Gisteren kwamen we mooi op tijd aan bij ons hotel in Saint-Jean-de-Maurienne in de Franse Alpen.
De meeste anderen van ons hadden wat meer problemen bij Lyon.
Na een goed diner en een welkomstwoordje van Frank ging iedereen lekker slapen.

Als ik op bed lig realiseer ik me dat we 4 mannen missen die door medische omstandigheden niet mee kunnen zijn.
Ik wens ze vanaf hier veel sterkte met hun herstel.

Vandaag de eerste rit en we beginnen met de klim naar de Col du Mollard.
Deze zat vorig jaar in de Tour en de hele rit is voorzien van kilometerpaaltjes die precies de afstand en percentages aangeven.
Het is vandaag warm en de thermometer geeft een heel eind in de 20 graden aan.
Coen, onze begeleider mag meteen ingrijpen als Haary zich niet lekker voelt en neemt hem mee in de auto.
Ook Robert mag aan de bak en pikt Wijnand op die het allemaal wat te warm vind vandaag.

Op de Col du Mollard is het een drukte van belang en iedereen zit lekker in het zonnetje te wachten.
Als de meesten boven zijn rijden we door naar het skidorp La Toussuire.
Ook deze zat vorig jaar in de Tour en als wij daar in de verzengende hitte omhoog rijden worden we gepasseerd door een heuse reclamekaravaan.
Er is vandaag een wedstrijd gaande en ik wordt voorbij gereden of ik stil sta. Brrrrr wat gaan die mannetjes hard.

Lubbert komt boven en rijdt trots naar platina. Hij heeft inmiddels 75 beklimmingen op zijn palmares.

Aan het eind van de middag rijdt ik met Robert en Daniël in de auto naar de Col de Chaussy en vinden een plekje op een rots waar de we haarspeldbochten wel heel mooi kunnen zien liggen. Wat een prachtig uitzicht is dit zeg!

Pittige bochten op Col du Mollard	Arend aan het "planken"	Uitzicht op bochten Col di Chaussy

Vandaag stond de Col du Chaussy op het programma.
Deze col met 18 haarspeldbochten kort tegen de rotsen speelt een belangrijke rol tijdens deze reis.
De herinnering aan deze reis is namelijk een wit/geel km-paaltje met daarop de Col du Chaussy

Daniël en ik gaan 15 minuten vooruit om op een mooie plek te gaan staan voor de foto's.
We zoeken een plek in de schaduw want het is wederom behoorlijk warm.
We schieten de ene na de andere foto als iedereen boven komt. Daarna rijden ook wij door naar de top.

Wijnand rijdt naar goud en is daar enrom blij mee.
Er zijn tevens 7 nieuwe klimgeiten en 2 gaan naar brons.

Met Robert ga ik met de auto nog even wat routes verkennen.
De Col de l'Iseran is nog steeds gesloten. De Col du Mont-Cenis is wel open en het is een hele fraaie!

Daniël neemt een kijkje.	Aantal klimgeiten aan het werk	Mart en Con in 1 beeld.

Vandaag de rit naar de Col du Galibier.
Er staat op de borden dat deze gesloten is maar volgens onze hoteleigenaar kun je wel naar boven maar niet naar de andere kant.
We beginnen aan de Col du Telegraphe. Ik rijdt een strak tempo en merk dat het me beter af gaat dan de dagen ervoor.
Op de top van de Telegraphe druk ik een grote gel naar binnen, vul de bidons en begin aan de afdaling naar Valloire.
Als ik door het dorp rijdt hoor ik een groep mensen roepen. Het blijken de "boeren" met Mark en Klaas te zijn die aan de koffie zitten.
Ik ben daar nog niet aan toe en besluit door te rijden naar de Galibier.

Buiten het dorp gaat het meteen fors omhoog. Daarna wordt het iets makkelijker.
Ik kom bij Plan-Lachet en zoek het monument van Pantani. Dat staat hier helemaal niet.
Nu komt het gemeenste en tevens mooiste deel van de klim.
De laatste 7 km zijn overweldigend mooi en ik krijg steeds herinneringen aan de Marmotte in 2004. Het verschil met destijds is de grote hoeveelheid sneeuw.
Plots op 3 km van de top zie ik het monument, ren naar beneden, schiet de foto's en ren weer omhoog naar de fiets.
Ik heb nu de kans om als eerste boven te komen en kijk steeds in de diepte. Ik zie Mark rijden en trap hard door om hem voor te blijven.
Eigenlijk interesseert het me niet, maar toch wil je als eerste boven komen :).

Coen rijdt met de volgauto langs en staat een paar bochten verder plaatjes te schieten.
Hij staat bij de tunnel en daar zit alles dicht. Er is lawinegewaar en niemand mag verder.
Jammer maar begrijpelijk. De laatste kilometer kan niet gereden worden.
Achteraf blijkt Chris al veel eerder dan ik boven te zijn geweest. Balen!

Uiteindelijk staan komen 32 van onze fietsers op de top.
Anton is vandaag naar goud gereden en Henkapie zelfs naar platina.

