik klim zelfs op een tallud, maar ik krijg niet meer dan 2 lagen te zien.

De bordjes langs de weg geven elke kilometer aan wat het percentage gaat worden en die kloppen wat mij betreft niet echt.
Ook mij Garmin geeft niet de juiste informatie.
Hopelijk krijgen de renners in de Tour wel de juiste gegevens.

We komen allemaal boven, behalve Henk die met zijn pijnlijke rug is omgekeerd. Verstandig besluit.
De klim is veel zwaarder dan ik had gedacht en staat in mijn top-5 van lastige beklimmingen.

Morgen gaan we naar huis en kan ik terug kijken op een week heerlijk fietsen in enorm warme onstandigheden en leuke mensen om mij heen.
We hebben 4 jaar op deze reis moeten wachten, maar het was het wachten meer dan waard.

Vandaag 40 km en 1180 hoogtemeters.

Fraaie fiets op rotonde.	Statistieken.	Blik op de bochtjes.

Kees door de bochtjes.	Laatste kilometer.	Pasbord.

De koninginnenrit staat vandaag op het programma en iedereen is van plan om minimaal de Col de la Colombiére te doen.
Er was gisteravond heel veel discussie over welke klimmen als punt tellen en daar ga ik komende dagen een beslissing over nemen.

Anton, Bert, Kees, Frank en Henk stappen in de bus en rijden naar Thônes om de rit te beginnen.
Theodoor, Henkapie en ik fietsen rond het meer en via de Col de Bluffy naar Le Grand-Bornand naar de voet van de Col de la Colombiére.
Tussendoor komen we over een col die hoort bij het dorp met de mooiste naam, de Col de St Jean de Sixt. Wat een fraaie naam.
Ik start aan de klim en het gaat verrassend goed.
Ik kan een behoorlijk versnelling rijden en prima tempo houden.
Denk dat ik deze week nog niet zo fijn heb geklommen als vandaag. Speciale dank aan Kees ;)
Boven staan Fransen en die halen iedereen binnen met een megafoon en veel lawaai. Heerlijk!
Een paar Duitse motorrijders vragen om van hen een foto te maken onder het pasbord. Ze willen ook met mij samen op de foto. Heel apart.
Boven keer ik om en maak veel foto's van de anderen die nog naar boven komen.
Ik zie Henkapie zijn 175ste klim voltooien en naar de status "Opaal" rijden.
Een wat oudere Franse man moedig ik aan en hij zegt "God is good" met een fraai Frans accent.

Als we compleet zijn dalen we af en rijden we Col de Aravis op.
Dit is niet zo'n moeilijke klim met boven een schitterend uitzicht.
Nu scheiden onze wegen. Ik ga verder met Theodoor en Henkapie, de rest gaat terug naar de bus.
Wij rijden naar de Col de Croix-Fry en zwoegen naar boven. De warmte eist z'n tol.
Een wegopbreking laat ons omrijden en we rijden via de zuidkant rond het meer.
We ploffen neer op een terras en eten spaghetti en drinken lekker koud bier.
Ook de boeren zijn hier en later ook de Daltons die meteen in het meer springen.

Terug bij het hotel hoor ik de verhalen en blijkbaar heeft bijna iedereen de Col de la Colombière gefietst.
Gerbrand is vandaag klimgeit geworden en zal vanavond gehuldigd gaan worden evenals Henkapie uiteraard.

Vandaag 145 km en 2480 hoogtemeters.

We gaan beginnen!	Het is prachtig op de Colombière.	Henkapie op weg naar Opaal.

Pasbord.	Schitterend op de Aravis.	Afkoelen in het meer.

Gisteravond was er weer cabaret van het duo Hans en Arend.
Dit keer waren de jonkies Niels en Robert aan de beurt en mocht Gert vertellen waarom hij nou verkeerd was gereden.
Bert van Leeuwen werd gehuldigd en had nog wat mooie woorden voor mij en het hele klimgeiten gebeuren.
Renner van de dag was Hans Docter, die verkeerd was gereden en 6 hele lastige onnodige kilometers had gefietst.
Na de ceremonies gingen we naar de bar waar een karaoke was begonnen.
Ik ontdek veel verborgen talenten onder de VOEKers.
Zelf waag ik me aan het zingen van "Stiekem gedanst" van Toontje Lager en doe dat samen met Janine.
Heerlijk lol gehad en een leuke avond.

De voorspellingen voor het weer hebben het programma enigzins omgegooid.
Morgen de koninginnenrit en vandaag kan iedereen zelf bepalen wat te doen.
Velen kiezen met mij voor de Col de la Forclaz, maar nu van de zuidkant.
Ik rij met Bert, Henkapie en Theodoor langs het meer naar het zuiden en de voet van de klim.
Het is meteen al raak met een kilometerbordje 11% en dat bleef eigenlijk steeds maar het geval.
Het is een hele lastige en pittige klim en veel moeilijker dan de noordkant.
Kijken hoe er wordt gereageerd als punten afgepakt gaan worden voor de weggever van de noordkant.

Pieter en Richard komen boven en hebben de status klimgeit bereikt. Ik kan ze meteen feliciteren.

Henk en Kees komen van de noordkant omhoog en samen dalen we deze kant ook weer af.
Henkapie en ik besluiten de Col de Semnoz ook nog te doen. Dit is 17 kilometer klimmen en meer dan 1200 hoogtemeters.
We beginnen er gewoon aan en rijden rustig omhoog.
Gelukkig is er veel schaduw en is het wel een constante klim.
Boven eten we fromage blanc en dat blijkt een soort kwark te zijn. Heerlijk!
Er volgt nog een zinderende afdaling naar het hotel.

