Met vrijwel dezelfde club als in 2000 gingen we wederom naar Bourg d'Oisans om daar intrek te nemen in het hotel "Au Bon Accueil".
Alleen Bert en Henkapie gingen dit jaar niet mee.

De eerste dag had Lubbert een mooi rondje in de planning met 2 beklimmingen, de Col de la Morte en de Col d'Ornon.
Dit zou een makkie moeten worden, dus zo gezegd zo gedaan.
De Col de la Morte bleek die naam niet voor niets gekregen te hebben. Het is werkelijk een loeder.
De hitte erbij deed ook al niet veel goeds.
Iedereen deed een jasje uit, maar we hoefden alleen nog maar even over de Col d'Ornon.
Dat is van de andere kant (vanaf Pont du Pretre) nog best een lange en lastige klim.
Halverwege de Col d'Ornon is het helemaal gebeurd met Wijnand.
Hij stopt en wil niet meer op de fiets. De warmte is hem teveel geworden.
Na veel overreding lukt het ons hem mee te krijgen.

De volgende was het de beurt aan de Col du Lautaret en Col du Galibier.
Rustig doen we de beklimmingen en genieten van de prachtige vergezichten.

Gerard dacht dit jaar zijn slag te slaan in de afdaling.
Onderin het dal gekomen denkt hij dat we rechtsaf het dal in moeten richting Bourg d'Oisans.
Hij rijdt als een dolle achter een wildvreemde aan en beseft pas vele kilometers later dat hij verkeerd is gereden.
De rest van de groep zit al lang op het terras bij het hotel als de telefoon gaat.
Het is Gerard die niet meer weet hoe hij terug moet.
Uiteindelijk praat Lubbert hem weer terug en komt hij uitgewoond aan bij het hotel.
We hebben hier nog lang om gelachen.

Na de Col de la Croix de Fer en de traditionele klim naar Alpe d'Huez besloten we aan het eind van de week om de Col d'Izoard te doen.
Eerst met de auto over de Col du Lautaret en dan verder fietsen naar Briancon.
Vanuit Briancon begint de prachtige en legendarische klim naar de top van de Col d'Izoard.

Gerard gaat als een dolle te keer en is in een mum van tijd uit beeld.
John kent de klim en maant de rest tot kalmte. Deze col moet je niet onderschatten.
Iedereen gaat in eigen temp omhoog als John plotsklaps Gerard in de verte ziet martelen.
Hij komt bijna niet meer vooruit en roept "Die Izoard die lijt mien niet'.
Proestend en hijgend komt hij boven.

Als de rest boven is gaan we met een paar door naar het monument van Coppi en Bobet.
Deze tourhelden legden op de Col d'Izoard de basis voor hun overwinningen.
Gerard is niet goed geinformeerd over Tourhelden en besluit een plasje te doen vrijwel tegen het monument.
John kan nog net voorkomen dat Lubbert, kwaad over het gebrek aan respekt en fatsoen, hem in het ravijn zou gooien.
Gerard zegt gewoon "Ik ken die keels niet".
Tot op heden een uitspraak die het op verjaardagen en feestjes goed doet.