De bus arriveert rond 10:30 in Bovec. Na een lunch en een korte briefing vertrekken we met 40 fietsers voor een rit naar de Passo Tanamea, net over de Italiaanse grens.
Ritje is zwaarder dan gedacht en met 950 hoogtemeters en 45 km een lekkere opwarmer voor de komende dagen.
Het is overigens heerlijk zonnig en dat was niet volgens de voorspellingen.

Vandaag de rit naar de Vršič pas.
Het zou wederom een gedenkwaardige dag worden.
We vertrekken na de groepsfoto onder een heerlijke zon richting de pas.
Het begint ineens te regenen en ik trek mijn regenjack aan.
Ook de overschoenen moeten aan.
Even verder zien we Brenda staan met de volgauto.
Een van de deelnemers heeft probleem met schakelen.
Ik stel derailleur af en hij kan verder.
Zo vlak voor de eerste bocht (50), passeer ik de eerste andere fietsers.
Hun moraal is nog prima in orde.

Bij bocht 47 is het druk. Onze touringcar met fietskar kon de haarspeldbocht niet halen en zit klem in de bocht.
De fietsers kunnen er nog omheen, maar de rest staat vast.

De zon komt voorzichtig door en het regenjack gaat uit.
Ik haal verschillende fietsers in en maak een praatje.
Een aantal hebben de klim onderschat en gaan terug.

Ik rijdt bocht na bocht en na bocht met nummer 25 ben ik vrij snel boven.
Ik besluit wat andere deelnemers naar boven te helpen en rijdt zo'n 2 kilometer terug.
Angela heeft alles op deze dag gezet en heeft het ontzettend zwaar.
Samen met haar rijdt ik terug naar boven en praat haar moed in.
Als ze boven komt komen de tranen en de emotie. Dit is nou zo mooi aan fietsen.

Het begint te miezeren en ik besluit gauw af te dalen.
Ik hoor onweer in de verte en de regen begint serieus te worden.
In een groepje met twee Hansen, Martijn en Henkapie rijdt ik naar beneden.
Het regent hard en ik vraag me af of het nog harder zou kunnen regenen.
Dat antwoord komt snel. Een wolkbreuk.
We moeten van de fiets want we zien niets meer.
Dit hozen gaat maar door en compleet doorweekt bereiken we ons hotel in Bovec.

Intussen is onze touringcar voor een tweede keer vastgelopen en moet de brandweer de bus bevrijden.
Het is uiteindelijk gelukt om los te geraken en weer terug te keren.
Wat dit nog voor gevolgen heeft is nog niet bekend.

Het was een heroïsche dag!

Frank in volle aktie.	Fraaie bocht.	Bus zit klem.

Vanochtend zwaar bewolkt maar wel droog.
Een aantal gaan niet fietsen en gaan met de wandelaars mee.
De rest gaat de Predil pas doen die ligt op de grens met Italië.
Eerste deel van de klim is vlak, maar bij het dorp Log pod Mangartom is het gedaan met de rust.
Er volgen een paar pittige kilometers van zo'n 9% gemiddeld.
Het begint ook te regenen en bij het dorpje Strmec te hozen.
Ik duik onder een afdak bij een huis en met mij 3 anderen.
Het heeft geen zin want het blijft hard regenen.
Dan maar verder en wederom een nat pak.
Boven op de grens staat de auto van Brenda en heb ik tijd om een nieuw regenjack aan te trekken.
Voor het tweede deel, de Mangart pas, is weinig animo.
Alleen Wim en Henkapie (uiteraard) zijn te porren voor de klim naar 2000 meter.

De afslag naar Mangart is een dikke kilometer in de afdaling terug.
Het begint meteen lekker met een dikke 8%.
We peddelen rustig omhoog en het bord met daarop 15% maakt in dit pokkenweer geen indruk.
De weg loopt eerst door een bos en vervolgens langs fraaie rotswanden.
Na een paar stevige haarspeldbochten volgen er een drietal tunnels.
Wim rijdt voor me op zijn racefiets en ik kan Henkapie achter mij ook steeds zien op zijn MTB en in zijn fraaie broek.
Het laatste deel van de klim lijkt het droog te worden.
Het landschap is groen en ruig.
Na een laatste tunnel bereik ik de top waar Brenda ook al staat te wachten.
We maken een foto van ons 3 en keren terug naar Bovec.

Dit was weer een mooie dag wat fietsen betreft.
Het weer heeft ons voor het eerst in de negen jaar dat dit evenement gehouden wordt in de steek gelaten.
Morgen naar huis. Nu eerst een warme douche.

Water gutst over de weg.	Henk stoempt naar boven.	Henk, John en Wim.