Vandaag dan toch nog de 12.000 km vol kunnen maken. Het was wel met de nodige moeite.
Afgelopen dagen was het flink koud en kon ik de ritten die ik in gedachten had niet voltooien.

Inmiddels staat 2017 al aardig in de steigers.
In april voor de tweede keer naar Gran Canaria, waar ik nog een paar interessante beklimmingen ontdekt heb.
Uiteraard gaan we weer naar Fuchshofen en in juni staat Noorwegen op de planning.
Samen met Marcel (die daar inmiddels een paar jaar woont) gaan we daar een paar fraaie beklimmingen doen waaronder Trollstigen en Lysebotn, beiden hoog op mijn verlanglijstje.
Hoor veel verhalen over dit prachtige land en wil dat nu wel eens zelf ervaren.

In het najaar wil ik nog een aantal beklimmingen in Oostenrijk van mijn lijstje afvinken.
Met name Oscheniksee is een bijzondere en zeer zware beklimming.
Ik denk dat we voor deze de MTB nodig zullen hebben.

Rest iedereen alvast een goede jaarwisseling te wensen en een gezond, sportief 2017!

De 12.000 km grens leek dit jaar niet te lukken. Ik was immers een weekend uitgeschakeld met griep en die kilometers kun je eigenlijk niet missen.
Nu ben ik Tweede Kerstdag nog even weggemuist en vandaag heb ik 75 km weggetikt over de Amerongse Berg.
Nog 140 km te gaan en nog 4 dagen tot het nieuwe jaar. Ik ruik kansen :)

Het jaar 2016 zit er bijna op. Tijd om de balans op te maken van een prachtig fietsjaar.

Het begon in april toen ik samen met broer Henk en Frank een kleine week heb gefietst op La Palma, onderdeel van de Canarische Eilanden. Prachtig groen eiland, heerlijk weer en super beklimmingen.
Zwaarste klim is de 40 km naar het observatorium boven op de Roque de los Muchachos op 2426 meter.

Begin juni hebben we met onze vaste club een lang weekend getraind in en rond het Duitse Fuchshofen.
Drie heerlijke dagen met prima weer en de ontdekking van een tot dan toe onbekend klim, de Steinerberg.

In juni vertrokken we met 64 fietsers naar het Italiaanse Arabba, gelegen midden in de Dolomieten.
Hier hebben we 6 dagen heerlijk gefietst.
Hoogtepunten de Sella Ronda Bike Day en de prachtige Passo San Boldo.

In augustus was het weerzien na 30 jaar met de befaamde Muur van Huy.
Deze steile klim stond in mijn geheugen als verschrikkelijk, maar blijkt alleszins mee te vallen.

In september was er het weerzien met de Passo dello Stelvio (mooiste col ever), Passo di Gavia en de Passo di Mortirolo.
De Stelvio kleurde volledig roze met 50 collega's en klanten die vrijwel allemaal de top wisten de bereiken.

Roque de los Muchachos.	Passo San Boldo	Passo dello Stelvio.	Muur van Huy.

Afgelopen woensdag weer met Henkapie gefietst.
Op de dijk kreeg hij een lekke band en dat is niet fijn in het pikkedonker.
Hulp werd aangeboden door een wandelaar en een man op een scooter.
Wat doen die mensen toch om 20:30 op de dijk?
Zullen ze ook wel van ons denken.

Zondag bij grote uitzondering het bos in geweest.
Droge ondergrond en een parcours met veel rechte stukken is mij op het lijf geschreven, dus op de fiets naar Stroe en daar de 45 km fietsen.
Een prachtig (wel hobbelig) rondje en prachtig weer.
Leuk om weer eens gedaan te hebben.
Terug op de fiets en 85 km op de teller. Heerlijk!

Oh ja, ik heb op mijn verjaardag een aantal wielerboeken gekregen waaronder het veel besproken boek van Thomas Dekker. Zal mij benieuwen.
Tevens een nieuwe bouwlamp gekregen voor de woensdagavond sessies.

Zo populair als de lampenbrigade een aantal weken geleden was, zo teleurstellend de opkomst de afgelopen 2 keer.
Vorige week was ik alleen en afgelopen woensdag was de trouwe Henkapie er weer bij.
Het was beide keren overigens heerlijk zacht en droog weer. Van mij mag het weer zo de komende weken wel blijven.

De 12.000 km grens gaat dit jaar weer een uitdaging worden.
Ik moet er nog 600 in de rest van deze maand. Gaat lastig worden vrees ik.

We zijn druk bezig met de onze trip naar Noorwegen volgend jaar.
De routes zijn klaar. Nu nog verblijf regelen onderweg en de bootreis vastleggen.

Na een paar dagen griep heb ik het fietsen weer opgepakt.
De eerste dagen voel je je slap en hebben de benen niet veel power.
Dat is nu inmiddels voorbij en kan ik weer lekker trappen.

Een aantal weken geleden had ik iemand zien fietsen op een bult in de Flevopolder.
Wij noemen deze berg steeds gekscherend de berg van Thijs Zonneveld.
Hij wil immers een berg aanleggen van 2000 meter hoogte. Het begin ligt in de polder.
Ook wij wilden deze berg een keer fietsen en gisteren hebben we dat gedaan.
Er loopt een pad als een kurketrekker om de berg heen naar de top.
Het is nog best een pittig klimmetje door de klei heen.
Boven heb je een prachtig uitzicht en probeer je een idee te krijgen hoe dit zou zijn als dit 2000 meter hoog zou zijn.
Onwaarschijnlijk, maar je moet blijven dromen.

Foto is bij grote uitzondering door Frank genomen, waarvoor onze dank.

De lampenbrigade wordt steeds populairder.
Vorige week waren we met 8 mannen. Mooi!

Afgelopen weekend een gpaar dagen op bed gelegen door een griep.
Dat was vandaag goed te merken op de fiets. Je raakt in een week aardig wat energie kwijt.

Zaterdag naar het jaarlijkse feestje in Utrecht, de Bike Motion, geweest.
Dit keer weinig nieuws maar altijd leuk om die mooie fietsen te zien.

Ook de mannen van "La Machine" ontmoet.
Zij verkopen kleding met thema wielrennen.
Ik heb shirt met omgekeerde 13 gescoord en tevens een paar coole sokken.

Ook even de koffie geproefd bij de firma "Il Magistrale", die koffie maken voor fietsers.
De "Cima Coppi" kan ik aanraden. Heerlijke koffie.

Er was ook veel aanbod op reisgebied.
Leuk gesprek gehad met een paar dames over fietsen in Andorra.
Lijkt me een geweldig gebied om te fietsen. Meteen op de verlanglijst.

Afgelopen donderdag de 10.000 km grens gepasseerd voor dit jaar.
Op naar de beoogde 12.000 km!

Vandaag met Henkapie en Frank de vernieuwde MTB route gereden bij Zeewolde.
De route is 17,5 km en zeer duidelijk voorzien van pijlen.
Het is zeer veel singletracks en dus veel draaien en keren. Niks voor mij eigenlijk.
Het had afgelopen nacht staan regenen en dat was al weer goed te merken.
Dit is een route die je alleen moet rijden als het al een tijdje droog is geweest.

Gisteren met maar lieftst 6 man op de MTB een ronde gereden met de lampen aan.
Kevin en Leon willen ook goed overwinteren en zijn sinds vorige week van de partij.

Inmiddels ben ik druk plannen aan het maken voor komend jaar.
Een weekje in de zon fietsen op Gran Canaria is al geboekt.
Hier liggen nog een aantal routes en beklimmingen die ik 2 jaar geleden niet heb gedaan.
Er ligt nog wel wat fraai spul te wachten.

Als je nog op zoek bent naar goede muziek dan kan ik het nieuwe album van Alter Bridge - The Las Hero aanbevelen.
Heerlijke rock met fraaie solo's.
Wil je iets meer dat naar eighties klinkt dan kan ik het nieuwe album van de White Lies - Friends aanraden.
De muziek heeft invloeden van Joy Division, maar toch van deze tijd.

Vandaag de 50 km MTB-tocht gereden in Leusden.
Ik had deze nog nooit gereden en ik moet zeggen dat het een hele mooie tocht is.
Prima route, goede verzorgingspost en veel vrijwilligers voor het oversteken bij gevaarlijke punten.

Op de fiets heen en terug en de tocht maken samen een kleine 85 km.
En ook nog eens net voor de regen binnen.

Afgelopen dinsdag was de terugkomavond van onze jubileumreis naar Arabba.
Het werd een super gezellige avond waarop we gelachen hebben om de foto's en filmpjes.
De organisatie werd nog eens in het zonnetje gezet met een fraaie wandelstok met geitenkop en wat lekkernijen voor bij de open haard.

Frank kon zijn stokje kwijt aan Jan en Eveline die de volgende reis willen organiseren.
Ik denk dat Frank en ik nog 1 keer moeten organiseren samen met hen, zodat ze daarna zelf kunnen doen.
Als idee voor een bestemming heb ik wel wat dingen in mijn hoofd.

