De volgende dag de eerste kilometers op de fiets. De eigenaar had een mooi rondje uitgestippeld en wij die dus braaf volgen.
Eerste kilometers flauw omhoog via de grensovergang tussen Oostentijk en Italië. Daarna langs het meer over heuse fietspaden. Bij een stuwdam rechtsaf en omhoog. Wat een verschrikkelijk steil loeder was dit. Percentages van meer dan 10% en iedereen kraakte. Uiteindelijk is iedereen (met of zonder kramp) boven gekomen. Vervolgens lekker afdalen en na 50 km waren we terug in Nauders met toch bijna 1000 hoogtemeters in de benen.

In het dorp was men druk bezig met het opbouwen van de finish voor de Ronde van Zwitserland. Natuurlijk moesten er foto's gemaakt worden op de finishlijn en als klap op de vuurpijl werd Evert nog even live geinterviewd voor de Zwitserse radio. Hoofdvraag was wat hij en die andere Nederlanders hier toch deden? Ook was hij geinteresseerd in de beroepen en leeftijden van ons. Hij kon volgens mij zijn oren niet geloven.

De aankomst van de renners was een gigantisch circus. We lieten ons overhalen om in een rood T-shirt en petje van de hoofdsponsor de meute aan te moedigen. Wat we niet wisten is dat we op Eurosport duidelijk te horen te waren met ons "Hup Holland" gejoel.
Ook nog een aantal gummiberen (stoffen poppetjes) en andere gratis artikelen gescoord.

Interview met Evert.	Op de finishlijn.	Uitgedost als supporters.

Gisterenavond zijn Bert en Hiltjo gearriveerd in noodweer. Het regende en onweerde verschrikkelijk. Je vroeg je af hoe het morgenvroeg zou zijn. Enfin dat viel allemaal mee en de zon stond aan een strakke blauwe lucht.

Wat was het een prachtig gebeuren vanochtend. Het vertrek van de Ronde van Zwitserland gaf ons de kans de renners van dichtbij te zien en te spreken. Als een kind in de snoepwinkel vergaarde ik de ene na de andere handtekening van de grote meneren. Zo kreeg ik Michael Boogerd, Fabian Cancellara (in de gele trui), Damiano Cunego, Oscar Freire, Juan Antonia Flecha, Gilberto Simoni, Franco Pelizotto en Laurent Brochard in het boek.
Af en toe een kort gesprekje, zoals met Thomas Dekker (aardige jongen) en Robbie McEwen (hij kan echt Nederlands). Jacqueline, idolaat van Karsten Kroon, kreeg een persoonlijk verhaaltje in haar boek en natuurlijk samen op de foto. Eigenlijk is het niet te geloven dat je er zo dichtbij kan komen. Wat is die wielersport toch mooi!
Ik weet nu ook hoe mijn echte voorvork eruit ziet (zie foto) en die is veel mooier dan die ik in mijn fiets heb. Grrrr!
Ik wil trouwens ook blauw stuurlint. De sponsor kan het alvast bestellen.

Natuurlijk moest er ook gefietst worden en we besloten, omdat we morgen echt naar de Stelvio gaan, het rondje van gisteren te doen, maar dan andersom. Ook leuk en dat onder prachtige omstandigheden. Oh wat hebben we het hier slecht.

Daar staat toch mijn fiets?	Op de foto met Oscar Freire.	Handtekening van Fabian Cancellara

Ik ben weer eens hopeloos verliefd. Dit keer niet op mijn fiets, maar op de Stelvio. Alles is mooi aan de Stelvio. De bochten (48 stuks), het uitzicht, de sneeuw op de top en natuurlijk de hoogte van 2758 meter.