Monument Marco Pantani.	We kunnen niet verder.	Coen doet alles voor mooi shot.	Prachtige blik naar beneden.

We gaan vanochtend met de auto naar Lanslebourg om daar de Col du Mont-Cenis te beklimmen.
Deze staat al een tijdje op mijn verlanglijstje en ik weet hoe mooi deze is.

Het is klein uurtje later als we voor het politiebureau parkeren.
Als iedereen er is fietsen we de 10 km naar boven.
Het is een lekkere en niet al te moeilijke klim.
Boven ligt een prachtig en immens groot stuwmeer.
Langs de weg en soms op de weg zoeken grote marmotten hun weg. Dit zijn wel heel bijzondere dieren.

We rijden met de hele groep langs het stuwmeer en dalen af naar de Italiaanse grens.
Hier keren we om en rijden de bijzondere haarspeldbochten (omringd door betonnen paaltjes) omhoog.
Boven eten we een sandwich met een lekkere bak koffie.

Als we weer terug zijn bij ons hotel besluiten Frank en ik nog even de Col du Mollard te rijden.
Het was weer een mooie dag.

Mark en Klaas hebben vandaag een grote ronde gereden en komen laat terug.
Zij gaan morgen naar huis en wilden vandaag alles uit de kast halen.

Prachtige bochten.	Henkapie maakt bijzondere foto.	Lage wolken.

Het weer zou vandaag een stuk minder zijn dan de afgelopen dagen en er is kans op wat regen.
Op het programma staat de gemene en lastige Col du Glandon.
Deze col is dikwijls scherprechter geweest in de Tour de France en dat was vooral te wijten aan de uitermate steile laatste 3 km.
Deze hebben gemiddelde percentages van 10, 11 en 10%.

We beginnen met een behoorlijke groep aan de eerste kilometers van de 20 km lange klim.
De weg kronkelt langs de rotswanden omhoog. Paaltjes geven aan hoe hoog en hoe ver we zijn.
Het begint te druppelen en het begint iets harder te regenen.
Op 5 km onder de top rijdt ik boven de wolken en is het droog.
In mijn buurt rijden de nieuwelingen Arjan en Hans. Gerard, Frank en Henkapie zitten er ook kort achter.
De laatste 3 kilometers zijn inderdaad pittig, maar het is ook het mooiste deel van de klim.
De sprint naar de top (het is net woensdagavond) verlies ik nipt van Hans, die nog minutenlang naar adem snakt.
Tjonge wat is deze klim toch fraai.

We steken door naar de Col de la Croix-de-Fer. Dit is nog zo'n 3 km klimmen.
Hier gaan we aan de koffie en wachten we op de rest.
De afdaling naar Saint-Jean-de- Maurienne is 30 km met een gruwelijk slecht wegdek.
We komen allemaal veilig beneden.

Als we gedouched hebben gaan we nog even het dorp in als ik gebeld wordt door Mart.
Janine is gevallen op een rotonde in het dorp en is met de ambulance naar het ziekenhuis.
Hier is een breuk in een botje nabij de heup geconsateerd en ze moet zeker een nacht blijven.
Dit is een tegenvaller. Je hoopt als organisatie dat iedereen ongeschonden uit de strijd komt.

Coen, onze begeleider is dagen niet lekker en wil naar huis.
Rijk gaat morgen samen met hem terug naar Nederland.

Aktie in de bocht.	Steil en nat.	Wat een uitzicht!

De laatste dag in deze prachtige streek.
We rijden naar het onbekende skidorp Les Karellis.
De percentages zijn angstaanjagend en maar 6 fietsers wagen zich aan deze rit.
Het is inderdaad een loeder en is vergelijkbaar met de Alpe d'Huez.
Brede weg en veel bochten brengen je via het dorp Montricher in het dorp Les Karellis.
Hier is niets te doen in de zomer. Alles is uitgestorven.
Terug in het dorp Montricher nemen we een bak koffie op een heerlijk terras met uitkijk op het dal.

Henkapie, Frank en Huub gaan nog met me mee de Col du Mollard op.
De 41 haarspeldbochten lopen heerlijk en boven is het ook prima vertoeven.

We dalen de D110 af en komen terug bij het hotel.
Ik gooi de rugzak af en ga een col verkennen die ik vanaf de Les Karellis kon zien liggen aan de andere kant van de snelweg.
Het is een weg langs de rotsen omhoog naar het dorp Montdenis.
Ik begin aan de klim en merk dat het een hele pittige is. Percentages van rond de 10-11% zie ik steeds op mijn teller.
Hoe hoger ik kom hoe mooier het uitzicht wordt.
Ik besluit de klim maar helemaal te rijden en schiet de nodige foto's.
Ik heb een nieuwe "Chaussy" gevonden!
Prachtig uitzicht op de onderliggende bochten en op de stad Saint-Jean-de-Maurienne.

Het avontuur zit erop. Janine is nog steeds in het ziekenhuis en wacht op een ligtaxi naar Nederland.
Morgen gaan wij ook naar huis.

Pittig begin.	Bocht op Les Karellis.	Nieuwe Chaussy.