Gisteren was het weer tijd voor de "lampen".
Samen met broer Henk, Frank en Henkapie (nog net op tijd) over de dijk naar Spakenburg.
Tussen de supporters (bekerwedstrijd tegen Fortuna Sittard) door richting Eemdijk.
Er wordt gewerkt aan de dijk en weg, zodat we toch een mooi stuk offroad hadden.
In Eemnes moesten echt de lampen aan, nadat we een mooie zonsondergang hadden gezien.
Lekkere rit van 60 km en mooie start van de herfst.

Vandaag hebben René, Charlotte en Pietrina hun certificaat gekregen en de bijbehorende rode en groene sokken.
Kijk eens hoe trots die René is met zijn certificaat :)

Zaterdag de Rabo Plassentocht.
De weersverwachtingen zijn uitstekend!

Vanochtend vroeg hebben we de bussen uitgezwaaid.
Het is allemaal prima verlopen. Mooi weer en iedereen is heel gebleven.
Het is ook voor ons tijd om de spullen in te pakken en naar huis te gaan.
Het was een prachtige week met schitterende beklimmingen.
We hebben 400 km en meer dan 10.000 hoogtemeters gefietst.

Er zijn ook 6 nieuwe klimgeiten bij gekomen. Welkom Rene, Pietrina, Charlotte, Franz, Karel-Henk en Cees!

In de ontbijtzaal heerst vanochtend een grote stilte.
De koppies staan gespannen, want iedereen weet dat vandaag de grote dag is.
Vandaag wordt de Passo dello Stelvio beklommen vanuit Prato, de klassieke klim van 25 km met 48 haarspeldbochten.

Om 09:00 rijden we met 28 fietsers de 35 km van Nauders naar Prato. De rest pakt de bus.
Als we in Prato arriveren blijken de fietsers uit de bussen al begonnen te zijn aan de klim.
Ook wij beginnen aan de klim en passeren al gauw een aantal fietsers uit onze groep.
Voor een aantal zal de top halen een enorme klus gaan worden.

Er volgt een kleine opstopping door een groep koeien op de weg.
Het is vandaag een speciale feestdag en alle koeien komen naar Prato onder begeleiding van mensen in klederdracht.
Wij laveren tussen de koeien en de vlaaien door omhoog.
Later in de afdaling zou ik moeite moeten doen om de stront te ontwijken.

Het duurt bijna 8 km voordat de eerste genummerde bocht, nr 48, in het zicht komt.
Ik heb besloten om ook op deze klim alle borden en bochten op de foto te zette.
Dat gaat bij 47 al bijna mis omdat het bord hier verdwenen is.

De bochten volgen hierna in rap tempo op.
De talrijke sportwagens en motoren zijn hoogst irritant en sommigen denken dat ze alleen op de berg zijn.
Ergens rond bocht 33 wordt ik gepasseerd door een moeder en zoon op e-bike. Ook super irritant.
Bij bocht 23 kom je uit het bos en kijk je omhoog naar de bochten boven. De top is al te zien.

Ik heb inmiddels Henk ingehaald en samen rijden we de rest van de klim naar boven. Het blijft een immens mooie beleving om hier te rijden.
Boven staan Brenda en een aantal fietsers ons aan te moedigen.
Het is ontzettend druk op de top met fietsers, motoren, auto's en wat al niet meer.

Nog veel van onze groep zijn nog onderweg. Beneden zie je de roze stipjes langzaam omhoog rijden.
Ik daal af met Daniël en Henk. We stoppen steeds om de anderen aan te moedigen.
In bocht 20 zitten Pietrina en Chester op het muurtje.
Met name Pietrina ziet het niet meer zitten om de laatste 6 km te voltooien.
We praten op ze in en geven onze laatste repen en gelletjes aan hun mee.
Beiden zullen uiteindelijk de top gaan halen.

Tijdens de afdaling komen we ook ineens drie 1-wielers tegen die ook de col aan het bedwingen zijn. Ongelofelijk!

Terug in het hotel heerst een gevoel van euforie en trots. De meesten hebben immers de top van 2758 m bereikt.
Het bleef deze laatste avond in Nauders nog lang onrustig.

Vandaag 90 km en 2100 hoogtemeters.

Koeien op de Stelvio.	Bocht 27.	Bocht 13.

Blik naar beneden.	Roze stip in het landschap.	Henk en John in de bochten.

Vanochtend was het druk tijdens het ontbijt.
De 78 fietsers en wandelaars hebben er zin. Het is prachtig weer.
Om 10:00 klinkt het startschot voor de fietsers. Ik heb daarvoor eerst nog een band en een versnelling gerepareerd.
We rijden de Norbertshöhe naar beneden en duiken Zwitserland in.
Het is nu een paar kilometer valk langs de rivier.
Dan volgt de afslag Samnaun en is het alle hens aan dek.
Drie kilometer van gemiddeld 10% dienen zich aan.
Er wordt flink aan deze weg gewerkt en we moeten een paar keer wachten voor een stoplicht.
Er volgens een paar tunnels (sommigen smal en nauwelijks verlicht) en een paar lawinegalerijen.

In het dorp Samnaun is het druk met mensen die taxfree komen shoppen.
Drank, juwelen en andere luxe artikelen kunnen hier goedkoop gekocht worden.
Wij pakken met 60 fietsers een terras wat meteen roze gekleurd is.

We rijden dezelfde weg terug naar Nauders, waar ik met Henk, Daniël en Frank nog even een stuk van de route van morgen ga verkennen.
Morgen rijden we naar Prato en zullen we de 48 bochten van de Passo dello Stelvio gaan bedwingen.
Het zal weer een roze dag gaan worden.

Vandaag 70 km en 1470 hoogtemeters.

Galerijtunnel op Samnaun.	Alles is roze.	Napraten op het terras.

Vanochtend het hotel verlaten in Bormio en op weg naar Nauders in Oostenrijk.
Onderweg stoppen we met de bus in Susch en beklimmen de Fluëlapass, een klim van 13 km naar een hoogte van 2382 m.
We dachten een makkie te hebben, maar dat bleek niet het geval. Wat een loeder!
Wind tegen en veel steile stukken maken het een zeer lastige klim.
De afdaling is echter zeer snel door het mooie asfalt en lange overzichtelijke stukken.

Na de klim rijden we met de bus naar Nauders.
De eerste collega's van Pink komen binnen en rond 21:00 zijn ook de 2 bussen uit Apeldoorn en Den Bosch binnen.
We zijn nu met 78 fietsers en wandelaars.
Morgen gaan we fietsen naar het belastingparadijs Samnaun in Zwitserland.

Vandaag 26 km en 900 hoogtemeters.

Henk en Frank in slagorde.	Terugblik in het dal.	Pasbord Fluëlapass.

Vandaag staat de koninginnenrit op het programma, een rit over 2 cols.
Eerst de gevreesde Passo del Mortirolo en daarna de zware kant van de Passo di Gavia.
De Passo del Mortiriolo start in Mazzo di Valtelina en is gemiddeld 10.8% over 12 km.
Ik vrees deze klim want er zitten kilometers tussen van 13 en 14% gemiddeld.
In Mazzo volgen we de borden en beginnen aan de Passo di Foppa, zoals die ook genoemd wordt.
De eerste bocht is bocht met nummer 33. Raar, want ik dacht dat er 25 bochten waren.
Enfin, een nieuwe uitdaging is geboren. Alle borden van de 33 bochten op de foto.

De klim loopt prima hoewel af en toe mijn voorwiel omhoog komt op de passages van 16-17%.
Ik raak aan de praat met een aantal fietsers uit Israël.
De "God bless you" gaat mij zeker naar de top brengen.
Boven is het een drukte van belang.
Er is een organsiatie die een groep fietsers begeleidt en ik zie ineens een fietsshirt met "Dark Side of the Moon" van Pink Floyd.
Ik spreek de man aan en hij blijkt uit Australië te komen.
Ik mag een foto nemen waar hij trots voor gaat poseren.

We dalen af en rijden richting Ponte di Legno waar de voet is van de Passo di Gavia.
Dit is ook een zeer zware klim met zeer steile stukken.
Over 17 km klim je 1300 hoogtemeters, een klim van de buitencategorie.
De klim is fantastisch met bijzonder mooie uitzichten.
Het stuk met de smalle weg door het bos is het zwaarst.
Hier moeten een aantal fietsers wandelen en er staat een vrouw te huilen.
Gelukkig is er iemand bij, zodat ik door kan naar boven.
Na een korte stop op de top en een snelle foto dalen we af naar Bormio.
Mission completed!

Vandaag 115 km en 3230 hoogtemeters.

Monument Marco Pantani op Mortirolo.	Pink Floyd fietsshirt.	Henk op Gavia.

Als we de gordijnen openen zien we een blauwe lucht.
Dat is mooi weer om de Passo dello Stelvio te fietsen.
We rijden Bormio uit en ik zie een bord "40" bij de eerste bocht.
Vreemd, want ik heb altijd gedacht dat deze kant 39 bochten had. Blijkbaar iets veranderd sinds 2009?
Ik ga vandaag alle 40 borden op de foto zetten wat nog een hele uitdaging blijkt te zijn.
Er zijn een aantal borden gewoon weg, foetsie, verschwunden.
Enfin, ik heb er 37 op kunnen zetten.