Vandaag 90 km en 1905 hoogtemeters.

Gert is de klos.	Kees en Arend zingen er op los.	Henkapie, Bert en Theodoor zwoegen.

Nog 13 km voor Henkapie.	Klimgeiten kaas te koop.	Nog een klein stukje.

Gisteren de nodige uitreikingen van klimgeiten certificaten.
Arie naar goud, aantal naar zilver en 4 nieuwe klimgeiten.
Renster van de dag was Janine, die op 75-jarige leeftijd de Mont Revard heeft bedwongen en gisteren ook al de Col de Semnoz.
Petje af hoor!

Vandaag een relatieve rustdag met voor mij 2 onbekende beklimmingen.
Eerst moet er een groepsfoto gemaakt worden van de klimgeiten. Dat ging wat soepeler dan gisteren.
Een aantal anderen nemen ook een rustdag en fietsen met mij mee.
We rijden zuidelijk over het fietspad langs het meer en komen na 25 km bij de voet van de Col de l'Epine.
Er staat meteen een bord dat het nog 7 km is naar de top.
Het is een pittige doch zeer gelijkmatige klim die prima te doen is.
Kilometer bordjes en goed asfalt maken dit de mooiste die ik deze week hier gefietst heb.
De top ligt op 947 meter hoogte en er staat een ouderwets pasbord.

We dalen af en manouvreren langs een wegopbreking.
Na een stuk terug over het fietspad richting Annecy pakken de afslag naar link voor de Col de Tamié.
Dit een loper van iets meer dan 10 kilometer en voert over een rustige weg naar de top op 907 meter.
Ik kom Frank tegen die rechtstreeks met Hans naar deze col is gefietst.
Hij vraagt of we Hans hebben gezien, maar ik moet helaas nee zeggen.
Later blijkt dat Hans een afslag heeft gemist en 6 km is geklommen naar la Sambuy, welke een stuk lastiger klimmen dan de Col de Tamié.
Boven spot ik nog een fraai paaltje met hoogte en naam van de col.
Ik voel toch even of het los zit, maar het lijkt in beton gegoten. Jammer hoor!

We nemen koffie en cola en dalen af naar het fietspad richting Annecy.
Onderweg een stop op een heerlijk terras met een flinke coupe ijs. Hebben we wel verdiend.

Vandaag 95 km en 1210 hoogtemeters.

Groepsfoto.	Ouderwets bordje.	Kilometer bordje.

Fraaie hairpin.	Traditioneel pasbord.	Fraai paaltje.

Gisteravond leek het wel cabaret.
Hans en Arend deden een leuke voordracht en Theodoor deelde zijn diepste gevoelens over de weg naar de 100 punten.
De tranen stonden in de ogen van iedereen, maar wel van het lachen. Heerlijk!

Er moet vandaag weer gefietst worden, maar wel na de traditionele groepsfoto.
Dat is altijd weer een heel gedoe en geregel en ik ben benieuwd naar het resultaat.
We klimmen wederom de 9 km van de Col de Leschaux omhoog en dalen vervolgens af naar Lescheraine.
Na wat op en neer gefiets komen we bij de voet van de Mont Revard.
Volgens de grafiekjes moet het een loper zijn, maar dat blijkt al gauw niet te kloppen.
Zeer onregelmatig met percentages tussen 6 en 11%.
De hitte maakt het er niet makkelijker op en ik probeer steeds de schaduwplekken te pakken.

Boven is het wat zoeken naar de absolute top, waar het heel mistig is geworden door de wolken die tegen de berg duwen.
Ik besluit met Kees en Henk af te dalen en terug te rijden naar Sevrier.
Moeten we wel nog over de bar slechte afdaling van de Col de Plainpalais en het hupje terug naar Leschaux.

Als ik dit stukje schrijg komt boer Arie binnen en hij zegt meteen dat hij 2 punten heeft vandaag en naar goud is gegaan.
Punten zijn totaal niet belangrijk. Neus groeit als ik dit schrijf.
Vanavond zal hij zijn trofee in ontvangst mogen nemen.

Mooie, zware en wederom warme dag. Mont Revard zal niet in mijn top 100 van fraaiste beklimmingen komen overigens.

Vandaag 90 km en 1780 hoogtemeters.

Col is open.	Henk en Kees ontspannen.	Soort van pasbord.

Vanochtend stond iedereen te trappelen om te gaan fietsen.
Rond de klok van 10 beginnen we aan de 9 km naar de top van de Col de Leschaux.
Deze kent weinig problemen en boven draaien we rechtsom naar de Coll de Semnoz.
Dit is een lekkere klim met het venijn in de staart.
Ik moet in de buurt van Theodoor blijven, want die gaat naar zijn honderdste punt vandaag.
Ik belandt in een groepje met Theodoor. Niels, Robert en af en toe Daniël die vandaag het heugelijke moment gaat vastleggen.

Het verhaal is dat ik 4 jaar geleden in de Pyreneeën Theodoor verkeerd heb geinformeerd over zijn totaal aantal klimgeiten punten.
Dit was op de laatste dag en hij ging voor Diamant en daar heb je 100 punten voor nodig.
Ik zei hem dat hij nog 3 nodig had voor diamant en dat bleek niet juist.
Hij komt terug met 99 punten en dat heeft hem 4 jaar lang achtervolgd.

