Vanochtend om 06:00 stappen Daniël en ik in de vertrouwde Toyota bus op weg naar Chiavenna in Italië voor een weekje fietsen in bergen.
Op zak hebben we een negatieve PCR test wat noodzakelijk is om naar Italië te mogen.
Na 3 uur rijden tanken we in Duitsland af en ruiken iets vreemds.
Na enig onderzoek zien we dat de bus olie lekt en dat is niet pluis.
Hier kunnen we niet mee verder rijden en we schakelen de reisverzekering in.
Eerst worden we naar een depot nabij Koblenz "abbgeschleppt" door een behulpzame man die ons overigens enorm heeft gematst.
Door hem krijgen we vervangend vervoer en wel een dikke Volvo station.
Daniël staat al te trappelen om met deze gloednieuwe (800 km op teller) te gaan rijden.
Een vertraging van 6 uur is het gevolg en we arriveren pas om 00:30 in het hotel.
De aardige mensen hier zijn speciaal voor ons wakker gebleven!

De rit is overigens niet zonder obstakels. Heel veel regen en wegopbrekingen kosten ons veel energie.
En in het donker over de Splügenpas is ook best bijzonder. Steeds bliksem flitsen geven een bijzonder schouwspel.
We ploffen rond 01:00 in bed en zetten geen wekker.

Bus wordt opgeladen.	Abbgeschleppt.	Geen slechte vervanger.

Vandaag wil ik een klim van mijn verlanglijstje gaan fietsen, de Malojapas.
Vanuit Chiavenna is dit maar lieft 32 km naar de top.
Het is een heerlijke klim om erin te komen na de vermoeiende dag van gisteren.
De eerste kilometers zijn prima te doen met soms wat uitschieters naar 10%.
Het passeren van de grens naar Zwitserland levert geen problemen op.
Niemand heeft ons nog gevraagd naar de negatieve PCR test en dat is toch wel apart.
Ook hier op straat en op de terrassen zie ik overigens nauwelijks maatregelen vanwege Corona.

De laatste kilometers zijn het mooiste als een serie haarspeldbochten opdoemen.
De bochten zitten tegen de wand geplakt en dat is prachtig om te zien.
Wat is het heerlijk om weer in de bergen te kunnen fietsen.

De bochten liggen kort op elkaar en ik schiet behoorlijk wat foto's van de fraaie uitzichten.
Boven staat een heus pasbord en is de temperatuur aangenaam rond de 18 graden.
We drinken koffie en cola en duiken weer terug naar beneden.
Ook nu kunnen we bij de grens gewoon door en arriveren uiteindelijk in een warm, zeg maar heet (31 graden) Chiavenna.

Vandaag 65 km en 1400 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	Bochtenwerk.	Bochtenwerk.

Bochtenwerk.	Bochtenwerk.	Pasbord.

Nog een klim die ik wilde rijden door de Giro d'Italia van dit jaar.
Ik zag de renners door een bijzonder bouwwerk van bochten rijden en werd nieuwsgierig.
Het bleek de Splügenpas te zijn vanuit Italië.

Het is heerlijk zonnig als we starten voor de dik 30 km klimmen naar de top van de Passo dello Spluga, ook wel Splügenpas genoemd.
De klim is in 3 delen te onderscheiden.
Het eerste deel is ongeveer 10 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%.
Echter daar zitten stukken van 5 en stukken van 12% tussen.
Daarna volgt de sectie met een serie van 10 bijzondere haarspeldbochten, deels in de rotsen en deels buitenom.
Er was hier niet veel ruimte en men moest blijkbaar creatief zijn.
Het is genieten van deze constructie en de manier waarop het gemaakt is.
Als dit deel gedaan is volgt het derde en laatste stuk naar de top.
Eerst een stuk langs het stuwmeer en daarna nog een kleine finale naar de top.

Best wel moe naar 30 km klimmen en 1800 hoogtemeters bereiken we de top op 2117 m, die tevens fungeert als grenspost.
Hier is werkelijk niemand te zien en ook het pasbord is niet zoals het hoort te zijn.

Achter ons zien we een donkere lucht en we dalen snel weer af.
Het heeft blijkbaar intussen geregend en de weg is nat.
Behoedzaaam rijden we naar beneden en komen weer in de zon terecht.
Wat een klim, wat een loeder en wat is deze mooi!