De klim is een hele fijne als er niet zoveel wind zou staan als vandaag.
Het is de hele weg wind vol tegen, maar met een heerlijk zonnetje hoor je mij niet klagen.
Het is vandaag druk met motoren en dure sportwagens. Er komt voor een vermogen langs ons heen of tegen ons in.
Boven op de pas is het druk. Veel fietsers en andere toeristen.
Henkapie regelt voor ons de "paaltjes" van de klim en ik mag die kilo beton meenemen in de afdaling.
De afdaling is verschrikkelijk koud. Dik ingepakt dalen we af naar Bormio waar de warme spullen meteen weer uit kunnen.
Het was weer een mooie dag!

Vandaag 45 km en 1550 hoogtemeters.

Bocht 40.	Fraai bochtenwerk.	Roze fiets onder het bord.

In de ochtend staat het te regenen.
Basil zegt dat het vanmiddag droog gaat worden. Hij krijgt gelijk.
De lucht breekt open en de zon komt lekker door. De weg droogt snel op.
We pakken de MTB en klimmen naar Laghi di Cancano, een meer op 1900 meter hoogte.
Op een steile passage kraakt de ketting van Henkapie. Een schakel staat op knappen.
Met mijn tooltje en de "quick link" van Frank repareren we de ketting en kunnen we verder.

Ik was hier al in 2009, maar ik kan er nu veel meer van genieten. Het is geweldig!
De talloze bochten kronkelen omhoog met lekkere precentages van 6 tot 7%.
Boven bij de twee torens maken we mooiste foto's op de bochten.

De rest van de rit is onverhard en verschrikkelijk mooi.
We rijden om het stuwmeer en over de stuwdam.
Er volgt een lastig stuk waar we even te voet moeten. Ik denk dat broer Henk hier zelfs ook te voet had gemoeten.
Het is hierboven prachtig en er hier bijna niemand.
De afdaling naar Bormio loopt als een trein.
Het was een heerlijke dag.

Vandaag 55 km en 1100 hoogtemeters.

Noodlot slaat toe voor Henkapie.	Smerige handen van de ketting.	Blik op de torens.

Blik vanaf de toren.	Blik op de bochten.	Trots op de MTB.

Vanochtend om 04:00 vroeg uit de veren om met Daniël, Frank en Henkapie af te reizen naar het Italiaanse Bormio.
Het is zondagochtend en niet druk op de wegen.
Zonder grote problemen bereiken we Nauders, waar we even het hotel bezoeken waar we donderdag de 80 mensen van mijn werkgever zullen ontvangen.
Het ziet er prachtig uit en ik denk dat we hier ons prima zullen vermaken.
Wij gaan door naar Bormio over de Stelvio.
Daniel zit achter het stuur en heeft soms moeite met de krappe (totaal 48) bochten.
Het is en blijft een schitterende klim. Wat een uitzichten.
Boven maken we de nodige foto's en hierbij laat ik mijn hoesje van het fototoestel naar beneden vallen.
Het kost de nodige moeite om deze op te halen. Een hachelijk moment.
Hierna rijden we door naar Bormio.

We worden door Basil (Fawlty Towers) ontvangen en krijgen meteen een heerlijk 5-gangen diner voorgeschoteld.
Ik heb zucchini gegeten. Vraag van de dag, wat is dit? Om 10:00 gaat bij iedereen het licht uit.

Blik op bochten Stelvio.	John op zoek naar hoesje.	Blik op bochten richting Bormio.

Vanavond de laatste woensdag om 19:00 starten dit seizoen.
De mannen hebben er vanavond duidelijk zin in. Er wordt hard gereden.
De teller komt niet onder de 40 km/u.
Na een zinderende finale, waar ik slechts figurant ben, piept mijn Garmin trots dat er een nieuw record is.
De snelste 40 km van dit seizoen in een tijd van 59 min en 3 seconden.
Het vorige record stond op 59 min en 35 seconden.
Hopla, 32 seconden eraf.

We zijn net over het spoor op de Wallerstraat als Mots een lekke band heeft.
Henkapie en ik stoppen, terwijl de rest van groep 1 niets in de gaten lijkt te hebben.
Alle groepen zijn gepasseerd als wij weer op de fiets stappen.
De grote inhaalrace kan gaan beginnen.
We rijden om beurten op kop en proberen valk 38 km/u aan te houden.
Al snel passeren we de eerste groep en zien heel ver weg de volgende groep rijden.
In de afdaling van Boshuis Drie krijgen we deze groep (erg groot en volgens mij 2 groepen) te pakken.
Erop en erover de Steenen Kamer in op weg naar Nijkerk.
Op de Arlersteeg sluit de groep bij ons 3 aan en denken aan een finale tegen ons.
Dat hadden ze beter niet kunnen doen :)

We rijden volle bak door en de groep breekt in stukken.
Ik laat het gat vallen achter Mots en Henkapie en zie het gat langzaam groter worden.
Ik doe niks en wacht op wat er gebeuren gaat.
Op de rechte stuk lanngs de Arkervaart komen er 2 hard langs en ik pik aan.
Mots is inmiddels alleen en lijkt het te gaan halen.
Als hij toch bijgehaald worden denken de 2 dat ze buit binnen hebben.
Een flinke misrekening want ik spring meteen aan linkerkant van de weg richting de finish.
"Jack in the box" en de winst is binnen. Lekker hoor!

Gisteren met groep 1 vertrokken we met 5 mannen.
We hadden het plan om groep 2, die met beduidend meer man reden, niet aan te laten sluiten.
Dus 70 km volle bak.
De groep met "de hulk", Erik, Jan-Jaap en Mots reed lekker vlot richting Putten en via Boshuis Drie omhoog.
In Ermelo rijdt Hulk rechtdoor en hoort ons niet roepen. Handig zo'n clubblad en website waar de routes staan beschreven.
We besluiten met 4 verder te rijden over Harderwijk richting Zeewolde.
In de Flevopolder rijden we als een in een ploegentijdrit. Heerlijk wat een snelheden!
Wellicht kunnen we over 4 jaar uitkomen voor Trinidad & Tobago of Aruba?

Groep 2 hebben we niet meer gezien. :)

Henkapie en ik stappen rond 08:00 in de auto naar het plaatsje Huy in België.
Ik heb een route gevonden van 85 km met de finale van de Waalse Pijl.
Dit betekent klimmen en de finish op de Mur de Huy.

In Huy parkeren we in de buurt van een supermarkt.
Het miezert als we de route oppikken op de Garmin.
Het is meteen flink omhoog naar de top van de Col de Golettes.
Inmiddels is het droog geworden en klimmen we over prachtige klimmetjes met soms vieze percentages van 13-14%.
Het begint ineens te regenen en we schuilen onder een overkapping van een huis.
Als het droog wordt doen we overschoenen aan, want het wegdek is zeiknat.
Echter na 300 meter is de weg droog en kunnen de overschoenen al weer uit.

De zon komt door en het is nu heerlijk fietsen.
Mooi zijn de Côte de Haut-Bois en de Côte de Thon.
De route is prima te volgen op de Garmin tot we bij een heus geitenpad komen.
Hier zou ik zelfs met mijn MTB twijfels hebben om door te rijden.
De route klopt hier niet en via een paar omzwervingen komen we weer op de route.

We naderen Huy, maar worden eerst nog over de Côte d'Ahin gestuurd.
Tjonge dit is een beste klim van bijna 2 km en stukken van 14%.
Nu dalen we af naar Huy en volgen de borden naar de Muur van Hoei.
Ik was hier 30 jaar geleden ook en verwacht het ergste.
Op de "piccolo" is deze klim echter prima te doen.
Ja er zitten stukken in van meer dan 16%, maar die zijn best te verteren.
Het is genieten op deze monumentale klim en we maken uitgebreid foto's van o.a. het monument te ere van Claude Criquielion.
Boven staan een paar Nederlandse toeristen te klappen die denken dat we Italianen zijn vanwege onze klimgeiten kleding :)

Het was een fraaie rit met uiteindelijk 90 km op de teller en 1460 hoogtemeters.

Beklimmingen in het rondje:
Col de Golettes (183 m)
Côte d'Ereffe (232 m)
Côte de Peu d'Eau (202 m)
Côte de Haut-Bois (233 m)
Côte de Thon (130 m)
Côte de Bonneville (158 m)
Col de la Flismes-Bohisseaux (221 m)
Côte de Ben-Ahin (217 m)
Mur de Huy (204 m)

Henk op een geitenpad.	John op de Muur.	Steile passage Mur de Huy.

Hoera Bauke!
Hij won gisteren op indrukwekkende wijze de Clasica San Sebastian.
Wat een mooie revanche voor de teleurstellende slotweek van de Tour.

De Olympische Spelen komen eraan en ik kan niet wachten om Marianne Vos, Tom Dumoulin en Bauke aan het werk te zien.
Hopelijk zitten er een paar medailles bij.
Ook kijk ik uit naar het zwemmen en atlethiek. Dat zijn sporten waar je eigenlijk alleen tijdens de OS naar kijkt.

Ik heb ook nog een mooi shirt kunnen scoren.
Het nummer 13, mijn geluksgetal, op een shirt.
Het staat op de kop, omdat renners hun rugnummer vaak op deze wijze opspelden.
Voor hen is het blijkbaar een ongeluksnummer.