Boven staat Daniël al te wachten en ik rijdt samen met Theodoor over de streep.
Theodoor is echt blij en heeft zelfs een briefje mee met 100 erop.
Na de foto's duiken we naar beneden richting Annecy.
Ineens zijn Peter en Frans bij ons en samen rijden we om het meer van Annecy naar de voet van de Col de la Forclaz.
Geen vuiltje aan de lucht tot de laatste 3 km.
Hitte en steile passages tot 13-14% maken het slot van deze klim tot een enorme opgave.
Ik kom gekookt boven en met mij iedereen die ik na afloop gesproken heb.
Op de top drinken we een heerlijke koude cola en dalen af aan de andere kant.
Onderaan worden we tegen gehouden door agent vanwege de doorkomst van het Criteruim de Dauphiné.
We staan nog geen 2 minuten stil en de kopgroep komt langs met daarchter het peloton. Een mooi gezicht hoor.

Als deze langs zijn rijden we fietspad terug naar Sevrier.
We hebben nog een slim binnendoor weggetje gevonden die precies bij ons hotel uitkomt.

Na het diner worden Theodoor en 7 andere klimgeiten gehuldigd.
Lijkt me logisch dat Theodoor ook de "renner van de dag" is vandaag.

Vandaag 85 km en 1925 hoogtemeters.

13 km klimmen.	Prachtig uitzicht op Semnoz.	Samen over de streep.

Thedoor is blij.	Pasbord Forclaz.	Jumbo Visma op kop.

Gisteren vroeg met Frank vertrokken naar Annecy, waar we met 65 VOEK leden een week gaan fietsen.
Behalve wat gedoe rond Luik en in de stad Annecy ging het voorspoedig.

Jan en Eveline zijn er ook al en we hangen snel de klimgeitenvlag aan hun balkon.
De volgende ochtend na het prima ontbijt gaan we rondje fietsen.
Ik ga met Jan Jaap en Christiaan mee die ook een dag eerder zijn gearriveerd.
Het wordt de Col de Leschaux, de Col de Près en weer terug.
De Col de Près is wel een lastige in de laatste paar kilometers. Verder een loper.

Op de terugweg hangen er gele pijlen voor de wedstrijd Dauphiné die hier ook fietsen morgen.
Grappig dat we nu op het wedstrijdparcours aan het fietsen zijn.

In de middag komen de VOEKers binnen en het is meteen weer ouderwets gezellig.
Er hangt het gevoel van een reunie. Prachtig!
Theodoor is opgetogen en gaat morgen voor zijn honderdste punt.

Vandaag 65 km en 1250 hoogtemeters.

De vlag hangt!.	Alles staat klaar.	Pasbord

Vandaag rondje Amerongen andersom.
Dat wil zeggen de makkelijke klim vanuit Amerongen.
Ik reed in groep 3 en klom vanavond zo snel mogelijk naar boven om een foto te maken van het nieuwe pasbord.
Speciaal voor de Vuelta, die dit jaar in Utrecht start, is er een bord geplaatst op de top.
Ik ben er heel blij mee. Eindelijk na de VAM berg ook een pasbord op de Amerongse Berg. Hoera!!!!

Het koste nog bijna de kop, want ik moest de groep inhalen en het duurde tot in Scherpenzeel eer ik er weer bij was.
De Tour wacht op niemand en ook niet op mij dus.

Op Hemelvaartsdag wordt al sinds jaar en dag de Riddertocht georganiseerd.
Na 2 jaar afwezigheid is deze weer terug en kan er een keuze gemaakt worden tussen 80 en 130 km.
Aangezien het mooi weer is kiezen we voor de 130 km.
Met een behoorlijk groep vertrekken we richting Hoenderloo, waar we vandaag nog een paar keer door zullen komen.
Onderweg halen we wat andere fietsers in en die plakken lekker mee in onze groep.
Het wordt hier echter niet veiliger door, omdat er veel fietspaden in de route zitten.

We komen in Loenen en draaien rechtsaf de Trapjesberg op, een dikke 2 kilometer klimmen met lekkere percentages tussen de 2 en 5%.
Hier gaat het gas er even op en boven is het groepje behoorlijk uitgedund.
We wachten even op de rest en duiken de heerlijke afdaling in.
Ik ken deze klim niet, maar het is zeker de moeite waard!

Bij Radio Kootwijk gaan we aan de koffie met appeltaart, nadat een eerdere poging bij Beekbergen was mislukt.
Blijkbaar is niet alles geopend op Hemelvaartsdag.

We zijn met een kleinere groep (10-12 man) en rijden terug naar Nijkerk.
Bij Sparta Tennis heb ik 133 kilometer op de teller.
Heerlijke en prachtige rit vandaag.

Het is vanochtend meteen al lekker warm en we gaan weer op pad.
Hans trekt zijn eigen plan en de rest gaat beginnen aan dezelfde route die Daniël en ik gisteravond nog in elkaar gedraaid hebben.
Uiteraard zullen we vandaag veel bekende en mooie beklimmingen tegen komen.
We starten met de lekkere loper richting Eichenbach en dan door naar de Aremberg.
Dit is geen makkelijk deel en zeker niet als je gisteren al de nodige kilometers in de benen hebt.

De afdaling op volledig nieuw asfalt is heerlijk en dit had nog wel even door mogen gaan.
Het is nu over de brug bij Antweiler richting Rodder.
Ik probeer deze klim met stukken van 15% elk jaar te mijden, maar het moest er toch weer eens van komen.
De klim zorgt voor een splitsing en in 2 groepen rijden we door naar Schuld en daar omhoog naar Harscheid.
Boven heeft Ton een lekke band en zo komen beide groepen weer samen.