Oh ja, Daniël spot nog een marmot en heeft ineens iets met lijnen, symmetrie en loodrecht.

Vandaag 60 km en 1800 hoogtemeters.

Het gaat beginnen.	10 bochten op komst.	Fraaie bocht.

Bijzonder bouwwerk.	Blik op stuwmeer.	Pasbord.

Daniël heeft een mooie route gemaakt met daarin de finale van de Ronde van Lombardije.
We rijden naar en parkeren in Pusanio nabij het Comomeer.
De lucht is strak blauw en het uitzicht over het Comomeer is prachtig.
We fietsen naar het noorden en beginnen aan de klim van de Madonna di Ghisallo.
De eerste kilometers zijn het lastigst en na 9 km klimmen bereiken we de top van deze legendarische klim.
Boven staat een kapelletje met daarvoor de koppen van bekende Italiaanse renners als Coppi en Bartali.
Binnen in het kapelletje hangen fietsen en shirts van renners als Hennie Kuiper, Marco Pantani en Mario Cippolini.
De fiets van de overleden Fabio Cassartelli hangt er ook en dat doet je beseffen hoe betrekkelijk alles is.

Buiten bij het standbeeld voor "alle fietsers" wordt ik door een aardig echtpaar op de foto gezet.
Daniël wordt intussen aangehouden door een oude man die zeer gecharmeerd is van zijn klimgeiten tenue en hij kan niet uit onder een foto.

We dalen af en krijgen al snel de volgende uitdaging voor de wielen, de Colma di Sormano.
We rijden niet de normale klim maar pakken de Muro di Sormano, twee kilometer met percentages tot 19%.
Het is harken geblazen en ik ploeter naar boven.
De hoogtemeters staan op het asfalt, waardoor je per meter kan zien hoe hoog je bent.
Wat een afgrijselijke klim is dit en mag zeker het label "muur" dragen.

Boven nemen we cola en koffie en we vervolgen onze weg met een heerlijke afdaling.
Er wacht ons nog een lastig toetje, de Civiglio, wat 4 km met gemiddelde van 10% behelst.
Mijn respect voor de profrenners is nog groter geworden en ik zal de Ronde van Lombardije toch iets anders gaan bekijken.
Chapeau aan Bauke Mollema, die deze koers in 2019 wist te winnen.

Gebraden door de zon (30 graden) en hoogtemeters komen we bij de auto.
Wat een mooi avontuur was dit weer vandaag.

Vandaag 100 km en 2100 hoogtemeters.

Uitzicht over Comomeer.	De koppen voor de kapel.	Voor het monument.

Fiets van Cassartelli.	Daniël weet meer.	De muur.

Panorama van de muur.	Einde van de muur.	Bocht op Civiglio.

We plannen vandaag een relatief rustige dag, want een wijs man heeft ooit gezegd dat in een goed trainingsprogramma "RUST" met hoofdletters wordt geschreven.
We rijden met de auto naar Splügen en parkeren op een parkeerplaats waar ook andere fietsers zich prepareren voor een rit.
Het is 13 km golvend wegdek naar de voet van de klim van de San Bernadinopas.
Dat golvend moet je lezen als meer omhoog dan naar beneden.

De klim van de noordkant begint met 15 haarspeldbochten en het is niet steil of ongedurig.
Ik was hier al eerder en geniet van de klim en het waanzinnige uitzicht.
Hoe hoger ik kom hoe mooier het wordt.
Omdat het normale verkeer door de tunnel gaat is het op deze weg heerlijk rustig.
De marmotten hoor ik overal, maar zien is nog wat anders.
Boven bij het meer staat het "klassieke" pasbord.
Ik praat met een Zwitser die vanuit het zuiden is gekomen en hij adviseert ons om zeker die kant ook te fietsen.

We dalen de zuidkant af naar San Bernadino, daar waar de tunnel begint.
Hier keren we om en fietsen nu de zuidkant omhoog.
Deze is net zo fraai als de noordkant en ook hier is het genieten van de uitzichten, watervallen, sneeuw en het bijzondere landschap.
Daniël denkt een mooi uitzichtspunt gevonden te hebben wat mij resulteert in natte voeten. Grond is drassiger dan ik dacht.
Boven weer flink aankleden en terug naar Splügen.

In het dorp eten we spaghetti op een zonnig terras en keren terug naar de auto.
We rijden terug via Sankt Moritz om wat andere beklimmingen te verkennen.