Soms heb je van die dagen dat het niet lekker gaat op de fiets.
Afgelopen zondagochtend was ik niet vooruit te branden. Zware benen en niet veel motivatie.

Op maandag was ik laat thuis, maar vanwege het mooie weer besloot ik toch te gaan rijden bij de club.
Ik ben rechtstreeks vanaf huis de route gaan volgen en werd net naar Achterveld ingehaald door de groep.
De benen waren een stuk beter dan zondag en op de Amerongse Berg kon ik mijn rekensom (25 k/m constant tempo) tot in perfektie uitvoeren.
Grappig dat het zo goed werkt, want ik kon iedereen inhalen die (te) hard waren vertrokken op de klim.
De rest van de rit kon ik alle versnellingen trappen die ik maar wilde. Een heerlijk gevoel!

Met hoge verwachtingen ging ik dus gisteren weer naar de club.
Echter, de samenstelling van de groep was nu wel wat anders.
Met Henne en Julien wordt er net iets harder gereden dan normaal.
Gevolg was een zware avond waar ik behoorlijk diep moest om uberhaupt mee te kunnen doen.
Resultaat was kramp in de kuit midden in de nacht.
Tja, zo is het elke keer weer anders.

Het is momenteel een genot om naar de Tour te kijken.
Tom Dumoulin die 2 etappes wint en een Bauke Mollema die helemaal los is.
Na een ronduit saaie eerste week is het nu genieten geblazen.
De bergrit naar Arcalis in Andorra (moet ik ook nog eens fietsen) is de mooiste die ik in alle Touren heb gezien.
Wat een klasse en wat een heerlijk aanvallende renner.

Verder draaien wij onze rondjes foor de polders en over de Utrechts Heuvelrug.
Het weer wordt steeds beter en mooier. De zomer komt eraan!

Ik ben al plannen aan het maken voor 2017.
Graag zou ik naar Denver om een aantal beklimmingen te doen van boven de 4000 meter in de Rocky Mountains.
Ook in Oostenrijk, Andorra en in Noorwegen liggen er een paar die ik graag nog zou fietsen.

Heb ook het schrijven van mijn boek weer opgepakt.
Na een gesprek met een dame die een boek schrijft over alle verenigingen in Nijkerk is mij duidelijk geworden dat het goed te doen is om een boek uit te geven.
Het doel is om deze in 2018 te lanceren als de klimgeiten 25 jaar bestaan. Lijkt me een mooi moment.

We zijn nu een dikke week terug uit de Dolomieten en ik heb nog steeds een "happy" gevoel.
Het was als organisatie de perfekte reis. Een prima hotel, lekker weer, mooie routes en een mooie sociale groep.
Een mooier moment om te stoppen met de organisatie van deze reizen kun je niet hebben.
Natuurlijk zullen we de organisatie die het stokje over gaat nemen helpen en ondersteunen met onze expertise.

Ik ben druk bezig met het bijwerken van de "klimgeiten" site.
20 nieuwe klimgeiten en in totaal 733 beklimmingen bijwerken is een hele klus.

Ook ben ik een artikel aan het schrijven over de Passo San Boldo voor het Fietssport Magazine van de NTFU.
Uiteraard komt deze eerst in ons eigen Binnenblad.

Gisteren met groep 1 mee over de Stakenberg.
Goh wat fiets ik nu makkelijk! Veel power en lekker hard kunnen rijden.

Na de heftige dag van gisteren zijn velen op deze laatste dag toe aan rust.
Sommigen gaan toch een rondje fietsen en anderen gaan met de gondel naar boven de 3000 meter voor een fraaie wandeling.
Broer Henk gaat samen met een paar anderen een downhill parcours doen.
"Het mooiste wat er is!" roept hij als hij voor de 4de keer naar beneden komt van de Pordoi.

Ik ga nog een keer naar de Passo San Boldo. Daniël, Hans Contadoctor, Hans van Daalen en Henkapie gaan mee.
Het is bloedheet als we de pas oprijden.
Dat het hier zo rustig is kan ik niet begrijpen.
Af en toe een verdwaalde motor, maar verder niemand te zien. Heerlijk!
Waarschijnlijk nog niet ontdekt door het grote publiek.

Als we over de pas de tunnels in rijden krijg ik weer kippevel. Wat is dit een kunstwerk.
Ook de anderen zijn uitgelaten over deze weg die in slechts 100 dagen in 1918 is aangelegd.
We dalen af naar de andere kant en klimmen de 18 bochten terug naar de top.
Dit is toch heel bijzonder te noemen. Een aanrader als je hier eens in de buurt mocht zijn.

We eten een prima pizza in Trichiana en rijden terug naar Arabba.
Wederom een topdag.

Er zijn deze week 20 nieuwe klimgeiten toegetreden en veel verschuivingen in het klassement.

We worden als organisatie s'avonds in het zonnetje gezet met een pluche geit en een reep roze chocolade.
Arend voert een hilarisch betoog over het ontstaan van klimgeiten. Lachen!

Vandaag 30 km met 800 hoogtemeters.

Blik op de bochten.	Indrukwekkend bouwwerk.	Hans, Henk, Hans, John en Daniël.

Het plan is om vandaag de koninginnenrit te rijden naar de Tre Cime di Lavaredo.
De helft van onze groep vam 63 begint om 08:30 aan de tocht.
Anderen doen aleen de Passo di Falzarego.
Ik ga vandaag met Daniel, Peter, Gerard en Anton het rondje doen over de Passo di Giau en de Passo di Falzarego.
Met name de Giau is voor mij een klim die ik niet vol vertrouwen op ga rijden.
De laatste 10 km zijn gemiddeld 9% en met uitschieters naar 14%.

Na een aanloop van 21 km komen we bij de voet van de Giau.
In 1 van de eerste bochten van de 29 staat een grote kraan waar we omheen gestuurd worden.
Ik kan Gerard nog net behoeden van een verkeerde afslag over een geitenpad.
De klim valt me eigenlijk mee en ik trap lekker naar boven.
Op de klim staan aanmoedigingen voor Steven Kruijswijk die tijdens de afgelopen Giro hier excelleerde.
Onderweg is het genieten van de rotspartijen en ik spreek nog een Italiaan op een Trek. Merkwaardige combinatie.
Boven staan Daniel en Peter al te wachten en als we allemaal boven zijn komt de onvermijdelijke groepsfoto.

Na een grote cola dalen we af en rijden de 10 km van de Falzarego op.
Gerard heeft het moeilijk en ik blijf bij hem tot de top.
Hij is zeer gelukkig want heeft status "goud" bereikt.

Terug bij het hotel spreek ik Kees. "60+ Käse" is "brons" geworden.
Intussen druppelen de fieters van de lange rit binnen.
Van Chris hoor ik dat de Tre Cime di Lavaredo 2 uur was afgesloten voor een Ferrari race.
De VOEKers moeten wachten en konden daarna pas omhoog.
Gekookt komen ze 1 voor 1 binnen. Het was een hete dag.
Om 19:00 is iedereen binnen.

Vandaag 75 km met 1940 hoogtemeters.

En nog leuker is dat ik vandaag mijn 250ste klim heb voltooid. :)

29 bochten.	Aanmoedigingen op wegdek.	Op de Giau.

Vandaag willen een aantal een rustdag en we besluiten om de Sella Ronda nu rechtsom te rijden.
Dit betekent eerst de Passo di Pordoi.
Op de top mogen we niet afdalen. Men is bezig met filmopnames voor een Duitse krimi "Kripo Bozen".
We mogen na 10 minuten verder en vervolgens beklimmen we de Passo di Sella.
Op de Sella nemen we een kop koffie.
Het is prachtig weer en het Sella massief ziet er fantastisch uit.
De klim naar de Passo di Gardena is eigenlijk veel mooier dan ik me kan herinneren.
De afdaling is ook schitterend en ook hier maakt de camera overuren.
Vervolgens nog het laatste hupje over de Passo di Campolongo.
Weer een mooie zonovergoten dag met veel rode gezichten tijdens het diner.

Gisteren was Anton al naar status platina. Vandaag is de eer aan Theodoor die ook naar platina gaat.

Vandaag 52 km met 1620 hoogtemeters.

Mooi roze.	Op de Sella.	Prachtig uitzicht.

Gisteren ben ik met de gondel naar boven de 2600 meter gegaan.
Hier heb je een prachtig uitzicht op de omgeving.
Met name de Passo di Campolongo en Passo di Pordoi kun je mooi zien liggen.

Hans Contadoctor heeft enorm last van zijn onderbeen en kan nauwelijks lopen.
Kees en Peter trekken hem uit elkaar en hij kan ineens weer normaal lopen en fietsen.
Dat zal hij vandaag nodig hebben voor de Passo di Valparola.

Om 09:00 verzamelen we voor een groepsfoto.
Dit lukt eigenlijk vrij snel en we kunnen vervolgens op weg naar de Passo di Campolongo en de Passo di Valparola.
Ik rij met Chris en doe net als hem even een stukje op het buitenblad in de klim.
Dit was slechts een "2-meter sessie".
De Valparola is een klim met het venijn in de staart.
De laatste kilometers stukken van 10%, maar nooit echt te steil.

