6 SEPTEMBER 2008
Wat ooit begon als een grap gaat vandaag echt gebeuren.
Lubbert, Henkapie en ik gaan de Mont Ventoux van drie kanten beklimmen.
We doen de volgorde Malaucène, Bédoin en Sault.
Het is zeven uur geweest als we onder een dun zonnetje op de fiets richting Malaucène rijden.
Bertus gaat vandaag als ploegleider, soigneur en geestelijk ondersteuner mee in de auto.
Wat we toen nog niet konden vermoeden blijkt dat later van onschatbare waarde te zijn.
Om 7:45 beginnen we aan de klim vanuit Malaucène.
Het is een fraaie doch lastige klim. Alles verloopt volgens wens en plan.
Zo'n 4 km onder de top komen we in de wolken en is het erg mistig. Ik zie geen hand voor ogen en voor ik het weet sta ik op de top.
Boven is het koud en mistig en het waait verschrikkelijk (windkracht 8 a 9).
Als ook Henkapie en Lubbert boven zijn moeten we van Bertus instappen.
Afdalen is niet verantwoord onder deze omstandigheden en hij brengt ons naar Bédoin.
In Bédoin is het echter prachtig weer en tientallen fietsers rijden naar boven.
Ook wij beginnen dapper aan de klim.
Het gaat makkelijker dan ik dacht en het gevreesde bos, met stukken boven de 10% en geen mogelijkheid tot herstel, valt reuze mee.
Halverwege begint het zachtjes te regenen wat zeer verkoelend werkt.
De regen gaat echter over in plensbuien en bij Chalet Reynard ben ik al aardig doorweekt.
Bertus staat te zwaaien met bananen, maar ik besluit meteen door te rijden.
De regen is intussen veranderd in hagelstenen. Wat een narigheid.
In een fatsoenlijke tijd van 1 uur en 50 minuten bereik ik de top. Het is er werkelijk hondeweer.
Koud en rillend stap ik in de auto bij Bertus, die de verwarming op meer dan verschrikkelijk heeft staan.
Ook Henkapie en Lubbert komen boven en duiken snel in de auto.
Bertus wil nog steeds niet dat we in dit weer gaan afdalen en brengt ons naar Sault.
Het regent pijpestelen en we zien het eigenlijk niet meer zitten om een derde keer naar boven te gaan.
Dit veranderd vrij snel na een heerlijk bord spaghetti.
Het is even droog en we besluiten om de 26 km naar boven te doen.
Het is precies 5 km droog, waarna het met bakken uit de lucht komt.
Lubbert raakt in de problemen en heeft serieus pijn aan de rechterheup. Ik praat hem moed in en lieg voortdurend over de afstand.
Met pijn en moeite bereiken we de streep.
We zijn ontzettend blij als we de auto met Bertus en Jacq (Corrie Vos) zien staan.
Het is volbracht. We zijn vandaag toegetreden tot het illustere gilde van de "Malloten van de Mont Ventoux" .
Je moet inderdaad volstrekt idioot zijn om dit te doen. Zeker onder deze omstandigheden.
Wel is het een zeer voldaan gevoel om dit een keer te kunnen doen.
Volgende keer ga ik voor 4 keer? |