Vandaag 55 km en 1080 hoogtemeters.

Uitzicht over noordkant.	Bijna boven.	Bij het pasbord.

Bocht aan zuidkant.	Uitzicht over zuidkant.	Daniël op hoogste punt?.

We doen vandaag een kompleet onbekende klim naar het plaatsje Juf op 2126 meter hoogte.
Dit is een doodlopende weg naar een dorp dat officieël het hoogst permanent bewoonde dorp van Europa is.
Er wonen maar een handvol mensen en het is uiteraard een zeer rustige weg.

We stappen op de fiets in Andeer voor een klim van 22 km.
Niet al te moeilijk en vooral veel natuurschoon onderweg.
We passeren allerlei kleine dorpen en worden nog positief verrast met een serie haarspeldbochten.
De kwaliteit van het wegdek is uitstekend en we bereiken het eindpunt van de weg in het dorp Juf.
Hier is werkelijk helemaal niks en we dalen weer af tot de afslag naar het stuwmeer Lago di Lei.

Hiet is het 3 km klimmen met percentages tussen 10 en 12% op ruw asfalt.
Een stoplicht laat ons wachten voor een tunnel die 1 kilometer lang blijkt te zijn.
Als we de tunnel uit komen kijken we tegen een enorme stuwdam aan.
Je kunt hier overheen rijden en dan zie je pas hoe immens groot deze is.
Aan de andere kant van de dam staat een restaurant dat blijkbaar niet gediend is van klandizie en we besluiten om te draaien.

In de afdaling spotten we een klein restaurantje en we ploffen neer op het zonnige terras.
De eigenaar heeft muziek aan staan van de band Eels.
Als ik hem complimenten geef voor zijn keuze fleurt hij helemaal op.
We raken aan de praat over muziek en hij is verbaasd dat ik de band ken.
De kaas/vlees plank die we voorgezet krijgen is overigens werkelijk één om u tegen te zeggen.

Na de lunch dalen we af naar de auto in Andeer. We rijden terug over de Splügenpas waar ik nog wat foto's maak van de noordkant.

Vandaag 55 km en 1250 hoogtemeters.

Fraaie serie bochten.	Prachtige weg.	Pasbord Juf.

Stoplicht bij tunnel.	Stuwdam Lago di Lei.	Blik op de bochten.

Wat doe je op een laatste dag van je fietsvakantie?
Dan kijk je op de kaart en zoek je nog een paar fraaie beklimmingen uit om te fietsen.

We rijden met de auto naar Sankt Moritz in Zwitserland en parkeren net buiten het dorp.
Het is 10 km fietsen naar de voet van de Albulapas, een klim naar 2320 meter hoogte.
Het begint meteen al lekker als we aan de klim beginnen en door een wegopbreking moeten klunen.
Daarna is het meteen werk aan de winkel, 6 km aan 10-12%.
Hier ben ik niet zo dol op, maar ach je rijdt op de pannekoek naar boven en ziet wel wat er komt.
Na het steile werk wordt het beter en is het genieten van een echte Alpencol.
Boven is het fris en het restaurant is dicht. Dus aankleden en terug naar beneden.

De volgende die we doen is de Berninapas, bekend van de trein "Bernina Express", die hier regelmatig over de top rijdt.
De weg is 18 km en wisselt erg in percentages. Meestal 3-4% en soms een uitschieter naar 7%.
Prima te doen zou je denken, maar we hebben de harde wind pal tegen.
Twee keer passeren we een spoorwegovergang en we moeten ook een keer wachten voor de passerende trein.
Bijzonder hoor dat dit op meer dan 2000 meter hoogte gebeurd.

Boven is het zonnig maar toch best fris.
Na de foto bij het pasbord zakken we iets naar beneden voor een heerlijke lunch met prachtig uitzicht.
Als we wegrijden maakt een man een opmerking over mijn fiets. Hij zegt "Geile Farbe".
Ik beschouw dit als een compliment en die krijg ik gelukkig wel vaker deze week. Roze blijkt erg bijzonder te zijn.

Morgen weer naar huis. Gelukkig hebben we de foto's nog.
Vandaag 80 km en 1310 hoogtemeters.

Fraaie bocht op Albulapas.	Prachtige weg vooruit.	Pasbord.

Stop voor de trein.	Spoorlijn langs het meer.	Samen op de top.