Boven bij het pasbord is het al aardig druk en we besluiten met "de boeren" koffie te drinken op de pas.
Na een lekker bakkie dalen we af richting Cortina d'Ampezzo en slaan af naar de Passo di Giau.
Deze ken ik van de andere kant en ik weet dat dit geen makkie gaat worden.
Het laatste deel van de klim is verschrikkelijk met steeds stukken van 13%.
Ik worstel me naar de top waar de beloning ligt te wachten. Een waanzinnig uitzicht!
Na een foto onder het bord dalen we af naar Arabba, waar de zon heerlijk schijnt.

Vandaag 85 km met 2335 hoogtemeters.

Groepsfoto.	Geen probleem voor Frank.	Een mooi stel.

Vandaag staan de Pordoi en de Fedaia op het programma.
Het is redelijk weer en dat zou eigenlijk de hele dag zo blijven.

De Passo di Pordoi is een "loper". De klim is redelijk constant en slechts 9 km lang.
Ik maak onderin foto's van vrijwel iedereen en probeer onderweg nog wat extra foto's te maken.
Ik passer Jan Ringeling die zijn eerste klimgeiten klim aan het volbrengen is. Top!
Boven staan een aantal al te dringen om af te dalen.
We dalen met een mooie groep af naar de voet van de Passo di Fedaia.

De klim is niet bijzonder maar heeft wel fraaie kanten. Zo rijdt je bovenin langs een enorm groot stuwmeer.
In het restaurant op de top zitten een aantal al lekker aan de koffie.
Ik daal met Frank af naar Caprile, waar Daniel staat te twijfelen waar we heen moeten.
De weg is gesloten en net als we een keuze willen maken komt de rest van onze groep ook op dit punt.
We wagen het erop en moeten een paar keer over een roadblock klauteren.
Uiteindelijk komt deze lastig oplopende weg weer uit de weg naar Arabba.
Zowel Harm-Gines als Theodoor willen als strijdlustigste renner vanavond gekozen worden en beloond worden met roze sokken.
We zullen vanavond zien hoe dit afloopt.

Vandaag 65 km met 1820 hoogtemeters.

De aanval is geopend.	Gezellig stel.	Passo di Fedaia.

Al vroeg verschijnen de eerste auto's met fietsenrekken op de parkeerplaatsen rond het hotel.
Vandaag is de Sella Ronda Bike Day, een dag waar alleen de fietsers de Sella Ronde mogen rijden.
We vertrekken om 09:00 aan de rit en als eerste klim staat de Passo di Campolongo op het programma.
Tussen vele andere fietsers van allerlei pluimage fietsen we omhoog.
Al snel zien we Adri staan met de ketting tussen de crank en frame.
We proberen de ketting er tussenuit te krijgen, maar dat lukt niet.
Een paar zwarte vingers en hulp van een mechanicien later kan iedereen weer verder.

Na de Campolongo volgt de Passi di Gardena, een pas die mij in het verleden niet zo lekker lag.
Nu gaat het prima en ik rijdt soepel omhoog.
Bijna boven is het een prachtig gezicht om al die honderden fietsers te zien klimmen.
Onderweg tref ik veel VOEKers die enthousiast zijn over de imposante omgeving.
Aan de voet van de Passo di Sella tref ik broer Henk met Peter die 2 lekke banden heeft.
Dat wordt uiteraard verholpen en het "hupje" naar de top van de Sella blijkt toch best pittig.

Er is nu nog 1 klim te gaan, de klim naar de Passo di Pordoi.
Dit is een schitterende klim en na een kleine 3 uur aariveer ik met Frank bij het hotel.
Iedereen druppelt binnen en ook buiten begint het te druppelen.
Na een snelle douche haast ik me naar het centrum om de anderen te onthalen.
Om 15:30 gaat de weg open voor verkeer en we missen nog 7 VOEKers.
Het plenst nu en ik ga met Jan en Daniël met de bus naar boven om te kijken waar ze zijn.
Adri, Eveline en Hans (Contadoctor) treffen we dalend van de Pordoi.
De rest zit nog in de klim.
Anneleen en Peter Z fietsen nog naar boven, maar Harry en Con zitten in een grote bus.
Hadden we jaren geleden de treingeiten, nu hebben we ook de busgeiten :)
Peter en Anneleen stappen op de Pordoi in de bus en rijden de afdaling mee naar Arabba.
Het was weer een memorabele dag.

Vandaag 52 km met 1680 hoogtemeters.

Prachtig gezicht.	Anneleen en Peter.	Nagenieten.

We gaan vandaag naar de Passo San Boldo.
Dit is een heel speciaal geval. Er lopen 5 haarspeldbochten door de rotsen. Heel apart
Het is met de auto 70 km rijden en we parkeren in een dorp aan de voet.
We pakken de fietsen en rijden omhoog.
Het is prachtig weer als we de 10 km klim omhoog rijden/
Bij het pasbord op de top begint ook het deel met de tunnels.
Vrachtwagen, caravans en aanhangers mogen hier niet verder.

We komen voor een stoplicht te staan en als deze op groen springt mogen we verder.
Na de tunnel ontvouwt zich een waar spektakel. De wegen verdwijnen in tunnels.
We dalen de bochten door de tunnels af en dalen nog een paar kilometer verder tot bocht 13. :)
Als we weer omhoog fietsen is mooi te zien hoe de wegen in de 5 tunnels verdwijnen.
Mijn fototoestel verdwijnt niet meer in mijn zak. Het is schitterend!
De tunnels zijn goed verlicht en zeer smal.
In een aantal bochten staan grote foto's van de bouw van deze tunnels in 1918.
Met stip op nummer 2 in mijn lijst meest mooie beklimmingen.

Gauw terug naar het hotel waar straks de VOEKers zullen arriveren.
We hebben alles geregeld en nu maar hopen dat iedereen veilig bij het hotel komt.

5 tunnels.	Bizar aanzicht.	Frank staat voor het stoplicht.

Vanochtend om 06:00 met Frank vertrokken naar Arabba.
Wij vertrekken een dag eerder om kwartier te maken in het hotel waar morgen nog 63 fietsers zullen arriveren.
Onderweg veel wegwerkzaamheden wat ons een uurtje later dan plan in het hotel brengt.
We rijden over de Passo di Campolongo en ik wist niet dat deze zo fraai was. Zondag wordt dit onze eerste klim.
We worden ontvangen door onze gastheer Luca.
Hij geeft meteen de sleutel en we kunnen de hele boel uitpakken en naar boven sjouwen.
Na een heerlijk maal verkennen we lopend de route naar het andere hotel "Serena".
We klokken 10 minuten. Het is overigens wel een heel fraai hotel.
Ook de klimgeitenvlag heeft een plekje gekregen. Deze komt aan het balkon van broer Henk.

Auto volgepakt.	Passo di Campolongo.	Hotel Serena.

Afgelopen maandag een inspanningstest gedaan.
Dat is een test waar gemeten wordt hoe het hart zich gedraagt tijdens een grote inspanning.
Ik was van plan dit te doen bij SMA Midden Nederland in Amersfoort, maar kwam mij SMA Amersfoort terecht.
Super verwarrend dat er blijkbaar twee SMA's zijn in Amersfoort.
De uitslag van de test was dat het allemaal prima in orde is. Op naar de Dolomieten!

Gisteren een rit gereden op de MTB fiets.
Het ging moeizaam en onderweg kom ik erachter dat de trapas ontzettend zwaar loopt.
Deze bleek geheel versleten (hoe kan dat nou?) en is inmiddels vervangen.
Was wel een goeie training. Tjonge wat een zere benen.

Vanochtend is het prachtig weer.
We vertrekken via de klim naar Reifferscheid richting de Hohe Acht.
Dit is een lange slopende klim waarop Henkapie en ik hebben aangekondigd om te gaan "escaleren".
Ik ga het proberen en krijg Mots en Daniël mee. Henkapie sluit later ook aan, maar moet meteen weer lossen.
Mots zegt droog "Het was een 2-meter sessie".
Daniël is helaas niet te houden en ik moet een tandje terug. Aanval mislukt.

Na de Hohe Acht rijden we via Langenfeld (2 km steilewandrace) naar Kempenich voor een koffiestop op een zonnig terras.
Na de "Kuchen" is het afdalen naar Kesseling waar we de nieuwe klim, de Steinerberg, omhoog fietsen.
Het venijn van deze klim zit in de staart waar de 11% en 12% aangetikt worden.
Dat hadden we vrijdag tijdens de verkenning met de auto niet in de gaten.
Voordeel is nu dat het asfalt mooi droog is.
Dit is overigens wel een blijvertje die de komende jaren in het parcours opgenomen blijft worden.

Uiteraard besluiten we met een ziedende finale. Fuchshofen is een mooi dorp, maar net iets te ver weg.
Vandaag 95 km en 1420 hoogtemeters.
Het was overigens voor het eerst sinds lange tijd weer een "mannenweekend".

Nu ligt het er droog bij.	Lekker peddelen.	De gevolgen van een dag klimmen.

