05:30
Na het ontbijt gaan we snel de fietskleding aantrekken en de zakken vol stoppen met repen en gels.
Ik word nog net op tijd gewaarschuwd om ook het gezicht, armen en benen in te smeren met zonnebrandolie.

06:10
Het is bij de start in het centrum al aardig druk.
We sluiten netjes aan in de rij en plotseling schiet het in mijn rug.
Ik snel een hotel in en doe mijn rekoefeningen op een kleed in de hal.
Het aanwezige personeel kijkt vreemd op en ik doe net of ze er niet zijn. Mijn rug schiet los en opgelucht loop ik terug naar mijn fiets.
Het is er gezellig druk, ondanks de spanning die er altijd heerst voor een tocht als deze.

06:30
Het startschot klinkt en de meute komt in beweging. Het duurt zeker nog een 5 minuten voordat ook wij weg kunnen rijden.
We zijn net op weg als ik enorme druk voel op de blaas. Ik moet plassen en probeer het zo lang mogelijk in te houden.
Als we de meren voorbij zijn besluit ik toch maar even te stoppen. Hiltjo, Hans en Bert denken hetzelfde en na de plaspauze fietsen we verder.
Er is vrijwel niemand meer te zien en gestaag gaan we richting Prato alwaar de Stelvio op ons ligt te wachten.

08:45
Vlak voor de voet van de Passo del Stelvio, ook wel Stilfserjoch genoemd, druk ik nog snel een gelletje in mijn keel en begin rustig aan de klim van zo'n 25 kilometer.
Een grote bus wil net als alle 3500 fietsers naar boven en heeft een serieus probleem. Hoe kom je langs al die fietsers?
De chauffeur probeert steeds te passeren en ik kan ternauwernood voorkomen dat ik niet klem kom te zitten tussen de bus en de vangrail.
Ik beuk op de zijkant van de bus en deze gaat gelukkig snel naar links.

Bij de eerste drinkplaats in het dorpje Trafoi zie ik Henk, Henkapie en Jacqueline. Ik vul snel al mijn bidons en stap weer op.
De bochten hebben inmiddels een nummer gekregen en bij bocht 39 hoor ik koeiebellen.
Tot mijn verbazing zie ik dat er echte Hollandse koeien onder hangen.
Tussen bocht 34 en 32 is het erg steil en ik merk dat veel fietsers zonder triple in de problemen komen.
Blij met mijn triple trap ik door en bij bocht 24 denk ik de top te kunnen zien.
Deze is echter in een dichte nevel gehuld en ik vraag me af hoe koud het er zou zijn.
Rond bocht 5 zie ik plotseling Hans voor me rijden. Langzaam kom ik dichterbij en samen rijden we naar de top.

09:55
Bovenop is het al een drukte van belang en na een gelletje (gedver was is het toch vies) duik ik naar beneden.
Hans wacht nog even en ik denk dat ik hem straks wel weer zal zien. Dat zou echter pas in Nauders zijn.

10:30
Het is 8 graden op de top en de afdaling is erg koud. Klappertandend kom ik in St. Maria waar ik meteen begin aan de beklimming van de Ofenpass.
Dit is een heel brede weg met zeer steile passages.
Het valt me op dat velen deze klim hebben onderschat en ik passeer de ene na de andere zwoeger.

11:35
Op de top van de Ofenpass vul ik wederom de bidons en duik in een groepje naar beneden.
Nu blijkt dat mijn 52x16 als grootste versnelling niet genoeg is en ik moet derhalve slim uit de wind blijven om mee te kunnen.
Als het enigzins oploopt neem ik de kop en als het naar beneden gaat duik ik in het wiel.
Het gaat lekker en we pikken steeds meer mensen. De groep groeit naar zo'n 40 man.

12:30
Vlak voor het dorpje Arlez loopt de weg flink omhoog en zonder het in de gaten te hebben ligt de hele groep eraf.
Ik besluit de laatste 30 km alleen door te gaan.
Er staat veel wind en eindelijk (het duurde langer dan ik dacht) zie ik de grensovergang tussen Zwitserland en Oostenrijk.
Hier volt nog de slotklim van 7 km naar de Norbertshohe.
Deze klim loopt heerlijk en soms haal ik 18 km/u. Bovenop is het nog een klein stukje naar de finish in Nauders.

13:38
Als ik over de mat in Nauders rijdt is het er erg gezellig. Er klinkt harde muziek en de commentator kletst het geheel aan elkaar vast.
Ik lever mijn chip (die in het te grote nummerbord zit verstopt) in en ontvang een Dreilander Giro wielershirt.
Het certificaat blijkt naar huis te worden gestuurd. Het zal mij benieuwen.

O ja, mijn tijd blijkt 7 uur, 8 minuten en 19 seconden te zijn.