Met allen fietsen we via Sierscheid naar Liers en bij Obliers de prachtige haarspeldbochten omhoog.
Ik wil foto maken, maar zie Frank niet verschijnen. Hij is omgedraaid. De knie wil niet echt meewerken.

We rijden naar Burgsahr als Ton zijn derde lekke band heeft.
Hij komt later wel met Mathias ons achterop. Dit gaat niet gebeuren, want Ton heeft weer lek :(
We doen de klim naar Winnen en dalen af naar Kreuzberg.
Een brug en stuk fietspad zijn volledig weggespoeld en we klunen ons een weg door het puin.
In Ahrbrück is het tijd voor koffie en ook hier zijn de stukken taart boven gemiddeld.
Intussen belt Ton dat hij weer lek heeft en geen binnenbanden meer heeft.
Ik bel Frank en die is zo vriendelijk om Ton op te halen met de auto.

De spirit is een beetje uit de groep en we besluiten terug naar Fuchshofen te rijden.
Wel via Lückenbach en het smalle pad naar Reifferscheid uiteraard.
Hier heeft men ook een nieuw steil pad bedacht om een stukje af te snijden.
Boven even bijkomen en dan nog even de heerlijke afdaling naar Fuchshofen.

Vandaag 85 kilometer en 1650 hoogtemeters.

Samen op weg.	Pittige duels.	Klunen maar!

De zon schijnt en iedereen heeft zin een lekkere rit.
Hans, Frank en Anton rijden een kortere rit en de rest gaat aan de lange rit beginnen.
Deze is 100 km en bevat 9 beklimmingen.
Na de groepsfoto rijden we de klassieke klim naar boven tot in Reifferscheid.
Afdalen naar Adenau waar we aan de Hohe Acht beginnen.
Verderop horen we de auto's racen op de Nürburgring.
Er worden leuke duels uitgevochten op de 5 km naar boven.

Het is nu steeds op en af via Acht en Langenfeld als we plotseling tegen een muur aan rijden, de Rassberg.
Dit is een compleet onbekend klim die ik heb gevonden op Climbfinder.
De overgang van 50 km/u naar stilstand (15%) is voor ons onverwacht en ik zie veel geparkeerde renners naastig op zoek naar het binnenblad.
Deze klim is echt prachtig. Je rijdt het dorp Langscheid in via de "Helleweg", een weggetje dat zijn naam volledig eer aan doet.
Het is in totaal 6 kilometer op en neer, verkeersarm en een prima wegdek. Een ware ontdekking!

We rijden door en passeren de afslag naar de Schöneberg, een weg van ongeveer 1,5 km naar een grote zenderinstallatie.
Niet iedereen heeft hier zin en ik blijf met Henkapie, Henk-Jan, Theodoor en Daniël over. De rest rijdt vast door naar de koffiestop op de Steinerberg.
Het wegdek naar de Schöneberg is niet echt "schön" te noemen, maar de omgeving zeker wel.
Een prachtige open weide met zicht op de immense toren maken deze klim tot een aangename verrassing.
We draaien boven om en starten de achtervolging naar de anderen.
De Steinerberg blijft een lastige klim en dan vooral de laatse kilometer met die steile stukken.

Boven zitten de anderen al aan de veel te grote stukken taart en koffie.
De uitbaatster van het restaurant ziet onze klimgeiten kleding en gaat Googlen.
Ze denkt dat ze met profs te maken heeft en wil dat haar man foto's van ons maakt.
Ik denk dat we volgend jaar hier gratis koffie krijgen ;)

We dalen af en hier splitst de groep in een deel dat rechtstreeks terug gaat en en deel dat nog de klassieke klim naar Lind gaat doen.
Dit blijft ook een mooie doch verradelijke klim.
Je denkt dat je bij het plaatsnaambord boven bent, maar het loopt nog erg lang door tot het hoogste punt bij de kerk.
Het is nu afdalen en langs de Ahr terug naar Fuchshofen.
Hier en daar is het fietspad weg en is het een stukje onverhard. Allemaal gevolgen van de overstromingen.

Met dit mooie weer doen we s'avonds een bbq voor het pension. De tuin is immers nog niet klaar.
Jordy is vanavond naar huis gegaan, terwijl Matthias en Ton juist zijn gearriveerd.

Wat een dag en wat een gezelligheid!!!

Vandaag 100 kilometer en 2000 hoogtemeters.

Klauteren op de Helleweg.	Het bewijs.	Steile wandrace.

Op de Helleweg.	Zum Schöneberg.	Blik op de mast.

Vanochtend is het 08:30 verzamelen en vertrekken vanaf de Groenestraat naar Fuchshofen voor een weekend fietsen in de Eifel.
Het is 3 jaar geleden dat we daar hebben kunnen fietsen vanwege de pandemie en de overstromingen in het Ahr-gebied.
Rond 12:00 is iedereen, jazeker ook Daniël is op tijd, gearriveerd. We zijn met 15 man.
Voor sommigen is het de eerste keer dat ze de gevolgen van de overstromingen zien.
"Het lijkt wel een oorlogsgebied" is een opmerking die ik nog vaak zal horen de komende dagen.

Er dreigt vanmiddag noodweer en men is in het gebied op alles voorbereid.
Gauw spring ik met een paar anderen op de fiets en rijdt de klassieke klim naar Reifferscheid omhoog.
Op de weg naar beneden begint het te druppelen en net op tijd zijn we weer terug als een kleine bui langs trekt.
Het is niet veel regen en met een scherp oog op de lucht en de buienradar fiets ik nog een rondje over Wershofen en de klim naar Reifferscheid via Winnerath.
Ook nu zijn we net op tijd terug. Het begint nu serieus te regenen en er volgt een klap onweer.