Het gaat volgens de weersites om 13:00 onweren en we besluiten om 09:00 vertrekken.
Helaas is Hans zijn schoenen vergeten en hij gaat kijken of hij in Adenau een nieuw paar kan scoren bij de fietsenzaak.
Als hij met de auto op pad is gaan wij ook vertrekken.
De eerste klim is de lastige klim naar Harscheid.
Afdalen via Sierscheid naar Insul. Het fietspad richting Obliers is gelukkig watervrij.
De gevolgen van de overstromingen zijn overal zichtbaar. Modder en veel rommel op de wegen.
De haarspeldbochten naar Obliers lopen lekker. Door via Lindt naar Ahrbrück.

We rijden nu de fraaie kant naar Krälingen omhoog en dalen de lastige kant af via Winnen naar Burgsahr.
De GPS stuurt ons nu over een geitenpad. Alleen Henk vindt het volgens mij leuk. Wat een baggerbende is het hier.
Het weer is nog steeds heerlijk en op de beklimmingen is het flink zweten.
Via de Falkenberg, Hümmel en Wershofen zijn we na 75 km weer terug bij het hotel.

Na een kop koffie willen een aantal nog even de 5 km klimmen naar Reifferscheid.
Ik vertrek 3 keer en 2 keer ga ik terug vanwege de regen.
De derde poging rijdt ik door naar boven. Het is ineens zonnig geworden.

Ook Hans is inmiddels terug bij het hotel. Hij heeft een paar prachtige witte schoenen kunnen kopen.
Volgende keer vergeet hij zijn fiets is ons vermoeden. ;)
Vandaag 85 km en 1680 hoogtemeters.

14%.	Frank heeft zijn eigen straat.	Dringen in de bocht.

Vanochtend met Frank naar Fuchshofen gereden.
We rijden een andere route dan normaal vanwege de overstromingen in de Eifel.

Rond 12:00 arriveren we bij ons hotel en al snel zijn de anderen ook binnen.
We zijn nu met 10 man en vanavond komen Hans, Jordy en Wijnand ook nog.
Na een bak koffie besluiten we de fiets te pakken voor een opwarmrondje.

Omdat de lucht dreigend is besluiten we dicht in de buurt te blijven.
We rijden Reifferscheid en de Aremberg. Het is nog droog en besluiten er nog een lusje bij te maken.
Als we in Schuld zijn begint het te druppelen. Al gauw regent het behoorlijk.
We klimmen via Winnerath naar Reifferscheid en doen de glibberige afdaling naar Fuchshofen.
Met een nat pak komen we terug in het hotel. Slechts 40 km op de teller, maar wel met bijna 900 hoogtemeters. De kop is eraf!
Na een heerlijke douche rijdt ik met Daniël naar Kesseling om een nieuwe klim te verkennen.
De Steinerbergerstrasse is een weg van 6 km met 8 haarspeldbochten dat eindigd bij een gasthaus.
Deze gaan we zeker de komende dagen fietsen. Een prachtige klim!

Na het eten komen Hans, Jordy en Wijnand met zijn koelbox bitterballen en frikandellen ook binnen.
"Das fett ist noch heiss" en de snacks kunnen erin. Het was nog lang onrustig en niet alleen door het onweer.

Steinerbergstrasse.	Fraaie hairpin.	Uitlekken op de bank.

De hele week op de dikke banden gereden.
Het was vorig weekend zeer wisselvallig en ook afgelopen woensdag was het raak.
Net over de Stichtse Brug dook ik een flinke regenbui in en konden thuis de kranten weer in de schoenen.

Vandaag de Ridder MTB tocht gereden.
Samen met Richard en Mots een dikke 75 km door het bos gereden.
Nog nooit was het zo lekker tijdens een tocht door het bos.
Na afloop snel naar huis voor het kijken naar de Giro d'Italia.
De cols die vandaag gereden zijn gaan wij over een paar weken doen.
Prachtige beelden en nog mooier dat Steven Kruijswijk in het roze staat.

De omslag van het weer is enorm.
Reden we onlangs nog op korte broek, nu kon de winterkelding weer uit de kast.
Bah wat een vieze koude wind.

Drie dagen op de MTB gereden. Steeds dreigende luchten en veel wind.
Intussen genieten van de Giro waar de Nederlanders het goed doen.
Steven Kruijswijk is goed in orde en die gaat nog ver komen deze Giro.
Meeste verheug ik mij op de etappe door de Dolomieten van zaterdag en de passage van de Bonette en Agnello volgende week.

Voor de rockers onder ons nog een tip voor een lekker album.
Het nieuwe album van Marc Tremonti, gitarist van o.a. Alter Bridge en Creed, is voor liefhebbers van gitaarsolo's een "must have".
Het heet "Dust" en als de stofwolken zijn opgetrokken denk je "Wauw!"

Het weer is vanaf woensdag omgeslagen en we hebben nu te maken met schitterend zonnig weer.
Dat was op Hemelvaartsdag meteen te merken toen er 330 deelnemers waren bij de Ridder Heuveltocht.
Wij reden met een groep van zo'n 14 personen de 100 km.

De laatste dagen staan echter volledig in het teken van de Giro d'Italia.
Donderdagavond ben ik bij de ploegenpresentatie geweest op de markt in Apeldoorn.
Wat een prachtige en gelikte show was dit zeg!
De renners fietsen 1 voor 1 binnen over een grote roze catwalk onder harde rockmuziek. Heerlijk!

Afgelopen vrijdag was heel Apeldoorn roze gekleurd voor de start van de Giro d 'Italia.
De kleur van de leiderstrui in deze wielerkoers is roze en dat was natuurlijk een uitgelezen kans voor mijn werkgever PinkRoccade om hier iets mee te doen.
In de ochtend verzamelen zich zo'n 25 fietsers bestaand uit klanten en collega's voor een dikke 60 km fietsen over de Veluwe. Het weer is heerlijk en iedereen heeft er zin in.
Onder aanvoering van wegkapitein Marten en gehesen in roze wielershirts begeven we ons richting Hoog Soeren.
Plotseling worden we halt gehouden door een politiewagen die ons sommeert om te draaien vanwege heidebrand. Tja, dat zijn de minder leuke kanten van mooi weer.
Via een omweggetje komen we toch langs Radio Kootwijk en belanden we bij Marten thuis voor een tussenstop.
Brenda, onze vaste begeleidster, heeft voor roze sportdrank en roze koeken gezorgd.
Na deze korte stop is het snel door via dorpen als Lieren en Beekbergen naar Apeldoorn.
Na een heerlijke douche en lunch snellen we ons naar het parcours van de tijdrit.

De sfeer langs het parcours is geweldig en ik krijg bij doorkomst van onze Nederlandse wielrenners kippenvel van het enthousiasme van het publiek.
We lopen richting Orpheus waar PinkRoccade Healthcare en PinkRoccade Local een podium hebben gereserveerd voor klanten.
Onze directuer Han ziet mij en vraagt boven te komen.
Ik loop even binnen en kom veel bekenden tegen van het jaarlijkse fietsevenement.
Ook hier zijn de aanmoedigingen enthousiast als de renners passeren.
De finish van Tom Dumoulin volg ik deels live en deels via de schermen.
Als hij nipt als winnaar over de streep komt ontploft het publiek (weer kippenvel).
Wat prachtig dat onze Tom in het roze staat.
Een mooier slot aan deze geweldige dag kun je niet hebben!

Vanochtend om 07:30 doe ik de gordijnen op en zie een prachtige regenboog.
Een mooi begin van Koningsdag!

Vandaag is het plan om de Oranjerit te gaan fietsen, maar de weersberichten zijn niet best.
Na wat heen en weer appen besluiten we de 75 km te gaan rijden op de MTB.

Bij de inschrijving is het niet druk. Uiteindelijk stappen 55 dapperen op de fiets.
Ik rijdt samen met Henk, Henkapie, Frank, Daniël en Anton.
Het is eigenlijk prima weer en pas als we bijna bij de stempelpost zijn in Harskamp begint het even te regenen.
Snel naar binnen voor een kop koffie.
Als we weer buiten komen schijnt de zon en we rijden heerlijk naar Nijkerk.
Hoewel, tussen Garderen en Putten hebben de everzwijnen hun best gedaan en is het fietspad een smerige modderbende geworden. Resultaat is dat we eruit zagen als mijnwerkers.

Als ik thuis ben heb ik 90 km op de teller. In de pocket!

Deze week 2 keer met VOEK op pad.
Maandag begon ik in groep 1. We waren met 9 man en vanaf het begin was er geen "synergie".
Het was alleen maar hard, harder en nog harder.
Hier was ik al snel klaar mee. Hard rijden is leuk maar wel samen.
Mots dacht er net zo over en bij Tino was bij Edda Huzid ook het beste er al af.

We gingen met 3 door en dachten wel ingehaald te worden door groep 2.
Die hebben we nooit meer gezien.
Onderweg pikten we Jan Jaap en later een volledig kapot gereden Jan. Die kon zelfs niet eens meer aanhaken.
Toch een lekkere rit gereden.