Vandaag ging het dus echt gebeuren. De jongensdroom kwam uit en al fietsend bereikte ik om 13:15 de top van deze immense berg. Dat het allemaal makkelijk verliep kan ik niet zeggen. Allereerst de hitte onderin, daarna de steile passages van rond de 10%, de ijle lucht en uiteindelijk de laatste 7 fraaie kilometers met fraaie haarspeldbochten.
Binnen enkele minuten van elkaar komen Hiltjo, Hans, Bert en ik op de top van Stelvio.
Opvallend genoeg verschijnt vervolgens een uitgewoonde Henk R. op de top. De rookie wordt op de voet gevolgd door Jacqueline. Vervolgens komen Wijnand en een vrolijke Margreeth uit de diepte. Snel tel ik de koppen en ik mis er nog 3. Waar is Henkapie toch gebleven en hoe zou het met onze, met respect gesproken, oudjes gaan?
Ik rij terug naar bocht 1 en tuur in de diepte. Plotseling zie ik Bertus en Henkapie. Bertus heeft het moeilijk, maar drukt zich driftig naar boven. Henkapie heeft last van enorme krampen in de bovenbenen en weet dat hij volgende keer nog meer moet drinken. We bellen met Evert die inmiddels in de laatste 3 kilometer zit. Hij gaat het halen, evenals Bertus, en ik ben onder de indruk. Ik hoop ook op een dergelijke leeftijd nog eens te kunnen doen. Chapeau!

Nog 1 bocht te gaan.	Wat een uitzicht!	Henk is stuk.

Vandaag werd een gedwongen rustdag. Vannacht heeft het verschrikkelijk geonweerd en vanochtend stond het nog steeds te plensen. Het kwam echt met bakken van de lucht.
Na het ontbijt moest er eerst onderhoud aan de fiets gedaan worden. Dat was nodig na die plensbui die we gisteren op de valreep nog op onze kop kregen. Tijdens het schoonmaken ontstond het idee om naar Davos in Zwitserland te gaan. Dan konden we meteen de rest van de Dreilander Giro route verkennen.
Twee dingen zijn me duidelijk geworden. Davos valt een beetje tegen, want er is echt geen moer te doen. Ook weet ik dat de Dreilander Giro geen makkie gaat worden. De Ofenpass, die volgt na de Stelvio, is niet kinderachtig en gaat ook over 2148 meter. Brrrr!
Van onderschatting zal geen sprake zijn.

Nog een aantal opmerkelijk feitjes van vandaag zijn dat Wijnand niet gecharmeerd is van Italiaanse douaniers, Hiltjo gezakt is voor de hellingproef, Henkapie op de meest vreemde momenten gaat fotograferen, en dat Bert erg handig is met Zwitserse Franken en botox serveerster.

Vanochtend een lekker zonnetje, dus er moest gefietst worden. We zijn in 2 groepen vertrokken. Bert en Hiltjo gingen het parcours bij de Ofenpass verkennen en de rest ging het laatste stuk van de Dreilander Giro rijden.
Dit betekent dat ik met de 8 anderen Zwitserland in ging. Bij de grensovergang even een lichte paniek bij Jacqueline. "Iedereen heeft toch wel zijn paspoort meegenomen?" We moesten haar even geruststellen, want zij was de enige met een paspoort. Aan fietsers hebben ze aan de grens blijkbaar helemaal geen boodschap.
Opvallend in Zwitserland zijn de mooie vergezichten met ruige rotspartijen en de pittoreske dorpjes.

Na een kleine 40 km trappen wilden we een bakkie doen, maar Evert, onze weerman, werd een beetje onrustig over het weer. Het begon een beetje te betrekken, te koppen en te rullen en we besloten dezelfde weg terug te gaan. De slotklim van zo'n 7 km met 11 haarspeldbochten liep lekker en voldaan zochten we de warme douche op.

Vanochtend aan het ontbijt was er nog een leuke mop. Ik moet nog steeds lachen.
De moeder van Quasimodo, de gebochelde van de Notre Dame, komt met een wok de keuken in gelopen. Quasimodo vraagt: "Eten we vanavond Chinees"? "Nee", zegt moeder "Ik ga je overhemd strijken!".

Als ik dit schrijf zijn Hiltjo en Bert net terug van hun rit. Ze hebben flink wat regen gehad. Het weer is hier zeer veranderlijk. Zo is het prachtig zonnig en zo doemt er een grote donkere wolk op achter een berg.
Het staat inmiddels hier te onweren en te flitsen. De verwachtingen voor de komende 2 dagen zijn stukken beter. Dat betekent dat de start van de Dreilander Giro nu wel erg dichtbij begint te komen.