In de hal van het pension is een soort van herinneringsmuur gemaakt met foto's en krantenknipsels van de overstromingen.
Leuk is dat wij met ons klusteam er ook tussen staan.

s'Avonds gaan we eten in Schuld waar we heerlijke schnitzels naar binnen werken.

Vandaag 45 kilometer en 910 hoogtemeters.

De vlag hangt weer na 3 jaar.	Herinneringsmuur.	Smerig weer op komst.

Vanavond was het rondje "Buffel" en die is altijd speciaal voor mij.
Ik heb die naam voor dat rondje ooit verzonnen en ik vind altijd lekker rondje om met de groep te rijden.
Ook werd het eens tijd om het in groep 1 te gaan proberen.
Uit de verhalen en eigen ervaring weet ik dat er soms knoeperhard gereden wordt.
Met een vrij grote groep beginnen we aan het avontuur.
Langzaam gaat het steeds harder en onderweg zie ik regelmatig de teller boven de 45 km/u schieten.
Af en toe draai ik mee en bij zogenaamde riskante punten (oversteken, bruggetje, etc) zorg ik dat ik voorin zit.
Dat scheelt enorm veel inspanning als de boel weer in gang getrokken wordt.

Moeilijk moment heb ik maar 1 keer als de groep versnipperd en ik van renner naar renner spring om erbij te blijven.
In de finale speel ik geen enkele rol. Het is helemaal klaar.
Als de stofwolken zijn opgetrokken zie ik een gemiddelde van boven de 40 km/u.
Daar kun je mee thuis komen toch?

Vandaag mocht ik met "de boeren" mee voor een rit over de Posbank.
Hier was ik aan tijdje niet meer geweest en het is nu ook tijd om wat langere ritten te gaan rijden.
Om 09:30 eerst koffie bij Aalt en dan met 10 companen op pad richting Arnhem.
Onderweg pikt een andere wielrenner aan en eenmaal in de buurt van de Posbank biedt hij aan om de mooie weggetjes naar boven aan te wijzen.
Daar maken we gretig gebruik van en we rijden omhoog via diverse fraaie weggetjes, waarvan ik het smalle pad vanuit Rozendaal het mooiste vond.
Na 4 keer omhoog is het tijd voor koffie in "De Carolinahoeve".
De teller staat inmiddels al boven de 100 km en het wordt dus een forse rit.
De terugreis verloopt soepel, zeker als ik weer weet waar we zijn.
Uiteindelijk heb ik bijna 160 km op de teller als we een versnapering nuttigen, de derde helft, bij andere Aalt.
Wat een heerlijke en mooie rit vandaag.

Vandaag 160 km en 825 hoogtemeters.

Kassen met fruit.	Ook wel eens lekker.	Smerige laatste kilometer.

De slotdag is de mooiste dag wat weer betreft.
Frank gaat niet mee want de knie werkt niet mee.
We hebben een nieuwe route gemaakt van 90 km en vertrekken langs de kust richting Altea.
Daar duiken we het binnenland in en rijden tussen de kassen door met fruit.
Ik zie bomen met citroenen en mangos onder plastic zeilen.

We klimmen eigenlijk al vanaf de kust als we een bord zien met nog 6 km naar de top van de "Puerto Sa Creueta".
Dit is een lekkere klim met het venijn in de staart.
Tussendoor zelfs een kilometer met 0 meter hoogteverschil. Ook wel eens prettig!
De laatste kilometer is het ouderwets steile wandrace, waar zowel Bert, Henk als ik "gechicked" worden.
Op de top een fraai pasbord.

We dalen af en vinden een terras waar we koffie en cola bestellen.
Het is bijna gratis en we laten maar een fooi achter om een goed gevoel over te houden.

Rest ons nog de klim van de "Coll de Garga", die we gekscherend de Coll de Gargamel noemen.
Het is een geitenpad met precies de eigenschappen van de echte Gargamel; onstuimig, gemeen, verradelijk en onberekenbaar.
Een rustige weggetje wat denk ik door weinig fietsers nog is ontdekt.
Soms 1% en dan weer 13%. Wat een loeder is dit!
Boven is het druk met auto's en we vragen ons af wat die mensen hier moeten?
Even later het antwoord, een geweldig uitzicht over de hele kust.
Nog een paar hupjes terug naar Calpe waar we neerploffen op het balkon.
Wat een dag, wat een week!

Vandaag 90 km en 1760 hoogtemeters.

Kassen met fruit.	Ook wel eens lekker.	Smerige laatste kilometer.

Pasbord.	Bert op het geitenpad.	Zwoegen geblazen.

Vanochtend zijn de meningen verdeeld over welke rit we gaan fietsen.
Bert, Henk en Frank willen na de inspanningen van gisteren een korte rit, terwijl Daniël en ik iets verder willen.
We splitsen op en ik vertrek met Daniël richting de "Coll de la Vall d'Ebo", een tip van Elbert.
Als we aan de voet arriveren in Pego begint het licht te regenen, maar het blijft bij spetteren.
De klim is fantastisch. Niet al te steil, prima asfalt, kilometer bordjes en heel veel bochten.
Het is genieten geblazen tijdens de 8 kilometer klimmen.
Boven zegt een Belg mij dat dit de mooiste klim in deze omgeving is en ik denk dat hij gelijk heeft.