Vanavond koos ik meteen voor groep 2. Broers Henk en Bert waren ook in deze groep en die kwamen later nog prima van pas.
Deze groep was eigenlijk te groot met meer dan 20 man.
Later waaien ook nog mannen van groep 1 terug en in de polder konden de "blindgangers" de route niet vinden.
Dus heel groep 1 bij ons en met een grote groep verder.
Na een paar flinke snokken met de wind mee is er een aardige groep af. Dat maakt het wel zo overzichtelijk.
Op de Sluis wordt ik door broer Henk gelanceerd en schiet met 49 km/u de sluis op. Heerlijk gevoel!
Ik probeer nog weg te muizen (een echte jump zit er niet meer in), maar het lukt niet.
Lekker bakkie bij Ron in Princesse en voldaan naar huis.

Vanavond ga ik voor de eerste keer dit seizoen met de groep.
Als ik bij Watergoor arriveer is het al lekker vol met wachtende renners.
Er staan oranje pilonnen met cijfers. Harm-Gines drommelt gespannen rond.
Ik grap of het getal "40" op de voorste pilon hoort bij een leeftijd. Er wordt niet gelachen.
De koppies staan strak want er wordt straks gekoerst in de Flevopolder.

Ik vertrek met groep 1 die blijkbaar 40/km fietsen. Met deze wind gaat dat waarschijnlijk niet gebeuren.
We zijn met 15 mannen. Net na de Sluis zijn we nog met 13. 2 eraf.
Er wordt niet gewacht. Als de boel op de kant komt kan ik nog net aanhaken. 3 anderen vinden hier hun Waterloo.
Na een smerig stuk wind tegen komt een stuk wind mee. Dat zal lekker zijn.
Alleen die perfekte wind mee is er niet. Steeds van opzij of schuin tegen.
Jordy is de laatste die ergens moet afhaken. Ik miste hem ineens en weet niet waar het voor hem mis ging.
Met 9 gaan we de finale in.
Ik heb zere benen, maar ik merk dat de anderen ook niet meer fris zitten.
Op de Sluis voel ik me super en ruik een kansje.
Helaas is dat maar van korte duur. Elbert op zijn nieuwe bolide legt ons er allemaal op. Kansloos.
Maar toch ..... heb ik lekker gereden. :)

Vanochtend is het dicht bewolkt en het regent.
Eerste even goed ontbijten en dan maar eens kijken wat de plannen gaan worden.
Het plan is om vandaag de klim naar La Cumbrecita te doen in het Natinale Park van La Palma.
Daarna de andere zijde van El Pilar die we gisteren gereden hebben.
We rijden met de auto naar El Paso van waaruit we deze 2 bergen willen gaan bedwingen.
Als we de fietsen uitladen zien we rechts van ons een zeer donkere en dreigende lucht.
De weg naar La Cumbrecita ligt echter in de zon en we wagen het erop.
Al snel zien we een bord met "Geschlossen". Het zal toch niet dicht zijn?
We rijden gewoon verder en zien wel wanneer het stopt.

Het is een prachtige asfaltweg in een indrukwekkend mooi landschap.
Plotseling een soort van tolhuisje met een slagboom die open staat.
We rijden door en horen 3 keer een bliep. Later als we boven zijn wordt het duidelijk dat dit het aantal auto's telt die boven zijn.
Na een bepaald aantal sluit de slagboom en moet je met een taxi. Wij hebben dus 3 plekken geclaimed. :)

De klim is ook weer vreselijk steil. We zijn er inmiddels aan gewend.
In de laatste kilometer volgen een paar fraaie haarspeldbochten en mooie uitzichten.
Boven is een kleine parkeerplaats met nog 3 vrije plekken. :)
We dalen af naar de auto en besluiten de El Pilar links te laten liggen vanwege de dreigende luchten.

Het lijkt ons leuk om nog wat meer van het eiland te zien en we rijden met de auto naar het noorden om via de Roque de los Muchachos terug te rijden naar het hotel.
We rijden noordwaarts en passeren een paar prachtige "Miradors" (uitzichtpunten).
De westkant van de Roque de los Muchachos is ook een hele pittige. Wel wat korter maar ook met heftige percentages.
Boven bij het observatorium op 2426 meter hoogte zien we de Teide liggen op het buureiland Tenerife.
De besneeuwde top steekt prachtig boven de wolken uit.

Terug bij het hotel is het douchen en de fietsen terug brengen.

Is de berg gesloten?.	Indrukwekkend landschap.	Tolhuisje met slagboom.

Henk op een fraaie doorkijk.	Pittige haarspeldbocht.	Teide boven de wolken.

Soms maak je een route voor de Garmin die anders uitvalt dan gedacht. Dit was zo'n rit.
We rijden van het hotel weg en rijden op de GPS naar boven.
Op een gegeven moment wordt de weg anders. Twee stroken met een watergeul in het midden.
We vragen ons af of dit goed gaat komen.
Ik overtuig de mannen dat we door moeten en dan komen we zo op de grote weg.
Het begint nu erg steil te worden op dit geitenpad. Ik zie 20% verschijnen.
Opeens ligt Frank te rollen. Gelukkig valt het mee en kan hij verder.
Henk en Frank lopen naast de fiets. Ik wil het toch fietsend doen.
Na een mislukte poging klauter ik naar boven. Tjonge wat een wand!

De weg slingert naar boven door de bossen. Het is opvallend groen op deze klim.
Blijkbaar houdt men hier van steile wegen. Regelmatig zie ik percentages van 11 tot 13%.
Dit is weer geen weggever zou Frank later zeggen. Henk had gisteren last van de rug. Vandaag loopt het beter.
Bijna boven op "El Pilar" is het landschap bijzonder mooi. Helaas is er geen echt pasbord.

De afdaling is lastig, omdat het asfalt op sommige plekken niet best is.
Bijna beneden krijgen we ook nog te maken met serieus harde wind. We kunnen maar net de fiets op de weg houden.

Frank heeft vandaag zijn 125ste klim voltooid en heeft klimgeitenstatus "Saffier" bereikt.
Wel toevallig dat hij juist vandaag niet op de fiets kon blijven zitten op een geitenpad. :)

Vandaag 45 km, maar wel met 1522 hoogtemeters.

Henk op het geitenpad.	Bijna boven.	Met dit bord moet ik het doen.

We worden wakker van de harde wind.
As we naar de zee kijken zien we donkere wolken en het regent in de verte.
Mijn plan om vandaag naar de top vann het hoogste punt van het eiland te gaan lijkt te mislukken.
Eerst maar ontbijten en dan zien we wel verder.
De wolken trekken weg en richting het binnenland ziet het er zonnig uit.
We gaan het gewoon proberen. Vaak ben je te bang.

We rijden de stad uit en beginnen op de LP-4 aan de klim naar de top van de "Roque de los Muchachos".
Deze klim is maar liefst 40 km en rijkt tot een hoogte van 2426 meter.
Komend van zeeniveau betekent dit gemiddels zo'n 6%. Moet lukken zou je zeggen.
Het begin is meteen serieus. Percentages tot 13% verschijnen op mijn Garmin.
Dit gaat zo kilometers lang door.
De weg slingert door het bos en er is opmerkelijk weinig verkeer.
Fietsers zien we hier overigens helemaal niet.
Het is 23 graden en heerlijk om te klimmen.
We trappen de kilometers weg met uitschieters naar 13%.
Nee, het is zeker geen gelijkmatige klim.

Er is geen grafiek van de klim beschikbaar op cyclingcols en we rekenen zelf uit wat er nog geklommen moet worden.
Als we nog 10 km te gaan hebben zitten we al op 2300 meter hoogte.
Ons vermoeden blijkt te kloppen. 3 km dalen en dan weer omhoog.
Het vervelende is dat we straks ook weer terug omhoog moeten. Nooit leuk als je op de top bent geweest.
Op de berg staan grote schotels en gebouwen met telescopen (geen periscopen volgens Frank).
Het landschap lijkt op Arizona, zoals in een westeren. Cactussen en weinig begroeiing.
Overigens liggen er nog plukken sneeuw. Wel apart op een tropisch eiland.

Boven staat gelukkig een bordje die meteen op de foto gaat.
De afdaling is ook pittig. Flink remmen en goed opletten.
Terug bij het hotel hebben we 95 km gereden met 2850 hoogtemeters.

Ik ga zelf een grafiek maken en ben benieuwd hoe deze eruit ziet.
Het was een loeder van een klim en 1 van de lastigste die ik ooit gereden heb.

Frank en Henk waren wederom niet blij met zo'n zware opgave. Morgen iets makkelijker zoeken.

Arizona?	Boven op 2426 meter hoogte.	Mijn Scott tegen bord.

Vanochtend na het ontbijt met de auto naar de Puerto Naos om de fietsen op te halen.
Een aardige grijsaard maakt de Scott racefietsen in orde.
Hij wil ons op een grotere fiets, maar wij doen dat niet. Daar heeft hij blijkbaar geen kijk op.
We stellen de fietsen af en gaan op weg naar ons doel, de klim naar "Los Brecitos".

We rijden noordwaarts en in als we in het dorp Los Llanos de LP-214 pakken is het met de rust gedaan.
De eerste 2 kilometer gaan recht omhoog als een Keuteberg. Het is 13 tot 14%.
Daarna volgt een afdaling van 3 km via prachtige haarspeldbochten.
Beneden is een grote parkeerplaats. Auto's en motoren mogen niet verder.
Het is wandelen, fietsen of met de taxi.