Vanochtend hebben we onze startnummers opgehaald. Ze zijn vrij groot van formaat en passen dus niet echt fijn op het stuur. Met wat knutselwerk zit het nummer 1532 op het stuur. Klaar voor de start.
De sfeer in Nauders is geweldig. Het wemelt van de fietsers die mee gaan doen aan de Dreilander Giro van morgen.
De start is morgen om 6:30, dus dat wordt vroeg op. Ik heb begrepen dat we om 5:00 ontbijt krijgen hier in ons hotel. Dat noem ik nou eens meedenken.
Bertus en Evert hebben besloten de korte versie van 135 km te rijden. Volgens mij is dat een verstandige keus. De rest gaat voor de lange versie van 168 km, waarin de Stelvio is opgenomen in de route.
Ik begin er echt zin in te krijgen. Je hebt er al lang naar toe geleefd en dat moet het maar gaan gebeuren.
Ook de weersberichten zien er goed uit voor morgen. Zonnig met temperaturen tot 27 graden in het dal. Kortom, prima weer om te fietsen.

Vanmiddag nog even met een kabelbaan (gondel) naar boven geweest en wat rond gedoold op een berg. Lekker in het zonnetje zitten en pasta's eten.

Vanochtend zaten we om 5:00 al aan het ontbijt.
Daarna rap de fietsspullen aan en naar de start. Daar staan we bijna helemaal achteraan, maar dat mag de pret niet drukken.
Om klokslag 6:30 klinkt het startschot en langzaam komen de ruim 3100 fietsers in beweging onder het genot van "Vertigo" van U2.
We zoeken een groepje en razen richting de voet van de Stelvio.
Ik moet eigenlijk de hele tijd al plassen en mijn blaas staat op springen.
Blijkt dat Hans, Hiltjo en Bert ook nodig moeten en we duiken een zijweggetje in.
Enorm opluchting maakt zich van mij meester. Nadeel is dat iedereen voorbij is gekomen en dat we ergens achter in het veld bivakeren.

Als ik aan de Stelvio begin is het 7:45.
Ik begin met een rustig tempo en haal opmerkelijk genoeg honderden renners in.
De klim loopt veel beter dan afgelopen woensdag en dat komt waarschijnlijk door het verschil in temperatuur.
Onderweg hoor ik koebellen en ben zeer verbaasd daar echte Hollandse koeien (zwart-wit) onder te zien.
Ik raak tijdens de klim in gesprek met een echtpaar uit Innsbruck.
Ik krijg een compliment over mijn klimkunsten als ze horen dat ik uit het vlakke Holland kom. Die steek ik lekker in mijn zak.

In het dorpje Trafoi is een waterpunt en ik haal daar Henk, Jacq en Henk in.
Ik ben samen met Hans die ongeveer hetzelfde tempo klimt.
De route naar boven is indrukwekkend.
De top is lange tijd niet zichtbaar vanwege de nevel en als deze opdoemt boezemt ze ontzag in.
Het is stil tijdens de klim en als ik boven kom druk ik een gel in mijn keel en spoel deze weg.
Ik zeg Hans dat ik meteen ga dalen en verwacht dat hij me wel zal passeren.
Ik daal als een strijkijzer en heb het vreselijk koud.
Klappertandend kom ik beneden en rijdt naar de volgende verzorgingspost waar ik water en bananen haal.
Hans is nog steeds niet te zien en besluit langzaam door te rijden. Ik zou hem pas weer in Nauders zien.

Via de Ofenpass en een zinderende afdaling kom ik bij de slotklim in Nauders.
Deze loopt best lekker en na 7 uur en 8 minuten rij over de finishlijn. Opgelucht en best wel tevreden.
Kort na mij volgt Hans die ook nog erg fris oogt.
We brengen de fietsen naar het hotel en we komen Bertus en Evert tegen die hun rit ook al hebben voltooid.
Als we terugkomen bij de finish komen Henkapie (zonder kramp) en de rookies Henk en Jacq binnen. Een prima prestatie.
Vervolgens komen Bert en een zieke (maagproblemen) Hiltjo binnen.
Ook Wijnand komt binnen en heeft aan de zoutsporen te zien behoorlijk afgezien.
We wachten nog op Margreeth en bouwen aan de finish een feestje.
De commentator vindt het leuk en draait zelfs een heuse Frans Bauer wat uitdraait op een polonaise.
Als Margreeth onder luid gejoel arriveert is iedereen binnen en worden de douches opgezocht.

Spanning aan de start.	Gehaald!	Wachten op Margreeth.	Uitgelaten na een mooie prestatie.