Als we zijn afgedaald is het ineens steile wandrace omhoog op de "Alto de Tarrenyes".
Gelukkig duurt de 16% maar even en verloopt de rest van de kilometers geleidelijk omhoog.
We passeren het dorp Parcent, waar we spaghetti eten op een zonnig terras.
Na de lunch pakken we nog even de "Puerto de Bernia", maar nu vanuit Xalo.
Ik zit al gauw alleen en geniet van de stilte (bijna geen verkeer), de zon en de geleidelijke percentages tussen de 4 en 7%.

De afdaling van de Bernia is niet best vanwege het hobbelige asfalt.
Halverwege de afdaling heb je overigens nog wel een mooi uitzicht over Calpe.
Eenmaal in Benissa is het nog 7 kilometer naar beneden over een brede asfaltweg naar Calpe.
Heerlijk zo'n beloning na een dag fietsen.

Henk en Bert hebben ook de "Puerto de Bernia" gedaan en Frank moest omkeren vanwege toch weer pijn aan de knie.

Vandaag 110 km en 1725 hoogtemeters.

Het bord met de statistieken.	Het gaat beginnen!	Blik naar beneden.

Uitzicht op de bochten.	Pasbord.	Uitzicht op Calpe.

Vandaag doen we koninginnenrit over het hoogste punt in deze omgeving, de Port de Tudons, die reikt tot een hoogte van 1025 meter.
We starten langs de kust met de wind in de rug richting Benidorm.
Dit is een drukke doorgaande weg en veelal kunnen fietsers gebruik maken van de vluchtstrook.
Net voor Benidorm na zo'n 20 kilometer duiken we het binnenland in en doemen de bergen op.
De klim naar de Port de Tudons is maar liefst 27 kilometer, maar is nooit erg steil.
Op 11 km voor de top staat een fraai bord met de statistieken en hierna komt elke kilometer een bordje met gegevens.
Ik maak veel foto's van de fraaie omgeving en geniet van het fietsen in de zon.
Boven op de top staat gelukkig een pasbord en het is er best fris door de harde wind.

We duiken naar beneden en komen voor een wegafsluiting.
Een aanta fietsers voor ons rijden langs de betonblokken en wij volgen het voorbeeld.
Het laaste stuk is een enorme modderbende vanwege een aardverschuiving die daar heeft plaats gevonden.
Tot de enkels in de modder en dan maar en fiets op de schouder.
Bert is zo aardig om mijn fiets te dragen als ik met mijn rotte enkel door de modder banjer.
Hij is vandaag gepromoveerd tot meesterknecht. ha ha ha.

Nu volgt nog de "Port de Confrides", een klim van 5 km met een gemiddelde van 6%.
Een lekkere loper over een prachtige weg door een cowboy landschap.
Boven worden we getrakteerd op een pasbord en die had ik niet verwacht.
Het laatste stuk rijden we tussen de fruitbomen en bereiken de kustweg.
Wind volle bak tegen en tussen 2 tunnels worden we bijna van de weg geblazen. Wat een vreemde rukwinden.
Best wel moe maar voldaan komen we aan in Calpe. Heerlijke rit en weer een klimgeitenpunt rijker.
Moeten straks nog wel even de schoenen en pedalen van de klei ontdoen ;)

Vandaag 120 km en 2110 hoogtemeters.

Het bord met de statistieken.	Henk passeert km-bordje.	Pasbord op de top.

Bert en John door de modder.	Fraaie bochtenserie.	Onverwacht pasbord.

Vandaag liep anders dan we hadden gedacht.
We hadden regen verwacht, maar het is opmerkelijk mooi weer deze ochtend.
We starten de rit richting de klim "El Miserat" en rijden landinwaarts.
Na 25 kilometer ziet de lucht er in de verte vervaarlijk donker uit en het begint al snel te regenen.
Plan snel aanpassen en weer richting de kust fietsen waar de lucht nog wel blauw is.
We rijden naar Benissa en het wordt inderdaad droog en soms zelfs zonnig.

Gisteren hebben we de etappe van de Vuelta terug gekeken over de "Puig Llorença" en het lijkt erop dat wij gisteren een andere route hebben gereden.
Onderzoek leert dat wij de veel zwaardere variant hebben gereden.
Omdat we in de buurt zijn willen Daniël en ik wel graag de echte route rijden.
Het eerste deel van de klim doen we met z'n allen en het tweede stuk doe ik samen met Daniël.
Deze kant is echt een stuk makkelijker, hoewel ook de 17% wordt aangetikt.
Ik ontdek nog een fraai Vuelta bordje en we noemen deze variant de "watjes variant".
Boven spreken we een Spaanse wielrenner uit de streek en hij wil wel wat foto's van ons schieten.

Nu naar beneden en nog 15 km op en neer richting Calpe.
We hadden vandaag nergens op gerekend, maar tikken maar mooi even 80 kilometer weg.

Vandaag 80 km en 1230 hoogtemeters.

Donkere lucht voor ons.	Blik naar beneden.	Het gaat beginnen.

Bordje van Vuelta.	Fors laatste stuk.	Samen op de top.

Vandaag een kortere rit dan gisteren, mede omdat Frank last heeft van de knie.
We gaan richting het noorden met als doel de klim naar "Cumbre del Sol", ook wel "Puig Llorença" genoemd.
De weg langs de kust gaat op en af en ook hier wemelt het van de hotels.
Frank heeft te veel last van de knie en besluit terug te gaan.