De volgende 10 km van de klim zijn pittig te noemen.
Meestal rond de 10%, maar ook uitschieters tot 17%.
Het wemelt van de haarspeldbochten (ben ik in de hemel?).

Boven is het mistig en de Mirador de Brecitos, toont alleen maar wolken.
We staan nu op 1094 meter hoogte.
De afdaling is lastig, maar zonder verkeer heerlijk.

Beneden de windstopper uit en weer 3 km klimmen naar Los Llanos.
Nu is het alleen nog maar dalen naar de auto in Puerto Naos.
Dit was ons rondje "warmrijden", hoewel Henk daar duidelijk anders over denkt :)

Terug bij de auto hebben we 51 km op de teller en 1684 hoogtemeters.
En .. eerste klimgeiten punt in de pocket.

Fietsenzaakje	Henk en Frank op steile passage	Henk net op tijd voor de bananen

Vanochtend vroeg uit bed en naar Düsseldorf voor onze vlucht naar La Palma.
La Palma is het meest westelijk gelegen eiland van de Canarische eilanden.
Als we bijna landen zien we nog net de besneeuwde top van de Teide op Tenerife. Een prachtig gezicht.

We halen de huurauto op en deze blijkt niet de juiste. Veel te klein.
Frank is geirriteerd en sommeert de vrouw van Avis om de juiste auto te leveren.
Dat lukt wonderwel en we rijden naar het hotel. Leuk optrekje overigens.
We verkennen de omgeving met de auto. Het wemelt hier van de bananenplantages.
Het liedje "Nee we hebben geen bananen" gaat hier niet op.
Morgenvroeg de fietsen ophalen en rijden!

Vandaag stond de Pijpers Paasrit op het programma.
Nu was het weer wel een heel stukje anders dan vorig jaar en ik besloot de 75 km op de MTB te gaan doen.
Met mij Frank, Bob en Albert op de MTB en broer Henk, Tino en Henk-Jan op hun racefiets.
Een bizar gezelschap ging op weg voor een epische rit.
Veel wind en eigenlijk maar een spatje regen brachten ons halverwege bij een restaurant in Hoog Soeren.
Hier heerlijke koffie een warme punt appeltaart.

Terug de wind mee langs de kazerne.
Het regent, maar verderop ziet het lichter.
Broer Henk is optimistisch en zegt dat we straks best droog kunnen waaien.
Als we Nijkerk naderen komt het met bakken van de lucht.
Het gekke is dat we allemaal veel lol hadden en ook bij de Tennisvereniging nog ff een bakkie.
Fons, de ritcoordinator, heeft 19 inschrijvingen gehad vandaag.
Waren wij toch aardig vertegenwoordigd.
Dank aan mijn companen voor deze rit. Die-hards!

Afgelopen donderdag naar een concert geweest van de Finse band Amorphis.
Tjonge wat is dat een klasse!

Ook klasse was het weer deze week en de afgelopen dagen.
De voorspellingen waren voor dit weekend niet al te best, maar toch 2 keer lekker kunnen rijden.

Milaan - San Remo was weer supersaai.
Ik begrijp niet dat men zo hoog op heeft over deze klassieker.
Het is meer sentiment dan realiteit. Wachten, wachten en nog eens wachten. Jammer hoor.

De Giro komt eraan en daar is men in Apeldoorn overal druk mee bezig.

Afgelopen woensdag in Princesse de reis naar Arabba deze zomer gepresenteerd.
De beklimmingen en de mogelijke rondjes die gereden kunnen worden.
De opkomst was hoog met 57 van de 62 deelnemers aanwezig.
Na afloop werd ik nog benaderd door 2 nieuwe deelnemers die zich inmiddels ook direct ingeschreven hebben.
We gaan nu met 64!

Vandaag was het werkelijk heerlijk en samen met Frank en Henk lekker op de racefiets de nodige kilometers weggetikt.
Morgen met een groter groepje. Het zal Radio Kootwijk gaan worden vermoedt ik.

Koud maar mooi zonnig zijn de kenmerken van dit weekend.
Gisteren met Anton (ja hij is er vroeg bij dit jaar), Henkapie en Frank op de dikke banden gereden.
Er was weer de nodige wind. Houdt dat nou nooit op?

Vandaag is dan echt de racefiets van de haak gehaald.
Fraaie rit met 8 man door de Flevopolder. Heerlijk!!!!!

Apeldoorn is in de ban van de Giro d'Italia.

Roze fiets voor Omnisport.	Best groot die fiets.	Roze fietsen in lantaarnpalen.

Het was de laatste weken up en down.
Soms prachtig fietsweer en soms dramatisch, zoals afgelopen zondag.
Zelfs ik had de moed niet om op de fiets te stappen.

Deze week een keer solo met de lampen op en woensdag even anderhalf uur in een koud zonnetje gereden.
Op mooie dagen begint het toch alweer te kriebelen. De racefiets lonkt!

In Apeldoorn zie ik al steeds meer dingen die aan de start van de Giro d'Italia doen denken.
Een grote roze fiets voor het Omnisport en roze stadsfietsen bovenin de lantaarnpalen.
Leuk. Ik heb er al zin in. De Giro is toch wel mijn ding. Meer nog dan de Tour de France.

Inmiddels heb ik totaal 6 canvassen laten maken.
Komende week ga ik ze ophangen bij de fietsenzaak.

Na een weekje Roemenië dit weekend 150 km weggetikt.
Gisteren waren we met 4 en vandaag met 6 man.
Gemiddeld rijden we op de dikke banden zo'n 29 km/u, waardoor ik nu met behoorlijk vermoeide benen op de bank zit.

Deze week liep ik tegen een heerlijk album aan.
De CD van Amorphis met titel "Under the red cloud" is niet meer weg te denken in de auto en op de telefoon.
Het album is een mix van grunt (grommen) en melodieuze zang, ondersteund met heerlijke gitaarsolo's en strakke bas/drum partijen. Elk nummer is raak.
Nu ben ik helemaal geen liefhebber van grunten, maar dat is in dit geval toch anders.
Het is nu zelfs in bepaalde passages erg mooi.
Als je dit album gaat luisteren schrik dan niet, want het komt allemaal goed.

Mijn meest favoriete nummer is "Bad Blood". Heeft toch nog iets met fietsen te maken :)

Dit weekend aardig kunnen trainen ondanks de omstandigheden.
Zaterdagochtend zage het heel slecht uit, maar in de middag werd het beter en kon ik met Henkapie en Aalt een mooie rit rijden. De lucht was soms dreigend, maar het bleef bij een flinke hagelbui die pijn deed in het gezicht.

Vanochtend alles wit hier en toch met een paar dapperen Eilbert, Mots en Henk een rondje over de Stichtse Brug.
Geen problemen en lekker in het zonnetje was het prima te doen.

Bij terugkomst meteen de nieuwe achterband weer vervangen.
Ik had een nieuwe met minder profiel gemonteerd, maar heb het gevoel dat deze band me aan het asfalt zuigt.
De benen lopen snel en het steeds "erdoorheen" trappen. Vreselijk dat een achterband zoveel verschil kan maken.
Gelukkig ben ik weer terug op de oude banden.

Ik heb een paar foto's omgezet op canvas van 60x40.
Het ziet er prachtig uit.
Ze komen in de fietsenzaak te hangen.
Moet nu nog even bordjes maken met de namen en hoogtes.

Woensdagavond was de eerste keer met de lampen op dit jaar.
Uiteraard was het Henkapie die wel zin had in een rondje rijden.
Samen op pad en we doen vanavond een nieuwe route die we onlangs bij daglicht hebben bedacht.
Als we in Harderwijk komen en over de nieuwe loop/fietsbrug rijden begint het te miezeren.
Het gaat geleidelijk aan steeds harder regenen.
Net aan nat komen we thuis met toch weer 50 km op de teller.

Vandaag met Frank, Jordy en Henkapie een route over de Veluwe.
Mijn achterband hobbelt en ik denk dat ik een slag in het achterwiel heb opgelopen.
Straks maar even langs de fietsenmaker, maar eerst over de Aardmansberg.
De laatste kilometers heeft Jordy het moeilijk. Niet vreemd als je 6 weken nauwelijks hebt gereden.
Na de koffie kom ik bij de fietsenzaak.
Kevin kijkt naar het achterwiel en ziet dat de achterband gescheurd is bij de velg.
Tja, dat wordt een andere band. Ik neem nu een snelle om die ontketende Frank bij te kunnen benen :)

Allereerst iedereen een gezond en sportief 2016!

Vandaag de nieuwjaarscross van onze club gereden.
Een rit van 60 km richting Renswoude.
Grotendeels over de weg met af en toe een paar fraaie onverharde doorsteekjes.
Ik ben vandaag op paden geweest die ik nooit eerder heb gezien.
Een fraaie en redelijk droge rit, hoewel de fiets wel even afgespoten moest worden.
Na afloop traditioneel erwtensoep eten (onbegrijpelijk dat mensen dit lekker vinden) of Gluhwein drinken op boerderij Ehrental.

Daarna om 17:00 de nieuwjaarsborrel in Princesse. Het was weer super gezellig en opvallend druk.
Fietsen leeft en dat is duidelijk te merken.