Na zo'n 25 kilometer fietsen staat er een bordje met een fiets en route "Puig Llorença" langs de weg.
Die volgen we en het begint meteen al pittig omhoog te lopen. Al spoedig zie ik 21% op mijn Garmin verschijnen. Tjonge wat een muur!
Daniël staat boven te wachten en denkt dat hij er al is. Niets is minder waar, want het ergste moet nog komen.
Linksaf loopt nog een weg richting de antennes en dat is 17 tot 20% recht omhoog.
Ik besluit om te gaan laveren en zo kan ik toch nog redelijk omhoog fietsen.
Henk en Bert volgen mijn voorbeeld en slingeren dubbelgevouwen naar de top.
Ik heb weer een muur gevonden die ik aan de lijst kan toevoegen!

Tom Dumoulin won hier de 9de etappe in de Vuelta van 2015 en ter herinnering staat er een groot bord met daarop zijn foto.
Het is echter in de loop der jaren wat verbleekt en nauwelijks nog leesbaar.

We dalen af en krijgen daarna nog een paar kleinere klimmetjes op de route, waaronder de "Alto de Benissa".
Nu is het alleen nog maar afdalen naar Calpe. Wat een dag wederom.

Vandaag 50 km en 1050 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Steile wandrace.	Laatste stuk van de muur.

Daniël staat uit te hijgen.	Bert met Henk nog op laverend op achtergrond.	Bord met Tom Dumoulin.

Vanochtend na een heerlijk ontbijt (er staat werkelijk van alles) gaan we fietsen opbouwen.
Met handige Henk aan het roer is dit in no time gedaan.
We stappen op voor een rit van ongeveer 85 kilometer door de binnenlanden rond Calpe.
Meteen is het fors omhoog om vanuit het dorp weg te komen.
Na aan aantal kilometer slaan we linksaf en beginnen aan de klim van de "Port de Bèrnia".
Deze klim is 15 km en eindigd op 620 meter hoogte.
Een fraai bord aan het begin van de klim geeft de statistieken en mij valt een stuk van 17% op tegen het einde.
Ik zeg niks tegen de anderen en we gaan eraan beginnen.
Het loopt heerlijk over een prima wegdek. Een rustige weg en elke kilometer een handig bord met af te leggen afstand en percentage van de komende kilometer.
De discussie of we aan de Costa Brava, Costa del Sol of Costa Blanca is ook meteen opgelost. Het staat er gewoon onder :) Op het steile stuk is het ieder voor zich. Iedereen levert een gevecht met de berg en uiteraad komen we allemaal boven bij het pasbord.
Hier wil een jongedame graag mijn fiets kopen, want ze vind de kleur zo mooi. Ik ook dus dat gaat never gebeuren.

We dalen af en komen al gauw bij de tweede uitdaging van vandaag, de "Coll de Rates".
Minder steil, geen km-bordje en ook geen pasbord. Gemiste kans vind ik eigenlijk.
Wel een bankje met uitgezaagde letters. We moeten het ermee doen.
Nog een heerlijk overzichtelijke afdaling volgt door de fruitplantages en een stevig stukje tegenwind tussen 2 korte tunnels.
Wat een prachtige rit door een prachtig landschap. Elbert heeft gelijk!

Vandaag 87 km en 1555 hoogtemeters.

Statistieken.	Steilste kilometer komt eraan.	Frank en Bert in volle aktie.

Terugblik naar beneden.	Het bankje.	Klimgeiten.

Vanochtend werden we met "oude" bus van Henk opgehaald door Angela en naar Schiphol gereden.
Alle bagage (5 fietskoffers en 5 gewone koffers) inchecken en wachten op het vliegtuig naar het Spaanse Alicante.
Hier gaan we een weekje fietsen rond Calpe, het trainingsgebied van veel profwielrenners en Elbert.
Hij roept al jaren dat we daar eens moeten gaan fietsen en we waren dat 2 jaar geleden ook van plan.
De pandemie gooide echter roet in het eten, maar nu is het dan eindelijk zover.

Na een voorspoedige vlucht arriveren we in Alicante en we lopen direct door naar de bagagebanden.
Onze gewone koffers komen er la meteen uit en nu is het wachten op de fietskoffers die op een andere band zullen arriveren.
Dat duurt ook niet al te lang en nu op naar de bus die ons naar Calpe gaat brengen.
Dit is een behoorlijke bus, want er moeten 10 koffers en 5 personen mee. Dit past overigens makkelijk.
Het hotel stelt niet teleur en we hebben een riant appartement.
Frank roept s'avonds nog maar eens "u" tegen het buffet. Dit is echt indrukwekkend.
We duiken op tijd in bed, na een heerlijke versnapering, want morgen moet er gefietst worden.

De fietsen komen op de band.	Fraaie bus voor ons 5.	Uitzicht vanaf balkon.

Afgelopen vrijdagavond vertrokken we met "Klusteam Klimgeiten" naar Fuchshofen om een weekend te gaan helpen in het getroffen pension Brückeschenke.
Als we aankomen zit men lekker aan de koffie en we schuiven meteen aan.
Naast ons 6 zijn ook Torsten (der Kaffeemeister) en een echtpaar uit Deventer aanwezig voor de nodige hulp.

De volgende dag na een lekker ontbijt worden de taken verdeeld.
Aantal richten zich op pvc-vloer die over de hele begane grond gelegd moet worden en een aantal andere op het maken van wat loungebanken van pallets en een kast van steigerhout bij de bar.
Stukje behang plakken in het halletje wordt ook nog even meegepakt.
Ben ik in eerste instantie aangewezen als opperaar, maar al gauw mag ik ook zagen en leggen.
Leuk werk en je ziet al snel resultaat.
Moet wel wennen aan een broek met van die kniestukken erin.
Aan het eind van de dag ligt de vloer erin. Mooi stukje werk.

Die nacht sta ik regelmatig naast mijn bed vanwege kramp in de hamstings.
Op de knieën zitten en steeds opstaan zijn dingen die ik nooit doe en dat signaal geven mijn spieren ook.
De schnapps van de avond ervoor helpen niet tegen kramp weet ik nu.

Volgende dag is het tijd voor de plinten en er wordt ook nog een buffettafel in elkaar getimmerd.
Wat hebben we toch een handige klimgeiten in de club!
Als we de plinten willen gaan afkitten, blijkt er geen witte kit te zijn.
Zondag zit alles dicht, maar Vincent weet via zijn kanalen op Facebook 2 tubes te regelen in Insul.
Ik rij met Vincent erheen en we kunnen vervolgens alles netjes afronden.

Rond 15:00 is alles schoon en aangeveegd en vertrekken we tevreden naar huis.
Wat een teamwerk en wat een super leuk weekend was dit wederom!
Dank allemaal.

Alles schoonmaken.	We kunnen beginnen!	Buffettafel.

Kast voor de drank.	Het resultaat.	Het klusteam.

Vrijdag heb ik de tweede 100+ rit gereden.
Samen met Daniël een rondje om de Oostvaardersplassen met veel wind, zon, maar ook kou.
Ook afgelopen weekend lekker op de racefiets kunnen rijden.
Kan nu met de huidige regen weer even aan de haak.

We hebben ook de reis naar Calpe geboekt. Lekker een week fietsen in de zon in april.
Ik heb er eigenlijk nu al zin in.

De eerste 2 records zijn dit jaar al een feit.
Het eerste record is het maandrecord voor de maand januari. Nooit fietste ik meer kilometer in deze maand.
De teller is op 1070 km uitgekomen.

Het tweede record is dat ik nog nooit zo vroeg op de racefiets ben gesprongen.
Zondag had ik al de kriebels, maar vandaag kon ik me niet meer bedwingen.
Een heerlijk ritje onder een blauwe lucht, heelijk zonnetje en de lucht van spruitjes in de Flevopolder.
Het was kort maar toch.

Kon bij vertrek alleen maar zwaarder schakelen.
Bezoekje aan Kevin leerde dat batterijtje in de linkerhendel leeg was.
Dacht dat ik alles had opgeladen, maar daar zit er dus ook nog 1 verstopt.

Afgelopen week de galerie met canvassen bijgewerkt en het bord "Fuchshofen" een mooi plekje gegeven.

Ook heb ik deze week een bezoek gebracht aan Fuchshofen en heb een kop koffie gedronken in het pension.
Een rondleiding van Yvette gaf aan dat er al veel gedaan is, maar dat er ook nog veel werk gedaan moet worden.
Denk aan stucwerk, schilderen, timmerwerk en vloeren leggen. Over de tuin maar helemaal te zwijgen.
Wederom onze hulp aangeboden als men ons nodig heeft.

Vervolgens door het gebied gereden en gezien dat men nog steeds bezig is met opruimen en herstel.
De wegen zijn veelal weer open, maar de schade is enorm.
In het zwaar getroffen Schuld is gewoon een heel stuk weg. Een kale vlakte waar voorheen huizen stonden.
Het blijft bizar om te zien wat een spoor van vernielingen de waterstroom heeft veroorzaakt.

Bord heeft mooi plekje.	Blik op de galerie.	Herstelwerkzaamheden.

Happy new year!

De eerste kilometers al gereden op Nieuwjaarsdag.
Beetje brak op de fiets gesprongen onder werkelijk bijzondere omstandigheden, 13 graden en een zonnetje.
Denk niet dat dit ooit nog voor gaat komen.
Enfin, de kop is eraf.

Het jaar loopt tegen het einde en ik kan ondanks de COVID-19 perikelen toch terugkijken op een mooi fietsjaar.
Het vele thuiswerken heeft als voordeel dat ik vaker tussendoor een uurtje op de fiets kan springen bij mooi weer.
Dit heeft geresulteerd in 14.540 km dit jaar, een jaarrecord, en daarbij zaten 8 maandrecords.
Ik heb op 231 dagen gefietst en de ritten waren tussen de 30 en 190 km.

In juni en september ben ik in achtneming van alle maatregelen een paar weken wezen fietsen in de bergen van Italië en Zwitserland. Aantal beklimmingen van mijn "to do" lijst kunnen afvinken. Denk aan de Malojapas, Splügenpas, Lac de Moiry en de Berninapas.

Ook kwam ik een paar onverwachte pareltjes tegen als de Mattmarksee en Lago di Lei.
Leuk waren het rondje "Susten - Grimsel - Furka" en "de laatste 100 km van Ronde van Lombardije".
Het museum op de Madonna di Ghisallo is een bezoekje waard. Hier voel je de wielergeschiedenis.

In ons eigen land reed ik voor het eerst het rondje via de Houtribdijk (190 km) en hebben we een bezoek gebracht aan de VAM berg (4800 cm hoog) in Drenthe.

Minder waren de overstromingen in de Duitse Eifel in juli, waardoor ons pension in Fuchshofen volledig werd vernield.
Wij trokken met 9 klimgeiten naar het rampgebied en hebben 2 dagen de eigenaren Vincent en Yvette geholpen met opruimen en schoonmaken. Heel dankbaar werk en ook nog eens leuk om te doen met zo'n groep.
Het gevoel van deze teamspirit zal ik niet gauw vergeten.
Men is in de opbouwfase en we zullen ergens de komende maanden nog wel een keer een handje gaan helpen.
Hopelijk kunnen we volgend jaar dan ook weer fietsen.

Rest nog iedereen een goeie jaarwisseling te wensen en een sportief en vooral gezond 2022!